Hallo daar,

Zoals jullie al in de vorige blog konden lezen, begonnen we aan een 10-daagse trek richting Annapurna Base Camp. Na 7 uur op de bus te vertoeven, rustten we een dagje uit in Pokhara.

Met volle moed begonnen we aan onze trek. We werden al snel overdonderd door de hoeveelheid trappen die eindeloos de hoogte in gingen. Het landschap varieerde sterk: van een rostachtig landschap tot een sprookjesachtig bos dat vervolgens overging in besneeuwde gebieden.

Ondanks dat het uitzicht steeds de moeite waard was, kampte iedereen met zijn eigen probleempjes doorheen de tocht. Blaren, spier- en kniepijn ontbraken niet. Zo moest Margot na dag twee haar stapschoenen omruilen voor de slippers van de gids aangezien haar schoenen te veel pijn deden. Daarnaast zijn we blij dat we geen Franse wc’s meer zullen tegenkomen de volgende dagen.

Tijdens onze trek konden we ons goed vermaken. Sheridan maakte af en toe van de gelegenheid gebruik om leuke voice-overs te maken van Nepalese gesprekken. Daarnaast haalde we onze zangkunsten boven en hielden we riff-off’s.

Iedere dag wandelden we ongeveer zo een 22 km. In de avond konden we uitrusten in gasthuizen. Een warme douche behoorde hier niet tot het basispakket en werd als extra tarief aangerekend.

Tijdens onze wandeling zagen we heel wat dieren: paarden, ezels, koeien en apen. In één van de gastgezinnen, kregen we “bezoek” van vleermuizen. Deze vlogen heel erg laag over het dakterras. Dit zorgde voor de nodige schrik en ambiance.

Aan het einde van onze trek konden we even tot rust komen in warmwaterbronnen. Eindelijk wat comfort en een warme douche in de natuur. Dat was een bijzondere ervaring.

Spijtig genoeg hebben we de trek niet tot de top kunnen afmaken. Dit omdat er al weken spraken was van lawinegevaar en andere slechte weersomstandigheden. Daarnaast vernamen we ook dat in het zuiden van Nepal een hevige storm woedde. Dit was wel even schrikken aangezien de storm voor doden en gewonden zorgde.

Na onze trek met 169 km op onze teller namen we nog één dagje rust in Pokhara. Op deze dag hadden we normaal wat tijd uitgerekend om te gaan paragliden. Ook hier waren de natuurgoden ons niet gunstig waardoor we onze plannen wijzigde. We maakten een boottochtje op het Phewa-meer en bezochten een tempel.

Het was zeer fijn om Nepal eens vanuit een ander perspectief te aanschouwen dan de voorbije twee maanden. We keerden na onze trek terug naar Kathmandu waar we alles kunnen voorbereiden voor ons vertrek richting België. Onze valiezen raken alvast dicht!

PS: Tot over drie dagen. Time flies when you’re having fun!

Hallo allemaal!

Gisteren was het onze laatste stagedag… Spijtig genoeg namen we afscheid van onze lieve patiënten die toch zeker een plekje in ons hart veroverd hebben. We maakten wel van de gelegenheid gebruik om het einde van onze stage te vieren met een lekker dinertje.

We schetsen nog even wat we deze week gedaan hebben. We hebben alle drie nog  eens het centrum, waar we enkele blogs geleden over vertelden, bezocht. De directrice had gezegd dat we nog eens mochten langskomen om met de ergotherapeut te spreken en dit leek ons dan ook heel interessant. Ze heeft ons een goed beeld kunnen geven over wat ergotherapie in Nepal juist is. De ergotherapeut is wel een kinesist van opleiding, maar doet de job heel goed! Er zijn blijkbaar maar 7 ergotherapeuten in heel Nepal en je kan het er niet studeren. De meeste studeren het in India en zoeken daar werk.

De ergotherapeut in het centrum werkt vooral op concentratie en fijne motoriek met de kinderen. Het was fijn om informatie en tips met elkaar te wisselen. Zo heeft Niki een presentatie gegeven over hoe ergotherapie in België is.

Daarnaast hebben Margot en Sheridan donderdag ook een presentatie op hun stageplaats gegeven. We hadden heel wat patiënten als toeschouwers en de kinesist, die ook onze mentor is, was heel blij met het resultaat en de informatie die werd gegeven. Zo gaven we enkele tips rond vrijetijdsbesteding en schoolvaardigheden en leerden we nieuwe manieren van positioneren en maaltijdbegeleiding aan. Dit staafden we aan de hand van enkele interessante foto’s.

