De reis

Home sweet home 🏡

Het laatste afscheid is genomen. We hadden de traditie om iedere keer als iemand vertrok, dit te vieren door een afscheidsetentje. Ook voor mij hebben we deze traditie hoog gehouden. We zijn bij het restaurant naast het appartement iets gaan eten. Dit was nogal moeilijk aangezien het een lokaal restaurant was, er was dus niemand die Engels sprak. Ook de menukaart was in het Khmer en er stonden geen plaatjes bij. Een half uur later was het ons gelukt om wat drinken te bestellen. Voor het eten hebben we met onze telefoon vertaald dat we LokLak wilden, een van Cambodja’s nationale gerechten. Dit was het enige dat we konden vertalen dus we konden niks anders bestellen.
Ik zou om 4u ’s ochtends worden opgehaald om naar de luchthaven te gaan want mijn vliegtuig vertrok om 6u. Hierdoor had ik besloten dat het beter was om niet te slapen, dit kon ik in het vliegtuig doen.
We zijn dus met zijn alle een laatste keertje uit geweest in Phnom Penh. Ik heb geweldige mensen leren kennen tijdens mijn verblijf en ga ze zeker missen.

Ook op het project was het afscheid zwaar. De meeste spreken geen Engels en soms zelfs geen Khmer. Dit maakte het moeilijk om afscheid te nemen aangezien ze niet begrepen dat ik niet meer terug kwam. De fysiotherapeut heeft me bedankt voor mijn harde werk en hoopt dat ik snel weer terug kom.

Uiteraard hoort een foto met onze kok, Danei, er ook bij. Zij heeft altijd met veel plezier voor ons gekookt en voor ons gezorgd.

Na een lange vlucht ben ik blij om weer thuis te zijn. Eenmaal aangekomen op Schiphol, stonden mijn ouders mij op te wachten met een spandoek. De verassing was alleen dat ze ook een aantal vriendinnen hadden meegenomen die mij ook stonden op te wachten.

Het is weer vreemd om thuis te zijn na 3 maanden. Ik ben nog steeds de kou niet gewoon. Ik ben van 33 graden naar 0 graden gegaan. Ook kleine dingen zoals wc-papier in de wc gooien, een warme douche,… Dit zijn kleine dingen die erg fijn zijn om weer te hebben.
Dit was dus mijn avontuur in Cambodja, bedankt voor het lezen van mijn blog!

 

Het werkveld

laatste week 😭

De laatste week is officieel ingegaan, zaterdag vlieg ik weer terug naar het koude België. Het zal vreemd zijn om weer in mijn normale ritme te komen na hier voor 3 maanden te hebben geleefd. Op 1 dag tijd zal ik van een temperatuur van 33°C naar 3°C gaan.

Deze laatste week zijn er een aantal fysiotherapeuten op mijn project gekomen. Ik ben dus in deze laatste week vooral bezig met hen uit te leggen wat we tot nu toe hebben gedaan, ik help ze de namen van iedereen leren en ik leer ze een aantal woordjes Khmer die ze zeker nodig gaan hebben. Ik doe dit in de hoop dat het werk dat ik tot nu toe heb gedaan wordt verder gezet. We mogen namelijk zelf kiezen welke patiënten behandelen en als de nieuwe vrijwilligers besluiten om sommige mensen niet te behandelen, dan zal al mijn werk ontdaan worden.

Tot snel in het koude België!

Het werkveld

Workshop 📚

Om onze tijd beter te verdelen doen we iedere ochtend een doorschuif groep voor de volwassen patiënten. Hierbij zetten we 4 verschillende oefeningen klaar zodat we met 2 therapeuten tegelijkertijd 4 patiënten kunnen helpen. We zetten 1 patiënt aan de voetpedalen en laten hem fietsen. Een tweede patiënt laten we op een stoel zitten en hier doen we handoefeningen mee. De derde oefening bevindt zich aan de buitenkant van de parallelle barren. We laten de patiënt hier heupoefeningen en gewicht verplaatsingsoefeningen doen. De laatste oefening bevindt zich tussen de parallelle barren. Hier stappen we met de patiënt of laten we hem staan afhankelijk van wat er nodig is bij de patiënt.
Dit doorschuifsysteem blijkt zeer nuttig te zijn om in een korte tijd zo veel mogelijk patiënten te zien. We hebben in de ochtend slechts 1 uur de tijd om zo’n 5-7 volwassenen te behandelen.

Vandaag heb ik samen met mijn mede volunteers bij Home of Hope een workshop gegeven over Positioning and Manual Handling. We hebben gemerkt dat de staff de kinderen verkeerd optillen, ze maar met 1 persoon optillen en hier zullen ze uiteindelijk rugpijn van krijgen. Ook wordt geen enkel kind gepositioneerd, we hebben dit dus proberen uit te leggen. Op een groot blad hebben we 8 puntjes opgesteld met de belangrijkste zaken voor positioneren. Dit hebben we laten vertalen aangezien de staff geen Engels spreekt. Een voor een hebben we deze puntjes uitgelegd en gedemonstreerd. Hierna hebben we 8 puntjes opgesteld met de belangrijkste dingen over manual handling. Ook deze hebben we vertaald en een voor een uitgelegd en gedemonstreerd. De presentatie zelf was nogal vreemd omdat je in het Engels tegen een publiek aan het praten bent die geen woord begrijpen van wat je aan het zeggen bent. Ik moest dus na iedere zin stoppen zodat mijn coördinator het kon vertalen.
Al bij al is de workshop zeer goed verlopen en we hebben het gevoel dat het personeel er zeker iets uit geleerd heeft. In mijn laatste week ga ik extra aandacht besteden om dit op te volgen.

Het werkveld

Anders kan ook 🤸🏽‍♂️

Zoals ik al verwacht had, worden dingen hier in Cambodja anders gedaan. Na hier ongeveer twee maanden te zijn, voel ik me al een echte Cambodjaan die alle gebruiken heeft overgenomen. Ik loop op slippers, ik ben even bruin als de mensen hier en ik spreek ondertussen een aardig woordje Khmer.
Ook tijdens de therapie ondervind ik vaak dat dingen anders worden gedaan. Vaak doen ze hetzelfde als wij het in België doen, maar dan op een meer primitieve manier. Zo hebben ze ook hier wandelstokken, rollators en andere hulpmiddelen. Deze zijn echter zelfgemaakt of vallen bijna uit elkaar. Er is maar 1 fysiotherapeut aanwezig voor alle kinderen en volwassenen. Hij probeert zo veel mogelijk mensen op een dag te behandelen. Hierdoor duren zijn therapieën vaak maar een kwartiertje. Aangezien hij ook de enige is met een opleiding en die Engels spreekt, krijgt hij vaak nog andere taken en papier werk van de directeur. Hij maakt uitstapjes naar Phnom Penh en andere delen om hier van alles te regelen. Zo kan het dus zijn dat soms op 2 dagen er slechts 5 mensen therapie krijgen.

Ook kleding en schoenen worden zelf gemaakt of zelf gerepareerd wanneer deze kapot gaan. Home of Hope leeft door donaties, zonder deze donaties kunnen ze geen eten of kleding kopen.
Nog 2 weekjes en dan zit het erop, dan moet ik weer naar huis. Het is ongelooflijk hoeveel ik om de mensen hier ben gaan geven op zo’n korte tijd.
Op onderstaande foto zie je een jongetje van 4 jaar waar ik de afgelopen 7 weken iedere dag mee heb gewerkt. Hij werd gevonden in een kerk waar hij werd achtergelaten. De diagnose is niet zeker, er wordt gedacht aan spina bifida of cerebrale parese. In het begin was hij niet in staat om zijn hoofd langer dan 10 seconden recht te houden. Ook kon hij niet lang op zijn buik liggen zonder om te vallen. Door iedere dag met hem te werken, soms zelfs 2 keer per dag, kan hij ondertussen zijn hoofd voor bijna 30 seconden rechthouden. Ook kan hij momenteel 5 minuten op zijn buik liggen zonder om te vallen.

