Project bezoeken in Curahuasi: Oye Lena

Geplaatst op door
Beantwoorden
Vorig weekend besloten we een klein dorpje te bezoeken in het hartje van het Andes gebergte: Curahuasi! In eerste instantie wouden we dit dorpje bezoeken naar aanleiding van een Belgische organisatie: Oye Lena! Bleek dat ons uitje meer wonderen te bieden had…
Oye Lena! Even wat achtergrondinformatie: het is een onderwijsproject dat via onderwijs armoede en sociale ongelijkheid wilt tegengaan. Het richt zich op een optimale persoonlijkheidsontwikkeling ongeacht de eigen mogelijkheden en beperkingen. Oorspronkelijk wouden we stage lopen in dit project, maar er was jammer genoeg geen plaats meer voor ons, maar we besloten wel een bezoekje te brengen! Onze bevindingen: Oye Lena is een prachtig project met een buitengewone locatie (we noemen het een paradijs tussen de bergen). De organisatie draait op vrijwilligers en ongeveer drie Peruanen die er effectief werken. We kregen een volledige rondleiding en uitleg van de werking. Alles zit zeer goed in één, echt een top organisatie. Elk kindje heeft zijn eigen dossier en de planning wordt steeds heel specifiek opgemaakt. Ook denken ze aan de moeders, die een klein sociaal netwerk hebben en in armoede leven, door hen te ondersteunen. Voor ons persoonlijk zou het niet de ideale stageplek zijn aangezien er heel veel vrijwilligers zijn (of toch deze periode). Er waren bv. al drie studenten ergotherapie deze periode. Wij zelf willen meer met locals werken. Na de rondleiding deden we mee aan de groepsactiviteit met de kindjes. s’Avonds gingen we met de super gastvrije en plezante vrijwilligers iets eten en drinken in het dorpje.
We sliepen er in Casa Lena, de b&b van het project waar gasten kunnen verblijven. We konden hier het hele weekend tot rust komen. Onze kamer bevatte het mooiste uitzicht dat we tot hier toe gehad hebben. Echt. Adembenemend… De kamers zijn iets duurder maar aangezien het geld de kindjes sponsort vonden wij dit geen probleem!
 
De dag daarna vertrokken we (niet zo vroeg… de bedden waren te comfortabel) om 10 uur om een berg te beklimmen: ‘El mirador de San Cristobal’. Vanaf de mirador heb je zicht op 1 van de diepste canyons in Peru. Maar once again… het was weer zweten en zwoegen om boven te geraken. We kunnen blijkbaar niet goed wennen aan de hoogte. Maar de view was het meer dan waard, een van de hoogtepunten van onze reis! En we hebben toch ook wel goed gelachen met elkaar onderweg, samen afzien is altijd veel leuker. Eens we boven waren hebben we ons in het gras gelegd en genoten van het uitzicht en het zonnetje! De canyon was heel impressionant. Het was echt machtig om daar boven te staan! De foto’s zeggen genoeg…
 
De dag daarna werkten we vanop ons balkon aan ons stageverslag. Een prachtig uitzicht maakt ALLES leuker… Hierna vertrokken we terug richting Cusco. Het was een top weekend!
Hasta pronto,
Maya y Soetkin

Stage week 5: Update!

Geplaatst op door
Beantwoorden
Niet te geloven dat de vijfde week weeral voorbij is. We zitten wat achter met blogpost en zitten nu dus eigenlijk al in week 6! We willen het in deze blogpost hebben over de context en ambassadeurschap rond ergotherapie.
 
