De laatste week werd er eentje gevuld met het nemen afscheid maar ook met nog steeds ruimte voor nieuwe indrukken.

Het eerste afscheid kwam op dinsdag toen Silke haar laatste shift deed in het Sint Patricks ziekenhuis, en ik in het gezondheidscentrum. Dit afscheid ging gepaard met lokale lekkernijen zoals cake en meatpie als geschenkjes, veel foto’s en uitgebreide bedankingen. Het geeft toch wel een gek gevoel om te bedenken dat, na zoveel weken samenwerken en ervaringen uitwisselen, het uiteindelijk toch tot z’n einde komt.

Afscheidsfoto’s in het gezondheidscentrum, Kpando

Ook hernamen deze week eindelijk alle scholen, die deelnamen aan ons first aid project, hun lessen na de paasvakantie. Op woensdagochtend hebben we dan ook hun certificaten en first aid boxes mogen overhandigen. We gingen langs bij de 5 verschillende scholen. Telkens spraken we de studenten junior en senior high toe, en legden we uit wat we ons project exact inhield. Vervolgens riepen we de twee studenten in kwestie naar voor om hun te feliciteren en hun certificaten te overhandigen. Op die manier hopen we dat het voor iedereen duidelijk is welke studenten er verantwoordelijk zijn voor de first aid box en dus wie ze om hulp moeten vragen indien nodig. Het was ongelooflijk leuk om onze studenten eens binnen hun schoolcontext te zien. Sommigen waren wat meer verlegen dan verwacht, anderen namen hun certificaat met trots aan. In ieder geval, heel hartverwarmend om te zien. Bij deze hebben we ons project dan ook officieel kunnen afronden. Jammer genoeg is een soort follow up door onszelf niet mogelijk. We zouden het namelijk stiekem wel leuk vinden om ze eens aan het werk te zien. We hebben er echter volop vertrouwen in dat ze hun rol goed zullen uitvoeren.

Hierdoor hadden we deze week enkel op donderdag stage in Anfoega Catholic Hospital. Silke had haar laatste dag op het operatiekwartier, en ik op spoedgevallen. Op beide diensten hebben we wederom interessante cases mogen observeren. Silke had een patiënte van 5 jaar, die jammerlijk onder enkele bakstenen terecht was gekomen. Het was niet haar eerste consultatie. Ze kwam namelijk langs voor een follow-up van haar wonden. Haar gezicht was opgezwollen en op haar voorhoofd had ze een gehechte wonde. Ook haar rechterhand was toegetakeld. Haar pink was gehecht en hetgeen wat ons het meest verbaasde was haar ringvinger. Deze was gebroken en hebben ze ook moeten hechten. Om het gebroken bot te stabiliseren hebben ze een injectienaald in de vinger ingebracht. Dit was voor Silke de eerste keer dat ze zoiets zag. Ook ik kon mijn oren moeilijk geloven toen ze mij dit vertelde. Ergens gebruiken wij deze techniek echter ook in België. In plaats van een injectienaald in te brengen in het verlengde van het bot, gebruiken orthopedische chirurgen bij ons metalen implantaten of pinnen. Doel heiligt de middelen, zegt men weleens. Silke heeft de wonden gereinigd en ontsmet en de vingers werden vervolgens opnieuw ingespalkt met een houten spateltje.

Op spoed had ik onder andere te maken met een man van maar liefst 107 jaar oud. De oudste man die ik ooit mogen ontmoeten heb. Hij had reeds een CVA doorgemaakt maar zijn meest acute diagnose was een urineretentie (hierbij wordt urine overmatig opgestapeld in de blaas mits het ledigen van de blaas om een bepaalde reden niet mogelijk is). Het probleem was dat we met een gewone urinekatheter niet in zijn blaas geraakten, vermoedelijk wegens een obstructie. De man werd dus klaargemaakt om een suprapubische katheter te laten plaatsen (een suprapubische katheter is een buisje/katheter dat niet via de plasbuis maar via een incisie in de onderbuik naar de blaas wordt gebracht, zodat urine alsnog kan geëvacueerd worden.) Voor deze ingreep moest mijn patiënt, je kan het al raden, naar het operatiekwartier. Zowel Silke als ik hebben deze ingreep dus mogen observeren. Dit op zich was al heel boeiend. Wat echter misschien het meest indrukwekkende was aan de situatie, is dat het de hoofdverpleegkundige was, sister Phillice, die de ingreep heeft uitgevoerd. Zij heeft dit leren doen door het nauw observeren van voorgaande artsen en door zich assertief op te stellen. Zelfs zodanig dat de huidige artsen minder ervaren zijn hierin dan haar. Ze laten het dus liever door haar uitvoeren, ook al dragen de artsen zelf nog steeds de verantwoordelijkheid moest er iets mislopen. Zowel Silke als ik hebben heel wat bewondering voor sister Phillice, bovendien is het een erg aardige dame die voor heel veel open staat en geen enkele van onze vragen uit de weg gaat. Zo voert ze ook zelfstandig besnijdenissen uit, hier had ik jullie al over verteld in week 9.

