Hey iedereen!

De voorbije week is weer heel snel gegaan. Het einde van de stage komt in zicht. Wat zal ik mijn kindjes missen… Deze week heb ik een nieuwe patiënt bijgekregen. Hij is 13 jaar oud en ik moet bij hem een aantal testen afnemen. Omdat ze in de school hebben opgemerkt dat hij geen spaties tussen zijn woorden laat tijdens het schrijven. Door middel van de testen moeten we achterhalen wat het probleem is. Op maandag had ik een eerste sessie met hem. Dit was eerder een formele sessie om elkaar beter te leren kennen. Want meteen beginnen met de testen, helpt niet echt bij het opbouwen van een vertrouwensband. Hij is een heel lieve jongen! 🙂

Mijn volgpatiënt is nog steeds in het ziekenhuis. Deze week had ik de student-ergotherapeut aan de lijn die met haar werkt. Op die manier ben ik te weten gekomen dat het goed met haar gaat en welke vorderingen ze al heeft gemaakt. Asgeree heeft elke dag van de week gebeld met het hospitaal om eens op bezoek te kunnen gaan bij mijn volgpatiënt. Op die manier kan ik ook afscheid nemen van haar en met de verschillende mensen praten die met haar werken. Zo kan ik een duidelijker beeld krijgen van wat er in de periode dat ze in het ziekenhuis was allemaal is gebeurd. Maar het is niet zo eenvoudig om te kunnen gaan. Asgeree raakt licht gefrustreerd aangezien ze het bezoek altijd maar uitstellen. Hopelijk kan ik mijn kleine meisje nog eens bezoeken!! Allemaal duimen he!

Deze week is Janina ook even binnen gesprongen tijdens een van mijn sessies. Ze heeft een aantal mooie foto’s genomen. Op de foto’s zie je dat ik samen met mijn patiënt een ketting aan het maken ben. Dit is een oefening om met beide handen te leren werken, dit was in het begin van mijn stage heel moeilijk voor hem. Nu gaat het al veel beter. Ook zie je dat hij aan het spelen is met een inlegpuzzel. Dit is voornamelijk om de pincetgreep te oefenen. Ook dit gaat steeds een beetje beter!

Deze week ben ik met één van mijn patiëntjes begonnen met het zelfstandig leren eten. Tot nu toe werd haar eten altijd gegeven. Maar eigenlijk zou ze het al zelf moeten kunnen. Ik laat haar de lepel vasthouden en ik begeleid de bewegingen. Dit vond ze heel leuk, ze was heel de tijd aan het lachen. Alleen kan ik haar nog niet laten eten, want dan zou het eten in het rond vliegen, wegens een nog niet zo goede coördinatie. Maar oefening baart kunst! 😀

Op woensdag zijn we naar een oplucht cinema gegaan in Kirstenbosch. De film die ze speelden was ‘Mean Girls’. Het was leuk om die film nog eens terug te zien. Voor 100 rand hadden we ons entreekaartje, een stoel en een deken! Dat was een heel gezellige avond.

Voor dit weekend hadden we niet zo een bijzondere plannen. Op vrijdagavond waren we uitgenodigd voor een braai (barbecue) bij Rehana (vrijwilligster in ergotherapie). Haar man was jarig en we mochten ook komen. Dit was een heel gezellig en we hebben fijne mensen leren kennen. Op de foto hieronder sta is samen met de man van Rehana. We moesten een creatieve foto nemen met de jarige en deze op Facebook en instagram posten. Wie binnen de 30 minuten de meeste likes had, won een massage… We hebben niet gewonnen… 😉

Op zaterdag zijn we naar de old biscuit mill market gegaan in Woodstock. Woodstock is niet zo een gezellige buurt, maar de markt is echt wel fijn. Maar ook heel toeristisch. Op zondag zijn we naar Silvermine gegaan. Dit is een natuurreservaat. Voordat we op de plaats van bestemming waren, hebben we toch wel een hele weg moeten afleggen… Er was een fietswedstrijd in Kaapstad waardoor we een serieuze omweg moesten doen. Uiteindelijk kwamen we aan in Silvermine en besliste de zon om zich te verstoppen achter de wolken. Maar dat houdt ons niet tegen om toch even in het water te duiken. Dat was echt zalig en niet koud!!! 😀

Ziezo dit was weer een korte update!

