Vorige week was onze laatste stageweek. Om van alle werknemers en vrijwilligers afscheid te nemen, werd er een afscheidsdrink georganiseerd op het strand. Hierbij hield Juli, onze stagementor, een speech en kon iedereen een woordje zeggen.  Dat dit georganiseerd was, was enorm leuk voor ons, zodat we van iedereen goed afscheid konden nemen.

Ook van de kinderen in CEPIA namen we afscheid door foto’s te nemen en dikke knuffels te geven. Niet enkel de kinderen, maar ook de moeders namen op deze manier afscheid van ons.

Tijdens deze stage hebben we vooral geleerd zelfstandig te werken, creatief te zijn met weinig materiaal en onze plan te trekken in een andere taal. Ook van de cultuur van Costa Rica hebben we een aantal zaken geleerd, waaronder het feit dat iets enorm chaotisch kan lijken, maar het uiteindelijk toch in orde zal komen.  Dat het niet nodig is om te stressen over dingen die je niet zelf in de hand hebt en dat je moet genieten van wat je hebt. Heel deze ervaring zal ons dan ook helpen in België, gedurende onze laatste stage. Niet enkel op therapeutisch maar ook op persoonlijk vlak.

Dit is een ervaring die we nooit zullen vergeten.

Pura vida!

Hola todos!

Vorig week vond opnieuw de terapia fisica plaats op woensdag en vrijdag. Woensdag echter was een emotionele voormiddag voor de mama’s van de kinderen. Terapia fisica vindt normaal plaats in sala de bienestar, een zaal met veel materiaal waar we mee kunnen werken. Deze zaal moet goed gepoetst worden, vooraleer de kinderen hier therapie kunnen krijgen. Zij hebben namelijk een verminderde weerstand, waardoor een beetje vuil hen ziek kan maken. Het was met dit schoonmaken dat er een probleem was, dit was voor de zoveelste keer niet gebeurd. Het feit dat dit niet gebeurd was, heeft te maken met het schoonmaaksysteem in Cepia: Onder de vrouwen die Cepia helpt zijn er enkele die wekelijks komen poetsen en in ruil hiervoor een voedselpakket krijgen. Deze vrouwen komen vaak niet of later opdagen zonder waarschuwing. Het is niet dat Cepia hier geen gevolgen aan stelt, want wanneer dit meerdere keren gebeurt wordt er iets uit het voedselpakket weggenomen. Het feit dat de zaal dus opnieuw niet gepoetst was, gaf de moeders het gevoel uitgesloten te worden. Alsof hun kinderen niet telden. Als gevolg hiervan hadden zij een lang gesprek met Karen, de fysiotherapeute en enkele medewerkers van Cepia, terwijl wij de kinderen behandelden. De emoties liepen hoog op en ook wij kregen het op een bepaald moment moeilijk. Sinds dit gesprek is de zaal steeds gepoetst geweest en hebben we hier therapieën kunnen geven.

De therapie zelf bestaat uit het mobiliseren van het bovenste en onderste lidmaat van het kind. Hierbij gaan we alle gewrichten af. Andere vlakken waar we op werken zijn evenwicht, mobiliteit coördinatie, sensibiliteit,… Dit doen we aan de hand van oefeningen waaronder o.a. traplopen, op een omgekeerde halve bal balanceren en op  een rechte lijn lopen. Ook werken we vaak met een Bobath-bal. Hierover hadden we al veel gehoord in de lessen en daarom interessant om eens te zien en zelf te gebruiken in de praktijk!

Na vandaag hebben we nog maar drie dagen waarin we terapia fysica geven aan de kinderen in Cepia. We voelen nu al dat we hen toch gaan missen, want ondanks dat ons Spaans niet super is hebben we op deze tijd toch een sterke band met hen kunnen opbouwen! Ook de moeders vroegen om foto’s opdat ze nog een herinnering aan ons zouden hebben.

¡Hola!