Hieronder vinden jullie nog enkele foto’s over onze therapieën van de laatste week en ‘afscheidsfoto’s’ met de patiënten.

De jongen op de foto leert zijn gedragsproblemen managen door deel te nemen aan voor hem betekenisvolle activiteiten.

Oefeningen op coördinatie en het inzetten van de meest aangedane arm.

Positionering van een meisje met een cerebrale parese terwijl er visuele prikkels aan haar worden geboden.

Ook Niki’s laatste week zit erop. Deze week stonden er heel wat speciale activiteiten op het programma. Zo ging ik samen met de kinderen naar een dansoptreden/concert voor wereld down syndroom dag. Ik zag zelf een kind met het syndroom van down op een piano spelen. Dit vond ik best bijzonder. Ook op onze stage haalde we de gitaar even boven en zongen we samen met de kinderen wat liedjes. We speelden ook een spelletje bowling.

Zoals eerder al vermeld stond het maken van een bananenmilkshake nog op het programma. Deze activiteit verliep anders dan verwacht. Zo sneden we de bananen met vorken en ontbrak de mixer. We moesten de bananen dus pletten. Gelukkig besloot ik om zacht fruit te gebruiken. Ondanks dat er één kind besloot dat het eenvoudiger was om haar twee bananen op te eten in plaats van deze te snijden, mocht het resultaat er wezen.

Ondanks de drukke weekplanning, probeerde ik toch om nog verschillende therapieën te geven. Zo werkte ik op het evenwicht, de fijne motoriek en het schrijven. Zo maakte ik met één van de kinderen een macramé en moest een ander kind cijfers op een draad rijgen. Vervolgens oefende ik op het evenwicht van één van de kinderen door middel van een zitbal. Het kind moest ondertussen fijn motorische taken uitvoeren.

Mijn laatste dag in het centrum, mocht ik afsluiten met een bezoekje aan het fun park van Kathmandu. Het Nepalese pretpark overtrof mijn verwachtingen en sommige attracties gingen (van op een afstand bekeken) wel zeer snel. Samen picknicken in het park was een heel fijne ervaring en net iets anders zoals wij dat gewoon zijn.

Stage lopen in Nepal heeft ons veel bijgeleerd. Zo leerden we op professioneel vlak nog nooit zo creatief en zelfstandig uit de hoek komen als nu. Ook leerden we veel bij over onszelf. We appreciëren nu de kleine dingen in het leven, die in België vanzelfsprekend lijken (bijvoorbeeld een warme douche 😉 ). Ook leerden we bepaalde zaken meer los te laten.

Wij zijn heel dankbaar en blij dat we deze mooie ervaring hebben mogen meemaken! Bedankt voor de lieve berichtjes en het volgen van onze blog! <3

We gaan nu nog enkele dagen rondtrekken in dit prachtige land. De foto’s volgen later!

Ps: Ik heb gehoord dat onze muziek erg in de smaak valt. Bij deze dan een echte Nepalese hit!  https://www.youtube.com/watch?v=GUV6BJ5MGqE

Dag iedereen,

De laatste dagen waren er hier veel problemen met het internet en de elektriciteit, dus vandaar dat we wat minder hebben kunnen posten op onze blog.

In het weekend stond er een dayhike op het programma in Nagarkot. We hebben deze hike gedaan met 5 andere personen die we hebben leren kennen door de organisatie waarbij we stage lopen. Sofie, die jullie zeker kennen vanuit onze andere blogs, was ook weer van de partij.

Voor deze dayhike zijn we zaterdagmiddag vertrokken met de bus (we moesten drie openbare bussen nemen om er te geraken!). Het was ongeveer 3 uur rijden in totaal. Eenmaal aangekomen in Nagarkot hebben we met de hele groep lekker gegeten in het hotel om daarna een wandeling te maken waarbij we een mooi uitzicht hadden op de zonsondergang. Na de wandeling hebben we nog even in het hotel iets gedronken om vervolgens te gaan slapen, aangezien we de volgende ochtend al om half 6 moesten opstaan voor de zonsopgang.

Zondag hebben we een hele dag gewandeld. Het was een zware wandeling, maar we werden beloond met een prachtig uitzicht op de bergen. We konden zelfs de Mount Everest spotten!

Ten slotte zijn we zondagnamiddag (na een heerlijke spaghetti mét view) weer vertrokken met de bus naar ons gastgezin. Maandag hebben we dan een hele dag voor school gewerkt.

