Deze week heb ik voor maar liefst de 5^de keer getuigenis mogen zijn van een geboorte. Ik heb tijdens afgelopen weken twee natuurlijke vaginale bevallingen en twee keizersneden gezien, waarvan het bij de tweede keizersnede om een tweeling ging. Elk van deze ervaringen waren ongelooflijk divers. De ene natuurlijke bevalling was in 10 minuten klaargespeeld, de andere ging gepaard met hele lange en pijnlijke uren alvorens de moeder eindelijk de nodige 10cm ontsluiting had. Een epidurale in de ziekenhuizen waar wij werken is namelijk niet beschikbaar. Wegens te duur en niet de geschikte materialen. Ze dienen soms wel medicatie toe om de bevalling sneller op gang te laten komen. Wanneer dit gebeurt in het Anfoega ziekenhuis, wordt de vrouw aan een monitor gehangen waar zowel de contracties op geregistreerd worden, als de hartslag van de baby. Dit heet ‘fetal heart rate (foetale hartslag) monitoring’.

Fetal heartrate + contractions monitoring. De bovenste curve geeft de foetale hartslag aan, de onderste geeft de hevigheid van aanwezige de contracties aan.

De bevallingskamer in Sint Patricks ziekenhuis

De kraamafdeling in Sint Patricks ziekenhuis. Hier liggen zowel zwangere patiënten als kersverse moeders, maar er worden ook pre- en postnatale consultaties gehouden.

Ruimte achter het ziekenhuis (Sint Patricks) waar patiënten of familieleden hun was doen en koken

