Exercise everyday 🏃🏽🤸🏽‍♂️

Na de eerste week is het me gelukt om alle namen van de kinderen en volwassenen te onthouden. Ook spreek ik al een aardig woordje Khmer aangezien de mensen hier geen engels spreken en dit mijn enige manier is om te communiceren. De meeste kinderen hebben een leerstoornis en begrijpen dus simpele gebaren, basis Khmer en heel soms een klein woordje Engels. Ook hebben veel kinderen autisme, ze doorgaan een ander leerproces. De meeste gaan naar school, die zich op het terrein bevindt, en leren hier basis schoolse vaardigheden van een speciale leerkracht. De kinderen met CP gaan niet naar school, zij liggen heel de dag op de grond, op een mat of in hun bed. Mobiliseren gebeurd enkel ’s ochtends door het personeel. Bij de jongere kinderen (3-5jaar) gebruik ik een spiegel om hun zelfbewustzijn te vergroten. De meeste kunnen hun eigen hoofd nog niet rechthouden. Ik leg de kinderen zo veel mogelijk op hun buik en stimuleer ze om omhoog te kijken of hun hoofd te bewegen door in de spiegel te kijken.
Een van de volwassenen die ik iedere dag therapie geef, spreekt engels en Khmer en hij leert mij Khmer tijdens de therapieën. De volwassenen die in The Home of Hope verblijven hebben uiteenlopende ziektebeelden. De volwassenen die ik niet behandel die enkel daar wonen hebben HIV of een psychiatrische stoornis. De volwassenen die ik wel behandel hebben een CVA gehad en hypertensie. Met de CVA patiënten werk ik voornamelijk op het gangpatroon, evenwicht bewaren en het gebruiken van hun aangedane ledematen. De kinderen met CP behandel ik door ze correct te positioneren en mobiliseren. Ik ben het personeel aan het leren waarom het belangrijk is om deze kinderen te positioneren en hoe ze dit moeten doen.

Dit weekend ga ik naar Siem Reap (Angkor Wat), tot over een weekje dus!
Zoals mijn patiënten zeggen : ហាត់ប្រាណជារៀងរាល់ថ្ងៃ (hatbran chea riengrealthngai) = exercise everyday!

 

Phnom Chi Sor ⛩

Vandaag is de eerste vrije dag, het is weekend, en dus had ik samen met een aantal vrienden uit het appartement een dagje uit gepland naar de Phnom Chi Sor tempel en The animal sanctuary (soort dierentuin). Om bij de tempel te raken moest ik vroeg opstaan en 2,5 uur in de tuk tuk zitten. ‘S ochtends toen we aankwamen was het al meteen 33 graden en zeer vochtig. De tempel ligt bovenop een berg dus ik moest 412 trappen lopen om bij de tempel te geraken. In de tempel wonen zeer veel monniken. Van één monnik heb ik een armbandje gekregen voor goed geluk, dit kun je één jaar dragen en daarna moet je een nieuwe halen voor het volgende jaar. Veel mensen in Cambodia dragen dit armbandje en halen ieder jaar een nieuwe. Zij geloven dat het je geluk brengt en dat het je beschermt tegen ongelukken en het kwaad. Na de Chi Sor tempel zijn we bij de lokale bevolking gaan lunchen. Deze hele maaltijd heeft €2 gekost, alles is hier ontzettend goedkoop. Hierna zijn we met de tuk tuk naar het Animal Sanctuary gegaan. Verschillende dieren zoals de krokodillen zaten in kooien. Echter waren er verschillende dieren die gewoon los liepen zoals apen en herten. Morgen ga ik naar de beroemde Killing Fields, dit schijnt zeer indrukwekkend te zijn.

Chum reap lear!

Home sweet home 🏡

De eerste week zit er bijna op. Het was een hectische week maar ook een hele leuke week. In deze week ben ik zeer goed bevriend geraakt met mijn huisgenoten. Momenteel wonen we met 8 personen in 4 verschillende appartementen die met elkaar verbonden zijn. Ieder appartement heeft zijn eigen kok en schoonmaakster. Voor de centrale ingang van alle appartementen hebben we een hek waar 24/7 bewaking aanwezig is. Het is hier de cultuur om je schoenen uit te doen voor je naar binnen gaat, ik loop dus altijd op blote voeten rond. Ik deel mijn kamer samen met een Duits meisje, ze verblijft hier 12 weken en is ook een ergotherapeute.


Cambodia 🇰🇭

Zodra ik de luchthaven uitliep werd ik meteen overvallen door de hitte. Het is hier nu regen seizoen, dit duurt tot oktober. Tijdens het regenseizoen is het vochtig maar nog steeds warm. Overdag is het zo’n 33 graden en ‘s avonds koelt het af tot 26 graden. Door de klimaatverandering valt er momenteel niet meer zo veel regen.

