En ze leefden nog lang en gelukkig..

Geplaatst op door

Zo zo, ja het sprookje is al een kleine 2 weken gedaan en amai 🙁 .

Ik heb toch even de tijd moeten nemen om terug ’thuis te komen’, het was misschien maar 2 maand, maar het begon daar in Frankrijk eindelijk mijn thuis te worden. En dan kwamen plots mijn ouders me halen, ze kwamen de laatste stagedag, ik was wel heel blij, maar de dag erna zaten we al in de auto richting België, dus het was echt van de ene dag op de andere dag gedaan, ik had liever daar nog enkele daagjes van het mooie weer genoten bij mij ouders.

Die laatste week was echt gek, ik vond het echt niet prettig om weg te gaan en mijn stagementors ook niet… + Zij hadden die week kei veel vergaderingen en dergelijke dus ik was kei veel alleen met de anders stagiaire, wij waren daar precies de ergo’s, veel patiënten moeten overnemen dus dat was wel leuk 🙂 .

En dan donderdag het afscheid van de stage, patiënten, mentors en collega’s en het weerzien van mijn ouders. Dus ik heb niet geweend omdat ik droevig en blij tegelijk was, ik liep gewoon vol spanning die dag.

Als afscheidscadeautje hadden mijn ouders Karmeliet mee, want ja ja dat wordt in mijn dorp gebrouwen en dat was toevallig een van hun favoriete bieren, dus ik was wel trots ! 😀

Buiten mijn ouders, zussen, Jan (mijn vriend) en Nieke (mijn beste vriendin), wist niemand dat ik vroeger naar huis kwam. Dus na 1300km ben ik mijn vrienden gaan verrassen :p via sociale media kon ik namelijk zien waar ze op café zaten en ik ben daar gewoon even rustig binnen gewandeld. Wat een leuk weerzien, echt grappig eigenlijk!

Verder wil ik nog wat vertellen wat ik heb geleerd daar, buiten de ervaring die ik heb opgedaan in de doelgroep fysieke revalidatie.

“Je bent blij om thuis te zijn zeker?”

Ja en nee.

Mijn ogen zijn echt open gegaan, die sleur hier in België, het heeft me goed gedaan om daar 2 maand uit te ontsnappen, maar je ziet ook hoe snel je hervalt. Ik heb nu minder schrik om er op uit te gaan, ik ben er me van bewust dat ik heel mijn leven uitdagingen wil aangaan, want dat ik er echt heel veel uit heb geleerd.

Ik ben zelfstandiger geworden, ik leef bewuster, maar analyseer nog steeds heel veel. Ik moet meer doen en minder denken!

Ik heb het eigenlijk echt moeilijk gehad de week van mijn thuiskomst, ik wou niet thuis zijn, ik wou daar nog zijn, in mijn studio, mijn route naar het werk aflopen, naar de vertrouwde buurtwinkel gaan, ik had daar een leventje opgebouwd en wou dat verder zetten, ik wou terug mijn plan trekken en doen waar ik zin in had, even met niemand rekening houden. Ik las ooit: van alleen wonen word je egoïstisch. En ’t is nog waar ook :p .

Hoewel ik nu ook ondervind dat de belgen redelijk egoïstisch zijn ingesteld, en zo druk bezig met hun eigen leventje. Ik kwam thuis en alles ging zijn gewone gang, maar ik moest me echt wel terug aanpassen.

Ach ik ben wel blij dat ik terug sociaal contact heb, want dat heb ik daar wel gemist (ook door het slechte internet, ik was een beetje geïsoleerd daardoor). Ook de Belgische mayo, amai!, mijn fiets,  frietjes, voor de rest mijn ouders, vrienden, familie…

Ook wil ik hierlangs nog iedereen bedanken dat ik dit heb mogen en kunnen doen: bedankt aan mijn ouders voor de steun en financiën 😉 + ik heb jullie gemist! Dank u aan ’t school en de docenten voor het mogelijk maken van Erasmus in deze opleiding, dank u leiding van Chiro Hemo Topstal om mij 2 maand te kunnen missen 😉 en super hard bedankt aan de geweldige stagementors, zij waren het enige sociale contact dat ik die 2 maand heb gehad, dus voor mij niet alleen stagementors maar ook vrienden! Ik zal hun nooit vergeten en ik denk zij mij ook niet al te snel.

Bisous,

La petite belge Stefanie

Van links naar rechts: Stella, Lise, ik en Valerie

Nooit gedacht…

Geplaatst op door

… dat ik dit ging zeggen, maar ik wil niet naar huis! 😀

Ik ben het hier gewoon aan het worden, mijn studio voelt aan als thuis en de stage als werk, met super leuke collega’s (stagementors)!

Vorige vrijdag nam ik afscheid van de stagiaire ergo (1e jaars), dus ik had maandag niet zo veel zin om te vertrekken omdat ik wist dat ze dan weer alleen mij gingen observeren en daar krijg ik stress van. Gelukkige kwam er maandag al een nieuwe stagiaire (3e jaars en van dezelfde school). Zij kreeg echt superveel uitleg over vanalles dus van haar verwachten ze wel een tikje meer denk ik (qua briefing en het aanvullen van dossiers).