Verder verloopt op stage alles zijn gangetje. Zo zijn we net begonnen aan week 7! De tijd vliegt…

Sheridan en Margot geven vaste therapieën aan hun patiënten om hen enige vorm van structuur aan te bieden, maar we proberen vaak ook nieuwe dingen uit. Zo organiseerden we vorige week een groepsactiviteit. De meeste activiteiten worden individueel georganiseerd, aangezien de verschillende problematieken nogal uiteenlopend zijn.

De groepsactiviteit was een ‘bean bag twister’. Deze was geschikt voor zowel personen met een mentale en/of fysieke problematiek. Op de grond tekenden we met krijt verschillende rijen die bestonden uit bollen. In elke bol stond een cijfer geschreven. Ook maakten we zelf pittenzakjes (dit door middel van rijst in handschoenen te doen). Iedere patiënt kreeg een pittenzakje en diende dit te werpen op een cijfer. Door kaartjes te trekken bepaalden wij op welk cijfer zij dit moesten werpen en met welke hand. Deze activiteit was dus goed voor het trainen van de oog-hand coördinatie, sociale vaardigheden, het herkennen van cijfers en concentratie.

Ook aan het positioneren besteden we aandacht. Het meisje op de foto heeft een cerebrale parese. Een goede positionering is dus heel belangrijk voor haar. Op deze manier kan ze de verschillende prikkels die we haar aanbieden goed waarnemen en hiernaar proberen te reiken.

Daarnaast heeft de kinesiste aan ons gevraagd om volgende week in het centrum een presentatie te geven die we vrij mogen invullen. De bedoeling is wel dat we tips geven aan het personeel. Zo zullen we advies geven in verband met maaltijdbegeleiding, fixatie, positionering, hygiëne, hoe we ergotherapie integreren in het centrum… Ze vroeg ons om wel te werken met verschillende casussen. Hiermee wordt bedoeld dat we verschillende patiënten en hun problematieken zullen bespreken en de informatie hierop zullen toepassen. We denken er aan om de slides af te drukken en hier een klein boekje van te maken, zodat ze deze informatie eveneens op papier ter beschikking hebben. Deze presentatie is heel interessant voor het centrum, aangezien de verzorging niet altijd correct verloopt.

Ook ik (Niki) begin aan mijn voorlaatste week stage. De afgelopen weken heb ik verschillende activiteiten ondernomen. Zo danste ik met enkele kinderen om te oefenen op hun grove motoriek. Voor andere was dit dan eerder een activiteit waarin ze konden participeren (Sommige kinderen zijn minder sterk in de schoolse vaardigheden waardoor ze minder deelnemen aan deze momenten.). Daarnaast maakte ik zelf tangrams in de vorm van dieren. Deze oefening is goed voor de fijne motoriek alsook voor het ruimtelijk inzicht. De kinderen moeten de stukjes op de juiste plaats en in de juiste positie leggen. Het onderscheiden van verschillende vormen en kleuren komt hierbij ook aan bod.

Naast de zelfgemaakte therapieën, voeg ik me ook in de werking van het centrum. Zo leerde ik bloemen maken uit crêpepapier tijdens een knutselactiviteit. Ik werd al snel de assistente van één van de kinderen en samen oefende we op zijn fijn motorische vaardigheden. Doordat ik de structuur tijdens de lesmomenten van de kinderen niet wil verstoren, waarin het kopiëren van cijfers en letters centraal staat, probeer ik mijn ergotherapeutische skills op een andere manier naar voor te brengen. Ik geef ze gelijkaardige oefeningen in het schriftje zodat ze niet te hard in de war zijn. Bij kinderen waarbij de verandering in de structuur minder erg is, probeer ik te werken met concreet materiaal.

Ik probeerde een zelfgemaakte “potloodhouder” uit bij een kind met CP, dit omdat hij tijdens schoolse vaardigheden vaak zijn pen verliest door het maken van onwillekeurige bewegingen. Het kind verliest zijn potlood nu niet meer maar aan de pengreep is nog wat werk. Ik heb ook besloten om met hem nog wat te oefenen op verschillende grepen, zo gaf ik hem verschillende materialen. Het kind moest een draad rijgen, verschillende zaken stapelen en dergelijke.

Vorige weken kreeg ik de vraag van één van de ouders van één kind waarvan de problematiek volgens de dokters nog niet helder is, om met het kind therapie te geven. Ze ging al naar verschillende landen en verschillende dokters en ontdekte zo ook ergotherapie. Eens in eigen land merkte ze dat het heel moeilijk is om een ergotherapeut te vinden. Ze was dan ook enthousiast om me te ontmoeten en vroeg me om het kind (dat kenmerken van CP vertoont) te trainen op de fijne motoriek en op het evenwicht. Op deze vraag ging ik met veel enthousiasme in.