Op vrijdag was onze dag gevuld met lekker ontbijten, presentaties houden en het bespreken van onze eindevaluatie. We hadden voor de gelegenheid namelijk ontbijt besteld bij Wisdom, een jongen die we hier hebben leren kennen. Voor niet meer dan 15 cedi maakt hij pannenkoeken, toast met omelet en een overheerlijke smoothie. Hier hebben we dus uitgebreid van genoten. Na ons “afscheidsontbijtje” met de overige vrijwilligers, gaven Silke en ik elk een presentatie dat onze tijd hier zo goed mogelijk weergaf. Zo spraken we onder andere over alle projecten waar we deel van uitmaakten, onze ervaringen in de gezondheidscentra, wat we hebben geleerd, wat we als advies aan toekomstige studenten zouden geven en natuurlijk hadden we het ook kort over hoe we onze vrije tijd hier besteed hebben. In de namiddag bespraken we elk individueel onze eindevaluatie met onze manager. Zowel die vanuit onze school zelf, als die vanuit UNiTED.

Hoewel we enorm genoten hebben van afgelopen 12 weken, kwam er toch af en toe ook wel wat gehunker naar rust en ontspanning naar boven. En dit hopen we komende 2 weken te verkrijgen. Want ook naast onze officiële stage uren bleven we vaak bezig met het hebben van meetings, maken van opdrachten of zelfs nog wondzorgen van kinderen die langs het kantoor kwamen met wonden die ze hadden opgelopen en maar niet wouden genezen. Ook het voorbereiden van onze lessen nam tijd in beslag. Dit hebben we allemaal met enorm veel plezier gedaan, maar kijken nu ook wel uit naar een kleine twee weken reizen alvorens de terugkeer naar ons Belgen landje. We begonnen heel fanatiek aan het plannen van onze reis, maar hebben nadien al snel besloten om ons te beperken tot enkele plaatsen zodat we een gehaast gevoel vermijden. We zullen starten in Anloga, een dorpje helemaal in het zuidelijke oosten van Ghana. Gelegen tussen de zee en een natuurlijke lagoon. Nadien reizen we door naar Kokrobite, Cape Coast en uiteindelijk Accra. Daar zal ons wonderschoon avontuur na 14 weken eindigen.

We hebben er enorm van genoten en zijn heel dankbaar voor de ervaringen die we rijker zijn en fijne persoonlijkheden die we mogen hebben leren kennen. Het afscheid was niet makkelijk, maar dat is voor ons alleen maar bewijs voor hoe een mooie tijd we hier hebben gehad. Een extra grote DANKJEWEL gaat naar: De sisters (Juliette & Ester) die altijd paraat stonden met hun fantastische kookkunsten. DaMary & Peter om zo goed voor ons te zorgen en ons veilig en welkom te doen voelen binnen hun compound en last but zeker not least onze manager, Katrine, die er voor wat, hoe, wanneer dan ook altijd de volle 100% voor ons was. AKPE KA KA KA

Sister Juliette, Sister Ester en haar zoontje Akakpo

Diner bij de Afeti broers; Etse Atsu Dotse en Wisdom

Op dansles bij Saeed

Fotogenieke gezichtjes in Dafor Turnu, het dorpje waar we onze sessies rond maternal health gaven

Indien vragen of bemerkingen omtrent onze ervaringen of over wat we hier afgelopen weken hebben neergepend, contacteer ons gerust! We zijn er ons sterk van bewust dat een blog als deze maar een kleine schets geeft van wat we hier ervaren hebben, dus voor een meer genuanceerde of uitgebreide uitleg weet je ons te vinden.
Ook indien er lezers zijn met specifieke vragen mits ze interesse hebben in een stage zoals de onze, of reeds weten dat ze binnenkort naar Ghana vertrekken, zijn meer dan welkom!