Het eten hier bestaat uit rijst, kip, banaan, rijst en nog meer kip. ‘S ochtends is er als ontbijt gefrituurde banaan, allerlei soorten vers fruit of een boterham met pindakaas. Lunch en dinner is altijd rijst/noodles met kip en groenten, dit maken ze iedere keer op verschillende manieren klaar.

De Cambodjanen spreken elkaar aan bij de achternaam, de voornaam wordt niet gebruikt.

Als transport middel is er de motorbike of de tuk tuk. Omdat de lucht hier heel vies is, draag ik in de tuk tuk altijd een masker en een zonnebril tegen het stof, zand en de vieze lucht.

Home of hope ❤️

Op mijn eerste dag kregen we de sleutel van de therapie ruimtes en kreeg ik mijn weekschema. De fysiotherapeut heeft een schema opgesteld met de namen van de kinderen en volwassenen en deze verdeeld over de ochtend en de middagen. Ook heb ik een boekje met namen en foto’s van iedereen gekregen zodat het makkelijker is om iemand te herkennen. Ieder kind heeft zijn eigen dossier waar zijn informatie in staat, dit is opgesteld door de fysiotherapeut en andere vrijwilligers. De namen staan in het fonetisch geschreven zodat ik ze kan uitspreken, in Cambodja noemen ze iedereen bij de achternaam.

De eerste dag was zeer chaotisch. Ik kreeg mijn schema met namen, een uurtje de tijd om door de dossiers te lezen en ik mocht beginnen. Ik heb niet veel kunnen doen omdat het schema van de kinderen zo anders is, hier moet ik mijn ritme nog in vinden.

Dagschema:

•9u-10u: therapie

•10u: lunch

•11u-13u: slapen, rusten

•13u: wassen en aandoen schone kleren

•14u: snack

•15u: ik vertrek naar huis

Tijdens de tweede dag was ik al meer bekend met het schema en wist ik wanneer ik tijd had en aan wie ik therapie kon geven. Omdat al het materiaal vol spinnenwebben en stof was, heb ik eerst het therapie opgeruimd en alles schoongemaakt met één van de kinderen. De jongere kinderen worden tijdens de middag uit hun bed gehaald en op matten gelegd. Het personeel mobiliseerd de kinderen zo veel als ze kunnen, ze zijn hierin niet opgeleid maar hebben dit van de physiotherapeut geleerd. Tijdens de middag probeer ik aan de nekbalans van de kinderen te werken. Er zijn ongeveer 5 kinderen met CP (cerebrale parese) van 3jaar of ouder die hun eigen hoofd niet recht kunnen houden. Ook kunnen ze niet kruipen of zelfstandig zitten.

Op de foto’s zie je het materiaal dat aanwezig is en hoe de physiotherapie ruimte eruit ziet.

A long journey ✈️

De dag is eindelijk aangebroken  eenmaal aangekomen op de luchthaven heeft mijn vlucht al ren half uur vertraging door de mist. Ik neem mijn laatste afscheid en stap op het vliegtuig. De deuren gaan dicht en er komt een melding “door de mist moeten we nog wachten tot we mogen vertrekken, dit gaat nog 1,5 uur duren”.  Ik had echter slechts 2 uur in kuala Lumpur om mij volgende vlucht te halen, dit ging dus niet meer lukken. In kuala lumpur ben ik de hele luchthaven overgelopen, want uiteraard zat de gate helemaal achteraan, maar ik had mijn vlucht gehaald. Mijn koffer was echter op een andere vlucht gezet dus hier moet ik nog op wachten. Toen ik de AirPort uitliep werd ik meteen opgewacht door 2 mensen van projects abroad. Bij het appartement ontmoette ik de andere vrijwilligers, mijn huisgenoten. In totaal zijn we met 8 van allerlei verschillende nationaliteiten. Mijn kamer deel ik met een Duits meisje, Vera. Om de jetlag te vermijden zijn we meteen op uitstap geweest naar het genocide museum. Dit is zeer indrukwekkend om te zien.

លាសិនហើយ (Tot ziens)

Sun here I come ☀️

Morgen is het zover…
Na al het plannen, verzamelen van materiaal en speelgoed en het maken van afspraken is het eindelijk zover. De laatste spullen zijn gepakt, mijn koffers zijn meerdere keren gepakt omdat ze te veel wogen, maar alles zit er toch in. Afscheid van familie en vrienden is genomen. Nog één nachtje slapen, een lange reis van 16uur vliegen en dan ben ik eindelijk in Cambodia 😁