Ergotherapeutische context: op aanraden van onze leerkracht hebben we ons verdiept in de context van de kindjes die wij op therapie krijgen. Op deze manier kregen we zicht op de ‘bigger picture’. We vermeldden al eerder dat de kindjes soms niet komen opdagen, dit brengt ons natuurlijk in een lastige situatie. Wat meer achtergrondinformatie: de kinderen zijn vaak van heel arme gezinnen. Sommigen komen van heel ver, in de minder ontwikkelde gebieden van Peru is het haast onmogelijk om therapie te krijgen. De ouders werken vaak heel hard om hun kind met een handicap te onderhouden. Daarom krijgen wij vaak familie of vrienden op bezoek en niet de moeders zelf, die zijn namelijk hard aan het werk om genoeg geld binnen te halen. Moeders zonder een breed sociaal netwerk hebben het soms moeilijk om hun kind naar de therapie te brengen. Wij zien zelden vaders hun kindje afzetten. Dit kan deels te maken hebben met cultuur: de moeder zorgt voor het kind. Maar we hebben ook al enkele nare dingen gehoord: vaders die hun vrouw verlaten van zodra hij te weten komt dat het kind een handicap heeft, of vaders die in de drugshandel betrokken zijn, vaders die kinderen misbruikt hebben en dus in de gevangenis zitten… enz. Zowel voor de kinderen als voor de voogd is dit geen gemakkelijke situatie. We willen natuurlijk niet veralgemenen, er zijn hier ook goede papa’s! Aangezien er toch duidelijk sprake is van armoede worden de therapieën in de kliniek aan lage prijzen gegeven, en gelukkig. We zien ook vaak kindjes die niet goed gewassen zijn, een beetje ruiken en gaten in hun kleertjes hebben. We proberen met de moeders of familie contact te leggen en te praten over hun specifieke context. De moeders appreciëren deze babbels, onze therapieën en onze manier van omgaan met de kinderen heel hard. We krijgen vaak mama’s die ons uitgebreid bedanken en soms tranen in de ogen krijgen. Dit doet ons enerzijds enorm deugd, en anderzijds doet dit ons pijn in het hart. We weten nu al dat het afscheid heel moeilijk wordt.
 
Ambassadeurschap: we maakten in een vorige post duidelijk dat we het niet altijd eens zijn met de werkmethodieken van de zorgkundigen en de verpleegsters. We begrijpen de context ondertussen al een beetje beter. De verpleegsters hebben niet veel tijd, en hebben sommige dingen nu eenmaal op een andere manier aangeleerd dan ons. Met respect voor hun werkmethodiek als basis wouden we toch iets van actie ondernemen. Na samenspraak met de vrijwilligerscoördinator besloten we een soort van workshop te geven. We focussen ons op het belang van zelfredzaamheid bij de activiteiten van het dagelijks leven. We maakten een paper voor het hoofd van de afdeling (zodat hij onze gegeven informatie kon goedkeuren) en een brochure voor de verpleegsters (waarin alle informatie beknopt weergegeven wordt). Ook kan deze brochure aan de ouders worden meegegeven. We beschrijven het belang van zelfredzaamheid en hoe ze hierin een ondersteunende rol kunnen vervullen. De workshop zelf hebben we nog niet gegeven, die staat gepland voor volgende week. Hierin lopen we elk mee met een verschillende verpleegster om praktische tips mee te geven vanuit onze ergo-bril!
 
Hasta pronto,
Soetkin y Maya

We zijn over de helft!

