We hebben een goed gevuld weekend achter de rug. Vrijdag na het werk zijn we een pintje gaan drinken met de twee andere stagiaires. Erna hebben we wat gesport met onze huisgenoten voor ongeveer een uurtje.
Zaterdag moesten we op tijd opstaan want om 10uur hadden we afgesproken aan Santé Plus om naar de meren te gaan. Era (onze broer) heeft aan een vriend van hem gevraagd of die met ons wou meegaan om te rijden. Agay (de vriend dus) stond ons op te wachten daar. We vertrokken naar het Tritriva meer om nadien bij het Andrakiba meer langs te gaan. Het was al een hele voormiddag aan het regenen en natuurlijk geraakten we op een gegeven moment niet meer veder door de slechte wegconditie. Ze verwezen ons door naar een omleiding, maar deze was doodgewoon nog slechter dan de gewone weg. We hebben de auto moeten duwen en er is iets stuk gegaan. Hierdoor moesten we de rest van de dag de auto steeds in gang duwen. Een intensieve sport dus, maar heel fijn. We hebben dan maar via de eerste weg geprobeerd en, als iedereen uit de auto stapte zodat die lichter was, is het gelukt Agay gelukt om erdoor te geraken.
Na ongeveer een 30 tal minuten door de mooie landschappen te rijden kwamen we aan aan het Tritriva meer. Hieronder wat sfeer foto’s van onderweg.
Het Tritriva meer is eigenlijk een vulkaan. We moesten een lange weg naar boven en dan weer een lange weg naar beneden, maar het was zeker de moeite waard. Het enige dat niet fijn was was dat de locals ons de hele dag achtervolgt hebben om ons te gidsen en om ons dingen te verkopen. We hadden dus meer dan 15 gidsen om ons heen.
Het water was prachtig en helemaal niet zo koud. We konden het niet laten om er een duik in te nemen. De lucht was ook wat opgeklaard en we hebben zelfs even kunnen zonnen. We hebben zonnecrème aangedaan, maar toch zijn we er allen in geslaagd te verbranden. Na een uurtje kwamen de wolken natuurlijk terug en was het weer gedaan met het mooie weer. 
De kliffen rond het water zijn ongeveer 20 meter hoog en je mag er steeds vanaf springen aangezien het meer ongeveer 45 meter diep is. Rond dit meer wordt er een legende/verhaal verteld. Er was een rijk meisje en een arme jongen die verliefd waren. Dit werd niet toegestaan vanuit hun omgeving en ze hebben samen een duik van de klif genomen. Ze zijn nooit meer uit het water gekomen en hun lichamen zijn nooit gevonden. Een beetje Romeo en Julia achtig dus.
Na een lekker picknick aan de rand van het meer zijn we rond het meer gewandeld en dan naar het volgende meer vertrokken. Daar hebben we even rondgewandeld en de souvenirkraampjes bekeken. In dit meer mag momenteel niet gezwommen worden door de stromingen. Valerie en ik wisten dit al aangezien we hier al een keer geweest waren. Dan zijn we terug naar huis vertrokken en om ongeveer 18uur waren we thuis.
Zondag zijn we naar de English chapel geweest. Dit is een klein ‘kerkje’ waar de mensen enkel in het Engels praten. Eindelijk hebben we eens een hele mis verstaan! Ze hebben ons gevraagd om ons voor te stellen aan alle personen die in dit kerkje kwamen. Het was een heel hartelijke ontvangst.
Na de kerk nog even boodschappen doen want we waren iets van plan om te maken voor de verjaardag van Frédéric (onze papa in het oude gastgezin). Toen we thuis kwamen begonnen met meteen aan het bereiden van het middag eten: preipurree met worsten en een vleessausje. Voor erna hebben we chocomousse gemaakt en hiervan hebben we een deel opzij gezet om mee te nemen naar Frédéric.
Na het eten nog vlug de was doen (en je raad het nooit: het is beginnen regenen!).
Om 14uur vertrokken we met de bus richting Ambohimena. We hadden onze zak mee met ballonnen en onze pot chocomousse. Het was heel gezellig bij hen en het leek of we nooit weggeweest zijn. Rond 18uur hebben ze ons dan naar huis gebracht en daar hebben we nogmaals meegegeten.
Nog even naar het nieuws luisteren (aangezien er twee cyclonen op ons afkomen. 1 vanuit het oosten en 1 vanuit het westen) en dan gaan slapen.
