Dag allemaal
Nu ook week drie van de stage voorbij is, is het weer tijd voor een berichtje. Ondertussen is het al woensdag, het was opnieuw een interessante, maar intensieve week.

Maandagochtend na de teamvergadering vloog ik er meteen in met een hele lijst van nieuwe patiënten. Het opzoeken van diagnoses, kennismaken met patiënten, opstellen van doelen en therapieën…Ondertussen is het al een gewoonte geworden, maar af en toe blijft het werk hier toch chaotisch.

Zoals ik al vertelde in mijn eerdere berichtjes werk ik vooral met CVA-patiënten en patiënten met ruggenmergletsels. Ik gaf verschillende therapieën, maar er werd vooral gewerkt op fijne motoriek en het zelfstandig aan-en uitkleden. Ook de keuken in het ergotherapielokaal heb ik deze week goed kunnen gebruiken. Zo had ik een patiënt die terug wilt kunnen koken, maar het snijden van groenten lukt niet goed door haar aangedane hand. Na een aantal sessies te werken op fijne motoriek met speelgoedmateriaal voor in de keuken werd het al snel saai.
Ik nam wat groenten, fruit, messen en twee snijplanken mee van thuis en we hebben soep gemaakt. Voor het personeel in het ziekenhuis was dit de eerste keer dat ze zoiets zagen, maar ook zij waren enthousiast. Het was een Russische soep (Borsjt). Ook wel rode bietensoep genoemd. Deze wordt voornamelijk uit rode bieten, kool en aardappelen gemaakt. Het heeft gesmaakt!

Ik gaf de ene therapie na de andere en voor ik het wist was het al 19h. Ja ja zoals ik al zei de tijd vliegt! Maandagen en dinsdagen zijn zware dagen omdat er nieuwe patiënten zijn, wat maakt dat het programma goed gevuld is. Tussen de therapieën door moet er tijd gemaakt worden voor het invullen van allerlei documenten en dit in het Russisch. Als er geen tijd is wordt dit na de therapieën gedaan, dus in de avonden. Van serieuze overuren gesproken! Hier haalde ik dan ook mijn beste Russisch naar boven! 😬

Woensdag, donderdag en vrijdag was het iets rustiger. Deze drie dagen had ik stage tot 18h30. Woensdagnamiddag ging ik terug een dagje naar de intensive care. Hier zette ik samen met de kinesist en de arts de patiënten voor een eerste keer recht op bed, we mobiliseerden de bovenste en onderste ledematen en observeerden bij sommige patiënten ook in hoeverre ze zelf konden eten. Deze patiënten zullen over enkele dagen overgeplaatst worden naar de revalidatieafdeling waar we verder mee zullen revalideren.

Donderdag en vrijdag na stage ging ik de stad in met enkele vrienden, we hebben geschaatst en wat rondgehangen op het rode plein.

Het weekend hield ik wat rustiger, omdat ik echt wel nood had aan rust. Rust van de stad, van stage, van alles. Samen met vrienden ging ik een weekendje buiten de stad. We gingen naar het vakantiehuisje van een vriendin. Deze is gelegen in een klein dorpje net buiten de ring van Moskou. Het was er zo stil en rustgevend. De straten waren leeg en er was geen kat te zien. De meeste vakantiehuisjes zijn gemaakt uit hout. Ieder huisje heeft een grote tuin.
In Rusland hebben veel mensen een vakantiehuisje buiten de stad waar ze in de weekends (vooral in de zomer) en vakanties tijd doorbrengen. Uiteraard hoort hier ook een typisch Russische sauna bij. Eerst en vooral begonnen we wat sneeuw weg te halen van de oprit. Daarna gingen we het dorp verkennen. We gingen ook op bezoek bij twee oudere dames. Verder maakten we wandelingen, ontspanden ons in de sauna en keken films in de avond.
Dit had ik echt wel nodig na drie drukke weken. Het was wennen dat de internetverbinding zo slecht was in het dorp. Er was in ons huisje maar één hoekje waar ik goede bereik had.
Om te whatsappen stond ik dan op de hoek van de zetel met mijn gsm hoog in de lucht.🙃

Dit is een klein winkeltje in het dorp. Het is ook de enige winkel.

wanneer ik in de kelder ging kijken, kon ik mijn ogen niet geloven! Dit is een voorraad voor de winters. In Rusland eten veel mensen zelfgemaakte jam, compote, tomaten en augurken. Het proces hoe deze gemaakt worden werd me helemaal uitgelegd. Het is iets meer werk dan naar de Delhaize gaan 🙂 en veel lekkerder dan die bij ons!

een oudere dame van de straat die middageten maakte voor ons. We aten een soort van brood met speciale kaas ertussen. Heerlijk!

