Irina in Zaragoza

Met deze zin wil ik graag mijn laatste blogbericht starten. Mits wat vertraging (gisteren – zondag was namelijk nogal druk) een afsluiter van formaat. Excuses nu al voor diegenen die niet veel tijd hebben, maar het moet er even allemaal uit. Bij deze…

Één van de eerste lessen in het eerste jaar was er een docent die zei dat hij, afhankelijk van welke ‘soort studenten’ hij voor hem had zitten, kon zeggen aan welke richting hij les gaf, ook al had hij deze studenten nog nooit eerder gezien. Blijkbaar is er dus een algemeen kenmerk (of meerdere) die ons als ergo differentieert van anderen. Gedurende de hele opleiding ben ik al op zoek naar ons ‘uniek kenmerk’, “waarom zien mensen dat wij een groep ergo’s zijn en geen verpleegkundigen, kinés of optometristen?” Op dit moment kan ik nog niet exact onder woorden brengen wat dit is, maar na drie jaar heb je wel een gevoel van verbondenheid met je medestudenten ergo. Zorgzame mensen, die streven naar zelfstandigheid en een behoorlijke portie creativiteit aan de dag kunnen leggen. Dit is volgens mij een beschrijving waar elke ergostudent wel binnen past, al moet ik toegeven dat dit nog zeer vaag is en er nog heel veel anderen (niet-ergo’s) zijn die ook aan de beschrijving voldoen. Volgens mij kan dan ook iédereen ergo zijn, zelfstandigheid en autonomie is namelijk niet iets uniek voor ons, maar is een algemeen gegeven waar enorm veel belang aan wordt gehecht binnen onze maatschappij, creativiteit is een pluspunt maar met media als Pinterest is ook dat geen obstakel meer en wat zorgzaamheid betreft geloof ik ook dat, als puntje bij paaltje komt, de meerderheid van de mensen zorgzaam zijn (elk op zijn eigen unieke manier natuurlijk). Mits de juiste knowhow (en dat is iets waar elk individu zich naar eigen verlangen in kan verdiepen met dank aan het digitale tijdperk), is volgens mij iedereen die wilt in staat om een ergo te zijn, we worden geboren met een drang naar zelfstandigheid.

Waarom studeren wij dan voor iets wat iedereen eigenlijk toch al zou kunnen? Wij studeren niet om ergo te worden, dat zíjn we al, wij studeren om een goéde ergo te worden. Wij zijn namelijk in staat om bij ongeacht welke persoon met eender welke diagnose doelen te formuleren, een plan van aanpak op te stellen, activiteiten te maken (rekening houdend met de wens van deze persoon) en dit alles in functie van het opnieuw zelfstandig kunnen functioneren van de persoon in kwestie. Wij zijn experten in het handelen, want zeg nu zelf, wat zou jij zijn als je dagen, weken, maanden of jaren niets zou kunnen doen? Welke kwaliteit heeft jouw leven als hier niets van betekenis in zou zitten voor jou, als je wensen slechts dromen waren omdat er niemand is die hier rekening mee houdt of je helpt deze te verwezenlijken?  Ik heb ooit eens een quote gelezen die zei: “A doctor may save your life, but an occupational therapist (ergo) helps you to live it.” Als jij een ongeluk hebt en halfzijdig verlamt bent, zal een dokter je in leven houden, een verpleegster zal je de beste zorgen geven en je gezondheid op de voet opvolgen, een logopedist zal je helpen praten, een kiné zal oefeningen met je doen om je spieren niet te doen verstrammen, maar wie gaat je leren om je met één hand aan te kleden, om met één arm eten te maken, de was te doen, de knoopjes van je hemd dicht te doen, je te verplaatsen binnenshuis én buitenshuis, wie gaat alles in staat stellen zodat je tóch weer je favoriete hobby kan opnemen, je zelf een douche kan nemen, je in een, voor jou, ideale rolstoel kan zitten, je huis volledig rolstoelvriendelijk gemaakt wordt,…? Dan zijn wij er, de (goede) ergo’s! Zodat jij weer een zelfstandig, kwaliteitsvol leven kan leiden met de focus op wat voor jou belangrijk is.

Dit gezegd zijnde hoop ik dat er toch al enkele mensen meer zijn op deze wereld die weten wat ergotherapie nu precies is, want laat dat nu jammer genoeg een groot probleem zijn: wij zijn ergo’s, maar bijna niemand weet wat dit is. Vaarwel identiteit! En hiermee heb ik ook het laatste aspect aangekaart van een ‘goede ergo’, wij kunnen uitleggen aan mensen (voor zo goed en zo kwaad dit lukt op een blog) wat ergotherapie is. Uiteraard niet volledig, aangezien we er zelf een jaar hebben over gedaan om te weten wat ergotherapie nu precies allemaal omvat, maar hierboven staat (volgens mij althans) de essentie geschreven. (Sorry mevrouw De Knop indien er enkele zaken ontbreken, de definitie ken ik wel nog vanbuiten! 🙂 ) Bon, zit je nog met twijfels of vragen, je weet me te vinden! 😉

Hèhè, tijd voor wat luchtigere lectuur. Het is maandag, ik ben dus één dag te laat met mijn blog, wederom excuses, bij deze de uitleg.
Vrijdag was de laatste stagedag en ik moet zeggen dat ik wel wat blij was. Ondanks het feit dat ik heel veel met patiënten heb mogen werken en op die manier ook weer veel heb bijgeleerd was de omgeving niet echt ideaal de laatste week. De vervangster van mijn stagementor wist zelf niet zo goed wat ze deed, moest bij elke transfer die ze deed eerst zelf nog nadenken over hoe ze het zou doen, vroeg dingen aan mij om te doen waarvan ik gewoon 100% wist dat ze fout waren, maar toen ik haar dit zei en uitlegde waarom, antwoordde ze dat ik dit toch maar moest doen. De ‘vrijheid’ van de week ervoor was dus wat weg en dat vond ik wel jammer. Iedereen was wel heel lief en de patiënten vonden het erg dat ‘het meisje met de gouden handen’ vertrok. Zaterdag mijn koffer gemaakt en het vliegtuig op, de mooiste vliegtuigreis ooit!! ’s Avonds laat, een gitzwarte nacht, geen wolkje aan de hemel vlogen we over Parijs, magnifiek was dat!!! Het had het uitzicht alsof de aarde gebarsten was en je de lava binnenin kon zien, zo mooi brandden de lichten van de stad en de dorpjes errond, echt prachtig!! Eens geland (half 10), en het blij weerzien van mijn ouders en zus (na 6 maand), terug richting Wijgmaal, home sweet home. Snel omkleden en hop naar de chiro (want het was fakkeltocht). Zondag mocht ik ook weer leiding geven, wat was ik blij om na zo lang mijn tiptiens nog eens te zien!! ’s Avonds opnieuw de LK mee leiden, weken had ik hier naar uitgekeken… En tja, toen ik ’s avonds laat thuis kwam, had ik nog maar weinig fut om een blog te schrijven, vandaar…