Ook mijn ervaringen met de keizersneden waren heel verschillend, maar allebei even indrukwekkend op hun manier. De eerste keizersnede was een geplande ingreep. Ik ben hiervoor speciaal nog ‘s avonds teruggekeerd naar het ziekenhuis om deze bij te wonen. De patiënte in kwestie kende ik echter nog niet. De keizersnede was nodig omdat de baby in dwarsligging zou gepositioneerd zijn. Tijdens de operatie zelf bleek het baby’tje echter oblique (schuin, in het verlengde van de musculus obliquus) gelegen te zijn. Dit zorgde ervoor dat het vrij lang duurde eer de artsen de baby uit zijn moeders buik konden bevrijden. Toen dit eindelijk het geval was, huilde het kleine jongetje niet. De vroedkundige nam het kindje over en begon vocht uit zowel de neusholte als de mond te zuigen met een soort pipet. Vervolgens ging ze heel fel over het rugje van de baby wrijven. Dit laatste om de eerste ademhalingsreflex van het pasgeboren kind te stimuleren. Toen het naar de mening van de anesthesist echter te lang duurde, nam hij de reanimatie over. Al snel haalde hij er een kleine beademingsballon bij om het kindje aan het ademen te krijgen. Het beeld dat mij voornamelijk zal bijblijven aan deze ervaring is wanneer ik zowel de chirurgen aan het werk kon zien, die op dat moment de baarmoeder aan het hechten waren, als de anesthesist die er duidelijk alles aan deed om het kind te doen huilen, als de moeder haar bezorgde blik die gefocust was op haar pasgeboren zoontje. Ik kon pas echt terug rustig ademen toen ik het kindje eindelijk hoorde huilen. Een huilend kindje klonk nog nooit zo goed. Het jongetje had nog even wat zuurstoftherapie nodig achteraf, maar is er volledig doorgekomen en stelt het zeer goed.
De tweede keizersnede die ik mocht meemaken was in tegenstelling tot de eerste allesbehalve gepland. Toen ik ’s ochtends op de kraamafdeling van Sint Patricks ziekenhuis toekwam stelde ik me voor aan een nieuwe patiënte die duidelijk bijna aan bevallen toe was. Na het lezen van haar patiëntendossier werd ik alleen maar meer enthousiast. Het zou een tweeling worden. Omstreeks 13u ’s middags had ze reeds 9cm ontsluiting. Op dit moment heeft de vroedvrouw ook het vruchtwater doorprikt om de bevalling te versnellen, de vrouw was namelijk al een hele tijd aan het afzien. Anderhalf uur later was er echter nog niets veranderd, dus hebben we haar enkele eenheden Misoprostol toegediend. Dit is een medicijn dat de baarmoeder doet contraheren, het wordt hier zowel gebruikt om de bevalling te induceren als om het bloeden te stelpen na de bevalling. Om 15h in de namiddag was er nog steeds geen verbetering. Op dit moment zijn we onder andere de tepels beginnen masseren, dit zou ook helpen bij het induceren van de bevalling. Toen de baarmoederhals om 16h30 nog steeds niet meer dan 9cm bedroeg, hebben we de dokter gebeld. Deze was niet in de buurt, maar gelukkig konden we een dokter uit Anfoega contacteren die beschikbaar was. De familieleden kregen de opdracht om hydrocortisone aan te kopen, voor moesten de kindjes gereanimeerd moeten worden wegens ademhalingsmoeilijkheden. De vroedkundigen hadden al een vermoeden dat het een keizersnede zou worden, waarop de dokter dit na een snel onderzoek ook bevestigde. Iedereen die nodig was werd gecontacteerd, zowel de anesthesist als de instrumentele- en omloopverpleegkundige waren snel ter plaatste. De ingreep verliep heel vlot, ook al was er deze keer maar een chirurg aanwezig. Het was indrukwekkend om te zien hoe de instrumentele verpleegkundige zonder probleem de rol opnam van assistent-chirurg. De ingreep verliep heel vlot verliep, met een gezond pasgeboren jongetje en meisje als gevolg. De hydrocortisone hebben we gelukkig dus niet nodig gehad. Na mijn shift van iets meer dan 12 uur lang, kon ik met een gerust hart naar huis. Ook al waren er deze keer geen complicaties, was ook deze keizersnede een hele meerwaarde om te mogen meemaken. Vooral omdat ik echt een band heb kunnen opbouwen met de patiënte in kwestie, aangezien ik het gehele proces met haar heb doorlopen. Het was dan ook hartverwarmend om haar de volgende dag heel gelukkig aan te treffen en haar te kunnen feliciteren met haar prachtige tweeling. Doordat we veel van afdeling en ziekenhuis veranderen, is het soms wat moeilijk om je echt volledig in te werken en de patiënten te leren kennen. Het was dus heel fijn om te merken dat ze bijvoorbeeld mijn naam wist, en me ook riep als ze me nodig had. Bovendien zijn zowel de zus van de moeder als de heel trotse vader mij beide komen bedanken. Ook al vind ik dat ik zelf niet heel veel heb kunnen bijdragen buiten hier en daar wat assistentie, geeft het toch een zeker gevoel van voldoening. Het draagt alleszins bij aan het geven van een soort zin aan mijn zijn hier.

Vroedvrouwen aan het werk enkele seconden na de geboorte van deze tweeling via een keizersnede in het Sint Patricks ziekenhuis.

Hechten van de baarmoeder tijdens de keizersnede in het Sint Patricks ziekenhuis.

Pasgeboren tweeling, de eerste ochtend na hun geboorte

Silke heeft deze week een besnijdenis mogen assisteren in het gezondheidscentrum. Het ging om een besnijdenis van een één jarig jongetje. Hier in Ghana komen vrouwenbesnijdenissen gelukkig amper nog voor, slechts bij een kleine 4% van de bevolking. Besnijdenissen bij jongens daarentegen zijn hier heel gewoonlijk. Gedeeltelijk wegens traditie en het in de verf zetten van hun mannelijkheid, maar ook om hygiënische redenen. De minimumleeftijd waar ze besnijdenissen bij uitvoeren hier is 10 dagen oud. Ze willen namelijk vermijden dat het kind hier herinneringen zou aan over houden… De arts verdoofde het geslachtsdeel door middel van een subcutane injectie in het bovenste deel van de penis. Vervolgens begon hij met het snijwerk, namelijk het verwijderen van het preputium (voorhuid). Het was verbazingwekkend hoe snel de arts deze handeling heeft uitgevoerd, het zat hem duidelijk in de vingers. Het jongetje zelf was natuurlijk niet tevreden, maar Silke denkt dat dit eerder voortkwam uit angst dan wegens pijn. Eens terug in de mama haar armen waren zijn traantjes namelijk al snel gedroogd.

