De laatste week is officieel ingegaan, zaterdag vlieg ik weer terug naar het koude België. Het zal vreemd zijn om weer in mijn normale ritme te komen na hier voor 3 maanden te hebben geleefd. Op 1 dag tijd zal ik van een temperatuur van 33°C naar 3°C gaan.

Deze laatste week zijn er een aantal fysiotherapeuten op mijn project gekomen. Ik ben dus in deze laatste week vooral bezig met hen uit te leggen wat we tot nu toe hebben gedaan, ik help ze de namen van iedereen leren en ik leer ze een aantal woordjes Khmer die ze zeker nodig gaan hebben. Ik doe dit in de hoop dat het werk dat ik tot nu toe heb gedaan wordt verder gezet. We mogen namelijk zelf kiezen welke patiënten behandelen en als de nieuwe vrijwilligers besluiten om sommige mensen niet te behandelen, dan zal al mijn werk ontdaan worden.

Tot snel in het koude België!

Om onze tijd beter te verdelen doen we iedere ochtend een doorschuif groep voor de volwassen patiënten. Hierbij zetten we 4 verschillende oefeningen klaar zodat we met 2 therapeuten tegelijkertijd 4 patiënten kunnen helpen. We zetten 1 patiënt aan de voetpedalen en laten hem fietsen. Een tweede patiënt laten we op een stoel zitten en hier doen we handoefeningen mee. De derde oefening bevindt zich aan de buitenkant van de parallelle barren. We laten de patiënt hier heupoefeningen en gewicht verplaatsingsoefeningen doen. De laatste oefening bevindt zich tussen de parallelle barren. Hier stappen we met de patiënt of laten we hem staan afhankelijk van wat er nodig is bij de patiënt.
Dit doorschuifsysteem blijkt zeer nuttig te zijn om in een korte tijd zo veel mogelijk patiënten te zien. We hebben in de ochtend slechts 1 uur de tijd om zo’n 5-7 volwassenen te behandelen.

Vandaag heb ik samen met mijn mede volunteers bij Home of Hope een workshop gegeven over Positioning and Manual Handling. We hebben gemerkt dat de staff de kinderen verkeerd optillen, ze maar met 1 persoon optillen en hier zullen ze uiteindelijk rugpijn van krijgen. Ook wordt geen enkel kind gepositioneerd, we hebben dit dus proberen uit te leggen. Op een groot blad hebben we 8 puntjes opgesteld met de belangrijkste zaken voor positioneren. Dit hebben we laten vertalen aangezien de staff geen Engels spreekt. Een voor een hebben we deze puntjes uitgelegd en gedemonstreerd. Hierna hebben we 8 puntjes opgesteld met de belangrijkste dingen over manual handling. Ook deze hebben we vertaald en een voor een uitgelegd en gedemonstreerd. De presentatie zelf was nogal vreemd omdat je in het Engels tegen een publiek aan het praten bent die geen woord begrijpen van wat je aan het zeggen bent. Ik moest dus na iedere zin stoppen zodat mijn coördinator het kon vertalen.
Al bij al is de workshop zeer goed verlopen en we hebben het gevoel dat het personeel er zeker iets uit geleerd heeft. In mijn laatste week ga ik extra aandacht besteden om dit op te volgen.

Zoals ik al verwacht had, worden dingen hier in Cambodja anders gedaan. Na hier ongeveer twee maanden te zijn, voel ik me al een echte Cambodjaan die alle gebruiken heeft overgenomen. Ik loop op slippers, ik ben even bruin als de mensen hier en ik spreek ondertussen een aardig woordje Khmer.
Ook tijdens de therapie ondervind ik vaak dat dingen anders worden gedaan. Vaak doen ze hetzelfde als wij het in België doen, maar dan op een meer primitieve manier. Zo hebben ze ook hier wandelstokken, rollators en andere hulpmiddelen. Deze zijn echter zelfgemaakt of vallen bijna uit elkaar. Er is maar 1 fysiotherapeut aanwezig voor alle kinderen en volwassenen. Hij probeert zo veel mogelijk mensen op een dag te behandelen. Hierdoor duren zijn therapieën vaak maar een kwartiertje. Aangezien hij ook de enige is met een opleiding en die Engels spreekt, krijgt hij vaak nog andere taken en papier werk van de directeur. Hij maakt uitstapjes naar Phnom Penh en andere delen om hier van alles te regelen. Zo kan het dus zijn dat soms op 2 dagen er slechts 5 mensen therapie krijgen.

