Categorie archieven: Het werkveld

week 8 – Bijna tijd om te gaan…

Geplaatst op door

Dober dan!

Week 8 vloog voorbij voor ons beide! Het was dan ook de een naar laatste week dus dan gaat de tijd opeens wel erg snel. Gelukkig ligt dat niet aan ons, het team was ook verast toen ze door hadden dat we al bijna weggaan. Vandaar dat Sasa in alle paniek activiteiten voor ons aan het plannen is om te doen als team, deze en aankomende week.

Maar eerst week 8:

Net zoals voorgaande week hebben Ellen en ik steeds meer contact met de ouders en kinderen. De therapieën zijn nog steeds niet geheel zelfstandig, maar met alle goede redenen. We krijgen nog steeds de vrijheid om te experimenteren met therapieën en we worden dan ook aangemoedigd om vragen te blijven stellen.

Ik heb deze week voornamelijk veel contact gehad met de moeder van 1 van de kinderen. Vele ouders hier zoeken naar verschillende therapieën voor hun kind om zo een ‘antwoord’ te vinden voor de diagnose. Deze moeder specifiek gaat om de 6 weken naar België voor een week voor een specifieke therapie. Volgens mij heb ik dit al eerder aangekaart, maar vele ouders bevinden zich in een ‘rouw’ proces. Wat aanduidt dat ze het moeilijk vinden dat ze een kind hebben die volgens hun niet ‘normaal’ of ‘anders’ is. Tijdens de vele gesprekken kom je hier dan ook achter. Hierbij is het de verantwoordelijkheid van de ergotherapeut om niet te beoordelen maar een luisterend oor te bieden en vragen te stellen over hen en het gezin welzijn. Het is meestal geen vraag om hulp, maar een vraag voor begrip.

Ellen en ik maken een rekenkoffer voor hier. Hierbij proberen we materiaal zo duurzaam mogelijk te maken. En om ook goed te zijn voor de natuur hebben we door de weken heen verpakkingen verzameld om te gebruiken. Hierdoor is ons appartement een rotzooi maar zijn we beide erg tevreden met het (bijna) eindproduct! We zien het dan ook als een cadeau om te geven aan Artis en het team, vandaar dat we er zoveel moeite in steken 😉

Het team schrok van onze nog korte tijd hier, dus we zijn met bijna iedereen zondag naar het kasteel Medvedgrad gegaan als een van de geplande activiteiten. Het kasteel (of meer een fort volgens collega Morana die het helemaal niet eens is met de naam) is gelegen in het noorden van Zagreb boven op de berg. Met de bus is het 3 uur rijden, maar met de auto 30 minuten. We werden opgehaald door onze collega’s (ook met familieleden), een koffie stop gemaakt (erg belangrijk) en naar locatie gereden. Waarbij nog 20 minuten gewandeld moest worden (erg stijl, maar ook erg mooi).

Het kasteel is 3 maanden geleden heropend na een 2-jarige renovatie. Het is na erg mooi gelegen ook erg leuk en interessant gezien het een interactief museum is! We kregen een tourguide maar de collega’s hebben alles vertaald voor ons. Het kasteel is erg oud, het heeft vele verhalen en mythes die doorheen de tour werden aangekaart. Ellen en ik zijn beide erg van de Black Queen. Die volgens legendes als een slang door de muren glibbert om haar schat te beschermen.

We hebben afgesloten met een drankje in de stad. De groep foto’s wou Sasa nog niet sturen dus we hebben alleen onze foto’s, excuus ;).

Tot de volgende (laatste?) blogpost!

 

Extra: waarzegster (ik was een van de eerste bischop in het kasteel in m’n vorige leven)

Week 4 & 5; studenten ergotherapie

Geplaatst op door

Dober dan!

Om terug te gaan naar onze week 4, dat was eigenlijk de rustigste week die we hier hebben gehad. Ellen was een weekend op eigen avontuur. En ik heb het weekend besteed aan school en heb zelf de stad nog verder ontdekt.

Week 5 is hierin al wat drukker!

In week 5 doen we al meer onze eigen therapieën (met enige steun wel van de ergotherapeuten voor de communicatie) en ‘spelen’ we vaak mee met de andere therapieën.

