Hallo iedereen,

Het einde is genaderd.. onze 11 weken stage zit er op. De laatste week heb ik jammer genoeg alleen moeten doorbrengen. Het afscheid nemen van iedereen was zeer hard en echt niet makkelijk. Maar Adunala, c’est la vie. En we kunnen steeds nog eens terugkomen.

Deze week heb ik toch al eens wat meer mogen doen gelukkig. Mogen decubituswonde verzorgen aan de stuit. De wonde was heel de stuit gewoon. Dan ook medicatie vanuit ampoulles mogen optrekken en toedienen. Mogen bloedafname doen bij een kind van 3jaar. En dan ook nog eens ECG’s mogen afnemen. Dus ik was zeer blij om eindelijk iets te mogen/kunnen doen. En ja het standaard parameters afnemen.

Dan nog allemaal papierwerk in orde gebracht en natuurlijk uitgebreid afscheid genomen van iedereen.

Jaja ik ben ook bijna terug thuis, het doet vreemd. Hopelijk heb ik niet te veel last met de staking van Brussels airlines. Maar we zullen wel zien hoe dat verloopt.

Zondag avond vertrekken we nog naar Dakar (Ik & Nick) En dan dinsdagnacht is de vlucht.

Tot binnenkort iedereen!

Groetjes Nico

Hallo iedereen,

Deze week heeft Nico jammer genoeg niet veel gedaan aangezien er maar 5 patiënten op de dienst lagen. Nico heeft gewoon meegetoerd met dokter en wat moeten antwoorden op zijn vragen.

Lino was jammer genoeg nog steeds ziek. Nico heeft een nieuw infuus geprikt en gaf nog steeds 3x/dag vogalene. Ook probeerden we Lino te stimuleren om toch iets te proberen eten aangezien hij al 5 dagen niet meer gegeten had en af en toe eens op te zitten als hij dit zag zitten. De eerste keer kwam het eten er weer uit jammer genoeg. Maar op dag 6 heeft Lino toch wat toast kunnen eten. Hij werd weer zienderogen beter maar er is toch beslist om hem te repatrouilleren. Dus heeft Nico de ambulance geregeld om Lino te vervoeren van bij ons thuis tot aan de luchthaven in Tambacounda. Daarna nog wat papierwerk geregeld, de valiezen gemaakt en weg was hij. Zaterdag 5/5 is hij vertrokken 12u Senegalese tijd en hij is toegekomen in België 18u30 Senegalese tijd. Daarna werd hij gehospitaliseerd in het Uz Brussel. Maar ik heb dan vernomen vandaag dat hij ontslagen zou worden en weer naar huis zou mogen.

Bij deze weer het zotte avontuur van vorige week. Jammer genoeg heeft Lino me hier moeten verlaten maar dit was de beste optie. Het ga je goed daar in het Belgenland,  je wordt gemist!

Groetjes vanuit het warme Tambacounda,

Nico

Hallo iedereen!

Deze week was het onze 2^e week stage op onze dienst. Nico heeft jammer genoeg nog niet zo heel veel kunnen doen op zijn dienst buiten meetoeren met de dokter. Lino heeft daarentegen al veel kunnen doen. Hij heeft mogen prikken op baby’s en neonatalen in de lies. Voor hem was dit eerst wat eng omdat hij dit nog nooit geprobeerd had maar hij zat er dan van de eerste keer direct in. Dus iedereen was zeer verbaasd en Lino zeer tevreden. Wat er nu voor zorgt dat Lino alles mag prikken constant. De week was dus goed begonnen en we genoten er van met volle teugen.

Jammer genoeg is Lino ziek geworden vrijdag. Hij werd plots zeer draaierig wanneer hij recht stond en moest steeds overgeven. Dus bleef Lino vrijdag thuis in de hoop dat het ging passeren. Maar jammer genoeg werd het er niet beter op. En heeft Nico hem een infuus geprikt onder begeleiding van An Vandenbroucke. Vrijdagavond is er dan rond middernacht ook een dokter langsgeweest om te kijken naar Lino zijn toestand en heeft er een dokter uit Dakar ook gebeld naar Lino om te vragen wat er juist scheelde. Hierna besloten we Lino niet te hospitaliseren aangezien rechtstaan niet mogelijk is en aangezien hij al aan het infuus hing. Normaal gezien zou dit ook weer vanzelf passeren. Maar tot op heden (1mei) is dit dus nog niet gepasseerd. Nico heeft ondertussen al een nieuw infuus weer geprikt en dient hem dagelijks 3x vogalene toe wat tegen het braken zou moeten helpen. Lino voelt zich wel al wat beter en gaat straks nog eens proberen rechtstaan, ook eten gaat hij proberen weer te eten. Maar is toch nog steeds zeer draaierig en af en toe misselijk. Hij heeft gisteren ook wel nog 1x moeten overgeven toen hij opstond, het is dus wat lastig. We hopen jullie snel goed nieuws te kunnen brengen dat het weer over is maar dit valt nog af te wachten.