Thank you Janina for all the pictures!! :*

Tot de volgende,

Liesbet 😀

Deze week was echt een goede week. Op dinsdag help ik zoals altijd bij de babygroep. En er is een nieuwe baby. Hij is drie maanden oud en heel klein voor zijn leeftijd. Dit is omwille van zijn ziekte. Hij heeft cystische fibrose, dit is een longziekte met een slechte prognose. Maar dat is geen rede natuurlijk om hem alle liefde te geven die hij verdient! Hij is zo schattig. In ergotherapie helpen we hem om zijn mijlpalen te bereiken.

Ook heb ik al vooruitgang kunnen boeken met J. Hij begint stilletjes aan zijn lichaam te kennen. Telkens als hij mij ziet begint hij spontaan zijn lichaamsdelen op te sommen en duidt hij alles aan. Maar er is wel nog werk aan de winkel. Voor mij een hele uitdaging, maar zo fijn om met hem te werken.

Ook met mijn andere patiënten merk ik voortuitgang. Dat maakt mij heel erg blij. Eén van mijn patiëntjes gaat zo snel vooruit dat ik zelf elke sessie verbaasd ben van wat ze allemaal kan. En in mijn vorige blogbericht heb ik verteld over S. Ik had nog niet echt een goede sessie kunnen geven aan haar omdat ze nooit mee wou komen en omdat ik haar dan met iemand anders moest nemen. Nu had ik een lolly. Wat had dat een goed effect. S. was een engeltje en ze luisterde heel goed. En ik kan eindelijk aan mijn doelen werken. Een blije patiënten en een nog gelukkigere ergotherapeut!

Op vrijdag heb ik geen therapie gegeven. Ik was jurylid in een groots sportevenement in de school van Saint Joseph. Alle kinderen die hier naar school gaan, behalve de kinderen van de crèche, deden hier aan mee. En zo gemotiveerd dat iedereen was. Eerst moest elk team een ‘war cry’ doen. Dit is een soort ‘haka’. En daarna begon het evenement. Er waren verschillende dingen die ze moesten doen. Eerst moesten ze gewoon tegen elkaar lopen, daarna was er een slalom. Dan kwam het vermoeiendste… ze moesten vier blokjes op één voor één oprapen en terug brengen naar de doos die aan de startlijn stond. En als ze alle blokjes hadden moesten ze met de doos naar de finish lopen. Voor de kinderen die in een rolstoel zaten of niet konden lopen was er ook iets voorzien. Zij moesten om ter verst met een pittenzakje gooien. Ik heb werkelijk genoten die dag. Het enthousiasme van die kinderen is geweldig. En het feit dat sommige kinderen in het begin van hun opname in een rolstoel zaten en een paar maanden later kunnen hardlopen maakt het alleen maar beter.

Op vrijdagavond zijn we dan naar ons ondertussen favoriete winkelcentrum (Canal Walk) gegaan. Daar hebben we genoten van het eten in een Mexicaans restaurant! En dit was het begin van het geweldige weekend. Deze keer hadden we alles op voorhand gepland. En ik keek er zo naar uit! Samen met Aline (een Belgische stagiaire kiné in Saint Joseph die vrijdag jammer genoeg haar laatste dag stage had) en een Celine (vriendin van Aline) en Franscico (een vriend van ons) zijn we op zaterdag naar Stellenbosch gegaan. En op zondag zijn we naar Muizenberg gegaan. In Stellenbosch hebben we genoten van de lekkere wijn (tja, wij drinken dat al eens graag). We hebben deze mooie dag beëindigd in ‘The piano bar’. Hier wordt live jazz muziek gespeeld. Er werd ook op een saxofoon gespeeld. En die man kon er wat van. Ik heb er echt van genoten en wat zal ik blij zijn als ik terug zelf kan spelen… 😀

In Muizenberg hebben we gesurft. We hadden om 13u een surfles van 2 uur. Dat was enorm spannend. En het ondenkbare is gebeurd. Ik kan rechtstaan op de surfplank (helaas geen foto’s beschikbaar, maar ik kon het wel!). Ik was fier hoor! Maar ik moet toch nog veel oefenen eer ik het deftig kan!!! Maar ondanks de zonnecrème ben ik helaas wel verbrand. Maar dat neemt niet weg dat ik me enorm heb geamuseerd! 😀 En ook dit weekend eindigde in de Hillsung church. Ik vind dit zo ontspannend en ik voel me daar echt goed. Op die manier kan ik weer met volle moed beginnen aan de nieuwe week!

Tot volgende week!

Groetjes

Liesbet xxx