Naast het Cecudi- en Pani-project, geven we ook twee keer per week therapie aan kinderen met een beperking. De beperkingen die we hier tegenkomen zijn o.a. cerebrale parese, syndroom van Down, autisme en het Kabuki-syndroom. Vorige week vrijdag werd een trip naar het zwembad gepland met alle kinderen. Zowel de moeders als de kinderen waren hier enorm enthousiast over. Het is voor hen namelijk moeilijk om zich te verplaatsen, dit zowel omdat ze geen vervoer hebben of dit kunnen betalen alsook de beperking van de kinderen die verplaatsingen moelijk maakt. Velen hebben een aangepaste rolstoel nodig maar kunnen deze niet betalen. Om in de stageplaats Cepia te geraken rijdt er een bus die de kinderen één voor één ophaalt, betaald door Cepia zelf.

We hebben het over de moeders en hun kinderen omdat vele kinderen met een beperking geen vader hebben die voor hen zorgt. Hier in Costa Rica verlaten vaders vaak de moeder en hun kinderen wanneer zij weten dat het kind een beperking heeft. De moeders in Cepia vertelden ons hierover aangezien ook zij alleen instaan voor de opvoeding van hun kind.

Deze uitstap betekende dus enorm veel voor zowel de moeders als kinderen. Met in totaal 15 man vertrokken we samen richting het zwembad. Althans, dat dachten we, want een halfuur later kwamen we aan aan het strand ipv aan een zwembad. Dit bevestigt opnieuw het feit dat hier niet altijd alles verloopt zoals gepland. Voor de meeste kinderen maakte dit niet uit aangezien zij ook graag in de zee zitten. Eén moeder echter kwam ons vertellen dat zij dacht – net als wij- dat we naar het zwembad gingen. Haar dochter, een 13-jarig meisje met een cerebrale parese, houdt namelijk niet van het strand. Het gevolg was dat zij niet mee in de zee ging en de hele voormiddag in een ligstoel heeft gelegen. Ze sliep de hele tijd waardoor het niet mogelijk was een activiteit met haar te doen. De andere kinderen moesten vanuit het busje naar het strand gedragen worden, aangezien er geen rolstoelen aanwezig waren. Voor de jongere kinderen ging dit, maar het dragen van een 16-jarige jongen is toch wel zwaar.

Eénmaal gearriveerd aan het water plaatsten we ons allen aan de rand van de zee. De kinderen hadden enorm veel plezier en hoewel we niet dieper de zee ingingen was het duidelijk zichtbaar dat ze genoten van de kleine plas water waar ze in konden spelen. Wij hadden oefeningen voor in het water voorbereid die we nu niet konden uitvoeren aangezien deze voorzien waren voor een zwembad. We moesten beroep doen op onze creativiteit en deden enkele bewegingsoefeningen om de spasticiteit in de ledematen van enkele kinderen te verminderen. Ook ‘speelden’ we met modderig zand om de handfunctie te verbeteren. Voor de rest stroomde het water van de golven heen en weer over de kinderen, Het water kan namelijk zorgen voor een vermindering van spierspasmes, vergrootte beweeglijkheid en pijnvermindering. Na het water zaten we allemaal samen in de schaduw en kreeg iedereen een drankje en een hapje.  Het was een enorm leuke voormiddag, zowel voor de moeders, de kinderen als ons aangezien ook wij ervan genoten dat de kinderen zoveel plezier hadden!

Buenas!

Zoals eerder gezegd werd ons gevraagd een eigen project uit te werken. Dit is het CECUDI-project geworden, wat staat voor Centro de Cuido y Desarrollo Infantil. Letterlijk vertaald is dit “Centrum voor de opvang en ontwikkeling van het kind”. In Cepia is namelijk een dagopvang aanwezig voor kinderen van 3 tot 6 jaar en het is met elf van deze kinderen dat het CECUDI-project plaatsvindt.

