29 | maart | 2022 | Ellen en Julia in Kroatië

Dober dan!

Week 8 vloog voorbij voor ons beide! Het was dan ook de een naar laatste week dus dan gaat de tijd opeens wel erg snel. Gelukkig ligt dat niet aan ons, het team was ook verast toen ze door hadden dat we al bijna weggaan. Vandaar dat Sasa in alle paniek activiteiten voor ons aan het plannen is om te doen als team, deze en aankomende week.

Maar eerst week 8:

Net zoals voorgaande week hebben Ellen en ik steeds meer contact met de ouders en kinderen. De therapieën zijn nog steeds niet geheel zelfstandig, maar met alle goede redenen. We krijgen nog steeds de vrijheid om te experimenteren met therapieën en we worden dan ook aangemoedigd om vragen te blijven stellen.

Ik heb deze week voornamelijk veel contact gehad met de moeder van 1 van de kinderen. Vele ouders hier zoeken naar verschillende therapieën voor hun kind om zo een ‘antwoord’ te vinden voor de diagnose. Deze moeder specifiek gaat om de 6 weken naar België voor een week voor een specifieke therapie. Volgens mij heb ik dit al eerder aangekaart, maar vele ouders bevinden zich in een ‘rouw’ proces. Wat aanduidt dat ze het moeilijk vinden dat ze een kind hebben die volgens hun niet ‘normaal’ of ‘anders’ is. Tijdens de vele gesprekken kom je hier dan ook achter. Hierbij is het de verantwoordelijkheid van de ergotherapeut om niet te beoordelen maar een luisterend oor te bieden en vragen te stellen over hen en het gezin welzijn. Het is meestal geen vraag om hulp, maar een vraag voor begrip.

Ellen en ik maken een rekenkoffer voor hier. Hierbij proberen we materiaal zo duurzaam mogelijk te maken. En om ook goed te zijn voor de natuur hebben we door de weken heen verpakkingen verzameld om te gebruiken. Hierdoor is ons appartement een rotzooi maar zijn we beide erg tevreden met het (bijna) eindproduct! We zien het dan ook als een cadeau om te geven aan Artis en het team, vandaar dat we er zoveel moeite in steken 😉

Het team schrok van onze nog korte tijd hier, dus we zijn met bijna iedereen zondag naar het kasteel Medvedgrad gegaan als een van de geplande activiteiten. Het kasteel (of meer een fort volgens collega Morana die het helemaal niet eens is met de naam) is gelegen in het noorden van Zagreb boven op de berg. Met de bus is het 3 uur rijden, maar met de auto 30 minuten. We werden opgehaald door onze collega’s (ook met familieleden), een koffie stop gemaakt (erg belangrijk) en naar locatie gereden. Waarbij nog 20 minuten gewandeld moest worden (erg stijl, maar ook erg mooi).

Het kasteel is 3 maanden geleden heropend na een 2-jarige renovatie. Het is na erg mooi gelegen ook erg leuk en interessant gezien het een interactief museum is! We kregen een tourguide maar de collega’s hebben alles vertaald voor ons. Het kasteel is erg oud, het heeft vele verhalen en mythes die doorheen de tour werden aangekaart. Ellen en ik zijn beide erg van de Black Queen. Die volgens legendes als een slang door de muren glibbert om haar schat te beschermen.