Maandelijks archief: november 2017

Het werkveld

laatste week 😭

De laatste week is officieel ingegaan, zaterdag vlieg ik weer terug naar het koude België. Het zal vreemd zijn om weer in mijn normale ritme te komen na hier voor 3 maanden te hebben geleefd. Op 1 dag tijd zal ik van een temperatuur van 33°C naar 3°C gaan.

Deze laatste week zijn er een aantal fysiotherapeuten op mijn project gekomen. Ik ben dus in deze laatste week vooral bezig met hen uit te leggen wat we tot nu toe hebben gedaan, ik help ze de namen van iedereen leren en ik leer ze een aantal woordjes Khmer die ze zeker nodig gaan hebben. Ik doe dit in de hoop dat het werk dat ik tot nu toe heb gedaan wordt verder gezet. We mogen namelijk zelf kiezen welke patiënten behandelen en als de nieuwe vrijwilligers besluiten om sommige mensen niet te behandelen, dan zal al mijn werk ontdaan worden.

Tot snel in het koude België!

Het werkveld

Workshop 📚

Om onze tijd beter te verdelen doen we iedere ochtend een doorschuif groep voor de volwassen patiënten. Hierbij zetten we 4 verschillende oefeningen klaar zodat we met 2 therapeuten tegelijkertijd 4 patiënten kunnen helpen. We zetten 1 patiënt aan de voetpedalen en laten hem fietsen. Een tweede patiënt laten we op een stoel zitten en hier doen we handoefeningen mee. De derde oefening bevindt zich aan de buitenkant van de parallelle barren. We laten de patiënt hier heupoefeningen en gewicht verplaatsingsoefeningen doen. De laatste oefening bevindt zich tussen de parallelle barren. Hier stappen we met de patiënt of laten we hem staan afhankelijk van wat er nodig is bij de patiënt.
Dit doorschuifsysteem blijkt zeer nuttig te zijn om in een korte tijd zo veel mogelijk patiënten te zien. We hebben in de ochtend slechts 1 uur de tijd om zo’n 5-7 volwassenen te behandelen.

Vandaag heb ik samen met mijn mede volunteers bij Home of Hope een workshop gegeven over Positioning and Manual Handling. We hebben gemerkt dat de staff de kinderen verkeerd optillen, ze maar met 1 persoon optillen en hier zullen ze uiteindelijk rugpijn van krijgen. Ook wordt geen enkel kind gepositioneerd, we hebben dit dus proberen uit te leggen. Op een groot blad hebben we 8 puntjes opgesteld met de belangrijkste zaken voor positioneren. Dit hebben we laten vertalen aangezien de staff geen Engels spreekt. Een voor een hebben we deze puntjes uitgelegd en gedemonstreerd. Hierna hebben we 8 puntjes opgesteld met de belangrijkste dingen over manual handling. Ook deze hebben we vertaald en een voor een uitgelegd en gedemonstreerd. De presentatie zelf was nogal vreemd omdat je in het Engels tegen een publiek aan het praten bent die geen woord begrijpen van wat je aan het zeggen bent. Ik moest dus na iedere zin stoppen zodat mijn coördinator het kon vertalen.
Al bij al is de workshop zeer goed verlopen en we hebben het gevoel dat het personeel er zeker iets uit geleerd heeft. In mijn laatste week ga ik extra aandacht besteden om dit op te volgen.

Het werkveld

Anders kan ook 🤸🏽‍♂️

Zoals ik al verwacht had, worden dingen hier in Cambodja anders gedaan. Na hier ongeveer twee maanden te zijn, voel ik me al een echte Cambodjaan die alle gebruiken heeft overgenomen. Ik loop op slippers, ik ben even bruin als de mensen hier en ik spreek ondertussen een aardig woordje Khmer.
Ook tijdens de therapie ondervind ik vaak dat dingen anders worden gedaan. Vaak doen ze hetzelfde als wij het in België doen, maar dan op een meer primitieve manier. Zo hebben ze ook hier wandelstokken, rollators en andere hulpmiddelen. Deze zijn echter zelfgemaakt of vallen bijna uit elkaar. Er is maar 1 fysiotherapeut aanwezig voor alle kinderen en volwassenen. Hij probeert zo veel mogelijk mensen op een dag te behandelen. Hierdoor duren zijn therapieën vaak maar een kwartiertje. Aangezien hij ook de enige is met een opleiding en die Engels spreekt, krijgt hij vaak nog andere taken en papier werk van de directeur. Hij maakt uitstapjes naar Phnom Penh en andere delen om hier van alles te regelen. Zo kan het dus zijn dat soms op 2 dagen er slechts 5 mensen therapie krijgen.

