Maandelijks archief: februari 2022

week 3 – Weglopende leerkrachten en kasteel ruïnes

Geplaatst op door

Bok!

Deze week is er op de stageplaats zelf niet al te veel nieuws gebeurd, door cancelingen werken we soms in de bureau, maar we mogen nu wel al therapie-activiteiten voorstellen. Deze week hebben we beide ook zelf gespeeld. Julia met de kinderen in therapie op donderdag, en ik dinsdag met een zoon van een vrouw die met haar organisatie eens een kijkje kwam nemen.

Echter is dat deze week niet het enige geweest wat we hebben gedaan…

Dinsdagavond name Sasa en Andrea ons mee naar de school van één van Andrea’s cliënten. De ouders hadden haar namelijk gevraagd een lezing te geven aan de docenten die lesgeven aan hun zoon. Deze jongen heeft namelijk een visuele uitdaging en gaat naar een “gewone” school. De lezing was in het Kroatisch, en aangezien we buiten wat woorden er niet veel van verstonden was Sasa onze tolk. Echter was vertalen wat moeilijk toen er een discussie loskwam over waarom de leerkrachten het extra werk moesten leveren. Vele opinies door elkaar en 3 docenten die zonder excuses opstonden en vertrokken, zo kan ik het tweede deel beschrijven. Het was toch even schrikken voor ons om te zien hoe inclusie hier nog niet overal aanwezig is. Dit is iets waar Sasa en haar team ook hard voor willen strijden.

Zondag was onze trip naar Samobor, een dorp iets verder van Zagreb. Daar was carnaval aan de gang en Sasa, Theresia en hun kinderen hadden ons meegenomen naar deze fijne gelegenheid. De kinderen hadden gezongen met hun koor en er was warme wijn (met kruiden erin, echt heel lekker), en attracties. Zelfs Blondie was verkleed.

Samobor heeft ook een prachtige ruïne op de top van de berg. Wij als de twee avonturiers ( :’) ) die we zijn, wouden dat graag gaan zien. Dus wij twee klaar voor de beklimming, terwijl onze reisgenoten nog naar het koor gingen kijken.

“Ik ben hier te hollands voor”-Julia

Hadden we ons toch even mispakt in onze conditie, maar het was het wel 100% waard. De ruïnes zijn namelijk prachtig.

Daarna was het afdalingstijd, wat gelukkig toch iets vlotter ging! We kwamen weer bij de groep en gingen verder naar het gedeelte met de attracties, waar wij co-piloot waren in de botsauto’s. De dag zat er uiteindelijk ook wel op, moe en voldaan kropen we bij Sasa in de auto en kreeg ik even een spoedcursus Kroatisch van de tweeling. “Plava, stopala, zelena, žuta, Bok, palačinka” (en het pannekoekenlied zit nu ook wel echt in mijn hoofd voor de volgende maand).

Een wist je datje van het carnaval. Deze vogel, de ekster, is dit jaar de koningin van het carnaval. Hier is dat echter niet echt iets goed, er wordt namelijk alles op gestoken wat dit jaar fout ging en op het einde, eindigt ze op de brandstapel.

 

 

Op naar kasteel Trakošcan!

Geplaatst op door

In het weekend ben ik samen met een collega van Artis Includum (Sara) naar het kasteel Trakošcan gegaan in Bednja. Een dorpje gelegen hoog in het noorden van Kroatië nog geen kilometer af van de grens bij Slovenië. Het is met de auto ongeveer een uurtje rijden. De weg ernaartoe is al mooi om mee te maken. Nadat je de snelweg afgaat kom je in een bergpas terecht waar ook vele wandelaars te zien zijn. Het is voor mij voornamelijk mooi om te zien gezien in uit Nederland kom waar een ‘berg’ niet bestaat.

Tijdens de auto rit hebben we veel gepraat over de cultuur van Zagreb, haar visie van ergotherapie en heeft ze mij een Play list laten luisteren van Balkan en Kroatische muziek (met enige vertaling erbij).

Sara wou mij graag meenemen naar het kasteel en een rondleiding geven. Ze is al enkele keren geweest en vertelde dat ze vaak in het weekend ernaartoe gaat om te genieten van de buitenlucht, de bergen, het park en het meer. Het museum vindt ze mooi om doorheen te lopen omdat het gerenoveerd is naar de tijden waarin de meest bekende families er toen leefde. Het kasteel dateert uit 1300 en heeft (zoals je waarschijnlijk al had verwacht) vele bewoners gekend. De bekendste bewoners (op volgorde) waren de families van Jan Vitovac, opgevolgd door Ivaniš Korvin en Ivan Gyulay. De laatste familie was de familie van Juraj Drašković. Die het ook enige tijd had verlaten in 1800 het weer hadden opgeknapt. Na de tweede wereldoorlog in het kasteel in bezit van de staat gekomen en omgetoverd naar een museum.

De rede dat ik enkele famile namen benoem is omdat de kamers in het kasteel niet allemaal uit dezelfde tijd zijn gerenoveerd. De voornaamste stijl die terugkomt is Neo-gothic en romanticisisum, beide in architecturen en schilderijen style.