Zoals misschien gekend is (of niet, maakt niet uit dan leg ik het uit) is Sasa naast onze mentor bij Artis Includum (en naast de president van HURT) ook een docent aan de school in Zagreb waar ergotherapie wordt gestudeerd. Dit is natuurlijk allemaal erg veel om als persoon op je te nemen, maar Sasa vindt dat het haar taak is om ook als mentor/docent aanwezig te zijn voor toekomstige ergotherapeuten in Kroatië. Het is duidelijk te zien dat ze werkt vanuit haar passie. En dit wil ik graag aanduiden omdat Sasa hiervoor NIET betaald krijgt

.

Hierbij geeft ze lessen en bied ze ‘stage’ plekken aan voor haar studenten. Om het kort uit te leggen; In dit semester van 6 weken (jaar 3 van de 3 jarige opleiding) is het de bedoeling dat de studenten elke week les krijgen in een bepaalde doelgroep en setting. Hierbij kan gedacht worden aan bijvoorbeeld kinderen, ouderen etc. en dan in ziekenhuizen, woonzorg, sociaal werk etc. In deze weken dienen de studenten opdrachten te doen en mogen ze langsgaan bij deze plekken.

Hierbij een groot verschil waar wij van schrokken: niemand wil langskomen op de plekken en kijken liever online naar hoe de therapieën gegeven worden. En zelf voor dat Covid het lastig maakte om langs te komen, hebben meerdere studenten weinig tot geen interesse getoond om op te dagen of om mee te doen met de therapieën.

Iets wat Sasa diep betreurd gezien ze juist graag haar studenten wil stimuleren en introduceren van de vele opties en werkgelegenheden die een ergotherapeut kan doen.Omdat Sasa het beste beeldmateriaal wou geven hebben Ellen en ik 2 uur lang camera man gespeeld tijdens de therapieën voor de online lessen (dan kan je het tenminste van dichtbij zien!).

Tijdens de lessen die ze gaf had Sasa aan ons gevraagd om een presentatie te geven over Sherborne en de EHBR Koffer (vertaald naar OT math box voor het gemak). Dit was wat kort voor dag aangekondigd (15 minuten voorbereiding), maar het was zeker interessant om te doen. Het delen van informatie is dan ook hoe je kan groeien! Wij leren hier over de mogelijkheden en werking van speltherapie, en terug geven wij informatie over rekenvaardigheden en een andere methode om met het kind zijn lichaamsschema te ontdekken. Verder hebben Ellen en ik een gesprek gevoerd met een meisje die misschien ergotherapie wou gaan studeren. Ze liep mee met een van onze collega’s om een beeld te krijgen van ergotherapie. er werd hier aan ons gevraagd of we onze ervaringen en redenen wouden uitleggen.

Ook zijn deze week de tussentijdse evaluaties genomen. Hieruit kwamen ook gesprekken uit voort over het grootte verschillen tussen de studenten en de school eisen van België en Kroatië. Het is leuk om hierover te praten, hierdoor begrijp je beter elkaars standpunt. We werken namelijk allemaal vanuit een ergotherapeutische blik, maar er kan zeker wel een cultureel verschil in zitten. De waarde en eisen zijn niet per se ‘makkelijker’ of ‘lager’ hier, maar zeker wel anders waardoor het moeilijk kan worden als je het niet gewend bent. Door veel in gesprek te gaan met elkaar kan je zeker gaan groeien als mens (en ergotherapeut) in andere culturen!

Excuus voor de schaarste aan foto’s, het is moeilijk een foto te nemen als je beide bezig bent in de activiteit ;).

week 3 – Weglopende leerkrachten en kasteel ruïnes

Geplaatst op door

Bok!

Deze week is er op de stageplaats zelf niet al te veel nieuws gebeurd, door cancelingen werken we soms in de bureau, maar we mogen nu wel al therapie-activiteiten voorstellen. Deze week hebben we beide ook zelf gespeeld. Julia met de kinderen in therapie op donderdag, en ik dinsdag met een zoon van een vrouw die met haar organisatie eens een kijkje kwam nemen.

Echter is dat deze week niet het enige geweest wat we hebben gedaan…

Dinsdagavond name Sasa en Andrea ons mee naar de school van één van Andrea’s cliënten. De ouders hadden haar namelijk gevraagd een lezing te geven aan de docenten die lesgeven aan hun zoon. Deze jongen heeft namelijk een visuele uitdaging en gaat naar een “gewone” school. De lezing was in het Kroatisch, en aangezien we buiten wat woorden er niet veel van verstonden was Sasa onze tolk. Echter was vertalen wat moeilijk toen er een discussie loskwam over waarom de leerkrachten het extra werk moesten leveren. Vele opinies door elkaar en 3 docenten die zonder excuses opstonden en vertrokken, zo kan ik het tweede deel beschrijven. Het was toch even schrikken voor ons om te zien hoe inclusie hier nog niet overal aanwezig is. Dit is iets waar Sasa en haar team ook hard voor willen strijden.