Verder heeft Silke ook nog een indrukwekkende wondzorg meegemaakt op de kinderafdeling in het Anfoega ziekenhuis. Een zesjarig meisje was namelijk in een pot kokend water gaan zitten, waardoor heel haar achterwerk en onderrug bedekt was met diepe tweedegraads brandwonden. Hierbij is zowel de eerste De wondzorg ging als volgt; het huidige verband werd er afgehaald door gebruik van natriumchloride oplossing zodat het niet al te veel blijft plakken in de huid. Dit gebeurde met gewone handschoenen. Eens het verband verwijderd, trok de verpleegkundige steriele handschoenen aan. Vervolgens werden er steriele kompressen gedrenkt in een mengeling van Savlon (een antiseptisch middel) en natriumchloride oplossing om over de wonde te wrijven en deze aldus te reinigen. Nadien werd de wonde drooggedept met opnieuw steriele kompressen waarna ze een crème aanbracht op basis van zink en antibioticum. Zink zorgt namelijk voor het opbouwen van eiwitten en daarmee dus ook voor de groei en vernieuwing van weefsel. Antibioticum is in dit geval om infectie te voorkomen.
Om de wonde af te dekken gebruikte ze kompressen met vaseline op, om te vermijden dat de kompressen niet in de wonde blijven kleven. Hierover kwam nog een verband om de kompressen ter plaatsten te houden dat werd afgeplakt met tape.
Aan de hand van ibuprofen (een pijnstillende ontstekingsremmer) en de aanwezigheid van de mama tijdens de zorg, probeerde ze het min of meer dragelijk te maken voor het kind. Makkelijk om het aan te zien was het alleszins niet. Vooral hoe ze niet terughoudend waren bij het wrijven om de wonde te reinigen.

6 jarig meisje met diepe tweedegraads brandwonden op de kinderafdeling in het Anfoega ziekenhuis

6 jarig meisje met diepe tweedegraads brandwonden op de kinderafdeling in Anfoega ziekenhuis.

Verder nog enkele foto’s van de rest van onze week;

Bezoekje aan de lokale markt in Kpando, die om de 4 dagen plaatsvindt

De weg naar Anfoega ziekenhuis, hiervoor nemen we eerst een brommer naar het taxistation, waarna we een gedeelde taxi nemen richting Anfoega.

Onderweg naar stage

De vorzorging van de navelstreng bij een 6 uur oud jongetje.

First Aid Project: Deze week gaven we les over het behandelen kleine en grote wonden

Screening naar HIV bij prenatale zorg in Sint Patricks ziekenhuis

Negatief resultaat van een HIV screening test

Binnenkort hopen we een outreach-project te kunnen organiseren, dus hou onze blog in het oog voor meer daarover!

Liefs,

Silke en Suzie

Een nieuwe week, dus tijd voor een nieuw blogbericht!

