Shoppen en rechtstreeks naar de gevangenis

Ik heb Penneys ontdekt. En dat was een vergissing J. Ik heb nu wel meer dan één reservebroek, maar ik kreeg meer dan waar ik naar op zoek was. Reserve truien, handtassen, … Ja je bent een vrouw of je bent het niet denk ik dan! Dus met mijn armen letterlijk volgeladen ben ik op een bus gestapt richting de gevangenis. Meer bepaald Kilmainham Gaol. Om te bezoeken, niet om zelf wat tijd uit te gaan zitten. Maar ik moet toegeven, als ze mij in een van die kleine cellen hadden gepropt, ik had met al mijn inkopen sowieso de gezelligste cel van heel Ierland gehad!

Het was echter zeer interessant om eens de verhalen van een gevangenis te horen. Zeker omdat Kilmainham Jail zijn deel van politieke gevangenen heeft gekend. Daarnaast was er ook het verhaal van Joseph Plunkett en Grace Griffith. Een paar dat trouwde in de gevangenis maar enkele minuten samen kreeg voor Joseph’s executie (Zij was toen geen gevangene in de bepaalde gevangenis). En deze enkele minuten met haar echtgenote werden luidop afgeteld door de bewaker voor de deur. Naast het tragische koppel zaten er ook veel kinderen in de gevangenis voor het stelen van brood en levensmiddelen. Daden waartoe ze gedwongen werden door ouders, honger of armoede.

Om het licht en luchtig te houden. Ik heb net de werelds meest zaligste sokken gekocht. Warme sokken, Ierse sokken, Kaboutersokken. You name it, I’ve got it. Voor de rest is het weekend in een rustig tempo voorbijgegleden. Zaterdag heb ik met een kater een congres overleefd op school (schouderklopje voor mezelf). En vrijdag ben ik dus met een hoop vrienden gaan drinken in de pub. Ik heb ook eindelijk een Ierse nummer. Die ik uit pure luiheid later zal doorgeven. Morgen staat er les op het programma en een introductie in de gym die ik heb aangevraagd. Zodat ik al de spiertjes in topconditie kan houden! Of dat echt nodig is dat weet ik niet, na al dat winkelen moet ik toch op water en brood leven, maar het is gratis. Dus ik ga het wel gebruiken!

Deze avond was eerder rustig. Wat eten gemaakt, een wasje gedaan en New Girl kijken met een fles wijn en de anderen meisjes (inclusief Chloe, die hier rond 20u is toegekomen voor de nieuwe schoolweek). Chloe heeft maar een paar dagen les ten opzichte van ons omdat ze nog moet werken aan haar bachelorproef. Lucky Chloe dus. Want wij moeten dat ook doen en aangezien mijn vakantiesfeer begint te verdwijnen krijg ik het besef dat er harde werktijden op komst zijn. Nog meer nachtjes draaien dus, maar deze keer niet op een goede manier met vrienden, maar alleen achter mijn pc op mijn kot. Ik denk niet dat ik nog moet benadrukken hoeveel ik hier naar uit heb gekeken. (Sarcasme is hier trouwens echt DE humor, dus lucky meeee!).

Nog altijd verliefd op Ierland, maar wel zeer bewust van het werk dat ik laat liggen. Vele groetjes…

Astrid 😀

Stervende nagellak en nog twee kilometer naar de Tesco

Mijn nagellak laat los in schilfers. Ik laat dus stukjes van mijn nieuwjaar achter op de Ierse bodem. Ze zouden eens moeten weten, wat een eer. Tegen de clinical placement zal ze wel verdwenen zijn maar het ziet er ondertussen echt niet uit. Ondertussen ken ik de omgeving al weer een beetje beter. Zo kwam ik te weten dat ik stage ga lopen in Beaumont hospital. Wat niet echt bij de deur is en dus voor een uitdaging zal zorgen. Daarnaast is er een Tesco en een Lidl op ongeveer 3 km van ons huis. Ik was met de bus naar daar gegaan voor drie broden te gaan kopen (voorraadje aanleggen). En aangezien één busrit al 2,35 euro kost voor 3 schamele kilometers besloot ik naar huis te lopen. Zoals Lynn en Jeltsje aangaven achteraf was ik beter naar daar gewandeld en met de boodschappen met de bus teruggekomen. Achteraf hadden ze gelijk, zeker met die twee 2 liter flessen cola niet echt het beste plan dat ik ooit al had. Eten was overschot van gisteren met mijn boterhammen van deze middag (geen tijd gehad om te eten). Dus spaghettisaus met boterhammen en veel verse groentjes.

