Jan en Zoë in India: Lights of hope

Hallo,

Gisteren was mijn eerste keer dat ik alleen naar het schooltje ben gegaan (Jan had zin om een lang weekend te nemen). En hij heeft wat gemist hoor!

In de voormiddag ben ik Jammer genoeg was er ook juist een lid van het bestuur van de school die van alles met mij wou bespreken rond de banken die ik heb gesponsord met de subsidies die ik van mijn gemeente heb gekregen, hoe mijn stage ging,… Dat was dus allemaal zeer interessant maar ook ambetant omdat Rajesh normaal op mij aan het wachten was. Toen ik hem duidelijk had gemaakt dat ik naar de bushalte moest om Rajesh te gaan halen stond hij erop om mij door iemand anders te laten brengen met de brommer. Na 10 minuten was dat uiteindelijk geregeld. Ik dus vanachter mee op de brommer, zeer plezant om eens te doen!!  Aangekomen bij de bushalte was er natuurlijk geen spoor van Rajesh… Wij dus terug naar het schooltje.

5 minuten later dook Rajesh daar gelukkig toch op, hij had enorm veel moeite gedaan om er te geraken. Ook heeft hij het schooltje heel hard geholpen en veel interesse getoond. Zo heeft hij zijn nr aan de leerkrachten en het lid van het bestuur gegeven zodat ze hem konden contacteren als ze enige hulp nodig hadden. Ook is er een meisje met spasticiteit op de school die hij heeft doorverwezen naar een school speciaal voor kinderen met haar beperking. Hopelijk doet ze er ook iets mee!

Teruggekomen van het schooltje zijn we een food tour gaan doen. Aangezien we al zo lang in Calcutta verblijven hadden we al vele dingen gegeten. Maar het was zeer gezellig en leuk om ook van alle andere dingen te vragen!

Vandaag (zoals in het vorige bericht al gezegd) hadden we Abani (die man van het lekkere eten in het park) beloofd om naar zijn dorp te gaan. Wij dus weg: eerst een uur op een overvolle trein, dan overstappen naar een riksjaw (ik dacht dat je daar maar met maximum 6 in kon, 12 is dus blijkbaar het juiste getal) voor een half uurtje om te eindigen in een omgeving van lemen hutjes, rijstvelden, slechte baantjes (van een weg kan je niet spreken), kinderen op blote voeten, koeien, geiten, schapen,…

Eerst zijn we bij Abani zijn mama langsgegaan. Een vrouw van wel 89 jaar! Maar ze woont nog zelfstandig en doet nog steeds haar was zelf.

Ook was ze steeds tegen ons aan het praten, maar van dat Bengaals verstaan wij natuurlijk niets. Nadien zijn we wat gaan verkennen in het dorpje en hebben we van alle mensen gezien die volgens mij nog nooit in hun leven een blanke hadden gezien. Je moest hun gezichten zien seg! Een aantal kindjes waren wat bang, maar toch te nieuwsgierig.

Ze hadden visnetten bij waarze kleine visjes in hadden gevangen. Trots dat ze daarop waren seg!

Na het ronddolen zijn we terug naar het huis van de mama gegaan. Daar stond ondertussen een hele maaltijd voor ons klaar. Maar we konden niet beginnen eten vooraleer ik mij volledig (ja van top tot teen) gewassen had. Ik vond dat heel vreemd maar dacht ik zal dat maar doen, gelukkig was het ook verfrissend. Toen ik 15 minuten later gedaan had zei Abani dat ik het niet goed gedaan had. Ik begon al in opstand te komen aangezien ik mij juist helemaal had uitgekleed en helemaal gewassen! Blijkbaar moest dat van de mama 3 keer gebeuren voor mij als meisje (Jan is weeral ontsnapt aan die taak!) vooraleer ik mocht eten. Ikke dus weer weg om mij nog maar eens 2 keer te wassen. Toen ik terugkwam bleek het nog niet helemaal in orde te zijn, maar ik was het beu om mij nog is helemaal uit en aan te kleden dus hebben we maar gewoon gegeten.

