Vandaag was het eindelijk onze eerste echte stagedag! Wij zijn dus goed op tijd opgestaan om er zeker op tijd te geraken.
Toen we er aankwamen waren de kindjes weer dolenthousiast en blij om ons te zien. Constant vroegen ze om handjes, high fives,… Toen de lessen begonnen vroegen we of we eerst mochten beginnen in het laagste klasje om te kijken hoe ze het daar deden en te kijken welke activiteiten we in de toekomst met hen zouden kunnen doen.
We zaten nog maar net neer of er bleek al een misverstand te zijn. Alles wat we duidelijk met Aihik en de commissieleden hadden besproken bleek niet door gecommuniceerd naar de leerkrachten. Zij hadden dus verwacht dat we meteen zouden beginnen met lesgeven! Voor ons was dit onbegonnen werk aangezien we niet eens wisten wat ze de kindjes daar juist leerden en wat de kindjes al allemaal wel of niet konden. Met hun beperkt Engels en onze vele gebaren hebben we hen dus eindelijk kunnen duidelijk maken dat we de eerste dagen gingen kijken hoe alles in het werk ging om daarna dingen voor te stellen en te doen.
Hierna konden de lessen eindelijk beginnen. Allez, we dachten dat ze gingen beginnen. Maar als we erop terugkijken zijn ze nooit van start gegaan. Elke les bestond uit ongeveer een half uurtje waarin ze eerst luidop met de kindjes het alfabet in Urdu of Engels of de cijfers luidop overliepen en een aantal keren herhaalden. Daarna kon ieder kindje (van de 30) apart naar de leerkracht gaan om een oefening te gaan vragen. Als de kindjes dit niet deden deden ze ook gewoon niets tijdens de les.
Op het einde van de dag waren er dus maar een 5-tal oefeningen gepasseerd! Dit is voor ons onvoorstelbaar. Maar we beseften ook wel dat dit enorm moeilijk is en voor ons ook zal zijn aangezien er daar enorm weinig middelen en mogelijkheden zijn. Voor ons zal het nog eens extra zo moeilijk zijn aangezien de kindjes (en leerkrachten) geen, of maar een aantal woordjes Engels kunnen.
Wij hebben met twee dus al enorm veel gebrainstormd en nagedacht om oplossingen voor een aantal problemen te bedenken: zoals opbergruimtes voor de afleidende boekentasjes voorzien, wachtruimtes opvullen,… Ook denken we dat we ons meer gaan moeten focussen op de leerkrachten en hen nieuwe methodes van lesgeven geven om in de toekomst te gebruiken dan dat we specifiek met de kindjes bezig zijn aangezien zij ongeveer allemaal van hetzelfde niveau zijn.
Wij zijn alvast enor benieuwd naar het verdere verloop!
Groetjes
Jan en Zoë