Mijn laatste stageweek was een drukke week. Dinsdag stonden er twee sessies met kindjes gepland een van hen belde jammer genoeg af, maar dit was niet zo erg. De andere sessie was dubbel zo uitdagend. De zus van het cliëntje, die zelf ook cliënt is bij Soetkin, was mee. Ik moest mijn aandacht dus verdelen over twee kindjes. Uiteindelijk is dit toch heel goed gelukt en was deze laatste sessie zelfs één van de beste sessies die ik met dit kindje heb gehad. Dit kindje heeft veel agressie in zich en het was heel leuk dat hij mij op het einde spontaan knuffelde toen hij besefte dat hij me niet meer zou terugzien. Daarna was het tijd voor nog een mental health sessie en een groepssessie, met daartussenin nog mijn eindevaluatie! Gelukkig was deze heel goed en kan ik met een gerust hart deze laatste drie dagen van de stageweek in!

Woensdag stond er een vroege sessie gepland met een mental health cliënte en haar dochtertje. Doel van de sessie was om de cliënte te ondersteunen in het ‘ouder zijn’ voor haar dochter en manieren aan te reiken om op een gepaste manier met haar dochter om te gaan. Dit was een erg interessante sessie. Niet enkel door de wat onwennige ouder-kind relatie, maar ook omdat de dochter heel wat symptomen vertoonde die nog niet eerder werden opgemerkt door zorgverleners… Deze sessie gaf heel wat stof tot nadenken en gesprek met mijn mentor achteraf. Hierna was het tijd voor de tweede mental health sessie van de dag. De sessie bestond eruit een koude salade klaar te maken en nog wat cognitieve oefeningen te doen. Ik stond versteld, de salade was klaar na amper vijf minuten! Het was ook heel leuk om te zien hoeveel vorderingen de cliënt gemaakt heeft gedurende deze acht weken dat ik hier was! Ook dit afscheid viel zwaar aangezien de cliënt en ik een toch wel fijne band hadden opgebouwd tijdens de stage. De twee sessies in de namiddag waren heel gelijklopend, maar toch ook zeer verschillend. De twee cliënten werden getest of vlak van tonische labyrint reflex. Ik voerde de test uit en deed enkele oefeningen met hen om hieraan te werken. De twee cliëntjes vertoonden gelijkaardige, maar tegelijk ook zo verschillende reacties op deze tests. Heel interessant!

De voorlaatste stagedag was een heel leuke stagedag. In de voormiddag zagen we twee cliënten met een interessante problematiek, die allebei heel erg uitdagend zijn. Toch had ik het gevoel dat de sessies goed verlopen zijn. Na de middag zag ik nog twee cliënten. Ook deze sessies waren heel leuk! Vrijdag was een beetje rustiger met slechts drie sessies, maar laat je niet vangen. De eerste sessie was heel vermoeiend.. het cliëntje had het heel moeilijk om naar mij te luisteren en is heel ego-centrisch, wat het geven van instructies en het onderhandelen met hem heel moeilijk maakt. Toch kon ik ook deze sessie tot een goed einde brengen. Na de middag was het tijd voor één van de, voor mij, moeilijkste kindjes. Dit kindje lijdt aan ASD en kan moeilijk verbaal communiceren wat alles natuurlijk net dat tikkeltje ingewikkelder maakt. Toch zijn dit sessies waar ook ik heel veel voldoening uithaal. Het is zo een lieve jongen die echt zijn best doet! De laatste sessie van mijn stage, is ook niet de minste. De twee broers komen opnieuw samen langs en krijgen een kooksessie voorgeschoteld. Deze sessie was nog wat uitdagender dan de vorige… de broers moesten met minder tijd niet één, maar twee gerechten maken. Een hoofdgerecht en een dessert! De twee broers hadden voor Soetkin en mij ook nog een grote doos chocolaatjes mee als cadeautje voor Pasen. Dat was een heel leuk einde aan een lange laatste stagedag 🙂

Lieve mama & papa, bedankt voor deze mooie en unieke kans om een ervaring als deze mee te maken! Toch zal ik blij zijn wanneer ik hen, en mijn broer, morgen zie verschijnen op de luchthaven van Sydney!

Dit laatste weekend hier in Wonthaggi was er eentje van vier dagen! Vrijdag was het heel mooi weer en ging ik met de bus naar Philip Island. Dit was een heel avontuur! Aangezien de haltes hier geen namen hebben, wist ik niet waar ik moest afstappen… ik vroeg de heel lieve buschauffeur me een seintje te geven wanneer ik moest afstappen. Uiteindelijk kwamen we aan een halte en stapte iedereen af. Dit bleek de eindhalte te zijn… ik stapte naar de chauffeur en zijn gezicht gaf aan dat hij door had dat hij mij vergeten was. Hij voelde zich zo schuldig en bracht me naar het wildlife park dat ik ging bezoeken! Van een service gesproken 🙂  Dit is één van de weinige parken waar de kangoeroe’s vrij rondlopen en waar je wallabies, grijze en rode kangoeroe’s kan eten geven en aaien. Eén van de beste momenten van mijn vrije dagen tijdens stage!

