Week 6 is goed verlopen, ik heb enkele positieve feedback gekregen over mijn inzet en motivatie. Dit maakt vorige week weer goed. Ik heb heel wat therapieën helemaal zelfstandig mogen uitvoeren.

Zo mocht ik een orthese maken voor een cliënt die helemaal geen duim oppositie had. (Foto: de orthese met de gaatjes) Er bestaan verschillende soorten materialen die gebruikt kunnen worden, met grote of kleine gaten, harde of zachte materiaal, flexibel, kleuren, diktes… Dit maakt het allemaal wat ingewikkeld. Ik heb ook een orthese voor mezelf gemaakt als oefening. (Foto: de licht roze orthese en moest nog bijgewerkt worden)

Verder mag ik ook de transferts begeleiden, zoals de transfert: zelfstandig, van rolstoel naar bed en terug van bed naar rolstoel. Ook de transfert van rolstoel naar het toilet, het uit- en aandoen van de broek en terug naar de rolstoel, mocht ik begeleiden.

Op de stageplaats is er ook een interessant computerprogramma, nl. E-link, waarmee de kracht in de handen proximaal en distaal geoefend kan worden door allerlei leuke computerspelletjes. De “computerspelletjes” worden aangepast door de ergotherapeut volgens de mogelijkheden van de cliënt.

Mijn stagementor werkt in het daghospitaal. De cliënten komen ambulant. Ze kunnen hun dagen kiezen wanneer ze op therapie willen of kunnen komen. De therapeuten proberen de planning van de cliënten zo op te maken opdat het voor elke cliënt, het beste uitkomt. Soms kan het wel voorvallen dat de cliënt een uur of zelf paar uren niks te doen heeft. In dat geval kunnen de cliënten aan de therapeuten vragen of ze een opdracht kunnen krijgen zodat ze alleen verder kunnen oefenen.

Er is ook een volgorde van therapeuten, met wie als eerste, de therapieën mag aanduiden op de planning van de cliënt, zoals APA (activité physique adaptée). Hier worden activiteiten in groep uitgevoerd en wordt er ongeveer een uur gewerkt. Deze discipline krijgt daardoor voorrang op de rest. De kinesitherapeuten krijgen dan weer voorrang, omdat ze soms specifieke materialen gebruiken voor de cliënten, die een volledig uur of meer in beslag neemt, zoals de Locomat. De ergotherapeuten daarentegen hebben maar een halfuurtje om hun therapie te geven. Hierdoor kan deze “gemakkelijker” geplaatst worden tussen 2 activiteiten in.

De verplaatsingen (met de auto of openbaarvervoer…) die de cliënten autonoom uitvoert om tot aan het hospitaal te geraken, worden volledig terugbetaald. Voor de cliënten die niet de mogelijkheid hebben om zelfstandig tot aan het hospitaal te komen, wordt de ambulance ingezet om ze te vervoeren van en naar de stageplaats.

De stageplaats heeft ook enkele verdiepen met bedden. Er zijn verschillende afdelingen: neurologische afdeling, amputaties, lombalgie, ontwaken uit de coma, post-operaties… De ergotherapeuten verdelen zich over de verschillende afdelingen. Deze cliënten verblijven in het hospitaal en kunnen in het weekend naar huis gaan als test. Deze cliënten zijn gemakkelijker in te plannen omdat ze in het ziekenhuis verblijven. Als het fysiek en cognitief mogelijk is kunnen de cliënten op eigen initiatief naar de therapielokalen begeven. De andere cliënten die rolstoelafhankelijk zijn en hulpbehoevend zijn om zich te verplaatsen of cliënten met cognitieve stoornissen, worden door de brancardiers naar de therapielokalen begeleidt. De brancardiers komen de cliënten weer ophalen om terug naar de kamer te gaan.

Alle cliënten hebben recht op een aantal therapieën per week per discipline, indien de therapieën voorgeschreven zijn door de dokter. 1 therapie wordt gezien als 30 minuten.

Mijn excuses voor het weinige nieuws dat ik de laatste 2 weken heb laten weten, maar mijn stagerapport slorpt heel wat tijd op. bijkomend krijg ik opdrachten op de stageplaats en dit in een super druk werkrooster. Dit alles maakt het super interessant en ik leer enorm veel bij, maar dit ten nadele van mijn blog.

