Na het werk in Santé Plus waren we uitgenodigd bij Liz thuis. Dit is de Engelse mevrouw die hier al 8 jaar woont en voor ons vertaalde in de kerk. Haar huis was op wandelafstand van Santé Plus en bleek gigantisch groot (in deze omgeving leek dit althans zo). We hebben eerst veel gepraat, want Liz is een ontzettend gezellige madam met een vlotte babbel. Na enkele uurtjes en een heel gesprek rond Godsdienst later, gingen we aan tafel samen met haar twee kinderen en een vriend van de familie. Liz had zelfgemaakte lasagne gemaakt en deze was heerlijk. Als dessert een heerlijke brownie en natuurlijk de Engelse thee niet te vergeten.

Rond 20uur namen we afscheid en deed de vriend van de familie, Toki, ons naar huis. Aangezien we nog niet lang in ons nieuw huis woonden, waren we heel even de weg kwijt en reden we voorbij ons huis. Ons huis ligt namelijk verstopt in de bossen en er is nergens licht op de baan. Hierdoor begreep Toki wel dat we het niet hadden gezien. We wandelden het pas naar ons huis op en hoorden al geschreeuw en gelach. Toki keek wat vreemd en we legden uit dat we een heel gezellige en luide familie hadden en dat hij dus niet bezorgd moest zijn. De oorzaak van het gelach en geschreeuw was blijkbaar gewoon een egel die zijn weg naar binnen aan het zoeken was. Na dat dit opgelost te hebben, was het bedtijd.

Tafandriamandri (slaapwel) iedereen.