Hierna had ik het naar Cowes te gaan. Een klein stadje vlakbij het strand. Ik vroeg de mevrouw in het wildlife park of ze mij kon helpen met het vinden van de bus… Jammer genoeg had ze mij het nieuws te melden dat de volgende bus pas binnen twee uur langskwam. Ze raadde me aan te voet te gaan. Aangezien ik geen zin had om twee uur te verspillen heb ik dit dan maar gedaan. Vol goede moed stapte ik 40 minuten in de bloedhete zon, maar ik kwam aan in Cowes en trakteerde mezelf op een lekker ijsje aan het strand! Daarna nam ik de bus naar huis en genoot ik van een rustige avond.

Zaterdag was het heel slecht weer, regen en veel wind… Ik besloot mijn valies al een beetje te pakken en mijn kleren te wassen. Dit was een goed idee, niet enkel om mijn dag te vullen, maar ook omdat ik tijdens de week niet veel tijd heb ’s avonds. Zondag was het opnieuw een mooie, warme dag. Ik ging samen met Soetkin en haar gezin naar een gezellig marktje: Kongwak market! Een klein marktje met plantjes, tweedehandsspullen, lekker eten en een beetje muziek. Daarna reden we door naar Loch, een klein dorpje wat verderop. We slenterden wat rond en namen een kijkje in de winkeltjes. Maandag was het weer slecht weer en bleef ik gewoon thuis. Ik werkte wat voorbereidingen af en maakt me klaar voor mijn laatste, eerste dag van de week van deze buitenlandse stage. Deze begint meteen al met mijn eindevaluatie! Fingers crossed…

Week 7 begon heel goed. Maandagmorgen om 8u30 meteen sessie met mijn volgcliëntje. Een heel interessante sessie waarbij ik verrast werd door het zelfvertrouwen van het kind. Eén van de grote doelen is het vragen om hulp en het gebruiken van een sterke, luide stem. Dit deed hij gedurende de hele sessie goed. Ook de opdrachten waarbij we werkten aan fijne en grove motoriek verliepen heel vlot. Dit was mijn laatste individuele sessie met mijn volgcliëntje. Ik moest nog geen afscheid nemen want hij volgt ook de social exploreres sessies op maandagavond.

Hierna hadden we een sessie met een meisje met het syndroom van Down waarmee we kloklezen. Om het aantrekkelijk te maken voor haar koppelen we elke uur die we lazen op de klok met een ‘ontmoeting met een celeb’. Het meisje was zo enthousiast en grappig dat ook wij er gelukkig van werden! Daarna was het tijd voor een sessie met het jongste cliëntje. Deze sessies vragen veel energie omdat hij vaak moet opgepakt worden en ook moet worden tegengehouden als hij de kamer wil verlaten. Toch waren deze sessies heel leuk voor mij omdat het kindje een connectie opbouwde met mij naargelang de sessies vorderden en hij dit met (bijna) niemand anders doet. Om 16u was het dan tijd voor mijn laatste social explorers sessie met de maandaggroep. Deze groep is heel leuk en de kindjes doen altijd heel goed mee. Ik nam afscheid van mijn volgcliëntje aangezien ik volgende maandag niet moet werken. Dit was het moment waarop ik echt besefte hoe snel deze stage is voorbij gevlogen! Volgende week is het mijn laatste week hier…

Dinsdag was het weer tijd voor de wekelijkse afspraak met de mental health cliënt en twee kindjes. Deze sessies verliepen gelijkaardig aan voorgaande sessies. ’s Avonds was het tijd voor de tweede social explorers sessie van de week. Deze groep is wat uitdagender dan deze van maandag.. Deze groep bestaat uit vier kinderen waarvan er drie oppositioneel gedrag vertonen. Eén van de cliënten was afwezig, wat voor een rustigere sessie zorgde. Toch was het niet makkelijk. Ik spendeerde de helft van de sessie één van de kinderen te proberen overtuigen om binnen de poort van de praktijk te blijven en deel te nemen aan de sessie. Uiteindelijk is het me toch gelukt haar binnen te krijgen en haar te doen deelnemen aan de sessie. Woensdag en donderdag waren heel rustig met in totaal maar drie cliënten. De rest van de dag spendeerde ik aan het schrijven van verslagen en het afwerken van mijn stageverslag. Ik kan de laatste stageweek beginnen met een afgewerkte rapportage en vol goede moed om de cliëntjes een laatste keer het beste van mezelf te laten zien!

