Bok!

De weken vliegen voorbij, en we zijn aan onze laatste week gekomen.

In de tijd dat we hier waren hebben we een project op ons genomen: de rekenkoffer maken voor Artis Includum. Het heeft heel wat uren, karton-hoarding en vastgeplakte vingers met superlijm gekost… maar hij is toch afgeraakt! We hebben zoveel mogelijk rekenvoorwaarden proberen includeren op verschillende manieren zodat ze kunnen worden gebruikt door het team voor hun doelen met de kinderen. Natuurlijk kon een thema niet ontbreken en sasa had gevraagd voor een hondenthema, dus zo gezegd zo gedaan:

Dinsdag werden we na een dag in Artis zelf uitgenodigd om mee te gaan met een tour rond Zagreb door gids Purgerica.guide.zagreb (instagram). Het hele team was erbij, alsook partners van het erasmus + project waar Sasa en Theresia deelnamen. FAN-TAS-TISCH vonden we het. De gids is erg fijn en verteld de folklore verhalen van Zagreb. Als je ooit de kans hebt is het echt de moeite waard.

Woensdag waren we mee gegaan met Sasa naar een meeting van het Erasmus+ project over inclusiviteit voor mensen met een beperking. Het ging onder andere over “special schools” en stemmen bij de verkiezingen. Landen zoals Spanje, Portugal, Lithouwen en Frankrijk namen deel. Het team van artis, en vooral Sasa en Theresia doen vaak dit soort projecten en zijn volledig voor het leren van andere.

Donderdag was een drukke dag. We stelde onze rekenkoffer voor, en ze waren er weg van. Soms was het even moeilijk om bepaalde rekenvoorwaarden duidelijk uit te leggen, maar we hebben een document voorzien waar alles in staat uitgelegd. We waren heel opgelucht dat ze het goed vonden en waren zelf blij met het eindproduct na de uren en avonden van knutselen :’). Donderdag kregen we ook allebei onze eindevaluatie en in de avond nog een laatste keer Tea4OT over onder andere leiderschap.

Vrijdag werden we verwacht bij Barbara. Een vriendin van het artis team die ook samenwerkt met hun in functie van sommige kinderen. Hoewel zij ook therapieen geeft met sensory integration en speltherapie, geeft Barbara ook klimtherapie! We hebben een paar sessies mogen meekijken en zelf ons mogen wagen aan zowel de kleine klimmuren in het lokaal, als de grote muren van de klimschool. Een geweldige ervaring!

Je zou denken dat vrijdag de laatste dag is, maar het tegendeel is waar. Zaterdag was het word awareness day for autism en Artis Includum was aanwezig voor het geven van een workshop. Heel chaotisch en veel Kroatisch (dus soms was het gokken waar het over ging), maar toch weer een ervaring rijker!

Afsluiten deden we met een enorm lange en gezellige lunch. We hadden voor het team een erg zoet cadeau mee van een turkse bakkerij in onze straat, en een magneet van Belgie voor op hun koelkast (dus voor toekomstige studenten 😉 dat waren wij hihi). Echter haalde ze ineens ook zelf twee zakken naar boven met voor juul een boek van een Kroatische schrijver in het engels, en voor mij is en speciaal soort wascos/kleurtjes in een druppelvorm die worden gebruikt voor kinderen als ik ze beginnen te tekenen. Natuurlijk werden die dezelfde avond nog uitgetest. Toen het tijd was om afscheid te nemen waren er heel veel knuffels, maar vloeide er ook heel wat traantjes. Wat wil je na deze fijne tijd hier. Het was geen voorgoed afscheid, we gaan zeker nog eens terug. Dit team was te fijn om dat niet te doen.

Dat was het dan. Het einde van ons internationaal avontuur. Veel geleerd, veel gezien en veel plezier gehad. Een ervaring om nooit te vergeten met mensen die toch een plaats in ons hart hebben. Op dit moment schrijf ik dit blogbericht dan ook in een word-document op het vliegtuig terug naar België. Het zal weer even wennen worden, zeker nu onze conditie weer goed naar beneden zal gaan door het niet meer hoeven doen van de 5 verdiepingen van ons appartement.

We zijn heel dankbaar voor de kansen die we hebben gekregen en nemen alles mee vooruit in persoonlijk en professionele groei

doviđenja

Ellen en Julia

• er zijn technische problemen waardoor heel wat foto’s niet willen uploaden 🙁

Bok!

Week 7 is alweer geëindigd. Het viel een beetje in dezelfde lijnen van week 6. Bij de therapieën kunnen we nu zelf ook dingen doen terwijl onze mentoren een babbel slaan met de ouders. Ook de kinderen beginnen ons nu echt te herkennen en initiatief te nemen naar ons toe. Zo navigeert mijn (ellens) volgclient nu meer naar me toe voor activiteiten, guiding of gewoon hulp. Ik heb ook kunnen spelen met een ander kind waarbij we zelfs de eerste keer dat hij ons zag, we naar de bureau moesten.