Ik heb dagelijks mijn vaste patiënten, R (CVA), O (CVA), L (elleboog- en heupfractuur door val), V (schouderluxatie en heupprothese door val) en Q (ook CVA). CVA = beroerte. Op maandag en woensdag heb ik een patiënte (Y) van het dagcentrum, ze heeft een neurologische aandoening waardoor kracht in handen en voeten verloren gaat. Voor haar gaan we volgende maandag een orthese (spalk) maken, zodat haar duim in een functionele oppositie staat. Ik hoop dat Valerie me gaat helpen want ik heb dit niet geleerd op school, ik heb het hier wel al enkele keren geoefend, maarja…

Met L heb ik deze week pannenkoeken gemaakt en van V heb ik afscheid moeten nemen, ze mocht terug naar huis. O is een Duitse patiënte, eigenlijk was de andere stagiaire haar therapeut maar ik heb mevrouw O dus opgenomen voor verdere behandeling na haar vertrek. Samen met enkele zorgkundigen ben ik de enige die een beetje Duits verstaat en spreekt dus de ergotherapeuten vinden dat echt zalig als ik met de patiënte therapie heb. Ik moet wel echt de klik in mijn hoofd maken, nu Duits, dan weer Frans. Zelf vind ik het ook wel een beetje lachwekkend, wat zeg ik allemaal. Soms een Nederlands woord ertussen of een Frans, maar ik doe mijn best, dat is het belangrijkste en mevrouw O zegt dat ze me wel goed verstaat dus dat is mooi meegenomen 🙂 . Ik leer hier veel bij hoor, zelfs Duits!

Het is hier ook echt prachtig weer dus ’s middags zitten we buiten op het balkon, hopelijk neem ik een beetje kleur aan he.

Verder ben ik deze week bij Valerie mogen gaan eten: plancha, een soort grillplaat waar groentjes en vlees worden op gebakken. Stella was er ook. Zij spreken regelmatig af om samen naar een aflevering ‘Top-Chef’ te kijken en ze hadden mij dus ook uitgenodigd, kei lief! Het was een super gezellige avond.

Deze week was mijn laatste week met Stella want zei vertrekt volgende week op bijscholing. We kregen allebei een beetje tranen in onze ogen, daarmee dat ik zeg dat ik niet naar huis wil. Dankzij hun heb ik hier een super ervaring! Buiten mijn stagementors had ik zeer weinig sociaal contact dus ik heb echt een band met hun, ik ga ze echt missen!

Donderdag heb ze me een ‘mini-examen’ laten afnemen. Ik kreeg een medische dossier (casus) van een oude patiënt en ik moest zeggen welk assessment ik wou afnemen, wat de doelen zullen zijn en welke therapie ik zou kunnen geven. Ik had super veel stress maar het is goed gegaan.

En dit weekend is Ainsley me komen bezoeken, het was weer gezellig.

 

Tot binnenkort!

Aftellen

Geplaatst op door

2 weken…

  • niets van mij gehoord
  • te gaan

Jaja, nog 2 weken en het is al voorbij. Ben toch wel een beetje blij ook, ik mis iedereen zo. Maar voor de rest is alles hier in orde. De voorbije 2 weken heb ik 5 dagen stage gelopen per week, nu zijn mijn uren dat ik op het einde tekort zou komen ingehaald.

Wat heb ik de voorbije weken uitgestoken? Ik heb spalken leren maken, voor het hand, tegen spasticiteit of misvormingen. Ik heb met elke stagementor (3) eentje gemaakt, en ja ze doen het alledrie anders, wel niet zo handig dus om het op drie manieren te zien en te leren. Ik heb mijn opdracht ingediend dat ik van hun kreeg, die breinbreker. Ik ga hem zeker eens uitproberen bij een nieuwe patiënte die ik nu behandel, het is een kleuterjuf met een aandoening waardoor ze kracht verliest in handen en voeten (Charlot-Marie-Tooth). Ook ben ik eens een balneo therapie gaan observeren, dat zijn bewegingsactiviteiten in een zwembad. Ook heb ik mijn tussentijdse evaluatie gehad, ze waren zeer positief over hoe ik met de patiënten om ga en mijn therapieën. Wel moet ik me nog trainen in ‘bilans’, dat zijn de intakes van nieuwe patiënten en hun problemen in kaart brengen om dan daaruit doelstellingen te vormen. Ook willen ze dat ik meer neerschrijf, zodat ze weten wat ik met mijn patiënten doe. Maar ik heb me al goed herpakt. Alleen met de ‘bilans’ heb ik het nog lastig, de taal speelt hier zeker parten, voor een intake voel ik me te onzeker en dan loopt het soms een beetje mis.

Deze week maandag kwam er een nieuwe patiënte, hier moest ik dus een bilan van maken, verliep dus niet zo vlot. Ze heeft een beroerte gehad. Ik volg haar dus van in het begin, mijn eigen patiënt, en meteen een hele moeilijke… Ik heb dan ook voorgesteld om een ’toilette therapetique’ te doen = observatie tijdens het ochtendtoilet. Zo kon ik observeren hoe het met haar zelfredzaamheid was gesteld. Donderdag mocht ik mijn eerste groep geven: informatie ivm de heupprothese. Welke bewegingen absoluut te vermijden en hoe ze vermijden in het dagelijkse leven. En dat in het Frans he?! Ik struikel toch nog vaak over mijn woorden hoor 😉 .