Neem zeker in de loop van de week een kijkje op mijn blog om mijn avonturen van het weekend te bekijken! Vrijdag stond een bezoek aan het Philip Island wildlife centre gepland en dit was een heel avontuur!

De weergoden waren blij gezind tijdens mijn voorlaatste weekend hier in Wonthaggi. Na een wisselvallige week was het tijdens het weekend heel mooi weer. Ik besloot zaterdag een fietstocht te maken naar het strand van Kilcunda. Goed voor een fietstocht van 24 kilometer (heen- en terug gelukkig). Ik vertrok op tijd om voor het warmste van de dag terug te zijn, maar dit is me niet echt gelukt… Met verbrande armen tot gevolg. Toch heb ik er erg van genoten! De weg was adembenemend en ik kwam enkele kangoeroe’s tegen. Geniet even mee en kijk naar de prachtige foto’s!

’s Avonds ben ik samen met Soetkin en haar dochter iets gaan eten in een bar in Archie’s Creek. EJ, Soetkins man, speelde er een klein optreden. Een gezellige avond die werd afgesloten met nog meer kangoeroe’s! We gingen voor een nachtelijke rit naar enkele plaatsjes waar veel kangoeroe’s zitten. Doordat het zo donker was jammer genoeg geen foto’s…

Zondagavond was het tijd voor een ‘er is voor alles een éérste keer’. Ik ging mee vissen met Peter en Michelle. Er was heel veel wind en ik sloeg geen visjes aan de haak, maar ik kon wel genieten van een wondermooie zonsondergang!

Deze week een bericht over de voorbije twee weken. Jammer genoeg waren er in week vijf niet zoveel sessies.

Mijn volgcliënt kon niet naar de sessie komen en ook op de andere dagen was er steeds een cliënt die cancelde of gewoon niet kwam opdagen. Dit is heel jammer, maar ook de realiteit in een privé praktijk. Deze week was er veel administratiewerk zoals het schrijven van een report over een assessment, het schrijven van verslagen voor NDIS (het National Disability Insurance Scheme hier in Australië) en nog heel wat opzoekwerk om de sessies evidence based te ondersteunen.

De sessies die wel plaatsvonden waren heel interessant, de meeste cliëntjes vertoonden ander gedrag dan voorgaande sessies. Dit was even verschieten voor sommigen onder hen, maar zorgde soms ook voor een aangename verrassing. Enkele cliëntjes die normaal heel erg rustig zijn en goed meewerken tijdens de sessies vertoonden probleemgedrag en hadden opeens een heel andere aanpak nodig. De cliëntjes die normaal heel wat probleemgedrag vertoonden, deden dan weer heel goed mij tijdens de sessie. Dit toonde aan dat kinderen erg verschillen en dat ook elk kind individueel kan verschillen van dag tot dag. Op dinsdag vond er een overleg plaats in de kleuterschool van een cliëntje. Dit was mijn eerste multidisciplinaire overleg hier in Australië. De kleuterjuf, psychologe en ouders waren aanwezig in het overleg. Dit was zeer interessant omdat ik een heel andere kant van het kindje leerde kennen. Tijdens de sessies vertoont hij vaak probleemgedrag. Hierdoor en door de verhalen die de mama vertelde, had ik me een beeld gevormd over het kind. Dit overleg toonde me dat er nog een heel andere kant aan hem was en dat hij eigenlijk niet helemaal is zoals ik me voorstelde. Op vrijdag bracht ik een bezoek aan een lokale lagere school. Ik stelde me tijdens de sessies vaak vragen over de manier van lesgeven en het onderwijs hier. Veel van de cliëntjes kunnen niet lezen en schrijven naar de verwachtingen die ik heb voor hun leeftijd. Daarom wou ik graag eens een kijkje gaan nemen. Ik was heel verbaasd over de manier van werken en ik begrijp ook beter hoe het komt dat veel van de cliëntjes niet presteren naar wat ik zou verwachten met mijn achtergrondkennis van het onderwijs in België.

