Na het stagelopen zijn we nog wat in Calcutta gaan rondtrekken aangezien we het hier nog lang niet gezien hebben! Zo zijn we naar het nonnenhuis van Moeder Theresa gegaan waar we echt van verbaasd waren hoe speciaal het daar was. Er hing daar een speciale sfeer waarbij je voelde dat er veel religieuze dingen gebeurde, maar waar ze ook voor iedereen openstaan.
Moeder Teresa haar graftombe
Daarna zijn we een tijdje gaan rondlopen zonder echt te weten waar naar toe te gaan. Ookal denken we steeds dat we nu alles al gezien hebben, toch zijn we steeds weer verbaasd van de vreemdste dingen! Zo kwamen we bijvoorbeeld een slager tegen waar ze ook geitenvlees verkochten en waar het geitenhoofd nog op de toonbank lag. Terwijl zaten al zijn vriendjes onderaan te wachten op hetzelfde lot.
slager
Wat ook zo geweldig is aan India is de duizend kraampjes waar je de vreemdste dingen kan kopen! En als je iets niet kent kan je het gewoon aan de omstaanders vragen. Eerst zeggen ze je dan gewoon de prijs, maar nadien geven ze je wat extra uitleg als ze zien dat je geïnteresseerd bent. Zoals de vele boekjes en programma’s ontkennen is onze indruk van de Indiërs dat ze heel vriendelijk zijn, maar soms wel veel geld vragen en je proberen te bedriegen. Ondanks dat voelen wij ons nooit onveilig.
een van de velen groentenwinkels
We hebben ook weer een lekkere specialiteit van de Indiërs uitgeprobeert en het is zeker voor herhaling vatbaar! Enorm zoet en sowieso een caloriebom maar suuuuper lekker. Geen idee meer hoe het noemt…
lekker snoepje!
Vandaag zijn we ook enorm veel standjes tegengekomen waar ze de mensen gratis eten gaven, wij dachten dat dit in de eerste plaats bestemd was voor de mensen die het niet zo breed hadden. Maar toen een vriendelijke Indiër erop aandrong en ons letterlijk een bananenblad met het eten erin in onze handen duwde konden we niet anders dan hier ook mee van genieten.
gratis eten
Nog iets waar ze je voor waarschuwen is als je een foto trekt van een Indiër. Ze zeggen dat ze je nadien geld vragen hiervoor, helemaal het tegendeel dus! Sommige mensen op straat vragen zelfs of we een foto van hen willen trekken en zijn dan heel trots om hun gezicht om het kleine fototoestel schermpje te zien verschijnen. Zo zie je ook hieronder hoe trots de man is dat hij zijn nog levende kippen kon laten fotograferen. Toen we vroegen of we een foto mochten trekken stond hij er wel op dat we hem er ook bij op lieten staan.
Zo dit waren onze avonturen voor vandaag!
Groetjes en kusjes
Jan en Zoë
Goh Zoë en Jan (ook een beetje)
Als ik dat hier allemaal lees zit ik onmiddellijk terug in Azië. Na een paar minuten ben ik al vergeten dat ik hier in Hofstade zit achter m’n bureautje! Heerlijk! Al die boeken die je op voorhand leest en achteraf bekeken staat daar weinig of niks in van al hetgeen je ervaart. Je voelt je daar helemaal niet onveilig (wij geen moment gedurende die vijf maand) en de mensen vinden het inderdaad heerlijk om zichzelf te zien op je camera! Zoveel leuke momenten. De “slagers, heel aanschouwelijk”!! Eikebah maar levensecht!! Ik merk nu wel dat alles al een stuk verdrongen is en door je verhaal komt er terug veel naar boven. Als je er geweest bent kan je je heel snel terug verplaatsen.
Wij hebben ook geprobeerd om daar een beetje les te geven. De leerkrachten rekenden ook op ons van de eerste dag. Niemand kon daar maar een beetje Engels, van leermethoden of een leerstof opbouwen, nooit van gehoord. Eigenlijk zouden eerst die leerkrachten eerst een opleiding moeten krijgen want de meesten zijn niet geschoold en modderen maar wat aan. Ze vullen hun dag met enkele oefeningen en niemand geraakt daar vooruit. Ik ben echt benieuwd hoe jullie het gaan aanpakken, ik kan weinig of geen suggesties doen. Wij zijn wel in een “houthandel” platen gaan vragen en daarop een soort ganzenspel geschilderd om op die manier de kinderen te leren tellen. Daarvoor moesten we dan een teerling hebben die we gemaakt hebben van karton. Ze vonden dat wel leuk want ze hadden nog nooit van een gezelschapsspel gehoord.
Hier verloopt alles gewoon. Janne, Jolan en Mirte hadden vandaag geen school. Ze zijn dan bij Jan gebleven en die zijn dan gaan wandelen samen met je pa en Jacko. Zie je het gebeuren? Drie kinderen, vier honden en twee “mannen”. Ik had een vlieg willen zijn. Er kwam een heel verhaal bij te pas van een stok die Jolan wou meenemen naar zijn vake en Jacko had die afgepakt. Uiteindelijk is alles in orde gekomen. En nu ga ik een aperitiefje halen..
Lieverds, een dikke knuffel van iemand die stikjaloers is Gonda
Super dat we ongeveer hetzelfde gevoel hebben bij het leven hier! Ja het gaat een hele uitdaging worden om daadwerkelijk iets in het schooltje te kunnen doen, ik denk ook dat we vooral dingen aan de leerkrachten gaan aanbrengen om hun leerstijl te verbeteren. Of dat zal lukken is nog maar de vraag. Aiai vertrouw jij Janne, Jolan en Mirte toe aan die 2 venten?? Wat hier wel geweldig is is dat ik toch nog overal heel veel wifi heb waardoor ik veel contact met iedereen kan hebben. Doet mij wel deugd. Ondanks de geweldige mensen en belevenissen hier mis ik jullie toch wel hoor!
Dikke kussen
Zoë