 

Alé, nu zijn jullie weer up-to-date. Groetjes, Stefanie !

Ongeveer in de helft

Geplaatst op door

En ik ben er blij om. Ik zou graag naar huis gaan, ik mis iedereen. Het ging beter, maar mijn vriend (Jan) is me dit weekend komen bezoeken en het afscheid vanmorgen viel me weer zeeeeeeer zwaar 🙁 . Maar ik heb wel een leuk weekend gehad, we zijn ’t zeetje gaan bezoeken, het was super mooi weer! Jammer genoeg duren mooie liedjes niet lang.

De werkweek verliep ook wel weer vlot. Lise heeft 2 weken verlof dus ik mag haar patiënten overnemen. Maandag kreeg ik het blad met de namen van de patiënten en hun doelstellingen. Ook had ik therapie met mijn volgpatiënt. In de namiddag heb ik pannenkoeken gemaakt met een dame die een elleboogfractuur heeft gehad, ze is al zeer goed hersteld dus ik vond analytische oefeningen niet meer nuttig. Het maken van het deeg vroeg zowel bewegingen in de arm als kracht. Daarna had ik nog 2 andere patiënten. Valerie vroeg me ook wel om de kookactiviteit uit te typen, niet mijn favoriete bezigheid. En het schrijven in het Frans, oei oei, dat doe ik toch niet zonder Google Translate open te zetten hoor. Als ik dan niet weet hoe een woord te schrijven, geef ik het in.

Dinsdag was het een gewone dag, jammer genoeg kwamen er 3 patiënten van Lise niet opdagen. In da namiddag kwam de familie van mijn volgpatiënt omdat voor hem een ‘reunion de synthese’ werd gepland, hierbij waren ook de arts, logopediste, neuropsycholoog, kinesitherapeut, sociaal-assistent (SA) en de patiënt zelf aanwezig. De verschillende disciplines geven dan hun informatie over de patiënt, waar er word op gewerkt, hoe dat vlot… Daarna moeten ze de zaal verlaten en blijven alleen de arts, SA, de patiënt en de familie om verder het ontslag te plannen, als er al over een ontslag wordt gesproken, in het geval van de volgpatiënt wel.

Woensdag wou ik met mijn volgpatiënt oefenen hoe hij moest rechtkomen na een val, gelukkige bleef Stella bij me in de buurt, want het verliep niet zoals ik wou. Het was mijn eerste keer dat ik dat met een patiënt deed en daarom was ik onzeker omdat ik niet goed aan wat ik me moest verwachten. In de late namiddag ben ik even gaan meevolgen met de logopediste, kei interessant!

Donderdag zat ik vol spanning want mij vriend ging toekomen, zo blij dat ik was!!! Ook was ik super blij omdat de therapieën goed gingen en ik me een echte ergotherapeut voelde: iemand zich leren aan- en uitkleden met slechts 1 hand, uitleggen hoe de nieuwe rolstoel werkt, transfers oefenen…

De tijd vliegt hier, maar ik geniet elke seconde van deze leerrijke ervaring, die me heel mijn leven zal bijblijven. Jaja ondanks dat ik het hier ook soms moeilijk heb, toch mag ik fier zijn dat ik deze uitdaging ben aangegaan.

 

xoxo Stefanie

Zondag

Geplaatst op door

Hey daar,

Morgen begint er weer een nieuwe week. Dit weekend heb ik een beetje mijn huishouden gedaan en ben ik naar Nice geweest, Ainsley gaan bezoeken. Ik ben wel even onderweg geweest 😉 . Ze heeft een gezellig appartementje! ’t Was een leuk weekend, we zijn naar de cinema geweest enzo, eindelijk ’s avonds eens kunnen buitenkomen. Want dat doe ik hier toch liever niet alleen in Drag. Ook heb ik de mooie blauwe zee gezien, echt Azur blauw… 😀 Dat was in Saint-Raphael en Fréjus niet het geval.

Ik heb de voorbije weken al veel geschreven over wat ik bijleerde op stage, maar nu even wat over Frankrijk en de gewoonten hier, of althans de gewoonten in Drag. Ik mag niet veralgemenen hé 😉 .

Gelukkig moest ik voor de internationalisering een interview afnemen en een boek lezen ivm de cultuur, anders had ik nooit iets geweten over de kunst van het Vous/Tu-toyeren. Vous is de beleefdheidsvorm, zoals in het Nederlands U. Tegen de patiënten zeg ik dus ‘vous’, tegen de stagementors en andere collega’s mag ik ’tu’ zeggen, ze zeggen dan echt letterlijk: ‘Je mag me tu-toyeren.’ Omdat mijn Frans niet echt altijd even super is, gebruik ik het soms door mekaar of verspreek ik me, dan excuseer ik me wel. ‘I am only human after all’.

Als ik het op voorhand had geweten, had ik geen wekker meegenomen, die heb je hier gratis in Frankrijk, om 5u kan je gewekt worden door de vuilkar en om 7u door de straatvegers, als dat geen service is, zelfs in het weekend. Bye bye goede nachtrust! En dan moet je weten dat hier op het voetpad, zeker om de 5 meter een uitwerpsel ligt van een hond, verschrikkelijk. Pas na 2 weken zag ik dat er een schoonheidsspecialiste in mijn straat was, gewoon omdat ik heel de tijd moet kijken waar ik loop. Momenteel heb ik ze nog goed kunnen ontwijken, hopelijk blijft dat zo!

Op de stage, bij het tegenkomen van de collega’s, geef je 2 kussen. Dat ben ik ondertussen al goed gewoon, ik doe geen aanstalte meer om er 3 te geven.

Ik heb hier geen televisie dus als er iets belangrijks gebeurd in de wereld, text me! En ja ik zou online de krant kunnen lezen, maar kijk mijn internet is niet top en dat zal ook zo blijven. Ik red me zonder = afkicken, hoewel ik niet zo verslaafd ben als de doorsnee smartphonegebruiker van deze eeuw!

De Fransen op stage eten een uitgebreid middagmaal. In België eten we meestal eerst soep, hier krijgen we een bakje sla. Daarna een hoofdgerecht, zelden met aardappelen. Dan hebben ze nog een dessert en een stuk kaas met een stukje baguette. Dat eet ik niet, ik ben niet zo een desserten mens en van die kaas krijg ik heeeeeel veel puisten + dat wit brood er nog eens bij, laat maar.

Ik schreef al over mijn bezoekjes aan de bib. OMG, daar moet je echt niet naartoe gaan om even rustig voor school te werken (ook al doe ik dat wel). Het is er precies een café, keiveel tieners die er afspreken, gezinnen die er in de zetels komen zitten  + huilende kinderen, het is me wat. In België wordt een bib misschien nog te veel als ‘saai’ beschouwd, maar ik kan die stilte in België zeker apprecieren. Gelukkig zijn er wel enkele zaaltjes voorzien voor studenten die echt in stilte willen werken. Toen ik mijn bibkaart liet aanmaken zei de dame van de bib zelf: ‘Belgen hebben discipline in een bibliotheek.’ Komen we toch eens positief voor de dag als Belg. 😀

Wat ik hier wel merk, de zondagen zijn nog iets meer gerespecteerd dan in België, natuurlijk is dat mijn mening en mijn ervaring. De Fransen gaan op zondag eens wandelen of blijven gewoon lekker binnen.

Misschien als jullie dit lezen, denken jullie: ‘Heuh nee totaal ni…’ Dat kan! ’t Noorden is ’t Zuiden niet + ik kijk door een andere bril/venster.

Ciao, xxx Stefanie

Weekend!

Geplaatst op door

Goeiedag!

’t Is eindelijk weekend ‘woehoeeee’, ik keek er enorm naar uit, want ik ga vanavond naar Ainsley in Nice. We voelen ons allebei een beetje eenzaam (het is moeilijk om vrienden te maken als je Erasmus Trainship doet op eigen initiatief), dus daarom besloten we om een weekend of te spreken. Ik vertrek straks om 15u met de bus naar het station van Les Arcs-Draguignan, daarna moet ik wel een uur en een kwart op de trein zitten naar Nice. Daar zal Ainsley me straks in het station opwachten. We gaan iets eten, naar de cinema… Eens iets leuks doen, want we hebben nood aan pauze 🙂 . Ik blijf een nachtje bij haar slapen, maar wat we morgen gaan doen, weten we nog niet, misschien eens naar het strand, de stad bezoeken… We hebben wel geluk met het weer, de zon schijnt hier al vanaf deze morgen, heel warm is het wel niet, jammer.

Maar dus, nu even wat meer over de afgelopen week:

Maandag begon er nog een stagiaire ergo, van Frankrijk, een 1e jaars en wow ze lieten haar deze week al veel doen, dus dit bevestigd het nog eens, de opleiding hier in Frankrijk is anders dan bij ons. Chloé (de nieuwe stagiaire) had het over assessment waar ik nog nooit van had gehoord :p . Tot nu toe is zei dus ook de eerst vriendin die ik hier heb gemaakt, ik zal haar eens uitnodigen om een Belgisch biertje te drinken 😉 . Als ik maandagmorgend toekwam in het ergolokaal, stuurde Valerie me meteen naar boven, ik mocht de bijscholing van Lise meevolgen. Ze gaf een hele dag scholing voor verpleeg- en zorgkundigen ivm rugsparend werken, technieken en hulpmiddelen die daarbij kunnen helpen (bvb: stalen verpleegster, dit is een tillift voor patiënten). In de voormiddag was het theorie, in de namiddag hebben we enkele transfers ingeoefend. Sommige kende ik van op school, andere hebben we anders geleerd of niet. Het was dus zeer interessant. Maandagavond kreeg ik eindelijk een idee van wat ik kon maken voor de opdracht die ik kreeg van de stageplaats. Ik zou een ‘breinbreker’ maken, dit zijn een soort raadsels maar met materiaal (http://www.whatdowedoallday.com/brain-teasers-for-family-gatherings/) mijn inspiratie haalde ik van deze site. Het is moeilijk uit te leggen dus dan kunnen jullie eens op de site kijken.