Het project bestaat uit voorbereidend schrijven, voorbereidend rekenen en oefeningen op de fijne en grove motoriek. Aangezien 3- tot 4-jarigen nog niet rijp zijn voor dit soort oefeningen hebben we ervoor gekozen het project uit te voeren samen met de 5- en 6-jarigen. Elke week ligt de focus op één van deze drie onderwerpen en de eerste week was dit voorbereidend schrijven. Bij voorbereidend schrijven is het de bedoeling de motoriek en meer specifiek de handmotoriek van de kinderen te versterken. Op deze manier zijn ze voorbereid om later technisch te leren schrijven. Er wordt ook geoefend op oog-handcoördinatie, visuele waarneming en ruimtelijke oriëntatie. Tijdens onze eerste therapie maakten we gebruik van een schrijfdans. Schrijfdans is het uitvoeren van (symmetrische) grof- en fijnmotorische bewegingen in de lucht en op papier waardoor het evenwichtig functioneren van onder meer  de ogen, oren en beide hersenhelften  wordt bevorderd. Dit verliep vlot en de kinderen deden enthousiast mee! Een andere oefening was het kopiëren van schrijfkrullen op werkblaadjes en hierna werden deze verder geoefend aan de hand van zelfgemaakte dobbelstenen. Enorm veel materiaal is hier niet ter beschikking waardoor we creatief moeten zijn in het maken hiervan.

De tweede week draaide de therapie rond het oefenen van de grove motoriek. Dit deden we aan de hand van kinderyoga en een hindernissenparcours en dit in twee verschillende groepen.  De eerste groep bestond voornamelijk uit jongens, de tweede uit meisjes. De jongens waren enorm afgeleid door het materiaal dat zich in de zaal bevond en stormden onmiddelijk op al dit materiaal af. Het was voor hen moeilijk zich te concentreren op het parcours omdat ze steeds op andere dingen sprongen, klommen, hiermee gooiden,… Uiteindelijk slaagden we erin de jongens het parcours te laten afleggen en vonden ze het bovendien spijtig dat de ‘les’ gedaan was. De meisjes waren zelf enorm creatief in het vinden van oefeningen en hen lieten we dan ook om de beurt zelf even voor ‘juf’ spelen. Op deze manier werd de motoriek van de kinderen al spelenderwijs geoefend.

In onze tweede stageweek werden we vanaf dag 1 uit onze comfortzone gehaald. We werden namelijk gevraagd om naar een hele lijst families te bellen om te melden dat er die dag nog schoolsupplies konden afgehaald worden. Dit was belangrijk, aangezien deze mensen het armste zijn en dus het meeste recht hadden op deze laatste pakketten. Extra spannend voor ons, omdat dit allemaal in het Spaans moest gebeuren! Achteraf bekeken was onze stress niet nodig, omdat de telefoontjes vlotter verliepen dan verwacht. Vandaar dan ook de titel van onze blog, aangezien we elk telefoongesprek begonnen met ¡Buenas CEPIA!. Buenas is één van de belangrijkste woorden hier in Costa Rica. Het is afkomstig van buenas dias (goeiedag)  en dit wordt niet enkel gebruikt tussen familieleden en kennissen, maar ook door iedereen die elkaar tegenkomt op straat.

Woensdag ging onze eerste therapie met kinderen met een beperking door. Samen met Karen, de fysiotherapeute, werkten we rond fijne motoriek en kleuren. De meeste kinderen genoten hiervan, behalve één meisje; ze viel de gehele sessie in slaap. Zowel al de aanwezige moeders, als de fysiotherapeute , als wij kregen haar niet wakker. Oorspronkelijk was beslist dat ieder van ons apart één keer per week mee een fysieke therapie zou begeleiden. Na deze eerste sessie werd beslist dat ze de hulp van ons beiden kon gebruiken, waardoor we nu niet één, maar twee sessies per week samen zullen begeleiden.

