Hallo 😀

Na een het ‘overweldigende’ weekend begon mijn stage. Ik had al een aantal dagen meegelopen met de ergo’s, dus ik kende al een beetje het reilen en zeilen.

Het eerste ding op de planning van maandag was Ronell (supervisor) vertellen wat er was gebeurd! Toen ik binnenkwam in haar kantoor bleek iedereen al op de hoogte te zijn. Pamela had al een bericht gestuurd. Ronell was super ongerust, daarom dat ze voor mij een gesprek wou regelen bij een psycholoog. Maar aangezien deze het te druk had op maandag ging ze iets anders voor me regelen. Ik had daar eigenlijk allemaal niet zoveel over te zeggen. Ze beslisten in mijn plaats. Maar eigenlijk vond ik dat niet erg. Een gesprek kan immers niet kwaad, dacht ik zo! En alle beetjes helpen. Uiteindelijk bleek dat gesprek door te gaan bij de CEO! Ideaal moment om ook de problemen (toilet kon niet meer doorspoelen, geen douchekop in het bad, geen vuurtjes om te koken) in onze flat aan te kaarten! Uiteraard pas nadat ik het hele verhaal had gedaan. Uiteindelijk is mijn eerste dag stage heel vlot verlopen! De kinderen leiden me een beetje af.

Ik kwam ook te weten dat ik de Belgische ambassade moest bellen om mijn identiteitskaart te blokkeren, aangezien die ook gestolen was. Maar ik was net te laat met bellen. Ik belde om iets na vier uur en ze werken maar tot vier uur. Dikke pech, maar wel een serieuze opdoffer. Door dit feit had ik ’s avonds een moeilijk moment. Gelukkig was Janina er om mij op te vangen. Zij is echt super. Daarna hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt!

De volgende dag! Jippie, eindelijk de ambassade kunnen bereiken. En mijn identiteitskaart is geblokkeerd!! Wat een pak van mijn hart. Nu kan ik met nieuwe moed beginnen aan dag twee. Wat een heerlijk dagje! De kinderen zijn geweldig. Ze doen zo hun best in de sessies. Op dinsdag hebben we ’s morgens een groep van drie baby’s. Twee van hen hebben HIV, daardoor zijn de voetjes onderontwikkeld. Deze kinderen worden gestimuleerd om te rollen, tot zit te komen en dan te spelen. Eén van hen kan zelfs al ‘kruipen’. Later die dag heb ik mogen helpen bij het maken van splints voor een meisje met brandwonden. Dat verliep niet van een leie dakje, want zij was heel te tijd aan het wenen en schreeuwen. Dit komt door haar angst, aangezien de splints warm zijn om ze te vormen. Mijn mentor vertelde me ook dat ik vijf patiënten moet volgen. Ik heb er ondertussen al twee gekregen. Eén heeft het foetaal alcohol syndroom en de andere heeft HIV stadium 4 en spastische diplegie (hij kan enkel stappen met hulp). Ik heb hen al af en toe kunnen observeren tijdens het spelen. Op het einde van de dag had ik weer even een moeilijk moment, aangezien ik sinds zondag niet zo goed sliep. De ergo’s waren heel bezorgt over mij. Ze gaven mij knuffels en een peptalk. Aangezien ze hier heel gelovig zijn ‘adviseerden’ ze mij om de dienst in de kapel mee te volgen. Want ‘God kan de wonden helen, die medicijnen niet kunnen helen’. Ik was vooral eigenlijk bezorgt over de invloed die heel het gebeuren heeft op mijn stage. Ik wil gewoon mijn best doen. En dat begrepen ze heel goed. Maar ze zeiden dat ze wel beseffen dat het tijd kost om alles te verwerken en dat altijd voor me klaar staan. Uiteindelijk heeft mijn mentor me naar de kapel gebracht. Ik ben nu niet zo gelovig, maar het heeft me wel wat tot rust gebracht!