Geplaatst op door
1
Onze vierde stageweek zit er weer op! De tijd vliegt hier. Er is weer van alles en nog wat gebeurd.
We zijn verhuisd:
Eerst en vooral moesten we afscheid nemen van onze lieve gastmama. Wij zijn verhuisd naar een appartement. Dit appartement delen we samen met een meisje uit Nederland, Bente, die hier ook stage loopt als vroedkundige. Het was moeilijk om afscheid te nemen van onze gastmama, maar gelukkig heeft ze hier naast ons appartement een cafeetje waar we op tijd eens een stukje taart kunnen gaan eten en dat natuurlijk met de nodige koffieklets! Maar niet enkel getreurd want we vonden het ook wel superfijn om eens zelf te kunnen koken. Het eerste dat we kookten: SPAGHETTI natuurlijk! Ook is het superfijn om zoveel nieuwe mensen te leren kennen.
Stage:
De stage dagen vlogen goed vooruit deze week. We blijven ons vast therapieschema volgen en vullen de dode momenten op door veel gehospitaliseerde kindjes therapie te geven. We leren veel bij van elkaar en proberen veel nieuwe dingen uit. De kindjes zijn altijd heel enthousiast wanneer we ze gaan halen voor therapie, dus dat is alvast een goed teken. Dinsdag was het weer tijd voor een groepsactiviteit en omdat het zo een mooi weer was besloten we ze buiten te doen. We bouwde in het gras een parcours met onderweg verschillende stops voor de grove motoriek in de armen te oefen. De kindjes vonden het zalig om de activiteit buiten te doen. We probeerde elk kindje iets te laten doen. Het was een zeer fijne voormiddag, zowel voor ons als voor de kindjes! De kindjes hebben hier één voor één weer onze harten gestolen!
Einde van de Spaanse lessen:
Na 5 weken Spaanse les, hebben we alle grammatica gezien en spreken we al een flink stukje Spaans. Nu is het een kwestie van veel oefenen en de grammatica gebruiken natuurlijk! We hebben de laatste 4 weken semi-individuele les gehad van Hans. We hebben 4 fijne weken gehad, maar we zijn ook wel opgelucht dat de lessen erop zitten. Nu hebben we wat meer tijd na onze stage en kunnen we terug wat bijbenen om onze stageverslagen in orde te krijgen.
Weekend:
Op het einde van de week stapten we donderdagavond op de nachtbus richting Arequipa samen met 2 vriendinnen. Na 11 uur rijden kwamen we aan in het prachtige Arequipa. De zon scheen, de stad sliep nog en er was enkel en alleen rust. Wij hebben hier genoten van een rustig ontbijtje in het zonnetje. Hierna zijn we de stad wat gaan verkennen op een tourbus, hierdoor hebben we ook een heel arm stuk gezien van Arequipa, wat niet slecht is om eens te beseffen hoeveel armoede er is in Peru. In de namiddag was het gedaan met de zon en overtrok de lucht met wolken waardoor we helaas ook de vulkanen van Arequipa niet kunnen spotten hebben. Het was wel heel fijn om zo tot rust te komen. De volgende dag trokken we naar het strand. Het was een enorm druk strand met heel veel locals. We waren de enige toeristen en hadden hierdoor heel wat beziens. Enkele kindjes waren erg onder de indruk van onze huidkleur en wouden graag met ons spelen. We hebben hier in de koude Pacifische Oceaan gezwommen (waar er echt heel wilde golven zijn) en gewoon even genoten van in het zonnetje te liggen. In de terugweg hebben we wegens file 4 uur in het busje gezeten. Om dan meteen terug op de nachtbus te stappen terug richting Cuzco. Heel vermoeiend weekend.
Vandaag (zondag) is het hier carnaval en gaan we eens een kijkje nemen hoe ze carnaval in Cuzco vieren.
 
Hasta pronto,
Maya y Soetkin

Stage week drie: cultuurshock!

Geplaatst op door
1
Onze derde week stage zit erop. Bij deze willen we jullie nog eens updaten over ons werk.
 
Update van vorige post: de snoezelruimte wordt jammer genoeg niks. Ze hebben de materialen wel maar gebruiken ze niet echt op de correcte manier. Ook werd er eigenlijk wat hetzelfde gedaan als op onze afdeling (psychomotoriek), het verschil is enkel dat hier een psychologe werkt. Na overleg met onze coördinator bleek ook dat wij deze ruimte niet mogen gebruiken aangezien de materialen veel te duur zijn. Heel jammer, maar ook wel begrijpelijk, een snoezelruimte in Peru is niet vanzelfsprekend. Er zijn er blijkbaar maar 2 in heel Peru.
Onze groepsactiviteit ging heel goed! De kindjes hebben er erg van genoten en de fijne motoriek werd geoefend. Ook de zwakkere kinderen konden mee rond de tafel zitten en via guiding hielpen we ze met een eigen maskertje te maken. Iedereen was super trots en de maskertjes hangen boven hun bed. Morgen plannen we een groepsactiviteit met grove motoriek.
 
Verder zijn er ook wat opmerkelijke puntjes over stage ‘cultuurshock’:
 
-Onze stagementor is vaak met heel andere dingen bezig en kijkt heel zelden toe. Eigenlijk al vanaf dag 2 moesten wij therapieën helemaal alleen geven. Zij heeft dan vaak geen patiënten en houdt zich met andere dingen bezig. Echte feedback is er niet. Ook onze tussentijdse evaluatie was niet zo heel leerrijk, ze vindt alles wat wij doen prima (we doen natuurlijk wel ons best ;))! Het is belangrijk dat we beiden een kritische houding aannemen ten opzichte van onszelf en elkaar. Zo gebeurt het dat we ook aan elkaar feedback geven over een therapie. We leren bij van de ervaring en van elkaar.
 