Vandaag werd ons schema overlopen. Wat we moesten doen, de uitleg van de stages. Het was zeer veel ineens en werd nogal chaotisch uitgelegd. Eerlijk? Ik was er wat van onder de voet. Het was zoveel. Ik begin me af te vragen of het wel zal rond geraken. En wat met mijn bachelorproef? Heb ik daar tijd voor? Kan ik dan ook nog genieten van Ierland en zijn sympathieke inwoners? Maar voorlopig zet ik het van me af. Stap voor stap de berg op. Niet naar de top staren maar gewoon blijven gaan. Chloe is hier aangekomen, de Ierse studente die hier ook woont. Ze is ook zeer vriendelijk en behulpzaam. Ze kwam hier met de auto en had ook inkopen gedaan. Nu hebben we ineens zeer veel in huis en veel eten vooral. Maar beter te veel dan te weinig. Verhongeren zullen we niet doen. En wie nu zich inbeeld dat er stapels kant en klaar maaltijden in de keuken ligt heeft het mis. Veel fruit en verse groentjes. En met een gratis fitness en een olympisch zwembad aan een redelijke prijs op de campus twijfel ik er niet aan dat dit mij alleen maar ten goede zal komen!

Ik heb gehoord dat Robin naar hier komt binnenkort voor een of andere bijscholing/opleiding die hij volgt. Ik heb ook gehoord dat hij gezegd had dat hij Belgisch bier zou meenemen! Hier hebben we ook in de pub kennis kunnen maken met ‘hot whisky’. Ik moet zeggen dat ik veel meer een fan ben van hot whisky dan van Belgisch bier. Auwtch. Ik hoop dat ik nog mijn kleine Belgenland binnen mag als ik klaar ben met 3 maand Ierland op te hemelen.