Zondag was onze trip naar Samobor, een dorp iets verder van Zagreb. Daar was carnaval aan de gang en Sasa, Theresia en hun kinderen hadden ons meegenomen naar deze fijne gelegenheid. De kinderen hadden gezongen met hun koor en er was warme wijn (met kruiden erin, echt heel lekker), en attracties. Zelfs Blondie was verkleed.

Samobor heeft ook een prachtige ruïne op de top van de berg. Wij als de twee avonturiers ( :’) ) die we zijn, wouden dat graag gaan zien. Dus wij twee klaar voor de beklimming, terwijl onze reisgenoten nog naar het koor gingen kijken.

“Ik ben hier te hollands voor”-Julia

Hadden we ons toch even mispakt in onze conditie, maar het was het wel 100% waard. De ruïnes zijn namelijk prachtig.

Daarna was het afdalingstijd, wat gelukkig toch iets vlotter ging! We kwamen weer bij de groep en gingen verder naar het gedeelte met de attracties, waar wij co-piloot waren in de botsauto’s. De dag zat er uiteindelijk ook wel op, moe en voldaan kropen we bij Sasa in de auto en kreeg ik even een spoedcursus Kroatisch van de tweeling. “Plava, stopala, zelena, žuta, Bok, palačinka” (en het pannekoekenlied zit nu ook wel echt in mijn hoofd voor de volgende maand).

Een wist je datje van het carnaval. Deze vogel, de ekster, is dit jaar de koningin van het carnaval. Hier is dat echter niet echt iets goed, er wordt namelijk alles op gestoken wat dit jaar fout ging en op het einde, eindigt ze op de brandstapel.

 

 

En toen waren al die musea… dicht

Geplaatst op door

Dobar Dan!

Observatieweek nummer 1 zat er donderdag op, en vrijdag hadden we niet echt iets uitgestoken. Een mens moet ook even goed kunnen rusten na zo’n drukke week! Zaterdag daarentegen: 12.133 stappen. We gingen is het westen van down-town ontdekken, want daar was een museum over kinderspeelgoed… maar BLIJKBAAR was daar ergens een dodelijk gas binnen geslopen en stonden we ineens voor een gesloten deur.

Wij dus maar weer verder, opzoek naar een andere activiteit. Ookwel, een ander museum. In onze reis naar de stageplaats komen we altijd met de tram voorbij het ronde punt met de drie grote kevers. Eén in het rood, in het geel en in het zwart. Kevers, ja dat dachten wij. Na een tripje door de tentoonstelling bleken het dus koeien te zijn. Wij zien het toch niet echt, maar oke dan….

Eindigen deden we met een toer door de stad opzoek naar tweedehandswinkeltjes en dan gaan eten. Strukle. Ik denk dat ik alle soorten toch is wil hebben geprobeerd voor ik hier vertrek. Momenteel is de zoete kaas en die met blauwe bessen dus al gepasseerd, nog een paar te gaan.

Zondag was een dagje thuiswerken, waarbij we al wat voorstellen maakte voor therapieën van de volgende week. Daarnaast zochten we ook naar dingen om hun voor te stellen die wij hebben geleerd zoals bepaalde assessments of technieken. Want ook zij willen leren van ons!

De therapieweek, werd toch weer eerder een observatieweek met de nodige cancelingen door corona. We hebben wel al een paar therapie ideeën kunnen uitproberen! Het is toch wel nog allemaal wat wennen als je het vergelijkt met hoe ergotherapie is in België en Nederland, maar zoals een spons nemen we alle informatie in ons op. We hebben ook sinds deze week onze volgkindjes gekozen! De therapieën zijn altijd anders, en het zien van de diverse aanpakken door onze mentoren is wel interessant. Sensory integration, spel, maar ook therapieën voor orale problemen komen voorbij. We staan dan ook nu wel te branden om zelf wat te kunnen doen. Assessments komen nu ook wel hier en daar voor. Zo zagen we de afname van SIPT en een ‘checkup’ assessment voor het zien of de ontwikkeling goed loopt in verband met spel, motorische & sociale vaardigheden.