Nog eens allemaal heel erg bedankt voor het lezen en tot heel binnenkort! Want 16mei zijn wij weer in het Belgenland.

Met vriendelijke groeten,

Lino & Nico

Hallo iedereen,

Deze week hebben we onze stage hervat in het regionaal hospitaal. Lino heeft zijn stage aangevat op de dienst pediatrie. En Nico is zijn stage begonnen op de dienst algemene heelkunde.

Op algemene heelkunde is er een brede waaier aan pathologieën aanwezig. Men vindt er onder andere patiënten met CVA, diabetes (type 1,2 en zwangerschaps – ), chronische nierinsufficiëntie, hydrothorax, appendicitis, ascites enz.

Dit zorgt voor interessante ervaringen. Momenteel heeft Nico alleen nog maar katheters kunnen prikken en wat mogen assisteren bij pleurapuncties.

De stage pediatrie is zeer uiteenlopend, men komt heel wat verschillende pathologieën tegen, de leeftijd gaat van 1 dag oud (neonatale) tot kinderen van 16 jaar oud.

Er zijn 2 zalen voor de jongste kindjes waaronder 1 zaal voor neonatale is. Verder zijn er nog 3 andere zalen voor de oudere kindjes.

Lino voelde zich meteen goed tussen de kindjes en zag de stage meteen zitten. De pathologieën waar hij deze week mee geconfronteerd werd, waren daarin tegen wel hard om te zien. Deze waren onder andere: spina bifida, levercirrose ten gevolge van hepatitis, zeer erge malaria, tuberculose, meningitis, huidintoxicatie ten gevolge van allergische reacties op traditionele medicatie, een extreme hazenlip waardoor er geen gehemelte meer was, ook malnutritie zag hij regelmatig verschijnen.

Lino was vrijdag wel wat aangedaan door het meisje met de huidintoxicatie ten gevolge van de allergische reactie. Hij vroeg aan de dokter hoe dit kon gebeuren, haar huid was vol met brandwonden en hij wou weten hoe dit kwam. De dokter zei hem dat er vaak in de dorpen traditionele medicatie word gebruikt, sommige kinderen hebben last van allergieën maar weten dit niet. Ze nemen de medicatie zonder te beseffen dat deze nefaste gevolgen met zich mee kunnen dragen. Het meisje kreeg jeuk en begon allemaal soort brandwonden te krijgen op haar huid, de ouders beseften dat er iets niet pluis was en gingen met haar naar het ziekenhuis. Alvorens gezinnen uit de dorpen naar het ziekenhuis komen is het vaak al te laat, vaak passeren ze dan nog eerst langs de maraboe die hun traditionele medicatie meegeeft.

Het meisje was er echt slecht aan toe, ze had gigantisch veel zeer, ze was onderkoeld en ze leek te stuipen. Ook haar bloedwaarden waren verstoord, zo stond haar hemoglobine veel te laag en voor een kans op overleving moest ze zeker twee zakjes bloed krijgen. Vermits er in de bloedbank geen bloed meer aanwezig was zag het er niet goed uit voor het meisje. Wanneer dit voorkomt, vragen ze meestal aan de familie om bloed te doneren vermits deze vaak dezelfde bloedgroepen hebben. De enige die van haar familie aanwezig was op dat moment was haar nonkel, gelukkig met de juiste bloedgroep, hij ging doneren maar men kwam nog steeds een bloedzakje te kort. Vervolgens nam Lino het initiatief, ook hij had dezelfde bloedgroep als het meisje en ging zijn bloed doneren. Hij belde Nico op om hem te prikken en zo zijn bloed te kunnen collecteren. Het was de enige kans voor het meisje om te overleven en genezen, die wou Lino niet laten liggen. Verder worden de wonden van het meisje verzorgd en is het nu afwachten hoe het verdere ziekteproces zal verlopen. Met hoop op een goed resultaat brengt Lino zijn weekend door en wacht vol spanning af om maandag weer op de dienst aan te komen.