Na het eten kwamen er allemaal kindjes van het dorp langs. Jan heeft met hen gevoetbald en gevolleybald, super vonden ze dat! Ik had gelukkig een kaartenspel mee waardoor we memory en om het hoogste hebben kunnen spelen. Na een uur en half waren we het wel een beetje beu en door de warmte waren we ook heel vermoeid geraakt waardoor we eens terug naar Calcutta wouden.

Voor we vertrokken probeerde Abani ons nog over te halen om nog zeker eens terug te komen. Alles stond precies in het teken van ons wat mij een heel ongemakkelijk gevoel gaf. We hebben hen dus ook duidelijk gezegd dat we niet konden beloven maar ons best gingen doen om terug te komen. Op te terugweg moesten we wachten aan de kant van de straat op een auto.  Het resultaat was een heel bende mensen die rond ons kwam staan. De vrouwen vonden mij natuurlijk weer het interessantste en ik vond de baby’s het tofste. Resultaat: een baby op mijn schoot. Gevolg: een baby zonder pamper… Die plast op mijn schoot. Geweldig!! Voor hen leek dat natuurlijk de gewoonste zaak van de wereld te zijn!

Na de autorit naar het station en de treinrit naar Calcutta (allen met veel gestaar) waren we dus eindelijk terug op het hotel waar ik meteen in de douche gesprongen ben en van kleren gewisseld heb! Amai dat deed deugt.

Morgen begint de stage terug, ik ben eens benieuwd hoeveel kindjes er zullen zijn! Ik heb alvast voor ieder kind dat ik behandel iets voorbereid. Hopelijk daagt er een van hen op.

Nu duik ik nog in mijn boek en ga ik eens vroeg slapen se.

Dikke kussen en knuffels

Zoë

Gisteren hebben we na onze stagedag weer mogen kennismaken met te gastvrije Indiërs. Elke dag kwam dezelfde man ons ’toevallig’ tegen en nodigde ons steeds uit in zijn dorp. Op zich hadden we daar geen probleem mee, maar veel tijd buiten onze stage hebben we niet dus was niet zo gemakkelijk. Maar 2 dagen geleden vroeg hij of we de dag erna met hem wouden afspreken om zijn familie te leren kennen. Aangezien het zo een lieve man was met zo een lieve bedoelingen zijn we maar op hem ingegaan. En je kunt niet geloven dat zo een dingen gebeuren (In België is dit toch niet mogelijk alleszinds) maar we hebben dus daadwerkelijk heel het gezin leren kennen. De jongens hadden de dag erna examen maar moesten toch met ons komen praten.  Ook hadden ze een hele maaltijd voor ons bereid, echt superlekker!
Voor mij persoonlijk was dit wat ongemakkelijk, zie je het al gebeuren? Speciaal voor ons blanke mensen zo veel moeite doen? Ik vind dit helemaal niet nodig, maar voor hen is dit een grote eer en dit maakt hen enorm gelukkig. Na de zoveelste keer dat uitgenodigd te worden in het dorp zijn we er dan uiteindelijk op ingegaan. Zondag gaan we er naartoe. Ik ben benieuwd wat we daar allemaal gaan meemaken.

We hebben vandaag ook een soort beloningssysteem uitgewerkt voor het schooltje. Aangezien we merken dat concentratie en aandacht toch een probleem blijkt te zijn dat bij vele kinderen terugkomt. Ook de leerkrachten zeggen dit. Het probleem is dat op aandacht en concentratie werken heel moeilijk is om individueel en uit de klassituatie te doen. Daarom hebben we een systeem bedacht waarbij op het einde van de dag de beste leerling van de dag gekozen wordt, deze krijgt dan de eer om zijn naam op een ‘student of the day’ blad te zien staan en krijgt een soort trofee mee naar huis (deze moeten we nog zoeken, ideeën steeds welkom) deze trofee moet hij/zij de dag erna terug afgeven voor de volgende student van de dag. Maandag proberen we dit uit en we gaan zowel de leerkrachten als de leerlingen laten zien hoe het juist werkt. Hopelijk zien de leerkrachten hier het nut van in en blijven ze het ook na onze stage gebruiken!

We hebben dus nog interessante dagen in het vooruitzicht zegt. Ik hou jullie op de hoogte!

