Voor alles een eerste keer. Eerste keer families zien huilen omdat ze dringende hulp moeten uitstellen door financiële problemen, overlijdens waar je bijstaat, verkeerde amputaties, patiënten met ruggenmergletsels zonder rolstoelen, mensen die niet aanvaard worden in het ziekenhuis; willen helpen, maar niet kunnen helpen, in slaap vallen in de bus en verkeerd rijden… , thermisch ondergoed (dank u wel mam, ik zal u in het vervolg niet meer uitlachen als je nog zo’n geniaal idee hebt 🥶), thuiskomen in een appartement zonder licht, omdat de rekening niet betaald was (Henk, ook een dank u wel aan jou voor het idee met de zaklamp).

Vanaf dag twee kon het echte werk beginnen. Ik maakte een lijst met patiënten, zocht hun medische dossiers op en begon met het geven van therapieën. De meeste patiënten die ik zie zijn CVA-patiënten en patiënten met ruggenmergletsels. Ik merk dat de kinesisten veel taken op zich nemen en aan doelstellingen werken die eerder toebehoren aan ergotherapeuten. Ook het geven van advies wordt dikwijls gedaan door artsen waar mogelijk. Ik kom tot de conclusie dat alle disciplines verschillende taken overnemen van de ergotherapeut. Ergotherapie is vrij nieuw in Rusland en staat nog in zijn beginfase.

In het ziekenhuis is er een nieuw lokaal, speciaal gemaakt voor ergotherapie. Methodes zoals het gebruiken van Johnstonespalken, affolter-concept en mental practive kennen ze hier niet. Spiegeltherapie kennen ze wel, maar er zijn geen spiegels voorzien in het ziekenhuis. Men werkt meer aan de medische kant. Om een kinesist te worden moet je ook altijd eerst geneeskunde studeren in dit land. Ze zijn wel erg geïnteresseerd in deze methodieken.

Ik gaf verschillende therapieën zoals balanstraining, rolstoeltraining, éénhandigheidstraining, werken op grove-en fijne motoriek, cognitieve oefeningen,… Ook mocht ik virtuele realiteit, verschillende robotica en het stappen met een exoskelet uitproberen. Dit was fantastisch!

Verder werd ik gevraagd om ergotherapeutische adviezen te geven over hulpmiddelen en woningaanpassingen. Dit deel vond ik toch wel emotioneel. De eerste patiënt aan wie ik advies gaf was een jongedame van 19 jaar met een ruggenmergletsel. Het eerste wat ze mij vroeg was om maatnames te doen voor een gepaste rolstoel. Ze had tranen van geluk omdat ze wist welke rolstoel ze moest aanvragen. Dit was even verschieten. De overheid schenkt een rolstoel aan volledig rolstoelafhankelijken als de burger dit juist aanvraagt. Het krijgen van een rolstoel kan tot anderhalf jaar in beslag nemen. Op maat gemaakte rolstoelen zie je zo goed als nooit. De prijzen bedragen 300.000 roebel (ongeveer 3500 euro) en hoger. Enkel de rijken kunnen dit betalen. Wanneer ze haar moeilijkheden thuis aanhaalde gaf ik advies, maar in dit land wordt bijna niets gefinancierd. Zo goed als alles is op eigen kosten van de patiënt. Ik vroeg aan haar mama voor foto’s van de badkamer of een kleine schets om een beter beeld te krijgen van de thuisomgeving. N. Woont op de derde verdieping van een klein appartement (en de appartementen in Moskou zijn enorm klein!). Er is geen lift. Haar moeder kan haar geen drie verdiepingen naar beneden dragen. Resultaat? Ze zit maanden binnen! Ze kan zich niet wassen, omdat ze niet met de rolstoel in de badkamer geraakt. Zelfs als ze er zou geraken kan de rolstoel niet draaien in de badkamer (te klein). Ze zou zich deels kunnen wassen in de keuken, maar ze krijgt de kraan niet zelfstandig open omdat haar vingers niet werken. Het plaatsen van een mengkraan die ze wel zelfstandig zou kunnen openen is voorlopig geen optie, omdat er geen financiële middelen zijn. Ik had het gevoel dat al wat ik voorstelde en aanbood zinloos was… Nochtans was er sprake van simpele hulpmiddelen, maar de meesten z  ijn zelfs niet te vinden in dit land. Gedurende de komende dagen gingen we samen op zoek naar goedkope hulpmiddelen die eventueel zelf geknutseld kunnen worden uit goedkoop materiaal.