Deze week werd ons schema aangepast, waardoor we nu op donderdag in plaats van vrijdag onze vrije dag hebben. Vrijdag eindigde onze stageweek met het opruimen van een lokaal. Hierna richtten we het lokaal in volgens Montesorri. Het lokaal wordt verdeeld in verschillende hoekjes, zoals Engels, kunst, aardrijkskunde… Het kind heeft de vrijheid om zelf te kiezen rond welk thema het wil werken. Door de inrichting stimuleert het de zelfstandigheid van het kind, terwijl hij toch begeleid wordt. Dit lokaal zullen wij gebruiken voor onze PANI sessies. Het PANI-project is bedoeld voor kinderen met problemen op verschillende levensdomeinen, zoals psychologische problemen, leerstoornissen, gedragsproblemen… We werken integraal op 3 domeinen, namelijk recreativo (recreatieve spelen), aprendizaje (leren) en psychopedagogica (accent op de psychologie). De groepen waar we mee zullen werken hebben een leeftijd van 6-13. Deze brede doelgroep maakt het voor ons wel moeilijk een gepaste activiteit aan te bieden.

Op vrijdag 3 februari begon ons tweede vrije weekend.

Om een taxirit uit te sparen, besloten we al wandelend naar Playa Flamingo te gaan. Het eerste halfuur verliep vlot met onze voetjes in het water langs de kustlijn, maar al snel merkten we dat de rest van de tocht wat spannender zou worden. Er was namelijk geen sprake meer van strand, maar van rotsen en stenen. Op onze slippers besloten we de uitdaging aan te gaan. Ondanks de blakende zon en hier en daar de angst van gladde en losliggende stenen, werd het een leuk avontuur. Anderhalf uur lang kwamen we niemand tegen, enkel afgelegen strandjes. Op een bepaald punt kwamen we een kloof tegen van enkele meters diep. De afstand was misschien iets te groot om te overbruggen, maar veel tijd om te beslissen of we dit risico gingen nemen, hadden we niet meer. We merkten namelijk dat het waterpeil begon te stijgen. Omdat we toch nog graag heelhuids de rest van onze reis wilden verder zetten, besloten we enkele meters terug te keren en hier de rotsen op te klimmen. We kozen een gemakkelijk uitziende helling waar we ons konden optrekken aan de palmbomen. Bij het bereiken van de top was het uitzicht adembenemend: Beneden ons lag het strand van Playa Flamingo!

’s Avonds werd er in Tamarindo een drink georganiseerd voor alle vrijwilligers van CEPIA. Wij, als vrouwen, genoten van gratis champagne. Voor onze portefeuille was het een goede avond, want ook de inkom moesten we niet betalen. Tijdens deze avond leerden we iedereen nog beter kennen en werd er veel gelachen. Pura vida!

Vandaag, maandag 30 januari, start onze stage in Cepia. We werden verwacht om 14u en naar Costa Ricaanse normen een halfuur later ontvangen om 14u30. Deze eerste dag kregen we uitleg over de werking en projecten van Cepia. Onze stageopdracht houdt het zelf voorstellen en uitvoeren van een zelf te kiezen project in. Dit geeft ons een enorme vrijheid maar het is tegelijk moeilijk om zelf iets op te starten. De bedoeling is om volgende week maandag ons project voor te stellen en dit in te plannen in het weekschema van Cepia.

Deze eerste week is een speciale week aangezien volgende week de scholen in Costa Rica starten en in de week hiervoor ‘school supplies’ worden uitgedeeld. Dit houdt in dat aan de kinderen en jongeren van Huacas en omgeving die in armoede of extreme armoede leven boekentassen, schoolgerief en -uniformen worden uitgedeeld. Maandag en dinsdag worden de pakketten samengesteld, de rest van de week worden ze uitgedeeld. De organisatie hiervan verliep heel anders dan in België. Pakketten moesten opnieuw worden uitgepakt en ergens anders worden ingestoken, de uniformen werden te laat geleverd, wanneer gezegd werd dat we startten om 9u begonnen we tegen half 10,… kortom op zijn Costa Ricaans: tranquillo y como pura vida ;). Dat niet alles gesmeerd liep kon de locals niet deren. In tegenstelling tot wat we in België gewoon zijn was er niemand die kloeg over de lange wachtrij in de zon of over de chaotische manier waarop dingen verliepen. Hier kunnen we nog iets van leren!