De reis

Vietnam 🇻🇳

Vorige week was er het bekende waterfestival in Cambodja. Dit is een belangrijk evenement die 3 dagen duurt. Ze vieren dat het regenseizoen is afgelopen. Dit doen ze door bootraces op de rivier, optochten waarin ook de koning aanwezig is, vuurwerk en allerlei andere festiviteiten. Hoe graag we het water festival ook wilden zien, hebben we besloten om hier niet heen te gaan. Het water festival zorgde ervoor dat we in totaal  dagen vrij hadden. Deze dagen hebben we gebruikt om door Vietnam te trekken, aangezien dit naast de deur ligt.

Poging 1: Het plan was om met de bus naar vietnam te gaan, dan vliegtuig te nemen van Ho Chi Minh naar Hanoi om tenslotte een nachtbus naar Sapa te nemen. Eenmaal met de bus aangekomen aan de grens, wilde ze mij geen visa geven. Ik ben dus terug moeten gaan naar Phnom Penh om de volgende dag een vliegtuig naar Ho Chi Minh te nemen.

Poging 2: De volgende dag heb ik 2 vluchten en een nachtbus genomen om uiteindelijk weer aan te sluiten bij de groep in Sapa, eind goed al goed.

De eerste dagen in het prachtige Sapa, wat in het noorden ligt, hebben we verkend door te hiken door de bergen met een lokale gids. Tijdens ons verblijf in Sapa sliepen we bij de locals in de bergen, wat resulteerde in zeer goede verhalen. Iedereen was gekleed op het weer dat we hadden in Phnom Penh. We kwamen er echter achter dat het in Sapa slechts 12 graden was, en niemand had een dikke jas of trui bij. Gelukkig was het uitzicht het waard om de kou te trotseren.


Na 3 dagen in het prachtige Sapa, zijn we door gegaan naar Halong Bay. Hier hebben we 2 dagen een boot tour gedaan. Tijdens deze boot tour zijn we op een van de rotsen geklommen om het uitzicht over de Bay te zien. Ook zijn we naar een Pearl Farm geweest om te zien hoe ze naar parels vissen en hoe lang dit allemaal duurt.

Uiteraard kun je niet naar Vietnam gaan zonder in Ho Chi Minh city te zijn geweest. Hier hebben we slechts 1 dag besteed. Ho Chi Minh is een drukke stad, zeer vergelijkbaar met Phnom Penh.

Na dit waanzinnige avontuur zijn we weer terug gegaan, want er moet ook gewerkt worden.
Onze eerste dag terug na deze vakantie was meteen een om nooit te vergeten. We wilden samen met enkele patiënten naar het meer wandelen. Het personeel vertelde ons dat we daar niet heen mochten lopen omdat er een slang zat. Wij dachten: “dit is vast een kleine slang, die hebben ze hier altijd”. Dus we besloten om ergens anders heen te wandelen. Na een half uur kwamen alle personeelsleden met een grote zak aangelopen, ze hadden de slang gevangen. Uiteraard wilde ik dit slangetje dan wel eens zien. Het was dus geen kleine slang, het bleek een python van 15 kilo te zijn. Ze hielden de slang in bedwang met een klein touwtje om zijn nek, dit touwtje zag er nogal slecht uit dus we waren nogal bang. Iedereen begon foto’s te maken, bleek dus dat dit de eerste slang was die ze daar ooit hebben gehad. Toen ze ons vertelden dat de slang niet giftig was, vroegen ze of we hem wilden vasthouden. Uiteraard hebben we dit gedaan, hoe bang we ook waren.