In de avonden na mijn stage heb ik veel moeten voorbereiden zoals het nadenken over low-budget hulpmiddelen, aanpassingen, voorbereiden van therapieën en lezen van patiëntendossiers. De medische termen en moeilijk geformuleerde zinnen in een andere taal dan het Nederlands maakte de opdracht toch wel moeilijk.

Zelf koken zat er niet in deze week, maar de diepvriespizza’s en fastfood scoorden zeker niet slecht!😋 Donderdagavond werd ik uitgenodigd om te eten bij een Nederlandse vriendin. We kennen elkaar van de basisschool. Na groep 8 verhuisde ze met haar ouders naar Moskou. Ook van hen kreeg ik veel informatie over Moskou. Ik ben wel vaker in Moskou geweest, maar enkel voor vakanties en nooit echt stilgestaan bij de manier van leven hier.

Na een drukke week werd het tijd om tot rust te komen. Vrijdagavond ging ik met een vriendin naar het rode plein in het hartje van Moskou. Hier vind je het Kremlin, Basiliuskathedraal en musea. Deze zijn in de 13^de eeuw gebouwd. Binnen de muren van het Kremlin vindt men een reeks meesterwerken qua architectuur, maar ook beeldende kunst en religieuze monumenten. Ook de residentie van President Poetin bevindt zich hier. Op alle officiële feestdagen zijn er verschillende parades op het rode plein.

Deze periode van het jaar zijn hier verschillende activiteiten en kerstmarkten. Hier hebben we dan ook van kunnen genieten. Door al de lekkernijen die daar werden aangeboden, konden we het niet weerstaan en hebben we onszelf goed getrakteerd. Moskou is een 24 uursstad, wat maakt dat alles tot laat in de nacht open is. Tegen 3u30 was ik thuis en om 4u00 kroop ik in mijn bed.

Zaterdag begon met uitslapen. Ik stond op met een enorme honger en ik besefte dat ik ondertussen een week verder ben en het tijd is eten te halen. Ik heb online eten besteld met de hoop dat ik de komende week zelf ga koken. Het online thuis laten leveren is superhandig en gratis! In de namiddag ging ik met mijn vriendin en haar vrienden wat rondhangen in de stad. Hierna zijn we naar het winkelcentrum Afimall city gegaan. Hier zijn we naar de cinema geweest, hebben we gegeten en wat bijgepraat.

Zondagnamiddag zijn we naar de wijk Arbatskaja geweest. Dit is een autovrije wijk met muzikanten en andere artiesten. Er wordt vanalles verkocht zoals schilderijen en beeldhouwwerkjes. Er zijn verschillende restaurantjes waar je iets kan eten en drinken. Dit hebben we natuurlijk ook gedaan.

Tot slot merk ik dat het Russisch spreken tegen het einde van de week al beter gaat dan in het begin 🙂.

Tot snel 🙂

Dag allemaal,

Ik loop negen weken stage in het National Medical and Surgical Center named after N.I. Pirogov (Национальный медико-хирургический Центр имени Н.И. Пирогова). Dit is een federaal ziekenhuis, gekozen als een van de beste ziekenhuizen in het land. De geschiedenis van deze muren begint meer dan 100 jaar terug! Het ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen, allemaal gelegen op één terrein. In het gebouw revalidatie verblijven de patiënten 1 à 2 weken, zoals voorzien door de overheid. Langer blijven is op eigen kosten.

Maandagochtend kwam ik aan in Moskou. Dinsdagochtend (25.01) om 6.30h ging mijn wekker. Eerst de metro, dan de taxi en om 9.00h was ik op mijn stageplek.