Ik werd gebeten door dit ding

Donderdag was er een assessment van een tweeling. Daarnaast speelde we die avond zelf nog met het broertje van een van onze clienten.

De autocollectie

Tijdens de week hebben we nog maar eens mogen ervaren hoe uitzonderlijk onze mentoren wel niet zijn. Niet alleen maakte ze de wet van ergotherapie in Kroatië, nee nee. Ze hebben ook op hun eigen houtje het ENOTHE congres in Zagreb georganiseerd. De regering had wel toegezegd voor het congres te houden, maar zij gingen het niet doen. Het team heeft zelf in TWEE MAAND het hele congres op poten gezet. Weinig tot geen funds. Door hun community based approach ( bv. goodiebags gemaakt door vrouwen die hun job kwijtwaren, schilderijen van mensen waarbij ledematen werden geamputeerd. etc.) konden ze er een organiseren waar zelfs nu nog over word gepraat. Als odisee nog eens gastdocenten nodig heeft, zij spreken vanuit DE passie die vele ergotherapeuten in spe nodig hebben en wanneer ze iets vertellen hang je aan hun lippen uit pure interesse.

Naast het Enothe congres was er nog een onderwerp waarover we hebben gebabbeld. Uit de praktijk ondervindt het Artis Team de veel voorkomende link tussen jongens met autisme en hun zus die met adhd gediagnosticeerd wordt. Echter vindt Sasa dat er veel mis gediagnosticeerd wordt voor meisjes in functie van autisme. Ze wil daarom een beter gedifferentieerde diagnose criteria die toepasbaar zijn op meisjes die o.a masking in acht nemen.

Het team is echt een warm en gezellige groep die vaak zorgt voor eten bij zowel goede als slechte momenten:

En er was deze week ook een kleptomaan tussen de kindjes. Ineens stond er een papa aan de deur met deze mooie zak.

Het weekend dan, want dat was er ook 😉

In het weekend hand ik bezoek van mijn beste vriendin, en hadden wij even geluk. Zagreb organiseerde het Festival of Light. Zaterdag zijn we daar met zen 3 door de donkere straten van zagreb gelopen samen met nog heeeeel veel andere. Hoewel we een paar keer de weg kwijt waren, hebben we toch een leuke tijd gehad!

“Geven mijn tanden ook zo veel licht als die van Ellen?”

Daarna zijn we EINDELIJK naar het Ethnographic Museum of Zagreb kunnen gaan voor de tentoonstelling over kinderspeelgoed. Daar hadden we het echt wel naar onze zin 😉

Opzoeken hoe dit spel juist werkt.

De kunstenaar uithangen

En soms is een kroatische delicatesse noodzakelijk

In memorial:

Bok!

Maandag namen we onze vrije dag, en dachten “laten we gaan naar dat museum over speelgoed dat vorige keer gesloten was door giftige stoffen”. Hadden we gekeken of het open was? Neen. Bleek dit uiteindelijk noodzakelijk. Ja zeker. Blijkbaar was dat dus toe op maandag (en dit wordt een terugkerend fenomeen doorheen deze dag). We zullen dus nog is moeten terugkeren. 3e keer goede keer. Plan B dan maar. We hadden er geen dus was het even improviseren. Wij stonden, als twee grote toeristen, het hele grote bord met wegwijzers te onderzoeken. Na vele keren “ah nee dat is dicht” te hebben moeten zeggen, kwamen we dan toch uit op het “museum of naive art” in upper town. En daar gingen we, want ja: google zei dat het open was!

Eenmaal aangekomen en staande aan de balie: “We zijn in pauze, kom in een uur terug.” Geen bordje of niks te bespeuren over heel onze weg naar die balie. Achter ons kwamen namelijk nog een groep die hetzelfde lot zou ondergaan. Met een zucht en een ‘FINE!’ (het moto van deze reis), zochten we dan maar naar een back-up, van het back-up plan. Julia herinnerde zich nog een heksen-themed café niet zo ver daarvan. Zo gezegd zo gedaan. Maar ja kan het al raden:

Ook zij hadden pauze… voor een uur. Op dat moment hadden we niet al te veel zin meer om doelloos nog rond te hangen dus besloten we maar gewoon onze boodschappen te doen en naar huis te gaan, met een kleine omweg langs het “Art-Park” (Ik wou een foto plaatsen, maar die wilt niet uploaden dus zal dit nog ooit is worden bijgevoegd 😉 )

Doorheen de week is er niet al te veel gebeurd. Op dinsdag en donderdag kwam een hondentrainer voor begeleidings- en therapiehonden langs, een vriendin van Sasa. Super interessant, zeker voor mijn eigen Dot van POP die net over dat onderwerp gaat 😉 Het was een leuke babbel en gaf een veel beter zicht op hoe honden echt meerwaarde bieden in therapieën, maar ook wat het proces nu eigenlijk inhoud. Hierin staat Kroatië wel wat verder, of is het alleszins meer gekend of gebruikt.