-Heel veel kinderen zeggen de therapie af. Anders zoals in België hoeven de kinderen niet af te bellen, en hoeven ze ook niet te betalen wanneer ze niet komen. Heel veel kinderen komen dus niet opdagen. Dit vormt wel een probleem. Een therapie duurt maar 30 minuten, en we willen toch steeds ongeveer 7 minuten wachten om zeker te zijn dat het kindje niet gewoon te laat is. Na 7 minuten een intern kindje halen en binnen het halfuur terug brengen is heel krap. Als we even geen kinderen op therapie hebben spenderen we tijd met de kinderen in de kliniek, bereiden we therapieën voor of maken we nieuw therapiemateriaal. We vullen onze tijd nuttig op.
 
-Het begint ons heel hard op te vallen dat onze mentor geen ergo-visie heeft. Vooral bij autisme gaan wij helemaal anders te werk als haar. Wij proberen prikkels te minimaliseren en gradueel op te bouwen. Zij probeert de vaak afwezige, en verloren blikken van de kindjes met autisme op te vangen door heel luid te roepen en enorm veel prikkels door elkaar toe te voegen. We stellen hierover veel vragen aan haar en vertellen tijdens onze therapie ook waarom we precies zo te werk gaan. We proberen een wisselwerking van informatie te verkrijgen.
 
-Het eet gebeuren blijft heel moeilijk voor ons. Twee dagen in de week helpen we ‘ s middags mee om eten te geven. Zij doen alles, wat wij geleerd hebben om niet te doen in de les… Ze staan recht (geen oogcontact met de kinderen), laten geen tijd genoeg om te slikken, gebruiken veel te grote lepels, houden het hoofd heel dwingend stil en alles moet zo snel mogelijk gaan. Sommige verpleegsters zijn beter dan andere. Vandaag had ik (Soetkin) het hier heel moeilijk mee, ik vind het een redelijk onmenselijke manier. Na mezelf eventjes af te zonderen praatten we beiden met onze mentor. Volgende keer komt zij een kijkje nemen.
 
Dat was het voor vandaag! Elke dag is weer een nieuwe ervaring. Therapieën geven ligt ons beiden wel heel goed, en we doen het super graag. De kindjes hebben ook echt al onze hartjes gestolen en we hebben er een nauwe band mee!
Hasta pronto,
Maya y Soetkin

El valle segrado de los Incas

Geplaatst op door
Beantwoorden
Ons vierde weekend in Cuzco stond in het teken van de Inca cultuur! We boekten een tour naar de heilige vallei. Dit is een vallei in het Peruviaanse Andes gebergte dichtbij de Inca hoofdstad, en onze thuis, Cuzco! De vallei bevat velen Inca ruïnes, traditionele dorpjes, prachtige natuur… etc.
 
We namen een tour met de volgende stops: Chinchero, Moray, Salinares de Maras (zoutmijnen), Urubamba, Ollantaytambo en Pisac. Een volgeboekte dag dus! Om 06:30 (in de realiteit maar om 07:15) werden we opgepikt in het centrum van Cuzco. We deden de tour samen met 15 anderen. We maakten direct kennis met onze mede-reizigers!
 
De Heilige Vallei is super toeristisch, dit wisten we ook op voorhand. Een tour is de goedkoopste en gemakkelijkste optie. Je kan alle hoogtepunten zien op slechts 1 dag. Ook is het middageten en een gids in de prijs inbegrepen. Wij betaalden 50 soles (€13,30), wat 20 soles minder dan al de rest in onze bus hehe (onderhandelen is een MUST hier in Cuzco).
 
Het was een dag vol geschiedenis en cultuur. Zeker de moeite waard. We kunnen wel zeggen dat we niet de grootste fans zijn van een ’tour’. We voelden ons enorm opgejaagd en onze tour gids was verschrikkelijk. MAAR uiteindelijk was het goed voor hetgeen dat we betaald hadden. De heilige vallei is ook werkelijk prachtig. Je bent er de hele tijd omringd door de bergen en aan elke plek hangt er een historisch verhaal vast. Hieronder wat foto’s. Op de foto’s kan je ook mooi zien hoe het regenseizoen eruitziet: de ene moment zon en de andere moment regen… ENJOY!
 