Verder heeft Lino deze week nog mogen assisteren bij een ascitespunctie en drainage van het ascitesvocht en een lumbaalpunctie ter diagnose van meningitis.

Dit was het weer voor deze week. Wij houden jullie zeker nog verder op de hoogte!

Groetjes uit het koude Tambacounda (38°),

Lino & Nico

Hallo iedereen!

Deze week zijn we gestart op Laboratorium. Voor ons beiden was dit zeer spannend aangezien we op deze dienst nog nooit gestaan hadden en dus niet goed wisten wat we allemaal gingen mogen doen. Uiteindelijk zijn we goed ontvangen maar al te veel uitleg kregen we jammer genoeg niet dus het was vooral zelf uitzoeken hoe ze alles deden en leren met onze ogen. Af en toe beantwoordden ze gelukkig toch wel eens een vraagje.

Veel soorten testen deden ze niet aangezien hier het materiaal niet voor was en als de patiënt een uitgebreidere test nodig had werd deze doorgestuurd naar het ziekenhuis. De testen die veel voorkwamen was vooral creatinine, ureum, glycemie, tbc, Hiv (gratis) en dan de standaardtest om te zien wat de waarden zijn van je rode/witte bloedcellen, hematocriet, bloedplaatjes enz.

Wat je heel veel moet doen in het Labo is opschrijven , weer overschrijven en dan nog eens overschrijven. Dus de kans op fouten maken was groot. Ook aangezien het heel de tijd getalletjes achter elkaar zijn die je op schrijft sluipt er makkelijk een fout in. Maar iedereen nam zijn werk wel zeer serieus en keek goed na. Want iedereen wist dat dit een grote impact kon hebben voor de patiënt.

Dus wat we veel hebben mogen doen is bloedafnames aangezien van 8-10u werd er aan het onthaal bloedafnames afgenomen. Dan van 10u werden deze onderzocht op alles wat er onderzocht moest worden. Hierna gaven we de resultaten vrij ten laatste tegen 13u. En daarna waren het dan eigenlijk nog urgente gevallen die men onderzocht.

We zijn toch te weten gekomen dat er toch 3 tot 4 mensen per week worden gediagnosticeerd met Hiv. En dat Tbc toch ook nog wel redelijk vaak voorkomt. Ook bekeken we eens de prijzen voor onderzoek te laten doen. Meestal per onderzoek kon de prijs variëren van 2000 tot 4000 FCFA. Dus als je bvb Crea, Ure en Glycemie moest laten onderzoeken kon je voor 6000 FCFA hebben. Wat wel zo was is dat Hiv gratis onderzocht werd als je dit vroeg.

Zo dit was het weer. Voor verdere updates kan u onze blog op facebook : off to tambacounda zonder ons moe kan da? Bekijken. Deze blog zal even een weekje stil liggen aangezien we nu even geen stage meer lopen.

Tot binnenkort!

Lino & Nico

Hallo iedereen!

Vandaag is week 6 al we zitten al in de helft! De tijd vliegt hier veel te snel voorbij. Bij deze onze excuses voor het iets later uploaden maar we hebben even een weekend doorgebracht in het koude Dakar (24graden). En dan natuurlijk als we thuis kwamen was er geen internet. Dus bij deze onze excuses.

We zijn onze week eerst weer begonnen op pediatrie dus het was weer het gewoonlijke wegen meten en bmi berekenen. Dit begon al routine te worden dus zijn we maar eens een kijkje gaan nemen op andere diensten.

We zijn eens een dagje op vaccinatie gaan staan en hebben Lino en ik baby’s mogen vaccineren. Was op zich wel even wat eng om een baby te prikken maar uiteindelijk is dit wel vlot gelukt. De baby’s waren er wat minder blij mee als wij maar ja.

Daarna zijn we eens een dagje op materniteit gaan staan. Vol met grote verwachtingen hoopten we nieuwe dingen te kunnen zien en leren. Jammer genoeg is er niemand bevallen tijdens onze shift en mochten we ook niets mee volgen aangezien de patiënten niet wouden dat er 2 blanke mannen meevolgden. Dit was licht teleurstellend maar op zich konden we dit hun niet kwalijk nemen en hadden we wel respect voor hun keuze.

