Dober dan!

Afgelopen weekend was er een bijeenkomst georganiseerd in Zagreb om als volk en land zich tegen Rusland te spreken. Door middel van Kroatische zang en politieke volksvertegenwoordigers werd er aangegeven wat hun standpunt is. Meerdere mensen kwamen hierbij aan bod. Naast meerdere Kroatische politieke partijen had ook de Kroatische vertegenwoordiger van de Europees unie een speech voorbereid.

Ik weet dat dit niks te maken heeft met de ergotherapeutische stage waar Ellen en ik nu in zitten. Maar het duidt wel de mening aan van de Kroaten tijdens de culturele en politieke keuzes die op dit moment gemaakt worden, en dat is niet alleen in Kroatië.

In het weekend ben ik samen met een collega van Artis Includum (Sara) naar het kasteel Trakošcan gegaan in Bednja. Een dorpje gelegen hoog in het noorden van Kroatië nog geen kilometer af van de grens bij Slovenië. Het is met de auto ongeveer een uurtje rijden. De weg ernaartoe is al mooi om mee te maken. Nadat je de snelweg afgaat kom je in een bergpas terecht waar ook vele wandelaars te zien zijn. Het is voor mij voornamelijk mooi om te zien gezien in uit Nederland kom waar een ‘berg’ niet bestaat.

Tijdens de auto rit hebben we veel gepraat over de cultuur van Zagreb, haar visie van ergotherapie en heeft ze mij een Play list laten luisteren van Balkan en Kroatische muziek (met enige vertaling erbij).

Sara wou mij graag meenemen naar het kasteel en een rondleiding geven. Ze is al enkele keren geweest en vertelde dat ze vaak in het weekend ernaartoe gaat om te genieten van de buitenlucht, de bergen, het park en het meer. Het museum vindt ze mooi om doorheen te lopen omdat het gerenoveerd is naar de tijden waarin de meest bekende families er toen leefde. Het kasteel dateert uit 1300 en heeft (zoals je waarschijnlijk al had verwacht) vele bewoners gekend. De bekendste bewoners (op volgorde) waren de families van Jan Vitovac, opgevolgd door Ivaniš Korvin en Ivan Gyulay. De laatste familie was de familie van Juraj Drašković. Die het ook enige tijd had verlaten in 1800 het weer hadden opgeknapt. Na de tweede wereldoorlog in het kasteel in bezit van de staat gekomen en omgetoverd naar een museum.

De rede dat ik enkele famile namen benoem is omdat de kamers in het kasteel niet allemaal uit dezelfde tijd zijn gerenoveerd. De voornaamste stijl die terugkomt is Neo-gothic en romanticisisum, beide in architecturen en schilderijen style.

Naast en om het kasteel ligt (normaal gezien) een heel mooi en helder meer. Helaas was dit bij mijn bezoek niet zo, tot de verschikking van Sara die het erger opnam dan ik. Het park was mooi verder wel mooi!

(Zo ziet het meer er normaal uit, even een google voorbeeld)

Om in het kasteel te komen moet je enkele trappen beklimmen die niet allemaal even vastzitten, maar wel een mooie robuuste stijl hebben. Het kasteel is dan ook boven op een berg.

In het kasteel loop je een route af die van beneden naar boven gaat en waarbij je eindigt in de binnentuin en dan keuken. Sara heeft veel kennis van het museum (ze gaf aan dat ze zich dan ook een nerd voelde omdat ze hier zo vaak komt) waardoor ze alles in elke kamer uitlegde aan mij. Enkele verhalen zodat het een niet al te lange post word 😉 ;

In vele schilderijen rond is te zien dat de vrouwen een lichte snor hebben. Dit was vroeger in en duidde aan dat de vrouw volwassen was. Hieraan was dan ook gekoppeld dat in het dorp Bednja de vrouwen dan ook sterker waren dan vrouwen zonder snor. En dat je een vrouw met een snor als man beter niet boos kon maken (goed advies).

ps; ik raak het schilderij niet aan hoor

De familie stamboom, waar te zien is dat het toen die tijd erg normaal was om met je nicht of neef te trouwen.

Rond 1895 was een familielid van de Drašković familie een van de eerste kunstfotograaf geworden in Kroatië. Ondanks zijn vele werk vertelde Sara dat zijn familie hem nooit serieus nam.

In de minibibliotheek kamer zijn stukken tekst te vinden achter het behang. Ze zijn hierachter gekomen doordat er enkele stukken behang niet goed waren geplakt op de papieren vellen op de muur toen ze de kamer wouden renoveren. Eerst werd er gedacht dat het niks was, gewoon een tussenlaag. Later is gebleken dat de teksten achter het behang juist bepaalde informatie bevat van de families. En dat het behang erover heen is geplakt om bepaalde informatie te verschuilen. Helaas is het bijna onmogelijk om het behang eraf te halen zonder het papier mee te nemen. En de stukken die zichtbaar zijn, zijn alleen enkele (bekende) namen te lezen in een halve context.

In de minibibliotheek is een geheime bidplaats gevonden, verschuilt achter het behang. ook is buiten een kerk aanwezig voor de kasteel bewoners (natuurlijk).

De binnentuin put waar je een munt in kan gooien voor geluk in de toekomst.

Ik heb zeker gelachen en geleerd van Sara en was dan ook zeker dankbaar dat ze mij meenam naar deze mooie locatie!

Een ervaring over cultuur / interculturaliteit