Zelf water gaan halen want er was geen kraanwater.

Rechts op de foto zie je een haardkachel waar men meestal ook op kookt.

De buurvrouw bakte speciaal pannenkoeken voor ons en nodigde ons uit om samen thee te drinken.

ontbijtje

We hadden vanalles mee zowel eten als kopjes, slaapzakken en een beamer voor het zien van films. We zaten in een huisje met iets meer voorzieningen, omdat dit huisje ook echt als vakantiewoning gebruikt wordt.

Ik had een beeld van de dorpjes in Rusland, maar deze was toch iets anders dan wat ik zag. Op een bepaald moment had ik echt het gevoel dat ik terug in de tijd ben gegaan. Alles was zo oud en anders. De meeste dorpen in Rusland zien er ook zo uit. Dit is dan een dorpje niet zo heel ver weg van de gigantische hoofdstad Moskou. Er leven mensen die nooit in hun leven in de stad geweest zijn, dus voor hun is er ook geen ander leven, enkel op tv. Als je een oude tv hebt is het al luxe. Alle buren kunnen komen meekijken. In vergelijking met de stad was het gewoon een andere wereld. Om dan even stil te staan dat de meerderheid van de patiënten die ik op stage krijg, mensen zijn die van verschillende verre regio’s komen. Voor hun is een ziekenhuis waar ik stage loop echt een luxe terwijl het in mijn ogen ook geen topzorg is.

Het was gewoonweg fantastisch om dit dorpsleven te mogen meemaken!

Er even helemaal tussenuit en de frisse berglucht opsnuiven

Vrijdagavond nam ik samen met 3 vriendinnen het vliegtuig naar Sotsji voor een weekendje snowboarding. Dit is een stad in het zuiden krasnodarskiy kraj. Het was iets meer dan twee uurtjes vliegen. Omdat het een last minute beslissing was hadden we geluk met de prijzen. We hadden een heen-en weer ticket voor slechts 67 euro kunnen boeken. Omstreeks 22.00h landde we in het vliegveld van Sotsji. Hiervan namen we de taxi tot Rosa Khutor. Dit is één van de bekendste skigebieden in Rusland. In 2014 vonden hier de Olympische winterspelen plaats. Na een uurtje rijden door de prachtige natuur kwamen we eindelijk in onze chalet, aten we snel iets en gingen we slapen.

Zaterdagochtend huurden we skikleren en gingen we skiën en snowboarden. Er waren amper regels, weinig mensen en immens mooie natuur!
Zondag stonden we alweer vroeg op en gingen we achter een skipak om nog een voormiddag te kunnen genieten. We besloten enkele uurtjes rond te rijden met sneeuwscooters. Het minder leuke hier vind ik dat je op het einde van de dag je skikleren moet inleveren en de dag erop weer nieuwe moet zoeken in jouw maat. Ik zou het logischer vinden als je het voor meerdere dagen zou kunnen huren.

Rond 12.00 kwam de taxi ons halen en vertrokken we terug richting de luchthaven in Sotsji. Met veel stress haalden we juist onze vlucht naar Moskou (14.00h) en tegen 18.00 landde we terug in Moskou. We zijn heel teruggeraakt op enkele blessures na.🙃

Het was kort, maar we hebben er echt van genoten!

Tot snel;)

Net als week 1 vloog ook week 2 razendsnel voorbij. Het was een enorm drukke week met amper tijd voor pauzes, maar wel een echte uitdaging. Net als vorige week gaf ik zelfstandig therapieën en kreeg ik steeds meer en meer patiënten op mijn lijst. Deze week vroegen enkele patiënten meer dan één sessie ergotherapie per dag aan bij de dokter waardoor ik meer uren kreeg.

Zoals altijd begonnen mijn dagen met een tasje thee en een multidisciplinaire teamvergadering. Mijn mentor had het deze week vrij druk, omdat er bezoek en controle kwam van hogeruit. Ik kreeg dus nog meer zelfstandigheid. Ik kreeg een lijst met namen en kamernummers. Ik zocht de dossiers van de patiënten op en ging kennis maken op de kamer. Hierna gaf ik ieder patiënt een bepaald tijdstip om bij mij te komen voor therapie. Omdat mijn uurrooster volledig vol stond heb ik deze week ook langere dagen stage gelopen.