Ook kleding en schoenen worden zelf gemaakt of zelf gerepareerd wanneer deze kapot gaan. Home of Hope leeft door donaties, zonder deze donaties kunnen ze geen eten of kleding kopen.
Nog 2 weekjes en dan zit het erop, dan moet ik weer naar huis. Het is ongelooflijk hoeveel ik om de mensen hier ben gaan geven op zo’n korte tijd.
Op onderstaande foto zie je een jongetje van 4 jaar waar ik de afgelopen 7 weken iedere dag mee heb gewerkt. Hij werd gevonden in een kerk waar hij werd achtergelaten. De diagnose is niet zeker, er wordt gedacht aan spina bifida of cerebrale parese. In het begin was hij niet in staat om zijn hoofd langer dan 10 seconden recht te houden. Ook kon hij niet lang op zijn buik liggen zonder om te vallen. Door iedere dag met hem te werken, soms zelfs 2 keer per dag, kan hij ondertussen zijn hoofd voor bijna 30 seconden rechthouden. Ook kan hij momenteel 5 minuten op zijn buik liggen zonder om te vallen.

Na een maand in Cambodja te wonen voel ik me helemaal thuis. Het leven is hier rustig, simpel en goedkoop. Alle vrouwen lopen rond in hun pyjama, omdat dit meer comfortabel is in de hitte, ik voel me dus als een vis in het water hier. Ook helpt het dat ik na een maand dezelfde huidskleur heb als de mensen hier, de meeste mensen denken dat ik van de Filippijnen ben. (Op de foto zie je mijn arm en de arm van een van mijn patiënten)

Niet alleen is mijn leven hier totaal anders, ook de therapieën zijn anders. Ik behandel verschillende soorten cliënten: CVA, Parkinson, Psychisch zieken, CP, autisme,…
In het begin was dit moeilijk omdat het materiaal hier anders en schaars is, maar ook hier wen je aan.
Ik heb een standing-chair gevonden waarin ik de kindjes met CP 2x per dag een half uur inzet.

Met de Parkinson patiënten probeer ik hun gangpatroon te verbeteren en ze een ritme aan te leren zodat ze niet freezen. Dit doe ik aan de hand van de parallelle barren zodat ze kunnen steunen waar nodig en aan de hand van cueing. Op de grond heb ik strepen getrokken, het is de bedoeling dat ze hier over heen stappen, dit zijn de visuele cues. Ook gebruik ik auditieve cues door te klappen en te tellen in het Engels of Khmer.
IMG_9836

Op de volgende foto’s zie je een van mijn beste patiënten. Hij heeft een CVA en is al 4 jaar in The Home of Hope. Hij is een van de enige patiënten die Engels spreekt. Tijdens de therapie dit ik hem 2x per dag geef, leert hij mij Khmer en ik leer hem Engels. Zijn T-shirt op de foto is een cadeautje van mij die ik heb meegenomen uit Angkor Wat, Siem Reap. Ook heb ik nieuwe sandalen voor hem gekocht, zijn huidige sandalen zijn oud en kapot. Op zijn oude sandalen wilde hij geen therapie meer volgen omdat hij zich niet veilig genoeg voelde om hierin te lopen.

[KGVID]http://blogs.hlrnet.net/romycambodja/files/2017/10/IMG_9836.mov[/KGVID]

Het materiaal in the Home Of Hope is basis. Veel dingen worden zelfgemaakt. Splinten worden van bamboe en stof gemaakt. Om toch wat therapiemateriaal te hebben, ben ik op een warme middag toen de ventilator uitviel en het te warm was om iets anders te doen, beginnen knutselen. Ik heb mijn eigen PEG-board gemaakt, dobbelstenen en een ganzenbord. Op deze manier kan ik toch therapie geven met iets meer materiaal. Momenteel ben ik nog op zoek naar pool noodles zodat ik een aangepaste stoel kan maken waarin de kinderen met Cerebrale parese in geplaatst kunnen worden voor een betere houding of om te eten.

Om het weeshuis een beetje op te fleuren heb ik samen met twee andere vrijwilligers een grote, kleurrijke olifant getekend op de muur. Dit maakt het therapie lokaal iets aantrekkelijker.