Doordat het begin van de lente hier uitgebreid gevierd wordt met een festival genaamd Holi, is het een beetje een speciale week op stage. Het centrum zal hierdoor twee dagen dicht zijn. Voordat het festival echt begint, kon ik me al wat opwarmen en wat oefenen op mijn smijtkunsten samen met de kinderen op stage.

Binnenkort staat het maken van een bananenmilkshake op het programma. Hierbij moeten de kinderen een stappenplan volgen en de verschillende benodigdheden kunnen klaarnemen.

Tot de volgende!

PS: “There is no greater disability in society, than the inability to see a person as more.” #WorldDownSyndromeDay

Hallo allemaal!

Deze week donderdag zijn Margot en Sheridan op verplaatsing geweest en hebben een school voor kinderen met mentale en fysieke beperkingen (zoals autisme, syndroom van Down, CP…) bezocht. Tot daar geraken was een hele opdracht! Onze hobbelige rit duurde 4u in totaal (heen en terug). Onderweg hebben we weer van de prachtige uitzichten kunnen genieten. Hoe zijn we in contact gekomen met die school? Bewoners van Khagendra krijgen regelmatig bezoek van een Engelsman, Michael. Hij is erg geïnteresseerd in wat we doen en staat in contact met verschillende organisaties in Nepal. Hij raadde ons aan om eens een bezoekje te brengen aan die school. Op die manier konden we meer ideeën opdoen die we mogelijks kunnen toepassen op onze stageplaats. Er werkt ook één ergotherapeut. Dit is heel bijzonder, aangezien ergotherapie bijna niet gekend is in Nepal.

Wat ons vooral opviel is dat de school heel erg ergo-gericht is. Ze leren de kinderen naast schoolse vaardigheden ook alledaagse vaardigheden (zoals hun kleren opvouwen, voor dieren zorgen, afwassen, koken, naaien…). Ze streven er duidelijk naar dat de kinderen zo goed en zelfstandig mogelijk kunnen deelnemen aan het maatschappelijk leven. De directrice is een kinesist van opleiding en heeft al meerdere cursussen in het buitenland gevolgd. Ze heeft hiervan veel ideeën overgenomen en materialen gekregen, waardoor de manier van werken in het centrum erg lijkt op die van België. We stonden versteld door de hoeveelheid aan materiaal waarover ze beschikken: I-pads, assessments, black rooms, snoezelruimtes, en heel veel visuele ondersteuning. Ook qua infrastructuur was het verschillend en voor even leek het alsof we in een andere land waren.

Elke leerling heeft een taak op school, wat hen een verantwoordelijkheidsgevoel geeft. Sommigen werken op de boerderij, anderen zijn verantwoordelijk voor de kippen, geiten, het proper houden van de lokalen, koken en bakken. Dit laatste kunnen ze zeer goed! We hebben namelijk kunnen genieten van hun lekkere zelfgemaakte koekjes. Na onze rondleiding zijn we zelf aan de slag mogen gaan en hebben wat therapie mogen geven: vooral snoezelen, muziek en lichaamsbesef maakten deel uit van onze opdrachten. Daarnaast hebben we ook een sessie meditatie mogen mee volgen.

De ergotherapeut had die dag jammer genoeg een dagje vrij, waardoor we haar geen vragen hebben kunnen stellen. De directrice zei wel dat we altijd nog eens mogen terugkomen als ze er wel is.

Om de dag goed af te sluiten, waren we uitgenodigd om met de sponsors van het centrum te dineren. Goed dat we dit gedaan hebben, want elke dag rijst eten begint zijn tol te eisen.

Hier hebben jullie wat foto’s van onze zeer leerrijke dag!

PS: Hier is een meditatie lied dat we niet uit ons hoofd krijgen (you’re welcome) https://www.youtube.com/watch?v=_ODq4us08KY&t=136s

Namaste!

Op zaterdag stonden we vroeg op, om een 7u lange busrit te ondernemen richting Chitwan. Ondanks dat we moe waren, wouden we onze ogen niet sluiten omwille van het mooie landschap. Eindelijk aangekomen kregen we een rit naar het hotel in een safari-jeep. Na een heerlijke maaltijd ondernamen we een verwelkoming-tour door de stad. Olifanten en koeien waren er in overvloed en onze avond werd verder goed ingezet met lekkere cocktails en typische hapjes. De volgende ochtend konden we niet uitslapen want we vertrokken op safari. Om in het park te komen moesten we een rivier oversteken met een kano en alles is goed verlopen ondanks de talrijke krokodillen. We ruilden de boot om voor een jeep en trokken met 5 (Sofie en Nick) de jungle in! De eerste dieren die we gespot hebben waren niet zo spectaculair: zo zagen we een kip en veel pauwen. Naargelang we dieper in de jungle trokken, kwamen we zeldzamere dieren tegen: herten, bizons, neushoorns, krokodillen, apen, everzwijnen, gekko’s, olifanten en allerlei soorten vogels. Tijdens de middag kregen we een lekkere lunch met een prachtig uitzicht.