Op maandag was het labour day een feestdag hier. Dinsdag was het kindje waarover we overleg hadden in de kleuterschool de eerste cliënt van de dag en wat een verrassing toen ik ook voor de eerste keer tijdens de sessie die lieve en zorgende kant van hem zag. Deze sessie was heel leerrijk omdat ook hij heel goed mee deed en ik veel aspecten van de therapeutische aanpak kon onderscheiden. ’s Namidags stond een ander multidisciplinair overleg gepland, maar deze werd afgezegd door de zorgverstrekkers van de cliënt. Dit was jammer want het was een ‘mental health’ overleg. Dit had me meer inzichten kunnen geven over mentale gezondheid hier. Woensdag was een rustige dag, maar ze vloog zo voorbij. De eerste sessie was met een cliëntje die ik nog niet eerder had ontmoet. Het kindje had moeite met het onderhouden van vriendschappen door een tekort aan sociaal aanvaardbaar gedrag. De tweede sessie was een mental health sessie van een cliënt met zijn vrouw. Om de twee weken is het een sessie waar de vrouw meekomt. Dan evalueren we hoe het gaat en welke stappen er nodig zijn om ervoor te zorgen dat de cliënt zo goed mogelijk kan functioneren. ’s Namiddags stonden nog twee sessies op het programma met twee cliëntjes die ik al redelijk goed leerde kennen. Deze sessies verliepen, net als maandag, wat anders dan ik had gedacht. Volgens mij hangt er deze week iets raar in de lucht. Veel cliëntjes gedragen zich helemaal anders dan hoe ik hen kende. Ook bij deze sessies zag ik eens een andere kant van de kindjes en had ik ook de kans om mijn therapeutische aanpak hieraan aan te passen. Ik leerde hier de voorbije weken heel wat manieren om met ‘probleemgedrag’ om te gaan en deze komen zeker goed van pas deze week! De eerste sessie van donderdag was een twee uur durende sessie met twee broers. Dit is één van de sessie die mij het meest uitdaagt. Dit omdat ik niet helemaal hetzelfde inzicht heb in de situatie als mijn mentor en het daarom voor mij moeilijk is om de sessies op een bepaalde manier te geven. Ik doe mijn best om te vooropgestelde doelen te bereiken, maar dit lukt niet altijd. Daarom vraag ik me soms af of ik deze cliëntjes wel help de occupationele tevredenheid te bereiken. De namidag hield opnieuw veel papierwerk in. Het schrijven van verslagen na het afnemen van een ‘play assessment’ en het beargumenteren waarom verzwaarde dekens/kleren wel degelijk een meerwaarde kunnen zijn voor bepaalde kinderen met sensorische verwerkingsproblemen. Mijn verslag hierover zou gebruikt kunnen worden om de NDIS een reden te geven om cliënten een bedrag toe te kennen voor de aankoop van een verzwaard deken. Dit kan voor kinderen die, bijvoorbeeld, lijden aan autisme spectrum stoornis een copingmechanisme zijn. Vrijdag is de langste en vermoeindste dag van de week, met een laatste sessie die duurt tot 18u30. Vlak na de middag hebben we een sessie met een kindje met autisme, die nog niet in volzinnen spreekt en die heel sterk is. Hij loopt af en toe weg en dan moeten we ons echt helemaal smijten om hem bij ons te houden. Er is heel veel kracht nodig om het kindje aan zijn gegeven opdracht te zetten en ook te houden. In zijn enthousiasme stak hij per ongeluk zijn vinger in mijn oog… De reactie die daarop kwam deed mijn hart helemaal smelten. Hij excuseerde zich zeker driemaal en wou me ‘verzorgen’ door een knuffel te geven. Dit laat zien dat ook deze kindjes die moeilijker dingen kunnen overbrengen omdat ze verbaal niet zo sterk zijn, ook gevoelens hebben die ze willen overbrengen. Dit besef deed me even stilstaan bij hoe moeilijk deze kindjes het moeten hebben. Wat gaat er allemaal in hun hoofd om dat ze niet kunnen delen met de buitenwereld? Na deze sessie was het tijd voor nog wat administratiewerk en daarna de kooksessie. Deze sessie loopt vaak wat uit omdat het resultaat een belangrijk onderdeel is van deze sessie. Dit zijn heel leerrijke sessies aangezien beide cliënten, twee broers, veel verschillende handelingsproblemen vertonen. Dat ik een stukje taart mee naar huis mocht nemen was een leuke bonus!

Na een warme week was het ook een zeer warm weekend. Temperaturen tot 38 graden… Het was vrij onmogelijk om het huis te verlaten en buiten rond te lopen. Daarom bleef ik zaterdag de hele dag binnen en werkte ik aan mijn stagerapportering. Michelle (mijn gastmama) vertelde me dat er brand was uitgebroken in Wilsons Promontory en iedereen moest het schiereiland verlaten. Het is een beetje eng te denken dat ik er het weekend ervoor nog zorgeloos rondliep en genoot van de mooie natuur die nu in lichterlaaie stond. Wilsons Prom ligt op ongeveer 100 km van mijn gastgezin, maar toch was de rook tot hier te zien en de zon was helemaal oranje!