Ik denk dat ik kan concluderen dat ik weer een hele ervaring rijker ben, het was zeker niet altijd gemakkelijk, ik heb hard gewerkt, veel gevloekt, gezaagd en geweend maar ik heb ook ontzettend veel bijgeleerd, ben altijd blijven gaan en blijven geloven dat alles uiteindelijk wel goed komt (heb ik van een wijs man geleerd!). En op dit moment ben ik vooral heel gelukkig dat de stage gedaan is, ik terug ben in Wijgmaal met mijn vrienden en familie en ik mijn leven HIER verder kan leiden en dit niet vanop afstand moet doen.

Tot slot, aangezien het mijn laatste blogbericht (waarschijnlijk ooit) is (al vond ik dit best wel fijn eigenlijk 🙂 ), is het ook tijd om wat mensen te bedanken: mijn ouders, Iliana, Cristina, Marta, andere Cristina, andere Marta (dit waren al mijn stagementoren), Lotte, Dimi, Hanne, Zoë, Lotte, Sara, Niels, Joyce, Elfriede, tante Greet, tante Mie, oom Jo, Astrid, Papu, Karen, Paul, Laura, Cé, Tijs, Niko en mevrouw De Koker, voor alle steun en lieve, bemoedigende berichten die ze gestuurd hebben. En uiteraard ook aan alle stille lezers onder jullie (want zo zijn er blijkbaar ook wel een aantal) die zich wekenlang door deze schrijfspinsels geworsteld hebben, het is fijn om te weten dat mijn blog gelezen wordt/werd. 🙂

Ziezo, hiermee eindig ik mijn ‘avontuur’ officieel, op naar nog drie zware maanden die ik volledig ga knallen om hopelijk in september een papiertje in ontvangst te mogen nemen waar op staat:

“Irina Jeurissen, afgestudeerd als ‘goede ergotherapeut’ “   🙂

…ik aan mijn laatste week bezig ben
…een giraf 7 nekwervels heeft
…ik zaterdag naar huis mag
…ik hier heel blij om ben

…mijn nieuwe stageplaats reuzegoed meevalt
…de stagementoren echt super lief zijn
…HCG een afkorting is voor Humaan Chorion Gonadotrofine en dit de basis is van een zwangerschapstest
…ik dit geleerd heb in het middelbaar (en nog steeds weet!! 😀 )
…ik vanaf dag één met patiënten mocht werken
…het wel echt een chaos is
…ik intussen de structuur in de chaos begin te zien
…ik vroeger 5 à 6 patiënten per dag zag
…ik er nu 40 per dag zie

…alle patiënten hier hetzelfde aanhebben
…namelijk een minion-gele trui/tshirt en een grijze broek
…het ‘verliefdheidsgevoel’ eigenlijk een hormoon is met de naam ‘fenylethylamine’
…dit hormoon na 6 maand zijn productie stopt
…dit ook de reden is dat vele relaties juist dan op de klippen lopen
…alle patiënten in een rolstoel zitten, ook al kunnen ze wel stappen met een hulpmiddel

…er maar twee ergo’s in het hele ziekenhuis zijn
…zij dus zeer zwaar onderbemand zijn
…zij wel goed overeenkomen met de kinés
…desondanks al hun moeite en harde werk, de mensen ook hier niet weten wat ergotherapie eigenlijk is
…ergotherapie niet hetzelfde is als bezigheidstherapie

…mijn stagementor mij woensdag heeft verteld dat ze zwanger is en vrijdag haar laatste dag zou zijn
…ik precies een déjà vu had
…haar vervangster net is afgestudeerd (en dus 1 jaar ouder is dan mij)
…ik haar de eerste dag (vrijdag) wat moest rondwijzen in het ziekenhuis

…de namiddag (naar mijn mening) eerder bezigheidstherapie is met ouderen dan ergotherapie
…dit te wijten is aan onderbemanning en een gebrek aan tijd, structuur en materiaal
…veel koala’s chlamydia hebben

…het echt wel een groot contrast is met de vorige stageplaats
…ik blij ben dat ik de theorie van de afgelopen weken kan omzetten in de praktijk
…dit me zeer veel bijleert

…het hier 20-25 graden is
…chocolade goed is tegen het hoesten aangezien hier theobromine in zit
…de endorfines die in chocolade zitten je een ‘geluksgevoel’ geven
…ik graag chocolade eet 😉
…we zaterdag naar Jaca zijn gegaan
…we daar een zalige siësta in de zon hebben gehad
…ik jammer genoeg niet voor de volle 100% kan genieten van een uitstap aangezien er steeds een stemmetje in mijn hoofd blijft herhalen hoeveel massa’s werk ik nog heb
…ik dit niet fijn vind

…ik hier nog een laatste week alles ga geven
…ik uitkijk naar de chiro zondag!
…dit al 8 weken zo is
…ik hier ga eindigen omdat ik echt leeg ben

…ik van wist je datjes hou! 😀

PS: voor de ongelovigen die denken dat ik alles van internet heb gehaald, nee hoor, al deze rare kronkels en nutteloze informatie komen rechtstreeks uit mijn eigen hersenpan.