Dinsdag heb ik een verlengstuk gemaakt voor de matras van een van de EVC patiënten. Hij duwde heel hard met zijn voeten tegen het voeteinde van zijn bed, we hebben dat einde wat verder ingesteld, maar dat veroorzaakte een ‘gap’ waardoor zijn voeten niet meer werden ondersteund. Ik gaf weer therapie aan een dame met een linker schouderprothese. Valerie overviel me even en vroeg of ik een bilan wou maken van een  nieuwe patiënt. Wat wil dat zeggen? Awel, een nieuwe opname, dus wij moeten testen wat de persoon allemaal kan en waar de moeilijkheden liggen. Ik moest het meteen doen, zonder eerst haar dossier door te nemen, dus… het ging niet zo goed. Gelukkig bleef Valerie in de buurt. Het was de eerste keer in fysieke revalidatie ik een functioneel bilan moest opstellen. In de namiddag ben ik met Lise mee geweest op huisbezoek. (Heel interessant om mijn taak ‘woningaanpassingen’ te maken binnenkort.) De patiënt gaat binnenkort naar huis, maar hij zit in een rolstoel en is beperkt in zijn transfers. Hij kan ook niet lang rechtstaan. Dus in de douch en WC moeten bijvoorbeeld wandgrepen geplaatst worden, een ‘ramp’ voor de rolstoel omdat aan de voordeur een trapje is… De patiënt woont in Cotignac (we zijn er vroeger nog op vakantie geweest blijkbaar), het was een uur rijden en veeeeeel bochten, ik was even niet goed, ook vertelde Lise heel veel en dit alles zorgde voor een barstende koppijn tijdens de rit.

Woensdag hebben ik eindelijk het ochtendtoilet van mijn volgpatiënt kunnen volgen. Maar eerst wou hij weer niet, hij was moe, had koud dus wou zijn kleren niet uitdoen om zich te wassen. Toen kwam de ergotherapeut in me naar boven en heb ik uitgelegd dat het inderdaad niet leuk is dat iemand op de vingers staat te kijken tijdens het ochtendtoilet, maar dat ik echt een beeld moest kunnen vormen van zijn zelfredzaamheid, veiligheid, beperkingen… Omdat we anders in de ergotherapie-sessies niet verder kunnen. Uiteindelijk ging het goed, hij deed veel zelf, ik gaf hem al enkele tips hoe het makkelijker of beter kon. In de namiddag had ik mijn 3 patiënten. En wanneer deze weg waren, was ik even alleen met Stella. Ze heeft me een assessment leren kennen: bilan 400 points, zij heeft die in België tijdens haar opleiding leren kennen. Ik vertelde dan dat mijn inspiratie qua therapieën zo goed als op is. Ze zegt dat ik ook komt omdat we anders zijn opgeleid in België, zeer functioneel en cliënt-centered. In Frankrijk is het heel medisch en leren ze in de opleiding superveel tests, want resultaten zijn belangrijk bij hun. Ze heeft me ook een ergotherapeutisch model leren kennen: The Quebec Classification: Disability Creation Process (DCP).  Hier in Frankrijk leren ze ook modellen op school maar in de praktijk gebruiken ze die niet (althans niet in dit centrum). In Stella haar opleiding stond het DCP-model centraal, wij leren verschillende modellen. De modellen worden gebruikt om de mens en alles om hem heen in kaart te brengen, zo kunnen we een goed beeld vormen van hoe de patiënt in elkaar zit, de modellen zijn onze kijk op de mens. Ik kende het DCP-model dus nog niet en vind het daarom een goed plan om het te verwerken in mijn stagerapport.

Donderdag heb ik een ‘breinbreker’ gemaakt (een prototype in papier) en eens laten zien, Valerie wou het meteen uitproberen, maar het lukte niet zo goed, het is nogal moeilijk om het raadsel op te lossen, dit medium kan dus wel dienen voor personen die cognitief sterk zijn maar misschien een beperkte handfunctie, het is ook een fijnmotorische opdracht. In de voormiddag kwam er een verkoper van hulpmiddelen langs voor de persoon waar we het huisbezoek zijn gaan doen. Hij zal enkele wandgrepen aankopen en een stoeltje voor in de douche, deze moet hij zelf betalen en worden niet terugbetaald door de sociale zekerheid, de rolstoel en looprek wel. De verkoper gaf als advies om het trapje om het huis binnen te treden, uit te breken, meneer zag dit zitten en wist iemand die dat werk zou kunnen doen. Nu nog alles effectief uitvoeren en meneer kan terug naar huis, door de nodige aanpassingen. Van 15u30-16u30 had de neuropsycholoog een info-uurtje georganiseerd ivm cognitieve stoornissen. Ik verwachte dat ze ging uitleggen welke stoornissen er zijn en hoe je er mee moet omgaan, maar het was eerder: welke ziektebeelden veroorzaken een cognitieve stoornis en wordt die juist herkend door de persoon zelf, de familie en de hulpverleners. Ik heb het moeilijk om de neuropsycholoog te verstaan, ze praat zeer snel en ik weet niet, misschien ligt het aan haar articulatie of accent, geen idee maar ik begrijp soms echt niet wat ze zegt, dus het was moeilijk om me te concentreren. Ook had ik de indruk dat ze van de dokters nog eens moest uitleggen wat de doelen van het centrum zijn en dat patiënten hier niet te lang (lang= +/- langer dan 2 maand) moeten blijven want dat ze daar niet aan verdienen. Geld, geld en nog eens geld (zucht). Dit ontketende een debat waarbij de verpleeg-, zorgkundigen en paramedici aan het zelfde touw trokken, ook lieten ze vallen dat er te weinig wordt gecommuniceerd waardoor de verpleeg- en zorgkundigen niet echt bij de revalidatie horen, dat is niet de bedoeling van een centrum voor personen die daarna terug naar huis moeten kunnen gaan. Ik denk dat niet alleen dit centrum met deze problemen te kampen heeft, maar euhm misschien wel bijna alle instellingen. Communicatie is over al een werkpunt, zelf in het dagelijkse leven.