Warme kussen

Zoë

Alles blijft hier nog steeds zijn gewone gangetje te gaan. Elke dag stage, nadien nog voor school werken en elke keer nieuwe dingen in de stad ontdekken. 2 maanden is toch wel lang en ookal is en blijft Calcutta een geweldige stad, ik kijk al uit naar de moment dat ik ga kunnen rondtrekken!

Eerder in de blog had ik al iets over de vleesmarkt gezegd. Aangezien dit in de ochtend blijkbaar nog fascinerender is om te zien hoe al de dieren toekomen zijn we er uiteindelijk in geslaagd om vroeg uit ons bed te geraken.En het was de moeite! kippen die op allerhande manieren worden vervoerd, in de markt zelf zijn ze ondertussen al volop bezig met het slachten van de kippen, geiten, schapen. Voor hen is dit zo een routine en ze doet dit zonder medelijden voor de dieren zodat ze bijvoorbeeld de kippen al beginnen te pluimen (of hoe zeg je dat) voor ze gedood worden.  Iedereen in de markt is natuurlijk zeer trots op zijn eigen kraampje en wat hij daar doet waardoor ze ons steeds komen vragen voor foto’s. Nadien zijn ze dolgelukkig! Zo wou een meneer mij nadien een hand geven. Gelukkig had ik net op tijd gezien dat die vol met bloed en pluimen hing, de hand heb ik dus toch meer vriendelijk geweigerd.

Een andere mooie bezichtiging is het salt lake. Het ligt weer in een heel ander deel van Calcutta waardoor we met de bus moeten. Het blijft ons steeds verbazen hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Zo heeft een Indiër heel de busrit (ongeveer 1 uur) dingen voor ons zitten opzoeken zodat we het gemakkelijkste aan salt lake zouden geraken. Ik heb een dikke lonely planet mee en deze is zeer nuttig! maar de kaartjes,… zijn helemaal niet nodig aangezien je het gewoon even moet vragen en dan geraak je er vanzelf!

Aangekomen aan salt lake bleek het inderdaad een prachtig groot meer te zijn! Jammer genoeg vinden de Indiërs het meer precies niet de moeite aangezien ze alles naast de oevers gewoon volgebouwd hadden terwijl er zoveel toffe mogelijkheden zijn zoals het opstarten van een bar, boottochtjes doen,… Na lang zoeken hebben we gelukkig toch een café gevonden met uitzicht op de rivier. Genieten!  

Vandaag hebben we met klas 4 de speelplaats wat opgefleurd met een voetbalgoal en verschillende leuke speelplaatsspelletjes te schilderen. Was super leuk om te doen en de kindjes haalden er enorm veel voldoening uit dat ze mochten helpen. Ook tijdens de speeltijd was het enorm plezant om te kijken hoe iedereen zich hiermee amuseerde. Is wat beter dan een speelplaats zonder mogelijkheden. Hopelijk blijven ze er zoveel plezier aan beleven.

Dikke kussen

Zoë

Ondertussen is het al eventjes geleden en zijn er heel wat toffe dingen te vertellen!

Zoals ik al zei was het vrijdag een feestje ter ere van oud-studenten. Gelukkig was ik nieuwe kleren gaan kopen want ook de kindjes hadden in plaats van uniformen hun mooiste kleren aangedaan. Ik heb het dan ook veel mogen horen hoe mooi ik er wel niet uitzag. ook had een leerkracht speciaal (lelijke) bling bling oorbellen voor  mij meegenomen die ik natuurlijk moest bijhouden. De schooldag zelf was een grote chaos aangezien iedereen andere dingen zei en de kindjes gewoon door elkaar praatten, terwijl waren er om de beurten kindjes die een klein gedichtje opzeiden, een dansje deden, iets zongen,… maar veel hebben we daar door al het lawaai niet van gehoord. 

Na de halve dag school zijn we op zoek gegaan naar een plaats waar ze naar het schijnt heel lekkere eetstandjes hebben. En dat was niet gelogen. Wij gaan hier echt dik worden van al het lekker en goedkoop eten! Toch beginnen we het Belgische eten ook al te missen.

Zaterdag hadden we terug stage in het schooltje en had ik afgesproken met een oprichter van de school. Ik had hem gevraagd om te helpen uitleggen aan de leerkrachten dat ik graag individuele therapie wou geven aangezien we tot dan toe meer leerkracht-achtige dingen aan het doen waren. Dat is allemaal zeer vlot verlopen waardoor we er na het weekend (enkel zondag dus) mee konden starten.