 

Kleine tussenstand na een week zelfkapotmakerij (van zaterdag 4 tot vrijdag 10 maart):
-levensenergie: 10%
-staat van decompostatie: 9/10
-logisch denkvermogen: 404 Error! This page can not be found!
-aantal centimeter visus zich wegens het toevallen van mijn oogleden: 1,5
-gewicht: ongetwijfeld 5kg verdikt wegens afschuwelijke prefabmaaltijden
-hartproblemen: ongetwijfeld op komst wegens de massa’s zout in deze maaltijden (pluspunt: hierdoor heb ik wel veel gedronken en zijn mijn nieren weer grondig gereinigd – always look on the bright side, no?!)
-totaal aantal uren slaap: 25
-frustratiemeter tov kotbazen: to explode

MAAAAAAR…..: Met trots kan ik jullie allen meedelen dat mijn stagerapportering af is! Hiep hiep hoera! Jeej! Wauw! Applaus!! Danku danku. Jaja, na een week zwaar doorwerken, alles geven en vooral niet opgeven, is het me gelukt. En ook van BOA heb ik reeds alle info verzameld dus daar kan ik morgen aan beginnen schrijven in de hoop dat dit vrijdag af is. (Geen zorgen, dit doe ik op mijn eigen tempo en zal ik mijn slaap niet voor laten 🙂 )
Met de moraal heeft het wel een hele week goed gezeten, waarschijnlijk omdat ik mezelf een dag ‘niksen’ had beloofd als het zou lukken.

Dat heb ik gisteren dan ook gedaan: tot ’s middags in mijn bed gelegen (helaas wel al heel wat vroeger wakker met dank aan de kotbazen en hun klein jung), maar goed, ik kon blijven liggen, zonder stress om mij te overslapen, geen wekker, … heerlijk! Daarna een bezoekJE aan de kapper (of dat moest het toch worden), na 3u!!! wachten was het aan mij en, as usual, heeft die mij haar weer mooi verneukt. (Ja, ik weet dat dit een blog is voor school, maar er is echt geen andere manier om dit te beschrijven, geloof me.) Achja, haar groeit ook wel weer, maar ik zou toch willen vragen om mij de volgende keer tegen te houden als ik nog eens beslis deze mensen een bezoekje te brengen… Vervolgens zonnebril op en gaan zonnen in het park met Joyce en Elfriede, hoe zalig was dat!!?? Gewoon, niks doen, aan niks denken, na zo lang opgesloten te zitten op nog geen 9m² zonder natuurlijk licht, de zon nog eens op je armen en gezicht voelen stralen, echt fantastisch!! ’s Avonds, wanneer de zon weg was en de onweerwolken kwamen aangevlogen, heb ik mij verstopt in mijn bed en genoten van een relax avondje (credits to: pizza, Bridget Jones en red wine). Echt waar, hoe heerlijk kan het leven zijn??!! Na een deugddoende nachtrust (mijn bed ligt echt té goed!) is het weer zondag, ben ik al wat marktjes gaan bezoeken, een vreemde tentoonstelling gaan bezichtigen, de was gedaan, bezig met de voorbereidingen voor de spaghetti-avond met mijn tiptiens (allen welkom trouwens op 13 mei in Chiro Wijgmaal!! 😀 ), de blogs van mijn medestudenten gelezen (goe bezig iedereen!!) en nog wat kleine prullen die al veel te lang liggen te wachten. Straks gaan we normaal (hopelijk) weer samen eten (Joyce, Elfriede en haar zus) en dan weer mijn bedje in om morgen vol goede moed te starten aan het tweede deel van de stage.

Zoals vorige week gezegd, moet ik dus veranderen van stageplaats aangezien mijn stagementor zwanger is en stopt met werken in het centrum. Ik ga dus nu naar een ziekenhuis en mijn stagementor van daar heeft al laten weten dat ik mij moet voorbereiden op de ‘guerra’ (oorlog). Wat dit precies inhoudt, zal ik jullie volgende week weten te vertellen. Het zal wel weer een grote verandering zijn, een hele aanpassing maar ik moet zeggen dat ik er wel zin in heb. Ik hoop dat ik nu wel veel met patiënten ga mogen werken zodat ik alles wat ik de voorbije zes weken in theorie gezien heb, in de praktijk kan omzetten, dat lijkt me echt geweldig.

En aangezien ik mijn stagerapportering af heb, zou het dus ook veel rustiger moeten zijn de komende twee weken (indien ze mij niet te veel werk geven op stage – fingerscrossed!), dan kan ik op het gemak verder werken aan alle andere taken die ik graag wil af hebben op het einde van de stage en binnen twee weken met een gerust hart terugkeren naar huis, ik zie dat helemaal zitten! 🙂

Vandaag komt ook mijn zus terug thuis na 6 maanden Peru. De vorige weken was ik steeds stiekem wat jaloers dat zij al naar huis mocht, maar nu is dit veranderd. Nu zit ik in een soort van onverschilligheidsfase waarin het me niet uitmaakt of ik thuis zit of hier. Ik denk dat dit is omdat ik weet dat ik hier nu nog even goed kan doorwerken (want ik ben toch alleen) en dat ik binnen twee weken naar huis mag, naar vrienden en familie, om dan daar weer van te kunnen genieten aangezien ik al veel werk af heb hier.

De komende twee weken dus nog goed werken, weer gezond eten, insanity’en, goed slapen en af en toe eens ontspannen en dan komt dat helemaal in orde 🙂 Ik heb er alvast massa’s zin in!!

De klok slaat twaalf uur (denkbeeldig hé, want ik heb hier niet écht een klok die 12 keer ding dong zegt 😉 ), ik kijk uit het raam, in de verste verte geen prins te bespeuren, mijn oog valt op de kikker op mijn bureau, ook die zit me nog altijd breed glimlachend aan te staren, en aan mijn voeten heb ik ook nog steeds mijn beide pantoffels aan… Assepoester, het zal voor een andere keer zijn. Wel kom ik tot het besef dat ik nog maar 5 pagina’s moet doen en dan heb ik héél mijn cursus van BOA samengevat! (schouderklopje) Hiermee heb ik dus ook mijn weekenddoel bereikt, waar een mens al niet gelukkig van wordt, toch?