Wat heb ik nog eens goed geslapen!! Eén van de ergo’s had gisteren voor mij een homeopathisch middel gekocht om te slapen, ze zijn zo lief voor mij. Dat ga ik vanavond eens uittesten. Deze ochtend heb ik één van mijn patiënten naar het ergolokaal gebracht om te spelen. Daar heeft hij enorm van genoten. En ik heb ook weer bijgeleerd. Toen ik hem terug naar de leefgroep bracht, werd hij een beetje droevig. Hij wou niet dat ik wegging… Ik heb het toch altijd moeilijk met traantjes, maar soms moet je hard zijn. Ik moet ook andere dingen doen. Toen ik terug in het ergolokaal kwam, merkten we op dat de splints die we hadden gemaakt in het bureau lagen. Maar het is de bedoeling dat ze deze overdag draagt. De splint voor overdag zorgt ervoor dat haar pols in extensie (gestrekt) blijft, om zo een contractuur te vermijden. Deze splint is dus zeer belangrijk. Daarom zijn we deze gaan brengen. Ideale kans ook om de school van St Joseph’s te bezoeken. In de namiddag heb ik meegeholpen in de leefgroepen ‘sweet basil’ en ‘sunflower’ waar mijn twee patiënten verblijven. Daarna hebben we de splints nog wat aangepast, want doordat ze vorige keer zo tegenspartelde bleken ze niet goed te passen. Vandaag had ze een heel goede dag en hebben we de splints kunnen verbeteren. Ahja voor alle duidelijkheid, een splint is een soort spalk. En nog eens goed nieuws, deze patiënt met de brandwonden wordt mijn volgpatiënt! Gedurende de voorbije dagen heb ik al een band met haar kunnen opbouwen. Ik kijk er al naar uit om met haar te werken en me te verdiepen in haar situatie.

Oh en ik zo graag foto’s plaatsen op mijn blog… Maar mijn gsm is ook gestolen, dus ik kan geen foto’s nemen. Maar geen nood de sociale werker hier heeft een fototoestel dat ik kan gebruiken… Blijkt dat toch wel kapot te zijn zeker! 😀 Enfin ik heb wel al het papier ondertekend om foto’s te mogen publiceren, dus van zodra ik een nieuwe gsm heb, kan ik jullie tonen hoe alles hier aan toe gaat!

Tot later! 😀

Hey iedereen!

Sorry voor de late update over mijn weekend! Nu heb ik even tijd en kan ik jullie vertellen over wat er allemaal is gebeurd! Ga vooral zitten…

Zoals ik in mijn vorige bericht had ik geschreven, ben ik dit weekend gaan logeren bij Romy en Helena in het gastgezin. Ik keek er enorm naar uit. Want eindelijk kon ik eens buiten komen. Doordat mijn stageplaats niet in een veilige buurt is gelegen, blijven we ’s avonds altijd binnen. Vrijdag kwamen ze mij halen. Dit was een blij weerzien. We hadden elkaar natuurlijk veel te vertellen. Wat zijn wij toch babbelkousen! :p Helena en Romy vertelde me dat we zaterdag de Tafelberg zouden beklimmen. Dat zag ik wel zitten, maar er was een klein probleem! Ik had enkel slippers mee… Dus zijn we ’s avonds met Pamela (vrouw van het gastgezin) naar de winkel geweest. Daar heb ik goedkope schoenen kunnen kopen! Nu was ik er klaar voor.

De volgende dag (zaterdag) bracht Pamela ons naar Kirstenbosch waar onze tocht startte. Voor we konden beginnen met het beklimmen van de Tafelberg moesten we door de botanische tuinen. Ze zagen er prachtig uit, maar we hadden jammer genoeg niet veel tijd om daar van te genieten. We wilden meteen beginnen met de klim! En wat voor een klim was me dat! Met veel gepuf en gezweet hebben we de top bereikt! Daar was een heerlijk meertje waar we konden zwemmen! Helena en ik hebben ons beperkt tot het verfrissen van de voeten en Romy dook er in! 😀 En dan terug naar beneden! Dat ging veel sneller. Romy wou een stukje naar beneden lopen, Helena en ik deden alles op ons gemakje. Onderweg kwamen we een zwarte slang tegen… brrr. En mijn schoenen hebben de tocht niet overleeft, gelukkig had ik mijn slippers mee… Tja ze waren dan ook heel goedkoop!! Helemaal beneden stonden we te trillen op onze benen… DRINGEND SUIKER NODIG!!! Oh wat heb genoten van mijn muffin!!! Jammie en nu kon ik terug verder! ’s Avonds zijn we met ons drietjes naar een gezellige bar geweest en hebben we super lekkere cocktails gedronken. Perfecte manier om een superdag af te sluiten!!!