       (En we zijn echt dikke vriendjes geworden met Blondie (die even vast zat in de ballenbak) en Liza)

Door een van de mentoren werd uitgelegd hoe zij voor Covid ook een oudergroep hadden om zo ook steun te bieden aan hun. Een heel mooi concept die werd uitgegeven door Unicef. Ze hopen het toch tegen de lente, of desnoods na het hele Covid gebeuren, terug te kunnen opstarten. Ouders zijn namelijk ook een belangrijk aspect in de context van de kinderen die naar Artis Includum komen, en zij worden dan ook maar al te graag geïncludeerd binnen therapieën.

 

Na een goed gesprek met Sasa, zijn er momenteel ook vooruitzichten om eens een kijk te nemen in een Kroatische school, of te praten met een teaching assistent, therapeutisch te gaan klimmen, mee te volgen met een workshop in een school én een kijkje te nemen in een “government” instelling. Maar dat zijn momenteel nog plannen, want door covid kan het nog steeds worden afgezegd of niet toegelaten.

We zijn er ook nu pas achter gekomen dat op de achterkant van de munten in Kuna, er dieren staan! (even een wist je datje 😉 )

en nog een sfeerbeeld

Eerste stage week. (Observatie).

Geplaatst op door

Na onze ontmoetingen met de helft van het team begonnen we aan onze eerste week. Sasa had ons uitgelegd dat ze wil dat wij de eerste week vooral aan observatie doen. Ze gaf aan dat we dan meerdere kinderen kunnen zien in hun speel omgeving en de verschillende werkingen van de ergotherapeuten. Het team van Artis Includum hebben namelijk allemaal een andere werking als het aankomt op therapieën geven aan de kinderen. Sasa vindt het belangrijk dat de ergo’s in haar team zichzelf specialiseren op een vlak, iets wat zijzelf belangrijk of interessant vinden. Om Sasa te quoten: ‘’A occupational therapist shouldn’t be a jack of all trades, they should be a master of some. In that way a team and other OT’s can learn from each other while a single OT can still specialize themself. And therefore, there will be grow.’’

‘Play’ of ‘play therapy’ is een breed concept die wordt aangepast naarmate van het kind, de ouder en het uiteindelijke doel. Het team werkt veel met ‘context’. Wij als studenten ergo’s kennen de term context natuurlijk. Dat je rekening moet houden met de context van de cliënt en daardoor cliënt gericht te werk gaat. Het viel ons op dat hier ‘context’ erg belangrijk is en we zien dat het ook iets anders werkt in de praktijk van Artis Includum. Ze houden veel rekening met het uiteindelijke doel van het kind en proberen zoveel mogelijk informatie te geven aan de ouders. Ze vinden het belangrijk dat de ouders mee doen of tenminste bij de therapie aanwezig zijn. Dit is omdat ons is verteld dat vele zorg professionals in Kroatië de ouders afschermen als ze het kind meenemen voor therapieën. Waardoor de macht en kennis eigenlijk altijd bij de zorg professional ligt. Iets waar het team en Sasa niet mee eens zijn.

In de stage week hebben we het team gevolgd en veel geschreven. Het is wat hectisch in de therapie zaal. Alle afspraken duren een uur en alle cliënten komen dan ook elk uur binnen, soms zelf 2 of 3 kinderen tegelijkertijd. Er is dan ook niet veel kans om vragen te stellen of om te vragen over het kind zelf. Ze werken hier met brede doelen, doelen die zeker belangrijk zijn maar daardoor vaak ook moeilijk te observeren zijn. Een doel is bijvoorbeeld ‘communicatievaardigheden’, maar soms word er afgewisseld naar ‘ontdekking’. Morana (ergotherapeut) legde hierbij uit dat het een kwestie is van het kind kennen en weten wat de ouders willen. Het zal naar enkele werkdagen dan ook duidelijker worden naarmate wij de therapieën zullen geven.

Het team is erg gericht op leren, het zelf uitproberen en vooral af te vragen ‘waarom?’. ‘Waarom denk je ik dat doe?’ of ‘waarom denk/doe je dat?’ wordt vaak aan ons teruggesteld als we vragen hebben over de therapie aanpak. Het is iets wat confronterend, (zeker als je geen antwoord hebt om te geven :’)) maar ook leerzaam. Omdat ze graag met je meedenken. Hierbij hebben we ook gelijk opdrachten meegekregen over het weekend om specifieke therapieën voor te bereiden met natuurlijk de vraag ‘waarom’.

PS: Als het even rustig is en alle vragen zijn beantwoord moedigt het team ons juist aan om te gaan spelen in het therapie lokaal en met de honden! Om ook zo de activiteiten en de belangrijkheid van spel te begrijpen (: