Laatste dag in Milano

Hallo iedereen. Gisteren was het onze laatste dag in Milaan. Voor we ’s avonds huiswaarts vlogen, zijn we nog een aantal dingen gaan bezoeken. We begonnen ’s ochtends met San Bernardino alle Ossa. Dit is een kerk in het centrum van Milaan, op wandelafstand van de Duomo. De kerk zelf is niet zo speciaal, maar ernaast bevindt zich een kleine kapel, waarvan de muren versierd zijn met talloze menselijke schedels en botten. Dat deed men in de 13e eeuw, toen er te weinig plaats was op het kerkhof. Het is een heel kleine kapel, tot aan het plafond gevuld met botten en schedels. Zeer speciaal om te zien.

Nadien gingen we te voet verder naar de Piazza dei Mercanti. Dit was het oude centrum van Milaan, voordat de Duomo werd gebouwd. Jammer genoeg was hier niet veel te zien, omdat de gevels vernieuwd werden, en dus niet te zien waren door alle stellingen ervoor. We gingen dan maar wat wandelen in de straten er rondom. ’s middags konden we ons broodje opeten op een pleintje in de zon. Misschien niet zo slim, want aangezien onze zonnecrème al ingepakt was, zijn we nu beide verbrand.

Na de middag bezochten we de stedelijke universiteit van Milaan. De studenten hadden ons dit vorige week aangeraden. Het is dan ook een zeer mooi gebouw, en de tuin is nog mooier. Die hadden we eigenlijk graag naar Brussel meegenomen. Vervolgens liepen we verder naar de Colonne di San Lorenzo. Dat zijn ruïnes, uit de tijd van het Romeinse rijk. Ze bevinden zich op een gezellig pleintje, tegenover de kerk van San Lorenzo. Hier zijn we nog even blijven hangen, om nog te genieten van een laatste gelati.

Om te eindigen wouden we gaan kijken naar het Anfiteatro Romano. Ruïnes van een amfitheater, uit dezelfde tijd als de colonne di San Lorenzo. Jammer genoeg was dit park gesloten. We keerden dan maar terug naar ons appartement, om onze valiezen op te halen. Van daar gingen we richting luchthaven, en dat zonder te verdwalen, of de verkeerde bus of trein te nemen, een hele prestatie voor ons.

De vlucht naar huis ging vlot, en we landden gisteren om 23u30 in Brussel. Vermoeid, maar tevreden kropen we ons bed in. We kijken met een goed gevoel terug op onze reis. We hebben veel bijgeleerd tijdens onze bezoeken, en hebben ook heel mooie dingen gezien in de stad. Om deze blog af te sluiten, eindigen we graag nog een laatste keer met onze, ondertussen wel bekende, wijsheden:

  1. In een vliegtuig zijn geen stopcontacten. In een trein wel, denk dus goed na over de plaats waar je je gsm oplaadt.
  2. Spreek goed af waar ze je komen halen in de luchthaven, zeker als je gsm plat is.
  3. Ook in de luchthaven is alles ‘op zijn Italiaans’, denk dus niet dat je tussen de check-in en het opstijgen nog tijd zal hebben voor een etentje.
  4. Vertrek op tijd naar de luchthaven.
  5. Doe geen nieuwe schoenen aan als je 13 km gaat wandelen.

Bedankt aan iedereen die ons avontuur in Milaan volgde. Ciao!

Bezoek RSA Ippocrate

Als laatste bezoek van deze trip zijn we RSA Ippocrate, een ander woon-zorgcentrum van Korian gaan bezoeken. Dit bezoek hebben we woensdag kunnen regelen doordat de ergotherapeut van het woon-zorgcentrum San Giorgio van Korian hier halftijds werkt.

Het woon-zorgcentrum geeft plaats aan 276 bewoners. In deze instelling is er maar 1 ergotherapeut aanwezig die halftijds werkt. Men kan hier permanent verblijven maar men heeft hier ook enkele kamers om te revalideren waar men maximum 2 maand kan blijven.

Eenmaal we aankwamen op de instelling hadden we het gevoel dat we een hotel binnenstapten. Vooraan is er een grote tuin waar de bewoners kunnen plaatsnemen aan een tafeltje. Deze tuin is afgesloten met een toegangspoort die men kan openen met een code.

Het interieur van het woon-zorgcentrum was luxueus, maar bij het doorgaan naar de kamers merkten we een groot verschil op. Deze waren onpersoonlijk en niet meer luxueus zoals de gangen en het onthaal. In elke kamer staan er 2 bedden en 2 kasten en is ruimte voor de badkamer. De bewoner heeft geen persoonlijke bezittingen op de kamer zoals een zetel of meubels van thuis.

Vandaag hadden we de mogelijkheid om een intake gesprek te volgen bij een patiënt die hier verblijft voor 3 weken. Tijdens het gesprek wordt er gevraagd naar de diagnose, het verhaal van de patiënt en wat zij wil bereiken. De vrouw in kwestie was gevallen en had haar arm en heup gebroken. Als gevolg kreeg ze een heupprothese. De therapeut startte na het intake gesprek met de passieve mobilisatie van de onderste ledematen.

Nadien zijn we samen met de ergotherapeut een rolstoel gaan brengen aan een bewoner. We merken dat de meeste bewoners zich zelfstandig verplaatsen met hun rolstoel. De therapeut stimuleert dit ook gedurende haar therapieën.

Ondertussen hadden we een gesprek met de ergotherapeut, hieruit merkten we een groot verschil op met de andere organisatie van Korian. In onze vorige organisatie (San Giorgio) verliep de dag rustig en was deze duidelijk gestructureerd. Wanneer de therapeut hier aankomt weet zij niet wat ze zal doen. Er zijn namelijk dagelijks nieuwe patiënten waarbij ze een intake gesprek zal afnemen en het onthaal meldt dagelijks welke taken ze hebben voor haar. Ze geeft zelf aan dat het een chaos is en ze van het ene punt naar het andere moet lopen en geen structuur aanwezig is.

De grootste verschillen tussen het woon-zorgcentrum RSA Ippocrate en een woon-zorgcentrum in België zijn:

  • De onpersoonlijke kamers.
  • Er vinden voornamelijk individuele therapieën plaats.
  • In het woon-zorgcentrum zijn er kamers voor een revalidatieprogramma van maximum 2 maanden.

 

Scopri il piacere della moda milanese

Omdat het vandaag regende, hebben we er een rustige dag van gemaakt. We vertrokken net voor de middag naar het centrum van Milaan. Dat deden we met de bus, in de juiste richting deze keer. We zijn ondertussen gescheiden van google maps, dat was eerder een haat-liefde verhouding. Na ons verschillende keren fout te hebben gestuurd, waren we het beu en vroegen we de scheiding aan. Onze nieuwe liefde heet ‘Moovit’. Op deze app kunnen we blind vertrouwen, een nieuw huwelijk kwam tot stand.

Eenmaal aangekomen in het centrum, dompelden we ons helemaal onder in de cultuur van deze modestad, door te gaan shoppen. We begonnen bij de Corso Buenos Aires. Dit is de langste winkelstraat van Milaan, met maar liefst 1,6 km shopplezier. Hier vind je de betaalbare winkels en grote ketens, voor elk wat wils.

Na een tussenstop bij de Burgerking (om eens wat anders te eten dan pasta), hebben we het tweede deel van deze winkelstraat ontdekt. Nadien namen we de metro naar de Duomo. Het originele plan was om deze te gaan bezoeken, en het dak te beklimmen, om daar van het mooie uitzicht te genieten. Helaas was het nog altijd aan het regenen, dus stelden we dit plan uit naar morgen. In de plaats gingen we verder shoppen. Helaas liet onze bankkaart het niet toe om in deze wijk een aankoop te doen, het werd dus window shoppen. De winkel die ons het meeste bij zal blijven is de enorme Apple store. Alleen al de buitenkant is al de moeite waard, en de winkel alleen al is het waard om een trip naar Milaan te plannen. We hebben nog nooit in ons leven zo veel Iphones bij elkaar gezien.

Eenmaal we rond waren op de Corso Vittorio Emanuele 2, en in het indrukwekkende warenhuis Rinascente keerden we terug naar ons appartement. Daar genoten we van een heerlijke zelfgemaakte pasta. We proberen namelijk zo veel mogelijk zelf te koken, om de kostprijs van onze week Milaan zo laag mogelijk te houden. Elke dag gaan eten zou namelijk hoog kunnen oplopen in prijs.

Om af te sluiten willen we jullie ook vandaag weer wat levenswijsheden meegeven:

  1. In Milaan hebben de mensen de gewoonte om met Pasen een groot paasei te kopen. Dat delen ze dan als dessert met de hele familie of met vrienden.
  2. Neem een zak mee die tegen de regen kan. Of een vriendin die een zak heeft die tegen regen kan.
  3. Wij spreken van palmtakjes. Hier delen ze op Palmzondag eerder halve bomen uit.
  4. Als je schoenen kapot zijn, koop dan gewoon nieuwe, je hebt toch plaats in je valies.
  5. Wij raden onze buren aan om de kinderkamer geluidsdicht te maken. (Lees: wij hebben hier nog nooit een wekker nodig gehad.)

Hieronder kunnen jullie nog enkele foto’s van vandaag bekijken. Fijne avond nog!

Navigli

Vandaag haalden we de toerist in onszelf naar boven. We vertrokken richting de wijk Navigli. Deze vroegere havenbuurt is intussen omgetoverd tot een gezellige, kleurrijke wijk, met allerlei bars en restaurants. Vroeger liepen er vijf verschillende kanalen door deze wijk, naar het ontwerp van Leonardo Da Vinci. Daar blijven er nu nog twee van over: Naviglio Grande en Naviglio Pavese. Vroeger bedoeld voor grote scheepvaart, nu zijn het gezellige grachten. Bij het doorlopen van deze wijk merkten we heel veel kunstenaars op.

We bezochten deze wijk niet zomaar. Er vond deze week namelijk een expo plaats: de design beurs. Daar vonden we een paar leuke, maar vooral onbetaalbare dingetjes voor als we later alleen gaan wonen. We ontdekten ook dat hier heel veel bloemenwinkels zijn, en we wisten tot nu toe ook nog niet half hoe veel soorten cactussen er eigenlijk bestaan. We zijn ook helemaal verliefd op blauwe orchideeën.

Na ons korte bezoek aan de designbeurs, hadden we afgesproken met Kristina, om een lekkere gelati te gaan eten. Kristina is een Belgische vrouw, die 30 jaar geleden voor haar werk verhuisd is naar Milaan. We leerde haar kennen, via een zeer wanhopige facebookoproep, in de hoop instellingen in Milaan te vinden. Kristina heeft ons de afgelopen maanden heel hard geholpen in onze zoektocht. En dan vooral met telefoontjes. We wouden haar dan ook absoluut ontmoeten tijdens onze reis, om haar te bedanken met een speciale attentie (1 kilo Belgische chocolade).

Aangezien we graag zoals de echte Italianen wouden doen, hebben we nadien een aperitivo gedronken langs het kanaal, samen met een hapje. Ondertussen bedachten we de wijsheden voor vandaag:

  1. In de lift moet je altijd eerst wachten tot iedereen erin staat, en dan pas op de knopjes duwen. Hij gaat namelijk enkel naar het verdiep dat als eerste gekozen werd. (Sorry buurman, dat je weer naar beneden moest lopen.)
  2. Na een tijdje vind je de weg ook wel zonder google maps (applausje voor ons!)
  3. Denk nooit ‘Ik volg de mensenmassa voor de goede weg’, want ze lopen uiteindelijk toch in beide richtingen.
  4. Vertrek goed op voorhand, want op een voetgangersbrug kan het fille zijn.
  5. Denk niet dan je de Milanezen kan nadoen in het verkeer. (Lees: wij hadden daarstraks een bijna-doodervaring.)

Ciao!

Weeral van die wijsheden

Hey iedereen! Om af te sluiten hebben we ook vandaag weer wat wijsheden opgelijst.

  1. Zorg dat je de stekker aanzet als je iets wil opladen, of je zou wel eens een dag onbereikbaar kunnen zijn.
  2. Als oude dametjes tegen jou beginnen praten in het Italiaans, beginnen ze alleen maar meer te praten als je ‘English’ zeg. Je zegt best gewoon ‘Si, comprende, comprende’, of ze stoppen nooit meer. Comprende?
  3. Vergeet de voordeur niet op slot te draaien.
  4. Neem nergens eten mee, want je krijgt er toch. Italianen zijn hier heel vrijgevig mee.
  5. Blaffende honden bijten niet, maar ze maken je wel (heel vroeg) wakker.

Met onze wijsheden op zak vliegen wij het weekend in. Buon fine settimana!

San Siro Stadium

Vandaag zijn we na ons bezoek aan de universiteit het San Siro Stadium gaan bezoeken. Het stadium is de thuisbasis van voetbalclub AC Milan en FC Internazionale Milano en behoort tot de grootste van Europa. De officiële naam van het stadium is Giuseppe Meazza vernoemd naar de speler Meazza die in de jaren 30 grootse successen behaalde voor Internazionale Milano. Het stadium biedt plaats aan 85 000 supporters.

Milaan_San-Siro-stadion

Wanneer we toekwamen bij het stadium merkten we hoe immens groot dit was, je hebt er verschillende ingangen om binnen te gaan. Bij het binnengaan merkten we dat het stadium volledig in het teken stond van AC Milaan, dit omdat er morgen een match gepland staat tegen Lazio.

 

Verder doorgelopen in de gang kwamen we aan bij de kleedkamer van AC Milaan en FC Internazionale. Beide hebben hun kleedkamer in de kleuren van de club. Voor het binnengaan van de kleedkamer van FC Inter merkten we in de gang op de muren stickers van de belangrijkste spelers in de geschiedenis op.

Daarna kwamen we terecht in de spelerstunnel, op het einde stonden hier borden van de club AC Milan. Bij het uitkomen van de tunnel kwamen we op het terrein zelf uit. Op het terrein zelf mochten we niet komen maar er wel rond en in de tribune.

Afsluiten deden we in de shop, jammer genoeg liet onze portefeuille het niet toe om een souvenir mee te nemen.

 

 

Daar zijn we weer met onze wijsheden

Ciao,

Om af te sluiten willen we jullie ook vandaag nog enkele levenswijsheden meegeven.

  1. Taalmoeilijkheden zijn niet altijd een probleem. Soms kom je er beter uit. De delivery man van de Mcdonalds denkt nu dat wij de bazen van Airbnb zijn.
  2. Je neemt best een visakaart mee op reis, als je eten aan huis wilt laten leveren.
  3. Ook in Milaan kan het regenen. Heel hard regenen…
  4. Vraag aan je gastheer om instructies achter te laten over het openen van de terrasdeur.
  5. Neem altijd reserve schoenen mee op reis. Of hele goede plakkers.

Dat was het voor vandaag.

Tot morgen!

Bezoek aan de spinal unit at the Niguarda Hospital

Vandaag zijn we in de namiddag op bezoek geweest in het Niguarda ziekenhuis op de spinal unit. Dit is een afdeling waar men rug – ziekten en aandoeningen behandelt (spina bifida, quadriplegie en paraplegie). De weg er naar toe verliep vlot. Bij de foto’s kunnen jullie de plattegrond zien van het ziekenhuis, dit was immens groot. Google maps kon ons niet helpen dus moesten we de plattegrond lezen en hieruit de juiste weg zoeken.

Eens we aan het juiste gebouw aankwamen merkten we al snel dat hier ook, net zoals gisteren, gewerkt werd met verschillende kleuren in de kledij om de disciplines aan te duiden. Zo dragen de paramedici witte kledij, de dokters groene en de verpleegkundigen blauwe. Daarnaast zagen we dat er een familiaire band aanwezig was tussen de patiënten en de zorgverleners maar ook tussen de verschillende patiënten onderling. Wanneer we dit navroegen aan één van de studenten ergotherapie vertelde ze dat dit enkel in deze instelling aanwezig was. Tijdens ons gesprek met de ergotherapeut kwamen we te weten dat er een patiënt met zijn vrouw gaat trouwen in het ziekenhuis. Dit vonden Melissa en ik iets heel speciaal omdat we dit niet zien gebeuren in België.

De afdeling van het ziekenhuis behandelt zowel kinderen als volwassenen die rugaandoeningen hebben. De mensen kunnen hier ambulant langskomen maar ook residentieel verblijven. Paraplegie patiënten verblijven gemiddeld 6 maanden in het ziekenhuis, bij mensen met een quadriplegie is dit een jaar.

De ergotherapeut die ons vandaag meenam om een kijkje te nemen werkt niet volgens een bepaald principe. Ze vindt dit mooi in theorie maar moeilijk uitvoerbaar in de praktijk. Wanneer we vroegen of ze gebruik maakte van een top down of bottom up behandeling vertelde ze ons dat dit zeer afhankelijk is van de patiënt. Net zoals het cliënt centered werken, niet elke patiënt kan zijn wens uitdrukken of realistische doelen opstellen. De ergotherapeut maakt deze dan op in plaats van de patiënt maar probeert zoveel mogelijk rekening te houden met de patiënt.

Gisteren merkten we op dat familie heel belangrijk is in Milaan, dit konden we vandaag terugzien doordat er op het multidisciplinair overleg, dat maandelijks plaats vindt, zowel de patiënt als de familie uitgenodigd wordt om dit bij te wonen. Ook de therapiesessies mogen worden bijgewoond door de familie. Ze hebben hier ook geen bezoekuren dus familie mag zelf kiezen hoelang men blijft en op welk moment men komt.

Binnen een therapie vindt de ergotherapeut vertrouwen tussen haar en de patiënt maar ook tussen de ergotherapeut en de familie belangrijk. Ze vertelde ons dat wanneer er vertrouwen is, het niet erg is als je een fout maakt omdat dit mag en kan wanneer je een goede band hebt. Door het vertrouwen bouw je een goede relatie op met je cliënt.

Men voert hier ADL activiteiten, kooktherapieën, wandelsessies, computersessie, elektrostimulatie en huisbezoeken uit. Maar ook het maken van ortheses, en gebruik van splints en hulpmiddelen behoort tot het takenpakket van de ergotherapeut. Een therapiesessie duurt ongeveer 45 minuten. En elke dag krijgen de patiënten ergotherapie en kinesitherapie. In deze instelling vinden we niet enkel het behandeltraject terug maar ook het adviestraject. Men geeft advies omtrent hulpmiddelen, zo zal men samen met de patiënt de geschikte rolstoel samenstellen. Ook woningaanpassingen komen eveneens aan bod.

We mochten een therapie bijwonen waarbij er aan de patiënt met een paraplegie de transfer in en uit de auto werd geleerd. Dit werd geleerd in een klein groepje met begeleiding van de ergotherapeut alsook van een patiënt die hiermee al ervaring heeft. Eerst moest de patiënt zich zelf transfereren om nadien het kussen uit de rolstoel te halen, de wielen 1 voor 1 losmaken en op de achterbank leggen. Daarna moest de patiënt de rugleuning dichtplooien en de rolstoel in de auto over zich heen heffen en op de stoel naast hem plaatsen. De laatste stap was voor de patiënt moeilijk omwille van het feit dat men de rolstoel over zich en het stuur heen moet heffen. Bij het uitstappen had de patiënt minder moeilijkheden. Dan merkten we enkel moeilijkheden bij het opzetten van de wielen.

Wanneer we vroegen naar de regels omtrent het autorijden met een beperking merkten we een groot verschil met België. In België moet je testen afleggen zodat je mag rondrijden met een aangepaste wagen wanneer je een beperking hebt. Hier, in Milaan, hoeft dit niet. De ergotherapeut geeft de mensen rijles in een auto die aangepast is aan de patiënt. Enkel wanneer men twijfels heeft over de rijkunsten van de patiënt zal hij of zij doorverwezen worden naar een instelling waar hij of zij testen moet afleggen.

Als tweede therapie konden we kijken hoe iemand met een paraplegie zich leert aan- en uitkleden. Dit was ongeveer hetzelfde als in België.

(de voorkant van het ziekenhuis)

Nog een paar wijsheden

Om de dag af te sluiten, willen we jullie ook vandaag nog enkele levenswijsheden meegeven:

  1. Grote dorst mag je hier niet hebben. (Toch niet als je een koffie drinkt.)
  2. Kijk goed welke buskaart je weggooit, zodat je niet voor verrassingen komt te staan.
  3. Verkeersregels bestaan hier niet.
  4. Ook mannen kunnen bloemetjesbroeken dragen. (Of het mooi is, daar gaan we verder niet op in.)
  5. Zet de routebeschrijving van google maps op, of je gaat gegarandeerd de verkeerde richting uit.

Dat was het voor vandaag. Buona notte!

Bezoek Rsa San Giorgio

Vandaag stond ons eerste bezoek gepland!

We zijn Rsa San Giorgio, een woon-zorgcentrum binnen de organisatie van Korian gaan bezoeken. Het woon-zorgcentrum is 5 verdiepen hoog waarvan 4 verdiepen voor de patiënten zijn. Hoe hoger het verdiep, hoe groter de zorgen. Het 5de verdiep is enkel voor het personeel en directie beschikbaar.

Onze tocht naar de instelling is zonder problemen verlopen, omdat we geen risico wouden nemen hebben we gekozen om te voet naar de metro te gaan zodat we niet de foute kant op gingen met de bus. De metro was een speciale ervaring omwille dat deze automatisch bestuurd wordt en er dus geen bestuurder aanwezig is en je helemaal vooraan kan plaatsnemen.

Toegekomen op de instelling werden we uitgenodigd om een koffie te drinken samen met de directie en de ergotherapeut, Michela. Tijdens dit moment hebben we een goed gesprek kunnen voeren waar we heel wat informatie hebben uitgehaald. In het woonzorgcentrum werkt men veel rond handrevalidatie, het behouden of verbeteren van de sensibiliteit en passieve mobilisatie van de bovenste ledematen. Dit kan zowel in groep als individueel plaatsvinden. Creatieve groepstherapieën worden voornamelijk gedaan omwille van de socialisatie en aandachtstraining die hierbij aan bod komt. Een ADL activiteit zoals een ergotherapeut in België uitvoert in de ochtend vindt hier niet plaats omwille dat de ergotherapeut haar werkdag begint om 9 uur. Fixatie wordt hier enkel toegepast wanneer mensen een hoog vlarisico hebben en men goedkeuring heeft van de familie. Men maakt dan gebruik van voorzettafels of een gordel.

Men maakt voornamelijk gebruik van non farmacologische behandelingen, voor het oefenen van de fijne motoriek en de cognitie gebruikt men het medium farmacube (zie foto, groene en rode kubussen). Dit is een medium waarbij de patiënt de blokken juist op de tekening moet leggen zodat alle blokken gebruikt worden en de tekening gevuld is met de juiste kleur. Silverfit is een programma waarmee men voornamelijk de grove motoriek kan trainen. De patiënt ziet een persoon op de televisie een positie aannemen en moet deze nabootsen. (Je kan dit vergelijken met het spel van de WII) Daarnaast wordt er heel wat therapiemateriaal zelf gemaakt omwille van de kosten. Het woon-zorgcentrum is een privé organisatie wat ervoor zorgt dat de patiënten alles betalen en er geen subsidies worden ontvangen. Om de kost voor de patiënten zo laag mogelijk te houden wordt er low budget gewerkt.

Net zoals bij ons in België maakt men gebruik van het assessment: MMSE. Dit doet men vooral om zelf een beeld te krijgen over de patiënt en therapiesessies te kunnen maken. Daarnaast maakt men gebruik van de Barthel-, Tinetti en Conley schaal. Het grootste verschil met België is dat wij de mensen in Belgische woon-zorgcentra geen therapie gaan geven om te verbeteren maar wel om de resterende kwaliteiten in te zetten tijdens aangeboden activiteiten en de occupationele tevredenheid zo hoog mogelijk houden.  Hier gaat men gericht werken op het verbeteren van functies.

Bij het opstellen van een activiteit zal er rekening gehouden worden met de pathologie, de intrinsieke motivatie van de patiënt zowel individueel als in groep, en kijken of de patiënt al dan niet hulpmiddelen nodig heeft voor het uitvoeren van activiteiten. Er wordt ook geluisterd naar de individuele wens van de patiënt, zo vraagt men op welk moment van de dag hij het liefst therapie krijgt en of hij het liefst individueel of in groep oefent. Meestal vindt de therapie tussen 10 uur ’s ochtends en 12 uur ’s middags plaats, nadien gaan de patiënten eten. Rond 13 uur 30 wordt een rustmoment gehouden tot ongeveer 16 uur. Om 16 uur krijgt de patiënt een vier uurtje en vinden er verschillende activiteiten plaats.  Op zaterdag werkt er telkens 1 persoon van het multidisciplinair team in het voormiddag zodat er op zaterdag een therapiesessie wordt aangeboden. Op zondag komt er meestal een zanger / band langs die enkele hits komt spelen. In het weekend is er ook wekelijks een misviering in het rusthuis.

De belangrijkste verschillen die we opmerken tussen een woon-zorgcentrum in Milaan en België zijn:

  • In Milaan geeft men therapie zodat de patiënt evolueert, in België richt men zich op het behouden van de resterende mogelijkheden
  • In België werkt er bijna in elk woon-zorg centrum een ergotherapeut. Rsa San Giorgio heeft als enige een ergotherapeut in dienst van de overkoepelde organisatie Korian.
  • Familie komt hier veel op bezoek en blijft ook zeer lang aanwezig.

Dat was het voor vandaag. Morgen staan er twee bezoeken op de planning: IRCCS S. Maria Nascente en de spinal unit van ospedale Niguarda. Daar morgen meer over.