Vorige week vrijdag zijn we met een nieuw project van start gegaan. Silke en ik zullen samen met Eline (de overige stagiaire verpleegkunde uit Nederland) gedurende vijf weken lesgeven omtrent het toedienen van eerste hulp bij veelvoorkomende verwondingen op het schoolterrein. We geven les aan 10 studenten uit 5 verschillende junior high schools in Kpando en omstreken. Er werden steeds 2 leerlingen uit de verschillende scholen verkozen om deel te nemen aan het first aid project en hun school te vertegenwoordigen. De 5^de week zal er een examen gehouden worden. Als de studenten slagen voor het examen, krijgen ze een first aid kit mee naar hun school. De studenten zullen vervolgens verantwoordelijk zijn voor het gebruiken van deze kit en het toepassen van hun vergaarde kennis. Wanneer ze iets tekortkomen, neemt de school contact op met UNiTED PROJECTS, waarop hun kit zal aangevuld worden.
Het project komt voort uit het feit dat eerste hulp soms moeilijk te verkrijgen is in de plattelandsgebieden. Je ziet hier soms namelijk wonden die jarenlang meegaan (zelfs tot 40 jaar blijkt), hoewel ze ooit begonnen met een kleine wonde die ze opliepen tijdens hun jeugd. Dit komt mede door het vochtig klimaat en dergelijke dat ongunstig is voor wondgenezing maar voornamelijk door de afwezigheid van eerste hulp op school en bovendien angst om gestraft te worden wanneer ze hun wonde melden bij een volwassene. Aan de hand van dit project willen we dus het aantal chronische wonden bij kinderen en jongeren doen afnemen. Bovendien hopen we de kinderen zo een soort van empowerment te bezorgen, doordat zij zelf verantwoordelijk zijn voor het toedienen van de eerste hulp aan hun medestudenten. Leerkrachten worden dus opzettelijk niet rechtstreeks bij het project betrokken. Bovendien zou het natuurlijk enkel een bonus zijn indien de kinderen dankzij dit project een interesse in gezondheidszorg ontwikkelen.
De eerste les ging omtrent insecten-, slangen- en schorpioenenbeten. Silke en ik vonden het alvast een heel fijne ervaring. Het geeft ook een gevoel van voldoening, aangezien je weet dat je oprecht iets aan het bijdragen bent aan de kennis van deze kinderen maar ook aan een klein deel van de samenleving hier. De volgende les zal rond kleine en grote wondzorg gaan. Het is echt heel leuk om met inhoud bezig te zijn die we reeds hebben gezien gedurende onze opleiding verpleegkunde, maar die onze kennis ook aanvult.

PS: Een klein maar zeer fijn detail: een deel van onze donatie die wij meebrachten zal gebruikt worden om dit project te verwezenlijken en dus de first aid kits te vullen.

Eline, Silke en Suzie in het UNiTED PROJECTS office, waar we kinderen lesgeven omtrent eerste hulp

Twee studenten uit vijf verschillende scholen werden geselecteerd. Een diverse combinatie van brave en leergierige leerlingen. Zowel uit een katholieke, islamitische, privé- als een jongens- en meisjesschool. Een multicultureel gebeuren kan je dit dus zeker wel noemen.

Ik heb in tussen tijd eindelijk mijn eerste wondzorg meegemaakt, maar heel indrukwekkend was deze wel nog niet. Het ging om het verzorgen van een chirurgische wonde na een keizersnede. Met andere woorden, een simpel droog aseptisch verbandje. Het was echter wel interessant om hun manier van werken te leren kennen. Wegens zij geen pincetten gebruiken, wordt er zowel bij het verwijderen van het voorgaande verband als tijdens de wondzorg zelf, handschoenen gedragen. De verpleegkundige begint dus met enkele handschoenen over elkaar om dan het eerste paar samen met het voorgaande verband uit te werpen en zo door te gaan met het tweede paar handschoenen. Ze ontsmet eerst de wonde met ‘methylated spirit’ op een gelijkaardige manier als wij dit in België geleerd hebben. Namelijk eerst de wonde zelf en zo werkt ze naar buiten en dus de wondomgeving toe. Achteraf drenkt ze een kompres in een product dat je met isobetadine kan vergelijken en legt ze dit over de wonde. Hierop legt ze vervolgens nog enkele droge kompressen en dekt ze de wonde toe met bruine medische tape.
Het was wel goed dat ik even doorvroeg, want de spirit wordt bewaard in een fles handgel, aangezien dit op deze manier makkelijk bruikbaar is. Ik dacht dus op een gegeven moment dat ze handgel wel voor heel wat zaken gebruikten hier. Aangezien ze spirit ook gebruiken voor het desinfecteren van de thermometers of de huid alvorens het aanprikken van een infuus. Ik heb de oorspronkelijke verpakking van het product dus nog niet in handen gehad. Als ik echter de bestandsdelen van de spirit die zij beschrijven opzoek, lijkt het me toch vrij pijnlijk om dit te gebruiken op een net toegenaaide wonde. Maar binnen hun mogelijkheden, kan je het op vlak van het weghouden van bacteriën wel een doeltreffende optie noemen.

Verder heeft Silke afgelopen week de kans gekregen om een keizersnede bij te wonen, zij schrijft haar ervaringen hieronder neer!