Kort nadat we onze tocht hadden hernomen, kwamen we vast te zitten in het zand met de jeep. Na 45 minuten wachten en drie mannen extra, hadden we genoeg kracht om de jeep uit het zand te duwen. We hebben spijtig genoeg geen tijger gezien (wat heel speciaal is) maar gelukkig werden we nog beloond met het uitzicht op een beer. Zo hebben we drie dieren van de “big five” gezien. Deze ochtend brachten we nog een kort bezoekje aan het enige breeding center voor olifanten in Nepal. Het is een verzorgingscentra voor zowel kleine als grote olifanten. Onderweg zijn we meermaals tegengehouden door kinderen met koorden die over de straat werden gespannen. We mochten enkel door indien we 5 roepies betaalden. Dit omdat vandaag het ‘Maha Shivaratri’ festival is. In de volksmond ook wel als marihuana festival gekend, dit is de enige dag waarop het “toegelaten” is om wiet te roken. We zijn benieuwd hoe de dag dus verder zal verlopen.

Tot snel!

PS: We hebben alvast een potje verse lucht meegenomen richting Kathmandu.

Hallo allemaal,

Deze week begon onze vierde stageweek. In deze blog schetsen we even wat we allemaal al gedaan hebben.

Stage Sheridan en Margot:

Op de stageplaats van Sheridan en Margot zijn kinderen aanwezig met het syndroom van Down, cerebral palsy en autisme. Daarnaast zijn er ook een aantal volwassenen met een mentale beperking. De meeste kinderen en volwassenen kunnen Engels spreken, aangezien ze dit leren op school. Er zijn ook een aantal patiënten aanwezig die niet kunnen spreken. Het is niet altijd makkelijk om met hen te communiceren, maar met de nodige gebaren lukt dit meestal wel. De meeste kinderen die we therapie geven, zitten in een rolstoel. Er is zeer weinig materiaal voorhanden en daarom moeten we vooral creatief zijn door zelf therapiemateriaal te maken. De interventies die we geven zijn vooral gericht op:

Fijne motoriek: Een aantal van onze patiënten gaan overdag naar school. Vaak wordt er bij hen op school weinig tot geen aandacht besteed aan een correcte zithouding, pengreep… Wij kunnen hier als studenten ergotherapie dus wel op trainen. We geven therapie in verband met voorbereidend schrijven door bijvoorbeeld gebruik te maken van scheerschuim. Op die manier kunnen de bewegingen die voor het schrijven nodig zijn, geoefend worden. Daarnaast maakten we zelf oefeningen op papier.

Sensorische integratie: Hiervoor hebben we een ‘sensitieve boom’ (een kapstok met verschillende materialen die de zintuigen prikkelen, zoals een stukje schuurpapier, sponsjes, felgekleurde voorwerpen, een borstel…), een voeldoos (een doos waar de patiënt zijn hand dient in te steken en te voelen/beleven welk voorwerp er in zit) en kokers met verschillende voorwerpen (zoals rijst, steentjes..) in voor auditieve prikkeling gemaakt. Daarnaast geven we ook veel snoezeltherapie. Hiervoor hebben we zelf een kamer in het centrum ingericht. Het was nogal een kale, ongezellige ruimte. We hebben de muren versierd met leuke tekeningen en knuffels en ballen op het bed geplaatst. We zorgen ook voor rustgevende muziek. Een aantal van onze patiënten zijn heel jong, gaan niet naar school en kunnen niet spreken. Snoezelen is dus vooral voor hen geschikt om een positieve beleving te ervaren.

Cognitie: Om de cognitie te trainen kochten we puzzels en andere cognitieve spelen. Daarnaast maakten we ook zelf enkele materialen. Hieronder enkele foto’s:

Vrije tijdsbesteding: In het centrum is er geen ergotherapeut aanwezig, enkel een kinesist en verpleegkundigen. De meeste patiënten hebben dus geen therapieprogramma of vrijetijdsbesteding. Wij zorgen ervoor dat ze toch enige structuur in hun leven ervaren door hen activiteiten aan te bieden.

We zijn wat geschrokken van de werking van het centrum en wijze van verzorging van de patiënten. Dit is totaal verschillend van hoe het er in België aan toe gaat (meer in de negatieve zin). Maar we proberen vooral positief te blijven!