Vrijdag was er niet veel te doen op pediatrie dus zijn we eens een kijkje gaan nemen op salle de soins. Hier hebben we wat doorsnee wonden kunnen verzorgen. En dan op het einde van de dag hebben we nog een ascitespunctie kunnen meevolgen.

Zo dit was het weer voor deze week dames en heren.

Warme groetjes uit het zonnige Tambacounda,

Lino & Nico

Helaba iedereen!

Deze week zijn we begonnen aan onze eerste stage week in het centre de santé. Vol nieuwsgierigheid kwamen we toe op onze stageplaats. Natuurlijk hebben we nog een uurtje ongeveer mogen wachten op de verantwoordelijke om ons te ontvangen want zo gaat dat nu eenmaal hier in Senegal. Dan wouden ze ons 1 week op pediatrie, 1 week op materniteit en 1 week op labo zetten. Natuurlijk weten wij niets af van materniteit aangezien dit bij ons wordt gedaan door vroedvrouwen. Dus na wat overleg hebben we de verantwoordelijke kunnen duidelijk maken dat we gerust wel eens een dagje of 2 willen gaan meehelpen maar dat we niet veel hier van afweten.  Dus hebben we het veranderd naar 2 weken pediatrie en 1 week labo.

Je kan de pediatrie waar wij op staan wat vergelijken met kind en gezin van bij ons. Er komen kinderen van 0-5 jaar en dan wegen en meten we ze. En aan de hand daarvan bepalen we dan hun BMI. Als ze ondervoedt zijn worden ze opgenomen of dan krijgen ze een soort poeder voorgeschreven dat ze 15dagen 2x per dag moeten geven aan hun kind. Je moet dit dan mengen met water en dan wordt dit een soort van rijstpapje. Hier zitten dan zo de meest noodzakelijke voedingsstoffen in en dit is ook speciaal om wat gewicht bij te krijgen. En dan daarna komen ze terug op controle en kijken we opnieuw of het BMI van het kind in orde is.

Maar tijdens het werken hebben we al gemerkt dat het afnemen van deze metingen niet altijd correct gebeurd waardoor je soms kinderen hebt die op een maand 15cm kleiner zijn of plots 500g meer wegen dan 5min eerder. Dus ja dit zorgt soms wel voor wat hoofdschuddende scenario’s bij ons. Soms vragen hoe oud hun kind is, is ook al een hele uitdaging. Want meestal weten ze het niet juist meer wanneer het kind nu geboren is. En tellen is ook niet hun sterkste kant hebben we jammer genoeg al gemerkt. Dus in welke mate deze metingen betrouwbaar zijn en correct zijn is toch een groot vraagteken.

Op zich nog niet zoveel speciaals meegemaakt of gezien op onze dienst. Wat we grappig vonden is dat pasgeboren baby’s vaak nog blank zijn. echt net geboren was en nog blank was.

Voor de opname van de kindjes hebben ze ook een soort ruimte waar ze baby’s houden die zwaar ondervoed zijn. En deze houden ze dan onder supervisie en zien ze dat regelmatig goed te eten krijgen. Hier hebben we ook een baby liggen met mentale retardatie en misvormingen.

Ook gaan ze nadat ze bij ons zijn gekomen in de kamer ernaast voor een consultatie bij de ‘arts’ die eigenlijk gewoon een verpleegkundige is. Hier wordt de temperatuur genomen en als deze te hoog is wordt er een malariatest gedaan. Daarna wordt er gekeken naar alle klachten en schrijft de ‘arts’ medicatie voor.  Ook dit mogen wij doen, de verpleegkundige heeft al heel wat vertrouwen in ons hebben we de indruk. Deze hebben we vooral ook gewonnen doordat een meisje binnenkwam met een gezwollen hand, we dachten meteen aan een breuk en er werden foto’s genomen van het hand. Vervolgens kwamen ze met de RX foto’s bij de verpleegkundige voor interpretatie, deze werden heel vluchtig bekeken en de verpleegkundige zei dat er niets aan de hand was waarna Lino nadien vroeg of hij ze ook eens mocht bekijken. Hij bekeek de foto’s in het licht waar hij de breuk opmerkte en dit doorgaf. De verpleegkundige gaf hem gelijk en verontschuldigde zich voor zijn gemaakte fout. Het meisje kreeg vervolgens een gips.

Het is ons ook opgevallen dat ze heel gemakkelijk antibiotica voorschrijven ook al is dit volgens ons op dat moment niet nodig. We hebben dit dan ook gezegd en de gevaren er van bij benadrukt. Bv. Resistentie aan antibiotica. Ze begrepen dit en schreven nog enkel de nodige medicatie op.

Zo volgende week gaan we proberen eens op de dienst vaccinaties te staan zodat we de kinderen eens kunnen vaccineren. Voor de rest zijn we ook eens aan het kijken om misschien eens naar Dakar te gaan maar dit wordt nog wat kijken aangezien we nog volop bezig zijn aan de bachelorproef.

Bon dit was het weer voor deze week mensen! Tot volgende week!

Greetz Lino & Nico

Helaba dag iedereen, hier zijn we weer met onze wekelijkse blog.

We hebben deze week onze laatste stageweek afgerond op onze dienst in het regionaal ziekenhuis en zijn helemaal klaar voor het centre de santé waar we morgen beginnen. We zullen hier komende 3 weken staan en we wachten in volle spanning af wat dit ons van ervaringen zal meebrengen. Momenteel weten we nog niet op welke dienst we daar terecht zullen komen of wat we zullen doen daar. We houden jullie zeker op de hoogte.

Zoals gezegd was het onze laatste week op onze dienst waar we de voorbije maand stage gelopen hebben. We hebben dit mooi afgesloten met nog een aantal ervaringen. Zo is het Lino opgevallen dat er een opmerkelijk lage overlevingskans is als een patiënt geïntubeerd wordt op zijn dienst, namelijk 3 op de 4 patiënten overlijdt na de intubatie. Hoogstwaarschijnlijk te wijten aan de complicaties zoals pneumonie, deze ontstaan door een onsteriele verzorging van de beademde patiënt. Men aspireert met onsteriele sondes of drenkt ze eerst in isobethadine om vervolgens de patiënt via de canule te gaan aspireren. Lino had gevraagd aan de dokter of dit eerder een probleem was van gebrek aan middelen of onwetendheid bij de verpleegkundigen. Hij gaf hem het antwoord dat het vaak komt door een gebrek aan middelen maar dat er soms ook niet echt rekening mee wordt gehouden om zo steriel mogelijk te werken, hij vroeg Lino om de verpleegkundigen te stimuleren het wel op een steriele manier te doen. Hij gaf hem zelf de opdracht om de hele week de zorgen van de geïntubeerde patiënt op zich te nemen om zo te laten zien aan de verpleegkundigen hoe het wel moest. Het enige probleem was dat het toen al te laat was, wanneer Lino de volgende dag op de dienst toekwam bleek de patiënt al overleden te zijn. Het shockerende is dat men het hier niet heeft over oudere patiënten die overlijden aan pneumonie zoals in België ook vaak het geval is, hier gaat het om jonge mensen tussen de 20 en 40 jaar oud.

Op Nico zijn dienst verliep het wat apart. Hij heeft ook een spannend avontuur meegemaakt. Nico en zijn team waren de wonden op de dienst aan het verzorgen toen bleek dat er rook vanuit de verpleegruimte kwam. De airco had namelijk vuur gevat. Nico was blij dat hij zich niet meer in de ruimte bevond en er zijn gelukkig geen gewonden gevallen maar hij maakte zich wel zorgen om zijn spullen die nog binnen aanwezig waren. Lino vond dit uiteraard grappig en maakte grapjes dat Nico nu eens een geroosterd broodje ging hebben als middagmaal.