Vorige week vrijdag liep ik mijn 4e en laatste stagedag op de kraamafdeling in het Anfoega ziekenhuis. Ik was zeer enthousiast om 4 dagen op de kraamafdeling te mogen werken omdat ik nog nooit een bevalling bijgewoond heb en dit de perfecte kans zou zijn om er eentje zien.
Op de afdeling ontmoette 3 vriendelijke studenten vroedkunde uit Ghana die me de tips en tricks van de afdeling leerde kennen.
De eerste twee dagen heb ik geholpen in de kraamafdeling. De derde dag hielp ik de verloskundige met de prenatale zorg. Dit hield in dat we de moeder informatie over de prenatale zorg en de bevalling. Daarnaast wogen we de moeder, hebben we de buikomtrek gemeten, de buik gepalpeerd en de hartslag van de baby gemeten.
Ik had telkens een ochtenddienst en de meeste vrouwen bevallen hier blijkbaar laat in de avond of ’s nachts, dus helaas was ik na mijn derde stagedag nog geen getuige van een bevalling geweest.
Op mijn 4e en laatste dag op de kraamafdeling kwam de hoofdverpleegkundige met goed nieuws! Ik mocht namelijk een keizersnede bijwonen. Het was een prachtige ervaring en ben enorm dankbaar dat ik zo’n mooi moment heb mogen meemaken.
Gelukkig gaat alles goed met de moeder en haar baby’tje.

Silke in het operatiekwartier

Kersvers en gezond babytje na het uitvoeren van een keizersnede

Onze vrije tijd hebben we deze week vooral gespendeerd aan het vieren van Independence Day en het bezoeken van het vissersdorpje, Torkor, dat vlakbij Kpando gelegen is.

Op woensdag 6 maart viel dit jaar Independence Day. Ghanezen vieren op deze nationale feestdag hun onafhankelijkheid dat in 1957 plaatsvond. Ghana was hierbij het eerste gekolonialiseerde Afrikaanse land dat er in slaagde hun los te koppelen van het Verenigd Koninkrijk. In Kpando wordt het voornamelijk gevierd met een grote parade, waarbij een selectie van scholen en leerlingen trots in meelopen. Hier wordt weken op voorhand al op geoefend, het was fijn om te zien hoe vele kinderen hiernaartoe leefden. ’s Avonds was er bovendien een concert met allerlei lokale artiesten in het centrum van Kpando.

Verder hebben we op zondagochtend het vissersstadje Torkor bezocht, gelegen langs het Volta meer. Wanneer we (hopelijk binnenkort) een outreach-project op de eilandjes van het Volta meer zullen uitvoeren, gaan we ook vanaf hieruit vertrekken met een bootje. Het was fijn om ook hier de lokale cultuur op te snuiven en de vissers druk in de weer te zien.

Voorts voelen we ons hier steeds meer thuis. De twee Deense studenten hebben ons jammer genoeg verlaten sinds vorige zaterdag, maar Gloria, die tot nu toe in het kindertehuis verbleef, is nu verhuisd naar onze accommodatie. Aan goed gezelschap ontbreekt het hier dus niet. Bovendien komt er eind maart een grotere groep van 5 vrijwilligers, dus we genieten nu nog even van de rust. Alhoewel, hoe meer zielen hoe meer vreugd!

Parade op Independence Day

Parade op Independence Day

Parade op Independence Day

Vissersdorpje Torkor, gelegen langs het Volta meer

Vissersdorpje Torkor, gelegen langs het Volta meer

Vissersdorpje Torkor, gelegen langs het Volta meer

Vissersdorpje Torkor, gelegen langs het Volta meer

Week 3 is van start gegaan.

Afgelopen twee weken hebben we voor het eerst mogen proeven van het leven als verpleegkundige hier in Ghana.
We lopen het eerste deel van de week stage in Kpando en het tweede deel van de week staan we samen in het Anfoega Hospital. Silke loopt momenteel het eerste deel van de week stage in het gezondheidscentrum van Kpando en ik sta in het St Patricks hospitaal in Kpando. Na 6 weken zullen we echter wisselen van locatie, zodat we elk ervaring kunnen opdoen op deze beide plaatsen in Kpando. Onze stage in Anfoega loopt echter door gedurende de volledige 12 weken.