Na de stage zijn we naar een echte paarden race gaan kijken. Jammer genoeg werkt het internet weeral niet goed waardoor ik de foto’s er niet opgezet krijg. Maar dat is echt eens chic om te zien. Aangezien we daar dan toch waren hebben we natuurlijk ook eens gegokt. Of beter gezegd iemand in onze plaats laten gokken. Wij kenden er natuurlijk niets van dus hebben we aan iemand gevraagd op wie we juist geld moesten inzetten. Blijkbaar had hij ons geld op een race dat niet in Calcutta plaatsvond gezet waardoor we pas nadien doorhadden dat we niet de juiste race hadden gezien! Veel maakte dat uiteindelijk niet uit aangezien we toch verloren hadden…

Zondag zijn we naar Belur Math geweest, dat was ook meteen onze eerste treinervaring! Dat station is hier super groot en je kan er niet aan uit welk perron voor jou bedoelt is. Terug maar eens vragen dus… In Belur Math viel er jammer genoeg niet zo veel te zien enkel van alles rond Rhamakrishna en zijn volgelingen. Een heel interessant geloof het Hindoeïsme, maar ik snap er nog steeds niet veel van. Veel vroeger dan verwacht wouden we dus de trein terug naar huis nemen, maar bleek dat de eerstvolgende trein pas 4 uur later toekwam! Gelukkig hebben we toen snel uitgedokterd dat het met de bus ook helemaal niet zo ver was.

Vandaag was onze eerst dag met individuele therapieën en het viel super goed mee! Zoals te verwachten ligt het niveau van de kindjes veel lager dan de kindjes in België. We zijn begonnen met een test af te nemen die de fijn motorische aspecten de de schrijfhouding bekijkt. We gaan deze testen bij de 2 oudste klasjes afnemen (ongeveer 30 kindjes). Bij de kindjes waar we extra problemen opmerken die wij als ergotherapeut kunnen behandelen gaan we dan verder met therapieën te maken en uit te voeren. Voor ons was het dus zeker een heel geslaagde dag aangezien we ons nu echt ergotherapeutisch voelen. Dat is toch een hele opluchting.

Morgen gaan we dus verder met assessments doen bij kindjes. Ook komt er een soort klusjesman met ons bespreken welke dingen we willen veranderen en hoeveel dit ongeveer zou kosten. Ik heb subsidies gekregen van de gemeente waar ik wel een aantal verbeteringen wil doen in het schooltje!

Na de stage begint het voor ons allemaal een beetje zijn gewone gangetje te gaan. We hebben bijna heel Calcutta gezien en weten niet meer goed wat te doen in de avonden, dat is wel wat jammer natuurlijk. Hopelijk gaan we ons niet vervelen en blijven er toffe belevenissen te vertellen!

Zoë

Gisteren is er niet zo veel speciaals gebeurd. In plaats van een bussenstaking stond er een appartementsblok in brand op de grote baan waardoor er ook nu weer amper reden. We zijn toen maar te voet gegaan naar de plaats waar we meestal moeten overstappen. Het was wel even schrikken om die rook uit het gebouw te zien komen enzo!  Hierboven zie je een foto van het uitzicht vanuit de bus als je naar boven kijkt. Dit zijn geen stomme raven (zoals er hier ook duizenden van zijn) maar prachtige buizerds. Elke dag een vogelshow, life vanuit de bus! Vanuit het schooltje heb je ook een goed zicht op een boom waar een nestje buizerds zit. Leuk om te zien!

In het schooltje ging het gisteren ook weer een beetje beter, de kindjes beginnen ons te leren kennen en beginnen steeds meer door te hebben dat wij ook ‘leerkrachten’ zijn waarnaar ze moeten luisteren. Gisteren hebben we ook klas IV (de hoogste klas) les gegeven en dat is echt een gegeven en dat is echt een leuk klasje (amper 6 leerlingen in plaats van 30).