Turbulente landing eindigt in de pub

Vijf uur. Zo vroeg ging mijn wekker af. Ik heb nog alles nagekeken en was blij dat mijn haar nog niet meteen gewassen moest worden want daar was helaas geen tijd meer voor. En heel de autorit lang stel ik me voor hoe mijn aankomst zal zijn. Twee vreemde meisjes die sociaal zijn en vriendelijk doemen in mij op. Zo stel ik het me voor, dat we direct vrienden worden. Op het vliegtuig verloopt alles vlotjes. Ik zie de kust van België, Engeland, nogmaals Engeland en uiteindelijk Ierland opdoemen. Ierland ziet er adembenemend uit. Het vliegtuig zette zijn landing in boven de oceaan en het zicht werd mooier en mooier hoe dichter we bij de landingsbaan kwamen. Dit heb ik echter vanuit mijn ooghoeken moeten aanschouwen want mijn vliegtuig was heel de landing lang in de ban van turbulentie. Niet dat het de eerste keer is dat ik dat voel, nee het was monsterlijk. Het vliegtuig schommelde en om beurten kwamen de linker- en de rechtervleugel dichter bij de grond. Ik dacht dat we zouden kantelen. Daarnaast schudde het, trilde het en bewoog het zo hevig dat ik de salto’s van mijn maag niet meer als normaal kon beschouwen. Uiteindelijk na een moeilijke bevalling stond ik daar. IERLAND. Tadaaaaa. Omdat ik geen flauw idee had waar de busterminals waren nam ik toch de iets duurdere aircoach. Ik zei dat ik naar Booterstown moest. Hij liet me eraf aan the dark station. Er waren twee oudere vrouwen die richting de bushalte kwamen. Ik liep wat verder om te zoeken naar een kaart. Die vond ik niet. Uiteindelijk kon ik aan mijn omgeving (lees de belachelijk grote inham van de zee voor mijn neus) opmaken waar ik stond. Ik was dus niet echt in de buurt van waar ik moest zijn. Nog nooit heeft een mens zoveel het woord ‘Fuck’ gemompeld onder zijn adem als eerste woorden laten vallen. Ik liep terug naar de bushalte om een routebeschrijving te vragen aan de oude vrouwtjes. Een van hen keek naar mij en zei ‘Have you made up your mind yet, love?’ Ik kon geen glimlach onderdrukken. Ze waren zeer vriendelijk en hielpen me op weg. Ik dacht dat ik wel gauw het huis zou vinden. Niet dus. Ongeveer 1.5 uur later waren mijn hakken en de wieltjes van mijn bagage al half afgesleten. Ik zweette, had het warm, had spierpijn (het was de HELE tijd bergop met mijn 16kilo wegende valies en mijn 7 kilo wegende rugzak). Ik was ‘not in a good mood.’ Het huilen stond me nader dan het lachen. Maar de Ieren denken aan alles en hoewel mijn gastvrouwen niet aanwezig waren hadden ze een klasgenoot de opdracht gegeven om te komen controleren hoe ik mijn weg vond. Ik ben dus heel de namiddag op schok geweest met een wildvreemde Ier. Het was geweldig. Ze zijn hier allemaal zo spontaan en sociaal. Ook heel erg vriendelijk. Ik heb dus al drie nieuwe vrienden gemaakt en heb mijn avond doorgebracht in the pub met een Guinness in de hand. I love Ireland, it’s simply amazing!

Bambi for Christmas

Het is vreemd dat ik elke keer als ik schrijf denk dat het nu echt zeer dichtbij is. Want natuurlijk komt het elke dag dichterbij maar ik heb steeds het gevoel dat ik niet meer zal schrijven hierna tot ik in Dublin ben. Dus dat ik niet dichterbij de vertrekdatum kan zijn, bloggewijs, dan ik nu ben. Nog één week. 6 dagen en ongeveer 12u om precies te zijn. Mijn boardingpass wordt geprint en mijn verzoek om mijn GSM abonnement op te schorten is verstuurd. Want ik kan zonder twijfelen een stuk of drie namen opnoemen die het wel een leuk idee zouden vinden om de kosten van mijn abonnement op te drijven met telefoontjes en berichtjes naar mijn buitenlandse ik.

Over zeven dagen ben ik een zee verwijdert van iedereen die ik ken. Buiten Lynn. En daar ben ik vreemd genoeg wel blij om. Niet omdat ik jullie stiekem allemaal haat of schulden heb of een nationale criminele ben. Gewoon omdat ik dan eens weg ben. Echt weg. Niet bij een vriendin of op een half uurtje rijden van mij thuis. Dan moet ik vertrouwen op mijn eigen, kan ik zelf mijn weg vinden en dat wil ik ervaren. In Ierland kan ik zijn wie ik kies te zijn. Hier zijn er herinneringen, familie, vrienden en oude kennissen die weten wie je bent en hoe je zo geworden bent. Maar ik zou in Ierland iemand volledig nieuw kunnen zijn. Een wonderkind, hippie, gothic, hello Kitty lover, een echte diva of een fashionvictim. Niet dat ik dat wil of zelfs maar kan. Ik heb namelijk nogal een sterke persoonlijkheid en die laat zich niet opzij schuiven, misschien had je het nog niet gemerkt… Maar het feit dat je de keus hebt, zorgt voor een enorme vrijheid. Niemand verwacht iets van jou want ze kennen je niet. Ze weten niet wat ze kunnen verwachten en dat zorgt ervoor dat je ook niets moet. Dus voor mij betekent Ierland een ongekende vrijheid en dat vind ik fantastisch. Die vrijheid brengt zijn eigen problemen mee en daar ben ik ook niet blind voor. Denk ik dat het een fantastische ervaring word? JA. Denk ik dat het daar alle dagen feest zal zijn en dat ik nooit in moeilijkheden zal geraken of onverwachte situaties zal tegenkomen? NEE. Maar dat hoeft ook niet, want dat hoort er gewoon bij.