Vrijdag 27 oktober 2017 ging ik met veel stress naar mijn stageplaats, want vandaag zou ik mijn tussentijdse evaluatie krijgen.

Stress omdat tot dan alle andere stagiaires 1 voor 1 gebuisd werden. Voor mijn komst was er zelfs een stagiair die, na zijn tussentijdse evaluatie, geen stage meer wou lopen op de stageplaats omdat hij vond dat men onredelijk was. De studenten waarmee ik enkele keren ook buiten de werkuren mee op stap gingen waren net, met de hakken over de sloot geslaagd en 1 student (die alle therapieën overnam van haar stagementor) had op geen enkele competentie een voldoende.

Ik mocht deelnemen aan de eerste “synthese”, de vergadering tussen de kinesitherapeut, verpleegster, arts en APA. Ik was super zenuwachtig naar hoe het ging verlopen en wat ik allemaal moest vertellen. Ik moest een korte samenvatting geven over de activiteiten of assessments die uitgevoerd waren de voorbije week, dit bij de verschillende patiënten. Er waren verschillende patiënten die ik niet had gezien, maar een ergotherapeut is zo vriendelijk geweest om een korte samenvatting te maken van elke patiënt die ik dan “gewoon” moest voorlezen. Het enige probleem was dat ik niet alle afkortingen begreep die hij gebruikte en sommige woorden kon ik moeilijk uitspreken. Alle aanwezigen zijn allemaal begripvol gebleven.

Alle patiënten kennen me ondertussen al, want als ik ergens passeer hoor ik de patiënten zeggen. “Kijk dat is de studente uit België, ze studeert in het Nederlands ergotherapie. Ze begrijpt heel goed Frans, maar ze heeft een accent!” of wanneer ze mij iets vragen en ik antwoord, is het “van welke regio bent u, want ik ken u accent niet?”

De patiënten kregen rugschool van mij. Ik kom vooral met patiënten met volgende pathologieën in contact voor rugschool; lumbago, hernia, multiple sclerose of patiënten die door een andere reden rugpijn ervaren. Verschillende basishoudingen werden geoefend door behulp van  kleine voorwerpen. Pas wanneer de patiënten de basishoudingen kennen, worden deze houdingen toegepast in dagdagelijkse situaties. Ook worden de reflexen achteraf geobserveerd. Ik gaf vooral de basishoudingen mee!

– chevalier servant: de voorwaartse uitvalstand
– front avant: de voorwaartse buigstand
– front laterale: de zijwaartse buig-strekbeweging
– balancier: golfersbeweging
– halterophile: bankhouding

Mijn stagementor was niet aanwezig en er werd mij al direct meegedeeld dat ze er de hele week niet zou zijn. Door deze afwezigheid was het wat chaos in de planning van de ergotherapeuten want er waren ook 2 ergotherapeuten met verlof en dan nog mijn stagementor die afviel. De ergotherapeuten moesten hierdoor de grote groep patiënten over elkaar verdelen.

Dit gaf mij dan weer de mogelijkheid om meer zelfstandig activiteiten uit te voeren. Ik mocht intake gesprekken voeren bij nieuwe binnengekomen patiënten. Hierbij worden verschillende factoren nagegaan bij de patiënt, zoals de familiale situatie (getrouwd, samenwonend, kinderen…), de professionele situatie (welk werk wordt er uitgevoerd en of de patiënt arbeidsongeschikt is), hoe de patiënt zich verplaatst en of de patiënt een rijbewijs heeft, of de patiënt een operatie heeft gehad, pijn heeft en dan moet de patiënt de pijn aanduiden waar en een score geven op 10. 0 is weinig en 10 is veel pijn. Ook wordt genoteerd of dit in zittende toestand is of staand. De gewoontes van de patiënt, transfert bed, stoel, auto, toilet, bad en welke positie hierbij pijnlijk is, alsook de IADL’s (huishouden, koken, winkelen, was…)  worden nagegaan. Er wordt ook nagegaan of de patiënt links of rechtshandig is en wat zijn hobby’s zijn. Krijgt de patiënt thuishulp, kine… Ook wordt de thuissituatie opgevraagd (woont de patiënt in een appartement, huis, met trappen, lift, een douche of bad) en uiteindelijk wordt er gevraagd wat de patiënten belangrijke doelen vindt.

Ik heb ook de JAMAR-test mogen uitvoeren bij verschillende patiënten. De JAMAR is een voorwerp waarmee je de kracht van de hand en de vingers kunt meten in verschillende posities.