Na de eerste week is het me gelukt om alle namen van de kinderen en volwassenen te onthouden. Ook spreek ik al een aardig woordje Khmer aangezien de mensen hier geen engels spreken en dit mijn enige manier is om te communiceren. De meeste kinderen hebben een leerstoornis en begrijpen dus simpele gebaren, basis Khmer en heel soms een klein woordje Engels. Ook hebben veel kinderen autisme, ze doorgaan een ander leerproces. De meeste gaan naar school, die zich op het terrein bevindt, en leren hier basis schoolse vaardigheden van een speciale leerkracht. De kinderen met CP gaan niet naar school, zij liggen heel de dag op de grond, op een mat of in hun bed. Mobiliseren gebeurd enkel ’s ochtends door het personeel. Bij de jongere kinderen (3-5jaar) gebruik ik een spiegel om hun zelfbewustzijn te vergroten. De meeste kunnen hun eigen hoofd nog niet rechthouden. Ik leg de kinderen zo veel mogelijk op hun buik en stimuleer ze om omhoog te kijken of hun hoofd te bewegen door in de spiegel te kijken.
Een van de volwassenen die ik iedere dag therapie geef, spreekt engels en Khmer en hij leert mij Khmer tijdens de therapieën. De volwassenen die in The Home of Hope verblijven hebben uiteenlopende ziektebeelden. De volwassenen die ik niet behandel die enkel daar wonen hebben HIV of een psychiatrische stoornis. De volwassenen die ik wel behandel hebben een CVA gehad en hypertensie. Met de CVA patiënten werk ik voornamelijk op het gangpatroon, evenwicht bewaren en het gebruiken van hun aangedane ledematen. De kinderen met CP behandel ik door ze correct te positioneren en mobiliseren. Ik ben het personeel aan het leren waarom het belangrijk is om deze kinderen te positioneren en hoe ze dit moeten doen.

Dit weekend ga ik naar Siem Reap (Angkor Wat), tot over een weekje dus!
Zoals mijn patiënten zeggen : ហាត់ប្រាណជារៀងរាល់ថ្ងៃ (hatbran chea riengrealthngai) = exercise everyday!

Op mijn eerste dag kregen we de sleutel van de therapie ruimtes en kreeg ik mijn weekschema. De fysiotherapeut heeft een schema opgesteld met de namen van de kinderen en volwassenen en deze verdeeld over de ochtend en de middagen. Ook heb ik een boekje met namen en foto’s van iedereen gekregen zodat het makkelijker is om iemand te herkennen. Ieder kind heeft zijn eigen dossier waar zijn informatie in staat, dit is opgesteld door de fysiotherapeut en andere vrijwilligers. De namen staan in het fonetisch geschreven zodat ik ze kan uitspreken, in Cambodja noemen ze iedereen bij de achternaam.

De eerste dag was zeer chaotisch. Ik kreeg mijn schema met namen, een uurtje de tijd om door de dossiers te lezen en ik mocht beginnen. Ik heb niet veel kunnen doen omdat het schema van de kinderen zo anders is, hier moet ik mijn ritme nog in vinden.

Dagschema:

•9u-10u: therapie

•10u: lunch

•11u-13u: slapen, rusten

•13u: wassen en aandoen schone kleren

•14u: snack

•15u: ik vertrek naar huis

Tijdens de tweede dag was ik al meer bekend met het schema en wist ik wanneer ik tijd had en aan wie ik therapie kon geven. Omdat al het materiaal vol spinnenwebben en stof was, heb ik eerst het therapie opgeruimd en alles schoongemaakt met één van de kinderen. De jongere kinderen worden tijdens de middag uit hun bed gehaald en op matten gelegd. Het personeel mobiliseerd de kinderen zo veel als ze kunnen, ze zijn hierin niet opgeleid maar hebben dit van de physiotherapeut geleerd. Tijdens de middag probeer ik aan de nekbalans van de kinderen te werken. Er zijn ongeveer 5 kinderen met CP (cerebrale parese) van 3jaar of ouder die hun eigen hoofd niet recht kunnen houden. Ook kunnen ze niet kruipen of zelfstandig zitten.

Op de foto’s zie je het materiaal dat aanwezig is en hoe de physiotherapie ruimte eruit ziet.

Een ervaring in het werkveld