Stage Niki:

Ook ik begon aan mijn 4^de week stage. Tegenover de stageplek waar Sheridan en Margot stage lopen, hebben de kinderen op mijn stageplek een vaste structuur. De meeste kinderen die naar het dagcentrum komen, hebben het syndroom van down maar er zijn ook kinderen met autisme en CP. We zetten de dag in met het Nepalese volkslied (dat ik nog steeds niet kan meezingen) en een begroeting van alle aanwezigen. Vervolgens krijgen de kinderen les in kleinere groepjes. De lessen zijn anders dan hoe wij ze kennen in België. De kinderen zitten aan lage tafeltjes op de grond en werken allemaal aan hun persoonlijke leerdoelen. Dit is ook noodzakelijk aangezien de kinderen allemaal verschillende leeftijden en mogelijkheden hebben. De kinderen krijgen vaak oefeningen in hun persoonlijk schriftje. De oefeningen variëren maar het kopiëren van het alfabet, nummers, Nepalese taal of woorden (in drukletters) komen het meeste aan bod. Na de les is het tijd voor wat beweging. Meestal neemt één kind de leiding. In de namiddag werken de kinderen niet in hun schriftje maar is het afhankelijk van de dag lees-of puzzeltijd. Tot slot wordt de dag afgesloten met een creatieve, indoor of outdoor activiteit. Voorbeelden hiervan zijn postkaartjes maken, kringspelen en een wandeling door Kathmandu.

Als studente ergotherapie kan ik mijn bijdrage leveren in veel zaken die de kinderen op school leren. Ik kan de kinderen helpen bij het oefenen van de fijne motoriek. Zo kan ik zoals bij Sheridan en Margot reeds beschreven is, inspelen op de schrijfaspecten. Om zowel het voorbereidend schrijven als het schrijven zelf onder de knie te krijgen, maak ik gebruik van een bak met rijst, krijt en een markerbord. In het begin van mijn stage deed ik ook een schrijfdans. Dit om de kinderen de bewegingen die ze op papier moeten maken, eerst te laten uitproberen in de ruimte. De verschillende materialen geven het kind de mogelijkheid om te exploreren. Voor andere aspecten van de fijne motoriek zoals bijvoorbeeld: vingergrepen, ooghand-coordinatie,… maak ik gebruik van kralen, blokken, puzzels (met vormen),…

Soms gebruik ik ook materialen uit het dagelijkse leven om kinderen dingen aan te leren. Zo stelde ik een therapie op waar ik een kind leerde om zijn a-functionele arm (arm die niet volledig kan ingezet worden in activiteiten) in te zetten in alledaagse activiteiten. Dit weliswaar als ondersteunende factor. Ik hielp het kind bij het openen van een drinkbus, brooddoos, zijn jas en riem.

Om de kinderen te ondersteunen bij het leren van cognitieve vaardigheden, probeer ik gebruik te maken van concreet materiaal. Dit met als doel dat het kind zich de dingen beter kan voorstellen en vervolgens beter zal begrijpen. Zo maakte ik al gebruik van zelfgemaakte bloemen, handpoppen, blokken en cijfertjes uit plastiek. Doordat de kinderen vaak enkel Nepalees spreken of soms enkel begrijpen is het werken met visuele prenten en gebaren noodzakelijk. Bij het aanleren van dieren maak ik dan bijvoorbeeld gebruik van geluiden. Het is dan aan het kind om het juiste dier te herkennen. Naast de bovenstaande schoolse vaardigheden staan het leren van de kleuren, lichaamsdelen en vormen ook centraal.

De grove motoriek is een aspect waar ik minder op kan oefenen met de kinderen aangezien deze meestal wel beheerst is. Bij sommige kinderen die CP hebben kan dit een werkpunt zijn en probeer ik dit te integreren in een oefening door het kind bijvoorbeeld een activiteit al rechtstaand te laten uitvoeren. Naast het evenwicht zijn balvaardigheden ook een domein waar op geoefend kan worden.

Enkele blogs geleden vertelde ik dat ik ook een snoezel/sensorische integratie ruimte zou maken in het centrum. Hieronder kan je het resultaat bekijken. De ruimte is volgens mij een grote meerwaarde aangezien die ervoor kan zorgen dat kinderen tot rust komen of hun zintuigen geprikkeld worden. Vooral bij de kinderen met autisme en gedragsproblemen zou dit een positief effect kunnen opleveren. Ik zal dit de komende weken uitproberen.