“Ik heb mijn leven gewijd aan de waarheid en het dienen van het vaderland” N.I.Pirogov

Om te beginnen moest ik een badge hebben om het ziekenhuis binnen te mogen, wat niet zo vlot verliep. Eens voorbij de bewaking begon het labyrint en na een lange zoektocht vond ik mijn weg. De volgende stap was het zoeken naar een kleedkamer. Het is éénvan de beste ziekenhuizen in het land, maar kleedkamers zijn er niet. Het personeel zoekt een bureau of kamer waar ze kunnen omkleden. Dit is de norm in Rusland. Ook is er geen uniform. Je moet zelf een verpleegpak of doktersjas kopen, dus iedereen ziet er anders uit. De ochtend begon in de vergaderzaal met een multidisciplinair overleg waar de directeur mij voorstelde aan het personeel van de dienst revalidatie. Het was overduidelijk dat hier een hiërarchie heerst. Ik kreeg een revalidatiearts en een kinesist-ergotherapeut toegewezen die mij zouden begeleiden gedurende mijn stage. Er hing een aangename sfeer en het personeel was vriendelijk. Iedereen was geïnteresseerd in het leven en de zorgverlening in België. Er waren veel vragen. Verder kreeg ik ook veel informatie over de werking van de gezondheidszorg in Rusland, wat ik heel interessant vond. Ik werd gevraagd om de volgende dag een presentatie te geven over de gezondheidszorg en ergotherapie in België.

Daarna kreeg ik een rondleiding door het gebouw en veel uitleg. Wat mij deed verschieten was dat patiënten zelf hun lakens, dekens, kussens en eetgerei meebrachten van thuis. Dit is de norm in Rusland. Een ander verschil met België is dat er bij elke patiënt een familielid mee logeert in de kamer die voor de patiënt zorgt. Voor het familielid is een klein inklapbaar bedje voorzien in de kamer. Bijna alles wat de zorgkundigen bij ons doen (wassen, helpen, verversen van lakens), maar ook de patiënt begeleiden naar de juiste verdieping en lokaal voor therapie wordt gedaan door een familielid. Er is hier geen personeel voor voorzien. Wat als je geen familielid hebt?! Hopen dat je goed je plan kan trekken en het ziekenhuispersoneel of de buur in jouw kamer tijd heeft om jouw te helpen. Familiale relaties zijn in Rusland enorm belangrijk.

Tijdens deze rondleiding kreeg ik zoveel nieuwe informatie (medische termen, namen, pathologieën,…).
Ik had het gevoel dat ik niets onthield. Ook kreeg ik dingen te zien zoals patiënten die niet goed lagen in bed enzovoort. In de voormiddag dacht ik “Waar ben ik beland?!”

Al snel was het tijd voor middageten (rond 14:30). Hier had ik wat tijd om al het geziene te verwerken. Er is geen vast uur voor het middageten. Het personeel probeert samen te eten, maar dit lukt niet altijd. Soms is er gewoon te weinig tijd en eten ze niet. Per verdieping eten de artsen op het bureau. Er is een klein tafeltje waar iedereen wat eten meebrengt en samen eet. Soms al staande. Niet handig, maar wel gezellig.

Wat mij opviel is dat de mensen in dit ziekenhuis meer relaxed zijn dan bij ons en van niets een probleem maken. Ze roeien met de riemen die ze hebben. Wanneer men tussendoor wat tijd heeft kan men altijd zelf thee/koffie gaan halen of iets eten. Soms nemen ze meerdere pauzes. Ook dit is oké. Bekers, borden en bestek is niet voorzien. Dit moet je zelf meebrengen van thuis. Er is wel een cafetaria waar je kan eten. Deze bevind zich aan de andere kant van het territorium. Je moet eerst het gebouw verlaten, wat maakt dat je je ook moet omkleden. Tegen dat je inde cafetaria aankomt ben je 20 minuten verder. Ook vertelt iedereen dat het eten er afschuwelijk is dus brengt iedereen zelf wat mee. Na de middag had ik nog tijd om kennis te maken met twee CVA-patiënten en de patiëntendossiers door te lezen.
Tegen 18h stond ik buiten, zo moe als een hond. Na een uurtje was ik in mijn appartement, doodmoe en mocht ik beginnen aan een presentatie waarvoor de volgende dag één uur voor voorzien zou worden om te presenteren. Een presentatie voor 50 mensen en dit allemaal in het Russisch?! Hier kwam mijn uitstel gedrag naar boven. Ik stelde dit zoveel mogelijk uit, omdat ik doodop was van mijn dag. Dit maakte dat ik pas tegen middernacht aan mijn PowerPoint begon (met achteraf heeeeel veel spijt😬).