Het laatste afscheid is genomen. We hadden de traditie om iedere keer als iemand vertrok, dit te vieren door een afscheidsetentje. Ook voor mij hebben we deze traditie hoog gehouden. We zijn bij het restaurant naast het appartement iets gaan eten. Dit was nogal moeilijk aangezien het een lokaal restaurant was, er was dus niemand die Engels sprak. Ook de menukaart was in het Khmer en er stonden geen plaatjes bij. Een half uur later was het ons gelukt om wat drinken te bestellen. Voor het eten hebben we met onze telefoon vertaald dat we LokLak wilden, een van Cambodja’s nationale gerechten. Dit was het enige dat we konden vertalen dus we konden niks anders bestellen.
Ik zou om 4u ’s ochtends worden opgehaald om naar de luchthaven te gaan want mijn vliegtuig vertrok om 6u. Hierdoor had ik besloten dat het beter was om niet te slapen, dit kon ik in het vliegtuig doen.
We zijn dus met zijn alle een laatste keertje uit geweest in Phnom Penh. Ik heb geweldige mensen leren kennen tijdens mijn verblijf en ga ze zeker missen.
Ook op het project was het afscheid zwaar. De meeste spreken geen Engels en soms zelfs geen Khmer. Dit maakte het moeilijk om afscheid te nemen aangezien ze niet begrepen dat ik niet meer terug kwam. De fysiotherapeut heeft me bedankt voor mijn harde werk en hoopt dat ik snel weer terug kom.
Uiteraard hoort een foto met onze kok, Danei, er ook bij. Zij heeft altijd met veel plezier voor ons gekookt en voor ons gezorgd.
Na een lange vlucht ben ik blij om weer thuis te zijn. Eenmaal aangekomen op Schiphol, stonden mijn ouders mij op te wachten met een spandoek. De verassing was alleen dat ze ook een aantal vriendinnen hadden meegenomen die mij ook stonden op te wachten.
Het is weer vreemd om thuis te zijn na 3 maanden. Ik ben nog steeds de kou niet gewoon. Ik ben van 33 graden naar 0 graden gegaan. Ook kleine dingen zoals wc-papier in de wc gooien, een warme douche,… Dit zijn kleine dingen die erg fijn zijn om weer te hebben.
Dit was dus mijn avontuur in Cambodja, bedankt voor het lezen van mijn blog!