Naast en om het kasteel ligt (normaal gezien) een heel mooi en helder meer. Helaas was dit bij mijn bezoek niet zo, tot de verschikking van Sara die het erger opnam dan ik. Het park was mooi verder wel mooi!

Croatia | Trakošćan Castle... - Secret World

(Zo ziet het meer er normaal uit, even een google voorbeeld)

Om in het kasteel te komen moet je enkele trappen beklimmen die niet allemaal even vastzitten, maar wel een mooie robuuste stijl hebben. Het kasteel is dan ook boven op een berg.

In het kasteel loop je een route af die van beneden naar boven gaat en waarbij je eindigt in de binnentuin en dan keuken. Sara heeft veel kennis van het museum (ze gaf aan dat ze zich dan ook een nerd voelde omdat ze hier zo vaak komt) waardoor ze alles in elke kamer uitlegde aan mij. Enkele verhalen zodat het een niet al te lange post word 😉 ;

In vele schilderijen rond is te zien dat de vrouwen een lichte snor hebben. Dit was vroeger in en duidde aan dat de vrouw volwassen was. Hieraan was dan ook gekoppeld dat in het dorp Bednja de vrouwen dan ook sterker waren dan vrouwen zonder snor. En dat je een vrouw met een snor als man beter niet boos kon maken (goed advies).

ps; ik raak het schilderij niet aan hoor

De familie stamboom, waar te zien is dat het toen die tijd erg normaal was om met je nicht of neef te trouwen.

Rond 1895 was een familielid van de Drašković familie een van de eerste kunstfotograaf geworden in Kroatië. Ondanks zijn vele werk vertelde Sara dat zijn familie hem nooit serieus nam.

In de minibibliotheek kamer zijn stukken tekst te vinden achter het behang. Ze zijn hierachter gekomen doordat er enkele stukken behang niet goed waren geplakt op de papieren vellen op de muur toen ze de kamer wouden renoveren. Eerst werd er gedacht dat het niks was, gewoon een tussenlaag. Later is gebleken dat de teksten achter het behang juist bepaalde informatie bevat van de families. En dat het behang erover heen is geplakt om bepaalde informatie te verschuilen. Helaas is het bijna onmogelijk om het behang eraf te halen zonder het papier mee te nemen. En de stukken die zichtbaar zijn, zijn alleen enkele (bekende) namen te lezen in een halve context.

In de minibibliotheek is een geheime bidplaats gevonden, verschuilt achter het behang. ook is buiten een kerk aanwezig voor de kasteel bewoners (natuurlijk).

De binnentuin put waar je een munt in kan gooien voor geluk in de toekomst.

Ik heb zeker gelachen en geleerd van Sara en was dan ook zeker dankbaar dat ze mij meenam naar deze mooie locatie!

 

En toen waren al die musea… dicht

Geplaatst op door

Dobar Dan!

Observatieweek nummer 1 zat er donderdag op, en vrijdag hadden we niet echt iets uitgestoken. Een mens moet ook even goed kunnen rusten na zo’n drukke week! Zaterdag daarentegen: 12.133 stappen. We gingen is het westen van down-town ontdekken, want daar was een museum over kinderspeelgoed… maar BLIJKBAAR was daar ergens een dodelijk gas binnen geslopen en stonden we ineens voor een gesloten deur.

Wij dus maar weer verder, opzoek naar een andere activiteit. Ookwel, een ander museum. In onze reis naar de stageplaats komen we altijd met de tram voorbij het ronde punt met de drie grote kevers. Eén in het rood, in het geel en in het zwart. Kevers, ja dat dachten wij. Na een tripje door de tentoonstelling bleken het dus koeien te zijn. Wij zien het toch niet echt, maar oke dan….

Eindigen deden we met een toer door de stad opzoek naar tweedehandswinkeltjes en dan gaan eten. Strukle. Ik denk dat ik alle soorten toch is wil hebben geprobeerd voor ik hier vertrek. Momenteel is de zoete kaas en die met blauwe bessen dus al gepasseerd, nog een paar te gaan.

Zondag was een dagje thuiswerken, waarbij we al wat voorstellen maakte voor therapieën van de volgende week. Daarnaast zochten we ook naar dingen om hun voor te stellen die wij hebben geleerd zoals bepaalde assessments of technieken. Want ook zij willen leren van ons!

De therapieweek, werd toch weer eerder een observatieweek met de nodige cancelingen door corona. We hebben wel al een paar therapie ideeën kunnen uitproberen! Het is toch wel nog allemaal wat wennen als je het vergelijkt met hoe ergotherapie is in België en Nederland, maar zoals een spons nemen we alle informatie in ons op. We hebben ook sinds deze week onze volgkindjes gekozen! De therapieën zijn altijd anders, en het zien van de diverse aanpakken door onze mentoren is wel interessant. Sensory integration, spel, maar ook therapieën voor orale problemen komen voorbij. We staan dan ook nu wel te branden om zelf wat te kunnen doen. Assessments komen nu ook wel hier en daar voor. Zo zagen we de afname van SIPT en een ‘checkup’ assessment voor het zien of de ontwikkeling goed loopt in verband met spel, motorische & sociale vaardigheden.