Ook kleding en schoenen worden zelf gemaakt of zelf gerepareerd wanneer deze kapot gaan. Home of Hope leeft door donaties, zonder deze donaties kunnen ze geen eten of kleding kopen.
Nog 2 weekjes en dan zit het erop, dan moet ik weer naar huis. Het is ongelooflijk hoeveel ik om de mensen hier ben gaan geven op zo’n korte tijd.
Op onderstaande foto zie je een jongetje van 4 jaar waar ik de afgelopen 7 weken iedere dag mee heb gewerkt. Hij werd gevonden in een kerk waar hij werd achtergelaten. De diagnose is niet zeker, er wordt gedacht aan spina bifida of cerebrale parese. In het begin was hij niet in staat om zijn hoofd langer dan 10 seconden recht te houden. Ook kon hij niet lang op zijn buik liggen zonder om te vallen. Door iedere dag met hem te werken, soms zelfs 2 keer per dag, kan hij ondertussen zijn hoofd voor bijna 30 seconden rechthouden. Ook kan hij momenteel 5 minuten op zijn buik liggen zonder om te vallen.

De reis

Vietnam 🇻🇳

Vorige week was er het bekende waterfestival in Cambodja. Dit is een belangrijk evenement die 3 dagen duurt. Ze vieren dat het regenseizoen is afgelopen. Dit doen ze door bootraces op de rivier, optochten waarin ook de koning aanwezig is, vuurwerk en allerlei andere festiviteiten. Hoe graag we het water festival ook wilden zien, hebben we besloten om hier niet heen te gaan. Het water festival zorgde ervoor dat we in totaal  dagen vrij hadden. Deze dagen hebben we gebruikt om door Vietnam te trekken, aangezien dit naast de deur ligt.

Poging 1: Het plan was om met de bus naar vietnam te gaan, dan vliegtuig te nemen van Ho Chi Minh naar Hanoi om tenslotte een nachtbus naar Sapa te nemen. Eenmaal met de bus aangekomen aan de grens, wilde ze mij geen visa geven. Ik ben dus terug moeten gaan naar Phnom Penh om de volgende dag een vliegtuig naar Ho Chi Minh te nemen.

Poging 2: De volgende dag heb ik 2 vluchten en een nachtbus genomen om uiteindelijk weer aan te sluiten bij de groep in Sapa, eind goed al goed.

De eerste dagen in het prachtige Sapa, wat in het noorden ligt, hebben we verkend door te hiken door de bergen met een lokale gids. Tijdens ons verblijf in Sapa sliepen we bij de locals in de bergen, wat resulteerde in zeer goede verhalen. Iedereen was gekleed op het weer dat we hadden in Phnom Penh. We kwamen er echter achter dat het in Sapa slechts 12 graden was, en niemand had een dikke jas of trui bij. Gelukkig was het uitzicht het waard om de kou te trotseren.


Na 3 dagen in het prachtige Sapa, zijn we door gegaan naar Halong Bay. Hier hebben we 2 dagen een boot tour gedaan. Tijdens deze boot tour zijn we op een van de rotsen geklommen om het uitzicht over de Bay te zien. Ook zijn we naar een Pearl Farm geweest om te zien hoe ze naar parels vissen en hoe lang dit allemaal duurt.

Uiteraard kun je niet naar Vietnam gaan zonder in Ho Chi Minh city te zijn geweest. Hier hebben we slechts 1 dag besteed. Ho Chi Minh is een drukke stad, zeer vergelijkbaar met Phnom Penh.

Na dit waanzinnige avontuur zijn we weer terug gegaan, want er moet ook gewerkt worden.
Onze eerste dag terug na deze vakantie was meteen een om nooit te vergeten. We wilden samen met enkele patiënten naar het meer wandelen. Het personeel vertelde ons dat we daar niet heen mochten lopen omdat er een slang zat. Wij dachten: “dit is vast een kleine slang, die hebben ze hier altijd”. Dus we besloten om ergens anders heen te wandelen. Na een half uur kwamen alle personeelsleden met een grote zak aangelopen, ze hadden de slang gevangen. Uiteraard wilde ik dit slangetje dan wel eens zien. Het was dus geen kleine slang, het bleek een python van 15 kilo te zijn. Ze hielden de slang in bedwang met een klein touwtje om zijn nek, dit touwtje zag er nogal slecht uit dus we waren nogal bang. Iedereen begon foto’s te maken, bleek dus dat dit de eerste slang was die ze daar ooit hebben gehad. Toen ze ons vertelden dat de slang niet giftig was, vroegen ze of we hem wilden vasthouden. Uiteraard hebben we dit gedaan, hoe bang we ook waren.