Verder was er ook nog een patiënt die we graag zouden bespreken, het gaat hier om een meisje met brandwonden over de beide benen (deze had ze opgelopen tijdens het koken). Sinds ze in het ziekenhuis was, ging haar gezondheid alleen nog maar achteruit. Haar brandwonden raakten geïnfecteerd, ze wou niet meer eten en was graatmager, bijkomend bleef ze hele dagen op haar rug liggen waardoor ze grote decubituswonden kreeg ter hoogte van de stuit. Dit meisje lag op Nico zijn dienst en tijdens de verzorging viel het hem op dat ze nog amper reageerde, ze reageerde niet meer op pijn terwijl ze anders tijdens de verzorging zat te schreeuwen. Vliegen zaten op haar gezicht tot in haar mond. Nico besefte dat ze zich in een kritieke toestand bevond (ze bevond zich in een shock toestand) en dat er dringend intensieve verzorging moest ingezet worden. Hij vreesde dat het meisje het einde van de week niet zou halen. het meisje zou getransfereerd worden naar Lino zijn dienst waar ze deze intensieve verzorging zou krijgen, Nico bracht Lino op de hoogte van de problematiek en vertelde hem het hele ziekteproces dat het meisje doorstaan had. Eens ze op Lino zijn dienst lag werd ze in de gaten gehouden via monitors maar niemand dat er aan dacht om wisselhouding toe te passen en de decubituswonde van het meisje verzorgde. Lino nam het hef in eigen handen, hij verteld zijn medeverpleegkundigen dat ze de verzorging moesten doen en de wisselhouding zouden moeten toepassen, dit deden ze dan ook samen. Een medestudent begon met de verzorging van de decubituswonde maar vroeg al snel aan Lino om over te nemen vermits deze voor haar te indrukwekkend was en ze er niet tegen kon. Na de verzorging hebben ze haar op haar zijde gelegd, het probleem is dat ze hier geen kussens hebben om de patiënt te ondersteunen en de drukpunten te verzachten. De volgende dag was Lino benieuwd of ze de wisselhouding verder toegepast zouden hebben maar bij aankomst op de dienst bleek dat ze de ochtend niet gehaald had. Nico zijn voorspelling klopte jammer genoeg. We wisten niet eens hoe oud het meisje was, op Nico zijn dienst zeiden ze 15jaar, op Lino zijn dienst werd dit plots verdubbeld en zou ze al 30jaar oud zijn.  Lino heeft zijn twijfels over bepaalde protocollen en zo ook over het feit of er wel reanimatie toegepast wordt wanneer een patiënt plots overlijd. Hij had dit ook nagevraagd, waarop zijn verpleegkundige zei van wel. Maar in welke mate gebeurt dit effectief is de vraag?

Bon dat waren de avontuurtjes van deze week.

Zonnige groetjes vanuit Tambacounda!

Nico & Lino

Hallo iedereen!

Bij deze weer de zotte avonturen van deze week.

Maandag is Nico een ochtend mee gaan bloedafnames afnemen op het labo. Dit was zeer tof om te doen en is goed verlopen. We hadden juist 1 kindje van 4 jaar waarvoor we echt de dokter hebben moeten gaan roepen omdat het ons gewoon niet lukte om haar te prikken. Ook waarschuwden me ze direct dat je goed moest kijken dat je de juiste persoon prikt en de juiste buisjes gebruikt. Want het is niet de eerste keer dat het voorvalt dat de persoon die meekomt eigenlijk geprikt wordt in plaats van de persoon die echt moet geprikt worden. Of dat de dokter zich vergist heeft en verkeerde buisjes heeft voorgeschreven om af te nemen of dat ze de verkeerde buisjes hebben meegekregen. Veel controleren dus.

Dinsdag is Nico op de salle de soins gaan staan. Dit is eigenlijk een soort ruimte waar ze naartoe komen eenmaal dat ze ontslaan zijn van het ziekenhuis maar toch nog hun wonden moeten laten verzorgen. Meestal moeten ze om de 2 dagen komen om hun wonde te laten verzorgen. Ze moeten dan zelf verband en isobethadine meenemen bijvoorbeeld. Maar als ze van heel ver moeten komen dan moeten ze maar 1 keer om de week of 2 weken komen. Aangezien de afstand zo groot is. Of er wordt gezorgd dat ze terecht kunnen in een poste de santé dichterbij hun.