En van gelukkig gesproken, ik heb deze week super veel mogen doen op stage! Dan heb ik het niet over ‘een nieuw boek gelezen’ of ‘een bal goed gegooid’, neenee, écht zelf therapie gegeven! Eindelijk! Euforie! (schouderklopje) Anderhalf uur had ik met mijn volgpatiënt, waarvan een half uur handelingsassessment en een volledig uur therapie! Echt fantastisch! Verder heb ik deze week veel gemasseerd (spieren rond de scapula, schouders, armen, handen, vingers) zodat de spieren klaar zouden zijn om te werken en de botten wat meer beweeglijkheid kregen, ik heb hypotone vingers laten bewegen (echt zalig!! ), ik heb verschillende assessments afgenomen én ik heb, geloof het of niet, zelf een spalk gemaakt! Zie de foto hieronder, prachtig nietwaar? (schouderklopje):

…en uiteraard ook wel met mijn neus in de boeken gezeten zoals Belle (van het Beest).

Op donderdag heb ik ook het heugelijke nieuws gekregen dat mijn stagementor opnieuw zwanger is – jeej!! 😀
Klein, iniminie detail: volgende week is haar laatste week (en ik moet er nog 3 doen)… Ik zal dus voor de laatste twee weken naar een andere stageplaats gaan, een publiek ziekenhuis met dezelfde doelgroep als ik nu heb. Het ziekenhuis bevindt zich jammer genoeg aan de andere kant van ’t stad, dus waar ik nu maar 10 minuutjes te voet onderweg ben, zal ik er dan 30 minuten met de bus over doen… achja, dat valt wel te overleven. 😉

Dit wilt natuurlijk ook zeggen dat al het werk, waar ik normaal nog 3 weken tijd voor had, nu op 1 week moet af zijn. Niet volledig natuurlijk want nalezen kan ik in de laatste twee weken nog, maar alle info moet ik verzameld hebben op het einde van deze week. Toen dit doordrong, voelde ik me even Alice in Wonderland die in die grote put valt, aaaaaaah!!!  Momenteel loop ik dus rond zoals het witte ‘geen tijd’ konijn (uit dezelfde Alice in Wonderland) en werk ik in de hoogste versnelling (dan toch Assepoester?) in de hoop om op het einde van de week BOA én mijn stagerapport af te hebben. Met een vleugje supercalifragilisticexpialidocious moet dit zeker lukken! (ja, ik weet, Mary Poppins is geen fairytale, maar geef toe, het leukste woord ooit! 🙂 )

Dit weekend heb ik dus ook niet gekookt maar, voor één keer, een prefabmaaltijd gekocht. Er was twijfel tussen spaghetti bolognese en lasagne, maar aangezien de vagebond niet mee in het spaghetti-pakket zat, heb ik maar voor de lasagne gekozen (oké, en ik had gewoon ook echt massa’s zin in lasagne!).

Wat de komende drie weken nog gaan brengen en welke verrassingen ze nog in petto hebben, geen idee… twee dingen weet ik wel zeker:
1)Uiteindelijk komt het àltijd goed
2)Als deze week gedaan is en de rust terugkeert, slaap ik als Doornroosje!

En toen kwam er een varkentje met een roze snuit…

Waarschuwing: Indien je niet veel tijd hebt en nog massa’s andere (nuttige) dingen te doen hebt (zoals de gemiddelde mens in deze samenleving), sla dit bericht dan over, veel inhoud heeft het niet.

Bon, vorige week zondag heb ik, voor de eerste keer sinds mijn aankomst hier, een hele dag NIKS gedaan (voor school/stage wel te verstaan). Mijn ouders zijn namelijk een weekendje naar Zaragoza gekomen aangezien mijn zus in het buitenland zit voor 6 maanden, ik hier alleen zit voor 8 weken en zij thuis samen alleen zitten voor 6 weken. En aangezien Zaragoza ietsje korter bij huis is dan Peru (en ik gewoon de tofste dochter ben 😉 ) was de keuze snel gemaakt voor een weekendje Zaragoza. Het weer was fantastisch! We hebben heel de dag dingen bezocht, buiten in de zon gezeten, lekker gegeten en vooral niks gedaan! Heerlijk! 😀

Helaas had ook deze dag maar 24 uur en was het dus weer snel maandag. Ik had reeds enkele therapieën en een assessment voorbereid die ik met mijn volgpatiënt zou kunnen doen, maar helaas was er nooit tijd of een bed vrij waardoor dit alles in het water is gevallen. Volgende week een nieuwe kans zeker… Verder heb ik veel info opgezocht rond het cerebellum, ‘vias motoras’ en artikels rond neuroplasticiteit. Dan was de week ook weer gedaan. Oja, en ik heb mijn voet geraspt aan van die roosters in het zwembad, het was precies een scene uit ‘The Gladiator’ waarin Russell Crowe, tijdens het gevecht met de tijgers, een wapen in de voet van de oude gladiator steekt en deze sterft. (oké, misschien lichtjes overdreven, maar er moet toch iéts spannends te lezen zijn… 😉 )

Goed, ik zit dus halverwege de stage en heb mezelf een ‘zenn-weekend’ gegund. Deze week was mentaal wat zwaar af en toe, eenzaamheid is een vies beestje, dit samen met een zwaar slaaptekort (sinds mijn aankomst slaap ik heel slecht  en word ik standaard om de drie uur wakker) én frustraties van mijn marginale kotbazen, hun klein 4-jarig scharminkel en al mijn buren die geen leven lijken te hebben en massa’s luid zijn tot 2-3 uur ’s nachts, maakt je soms wel gek. Ook plannen om eens weg te gaan en nieuwe mensen te leren kennen, zijn steeds wegens omstandigheden in duigen gevallen. Toen kreeg ik het advies van een sublieme, hyperintelligente medestudente om te relaxen en rust te zoeken, innerlijke rust weliswaar. Dit was inderdaad een fantastisch idee, dus heb ik dit weekend vollenbak gewerkt aan mijn taak voor filosofie met, jawel, meditatiemuziek. Net luid genoeg dat ik voor even niet het gekrijs van dat scharminkel moest horen, of het valse gezang van haar marginale ouders of de afgrijselijke muziek van de buren. Ik kon even ongestoord in mijn taak van filosofie kruipen, zat even niet te piekeren en mijzelf gek te maken, moest even niet denken aan de massa’s taken die ik nog moet maken, even helemaal zen. En nu filo deel 1 bijna af is, kan ik dit afvinken van mijn ’to-do-to-graduate-lijst’, mezelf een schouderklopje geven en volgend weekend vol goede moed aan de taak voor BOA beginnen. Halleluja, als dit allemaal goedkomt binnen de vooropgestelde termijn (september), ga ik denk ik solliciteren als nieuwe Mega Mindy, want ja, dan ben ik ook een superheldin en kan ik àlles aan!