Een punt waar we rekening mee moesten houden is dat er steeds mensen zijn die proberen om meer spullen mee te krijgen dan diegene waar ze recht op hebben. Zo werkten we met codes die we op de armen schreven om op die manier te zien wie recht had op wat. Op een bepaald moment kwam een jongen binnen met een code op zijn arm maar deze was niet terug te vinden op de lijst. Hij had gezien dat mensen codes op hun arm hadden en vervolgens zelf één opgeschreven… We moesten hem dus terugsturen zonder iets. Dit is erg maar de pakketten zijn voorbehouden voor die mensen die ze het hardste nodig hebben.

Naast het inpakken en uitdelen van de supplies hielpen we ook een handje in de day care van Cepia, waar kinderen van twee tot vijf jaar verblijven. De Costa Ricaanse kindjes zijn enorme schattige en mooie kindjes, die ons nu elke dag verwelkomen wanneer we arriveren in Cepia!

Woensdagavond vond het vrijwilligersfeest van Cepia plaats, op een enorm mooie locatie in Tamarindo. Hier gaf Laetitia, de oprichtster van Cepia, een speech en bedankte de vele vrijwilligers. Hoewel wij hier nog maar twee dagen ‘werken’ werden ook wij vernoemd en kregen net als iedereen een sleutelhanger van Cepia.

Donderdag was onze laatste dag van de week en deze sloten we na een chaotisch verloop – vele uniformmaten zaten door elkaar in dozen of waren al “op” tegen de middag – af met een uurtje yoga samen met andere vrijwilligers, afkomstig vanuit verschillende landen. Dit werd gegeven in een lokaaltje in Cepia zelf, dat hiervoor speciaal beschikbaar gemaakt werd. Op deze manier konden we op een relaxte manier het weekend ingaan!

Na onze eerste nacht te hebben doorgebracht in San José zijn we vrijdagnacht 27 januari gearriveerd in Brasilito. Hier verblijven we in Cabinas Don Mario tot en met 27 maart. Aangezien onze bus pas om 23u aankwam was de poort reeds gesloten. Na het proberen bellen van de verhuurders en het aanspreken van enkele locals, ging het licht toch aan en kwam iemand de poort opendoen. Ze waren blij ons te zien aangezien ze ons verwachtten en al enkele keren hadden geprobeerd ons te bereiken. Gedurende onze busreis hadden we echter geen wifi en konden we vervolgens ook niets laten weten. Na een korte introductie werd ons onze kamer getoond en werden we verwelkomd met zelfgemaakte cakejes, bananen en ice tea. Onze ‘hosts’ lieten ons hierdoor meteen op ons gemak voelen!

De volgende ochtend leerden we Anna kennen, een meisje uit Wallonië die ook in de Cabinas Don Mario verblijft en net als ons stage doet in Cepia. Samen met Anna werden we door de uitbaters van de Cabinas – Flory en José – uitgenodigd om met hen mee te rijden naar de supermarkt. Ze wouden ons namelijk de goedkoopste supermarkt uit de buurt tonen. De prijzen zijn hier trouwens verrassend hoog en liggen zeker niet lager dan deze in België. Na het aankopen van onze weekvoorraad gingen we met Anna en een tweede meisje uit Wallonië naar Playa Conchal. Conchal is Spaans voor schelp en de vele kleine schelpjes zijn dan ook de reden waarom het strand deze naam kreeg. Hier dronken we uit onze eerste kokosnoot en genoten we van een prachtige zonsondergang.

Zondag, de laatste dag van het weekend werden we uitgenodigd om mee te varen op een zeilboot. Dit kon voor een prijsje aangezien één van de meisjes die we hadden leren kennen iemand kende die over zo’n boot beschikte. We gingen snorkelen en zagen hierbij ‘pufferfish’ die we zelf konden aanraken en vasthouden. Na het snorkelen stond er een heerlijk buffet klaar waaronder guacamole, kip, nachos, bonenpuree en ananas. Na het zwemmen smaakte dit zalig! We voeren terug tijdens de zonsondergang die opnieuw schitterend was.

Nieuws over ons / de website