Woensdag zijn Lino en Nico meegegaan met de mannen van de bloedbank. We hebben toen tot in de namiddag bloedzakjes afgenomen van mensen die zich hadden opgegeven om bloed te komen geven of vrijwillige voorbijgangers. We hebben in totaal zo’n 50tal bloedzakjes afgenomen. Nico heeft zelf ook bloed gegeven onder nauwlettend oog van Lino. Het afnemen van bloedzakjes gebeurt ook wel op een zeer grappige manier. Hoe je bij ons in een speciale stoel zou liggen en op voorhand al je parameters eens genomen worden gebeurt dit hier helemaal niet. Het is letterlijk je administratieve gegevens geven en je wegen. Daarna zet je je neer op een stoel wordt je geprikt en het is gebeurd. We hadden wel iemand die nog niet had gegeten op voorhand kennelijk en dus eigenlijk slecht is geworden tijdens de bloedcollectie. Dus legde Lino zijn benen omhoog en ging Nico water zoeken om hem wat te kunnen verkoelen. Maar kennelijk hebben ze hier de gewoonte om alcohol onder de neus te duwen om het flauwvallen tegen te gaan. Waar we wel even heel geschokt door waren. Lino gaf dit ook aan dat dit niet oké was. Natuurlijk begon de man direct hierdoor misselijk te worden en hierdoor te braken. Uiteindelijk is alles wel in orde gekomen gelukkig. Na al het harde werk werden we beloond met de nodige complimentjes en met een lekker broodje en drankje.

Donderdag en vrijdag zijn we gewoon op onze dienst gebleven en waren het normale werkdagen. Lino hield de parameters in het oog en verzorgde zijn 4 patiënten op zijn dienst waaronder 1kind van 10jaar, hij heeft voor de eerste keer een infuus bij een kindje gestoken, dit was even wennen voor hem, hij realiseerde zich dat dit niet altijd even vlot gaat als bij een volwassen persoon. Hij probeerde de jongen ook te troosten en af te lijden door tegen hem te praten over andere dingen. Nico deed zijn gebruikelijke dokter toer en verzorgde de wonden van de patiënten. Nico heeft momenteel op zijn dienst een heel breed aantal soorten wonden. Momenteel zijn er patiënten met brandwonden, decubituswonden, breuken en chirurgische wonden. Met de nodige drains erbij. Dit zorgt voor de nodige variatie van verzorgingen wat echt wel fijn is. Verder heeft Nico ook zijn eerste lijktooi donderdag mogen uitvoeren toen er een 80-jarige man die geopereerd was voor een hernia het jammer genoeg niet gehaald heeft. Dit was wel even shockerend voor Nico aangezien hij nog nooit de lijktooi had gedaan maar dit is wel goed verlopen.

Zo dit waren de avonturen van deze week weer! Heel erg bedankt om te lezen en tot volgende week!

Groetjes Lino en Nico

Hallo iedereen!

Week 2 zit er ondertussen ook alweer op! Lino heeft jammer genoeg niet zo veel te doen op zijn dienst. Dus is hij af en toe mijn dienst komen bezoeken om toch eens wat actie te zien. Nico heeft zeer veel wonden op zijn dienst. Nu zijn er ook weer een paar patiënten bij gekomen met grote brandwonden en de wekelijkse wonden van te vallen met de yakarta zijn er ook nog steeds. Op chirurgie liggen er momenteel zo’n 30mensen. Heel de dienst zit helemaal vol.

We hebben ook kunnen aansluiten bij operaties. Woensdag hebben we een openbeenbreuk thv de femur gezien. De jongeman was gevallen met zijn yakarta. Was wel een zeer interessante operatie om te zien. Men klopt dus met een hamer een ijzer baartje in de femur om dan zo het ander stuk over te kunnen zetten. Zo kan men eigenlijk langs de binnenkant spalken. Maar het was wel even schrikken toen je ze de ijzeren staaf erin zag kloppen met beitel en hamer. Maar het werkte wel goed en de jongeman zijn been staat weer goed. Het enige nadeel is nu wel dat de jongeman eigenlijk nog een controle radiografie moest laten nemen om te zien of het bot nu wel degelijk goed stond. Maar hij heeft dit geweigerd aangezien dit hem te veel kostte.

Nico heeft ook eens opgezocht wat de kostprijs is voor alle operaties en bloedafnames die ze hier doen. Zo is hij te weten gekomen dat je 2000 FCFA betaalt per nacht dat je in het ziekenhuis ligt. Dat een operatie makkelijk 40.000 FCFA tot 50.000 FCFA kost en dat om je bloed te laten testen op anemie enz je bijvoorbeeld 10-15.000 FCFA betaalt. En als je weet dat hier sommige mensen maar 80.000 FCFA verdienen dan weet je dat dit een grote hap uit hun budget is. Ook zijn er mensen die in de brousse wonen en je hebt dus vaak voor dat deze mensen gewoon niet kunnen betalen wat soms tot zeer pijnlijke situaties lijdt. Want gratis werken doen ze natuurlijk ook niet graag en is gewoon onmogelijk.