Nu ja, zo ver zijn we nog niet, eerst zien dat we stage heelhuids doorkomen, maar met alle steun en lieve berichten van jullie (en de opkikkertjes van mama) zal dat wel lukken.

Voilà, zoals beloofd, een minder lang bericht dan de vorige keer, helaas ook met niet zoveel inhoud, maar het kan niet elke week avontuur en sensatie zijn hé… 😉

Op naar de volgende vier!

Receptinhoud: Een volledig blogbericht gewijd aan mijn kookkunsten, hydrotherapie en heroïsche avonturen.

Bereidingstijd: 1 uur
Smultijd: 15 minuutjes

Benodigdheden:

-10 blinde typvingers
-1 pc
-2 streepjes internet
-een hersenpan vol vreemde kronkels
-een snuifje humor als versiering

Werkwijze:

Deel 1 ‘mijn kookkunsten’:

Maandag is ‘shopping day’, dan ga ik, na het werk, naar de supermarkt om inkopen te doen voor de hele week. Maandag is ook kookdag, dan maak ik eten voor de hele week. Een héle week?! Jep! Het is namelijk altijd zodanig veel dat ik hier van maandag tot vrijdag van kan genieten (enfin, vrijdag steekt het doorgaans wel wat tegen, maarja, eten is eten hé). Ik heb ook al wel suggesties gekregen van mensen om het wat anders aan te pakken zodat ik wat meer variatie heb. Kleinere porties maken was een optie, ja zeg, dan moet ik 2 keer per week koken, enig idee hoeveel tijd ik daarmee verlies?! Een andere optie was (danku Zoë!) om een Spaanse prins te zoeken met wie ik mijn eten kon delen, zot! Delen? Daar doe ‘k ik ni aan mee ze!! 😉 Neenee, dit heb ik even overwogen maar toen kwam ik tot het besef dat hier helemaal geen tafel (taffel voor mijn chirovriendjes) is om met twee aan te zitten, dat plan heb ik dan ook maar laten varen. Kortom, het blijft dus één gerecht per week.

Deze week is dit helaas een klein beetje mis gelopen. Ik stond in de winkel, zag een bloemkool en dacht “mwaaah! Lekker!! Deze week wordt bloemkoolweek!” Als vleesje had ik iets zwarte worst-achtig-ding-met-noten-in gevonden (ik had dit in het weekend op een tapas gekregen en dat was super lekker) “meenemen die handel”. En wat past er nu beter bij bloemkool met worst dan een heerlijke witte kaassaus? En kaassaus, hoe moeilijk kan dat zijn? Wel, hieronder het resultaat:

Neen, er is niks mis met de kleuren van de foto, en ja mijn ‘witte’ kaassaus was ‘bruin-beige-met zwarte spikkels’ kaassaus geworden. Als je dan weet dat je een week lang hetzelfde moet eten, valt dit wel een beetje tegen moet ik toegeven…

Nu, voor jullie allemaal gaan denken dat ik een hopeloos geval ben in de keuken, zou ik dit even willen nuanceren. Vrijdag zijn Elfriede en Joyce (mijn twee medestudenten, remember) komen eten en heb ik ‘chili con carne à la Irina’ gemaakt (laat dit nu toevallig één van mijn specialiteiten zijn… 😉 ) maar geloof het of niet, ze vonden het heel lekker! Hieronder wederom een foto van het resultaat:

Enfin, om deftig te kunnen koken voor mezelf (en zonder kookboek) zal ik dus nog een paar keer op kookles moeten bij mijn tantes die er wèl in slagen om heerlijk maaltijden te serveren door de week, of zal ik wat meer met papa naar Jeroen zijn ‘dagelijkse kost’ moeten te kijken…

Deel 2 ‘hydrotherapie’:

Elke woensdag van half 12 tot 2 begeven mijn stagementor en ik ons naar het zwembad voor de wekelijkse hydrotherapie (of aquatherapie of ploeteren-in-het-zwembad therapie). Dit vindt plaats in een groot, gesofisticeerd, privézwembad. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik alles behalve een waterrat ben, dus de eerste keer dat we naar daar gingen, was dit met een zeer klein hartje. En hoewel dit een ‘privé zwembad’ is, kennen ze het concept hier blijkbaar niet van ‘privé omkleedruimtes’ en staat iedereen (mannen en vrouwen apart wel te verstaan) zich hier in één ruimte om te kleden, puur natuur! Bon, elke week hijs ik mezelf dus in dat badpak en duikerspak, zet ik mijn sexy badmuts op en begeven we ons naar het water. (Sorry, foto’s mogen hier niet getrokken worden, zoooo jammer… 😉 )
Elke week komen er twee patiënten op therapie (telkens een uur). Een mevrouw die een fobie heeft om te vallen en we moeten aanleren (in het water) wat ze moet doen als ze valt – namelijk zichzelf rechtzetten. Dit laatste lijkt misschien heel logisch maar door de fobie heeft de dame in kwestie zichzelf deze reflex ‘ontleerd’ en blijft ze dus met haar hoofd onder water muisstil liggen tot wij haar terug boven halen. Eerder werk voor een psycholoog? Inderdaad, dat denken wij er ook van, maar hier is helaas nog steeds een heel groot taboe rond, dus moet de ergo het maar fixen.

De andere patiënte is een mevrouw met een cva in het cerebellum die veel evenwichtsproblemen heeft en in het water opnieuw leert lopen (kort uitgelegd).
De sessies beginnen doorgaans met de principes van Halliwick (rotaties rond de verschillende lichaamsassen) en afhankelijk van wat de patiënt wilt, worden deze dan verder vorm gegeven.
Zeer interessant, al ben ik ook altijd wel blij als het gedaan is… al dat water, bah!