Het gezondheidscentrum is voornamelijk eerstelijnszorg. Patiënten komen hier langs voor bijvoorbeeld wondzorg of voor het krijgen van hun maandelijkse medicatie (voornamelijk voor hypertensie en diabetes). Ook gebeuren er regelmatig screenings voor HIV of malaria. Je kan er ook op consultatie bij een dokter, waarop zij medicatie voorschrijven of doorverwijzen indien nodig. Er zijn bovendien specifieke diensten aanwezig die zich richten op prenatale zorg en geestelijke gezondheidszorg. Deze laatste zullen voornamelijk in komende weken nog aan bod komen. Silke haar eerste weken hier gingen goed. Er is niet altijd heel veel werk, maar dan vult ze haar tijd met het stellen van vragen. Zo heeft ze onlangs heel wat bijgeleerd omtrent HIV. Hoe deze ziekte in zijn werk gaat en hoe ze behandeld wordt.
Bovendien krijgt Silke steeds meer verantwoordelijkheden. Zo zat ze tijdens haar laatste shiften alleen aan het bureau om de eerste opvang van de patiënten te waarborgen en hun parameters te nemen.

Ik loop dus momenteel stage in het Sint Patricks hospitaal. Hier heb je 4 grote afdelingen. Mannenafdeling, vrouwenafdeling, kinderafdeling en de kraamafdeling. Naast deze afdelingen heb je echter ook het laboratorium, een injectiekamer, de operatiezaal en OPD. Dit laatste staat voor Out Patient Department, hier vindt de eerste opvang van de patiënten plaats. Ze worden gezien door een verpleegkundige die hun klachten noteert en hun parameters neemt. Vervolgens stelt indien nodig een arts de diagnose en wordt de ernst van deze diagnose bepaald. Hij zal dan beslissen of de patiënt moet opgenomen worden of niet.
Ik sta op dit moment in de vrouwenafdeling, maar zal binnen deze 6 weken alle andere afdelingen ook doorlopen. Door de taalbarrière is het af en toe een uitdaging om goed te kunnen volgen en een band op te bouwen met de patiënten. Ze spreken hier immers voornamelijk Ewe, zowel onder collega’s als met de patiënten. Dit zorgt er echter wel voor dat de motivatie om de taal beter te leren kennen groeit.
Qua verpleegtechnische handelingen is het momenteel voornamelijk perifere infusen aanprikken en medicatie klaarmaken. Aangezien veel van de aandoeningen hier om bacteriële infecties gaat die op te lossen zijn met antibiotica. Dit kan gaan van een pneumonie of tandabces tot maagdarmontstekingen en zo meer. Veel voorkomende aandoeningen op deze dienst zijn ook malaria, buiktyfus, maagzweren, vleesbomen, anemie en dergelijke.
De twee aandoeningen die mij deze weken het meest zijn bijgebleven zijn cellulitis en CVA (cerebrovasculair accident, in de volksmond ook wel beroerte genoemd).
Cellulitis (zie foto onderaan) is iets wat ik op vorige stages nog niet was tegengekomen. Het gaat over een ontsteking in de dieper gelegen delen van het onderhuidse bindweefsel. Ze behandelen dit met antibiotica, ontstekingsremmers en pijnbestrijding.
Verder was er ook een patiënte op leeftijd die binnen kwam met kniepijn en algemene malaise. Deze dame heeft echter gedurende de nacht een CVA doorgemaakt, waardoor de linkerhelft van haar lichaam verlamd is geraakt. In België zouden er zo spoedig mogelijk verschillende onderzoeken worden opgestart om de exacte oorzaak en oorsprong van het CVA te achterhalen. Hier werken ze echter binnen hun mogelijkheden en focussen ze voornamelijk op het behandelen van de oorspronkelijke oorzaak, namelijk hypertensie. Het is mooi om te zien hoe in de Ghanese cultuur de hulp van familieleden sterk aanwezig is. Ze zorgen voor voeden en het wassen van hun zieke verwante, tot zelfs het mobiliseren van de verlamde lidmaten. Op dat vlak geven we in België de zorg veel sneller uit handen.