BTW: De ruïnes van Ollantaytambo hadden wij al een andere keer bezocht. Om toch iets leuks te doen besloten we voor de eerste keer mee te rijden met een moto-taxi AKA tuktuk! Tot opeens de chauffeur vroeg of we ook eens wouden rijden. Zo dus, we hebben zelf met een tuktuk gereden #bucketlistmaterial jiha!
Hasta pronto,
Maya y Soetkin

Laguna Humantay

Geplaatst op door
Beantwoorden
In ons derde weekend hier in Peru besloten we om de natuur te gaan verkennen: Laguna Humantay (4200 meter). Humantay is een berg in de bekende Salkantay trek. Het meer, aan de voet van de berg, wordt gevormd door het smeltende ijs van de berg Humantay. Hierdoor krijg het meer zijn prachtige kleuren.
Met twee vriendinnen vertrokken we zaterdagochtend met de taxi richting Salkantay. Bewust kozen we ervoor om niet met een tour te gaan, om de toeristen te ontlopen (spoiler alert: het is gelukt). We moesten ’s ochtends maar 3 kwartier wachten op onze taxi wat heel goed meevalt in Peruvian time! 😉 De autorit naar het meer was absoluut prachtig. Maar zoals elke rit in Peru, niet altijd even comfortabel! Onze taxi chauffeur reed ook met zijn gewone auto op wegen waar je normaal met een 4×4 hoort te rijden, allemaal normaal hier in Peru!
To play this video, view this post from your live site.
Na een rit van ongeveer 4 uur komen we aan in Soraypampa (het eerste kamp van de Salkantay trail). We merken meteen dat het wat kouder was dan in de stad. We zagen al enkele besneeuwde bergtoppen en watervallen. We stapten naar boven onder begeleiding van onze taxi-chauffeur, die het meer ook eens wou zien! We begonnen vastberaden aan een klim van 2 uur. Dat duurde helaas niet lang, de hoogte speelde ons parten. Ademhalen werd heel moeilijk, ons hart bonsde enorm snel en na 15 meter was een pauze’tje meer dan welkom. Maar we sleurden elkaar erdoor en het was het meer dan waard.
De weg naar boven is zo een 70% stijgen en dat is echt afzien op een hoogte van 4000 meter. Je kon ook het paard naar boven nemen, maar we gaven niet op en stapten (langs de paardenstront) helemaal zelf naar boven! Bovendien begon het ook nog eens heel hard te regenen, alles was heel glad.
Maar dan… Toen we het meer zagen was onze dag goed! Picknick gegeten aan het meer terwijl de toeristen langzaamaan verdwenen en het zonnetje erdoor kwam. Heel het meer voor ons alleen, dat was gewoon ZA-LIG! Samen met onze twee vriendinnen en de taxi chauffeur verkende we de omgeving en namen uiteraard voldoende foto’s.
De natuur hier in Peru is zo prachtig, onze weekends zijn gevuld met natuur en het verkennen van de prachtige regio rondom Cusco. Het was een prachtige dag en een avontuur (en wandeling) om nooit meer te vergeten.
 
Post Scriptum: volgende keer nemen we heel misschien wel het paard!
 
Hasta pronto,
Maya y Soetkin

Update stage: week twee!

Geplaatst op door
Beantwoorden
Week twee is heel vlot gepasseerd. Elke dag ontmoeten wij nieuwe kindjes, we moeten steeds creatief te werk gaan om met weinig gegevens betekenisvolle therapieën te geven. Hieronder geven wij een overzicht van welke therapieën wij geven aan de kinderen. Onze focus ligt vooral op de gehospitaliseerde kinderen aangezien zij minder aandacht krijgen. Wanneer de planning verschuift is het vaak ten nadele van hen en dit proberen wij zo goed mogelijk op te vangen. Maar we werken ook zeker met externe kindjes (vaak zijn dit kindjes met autisme, CP of ontwikkelingsachterstand).
 
1) Fijne motoriek
Bij velen van de kindjes geven we therapie rond de fijne motoriek. We proberen dit op een creatieve en leuke manier aan te pakken om de kinderen te motiveren. De natuurlijke materialen zoals stenen en linzen vallen enorm in de smaak.
 