Deel 3 ‘heroïsche avonturen’:

In mijn blogbericht van vorige week stond te lezen dat ik enorm veel werk had voor stage en ik hierdoor amper tijd had om aan taken voor school te werken, laat staan dat ik wat vrije tijd voor mezelf had. Ik kreeg vele reacties dat ik dit tegen mijn stagementor moest zeggen, maar bleef toch wat twijfelen aangezien het wel stage is en hier hard gewerkt moét worden. Echter toen ik een berichtje kreeg van school dat ik dit aan mijn stagementor moest melden, dacht ik “oké, als zelfs zij het al zeggen,…” Ik had dus aan mijn stagementor gevraagd om vrijdag een kleine evaluatie te doen, zodat ik de kans kreeg dit op een diplomatische manier aan te brengen. Vrijdag moeten mijn stagementor en ik steeds beginnen werken om kwart na 8 in plaats van 9, maar er zijn dan nooit patiënten dus moet ik werken aan taken en dergelijke, hét ideale moment nu om dit als evaluatie te gebruiken. Een hele week had dit zitten knagen aan mij en donderdagnacht heb ik amper geslapen, ‘hoe in godsnaam zou ik dit op een diplomatische manier én in het Spaans kunnen uitleggen aan mijn stagementor, zonder haar het gevoel te geven dat zij iets fout heeft gedaan?’ Goed, het was vrijdagochtend, kwart na 8, eindelijk tijd. Ding dong, daar ging de bel, uit het niets, zonder dat iemand dit aan mijn stagementor had gemeld, stond er opeens tóch een patiënt voor de deur! Mijn stagementor was even in alle staten, de communicatie hier verloopt namelijk niet steeds van een leien dakje en dat frustreert haar enorm (terecht vind ik). Nu ja, daar ging mijn evaluatiemoment! De rest van de dag heb ik nog zitten piekeren ‘zou ik het straks, na het werk, zeggen, of maandag, of volgende vrijdag? Of wel of niet of misschien of… aaargh!!’ Om gek van te worden!! Toen de ratio in mij was teruggekeerd, had ik besloten om het toch ‘vandaag’ te zeggen, na het werk. Alle patiënten waren gezien en dan zei ik, dapper klein duimpje als ik ben, dat ik haar iets moest vertellen. Hèhè, eindelijk, een hele last die van mijn schouders viel! En wonder boven wonder zei ze dat ze dit volledig begreep (allez, eigenlijk is dat niet echt een wonder, want mijn stagementor ís wel gewoon super vriendelijk en meelevend, maar toch, je weet nooit hé. En Spaanse furies die in een Franse colère schieten, daar wil ik toch liever niet bij zijn, laat staan de oorzaak van zijn…). Wel zei ze dat ze het jammer vond dat we van school zo veel werk krijgen aangezien ons dit op sommige vlakken beperkt om dingen in de praktijk bij te leren. Hier kan ik haar natuurlijk geen ongelijk in geven, al weet ik ook wel dat niet alle stagementoren als haar zijn en de studenten vaak ‘gewoon maar wat moeten doen’, als je dan geen duidelijke taken van school hebt, loop je natuurlijk wel verloren.

Kortom: Ik moet dringend nog eens op vakantie gaan bij mijn tantes om te leren koken, aanvaarden dat ‘puur natuur’ ook wel oké is en vooral blijven gaan op stage (nu ja, opgeven is ook niet echt een optie vind ik, maar toch 🙂 )

Ziezo! Hopelijk heeft het gesmaakt! Tot volgende week (in een poging om een korter bericht te schrijven 😉 )

Erasmus life is about meeting new people, visiting beautiful places and… party! Right? Haha! NOT!!!

Ik ben hier nu twee weken. De enige nieuwe mensen die ik leer kennen zijn de patiënten op het werk. Oja, en met mijn Roemeense buurman heb ik vorige week ook een conversatie van toch wel de volle vijf minuten gevoerd omdat we toevallig beiden in de keuken stonden aangezien het internet niet werkte op de kamer. Uitstappen? 0,0! (op die ene zondagnamiddag na toen de stage nog niet was begonnen en ik naar de plaza del Pilar ben geweest – zie vorige blogbericht). Party? Zot! Ik heb nog niet de tijd om deftig Fish sticks te bakken, zet het vuur op het hardste ‘omdat het zo wel het snelste klaar zal zijn’ en moet verdorie zwartgeblakerde vishompen eten! (oké, dat laatste ligt misschien ook wel een beetje aan mijn kookkunsten en intellectueel niveau…). Hoe dan ook werk ik elke avond tot 23u en ben ik pomp af, laat staan dat ik dan nog in fysieke/mentale staat ben om ’t stad in te gaan voor één of andere party… (ohja, weekends verlopen identiek).

En het toppunt van al is dat ik nog niets eens ben kunnen beginnen aan stagerapportering! Neen, alles wat ik tot nu toe van werk heb gedaan, zijn taken die ik op de stage krijg, allemaal opzoekingswerk, analytische verklaringen,… En dit is zó interessant! Echt waar, geen mop of sarcastische opmerking, ik leer hier super veel door bij en begin mij soms zelf een mini beetje slim te voelen als ik effectief iets lijk te weten als mijn stagementor mij een vraag stelt.

Ik zit dus momenteel gewrongen in een ware tweestrijd tussen enerzijds een echte slimme ergo worden die weet wat ze doet maar anderzijds al twee weken achter zitten op het schema dat ik voor mezelf had opgesteld (ja, ik weet het, ‘achter zitten op schema en het is niet eens blok’ #streverforlife 😉 ) met alle taken die we van school moeten maken én het stagerapport waarvan deel 1 intussen al volledig af zou moeten zijn maar bij mij nog steeds blanco staat te wachten, hopend op een eerste getypte letter.

Aangezien Hajra Usman ooit zei: “Balance is the key to life” heb ik besloten om hiervan mijn doel te maken voor deze week, evenwicht vinden. Een goed evenwicht tussen werken voor de stageplaats en werken voor wat ze in België van mij verwachten, maar ook tussen werken en vrije tijd.