Gisterenavond heb ik ook wafels gebakken voor Ainsley, hopelijk vind ze ze lekker 😀 .

Knuffels,

Stefanie

Verslag van week 2

Geplaatst op door

Hallo daar allemaal,

vandaag ging week 3 van start, maar ik heb jullie nog niets verteld over week 2.

Maandag heb ik therapie gegeven aan 6 patiënten. 2 personen met CVA, 2 personen met een schouderprothese, iemand met een elleboogfractuur en iemand met een luxatie van de schouder. Vooral belangrijk om amplitude te winnen en kracht. Ze hebben me maandag ook laten zien hoe je een spalk maakt, zeer leerrijk! Ik volg namelijk ‘Oriëntatie 2: advies en occupationele zorgverlening’ en in die richting leren we dat niet. Ook vond ik een filmpje op YouTube waar ze het heel goed uitleggen (in het Engels). In de namiddag ging ik eens meevolgen bij de collega’s van de APA: éducateur en activités physiques adaptées.

Dinsdag kwamen er enkele patiënten niet opdagen, zeer jammer. In de namiddag volgde ik een vergadering mee met de arts en verantwoordelijken van de ‘hôpital de jour’. Maandag maakte we een spalk voor een van de bewoners van de bovenste verdieping (EVC), maar de spalk maakt kwetsuren, Lise vroeg me of ik daar een oplossing wou voor vinden. Ik heb haar direct enkele ideeën geven, zodat ze me kon bijsturen. Het omhulsel is in de maak! De logopediste moet binnen enkele weken een bijscholing geven over slikken en maaltijdbegeleiding, maar ze wou al eens oefenen bij de ergo’s, ik ben dus gaan luisteren en het was super interessant! Het ging over de slikreflex, de optimale houding waardoor het slikken niet wordt verhinderd, aandachtspunten, zoals vals gebit, het niet voelen van voedsel in de mond en aanwijzingen die je kan geven voor het leegmaken van de mond en slikken…

Woensdag was ik alleen met Valerie (Lise werkt niet op woensdag en Stella vertrok voor drie dagen om te gaan skiën, jaloers dat ik was 😀 ). Omdat we dus maar met 2 waren, had ik veel patiënten, en toen begon mijn inspiratie een beetje op te geraken. Ook vergat ik even dat ik na de middag een patiënte moest gaan halen, ojee wat een fout (ja de vermoeidheid neemt een beetje de bovenhand, slechte matras, nachtlawaai…). Op het einde van de dag heb ik een beetje verder gewerkt aan de hoes voor de spalk en ben ik ook eens een kijkje gaan nemen in de kiné-zaal. Valerie bedankte me voor de goede hulp die dag, fier vertrok ik naar huis 🙂 .

Donderdag ging ik normaal het ochtendtoilet volgen van mijn volgpatiënt, om de FIM (Functional Independence Measure) in te vullen voor het stagerapport, wat een gedoe. De ‘aide-soignant’ (AS) ging naar de ergo bellen als ze eraan ging beginnen, zodat ik naar beneden kon om te gaan observeren. Maar toen zat hij plots al aangekleed in de wachtzaal na zijn logosessie, maar toch was hij nog niet gewassen. Ik bracht hem naar zijn kamer, de AS zette alles klaar voor zijn douch, want op donderdag moest hij een douch nemen, maar dat ging dan ook niet door want hij was te moe en viel steeds in slaap. We hebben hem laten slapen. ’s Middags ben ik hem wel gaan observeren, om te kijken hoe hij zijn plan trok tijdens het eten. De AS komt ook van België, van Mol, ze gaf me haar nummer voor als ik eens wou langskomen, zeer vriendelijk! In de namiddag was ik alleen met enkele patiënten, dat wil toch zeggen dat ze me al goed vertrouwen.

Zo zo, weer een hele boterham, gelukkig houd ik een dagboek bij, want anders zou ik alles vergeten.

In het weekend heb ik dan een beetje voor school gewerkt in de bib, mijn studiootje gekuist, naar de markt geweest, mijn was gaan doen… En zondag even een bezoekje gebracht aan ’t zeetje (Saint-Raphael, Fréjus). Ik had geluk want de zon scheen.

Kusjes Stefanie

Verhaaltje voor het slapengaan

Geplaatst op door

Goede avond iedereen,

ik zit in bed om een blog te schrijven en erna te gaan slapen. Vorige keer was ik geëindigd met het nieuws tot woensdag. Dus ga ik verder met het vertellen van mijn belevenissen van de eerste week.

