Op vrijdag 3 februari begon ons tweede vrije weekend.

Om een taxirit uit te sparen, besloten we al wandelend naar Playa Flamingo te gaan. Het eerste halfuur verliep vlot met onze voetjes in het water langs de kustlijn, maar al snel merkten we dat de rest van de tocht wat spannender zou worden. Er was namelijk geen sprake meer van strand, maar van rotsen en stenen. Op onze slippers besloten we de uitdaging aan te gaan. Ondanks de blakende zon en hier en daar de angst van gladde en losliggende stenen, werd het een leuk avontuur. Anderhalf uur lang kwamen we niemand tegen, enkel afgelegen strandjes. Op een bepaald punt kwamen we een kloof tegen van enkele meters diep. De afstand was misschien iets te groot om te overbruggen, maar veel tijd om te beslissen of we dit risico gingen nemen, hadden we niet meer. We merkten namelijk dat het waterpeil begon te stijgen. Omdat we toch nog graag heelhuids de rest van onze reis wilden verder zetten, besloten we enkele meters terug te keren en hier de rotsen op te klimmen. We kozen een gemakkelijk uitziende helling waar we ons konden optrekken aan de palmbomen. Bij het bereiken van de top was het uitzicht adembenemend: Beneden ons lag het strand van Playa Flamingo!

’s Avonds werd er in Tamarindo een drink georganiseerd voor alle vrijwilligers van CEPIA. Wij, als vrouwen, genoten van gratis champagne. Voor onze portefeuille was het een goede avond, want ook de inkom moesten we niet betalen. Tijdens deze avond leerden we iedereen nog beter kennen en werd er veel gelachen. Pura vida!