Zoals ik al verwacht had, worden dingen hier in Cambodja anders gedaan. Na hier ongeveer twee maanden te zijn, voel ik me al een echte Cambodjaan die alle gebruiken heeft overgenomen. Ik loop op slippers, ik ben even bruin als de mensen hier en ik spreek ondertussen een aardig woordje Khmer.
Ook tijdens de therapie ondervind ik vaak dat dingen anders worden gedaan. Vaak doen ze hetzelfde als wij het in België doen, maar dan op een meer primitieve manier. Zo hebben ze ook hier wandelstokken, rollators en andere hulpmiddelen. Deze zijn echter zelfgemaakt of vallen bijna uit elkaar. Er is maar 1 fysiotherapeut aanwezig voor alle kinderen en volwassenen. Hij probeert zo veel mogelijk mensen op een dag te behandelen. Hierdoor duren zijn therapieën vaak maar een kwartiertje. Aangezien hij ook de enige is met een opleiding en die Engels spreekt, krijgt hij vaak nog andere taken en papier werk van de directeur. Hij maakt uitstapjes naar Phnom Penh en andere delen om hier van alles te regelen. Zo kan het dus zijn dat soms op 2 dagen er slechts 5 mensen therapie krijgen.

Ook kleding en schoenen worden zelf gemaakt of zelf gerepareerd wanneer deze kapot gaan. Home of Hope leeft door donaties, zonder deze donaties kunnen ze geen eten of kleding kopen.
Nog 2 weekjes en dan zit het erop, dan moet ik weer naar huis. Het is ongelooflijk hoeveel ik om de mensen hier ben gaan geven op zo’n korte tijd.
Op onderstaande foto zie je een jongetje van 4 jaar waar ik de afgelopen 7 weken iedere dag mee heb gewerkt. Hij werd gevonden in een kerk waar hij werd achtergelaten. De diagnose is niet zeker, er wordt gedacht aan spina bifida of cerebrale parese. In het begin was hij niet in staat om zijn hoofd langer dan 10 seconden recht te houden. Ook kon hij niet lang op zijn buik liggen zonder om te vallen. Door iedere dag met hem te werken, soms zelfs 2 keer per dag, kan hij ondertussen zijn hoofd voor bijna 30 seconden rechthouden. Ook kan hij momenteel 5 minuten op zijn buik liggen zonder om te vallen.