Nadien zijn we naar Khaligat geweest waar ook een hindu tempel is en waar ze Khaligat eren. Hiervan komt ook de oorspronkelijke naam (kalli kuta – Calcutta). Aangekomen bij de tempel mochten we natuurlijk weer geen foto’s trekken. Maar hebben we zowel aan Khaligat als aan de heilige boom een offer mogen brengen (bloemen) dit voor het geluk van onze familie te verzekeren (bij Khaligat) en om een persoonlijke toekomstwens te doen (bij de boom). Natuurlijk kwamen er daarna nog een paar centjes aan te passe die we ‘vanuit ons hart’ moesten doneren. Jammer dat er toch altijd een bijklank van geld geven is. Maar voor de rest heel interessant! Ook rond de tempel had je verschillende kraampjes waar je dingen kon kopen om te offeren:

Nadien hebben we onze weg terug naar de metro gezocht en na heel wat zoeken toch gevonden. Ook hebben we daar een nieuwe delicatesse geproefd (die blijven maar komen!). Momo’s, super lekker en in verschillende variaties!

In de avond zijn we nog een lekkere cocktail gaan drinken op een dakterras dicht bij het hotel, daar heerst natuurlijk de Engelse sfeer heel hard en is alles ook veel duurder. Maar dat hield ons er niet van tegen om te genieten van het koele windje en de frisse drankjes.

Vandaag was het maar een halve dag school, Jan en ik hadden vorige week niet goed opgelet want we dachten dat dit wou zeggen tot 13u. Was het plots om 12u30 al gedaan! Natuurlijk zijn we dit al gewoon dat elke dag anders is dus hebben we onze activiteiten maar snel afgerond.

Nadien zijn we op zoek gegaan naar het grote shoppingcentrum in de buurt en hebben uiteindelijk een wagentje moeten huren om er te geraken. We wouden er naartoe om allemaal dingen te kopen voor het schooltje, maar vonden vooral veel klerenwinkels.

Ook hebben we toen eens de Mc Donalds geprobeerd, echt lekker! Maar stel je maar eens een hamburger voor met enkel kip of veggie…

Nu zijn we bijna klaar om onze koffer voor het (lange) weekend bij Aihik te zetten. Morgen heel vroeg vertrekken we naar het Sunderbans Tiger Camp tot zondagavond. Hopelijk spotten we daar ook écht tijgers!

Groetjes

Zoë

Hallo iedereen!

Deze ochtend weer een lekker cornflakes ontbijt in de gemeenschappelijke ruimte van ons hotel. We hadden een supermarkt ontdekt waar we dan meteen goed van gebruik gemaakt hebben om typisch Belgisch te doen en wat cornflakes met melk aan te schaffen. Niets beters om mee wakker te worden zegt.

Vandaag een nieuwe poging om het goed te doen in het schooltje. Met succes! Eerst was het wel een heel gedoe om daar te geraken aangezien de bussen naar Sanagrachi (waar het schooltje is) blijkbaar staakten. Gelukkig hebben we, weer met wat hulp van vriendelijke Indiërs, het schooltje toch kunnen bereiken en zelfs nog goed op tijd! Maar het was wel zeer duidelijk dat er eens staking was aangezien er veel minder kindjes aanwezig waren dan normaal. Ons hoor je niet klagen hoor, in plaats van 40 kleuters die geen Engels kunnen en zeer snel afgeleid zijn hadden we er nu maar 24. Wat een luxe! Met volle moed zijn we dus verdergegaan waar we gisteren geëindigd waren om zo toch maar een beetje Engels aan te leren. Je merkt echt wel een enorm verschil tussen de kindjes van kindjes die alles zeer snel oppikken tot kindjes die amper meedoen. Dat maakt het nog wat moeilijker om activiteiten te organiseren.

In het midden van de les kwam de directrice (lees: persoon die altijd de krant leest en niets doet) binnen en zei dat de les in de namiddag niet doorging door de staking. Voor ons was dit natuurlijk enorm vreemd, maar verbaasd waren we al niet meer. In India kan alles!

Ook begint het hier al veel warmer te worden, en ik kan daar vrees ik niet zo goed tegen terwijl Jan daar natuurlijk weer helemaal geen probleem mee blijkt te hebben. Hopelijk ben ik snel aangepast!