Vandaag mocht ik meer zelfstandig werken met de patiënt met de handprothese. Eerst hebben we enkele oefeningen gedaan waarbij de patiënt een dop van tafel moest nemen. Hij gebruikte zijn handprothese en moest zorgen om de dop niet te verliezen. Ik had de patiënt zo gepositioneerd dat er geen lichtinval was en er geen andere patiënten op de achtergrond waren. Toen ik wou filmen was de batterij van de camera leeg en ondertussen kwam ook de orthopedist langs. Zonder zich voor te stellen, onderbrak hij het filmpje dat ik aan het maken was en vertelde de patiënt dat hij nu de handprothese terug wou. De patiënt evenals mezelf waren verschoten van zijn plotse verschijning en wat hij vroeg. Ik zei tegen de orthopedist dat we nog bezig waren met het laatste filmpje voor de argumentatie en dat ik dit graag af wou maken. De orthopedist maakte duidelijk dat hij weinig tijd had en dat we verder moesten doen. Onder de blik en de druk van de man hebben we het filmpje verder afgemaakt, maar de patiënt was nu minder geconcentreerd waardoor de oefening, die hij daarvoor minstens 20 keer goed had gedaan, nu niet meer lukte. Ondertussen kwam ook de stagementor er bij. Zij probeerde de orthopedist af te leiden, zodat hij niet aan de tafel bleef staan waar we het filmpje maakten, om zo de druk te verminderen. Uiteindelijk is het ons gelukt om een goed filmpje te maken. De orthopedist heeft de prothese meegenomen. Ook al was de interventie nog niet gedaan en had de patiënt nog een therapiesessie in de namiddag voorzien. De patiënt zou die dag ontslagen worden uit het ziekenhuis omdat er niet meer verder geoefend kon worden.  Ondertussen had een verpleegster ook een andere patiënt, achter de cliënt geplaatst in het beeld van de camera. Ik had dit pas achteraf gezien maar hier door zou het filmpje geweigerd worden, want er mogen geen derden gefilmd worden. Dit vond ik natuurlijk jammer, want het filmpje was een goed gelukt. Tijdens de bimanuele handeling had de patiënt de juiste krachtdosering gebruikt. Uiteindelijk heb ik het filmpje mogen meenemen naar mijn studio en in het weekend heb ik dit herwerkt, zodat de patiënten op de achtergrond niet zichtbaar meer waren en het filmpje alsnog gebruikt kon worden.

Anekdote van VRIJDAG 13^de. Ik ben normaal gezien niet bijgelovig, maar na die dag toch een beetje. Ik ben opgestaan met minstens 8 muggenbeten, alleen al in mijn gezicht. Het jammere is dat ik hierop een allergische reactie krijg met grote rode gezwollen vlekken tot gevolg. De ergotherapeuten in het ziekenhuis adviseerden mij een product aan te brengen, dat ik moest gaan halen bij de apotheker.

Na mijn stage ben ik dus direct naar de apotheker gegaan, maar onderweg verloor ik mijn metrokaart (maandelijks abonnement). Ik heb minstens 5 keer al mijn zakken leeggemaakt en opgeruimd, maar zonder resultaat: mijn kaart was echt kwijt. Ik wou mijn mama bellen om haar op de hoogte te brengen, maar toen zag ik dat ik een berichtje op facebook had gekregen van een onbekende persoon, die mijn kaart had gevonden. Super blij, stuurde ik dat we ergens moesten afspreken zodat ik mijn kaart zou kunnen recupereren. Gelukkig was het niet te ver weg en als het meisje me zag toekomen, kwam ze zelf naar me toe en zei: alstublieft en ze ging weer verder. Verbaasd over wat er allemaal op korte tijd was gebeurd, had ik haar niks aangeboden om haar te bedanken. Dit vind ik achteraf gezien wel jammer want dit was echt lief van haar.

Aangekomen in mijn studio, begon ik met het eten te maken. Iets in mijn pan is blijkbaar beginnen branden en heel mijn studio was gevuld met rook. Zo erg zelf dat mijn brandalarm er door afging. Snel op een stoel gesprongen heb ik de batterij er uitgehaald zodat de buren zich geen zorgen hoefden te maken.

En zo zag mijn vrijdag de 13^de eruit, veel opwindingen maar uiteindelijk is alles op zijn pootjes terecht gekomen.