Deze week was wel een week dat ik een verandering zag bij één bepaalde cliënt en dat ik zelf ook echt het gevoel had dat ik goed bezig was tijdens de therapie met haar. Ze is nu meer bewust van andere personen rondom haar, en heeft hier meer interactie mee dan toen wij net begonnen met onze stage. Ik ben niet meer “een ding” dat in de ruimte staat. Het continue veranderen van de therapieruimte terwijl ze erdoor liep en het guiden naar specifieke routes was voor mijn professionele handelen daarin echt wel een goed leermoment. Mijn mentoren in de ruimte waren ook erg verbaasd toen ik het Kroatische woord voor opruimen/opslaan (“spremi” – of toch zo uitgesproken) eruit gooide in de plaats van het Engelse woord. Straks rond ik mijn stage nog af met echt een basis in de Kroatische taal 😉

Hoewel we dus niet op de hoogte waren van de musea op maandag, was er nog zo iets waar wij eigenlijk niets van wisten tot vandaag. “Mystery drone from Ukraine war crashes in Croatia” – BBC News. Zelf hadden we hier niets van gemerkt, en kwamen we het enkel te weten door de vriend van Julia die er iets van doorstuurde. Het ging over een verkenningsdrone die niet werd opgemerkt door de andere buurlanden tot hij ineens op de grond totterde in Zagreb. Gelukkig bleef iedereen ongedeerd. De speculaties gaan nu dat het door een verkeerde plaatsnaam kwam: De wijk Yarun in Zagreb, lijkt namelijk op Jarun in Oekraïne… maar autoriteiten zeggen toch dat het ding neerstortte door het niet meer hebben van brandstof.

Dat was het weer voor deze week!

Donderdag avond (we zaten al in pyjama) hadden we voor het eerst WhatsApp contact met Sasa (onze begeleidster). Ze vroeg of we geïnteresseerd waren om gelijk een sessie Tea 4 OT mee te volgen. Maandelijks komen Sasa en haar werknemers van Artis Includum online om contact te maken met andere ergotherapeuten van Engeland, Amerika en Kroatië. Dit leek ons erg interessant dus we zaten een half uurtje later klaar voor de laptop!

Het project is opgezet door Sasa zelf, die het belangrijk vindt dat er geleerd wordt van elkaar. Ze legde uit dat het 4 maanden geleden is opgestart en dat het oorspronkelijke idee is dat het een soort steungroep is voor de ergotherapeuten die eraan meedoen.

Hierbij volgde we de sessie mee waar Sasa een presentatie gaf over ‘Goal setting as a OT’. Waarbij ze aangaf dat het ook belangrijk is voor de ergotherapeut zelf om persoonlijke doelen op te zetten. De laatste presentatie was van Christine, een ergotherapeut uit Amerika die een presentatie had gegeven over de Intentional Relationship Model (IRM). Waarbij ze uitleg en voorbeelden gaf over het hebben van de verschillende relaties tussen de cliënt en ergotherapeut, en wat voor sociale aspecten daarbij komen kijken. Christine en Sasa zouden zeker goede lessen kunnen geven aan Odisee studenten!

Vrijdag wou Sasa ons ontmoeten bij een koffietentje. Om 14:30 waren wij stipt op tijd op de gegeven locatie (zoals de goede stagairs en studenten dat elke dag proberen ;)).

Sasa en Morana (vaste medewerkster) kwamen een half uur later. ‘Geen haast’ is een veel voorkomend motto onder de Kroaten merkte we al. Onder het genot van een drankje en een gebakje raakte we aan de praat. Over Artis Includum, hun werkwijze etc. Maar ook over hun persoonlijke leven, hun grote rol (als ik het zo mag zeggen) als pioniers van ergotherapie in Kroatië en hoe zij denken over hun rol als stagebegeleiders. Ze gaven aan ook graag te willen leren van ons, en dat juist openheid en gelijkheid wordt nagestreefd in het team.Daarbij hebben ze ons vele tips gegeven over de activiteiten die we moeten doen in Kroatië en Slovenië (Sasa is zelf erg fan van Slovenië).

Zaterdag zijn we voor 2 uurtjes langs geweest in Artis Includum. Ook om zo het openbaar vervoer naar stage te oefenen. Hierbij konden we een eerste impressie hebben hoe het werk eraan toe gaat. Morana liet ons meekijken en meespelen met 1 kindje. Ik moet eerlijk toegeven, het is erg leuk om daar te spelen. Ik kan zeker begrijpen dat het ‘therapie’ (speel) lokaal de juiste prikkels geeft aan kinderen. Er zijn daar vele communicatie borden aanwezig waardoor wij toch zouden kunnen communiceren met de kinderen. Doormiddel van pictogrammen.

Nieuws over ons / de website

Iets over de reis / het verblijf