       (En we zijn echt dikke vriendjes geworden met Blondie (die even vast zat in de ballenbak) en Liza)

Door een van de mentoren werd uitgelegd hoe zij voor Covid ook een oudergroep hadden om zo ook steun te bieden aan hun. Een heel mooi concept die werd uitgegeven door Unicef. Ze hopen het toch tegen de lente, of desnoods na het hele Covid gebeuren, terug te kunnen opstarten. Ouders zijn namelijk ook een belangrijk aspect in de context van de kinderen die naar Artis Includum komen, en zij worden dan ook maar al te graag geïncludeerd binnen therapieën.

 

Na een goed gesprek met Sasa, zijn er momenteel ook vooruitzichten om eens een kijk te nemen in een Kroatische school, of te praten met een teaching assistent, therapeutisch te gaan klimmen, mee te volgen met een workshop in een school én een kijkje te nemen in een “government” instelling. Maar dat zijn momenteel nog plannen, want door covid kan het nog steeds worden afgezegd of niet toegelaten.

We zijn er ook nu pas achter gekomen dat op de achterkant van de munten in Kuna, er dieren staan! (even een wist je datje 😉 )

en nog een sfeerbeeld

Eerste stage week. (Observatie).

Geplaatst op door

Na onze ontmoetingen met de helft van het team begonnen we aan onze eerste week. Sasa had ons uitgelegd dat ze wil dat wij de eerste week vooral aan observatie doen. Ze gaf aan dat we dan meerdere kinderen kunnen zien in hun speel omgeving en de verschillende werkingen van de ergotherapeuten. Het team van Artis Includum hebben namelijk allemaal een andere werking als het aankomt op therapieën geven aan de kinderen. Sasa vindt het belangrijk dat de ergo’s in haar team zichzelf specialiseren op een vlak, iets wat zijzelf belangrijk of interessant vinden. Om Sasa te quoten: ‘’A occupational therapist shouldn’t be a jack of all trades, they should be a master of some. In that way a team and other OT’s can learn from each other while a single OT can still specialize themself. And therefore, there will be grow.’’

‘Play’ of ‘play therapy’ is een breed concept die wordt aangepast naarmate van het kind, de ouder en het uiteindelijke doel. Het team werkt veel met ‘context’. Wij als studenten ergo’s kennen de term context natuurlijk. Dat je rekening moet houden met de context van de cliënt en daardoor cliënt gericht te werk gaat. Het viel ons op dat hier ‘context’ erg belangrijk is en we zien dat het ook iets anders werkt in de praktijk van Artis Includum. Ze houden veel rekening met het uiteindelijke doel van het kind en proberen zoveel mogelijk informatie te geven aan de ouders. Ze vinden het belangrijk dat de ouders mee doen of tenminste bij de therapie aanwezig zijn. Dit is omdat ons is verteld dat vele zorg professionals in Kroatië de ouders afschermen als ze het kind meenemen voor therapieën. Waardoor de macht en kennis eigenlijk altijd bij de zorg professional ligt. Iets waar het team en Sasa niet mee eens zijn.

In de stage week hebben we het team gevolgd en veel geschreven. Het is wat hectisch in de therapie zaal. Alle afspraken duren een uur en alle cliënten komen dan ook elk uur binnen, soms zelf 2 of 3 kinderen tegelijkertijd. Er is dan ook niet veel kans om vragen te stellen of om te vragen over het kind zelf. Ze werken hier met brede doelen, doelen die zeker belangrijk zijn maar daardoor vaak ook moeilijk te observeren zijn. Een doel is bijvoorbeeld ‘communicatievaardigheden’, maar soms word er afgewisseld naar ‘ontdekking’. Morana (ergotherapeut) legde hierbij uit dat het een kwestie is van het kind kennen en weten wat de ouders willen. Het zal naar enkele werkdagen dan ook duidelijker worden naarmate wij de therapieën zullen geven.

Het team is erg gericht op leren, het zelf uitproberen en vooral af te vragen ‘waarom?’. ‘Waarom denk je ik dat doe?’ of ‘waarom denk/doe je dat?’ wordt vaak aan ons teruggesteld als we vragen hebben over de therapie aanpak. Het is iets wat confronterend, (zeker als je geen antwoord hebt om te geven :’)) maar ook leerzaam. Omdat ze graag met je meedenken. Hierbij hebben we ook gelijk opdrachten meegekregen over het weekend om specifieke therapieën voor te bereiden met natuurlijk de vraag ‘waarom’.

PS: Als het even rustig is en alle vragen zijn beantwoord moedigt het team ons juist aan om te gaan spelen in het therapie lokaal en met de honden! Om ook zo de activiteiten en de belangrijkheid van spel te begrijpen (: