Hallo iedereen,

Ik ben nu voorbij de helft van de stage in Esbjerg en ik heb al redelijk wat mee gemaakt. Zoals vorige weken heb ik op verschillende momenten samengewerkt met de studenten van Denemarken omtrent de cliënten, ik heb jammer genoeg voor de eerste keer ook een zorgtraject met een cliënt moeten stoppen omdat zijn omgeving tegen de behandelingen in ging, ik ben bevriend geraakt met de medestudenten van de stageplek en heb goede vertrouwensbanden kunnen creëren tussen mij en de cliënten desondanks de taalbarrière.

Jammer genoeg is de stage ook al half voorbij en zal ik in een paar weken tijd terug naar thuis moeten keren.

Bij de cliënten ben ik volledig individueel en bij de nieuwe cliënten laat de mentor mij ook de eerste thuisbezoeken en begin assessments uitvoeren, als de cliënten geen Engels spreken maak ik gebruik van een betrouwbare vertalingsdienst zoals DeepL en ook gebaren zodat de cliënt mij verstaat. Ik werk, tezamen met de Deense medestudenten, omtrent de activiteiten in het centrum door aan de verschillende bewoners te vragen wat ze missen of graag zouden willen doen.

(Deze gang bevat de huizen/kamers van de cliënten, elk raam is een kamer en is de interne decoratie en meubilair is grotendeels bepaalt door de cliënt zelf).

Tijdens de 5de week vierde het centrum ook een nationale feestdag: “Fastelavn”, een feest dat vergelijkbaar is met carnaval maar met andere tradities. Zo moesten kinderen en de bewoners op een houten ton gevuld met snoep slaan totdat de ton kapot was en het snoep eruit kwam.

Een ander deel van de cultuur waarvoor ik eindelijk de tijd had om het te ervaren was het Deense “Smørrebrød”.

Nieuwe zakken die op werk heb nog bijgeleerd is de verschillende manieren dat men kinesiotape kan gebruiken, zo kan het gebruikt worden voor positionering, tegen spasticiteit en tegen oedeem.

Verder kregen Laura en ik een rondleiding rond het centrum van Esbjerg van studenten van de universiteit van Esbjerg.

Ik vind het spijtig dat het avontuur bijna voorbij is maar aan alles moet jammer genoeg een einde komen. Het is dus altijd best dat men er van geniet zolang het er is.

Tot de volgende keer,

Quinten Craeghs