Liefs,

Silke & Suzie

Onze voorlaatste stageweek in Kpando is rustig begonnen. In Anfoega echter zal Silke haar laatste twee weken op het operatiekwartier doorbrengen en ik op spoedgevallen. Zoals ik afgelopen weken, krijgt Silke nu op haar beurt de kans om allerlei wondzorgen te assisteren en uit te voeren. Bovendien is de hoofdverpleegkundige die daar tewerkgesteld is echt een fantastische dame die ons ten volle betrekt en graag in dialoog gaat.
Op spoedgevallen heb ik ondertussen al twee infusen in combinatie met bloedafname uitgevoerd, een blaassonde mogen plaatsen, allerlei medicatie mogen toevoegen, alsook een naso-gastrische sonde (maagsonde die via de neus wordt ingebracht) mogen verwijderen en dergelijke. We hebben beide dus genoeg om handen dus. Hoewel sommige procedures hier en daar wat verschillen blijft het enorm leerrijk om te mogen uitvoeren.

Verder denk ik dat er nog veel zaken zijn, waar wij nog van kunnen leren hier. Net omdat ze vaak creatief moeten zijn met de mogelijkheden die ze hebben. Zo zag ik deze week een interessante vorm van fixatie. Het ging om een vrouw die een CVA doorstaan had. Wegens haar slikreflex tijdelijk ondermaats was, werd er bij haar een maagsonde geplaatst. De vrouw verdroeg deze sonde echter moeilijk, en wegens geringe verwardheid was haar proberen uitleggen dat ze niet aan de sonde mag trekken ontoereikend. Het is namelijk levensgevaarlijk moest zij haar sonde op die manier manipuleren dat ze niet meer in de maag, maar in de longen terecht komt. Het toedienen van vloeistoffen, medicatie, voeding en dergelijke is dan makkelijk fataal. Vandaar dat ze kozen voor het fixeren van haar rechter hand (linker kant is namelijk verlamd wegens CVA). De wijze waarop ze fixeren vond ik echter heel creatief. Ze fixeren op een manier dat de vrouw haar hand nog kan bewegen en zelfs gebruiken, maar dat het toch onmogelijk is om haar neus te raken. Ik denk dat wij hier zeker nog van kunnen leren, aangezien fixeren bij ons vaak meteen heel ingrijpend is. Tuurlijk werkt deze methode niet voor iedereen, en is meer hardnekkige fixatie heel soms onvermijdbaar om de patiënt zijn veiligheid te waarborgen. Toch vinden we het mooi om te zien dat er ook alternatieven zijn.
Dit gezegd zijnde hebben we beide dus fantastische diensten om onze stage hier te eindigen.

Doordat zowel Silke als ik hier afgelopen weken meer en meer het hechten van wonden hebben mogen observeren, is onze intressen om dit zelf ook eens te leren enkel gegroeid. Aangezien Katrine, onze manager hier, een vroedkundige is, stelde zij voor om ons de basis van hechten aan te leren. Zo bestond onze wekelijkse nursing meeting deze week uit een oefensessie hechten op fruit. We hadden namelijk nog een paar hechtingsdraden liggen die ooit als donatie zijn binnengebracht, maar jammer genoeg al lang over datum waren. Of we na deze les klaar zijn om meteen het echt al eens op een patiënt uit te voeren, durf ik nog niet zeggen. Wel hebben we nu een beter idee van hoe het in zijn werk gaat.

Verder hebben we deze week ook tijd genomen om alle First Aid boxes klaar te maken, zodat we deze volgende week, samen met hun certificaten, kunnen gaan overhandigen aan onze studentjes. Door de lange paasvakantie die ze hier hebben, moesten we tot nu geduldig afwachten om ze hun eindelijk officieel te gaan overhandigen. Af en toe zijn we wel al eens een studentje tegengekomen, die ons naroept wanneer we door de straten van Kpando wandelen. We zijn echter elk heel benieuwd om ze ook eens binnen de context te zien, waar ze effectief eerste hulp gaan verlenen. Het zal fijn zijn om dit project officieel te kunnen afsluiten met een zeer voldaan gevoel.

Ook ons project rond ‘maternal health’ liep deze week tot zijn einde. We gaven onze laatste les deze vrijdag rond de postnatale fase. We vertelden over wat je kan verwachten in de periode van 6 weken na de geboorte van je kind.
Enkele dagen voor deze les, vernamen we echter het jammerlijke nieuws dat een van de dames die bij ons aanwezig was op de eerste sessie, overleden is. De exacte doodsoorzaak is niet duidelijk, maar blijkt dat ze met ademhalingsmoeilijkheden naar het ziekenhuis is gevoerd. Dit nieuws raakte ons op allerlei vlakken. Persoonlijk, maar ook als verpleegkundige. Je wil namelijk weten wat er is fout gelopen. Hebben ze zuurstof toegediend? Wat was er dan juist gaande, een long-embool? Waarom ze het kind niet meer hebben kunnen redden? En dergelijke. Bovendien is dit nefast voor het vertrouwen dat de vrouwen in dit dorpje hebben in ziekenhuizen. Meteen hoorde we al over enkele moeders, die eerder bevestigd hadden dat ze in het ziekenhuis wouden bevallen, nu aan het twijfelen waren. Wij hebben respect voor elke keuze die de mama’s maken, of het nu bevallen is in thuisomgeving of in een gezondheidsinstelling. Wat ons echter wel enorm zorgen baart, is dat moesten er zich twijfels of complicaties voordoen, ze geen professionele hulp zouden zoeken. Hier kunnen namelijk op korte tijd levens door in gevaar geraken. Het deed ons wel deugd dat deze situatie goed bespreekbaar was met de overige dames.
Ondanks deze gebeurtenis, hebben we ons les toch tot een goed einde kunnen brengen en ons laatste project hier kunnen afronden. Op het einde bedankten we elk van hun met een geprinte foto die we tijdens de eerste les genomen hadden én een pakketje dat een kleine steun kan bieden in hun moederschap.

Verder hebben we dit weekend naast schoolwerk, ook tijd genomen voor wat vrije tijd. We zijn de Tagbo Falls gaan bezichtigen, op een klein uurtje rijden van waar wij wonen. De 45 minuten wandelen naar de waterval alleen al was prachtig. Na de waterval te mogen aanschouwen, appreciëren we moeder natuur alleen nog maar meer. Hieronder wat kleine sfeerbeelden van ons avontuur.

Volgende week is onze allerlaatste stageweek aangebroken… We kunnen het zelf nog moeilijk geloven, maar gaan er alles aan doen om nog zoveel mogelijk te genieten en ons te verrijken met allerlei indrukken en ervaringen.

Tot volgende week!

Silke & Suzie

Zoals beloofd vertellen we jullie deze week over het nieuwe project waar we vorige week mee van start zijn gegaan. Het is een project dat draait om het informeren van zwangere vrouwen. We zullen in totaal drie sessies organiseren omtrent zwangerschapsvoorlichting, waarvan we deze week onze tweede is geweest. Dit alles speelt zich af in een wondermooi dorpje, Dafor Turnu genaamd, op slecht een half uurtje rijden van Kpando, waar wij wonen. Zo kortbij maar toch erg verschillend. Authentiek is denk ik hoe je dit het best kan omschrijven. Alleen de weg ernaar toe is voor mij al de moeite waard. Tot voor kort kon je het enkel via motor bereiken, mits het zo dicht tegen het Volta meer gelegen is. Intussen is er een soort van brug/dam gebouwd, dat autoverkeer terug min of meer mogelijk maakt. Vanaf hier is er wel geen sprake meer van asfalt, enkel een felgekleurde aardeweg tussen heel wat natuur en lemen huisjes. Elke sessie kwamen er tot nu toe een 12-tal aanstaande moeders opdagen. Het was heel fijn om te zien dat de opkomst minstens even groot was tijdens de tweede sessie, dan tijdens de eerste. Zo heb je meteen toch het gevoel dat wat je vertelt wel degelijk interesse wekt.
Tijdens de eerste les gaven we informatie omtrent de bevalling. Wat is normaal tijdens een bevalling en wat kan je verwachten. Ook echter wat abnormaal is en waar je alert tegenover moet zijn, werd besproken. Tijdens de tweede les, gaven we advies over hoe je jezelf en je omgeving het best voorbereid op de bevalling. De laatste les zal focussen op de postnatale periode.
Voor mij en Silke persoonlijk, is het niet enkel een interessant om opnieuw onze educatie- en voorlichting skills als verpleegkundige te trainen, maar ook is dit een onderwerp waar wij tijdens onze opleiding weinig over hebben geleerd. Het vroeg dus af en toe wat meer voorbereidingswerk dan de lessen omtrent eerste hulp. Met de hulp van onze manager, Katrine, die toevallig ook vroedkundige is, ging het allemaal vrij vlot. We spreken de vrouwen toe met behulp van een tolk, maar gebruiken ook visueel materiaal als posters en flyers waar onze uitleg in samengevat staat én vertaald is naar het Ewe. We maken echter bij elke aanvang van een sessie duidelijk dat onze informatie prenatale zorg en consultaties in een zorginstelling vervangt, integendeel, enkel aanvult. We houden ook steeds rekening met het feit dat vele van deze vrouwen in huis zullen bevallen, en niet in een ziekenhuis. Onze informatie is dus aangepast op beide scenario’s. Wel leggen we de nadruk op het belang van prenatale zorg, zéker voor vrouwen die thuis willen bevallen. Op die manier weten ze tenminste of alles veilig is om een natuurlijke geboorte te kunnen uitvoeren zonder al te veel complicaties. Ook maken we duidelijk dat indien er zich twijfels of gevaartekens voordoen, men het best meteen professionele hulp zoekt om kwalijke gevolgen te vermijden. Ondanks het werken me een tolk, proberen we de meeting zo interactief mogelijk te maken door ook de vrouwen vaak genoeg aan het woord te laten. Zo creëer je een sfeer waar ook zij hun vrij voelen om ervaringen en bedenkingen te delen. Veel van de vrouwen hebben namelijk hier en daar wel al wat ervaring met een moederschap. Ook al zitten er ook twee vrouwen bij voor wie het hun eerste zwangerschap is. Totaal tegenovergestelde is er een moeder wiens 9^de kind binnenkort geboren zal worden. Een gevarieerde groep dus. Zelfs voor de hele ervaren moeders is het belangrijk om hun te wijzen dat ervaring tijdens een bevalling er niet automatisch voor zorgt dat het allemaal vlekkeloos verloopt, integendeel zelfs. Vaak is het zo dat hoe meer kinderen je reeds hebt gehad, hoe meer kans op complicaties je hebt. Elke vrouw is echter uniek, net zoals elke zwangerschap en zeker ook elke geboorte uniek is.
We kijken er alvast naar uit om volgende week voor de laatste keer deze fijne groep van vrouwelijk schoon te mogen toespreken.

Verder heb ik deze week mijn laatste dagen op het operatiekwartier gespendeerd met nog meer variatie aan allerlei soorten wonden. Van hechtingen tot het draineren van abcessen, tot necrotische wonden enzovoort. Zo hebben we deze week een jongetje over de vloer gehad die het topje van zijn wijsvinger er zo goed als volledig had afgesneden met een machete. Hoe goed we ook probeerden om het kind kalm te houden, zelfs met gebruik van lidocaïne was hechten onmogelijk. Het jongetje stribbelde te hard tegen en was verbazend sterk. We hebben vervolgens de anesthesist om hulp moeten vragen. Aan de hand van een intraveneuze injectie Ketamine hebben we de vinger mooi kunnen hechten. Eind goed al goed. Wat mij echter wel is bijgebleven, is het gesprek achteraf met de anesthesist. Ik vroeg aan hem waarom hij voor Ketamine gekozen had, puur uit interesse. We hebben namelijk geleerd dat Ketamine een vorm van sedatie mogelijk maakt waarbij de ademhaling niet stilvalt, en intuberen dus niet nodig is. Dit maakt het medicijn handig in spoedsituaties of in omgevingen zoals hier waar intuberen niet altijd vanzelfsprekend is. Stiekem wou ik graag weten of mijn bedenkingen door hem bevestigd zouden worden. Hij vertelde me echter dat hij veel liever een regionale blokkade had uitgevoerd van de arm. Dit is een soort regionale verdoving waarbij zenuwbaan van het betreffende lichaamsdeel geblokkeerd wordt. Hij vertelde hier echter bij hij dit jammer genoeg nooit geleerd heef in praktijk, omdat de arts die hem heeft opgeleid dit weigerde. Hier snapte ik werkelijk niets van. Blijkt dat zijn deze man de enige anesthesist in omstreken wil zijn die capabel is om een regionaal blok uit te voeren. Dit maakt hem uniek en begeerd. Een heel jammerlijke situatie als je het mij vraagt… Want er is al een zodanig tekort aan artsen. De anesthesist in kwestie legde mij uit dat hij graag op eigen houtje een bijscholing wil volgen hiervoor. Dit kost echter wat geld en hij moet zijn mentor waaronder hij nu werkt ook zien te motiveren. Het zou namelijk ongepast zijn om als ‘leerling’ een bijscholing te volgen, waar diens mentor zelfs nog niet in geschoold is. Laten we hopen dat hij zijn mentor zo ver krijgt.