Na de korte stagedag zijn we dus nog een beetje gaan rondtouren in Kolkata, we zijn naar de Birla tempel geweest wat toch wel eens helemaal anders is dan al die kerken. Jammer genoeg mogen er daar dus nergens fototoestellen mee binnen genomen worden waardoor 1 van ons steeds buiten moest blijven staan en de andere dan naar binnen kon. Die tempels zijn echt wel impresionant! En je ziet er ook nog heel veel gelovige mensen. Ook kregen we meteen een rode stip op ons voorhoofd en een paar kleine muntsnoepjes (geen idee waarom).

Na het avondeten besloten we eens de Riksja te nemen voor een klein stukje, we hadden daar jammer genoeg wel niet goed over nagedacht want dat was een enorm oud manneke dat heel mager was. Heel de weg waren we dus bang dat die ons ging laten vallen of een hartstilstand ging krijgen! Toen we er eindelijk waren moest hij toch ook wel even gaan zitten van de zware inspanningen. Met een groot schuldgevoel en een dikke fooi zijn we   dus nog wat gaan rondwandelen en nog iets gaan drinken voor we terugkeerden naar het hotel.

Morgen zijn we van plan om een andere tempel te gaan bezoeken, ik ben eens benieuwd of deze zoals kerken allemaal op elkaar lijken!

groetjes

Zoë

Vandaag ging het al veel beter in het schooltje! We hebben de kleuterklas met behulp van sjablonen van alle kleine dingetjes aangeleerd in het Engels zoals sit down, stan up, silence,… Daarna hebben we geprobeerd om hen de verschillende delen van het hoofd te laten tekenen en te benoemen. Ook dit lukte redelijk goed aangezien dit in het klaslokaal was en zoals elke les een beetje hetzelfde was. Wel waren er een aantal kleuters die maar bleven ambetant doen. Wanneer wij hen op hun manier proberen straffen (handen aan de oren) lukt dit niet zo goed en lopen ze meteen terug weg. Dit tot grote frustratie van ons! Daarom hebben we de moeilijkste gevallen buitengezet en de kokkin het probleem laten oplossen. Volgens ons is zij wel de allerstrengste!

Na het uurtje met de kleutertjes hebben we een aantal kennismakingsspelletjes met klas 2 gedaan. En je merkt meteen het enorme verschil! zij luisteren perfect, je kan er gemakkelijk visueel dingen aan uitleggen,… Echt leuk, maar ook vermoeiend om dingen mee te doen. Ook merkten we meteen op dat de kindjes helemaal niet kunnen samenspelen! alles  is van hen en je kunt er meteen diegene met het meeste gezag uitpikken. Ons doel is om hier natuurlijk wat verandering in te brengen.

Na het stagelopen zijn we eens gaan kijken waar de cinema, dit op aanraden van een Frans koppel dat zei dat de Bollywood films echt leuk waren om eens te zien.

Natuurlijk zijn we dit ook eens gaan testen, maar jammer genoeg viel dit wat tegen. Wel enorm grappig en opvallend hoe slecht ze hier zijn in filmen! eerst is er een romantische scene waarna se plots aan het vrijen zijn op een rode auto! en eerst heeft de jongen een witte en daarna een zwarte t-shirt aan. Ook opvallend was dat er toch wel wat Engelse zinnen in voorkwamen. Jammer genoeg te weinig om het verhaal te snappen waardoor we tijdens de pauze (ja dat doen ze hier ook) weg wouden gaan.

Blijkbaar sluiten ze tijdens die pauze de poorten en laten straatmensen dingen door de hekken verkopen. We zijn dus maar een kijkje gaan nemen in het gebouw waar op de verdiepen erboven blijkbaar een bar was met life muziek dat veel te luid stond. We zijn dus in 1 bar nog iets gaan drinken en merkten al snel op dat er een man heel de tijd naar de muziek stond te luisteren en een paar keer per minuut (zonder te overdrijven) geld aan de life muzikanten gaf! Jammer genoeg hebben we niet kunnen zien welke briefjes hij juist gaf, maar het waren er alleszins geen van 10! En wij die dachten dat we redelijk veel geld hadden…

Nadien waren de hekken gelukkig open waardoor we rustig kunnen genieten van ons bedje in ons hotel. En hopelijk verloopt de stagedag terug zo vlot!

dikke kussen

Zoë