2) Grove motoriek
Onze therapiezaal bestaat uit heel veel materialen die geschikt zijn voor grof motorische therapieën. Om de grove motoriek te stimuleren maken we gebruik van parcours, allerlei soorten ballen, spelletjes (bowlen, voetbal…). Wat opvallend is, is dat kruipen een heel belangrijk aspect is in Peru. Zo wordt er gezegd dat wanneer iemand niet kruipt, hij nooit intelligent zal worden, of een mentale / fysische of psychologische achterstand zal oplopen. We spenderen dus ook wat tijd aan kruipen, enerzijds stimuleren we kindjes die de vaardigheid nog niet beschikken (door fysische ondersteuning en visuele / auditieve stimulansen). Ook bij kinderen met CP, of spina bifida (waarbij de benen deels verlamd zijn) wordt het kruipen vaak geoefend en gestimuleerd. Dit deels om ook de armspieren te versterken.
 
3) Schrijftherapie
Er was nog niets van therapiemateriaal aanwezig voor effectieve schrijftherapie. Wij kregen dus de kans om zelf materiaal uit te werken. Momenteel is het nog basic. We stelden een map samen met werkblaadjes. Maar ook creatieve schrijfoefeningen zoals de letters oefenen in zand, schrijfdans en scheerschuim… etc! We beschikken over 2 kinderen die normaal in de lagere school zouden moeten zitten en dus zouden moeten schrijven. Hieraan geven wij elke dag schrijftherapie. We leren onze mentor ook bij over een correcte zithouding, goede oefeningen,… zodat na ons vertrek nog steeds geoefend kan worden!
4) Cognitieve therapie
Bijna elk kindje moet cognitief gestimuleerd worden. Onze mentor begint ook elke sessie met een puzzel, het is hier een gewoonte dat steeds een deel van de therapie hieruit bestaat. Vaak hoort bij cognitieve therapie ook fijne motoriek. We proberen deze twee zo goed als bijna altijd samen uit te voeren.
 
5) Rekentherapie
Om inzicht, cognitie en de algemene ontwikkeling te stimuleren geven wij ook voorbereidende rekenoefeningen aan 4 kindjes (2 kindjes met CP, en 2 kindjes met Spina Bifida). Dit zijn kindjes die we dagelijks op therapie krijgen waardoor er ruimte is om hieraan te werken. We leren hen: sorteren, seriatie, ruimtelijke oriëntatie, classificatie, corresponderen… enz!
5) Sherborne
Hier zijn we heel enthousiast over! We voeren sherborne therapie (of enkele elementen ervan) uit bij kinderen met autisme en bij kinderen met een mentale beperkingen (CP). Dit is voor ons iets redelijk nieuws en vergt veel opzoekingswerk. Maar het is super leuk om hiermee te kunnen experimenteren. We hebben elk 2 kindjes waarmee we sherborne oefeningen uitvoeren. Het doel hiervan is dat de kinderen hun eigen lichaam leren ervaren in een veilige omgeving. Ook krijgen ze meer zelfvertrouwen en lichaamsbewustzijn. Anderzijds is het ook een manier van ontspanning. We blijven oefenen en opzoeken maar het is heel fijn om dit te kunnen uitvoeren, we merken ook dat de kinderen er veel baat bij hebben. Voor onze mentor is dit ook een heel nieuw concept, niemand van onze stageplek heeft hier al van gehoord.
 
6) Snoezelen en groepstherapie… to be continued!
De eerste dag van onze derde week kregen wij de kans om eens mee te volgen bij de ‘multi-sensoriële’ therapie (of snoezelen). Het is nog niet duidelijk of wij deze ruimte ook mogen gebruiken voor snoezeltherapie maar morgen weten we hier meer over.
 
Om de kinderen van het hospitaal te voorzien van wat (!betekenisvolle!) activiteiten besloten wij om elke dinsdag voormiddag een groepje samen te nemen en te werken aan een topic. Aangezien de groep zo groot is werken we hiervoor samen. We delen de groep in per niveau. We nemen elk 4 à 5 kindjes op ons die een andere therapeutische aanpak vergen. Morgen oefenen we met 10 kindjes de fijne motoriek door het maken van carnaval maskertjes. Door middel van wattenstaafjes (en verf) en papierpropjes mogen de kindjes hun eigen carnaval masker maken en versieren.
 
Hasta pronto,
Soetkin y Maya

Ons dagelijkse leven

Geplaatst op door
Beantwoorden
Hola!
Het dagelijkse leven hier verloopt heel anders dan thuis.

Wij staan op rond 6u30. We hebben dan genoeg tijd om ons te douchen, klaar te maken en te ontbijten. We mogen hier enkel in de ochtend douchen en dat is niet altijd een plezier. Het water wordt hier electrisch opgewarmd in de douchekop zelf, dus het gebeurd wel regelmatig dat we een electrische shock krijgen wanneer we dit perongeluk aanraken. Maar er is warm water en daarmee zijn wij al heel blij. Het wc-papier mag nooit in de wc gedaan worden. Dit moet telkens in een vuilbakje naast het toilet, dat is in het begin wennen!
Vaak is het hier wel heel erg koud in huis want de meeste huizen in Peru hebben geen verwarming in huis. Twee keer per dag mogen we bij onze gastmama eten, meestal is dat ons ontbijt en ons avondmaal. Als ontbijt is het vaak een eitje, met brood, aarbei confituur en een “maté”(bv. van cocabladeren). 
 

 

Hierna is het tijd om naar onze stageplek te gaan. Dit doen we via een bus, de ‘arco iris’. Kleine 10 minuutjes later staan we op onze stageplek. Verder is de bus nemen echt een avontuur. Wanneer je van de bus wilt moet je snel ‘baja’ roepen en ook heel snel eraf kunnen springen. Soms rijdt de bus nog wanneer we op- of afstappen! 

Onze stage begint om 8 uur. Om 14 uur stopt onze stagementor met werken waardoor we dan stoppen met therapie geven, en hierna nog administratie doen (therapieën voorbereiden, matteriaal maken, spaanse woordenschat inoefenen,…)
Hierna gaan wij rechtstreeks naar onze Spaanse les. Momenteel krijgen we semi individuele lessen van 2 uur lang. Onze leerkracht, Hans, focust zich er vooral op dat we veel praten tijdens de les. Verder zijn we bezig met imperatief, wat belangrijk is voor onze stage.
Volgende week is alweer onze laatste week, daarna moeten we onszelf zien te redden.
 
 

En ’s avonds staat er vaak een heerlijke Peruaanse maaltijd op ons te wachten. Onze gastmama kan heerlijk koken! Vaak is het wat later dan we in België gewoon zijn. We eten rond 19u30. Aan koolhydraten wel geen gebrek hier want we eten hier elke dag rijst met aardappelen, rijst met pasta, rijst met noedels. Met andere woorden ze eten hier alles met rijst. En ook kip is rijkelijk aanwezig. In Peru is kip geen vlees. Op restaurant kan je vlees bestellen OF kip!

We gaan hier veel vroeger slapen als in Beglië. We zijn vaak heel moe van de stage en de Spaanse les. We switchen ook vaak van Spaans (gastgezin en stage), naar Engels (vrienden) en Nederlands (onszelf) wat het heel vermoeiend maakt! Later dan 22 uur ’s avonds wordt het hier nooit.
 
Hier nog enkele sfeer beeldjes van ons huis en onze gastouders!
 
Hasta la proxima!
Maya y Soetkin

Onze eerste week stage

Geplaatst op door
Beantwoorden

Onze eerste week stage zit erop. Onze eerste dag verliep een beetje stroef. We waren overdonderd aangezien we geplaatst werden bij fysiotherapeuten. Dit leunt heel erg aan bij kinesitherapie. Ze voerden handelingen uit waar we niets van afwisten. Ook de communicatie verliep niet zo vlot omwille van de Spaanse taal, iedereen sprak snel en met een onduidelijk accent.