Zondag was het ‘maar’ 34 graden en hebben we ons naar buiten begeven. Er was een soort van evenement om de Bass Coast, het gebied waar ik verblijf, te promoten. Tal van natuurparken stonden opengesteld voor inwoners van de Bass Coast. Er moest geen toegang betaald worden en we konden genieten van enkele mooie plaatsen op Philip Island. Ik heb braaf gezwegen en de mevrouw achter de kassa ging ervan uit dat ik lid van de familie was. Ik kon dus ook gratis toegang verkrijgen! We bezochten Churchill Island, Bokrijk op z’n Australsich. Koala nature park  en de Seal rocks. We zagen geen zeehonden, maar wel pinguïns. Op de heuvel werden kleine kotjes gemaakt waar de pinguïns kunnen schuilen voor de warmte.

Na een warme, maar vermoeiende dag zijn we weer thuis waar we kunnen genieten van de airco! Wat een verademing. Ik ben helemaal klaar om week 5 aan te gaan.

De eerste vier weken van de buitenlandse stage zijn achter de rug. De tijd vliegt hier voorbij! Deze week was opnieuw een interessante week.

Op maandag had ik vrij, maar dinsdag vlogen we er meteen weer in. De dag startte met het opstellen van een ‘sensory diet’ voor één van de cliëntjes. Ik zocht wat informatie op en begon goede moed aan het opstellen van een actieplan. Dit was toch een beetje moeilijk dan ik dacht. Puur theoretisch is het duidelijk wat er moet gebeuren, maar elk kind is anders. Het feit dat ik de kindjes slechts één keer per week zie, maakt het moeilijk om ze echt goed te leren kennen. Enkel zo kan je een goed ‘sensory diet’ opstellen. Enkel wat echt werkt, mag/kan je implementeren in het dieet. Anders heeft het toch geen zin. Daarna was het tijd voor een mental health cliënt. Ik gaf mijn eerste sessie relaxatie helemaal zelf! Mijn zenuwen waren nergens voor nodig want de cliënt gaf me na de relaxatie het grootste compliment dat je kan krijgen na een relaxatiesessie… ‘Ik ben helemaal ontspannen.’ Na deze rustige en ontspannende sessie was het tijd voor wat actie dacht het volgende cliëntje. Het werd een intensieve en vermoeiende sessie. Niet enkel omdat ik grotendeels de leiding van de sessie op mij nam, maar ook omdat ik de oefeningen moest voordoen en geloof mij maar ‘animal walks’ zien er heel leuk en makkelijk uit, maar ik spreek nu uit ondervinding dat deze heel vermoeiend kunnen zijn! Om de dag af te sluiten stond er nog een ‘social explorers’ sessie gepland. Dit is een groepssessie die zich toespitst op het ontwikkelen en inzetten van sociale vaardigheden.

Ik bereidde een ‘sensory path’ voor en mocht deze activiteit ook uitleggen en begeleiden. Aangezien er een aantal moeilijkheden waren met één van de deelnemers begon ik aan de instructie met drie kindjes in plaats van vier. Net als vorige week was deze sessie een hele uitdaging… De kinderen vertoonden wat probleemgedrag en het was moeilijk om hun aandacht te krijgen. Uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd om de opdracht uit te leggen en hen de opdracht ook te laten uitvoeren. Dit verliep niet helemaal zoals gepland, maar aan de vooropgestelde doelen werd gelukkig wel gewerkt. De doelen zijn nog niet helemaal bereikt, maar dit is normaal. Na de sessie zei Soetkin me dat ik het wel goed had gedaan, maar dat het een zeer uitdagende groep is die heel moeilijk in de hand te houden is. Ik ben dus weer een ervaring rijker!

Woensdag is een dag die iets rustiger van start gaat. Voor de middag hebben we een hele lieve mental health cliënt. Dat is altijd een fijne afwisseling van de drukke sessies met de kindjes. Na de lunch kwamen er drie cliëntjes langs. Hun doelen lagen wat in dezelfde lijn en daardoor was de inhoud van de sessies wat gelijkaardig. We werkten met cijfers aan elke activiteit die aangaven in welke volgorde de activiteiten uitgevoerd zouden worden. We begonnen met een obstacle course hierbij ligt de nadruk op grove motoriek en sensorische input verwerken. Daarna werd overgegaan naar de schommel en werden er enkele oefeningen uitgevoerd met en zonder fitnessbal. Hierbij lag de nadruk op sensorische input verwerken en tot rust komen door lineaire en deep pressure movements. Daarna werd overgegaan tot een andere oefening met de bal die voor vele kindjes het hoogtepunt van de sessie is! De kindjes nemen plaats op de bal, steken hun armen in de lucht en worden dan door mij of Soetkin op en neer geduwd.Na tien keer bouncen op de bal worden ze op een hoop zachte kussens gegooid. Dit heeft meestal een kalmerend effect op de kindjes. Daarna wordt de sessie afgerond met, als er nog tijd is, een laatste activiteit die het kind leuk vind. Hieronder kunnen jullie enkele foto’s zien die jullie een beeld kunnen geven van wat ik doe.