Iets minder spannend is dat ik ook wondgazen op steriele wijze heb leren vouwen, dit aan de hand van de sequential envoloppe wrapping fold. Op deze manier worden gazen op steriele wijze verpakt. Na het opvouwen worden ze machinaal gesteriliseerd. In welke mate deze kompressen effectief steriel zijn, of even steriel zijn dan diegenen die wij in België gebruiken, kan ik je geen cijfers over geven. Wel weet ik dat het veel economischer en ook meer ecologisch moet zijn dan wat wij doen. Door hier stage te lopen merk je echt hoe snel wij zaken weggooien, en alles ook maar één keer gebruiken. Een echte wegwerpindustrie dus. Hier worden veel gemakkelijker infuusleidingen hergebruikt, ook al gaan er andere soorten medicatie door. Wat op zich geen probleem is, zolang het niet om bloed of andere vicieuze stoffen gaat. Ik zeg niet wij volledig fout bezig zijn, want door steeds nieuw materiaal te gebruiken ben je in het algemeen gewoon meer zeker dat er niets fout loopt. Ik zeg alleen dat we af en toe misschien wel wat te snel wegsmijten, en het misschien beter zou zijn om bijvoorbeeld pincetten opnieuw te steriliseren dan gewoon weg te gooien…

Verder is Silke haar karma ook weer helemaal gezuiverd. Zij heeft deze week namelijk een bloeddonatie gegeven. Zoals jullie ondertussen wel weten werkt UNiTED PROJECTS samen met de oorspronkelijke organisatie Hardthaven, het kindertehuis. Zij vangen niet alleen kinderen op in hun tehuis maar sponseren ook families en kinderen die het moeilijker hebben. Zo sponseren zij bijvoorbeeld de studie van twee studenten geneeskunde, die dankzij Hardthaven nu in hun laatste jaar zitten en een veelbelovend gynaecoloog en pediater zullen worden. Nu was het zo dat een van hun gesponsorde kinderen een bloeddonatie nodig had. Alles is goed verlopen en Silke haar bloedgroep O positief kwam als geroepen.

Wat jullie misschien nog niet weten is dat wij hier na onze stage uren ook allerlei meetings hebben. We hebben op donderdag wekelijks een ‘nursing meeting’ waarin we onze persoonlijke stage-ervaringen bespreken, maar ook specifieke cases aanhalen en opdrachten voor voorbereiden. Hiernaast is er ook een wekelijkse ‘volunteer meeting’ op dinsdag, waarbij alle huidige vrijwilligers die voor UNiTED werken, samenkomen en opgevolgd worden binnen hun projecten. Soms krijgen deze meetings een bepaald thema. Deze week was dit het retrovirus HIV. We kregen een korte introductie en wat statistieken omtrent de ziekte. Blijkt dat onze regio, Volta, bij een van de hoogste cijfers aan HIV behoort. Vandaar dat wat sensibilisatie hieromtrent zeker geen kwaad kan. We bespraken ook dat er hier vele misopvattingen bestaan onder de mensen over hoe de ziekte nu net verspreid wort, vandaar dat ook onze kennis hieromtrent even getest werd aan de hand van een korte quiz. Wij als verpleegkundigen weten maar al te goed dat HIV enkel overdraagbaar is via bloed of onveilige seksueel contact. Wel leerden we bij dat het delen van een tandenborstel ook niet heel veilig is, aangezien we tijdens het poetsen vaak micro wondjes maken waardoor uitwisselen van bloed mogelijk gemaakt wordt. Het is verschrikkelijk jammer om te horen dat vele mensen denken dat HIV verspreid wordt door hoesten, zweet of zelfs het schudden van elkaars handen… Er heerst namelijk sowieso al een sterk taboe hier omtrent HIV, misopvattingen over de manier van transmissie maakt het enkel moeilijker om dit taboe te bestrijden. Deze taboe op zijn beurt maakt het ook des te moeilijker om deze ziekte te bestrijden. HIV-medicatie is namelijk 100% gratis in Ghana, wat fantastisch is. Door het hele taboe hierrond, komen mensen echter niet om hun medicatie of zijn bang om hun te laten diagnosticeren, uit angst dat mensen zouden praten en oordelen. Er zijn dus nog heel wat groeimogelijkheden om HIV-awareness hier in Ghana.

Dat was het voor deze week,

Tot snel!