Donderdag mocht ik enkele patiënten begeleiden en reflecteerde ik erna over de sessie, ik besprak dit ook met de ergotherapeuten. Ik nam ook nog enkele dossiers door. En van 16u-17u gaf Lise een informatiemoment voor personen met een heupprothese.

Vrijdag was een zeer speciale, leerrijke en leuke dag. Ik moest die ochtend naar boven komen in burgerkledij, dat had Stella me de dag ervoor gezegd. We gingen met Madame F. (een patiënt) naar de winkel, om daarna aan kookactiviteit te doen. Het winkelen en koken was een observatiemedium om te kijken of F. het alleen zou redden bij haar ontslag naar huis. F. heeft een rechter CVA gehad (linker hemibeeld) en is motorisch zeer goed hersteld, alleen heeft ze nog last van hemianopsie en neglect. Het winkel en koken verliep moeizaam, maar het was wel lekker: tagliatelle met zeevruchten. Dat ga ik hier zeker eens maken in het weekend. In de namiddag mocht ik weer enkele patiënten overnemen. Lise vroeg me dan ook of ik het goed vond om die patiënten te laten komen op maandag en woensdag (de dagen dat ze niet werkt), uiteraard zei ik dat dat geen probleem was. ik liep deze week 5 dagen stage ipv 4 omdat Lise vrijdag van 16u-17u ook nog een sessie valpreventie ging geven aan ouderen die in het centrum terecht zijn gekomen door een valincident. Maar nu had ze toch wel geen patiënten zeker… Nee, absoluut niet erg, ik kom namelijk toch 16u tekort, dus moet 3 dagen extra stagelopen, nog 2 te gaan! Ze vertelde me dat het regelmatig voorkomt dat die patiënten haar laten zitten, ook al is het op aanraden van de arts. De patiënten vinden het vaak te confronterend of zijn cognitief niet sterk genoeg meer om te beseffen dat ze er baat bij zullen hebben. Dit heeft vervelende gevolgen.

Omdat de sessie niet doorging en we dus met zen vieren in het ergolokaal zaten, vond ik het de perfecte gelegenheid om te vragen wat ze van mijn eerste week vonden. Ze waren heel positief, ze vinden dat ik al goed Frans versta, dat ik me niet inhoud omwille van ‘mijn gebrekkig Frans’ en dat ik een heel leergierige houding heb. Wel moest ik zeggen dat ik soms nog niet de nodige inzichten heb in de aandoeningen, misschien nog wat meer vragen stellen en dat ik me nog niet zo goed kan uitdrukken. Maar daarom ben ik hier, om te leren.

Dit weekend heb ik dan een beetje mijn studio gekuist, gekookt, de was gaan doen (in de wasserette rechtover mijn gebouw), filmpje gekeken, naar de markt geweest en ja ook een beetje voor stage gewerkt. Zaterdag wou ik dan in de bib gaan werken, in de hoop op beter internet. Hadden ze toch wel geen problemen zeker met hun WiFi sinds deze week, was dat even balen (mijn opdrachten zijn dit weekend dus nog niet zo geëvolueerd, meer werk voor volgend weekend 🙁 ). Het is wel een zeer mooie ‘Médiathèque’, suuuuuuper hip, echt wauw! Het is er echt ’the place to be’, keiveel volk (veel lawaai, in België is het stiller), modern… Er zijn heel veel zithoeken in de bib en de jongeren komen daar eigenlijk ‘hangen’. Ik heb me een lidkaart laten aanmaken, zodat ik dan daar op een computer kon werken (maar dat gaat maar 1 uur en alle computers waren bezet uiteraard). Dus ik heb ik maar gewoon 2 DVD’s gehuurd.

Zo ik denk dat dat het zo een beetje was, veel leesplezier en slaapwel!

xoxo Stefanie

Werkervaring

Geplaatst op door

Dag allemaal,

de eerste week stagelopen is bijna afgelopen. Ik heb jullie er nog niet van op de hoogte kunnen brengen omdat ik deze week enkele problemen heb gehad met mijn internetverbinding (het is nog niet volledig opgelost, maar we trekken voorlopig onze plan).

Dus, maandag om 10 voor 9 hadden we afgesproken aan het onthaal van het centrum. Om 20 voor zat ik daar al, tegen iedereen die voorbij kwam zei ik vriendelijk ‘bonjour’, ook keek ik regelmatig op de klok, de stress nam weer toe. Valerie, een van de 3 ergotherapeuten pikte me op aan het onthaal om naar de kleedkamers te gaan. Terwijl we medewerkers tegenkwamen op de gang, gaven we aan enkele 2 kussen (heel vreemd op een stage), ook was het soms een beetje ‘awkward’ wanneer ik aanstalte deed om nog een derde kus te geven.

Bij de aankomst in het ergolokaal, ontmoete ik Stella (ergo). Tussen 9 en 9u30 bekijken ze de dossiers van eventuele nieuwe cliënten, planning… Ook gaf ik even uitleg over de verwachtingen van de stage, opdrachten…

Geïnteresseerd observeerde ik hun therapiesessies, de patiënten komen zelf naar het ergolokaal (als ze dit kunnen/personen die komen revalideren in ‘hopital du jour’) ofwel brengt Robert hun naar het ergolokaal. Robert brengt de patiënten, in hun rolstoel, naar de revalidatie (ergo, kine, APA…) en erna terug naar hun kamer. Ook stelde ik enkele vragen ivm de personen hun aandoening, ook legde ik contact met de patiënten.