Verder verliepen onze dagen in het Anfoega ziekenhuis ook goed. Het is duidelijk een groter ziekenhuis met veel meer verschillende afdelingen. Silke is in dit ziekenhuis begonnen op de kraamafdeling en ik op de kinderafdeling, waarbij ook neonatale zorg is inbegrepen. Silke haar eerste dagen waren rustig, zij wacht nog steeds ongeduldig om haar eerste bevalling bij te wonen. Hopelijk kan ze binnenkort deze ervaring van haar lijstje schrappen. Ik heb mij afgelopen week voornamelijk op de neonatale afdeling gefocust, hier liggen babytjes tot 1 maand oud. De voornaamste aandoeningen zijn sepsis, icterus (geelzucht), dyspneu (kortademigheid), hypo/hyperglycemie, dehydratatie, conjunctivitis (oogbindvliesontsteking) en premature baby’s (bijvoorbeeld door eclampsie, ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd). Mijn taak hier bestaat voornamelijk uit parameters opvolgen, medicatie toedienen (hoewel ik zelf nog geen perifeer infuus op babytjes heb durven plaatsen hier) en de baby’s voeden indien de moeder te zwak is of indien door andere omstandigheden borstvoeding niet mogelijk is.

Onze eerste indrukken hier smaken alleszins naar meer!

Gezondheidscentrum in Kpando

Gezondheidscentrum in Kpando

Baby voeden op dienst neonatale zorg in het Anfoega ziekenhuis.

Plaatsen van een infuus bij baby met overgewicht en dyspneu, vermoedelijk door besmetting met meconium bij geboorte, in het Anfoega ziekenhuis op dienst neonatale zorg

Cellulitis bij patiënte in het Sint Patricks ziekenhuis

De drie huidige stagiaires verpleegkunde van United Projects in onze verpleeguniformen. Eline, Suzie en Silke.

Dag iedereen!

Na enkele dagen in Kpando, leek het ons hoogtijd voor een nieuw blogbericht!

Onze eerste dagen bestonden vooral uit veel nieuwe mensen leren kennen en wat acclimatiseren, wat wel nodig was. Deze kennismakingen begonnen bij de medevrijwilligers die op onze compound verblijven. Alberte en Helena, twee Deense meisjes die health & nutrition studeren en Eline & Dong-Lu, twee Nederlandse meisjes waarvan Eline ook verpleegkundige in opleiding is en Dong-Lu voornamelijk vrijwilligerswerk doet in the children’s home.

We zijn hier heel warm ontvangen geweest. Katrine, de huidige manager van het project, wees onze kamer aan, waarna we eindelijk (na 2 nachten extra in Accra) ons écht konden settelen voor de komende maanden. Ons verblijf op de compound valt héél goed mee. We kregen een heel mooie kamer waar we niets in te kort komen. We hebben zelfs ons eigen badkamertje, waar we, wanneer er stromend water is, kunnen genieten van een frisse douche. En wanneer stromend water het laat afweten, staat onze emmer klaar.

Katrine nam ons de tweede dag ook meteen mee naar het lokale marktje in het centrum van Kpando, dat om de 4 dagen plaatsvindt. We kochten stoffen bij sister Peace en lieten ons volledig opmeten bij kleermaakster Julie, zodat ons verpleeguniform zou af zijn tegen dat we met onze stage beginnen.

Omtrent de invulling van onze stage zelf is er nu wel al wat meer duidelijk. We gaan stagelopen op drie verschillende plaatsen. Op twee van deze drie plaatsen, namelijk in het Sint-Patricks hospital en het plaatselijke healthcare center, hebben we deze week al een introductie gehad. Hier hebben we elk al een voormiddag mogen meelopen en af en toe zelfs al enkele parameters mogen afnemen. Bloeddruk nemen ze in het ziekenhuis manueel, dus na onze stages in België waar alles gedigitaliseerd is, was het goed om deze techniek nog eens even op te frissen. De derde plaats wordt een ziekenhuis dat wat verder gelegen is, namelijk 15 minuten met een taxi. Het zou voor het eerst zijn dat UNiTED hiermee samenwerkt. Het ziekenhuis, Anfoega hosptial genaamd, is echter groter dus zou ons meer leerkansen kunnen bieden.