De  stage is voor mij persoonlijk een hobbelig parcours. Het zoeken naar de juiste methodiek en wat je kan bijdrage zonder de volledige structuur om te gooien is moeilijk. Ik heb gemerkt dat doordat ik in een andere context zit dan in België, dit de manier van werken beïnvloedt. Ik ben ervan overtuigd dat er nog een heel leerproces voor me ligt.

PS: Wist je dat kinderen in Nepal maar één vrije dag (zaterdag) in de week hebben?

Niki zette het voorbije weekend in met een Nepalees schoolfeest. Gelu (de gastpapa) ging ook naar het schoolfeest en nam mij mee voor mijn eerste motorrit ooit. Het was een fijne ervaring. Op het schoolfeest zelf had ik afgesproken met Sofie en Nick. We vormden samen het enthousiaste publiek. We brachten de zonnige namiddag door voorzien van dans, zang en komedie. Daarnaast vormden we zelf een toeristische attractie want veel Nepalezen wouden graag een selfie met ons.

Op zondag nam Gelu zoals eerder verteld ons mee naar Namobuddha. Margot en Sheridan mochten vandaag ook hun eerste rit op de brommer in Nepal beleven. Margot en Niki deelden eerst een brommer met de gastpapa, wat juist gepast was. We ruilden onze brommer in voor een van. Het was een hobbelige rit. Dit is dan ook licht uitgedrukt. Eens we aankwamen bij het klooster Namobuddha, werden we overdonderd door het prachtige uitzicht, de fluitende vogels en de rust. Op deze plek leven monniken samen. Het is een belangrijke plaats voor boeddhisten om naar toe te trekken. Binnenin het klooster kregen we uitleg van Gelu over de beelden, het leven in het klooster en de gebruiken van de boeddhisten. Hiervan konden we jammer genoeg geen foto’s nemen. Het was in ieder geval een mooie ervaring.

PS: Monnik Giel zijn we hier niet tegengekomen.

Swaagatam!

Zoals we reeds in ons vorige blogbericht vermeld hadden, hebben we zondag Bhaktapur bezocht. Dit is een grote stad in het centrum van Nepal en staat vooral bekend om zijn prachtige architectuur. Het is samen met Kathmandu en Pokhara de derde oude koningsstad van Nepal. In Bhaktapur zijn eeuwenoude gebouwen te bezichtigen. Niet alleen de gebouwen zijn de moeite waard, maar ook het uitzicht. Zo beklommen we een tempel en hadden we een zeer mooi uitzicht over de bergen.

Wat ons wel opvalt is dat toeristen zeer vaak moeten betalen voor het betreden van oude steden of andere bezienswaardigheden (zoals tempels). Dit vaak om de heropbouw na de aardbeving te bekostigen, die in 2015 plaatsvond.

Daarnaast zijn we dinsdagavond gaan eten met vrijwilligers van de organisatie waarbij we stage lopen: een vrouw van België en een man van Nederland. Het was leuk om nog eens in onze eigen taal te communiceren. We zijn gaan eten in de ‘Chicken Station’, een restaurant dicht bij hun gastgezin. We namen alle drie een pizza, want we hadden wel eens zin om een westerse maaltijd te nuttigen. Daarna zijn we nog iets gaan drinken in een kleine bar. Het was heel gezellig! Om 9u ’s avonds lieten de uitbaters wel merken dat ze gingen sluiten door de rolluik naar beneden te laten en de muziek af te zetten!

Deze week was het druk en vermoeiend. We zijn alle drie erg verkouden. Dit komt waarschijnlijk door het sterke wisselvallige weer. Het is hier ’s nachts heel koud en in Nepal kennen ze geen centrale verwarming. We krijgen gelukkig liters thee en andere natuurlijke middeltjes van onze gastouders. Zij verzorgen ons goed! We hopen dat we snel terug beter worden.

We krijgen steeds een betere band met ons gastgezin. We kunnen goed lachen en vertellen veel tegen elkaar. Zondag neemt onze gastpapa ons mee op uitstap.

Groetjes!

PS: Ooit al een confituurtopping op een vegetarische pizza gekregen? Wij wel!

Hallo allemaal!

Ondertussen zijn we al twee weken in Nepal en het ontbijt blijft wel nog even wennen. Onze gast-mama is erg lief en doet haar best om ons hier thuis te laten voelen. We krijgen namelijk pannenkoeken, eitjes en frietjes door elkaar! We vinden dit niet raar, maar vooral heel bijzonder!

Op stage loopt alles wat vlotter: Sheridan en Margot hebben een lokaal omgevormd tot een kindvriendelijke ruimte. Deze is geschikt om te snoezelen en andere vormen van therapie te geven. Ook Niki zou graag een eigen snoezelruimte maken voor de kinderen op haar stageplaats.