Nico heeft ook donderdag en vrijdag heel de dag op het operatiekwartier mogen staan. En Lino kwam dan altijd wat later ook meekijken. We hebben jammer genoeg niets mogen doen buiten wat materiaal aangeven. Maar we hebben wel zeer interessante operaties gezien. We hebben een blaasruptuur, chronische osteomyelitis, hernia door een navelbreuk en tot onze verbazing deden ze bij dit laatste nog snel een besnijdenis van het jongetje ook.

De blaasruptuur was eerst sonde steken dan insnede maken en alles met het aspiratietoestel opzuigen dat uit de blaas was gekomen. Hierna draad nemen en de ruptuur toenaaien. En men testte toen dan is of er wel degelijk niets meer uitliep. De hernia door navelbreuk was eerst een insnede maken dan de hernia zo goed mogelijk evacueren en deze afnaaien. En hierna knipte men deze los en weer alles toenaaien. En tijdens deze operatie hebben ze de jongen ook nog snel besneden, om alles in 1 keer gedaan te hebben. Dan de chronische osteomyelitis was wel iets zeer impressionant om te zien. Dit is dus eigenlijk een ontsteking in het bot waardoor ze een wonde had in haar been waar dus zo het pus uitkwam. En op het eerste zicht als je de wonde ziet lijkt dit een zeer normale wonde waar gewoon pus uitkomt en die je normaal kan verzorgen. Maar de dokter vond dat het genezingsproces te lang duurde en had de familie dus aangedrongen om een radiografie te laten nemen. Waarop dus te zien was dat dit niet zomaar een gewone wonde was.

De operatie zelf was impressionant en we hebben hier wel een filmpje van maar zullen dit jullie besparen omdat dit niet echt voor gevoelige kijkers geschikt is. Moesten jullie het toch graag eens bekijken mogen jullie ons altijd een berichtje sturen. Maar dus door deze ontsteking was een stuk van haar bot al aan het afsterven waardoor de arts dit allemaal moest wegkloppen met hamer en beitel. Wat niet zo’n smakelijk beeld was om te zien. Gelukkig was de necrose nog niet groot en zeer oppervlakkig waardoor de arts niet alles moest wegkloppen. Hierna plaatsten ze een drain en alles weer toenaaien. Nu hadden ze wel een klein foutje gemaakt. De anesthesist dacht dat de operatie gedaan was en had het meisje al laten ontwaken. Probleem was dat de verpleegkundige nog aan het naaien was. Waardoor het meisje natuurlijk helemaal begon te kronkelen van de pijn. Dus moest de anesthesist het meisje weer in slaap doen zodat de verpleegkundige toch zijn werk kon afmaken. Ze hebben ons ook al uitgelegd hoe we juist moeten naaien maar we hebben dit nog niet zelf mogen doen. Ook verdoven ze soms maar half doormiddel van een epidurale.

Ook werd er aan Lino gevraagd wat pre eclampsie juist is. Maar jammer genoeg wisten we geen van beiden wat dit juist was. Kennelijk is dit een zwangerschapsvergiftiging maar dit wisten we dus helemaal niet. Maar kennelijk komt dit hier wel nog vaak voor. Dus nu hebben we dit allemaal opgezocht en gaat Lino hier maandag een presentatie over geven aan de dokter.

Ook gingen we donderdag net weg toen er via urgences een vrouw was toegekomen. De vrouw had de liefde bedreven met haar man maar kennelijk is er toch ergens iets goed fout gelopen want de vrouw haar vagina was helemaal kapotgescheurd. De vrouw leed natuurlijk superveel pijn maar nu was er een ander probleem nog. Ze had namelijk net gegeten dus de dokters konden haar niet onder anesthesie brengen. Dus de vrouw heeft moeten wachten tot de avond om  geopereerd te worden.

Zo dit waren onze avonturen van week 2.  Het is hier momenteel een lekkere 42 graden met een goed windje. Dus wij gaan even een zwembadje gaan opzoeken.

Djeuredjef pour lire et Tchikanam!

Bedankt om te lezen en tot later !

Lino & Nico