Hopelijk ga ik zo mijn achterstand wat kunnen bijwerken en misschien wel tijd hebben om ook eens iets te bezoeken in Zaragoza en iets fijn te doen zodat mijn enige wekelijkse ‘insentive moment’ niet meer is ‘naar de winkel gaan voor boodschappen’. Dan ga ik misschien ook écht iets kunnen vertellen aan mijn amigos in België die vragen welke avonturen ik hier allemaal beleef en wat ik al allemaal gedaan heb én zal er misschien écht iets zinnigs te lezen zijn op mijn blog… 😉

Bon, veel gezaag dus, maar wat doé ik hier nu eigenlijk op stage? (vragen sommigen zich misschien wel af) Wel, om eerlijk te zijn, tot nu toe, niet veel. Ik moet de hele tijd dingen opzoeken in boeken en patiëntendossiers lezen, een beetje zoals een spons eigenlijk, informatie opslorpen. Soms mag ik mee helpen met een oefening zoals ballen gooien die de patiënt dan moet vangen of mee neurodynamica doen (hiervoor heb je namelijk vier armen nodig en mijn stagementor heeft er maar twee…). Deze week heb ik ook al wel wat mogen voelen aan armen (dit klinkt raar nu ik het zo lees, achja, schriftelijke vrijheid, remember? 😉 ) om het verschil te voelen tussen een hypertone arm, hypotone arm, arm met sensibiliteitsstoornis, musculaire spasticiteit en neurologische spasticiteit. Dit vond ik wel echt fantastisch! Ook heb ik de principes van kinesiotape geleerd (‘onmisbaar voor een ergo’ werd mij hier verteld, ‘helaas nog nooit van gehoord’ moest ik antwoorden), ik heb een bloeddruk leren meten met stethoscoop (ook dat kon ik niet, hier waren ze enorm verbaasd om aangezien dit toch de basis van de opleiding is, toch? – euhm…ik zat in élke les en nee, nooit gezien!). Ik leer veel over de Bobath principes, sensorische integratie, aquatherapie (over deze laatste zal ik volgende week een epistel schrijven). Ik moet spieren kunnen aanduiden en benoemen bij patiënten, de antagonisten hiervan kunnen geven zodat we weten waar de oorzaak van de spierpijn zit. Dit hebben ze mij zelfs op een stage in Pellenberg (ook fysieke revalidatie en echt de hel!) nooit gevraagd…
Conclusie: Ik leer hier enorm veel bij, het is super interessant en echt heel fijn om te doen (als ik dus iets mag doen hé). Enige nadeel: ik krijg bakken huiswerk mee waar ik mee bezig ben vanaf ik thuis kom tot ik ga slapen en heel het weekend lang. Hier moet ik dus nog iets op zien te vinden, anders zou dit wel eens fout kunnen aflopen vrees ik, een leeg stagerapport indienen, gaan ze in België denk ik niet zo fijn vinden… (alhoewel, minder verbeterwerk… ik corrigeer mijzelf: ‘een leeg stagerapport indienen, gaat mij niet zoveel punten opleveren…’)

Voilà, genoeg gezaagd, hier hou ik het bij voor deze week, ik moet nog wat opzoeken rond schrijfvoorwaarden tegen morgen…

Veel plezier nog ginds, geniet van het beter wordende weer en tot snel!

een lichtelijk gefrustreerde ikke 🙂

 

Amai! Zojuist een zeer euforisch momentje gehad waaaant… ik kan weer sms’en sturen!! Oh ja, mijn baksteen gsm heeft beslist om zich eens van zijn beste kant te laten zien en dat, in combinatie met mijn onwaarschijnlijk intelligente brein (kuch, kuch – danku google!), kan ik weer iedereen op elk moment lastig vallen, hoera!! Bon, nu over naar mijn échte blogbericht…

Hier zit ik dan, week één overleefd, in het Molenbeek van Zaragoza. Want ja, zelfs ministeden als Zaragoza hebben ‘hun Molenbeek’. Uiteraard is dit voor eigen interpretatie vatbaar, laat me dus even duidelijk stellen dat ik refereer naar de multiculturaliteit en kleurrijke kleine straatjes. Al heb ik het advies van de ‘locals’ gekregen om ’s nachts toch eerder weg te blijven uit die kleine straatjes…

Verder begin ik mijn draai hier wel te vinden: opstaan om half 8 of half 9 (afhankelijk van hoelaat ik begin te werken), mijn ontbijt naar binnen schrokken omdat ik toch maar weer 5 minuten te lang ben blijven liggen – o ja, die 5 minuten doen echt héél veel! Te voet naar het werk en beginnen aan de eerste patiënt om kwart na 8 of 9. Rond half 3 zit de werkdag erop en kan ik (eindelijk!) middageten. Vanaf dan is het huiswerk, huiswerk, huiswerk tot ik om 23u in mijn veel te kleine bedje kruip. Gelukkig is het een tweepersoonsbed dus als ik mijn schuin leg, pas ik er net in – Ecuador all the way! 😉

Zoals in mijn vorige blogbericht gezegd, was het vorige zondag feestdag ‘San Valero’, er was gezegd dat dit zou doorgaan op de Plaza del Pilar, al vond ik dat dit er zeer verlaten uitzag. Je kon wel gratis een bezoek brengen aan het stadhuis (met rondleiding) waar natuurlijk alles pracht en praal was en de monarchie Spanje geprezen werd, dit strookt jammer genoeg helemaal niet met wat ik daarna hoorde van de patiënten en therapeuten op het werk die zeggen zwaar te lijden onder de crisis.