Deze week was donderdag een rustdag. In de voormiddag stond een sessie van twee uur gepland met twee broers. Zij ondervinden moeilijkheden in samen spelen. Deze sessie was een observatiesessie om alle moeilijkheden en mogelijkheden in kaart te brengen. Om aan de hand hiervan verdere doelen op te stellen. Hierna stond een mental health cliënt gepland, maar zij is jammer genoeg niet komen opdagen. ’s Middags gingen we lunchen in het community center in Inverloch. Elke maand maken mensen met een beperking een lunch klaar en bedienen de mensen die willen komen eten. Na de lunch mag je dan betalen hoeveel je vindt dat de lunch waard was. Daarna had Soetkin een meeting waar ik niet mee naartoe mocht. Ik ging naar de bib en werkte wat aan mijn stageverslagen. Daarna was het tijd voor mijn tussentijdse evaluatie… Net als de Australische cultuur verliep die heel relax… op het strand! De evaluatie was goed en ik weet welke mijn werkpuntjes zijn. Op naar verbetering tijdens de volgende vier weken stage. Na de evaluatie ging ik nog even uitwaaien op het strand. Ik ben eerder gesmolten… het is hier héél warm!

Vrijdag stond er weer een drukke dag op het programma. Het eerste cliëntje was een hele uitdaging. Ik kreeg van Soetkin de kans om de leiding te nemen tijdens deze sessie, maar dat duurde niet zo lang. Het kindje met autisme was zo energiek en het was onmogelijk om tot hem door te dringen. Doordat ik de leiding nam bij het geven van de sessie zorgde ervoor dat hij erg overstuur was. Deze verandering was een te grote stap voor hem en Soetkin nam de leiding over, dit was wel een zeer leerrijke ervaring! Ik leerde dat ik (bij deze cliënt dan toch) een wat ‘hardere’ aanpak mag hanteren. Het kindje voelt fysiek bijna geen pijn. Hem dus eens wat harder vasthouden aan de hand of hem omhoogtrekken kan dus helemaal geen kwaad, maar dat voelde zo raar aan om dit toch te doen… Hierna stond er nog een sessie gepland met een meisje. Deze sessie stond in het teken stond van omgaan met zaken die je wel en niet in de hand hebt. Ik begeleidde een groot deel van de sessie zonder directe aanwezigheid van Soetkin en alles verliep zo vlot! Dat was een leuk gevoel na de uitdagende sessie van een uurtje ervoor. Vrijdagen zijn altijd lange dagen want ook deze vrijdag stond er een sessie gepland met twee broers. Deze begint om 16u45 en duurt tot 18u45. Om te werken aan executieve functies maakten we pannenkoeken. Soetkin en ik werkten met een doorschuifsysteem. De eerste broer ging eerst bij Soetkin om wat cognitieve vaardigheden in kaart te brengen en de andere broer bakte bij mij pannenkoeken. Na ongeveer 45 minuten werd er gewisseld van therapeut om de sessie daarna af te sluiten met lekkere pannenkoeken! Daarna moesten Soetkin en ik de afwas nog doen aangezien we een beetje tijd te kort hadden met de jongens tijdens de sessie. Om 19u kon ik dan huiswaarts vertrekken om te genieten van het weekend. Of het genieten is geworden, zal ik jullie later kunnen laten weten… Als ik nog niet weggesmolten ben 🙂

Dit weekend was mijn gastgezin nog steeds op vakantie. Soetkin had me beloofd me ergens mee naartoe te nemen om mijn verjaardag nog wat te vieren. Dit weekend was dus het perfecte moment om dat te doen! Soetkin en haar dochter namen me mee naar Wilsons Promontory national park. Dit is een heel groot beschermd natuurgebied waar je verschillende wandelingen kan gaan doen, kan genieten aan de rivier of aan de zee.

