Vandaag was mijn stagementor niet aanwezig op de stageplaats wegens ziekte. Op mijn planning stonden enkele patiënten en ik mocht ook enkele assessments meevolgen.

Ik zou ook een patiënt observeren die geen specifieke hulp behoeft. Dat was niet erg want zo kwam ik in contact met het houtatelier. De ergotherapeut had voorbeelden van houtactiviteiten aan de patiënt gegeven en uiteindelijk heeft de patiënt deze (zie foto) creatie kunnen vormen in de vorige sessies, enkel door middel van gebruik te maken van een foto. Jammer genoeg is de patiënt niet komen opdragen. Ik heb wel wat rondgesnuffeld in het houtatelier.

Door de afwezigheid van de patiënt had ik tijd en kreeg ik de mogelijkheid om een andere patiënt te volgen bij een andere ergotherapeut. Deze oefende eenhandig een draagband te gebruiken. Dit kan op verschillende manieren zoals de typische Afrikaanse manier waarbij het kind, met het doek, op de rug gedragen wordt, of met een soort net (kind op de borst) en  de ‘moderne’ draaggordel (kind op de borst). Er werd geoefend en nagegaan welke de veiligste manier zou zijn voor het kind. De ergotherapeut heeft uiteindelijk de baby van de patiënt erbij gehaald om deze technieken met een echte baby te oefenen in plaats van met een pop.

Hierna zijn er opnieuw verschillende patiënten niet komen opdagen. Hierdoor heb ik, samen met een andere stagiaire, een rust orthese gemaakt. Dit is veel moeilijker dan het lijkt! Hier enkele foto’s van het ganse proces. De laatste foto zijn van de verschillende materialen die gebruikt kunnen worden als orthese. Afhankelijk van waar ze voor moet dienen wordt een andere orthese gebruikt.

Vandaag ging ik kennismaken met mijn stagementor. We maakten direct enkele afspraken over het stagevademecum en over de stageplaats zelf.

Hierna mocht ik deelnemen aan “Le tour”. Hier komen de ergotherapeut, kinesitherapeut, sociale assistente, dokter, verplegers en al de stagiaires samen in de kamer van de patiënt om de situatie van de patiënt te bespreken en duidelijk te maken wat de nieuwe realistische doelen zijn. Uiteindelijk stonden we met zo’n 15 leden van het multidisciplinair team in de kamer. Bij enkele patiënten reageerde de dokter niet zo tactvol, vond ik. Bijvoorbeeld: bij de rolstoel gebonden patiënt, was het
doel om terug te stappen, maar de dokter zei: neen, we zijn al tevreden dat de patiënt de transfers kan uitvoeren. Misschien realistischer maar heel kortaf.
Tijdens ‘Le tour’, was er een patiënt. Waarbij er mij werd gevraagd om met de
verschillende gekregen materialen een steun te maken om de flexie te bekomen in het enkelgewricht. Hierbij moest ik rekening houden dat de hallux/ digitus primus (dikke teen) niet in het raakvlak van de ‘mousse’ kwam en er geen decubitus gevormd kan worden op de hiel. De ergotherapeut was tevreden van de bekomen ‘mousse’ en hoe ik uiteindelijk de voet had gepositioneerd.

In de namiddag was er ook een demonstratie van ABC (Annie Bauer Confort). Dit gaat over verschillende nieuwe hulpmiddelen voor de positionering, de transfers… Of zoals ze het in het Frans zeggen: “traitment et prévention des escarres, transfert du patiënt, léve-personnes et positionnement des patients”. Om de 2 weken komt iemand dit promoten in het ziekenhuis. Deze hulpmiddelen kunnen de ergotherapeuten dan uittesten samen met de patiënten en later eventueel aankopen. De ergotherapeuten waren heel kritisch over de verschillende materialen die voorgesteld werden. Ze vroegen zich af of de materialen recycleerbaar waren, veilig
voor de patiënt, of het gemakkelijk kan (ver)scheuren, of het mag gewassen worden in een traditionele wasmachine, waarvoor staan de verschillende tekens op het materiaal…

Ik vertrok goed op tijd met de metro naar het Centre Hospitalier Regional Universitaire(CHRU).
Aangekomen op mijn stageplaats zei iedereen die ik tegenkwam dag. Marion, mijn stagementor, was niet aanwezig. Hierdoor kreeg ik een snelle rondleiding gekregen door een andere ergotherapeut. Hier is het ergotherapielokaal, het kinesitherapielokaal, de sociale dienst, de balneotherapie, de ruimte voor de protheses te maken, de therapeutische keuken en het therapeutisch appartement, een simulatie wagen om te leren autorijden, de verschillende bureaus van de sociale dienst, dokters, psycholoog… Alle ruimtes zijn super groot. Dit was echt indrukwekkend. Foto’s volgen!

Hierna vertelde de ergotherapeut, mij dat het heel belangrijk is dat ik mij steeds aan iedereen voorstel die ik tegenkwam, dus ‘Je suis Alison, étudiante d’ergothérapie de Belgique’. Dit was direct uit mijn comfortzone want normaal gezien wacht ik liever af tot ik de personen al een paar keer gezien heb voordat ik echt een gesprek aanga.

In België ben ik altijd gewoon geweest dat ik mijn stagementor mocht volgen en ook dat de stagementor mij een planning gaf met de patiënten waarbij ik langs moet gaan (de planning is dan ook altijd goed gevuld). Hier kreeg ik een planning met enkele sessies (maximum 8 op een week) die ik moest volgen samen met mijn stagementor. De andere momenten moet ik zelf bij een andere ergotherapeut gaan, mezelf voorstellen en vragen aan de patiënt en ergotherapeut of ik mij erbij mag zetten en de sessie mag bijwonen. Zoals de ergotherapeut vertelde: moet ik bij de sessies gaan die mij het meest interesseren. Niet goed wetende wat of hoe, heb ik elke ergotherapeut eens afgegaan zodat ik iedereen een beetje leerde kennen.

Ook maakte de ergotherapeut duidelijk dat ik niet samen met hun mocht middagmalen, maar met de andere stagiaires. Zo kwam ik in contact met twee andere studente ergotherapie (in hun tweede opleidingsfase), afkomstig van Parijs en een Franstalige Belgische studente ergotherapie, afkomstig van de grens België-Frankrijk. Ze studeerde ergotherapie in Brussel maar in het Frans en ze zou ook graag haar diploma ergotherapie van Frankrijk willen behalen. Hiervoor volstaat het dat ze stage loopt in het rehabilitatie-centrum.
De studenten vroegen me of ik de verschillende assessments kende en raadden mij aan mijn tijd te gebruiken om direct, vanaf mijn eerste dag, de assessments te leren. Uiteindelijk zeiden de assessments mij wel iets, maar steeds anders opgemaakt en in het Frans!