Ai ai ai, want doen die spieren zeer!!! Maar dat trekken we ons niet aan. Helena en Romy wouden me Cavendish tonen (centrum). Pamela bracht ons. Daar hebben we een beetje geshopt en daarna hebben we in een supermarkt eten gekocht! Dan gingen we te voet terug naar huis, want we wouden daar eten. Aangezien het een veilige buurt is, is dit geen probleem. Maar je hoort me al aankomen eh… We zijn overvallen… Alles kwijt, behalve ons eten. Door de shok hadden we geen honger, ik heb pas ’s avonds iets kunnen eten. Pamela heeft me terug naar St Jospeh’s (stageplaats) gebracht, zodat ik de volgende dag kon beginnen met mijn stage. Ik wou dit zo. Ik was ondertussen al een beetje bekomen.

Maar lieve mensen, maak je alstublieft geen zorgen over mij!! Ik word hier omringd door super lieve mensen die altijd klaar staan om me te helpen!! Ik kom dit zeker te boven!

Tot de volgende! 😀

Hey iedereen en welkom op mijn blog!

Eerst en vooral, ik ben goed aangekomen. Na een 18 uur durende trip werd ik opgepikt door iemand van mijn stageplaats. Aangezien we vroeger dan gepland aankwamen in Kaapstad, heb ik daar nog even moeten wachten. Gelukkig was ik niet alleen. De vrouw waar Helena en Romy verblijven vond het niet erg om samen met mij te wachten. De rit naar de stageplaats duurde ongeveer 10 minuten. Gelukkig maar, want ik had al genoeg gezeten.

Na even zoeken vonden we Janina. Zij is een vrijwilligster van Zwitserland en slaapt ook hier. En aangezien er maar één sleutel is, hadden we haar dus nodig. De kamers zijn heel basic. Er zijn twee kamers met elk twee bedden. Momenteel hebben we elk onze kamer, maar binnenkort (februari) gaat één van ons de kamer moeten delen met een andere vrijwilliger. Maar voor de rest hebben we alles wat we nodig hebben, al is het wel wennen aan het feit dat alles heel basic is.

Janina is een heel vriendelijk meisje en heeft me vandaag een rondleiding gegeven in het gebouw. Ik was volledig gedesoriënteerd, want het is hier echt nog groot. Daarna ben ik met haar meegegaan naar de groep waar zij vrijwilligerster is. Zo leerde ik al enkele kinderen kennen. Ik heb ook al kennis gemaakt met de ergotherapeuten hier. Mijn begeleider heeft me meteen aan iedereen voorgesteld. Iedereen is hier heel vriendelijk. Ik word door iedereen met open armen ontvangen. En dat is wel leuk. Ze staan ook allemaal open om allerlei vragen te beantwoorden. Het eerste struikelblok dat ik ben tegengekomen is de namen van iedereen. De namen zijn soms heel moeilijk (lees: echt Afrikaanse namen, dus namen die ik absoluut nog nooit heb gehoord). Iedereen stelt zich voor, maar soms begrijp ik er helemaal niets van. Dan vraag ik om te herhalen, maar heb ik het nog niet begrepen. Dus dat wordt nog oefenen. Gelukkig zijn er ook namen die ik wel versta. 🙂 Ik heb ook enorm veel informatie gekregen van de coördinator van de vrijwilligers en stagiaires. Er komt dus heel veel informatie op me af. Maar het belangrijkste is dat ik me hier goed voel, dus het komt allemaal wel slim! 🙂

De volgende dagen loop ik ook nog mee met de ergotherapeuten, zo leer ik alles en iedereen al kennen. En maandag start dan mijn stage. Ik vind het wel spannend allemaal. Dit wordt ongetwijfeld een heel leerrijke ervaring die ik nooit ga vergeten!

Ik vind het wel jammer dat mijn stageplaats redelijk afgelegen is. Er is hier niets te doen. Na de stage zitten we dus op onze kamer en maken het avondeten. Daarna babbelen Janina en ik nog even en daarna gaan we slapen. Ook de buurt is niet veilig voor ons, dus we kunnen ook niet gaan wandelen. Gelukkig kreeg ik net een telefoon van Helena en Romy met het goede nieuws dat ik dit weekend misschien bij hen in het gastgezin kan verblijven. Dan kunnen we allerlei dingen bezoeken. Kijk er al naar uit.

Ziezo, mijn eerste blogbericht is een feit!!

Tot de volgende keer!

Heel warme en zonnige groetjes vanuit Montana (Cape Town) 😀