Namasté
Mijn tweede week in kamer 15 zit erop, deze verliep grotendeels gelijkaardig met mijn eerste week maar met dat verschil dat ik nu meer zelf mocht doen. Deze week hadden we toch ook een aantal specialere patiënten zo was er bijvoorbeeld een man die kwam omdat hij niet meer goed zag en uiteindelijk bleek dat hij een sterkte van meer dan -20.00D nodig had, ook was er een jongen van 14 jaar met cataract. De woensdag was het blijkbaar een vakantiedag voor de schoolkinderen en dat hebben we geweten hier in de pediatrie.
Vrijdag na het werk was het de jaarlijkse voetbalwedstrijd onder de personeelsleden van het ziekenhuis en ze hadden mij uitgenodigd om mee te spelen met de “Pediatric Pacers”, een voorstel waar ik natuurlijk geen nee kon tegen zeggen. Het niveau van voetbal was op zijn zachtst uitgedrukt erbarmelijk, het was FC De Kampioenen niveau in he kwadraat maar amai wat hebben we ons geamuseerd en is er wat afgelachen, de sfeer was echt wel fenomenaal. (ojaa voor de geïnteresseerden de “Retina Rockers” hebben ons dik ingemaakt maar dat is niet zo belangrijk)
Zaterdag was het prachtig weer waarbij het uitzicht op het Annapurna massief adembenemend was, de ideale dag om er op uit te trekken en eens te gaan kijken naar de Davis Falls en de Gupteshwor Mahadev Cave. Ik heb wel gemerkt dat het handig is om aan verschillende mensen de weg vragen want als ze deze zelf niet weten sturen ze u hier maar een kant uit om toch maar niet te moeten toegeven dat ze het niet weten. Het is mij hier ook opgevallen dat de meeste Nepalezen hier nog met dikke winterjas en muts rondlopen ondanks dat het rond de 25°C is (en in de zon was de gevoelstemperatuur nog een stuk hoger). Zoals je kan zien is het weer hier een stuk beter dan een kleine 7000km verder in dat kleine landje der Belgen, dat vraagde er natuurlijk ook om mijn week naar goede gewoonte af te sluiten op een terrasje in het zonnetje op mijn geliefkoosde plaats aan het meer.
Thibo