Kerstmisssssssss. Ik kook altijd tijdens kerst. Dit jaar ben ik totaal van mijn vertrouwde baan, tegen 120 per uur, in een brak landweggetje geraasd. De jungle in! Niet alleen was het dit jaar geen overdaad aan (hemelse) hapjes, maar ik had ook iets gekozen waar ik dan ook geen verstand van had. Ragout van Bambi. Ik denk dat het eerder zijn mama was want op de verpakking stond hinde. Ik had dus nog nooit hert/hinde/ree klaargemaakt en ik had ook nog nooit ragout gemaakt, wat in mijn ogen gewoon iets tussen stoofpot en stoofvlees ligt. Daarnaast waren er zelfgemaakte kroketten, wat toch 4 uur uit 24 december heeft gehaald. Maar het is allemaal gelukt en allemaal opgeraakt (zonder braakgeluiden of –neigingen van mijn familie). Trots! Nieuwjaar komt nu dichterbij en ik moet nog wat cadeaus gaan sprokkelen. Of nog altijd. Want winkelen lukt zeer goed, cadeaus vinden iets minder. Maar ik moet alvast niet koken dus dat is weer een zorg minder J!

En ja mijn koffer is nog niet gepakt, ik heb die MRSA test voor Erasmus nog niet in handen en ze hebben nog geen camera in mijn keel gepropt. Ik ben dus helemaal op schema!

De aanhouder wint.

Er staan nog 11 dagen op de teller, dagen die stuk voor stuk nog uitdagingen bieden. Ik denk dat het niet hoeft gezegd worden dat mijn grootste zorg op 1 januari zal zijn; “Heb ik mijn ondergoed wel in mijn koffer gestoken?”. En ik zal die koffer dan maar liefst 2164 keer open trekken om alles nog eens na te gaan. Paniekerig zal ik mijn slofjes, T-shirts, handdoeken en sokken in het rond zwieren op zoek naar mijn ondergoed. Als ik de krengen dan uiteindelijk gevonden heb moet alles, wat in mijn wilde zoektocht de valies heeft verlaten, terug in die valies. Eens dat gebeurt, ontpopt er zich een idee in mijn hoofd. “Ik heb precies mijn oplader niet gezien?”. Verdomde hersenen. Valies terug open en alles begint opnieuw. Maar dat is de normale horde bij een vertrek naar het buitenland. Mijn stressniveau is dus nog steeds behoorlijk maar het is een positieve stress. Een spanning die door mijn lijf loopt en actie wilt. Hoe gaat het daar zijn, wie ga ik ontmoeten, … Ik zie alle scenario’s passeren als ik in mijn bed lig. Astrid met een knappe Ier in een villa, onder een brug met een denkbeeldige kabouter, aandachtig in de les, op een paard over rotsachtige paden aan het galopperen… Het kan alle kanten op, nietwaar. Ik moet wel eerlijk toegeven dat die villa waarschijnlijk niet zal gebeuren. En aangezien ik nog nooit op een paard gezeten heb denk ik dat de kans dat ik over de rotsen galoppeer niet reëel is. Het paard zal dit misschien wel doen maar ik zal dan waarschijnlijk nog onderaan de rotsen liggen, waar het paard mij heeft afgeschud. Maar BIJNA alles is mogelijk. Drie maanden is een lange tijd!