De eerste stop die we maakten, was aan de Millers landing trail. Dit is een wandeling van ongeveer een uurtje naar een strand waar er heel veel mangroven te zien zijn. Aangezien het laagtij was konden we heel ver zeewaarts lopen en konden we de mangroven van dichtbij bekijken. Verder waren er ook nog heel veel zwarte ganzen te zien op het water, ibissen en nog heel wat andere vogels. Het leukste aan de hele wandeling was dat we niet één, niet twee, maar DRIE wallabies zijn tegengekomen onderweg! Na het zien van de eerste wallaby zei Soetkin dat ik heel veel geluk had dat ik een wallaby te zien kreeg en niet veel later kwamen we er nog eentje tegen. Deze was heel rustig en bleef heel lang zitten. Daardoor kon ik heel wat foto’s en filmpjes maken. Mijn dag kon dus al niet meer stuk!

Na deze stevige wandeling in de zon hadden we wat energie nodig en gingen we lunchen. Toen onze batterijen weer helemaal opgeladen waren, trokken we verder en toonde Soetkin me de Tidal River en een strandje dat Norman beach heet. We staken onze voeten even in het water, maar ik vond dit toch een beetje koud. Er kwam ook wat wind opsteken en aangezien deze zuiderse wind van Antarctica komt, kan je je wel voorstellen dat dit een ieniemienie beetje koud aanvoelde. We zetten onze toch verder na een lekker ijsje en verkenden Squeaky Beach. Dit is een strand dat grappige geluidjes maakt wanneer je erop stapt of loopt. Jammer genoeg kwamen er een paar grijze wolken tevoorschijn en besloten we onze uitstap af te sluiten. Voor we naar huis reden, maakten we nog een kleine tussenstop aan de Liptrap lighttower. Daar zagen we een mooie zonsondergang en picnicten we in de auto. Na een zware dag kwam ik moe maar voldaan weer thuis aan.

Ook zondag was het heel mooi weer en stelde Soetkin me voor dat ze mij thuis oppikte zodat ik mee kon naar het strand. Ik heb me eraan gewaagd gaan zwemmen in de zee. Het water was koud, maar ik ben er toch tot mijn middel ingegaan! Daarna heb ik de kustlijn wat afgewandeld en genoten van het mooie weer.

Dit weekend heeft ervoor gezorgd dat ik weer helemaal klaar ben om de komende week aan te gaan vol energie!

Nu ook week drie van de stage voorbij is, is het weer tijd voor een berichtje. Deze week was een leuke, maar intensieve week. Niet enkel werd er volop gewerkt tijdens de sessies, maar ook Soetkin heeft nog hard gewerkt aan het op punt stellen van de praktijkruimtes. Dat ik nu stageloop is handig want vele handen maken het werk licht! De therapieruimte waar de individuele sessies zullen doorgaan is zo goed als klaar. Het mee op punt stellen van de ruimte was ook voor mij heel interessant. Want alles in de ruimte krijgt een plaatsje om een bepaalde reden. Er werd dus goed nagedacht over de plaatsing van de materialen zodat er een optimaal resultaat bekomen kan worden bij het geven van therapieën. Hieronder een foto van de ‘jungle zone’.

De ruimte is helemaal ingekleed in het jungle-thema. De monkey bars kunnen gebruikt worden voor oefeningen waarbij gewerkt wordt aan grove motoriek en heavy motor work oefeningen. Deze hebben niet enkel een grof motorisch doeleind, maar er kan evengoed een sensorisch doel bereikt worden. Er is een klein parcours aanwezig in de ruimte dat steeds kan aangepast worden aan de noden en het niveau van het kind. Ook dit kan gebruikt worden om aan verschillende doelen te werken. Zowel grof motorisch, sensorisch als (gedrags-)regulerend.

Deze week gaf ik twee sessies aan mijn volgcliëntje waarbij ik ook een assessment afnam. Het blijft een uitdaging om gepaste therapiesessies op te stellen omdat de doelen die het cliëntje (en zijn ouders) hopen te bereiken zeer uiteenlopend zijn. Toch ben ik er (met een beetje feedback en suggesties) van Soetkin in geslaagd om een sessie te geven waaraan gewerkt werd aan de vooropgestelde doelen. Verder waren er nog een aantal uitdagende sessies deze week. Zo was er een sessie waar op voorhand niet veel aan voorbereid kan worden omdat we nooit op voorhand weten hoe het kindje zal zijn wanneer hij aankomt voor de sessie. Toch zijn we erin geslaagd enkele nuttige observaties te maken en aan de hand daarvan enkele doelen op te stellen om aan te werken. Ook dit zal een hele uitdaging zijn aangezien ik nog niet veel ervaring heb met ‘sensory diet’. Dit is een soort van ‘dieet’, niet in de letterlijke zin, maar eerder een soort van levensstijl en het aanreiken van copingsstrategieën om ervoor te zorgen dat het kind zo goed mogelijk kan functioneren in het dagelijkse leven. Ik zal me hier wat verder in verdiepen en mee een sensory diet proberen opstellen. Voor de rest is het vaak nog kijken en leren, maar ook krijg ik de kans zelf delen van de sessies voor mijn rekening te nemen en een grotere rol te spelen. Een techniek die ik (denk ik) ondertussen goed onder de knie begin te krijgen is het aanbrengen van ‘deep pressure massages’. Deze zijn massages die worden gegeven door met een grote fitnessbal waarbij je door druk uit te oefenen het kind tot rust kan brengen of kan werken aan lichaamsbesef.