De volgende dag stapten we naar de coördinator om te vragen of er andere mogelijkheden waren. Hij vroeg wat meer uitleg over ergotherapie (niet gemakkelijk om in het Spaans uit te leggen!) en samen besloten we om naar de afdeling psychomotoriek te gaan. Hier verliep alles veel vlotter. De therapieën leunen meer aan tegen ergotherapie. Onze mentor is heel vriendelijk, maar praat heel snel en met een sterk accent, waardoor het soms wat moeizamer verloopt. Maar we trekken goed onze plan. Al vanaf dag 2 kregen we elk zelfstandig kindjes om therapie aan te geven. In het begin wat onwennig, maar nu we de kindjes beter en beter leren kennen gaat het heel vlot. We krijgen veel verantwoordelijkheid. Onze mentor vertrouwt ons ook en ziet ons als experten in ons vak. Zij is fysiotherapeute en deed slechts een opleiding van 1 maand betreffende sensorische stimulatie, deeltjes ergotherapie, fijne motoriek… etc. Ze wilt graag dat wij bijleren van haar en ook omgekeerd.

We geven therapie aan zowel kindjes die van buitenaf komen als aan de kindjes die gehospitaliseerd zijn. Elk kindje krijgt een half uur therapie voor een klein prijsje. De problematieken van de kindjes zijn erg divers. Veel kindjes met CP, Spina Bifida, ataxie, mentale retardatie, algemene ontwikkelingsachterstand, hyperactiviteit, autisme, down syndroom,…

Onze therapieën zijn erg uiteenlopend. We geven zowel fijnmotorische therapie als grofmotorische therapie. Ook zijn er enkele kindjes die de mogelijkheid niet hebben om naar school te gaan waardoor we soms ook schrijftherapie, voorbereidend rekenen, knippen, enz. aanleren.

We stapten ook eens buiten onze therapiezaal om een algemene blik te krijgen op de leefomstandigheden van de kinderen. Vanuit onze ergo-visie shockeerde ons het maaltijdgebeuren. De kinderen krijgen eten op metalen servies. Het eten wordt niet gesneden door gebrek aan helpende handen en de kinderen krijgen enkel een lepel. Hierdoor leren ze niet hun twee handen gebruiken, of eten ze gewoonweg zonder bestek en met de handen. Alles moest ook heel snel gaan. We praatten na het maaltijdgebeuren met een verpleegster en stelden wat vragen. Ze eten enkel met een lepel aangezien het vlees gemakkelijk te doorbreken is met een lepel. De verpleegsters staan recht (slecht voor hun rug !!ergonomie!!) omdat ze zo snel mogelijk eten willen geven en aan meerdere personen tegelijk. Onze hulp was meer dan nodig en we zullen de komende dagen helpen. We willen graag onze visie wat meegeven en toch vorken en messen aanraden, of eventueel kleinere lepeltjes. We moeten natuurlijk zien hoe dit loopt en op een respectvolle manier overbrengen.

Hasta luego!
Maya y Soektin

Bergdorpje: Caicay

Geplaatst op door
Beantwoorden

Caicay

Vorig weekend werden we uitgenodigd door ons gastgezin om mee te gaan naar een bergdorpje waar zij een tweede huis & sociaal project hebben: Caicay!

We wisten niet goed wat te verwachten. De busrit naar daar was meteen een eye-opener. Wanneer je buiten Cusco rijdt zie je meteen veel armoede. In Cusco zelf valt dit goed mee. Het contrast tussen arm en rijk is niet zo groot, in tegenstelling tot de hoofdstad Lima.

We kwamen aan in een klein dorpje, ook wel ‘pueblo’ genoemd. Het dorpje bestaat uit 1 straat en daarrond wat huisjes. We waren meteen sprakeloos. Omringd door bergen, vele kindjes en landbouwers in typische Peruviaanse kledij. We waren hier ook de enige toeristen, de kindjes waren onder de indruk.
De eerste dag (zaterdag) hebben we een uurtje gewandeld in de streek. ’s Avonds aten we met Dina, Ernesto en een klein deel van hun familie. De avond leek in het begin rustig. Tot Ernesto zijn dansschoenen aantrok. We leerden de typische dans ‘Bachata’. Van Dina kregen we een les salsa. In één woord: ZAAAAALIG!

De volgende ochtend gingen wij wandelen. Een jongen van 14 jaar was onze persoonlijke gids, echt lief! We deden een tiental kilometer door ruwe en ongerepte natuur. De foto’s spreken voor zich. Caicay was echt een prachtige ervaring. We zijn blij dat we deze kans kregen dankzij ons gastgezin. Veel liefde voor Dina en Ernesto!