Stella heeft zelf ook in België gestudeerd (hoe toevalig is dat?!), maar op een Franstalige school. Daarom gingen we een beetje verder in op de verschillen tussen de Franse en Belgische opleidingen. In Frankrijk zijn de universiteiten voor iedereen toegankelijk = geen ingangsexamen en de opleidingen zoals ergotherapie (éducation superieure) hebben wel een ingangsexamen, de hogescholen hebben hier meer aanzien, bij ons is het juist omgekeerd, zeer vreemd om te horen. Ook duurt de opleiding van ergotherapie hier 4 jaar ipv 3. Hun eerste jaar is een soort ‘algemene geneeskunde’ en obv je eindpunt kan je kiezen tussen verschillende verdere opleidingen (zo heb ik het toch verstaan, nog eens navragen!).

Ook moest ik maandag naar de verpleegkundige voor een griepvaccin, anders moest ik 2 maand een mondmasker dragen, dit zag ik niet zo zitten (dan gingen de mensen me misschien nog moeilijker verstaan).

Dinsdag ontmoete ik de derde ergo: Lise. Zij gaf me wat meer informatie over de 8 patiënten op de 3e verdieping van het 2e gebouw. Deze personen liggen op de dienst: etat végétatif chronique. Personen die ontwaakt zijn uit hun coma, de ergotherapeut zorgt hier voor comfort, spalken tegen de spasticiteit en positioneren. Deze patiënten wonen echt in het RC. Een van deze bewoners had de velcro van zijn spalk kapot getrokken, Lise vroeg me of ik kon stikken en fier kon ik ‘ja’ zeggen. Ik heb een nieuwe velcro mogen maken. Ook kreeg ik dinsdag een stage-opdracht van hun, het is daar de gewoonte dat de stagiaires een medium maken om therapie mee te geven. Ik heb nog geen idee wat ik ga ontwerpen, alle ideeën zijn welkom 😉 ! En van 16-17u gaf Lise rugschool, dit volgde ik ook mee.

Woensdag gaf ik al enkele voorstellen om therapie te geven en mocht ik het ook doen, ik volgde ook een ‘staff’ mee, bij ons beter bekend als MDO. Ook ontdekte ik de goniometre, een voorwerp om de amplitude te meten van een gewricht, een beetje als een geodriehoek/lat.

Zo, ik ga afronden, ook al ben ik nog niet klaar, anders gaat het te lang worden om te lezen. En ik ga slapen want morgen heb ik ook nog stage (5 dagen deze week, anders kom ik op het einde niet aan mijn uren).

Slaapwel en groetjes!

De reis

Geplaatst op door

Hallo allemaal,

Het heeft eventjes geduurd, maar hier is hij dan, mijn eerste blog!

Woensdag om 9u reden we de oprit af. Door het rijden op de autosnelweg in de Ardennen, leek het of ik op skivakantie vertrok, zoveel sneeuw! Ik dacht dan bij mezelf: ‘In Draguignan zal het wel wat warmer zijn.’ Na 680km kwamen we toe in Mâcon, daar hebben we overnacht, het was er -9°C. Ik was ontgoocheld, we waren nu toch al wat meer in het zuiden en het was toch zo koud, zou het dan toch niet zo warm zijn in Draguignan?
Donderdag reden we verder naar de Provence, de temperatuur begon toch al een beetje te stijgen. Maar ook mijn zenuwen namen toe. Dag 2 was ook een emotionele rit: ga ik het Frans wel verstaan, gaat de studio wel in orde zijn, wat zal de stagementor van me verwachten… Om 15u30 zijn we mijn ouders gaan inchecken in hun hotel en om 16u hadden we afgesproken met ‘de kotmadam’. Na haar uitleg zijn we mijn internet gaan in orde brengen, daarna de eerste inkopen gaan doen. Ik heb me dan een beetje kunnen installeren. Ik verblijf op het 3e verdiep, zonder lift, even zweten met al die bagages en inkopen. We zijn daarna iets gaan eten, ze hebben me aan mijn kot afgezet en ik heb me nog even verder geïnstalleerd. En zo kroop ik na een lange dag in mijn bed.
Vrijdagochtend, verder de studio gekuist en mijn gerief geïnstalleerd. Dan zijn mijn ouders tot bij mij gekomen en zijn we naar de stageplaats gestapt, op 1km van mijn studio. Achter mijn stageplaats ligt er een heel mooi park, Parc Chabran. Het is een beetje de tuin van het revalidatiecentrum waar ik de komende 8 weken stage zal lopen. Na het middageten zijn we verder de stad gaan verkennen en nog eens inkopen gaan doen. We zitten nu op mijn studio te wachten op onze pizza, binnen een kwartiertje mag ik hem gaan afhalen op de hoek van de straat: handig!
Tot de volgende,
Stefanie

PS: het was een lekkere pizza, klantenkaarten ‘dans ma poche’.