Wanneer je deze foto ziet denk je waarschijnlijk: ‘een bal op een hoop kussens, wat heeft dat als doel?’. De ‘deep pressure massage’ bij dit kind had als doel het kind tot rust te brengen. Door de kussens over het kind te leggen en dan druk te geven met de bal zorgde de sensorische input ervoor dat het kind tot rust kwam.

Verder merk ik een aantal verschillen met de ergotherapie in België. Ik heb nog niet veel ervaring aangezien ik nog nooit stage liep bij kinderen, maar naar mijn gevoel wordt hier in Australië heel veel energie gestoken in het aanleren van zelfregulatie. Bij zowat elk kind komt dit op de één of andere manier aan bod tijdens de sessies en wordt er zelfs op school heel veel aandacht aan besteed. Dit vind ik een zeer interessant concept aangezien dit ook in mijn bachelorproef een insteek zou kunnen zijn.

Dit weekend had ik een lang weekend van vier dagen. Kijk dus zeker aan het begin van de week nog eens naar mijn blog om te weten welke avonturen ik dit weekend beleefde!

Net als week 1 vloog ook week 2 razendsnel voorbij. Ik krijg steeds meer de kans zelf de sessies voor te bereiden, ze ook te leiden en ook de evaluatie van de sessies mag ik schrijven. Dit begint steeds beter te verlopen.

Op dinsdag vindt er steeds een social explorers sessie plaats. Dit zijn groepssessies waarin gewerkt wordt aan sociale vaardigheden. Ik mocht deze sessie voorbereiden en ook meteen zelf geven. Dit was een hele uitdaging aangezien elke deelnemer zo verschillend is. Dat ik een ‘funny’ accent heb, maakt alles net dat ietsje moeilijker om een boodschap over te brengen. Na een vermoeiend uurtje en hulp van Soetkin heb ik de sessie toch tot een goed einde gebracht en ben ik weer een ervaring rijker!

Op woensdag hadden we een mental health patient. Dit was weer iets helemaal anders. Toch zorgt dit voor leuke afwisseling en kan ik mijn blik omtrent het omgaan met psychische gezondheid verruimen. Tijdens de sessies in de namiddag leerde ik twee nieuwe kindjes kennen. Het is heel leuk om zo veel verschillen te zien tussen alle kindjes en ze ook op een manier verder te helpen die echt werkt voor hen.

Donderdag stond er weer een goed gevulde dag op de planning. Ik leerde nog een paar nieuwe kindjes kennen en er vond opnieuw een mental health sessie plaats. Aangezien mijn mentor nog maar net verhuisd is naar een nieuwe praktijk is het soms wat moeilijk om sessies te geven. De ruimte waar de individuele sessies voor de kindjes zal doorgaan, ’the jungle zone’ is nog niet helemaal klaar. Daardoor vinden de sessies nu nog plaats in een grotere ruimte waar niet alles verloopt zoals ik het in mijn hoofd heb, maar dit zorgt er natuurlijk voor dat die problem solving skills verder kunnen ontwikkelen.

Vrijdag was een rustigere dag. Aangezien ik stage loop in een privé praktijk is er ook veel papierwerk. Dit hoort er natuurlijk allemaal bij, maar daardoor zagen we op vrijdag slechts twee cliënten. Dit vond ik allemaal niet zo erg want… ik heb mijn eerste kangooroo’s gezien! Soetkin vond dat het tijd was voor een pauze van al dat papierwerk en nam me mee naar een plaats waar veel kangooroo’s zitten. Ze zaten wat ver, maar toch ben ik blij dat ik ze gezien heb! Daarna hebben we het gebied nog een klein beetje verkend en toonde ze mij waar ik kon wandelen en naar het strand kon gaan. Ik ga zeker nog eens terug op een vrij moment om het gebied wat verder te verkennen!

Het weekend was wat minder leuk.. mijn gastfamilie is voor 10 dagen op bezoek bij familie die in Queensland woont. Daardoor ben ik nu alleen in het huis. Daarbovenop kwam nog eens dat ik wat ziek was. Ik heb dus niet veel gedaan dit weekend, maar dat maak ik volgend weekend zeker goed.