Maandag heb ik een ganse dag zelfstandig gewerkt en verschillende soorten therapieën gegeven in het ergotherapielokaal. Op vrije momenten ging ik helpen bij de kinesitherapie en zag ik dikwijls nieuwe dingen.

Op woensdag en donderdag gingen we naar de afdeling intensive care om met enkele patiënten te werken. Er was een soort fiets die je aan het bed van de patiënt schuift (MOTOmed movement therapy). Deze kon zowel passief als actief ingezet worden. De benen en de armen werden op deze manier getraind. Ook hebben we enkele patiënten rechtgezet op bed en ademhalingsoefeningen gedaan. Verder gaven we advies aan het personeel van intensive care welke positief aangeraden zijn om bijkomende letsels te voorkomen. Hier kon ik zeker mijn kennis gebruiken! Deze afdeling was volledig nieuw en uitgerust met luxe apparaten. Helaas heb ik geen foto kunnen nemen, omdat alles steriel moest blijven en we speciale pakken droegen.

vrijdag voormiddag had ik een vrij moment omdat er een patiënt wegviel. Ik mocht nog eens de virtuele realiteit uittesten. Het was gewoonweg fantastisch! Mijn stagementor en ik zijn bezig met het uitwerken van een nieuwe programma in virtuele realiteit. Ik zet de virtuele bril op en voer de opdrachten van het spel uit. Ondertussen doet mijn mentor verschillende aanpassingen en stelt ze mij vragen. Op deze manier passen we het programma aan en maken we verschillende graderingen in het spel zodat we dit kunnen inzetten voor therapieën.

Vrijdag namiddag heb ik een sessie bijgewoond bij de psycholoog. De werking leek me helemaal anders dan bij ons. De mensen zijn niet gemakkelijk te overhalen en vertellen ook niet alles eerlijk. Dit viel echt op. Ook is er een enorm verschil over prognose van het ziektebeeld in Rusland. Het is hier niet de norm om tegen een patiënt (bv dwarslaesie) te zeggen dat hij nooit meer zal kunnen stappen. Er zijn meer en meer artsen die dit proberen uit te leggen, maar dan gaat de patiënt gewoonweg naar een andere kliniek en je zal altijd wel ziekenhuizen vinden waar ze herstel beloven en veel geld vragen. De patiënten leven jaren in afwachting van iets en geven enorm veel geld uit. Ze nemen hiervoor verschillende leningen en schulden, omdat ze blijven geloven dat ze gaan verbeteren. Zo hadden we vrijdag een patiënt die in de laatste twee jaar maar 2 maanden thuis is geweest, omdat ze van het ene ziekenhuis naar het andere gaat, in de hoop dat ze beter wordt. Het leek wel alsof ze in een soort illusie leefde…
Investeren in huisaanpassingen of hulpmiddelen wil ze niet, omdat ze niet kan aannemen dat ze nooit meer zal kunnen stappen. Gelijkaardige situaties komen veel voor.

In het algemeen heb ik al veel bijgeleerd en ook verschillende methodes en therapieën hier kunnen aanbrengen wat me zeker een gevoel van voldoening geeft☺️.

Dit is een Johnstone spalk die ik zelf heb gemaakt, omdat de echte Johnstone spalken er niet zijn. Het is de bedoeling dat de hand van de patiënt plat op het stukje hout word gelegd en stevig wordt vastgebonden. Deze heb ik gemaakt in verschillende afmetingen in mijn vrije tijd. Zowel voor de hand als lange arm.

Verder waren mijn stagedagen goed gevuld met grove-en fijne motoriek.

Dit toestel neemt onze ‘mobilisaties van de arm’ volledig over en biedt nog veel meer.

Hier werd de patiënt geblinddoekt. Ze moest alle voorwerpen uit het zand vinden en in een doosje leggen.

Op dit toestel worden de hand en de vingers zowel passief als actief bewogen. Het is een soort spel op je scherm. Er kunnen verschillende gradaties ingesteld worden, maar ook meer trainen van bepaalde vingers is mogelijk.

Tot slot vind ik het hier nog steeds geweldig, ben ik positief ingesteld en bevroren van de kou!

groetjes en tot snel!