Het (privé)centrum waar ik stageloop is een plaats waar mensen naartoe komen voor revalidatie. Er werken kinesitherapeuten, ergotherapeuten en logopedisten. De patiënten hebben een arsenaal aan pathologieën, gaande van CVA’s tot traumata tot mensen met valangst. Een therapie duurt één uur en verloopt bij mijn stagementor meestal volgens dezelfde routine. Starten met ‘la estructura de los musculos’ (de structuur van de spieren) – lees ‘masseren’ of toch iets wat er enorm hard op lijkt. Vervolgens functie-of vaardigheidstraining, afhankelijk van de nood van de patiënt en eindigen met het geven van huiswerk aan de patiënt, wetende dat hij dit toch niet gaat doen. De patiënt bepaalt ook volledig zelf wat hij in de therapie wilt doen, bij aanvang vraagt de therapeut naar zijn doelen en indien hij niets weet, wordt er niets concreet gedaan. Door de patiënt volledig zelf doelen te laten opstellen, krijg je dus wel ‘vreemde’ therapieën zoals ‘met de hond (Fifi) gaan wandelen’ of ‘leren vallen’. Uiteraard leren ook wij in België om client-centered te werken, maar zo in het extreme levert dus wel speciale resultaten op. Verder hebben ze hier een heel analytische en biomedische blik, ze verklaren alles vanuit een neurologisch perspectief en dit is voor mij toch wel een enorme aanpassing – lees moeilijkheid. Deze week had ik bijvoorbeeld onder andere de opdracht gekregen om uit te zoeken wat een mens allemaal nodig heeft om met een schroevendraaier te werken. Dit houdt in: welke bewegingen + welke spieren heb je per beweging nodig, welke cognitieve processen moet je doorlopen en in welke delen van de hersenen speelt dit alles zich af, niet te vergeten dat dit een bimanuele activiteit is, er verschillende soorten schroevendraaiers bestaan en je in verschillende richtingen moet kunnen werken, dit alles heeft een impact op de handeling en moet dus in kaart gebracht worden, suggesties zijn altijd welkom!

Hier ga ik het voorlopig bij laten, ik moet namelijk nog iets hebben om de komende weken op mijn blog te zetten hé! Bedankt wel allemaal voor de vele lieve berichtjes na mijn vorige bericht (al lag de lat hierdoor wel heel hoog voor dit…), ik voel me intussen ook weer helemaal de oude, met een lichte snotvalling, maar aangezien ze deze week tot 16° geven, zal de snotproductie wel snel stoppen.

Tot snel!

Eeeeeeeeeeen iiiiik beeeeen ziek! O jawel, ik, Irina Jeurissen, die normaal NOOIT ziek is, lig al sinds woensdagavond strijk met het aangezicht van een uitgewrongen dweil. Ach ja, ’timing is everything!’, toch?

Momenteel zit ik dus in Spanje, Zaragoza meer bepaald om acht weken stage te lopen in de fysieke revalidatie. Op deze blog zal ik proberen iedereen die wilt wat op de hoogte te houden met wat ik hier doe. De blog is een verplicht medium van school dus verwacht hier geen heuse avontuurlijke verhalen. 😉

Hoe doe ik dat nu eigenlijk? Een blog schrijven. Zijn er bepaalde regels in de blogwereld? Ongeschreven wetten over wat kan en wat niet of wat moet en wat niet? Geen idee, nooit les over gekregen (en laat me even duidelijk zijn, dit mag ook zo blijven!) laat ik dus maar in mijn eigen voordeel spelen en uitgaan van mijn eigen ‘schriftelijke vrijheid’, take it or leave it. 🙂

Bij deze dan het begin van mijn acht weken Zaragoza. De vliegtuigreis gisteren was niet optimaal (ziek, remember), niet te vergeten dat er ook één 4-jarige kleuter op het vliegtuig zat, oh yes, de rij voor mij! Waarom moeten die net dan ook zo veel lawaai maken? Geen zorgen, ik heb het overleefd! 😉 (en ja, de kleuter ook…) In België had ik opgezocht (goed voorbereid als ik ben) hoe ik van op de luchthaven tot in het centrum kon geraken met het openbaar vervoer, viel dat even tegen! Bijna een half uur stappen tot aan de eerste bushalte, dan twee bussen nemen en dan nog een stuk te voet gaan en dit alles in een donkere stad waar ik niks ken… De moed zonk me even in de schoenen toen ik mijn koffer van de band had gehaald, want ik had nog een lange weg te gaan. Maar toen ik uit de luchthaven kwam, stonden daar opeens Elfriede en Joyce (en haar vriend) mij op te wachten!! Een gevoel van gelukzaligheid overviel mij, totaal verrast en door het dolle heen! Een grote last viel instant van mijn schouders en ik voelde meteen de rust terugkeren. Voor diegenen die niet kunnen volgen: Elfriede en Joyce zijn twee medestudenten ergotherapie die een Erasmusprogramma volgen in Zaragoza. Zij zitten hier al twee weken en zullen hier ook drie weken langer blijven. We hebben dan samen de taxi genomen (wat de meesten hier blijkbaar doen gezien de slechte regelingen met het openbaar vervoer) en aangezien we de prijs konden delen door vier, viel dit zeer goed mee.

Ik heb mij dan eerst even gesetteld en dan was ik uitgenodigd bij Elfriede en Joyce om mee avond te eten. Helaas, aan de andere kant van ’t stad. Enfin, het is niet de eerste keer dat ik alleen op pad ga dus ik dacht “Ik red mij wel”. Haha! Na meer dan een uur te hebben rondgedoold in het centrum had ik het uiteindelijk gevonden (de normale wandelafstand is ongeveer 30 minuutjes). Tja, kaartlezen, nog steeds niet zo mijn ding… 🙂
Na een heerlijke maaltijd ben ik vertrokken (met de bus deze keer, dat ging zó snel!) en ben ik in mijn bedje gekropen.

Morgen begint dan (eindelijk) de stage. Starten doen we (mijn stagementor en ik) in een cafetaria met ontbijt, benieuwd wat dat gaat geven. Deze namiddag ga ik dus nog wat op verkenning uit om Zaragoza eens bij daglicht te zien, al eens kijken waar mijn stageplaats ligt,… en vandaag is het ook een feestdag, dus misschien ga ik nog wel wat festiviteiten opzoeken.

Heel veel succes aan alle medestudenten met jullie stage! Aan al mijn vriendjes en vriendinnetjes met de laatste examen(s)! Geniet van de vakantie voor de examenloze vriendjes en vriendinnetjes! En aan al de rest: veel plezier op school/werk/thuis/op het toilet of voor de buis !