Zoals de titel weergeeft ‘de aanhouder wint’. Ik ga dus mij halsstarrig in Ierland vastbijten en aangezien mijn mondje zeer omvangrijk is zal ik daar mijn bachelorproef ook tussen klemmen. Tot beiden geen geheimen meer hebben voor mij! Vandaag had ik nog een zeer mooi voorbeeld van de aanhouder wint! Want na 20 jaar argumenteren, vragen, zagen en soms ook klagen heb ik voor de eerste keer nepsneeuw in schreeuwerige kerstmotiefjes op de ruiten gespoten. En eerlijk, ik denk dat ik er nu meer van geniet dan ik zou gedaan hebben als ik een kind was. Want ik ben een echt sfeerbeest. Het is vooral voor mij dat de decoratie een keer per jaar zijn stoffige dozen verlaat en de lichtjes in vol ornaat mogen glinsteren. Ik heb niets met Kerstmis, maar wel iets met zijn inrichting! Maar ik heb ook niets tegen Kerstmis. Ik zal eens aan jullie denken terwijl ik met mijn kerstsloefkes in mijn huis rondslof terwijl ik geniet van de engelen, kerstbomen, klokken en sneeuwvlokken die in het wonderschone nepsneeuw op vakkundige wijze op de ramen zijn geplaatst. Werkelijk, menig grootmeester in de schilderkunst had zijn ogen uitgestoken van jaloezie!

Alleszins prettige feestdagen en een heel gelukkig Nieuwjaar gewenst als je niets meer hoort!

Deadlines, voorschotten en nachtmerries over oma’s

1 december is het weer zover. Een nieuwe deadline en weer een stapje dichterbij. Ik heb mijn vlucht geboekt voor 2 januari. Waarom 2 januari? Dan zie ik mijn broer nog eens, die tijdens de kerstvakantie vanuit het verre Zwitserland (en niet Zweden) ons nog eens vereert met een bezoekje. Daarnaast heb ik dan ook nog tijd om de kater weg te werken die wellicht zal volgen op de tumultueuze nacht van 31 december 2013 naar 1 januari 2014. Ik weet waarvoor ik feest. Het afsluiten van een enorm zwaar eerste semester dat me niet alleen achter laat met een financiële kater, een medische dossierkast en een slaapgebrek om u tegen te zeggen, maar het ook nodig vond om de laatste maand te bekronen met een maagontsteking. Maar het zal het allemaal waard zijn. De eerste voet die ik neerzet in het vliegtuig zijn de eerste stappen van een nieuw avontuur. IRELAND BABYYYY! En als ze durven dat vliegtuig te laten neerstorten dan zullen ze daar bij Ryan Air wat meemaken. Al moet ik als kwijlende zombie uit mijn graf kruipen, ze zullen het moeten bekopen!

Ik droom er al over. Het vertrek. Dat ik ineens moet vertrekken en mijn valies nog niet gepakt is. Dat ik terug moet keren want ik ben mijn laptop vergeten (het is wel duidelijk waar ik waarde aan hecht). En dat ik natuurlijk een gemuteerde, valse, gemene oma tegenkom die mij scheidt van mijn laptop (die mijn eindwerk bevat). Ik denk dat mijn brein het daar bij die gemuteerde oma begeven heeft. Want mijn papa trachtte niet alleen de gemuteerde oma te bestrijden met een plakpijltjespistooltje. Nee, mijn oudere broer vond het daarbij ook nog eens nodig om mij neer te schieten met zijn pijl en boog in plaats die oma. Een primeur in mijn dromen was dat ik, nadat ik werd neergeschoten, moet flauwgevallen zijn. Ik werd wakker (in mijn droom) in het ziekenhuis waarbij ik een mooie röntgenfoto onder ogen kreeg van mijn eigenste bekken met een pijl in mijn lijf die de bekkenkam had afgebroken. Nodeloos om te zeggen: dat vliegtuig heb ik ook nooit gehaald.

Ik werd lachend wakker. Niet omdat ik het fijn vond, maar vanwege de absurditeit van zulks nachtelijk gedachtenspel. Het is duidelijk. De vertrekkersstress is begonnen. En ik zal de volgende keer als ik mijn broer met zijn pijl en boog zie ervoor zorgen dat ik ver weg ben. Want neergeschoten worden met een pijl doet verdomd veel zeer (toch in mijn droom, maar ik twijfel er niet aan.)