Naast deze drie plekken, die de basis van onze stage hier zullen vormen, zijn er ook nog andere projecten die hier lopende zijn. Hierover zullen we binnenkort nog meer te weten komen.
Bovendien organiseren ze af en toe ook outreach-projecten. Hierbij is het voornamelijk de bedoeling om screenings af te nemen. De meest voorkomende aandoeningen zijn hier hypertensie, diabetes en natuurlijk ook malaria, HIV, cholera en andere ziektes. Screening is heel belangrijk in deze afgelegen dorpjes. De bevolking heeft hier namelijk de gewoonte om pas hulp te zoeken wanneer ze echt ziektesymptomen ervaren, aangezien gezondheidszorg niet zo toegankelijk is voor hun. Dan is het echter vaak reeds te laat. Vandaar dat deze screenings van levensbelang kunnen zijn. We kijken al enorm uit naar onze eerste ervaringen hiermee.

Verder voelen we ons hier steeds meer thuis. We leren meer mensen kennen en hebben ook al heel interessante gesprekken gehad met verpleegkundigen in zowel het Sint-Patricks ziekenhuis als in het gezondheidscentrum. Zowel over hoe hun opleiding in elkaar zit als over andere zaken zoals de dienst “family planning” in het gezondheidscentrum. Dit is een dienst die hier een belangrijke rol speelt in het gezondheidszorgaanbod. Wij hadden er zelf nog nooit van gehoord, bij ons heb je wel sociaal werkers maar geen specifieke dienst hiervoor. Kortom helpen ze bij het managen van je familie. In het algemeen hebben gezinnen hier namelijk meer kinderen dan in België. Ze willen hiermee verzekeren dat elk kind binnen het gezin dezelfde kansen krijgt, daarmee willen ze waarborgen dat elk kind kan genieten van onderwijs en genoeg ruimte heeft binnen het huishouden. Ze proberen binnen deze dienst dus ook om de moeder de informeren over het moederschap en raad te geven. In katholieke instellingen, geloven ze echter enkel in “natuurlijke” family planning. Aangezien anti-conceptie niet echt thuis hoort in het conventionele katholiek denken. Hoewel dat Pearl, een verpleegkundige uit het gezondheidscentrum, ons wel vertelde dat de tendens om veel kinderen te maken hier wel aan het minderen is.

Deze week hadden we ook onze introductie in het Hardthaven, het kindertehuis waaruit UNiTED PROJECTS eigenlijk is voortgekomen. Edem, de oprichter van het project, wou namelijk iets doen met de toenemende vraag naar gezondheidszorg waar het kindertehuis steeds meer mee te maken kreeg. En zo ontstond UNiTED.

Het kindertehuis ontfermt zich voornamelijk over kinderen die te maken hebben (gehad) met HIV, of waarvan de ouders stierven aan de ziekte. Dit is het enige erkende kindertehuis in Ghana dat gespecialiseerd is in werken met kinderen met HIV. Zij sponseren ook enkele families in Kpando, zodat het mogelijk blijft voor de kinderen om thuis te blijven wonen.

Ook hebben we de lokale taal dat hier gesproken wordt al wat leren kennen, namelijk Ewe. We kennen nu onder anderen, Ndina wat “goedemorgen” betekent, Ndona is “goede namiddag” en Fianyina betekent “goedenavond”. Verder betekent Efoua “hoe gaat het?” waarop je kan antwoorden E me fo, wo ha efoa. Daarmee zeg je “Met mij alles goed, en gaat het met jou?”.

We kijken al uit naar volgende week, wanneer we onze eerste echte stagedagen gaan lopen!

Liefs, Silke & Suzie

Silke en Elizabeth, onderweg naar het kindertehuis

Suzie in het kindertehuis, Hardthaven

Suzie aan ons verblijf, wij slapen op het eerste verdiep

Ons verblijf en omgeving

Silke, Dong-Lu & Helena in een tuktuk onderweg naar het dorpscentrum

Suzie, reeds wat geacclimatiseerd

UNiTED PROJECTS bordje in Kpando