We hebben ook tegenslag gehad, vooral wat de beschikbaarheid van materiaal betreft. Zo is er op de stageplaats van Sheridan en Margot een kast vol met materiaal. Spijtig genoeg kunnen we daar geen gebruik van maken, aangezien de sleutel kwijt is en niemand die kast wilt openbreken. Daarom zijn we zelf materialen gaan inkopen zoals bellenblazers, puzzels, klei, andere cognitieve spelletjes… Niki daarentegen heeft een overvloed aan materiaal maar dit wordt door de stageplaats niet gebruikt. Ze heeft echter andere zorgen: zowel het personeel als de kinderen hebben een vaste structuur die moeilijk te doorbreken is, wat het leren van nieuwe vaardigheden niet eenvoudig maakt.

Nieuwe mensen ontmoeten hoort er uiteraard ook bij! Zo hebben we deze week Noren, Belgen en Nederlanders leren kennen. Eén van de Noorse meisjes is ook ergotherapeut en vertelde ons dat de richting in Noorwegen op universitair niveau is.

Wat staat er op het programma voor dit weekend?

We gaan Bhaktapur bezoeken. Stay tuned is dus de boodschap!

PS: Iemand tips om in te breken in de kast?

Hallo daar

Na onze 2^de stagedag merkten we dat er te weinig kinderen waren die aan onze doelgroep ontwikkelingsdysfuncties voldeden om met drie op dezelfde plek te blijven. Hierdoor besloot Niki om van stageplaats te veranderen. Dit zodat we allemaal voldoende werk- en groeimogelijkheden hebben.

Gisterennacht ging ik (Niki) met een bang hartje gaan slapen. Ik zou de volgende dag met het openbaar vervoer naar mijn stageplaats vertrekken. Gelukkig stelde onze gastpapa voor om me de eerste keer te vergezellen. Hij legde me goed uit hoe ik het best gebruik maakte van het openbaar vervoer. Ik zal elke dag ongeveer 20 minuten stappen naar de “halte” waar ik vervolgens met een klein busje genaamd ‘van’ een 40 minuten naar de stageplaats reis. Ondanks dat het busje niet zo groot is, telde ik deze ochtend 17 medereizigers. Het was dus gezellig op de bus.

Aangekomen op mijn stageplaats krijg ik een warm onthaal. Ik loop stage in het Center for Children with Intellectual Disabilities (CCID). Bij een koffie leg ik uit wat ik als studente ergotherapie kan doen en peil ik naar hun verwachtingen. Het dagcentrum voorziet op dit moment opvang voor 28 kinderen waarvan er ongeveer 14 per dag aanwezig zijn. De kinderen hebben hoofdzakelijk autisme en het syndroom van down. Ze hebben een vast weekprogramma dat bestaat uit rekenen, lezen, schrijven, alledaagse vaardigheden, Engelse en Nepalese les. Daarnaast is er ook nog ruimte voor creatieve activiteiten, dans en spelletjes.

Vandaag was het een speciale dag in het centrum. Het was namelijk de dag van de educatie. De kinderen trokken typische Nepalese kledij aan en dansten op muziek. Na de dans kreeg ik net zoals de kinderen een tikka op mijn voorhoofd. Deze was gemaakt van rijst en rood poeder. Vervolgens werd er Nepalese zoetigheid, vlees en fruit gegeten. De kinderen kregen allemaal een nieuw schriftje om in te schrijven. Ook in het Khagendra center werd de dag gevierd. Het center werd versierd met bloemen. Vanaf morgen zal ik het verloop van de dag beter kunnen waarnemen. Daarnaast zal ik me verder verdiepen in de verschillende noden en zo bekijken wat mijn meerwaarde kan zijn in het centrum.

Mijn eerste rit met het openbaar vervoer zonder hulp, verliep verbazend goed. Ik ondervond geen problemen.

Op dit moment hebben er veel kinderen de griep in Nepal. Dit komt omdat er de laatste dagen veel regen is gevallen. Voor de volgende dagen zal het zonnetje terug schijnen.

Margot en Sheridan hebben ondertussen hun 4^de stagedag achter de rug. Morgen genieten ze van een welverdiend dagje vrij. Ze hebben al wat meer in interactie kunnen treden met de kinderen en al eens gehoord naar hun wensen. Daarnaast steken ze hun handen al uit de mouwen en helpen ze de kinesist soms met haar oefeningen.

Nepalese groetjes

PS: In de bus moet je kloppen want de bel is er niet.