Het werkveld

My second home 🏡

Na een maand in Cambodja te wonen voel ik me helemaal thuis. Het leven is hier rustig, simpel en goedkoop. Alle vrouwen lopen rond in hun pyjama, omdat dit meer comfortabel is in de hitte, ik voel me dus als een vis in het water hier. Ook helpt het dat ik na een maand dezelfde huidskleur heb als de mensen hier, de meeste mensen denken dat ik van de Filippijnen ben. (Op de foto zie je mijn arm en de arm van een van mijn patiënten)

Niet alleen is mijn leven hier totaal anders, ook de therapieën zijn anders. Ik behandel verschillende soorten cliënten: CVA, Parkinson, Psychisch zieken, CP, autisme,…
In het begin was dit moeilijk omdat het materiaal hier anders en schaars is, maar ook hier wen je aan.
Ik heb een standing-chair gevonden waarin ik de kindjes met CP 2x per dag een half uur inzet.

Met de Parkinson patiënten probeer ik hun gangpatroon te verbeteren en ze een ritme aan te leren zodat ze niet freezen. Dit doe ik aan de hand van de parallelle barren zodat ze kunnen steunen waar nodig en aan de hand van cueing. Op de grond heb ik strepen getrokken, het is de bedoeling dat ze hier over heen stappen, dit zijn de visuele cues. Ook gebruik ik auditieve cues door te klappen en te tellen in het Engels of Khmer.
IMG_9836

Op de volgende foto’s zie je een van mijn beste patiënten. Hij heeft een CVA en is al 4 jaar in The Home of Hope. Hij is een van de enige patiënten die Engels spreekt. Tijdens de therapie dit ik hem 2x per dag geef, leert hij mij Khmer en ik leer hem Engels. Zijn T-shirt op de foto is een cadeautje van mij die ik heb meegenomen uit Angkor Wat, Siem Reap. Ook heb ik nieuwe sandalen voor hem gekocht, zijn huidige sandalen zijn oud en kapot. Op zijn oude sandalen wilde hij geen therapie meer volgen omdat hij zich niet veilig genoeg voelde om hierin te lopen.

[KGVID]http://blogs.hlrnet.net/romycambodja/files/2017/10/IMG_9836.mov[/KGVID]

De cultuur

Paradise 🏝

Na alle weken hard gewerkt te hebben is het tijd om te relaxen. Donderdag nacht zijn we met de bus naar Sihanoukville gegaan om daar de boot te nemen naar Koh Rong. Koh Rong is een eiland met een prachtig wit strand een een turquoise zee.
De eerste dag zijn we met een boot de zee op gegaan. We zijn gaan snorkelen, vissen, barbecuen op een eiland en we hebben ’s nachts gezwommen met lichtgevende plankton.
Ondanks de regen die bijna het hele weekend duurde, ben ik er toch in geslaagd om verbrand te geraken. We hadden slechts een uurtje voordat de boot vertrok en het was eindelijk mooi weer. We besloten om dit uurtje te gebruiken om in de zee te zwemmen en op het strand te liggen, zonder zonnebrand, want wie verbrand er nu op een uurtje. Eenmaal op de boot terug merkten we hoe rood iedereen was en dat we dus wel degelijk verband waren, volgende keer gebruiken we wel zonnebrand, hoe kort we ook in de zon zijn.
Mijn bus muggenspray is na dit weekend bijna leeg aangezien dit een malaria gebied is.
Eenmaal terug in Phnom Penh kwamen we erachter dat het hier het hele weekend mooi weer was, 40 graden. Terwijl wij op een prachtig eiland zaten met regen. Volgende keer beter dus.

Het werkveld

Selfmade 💪🏼

Het materiaal in the Home Of Hope is basis. Veel dingen worden zelfgemaakt. Splinten worden van bamboe en stof gemaakt. Om toch wat therapiemateriaal te hebben, ben ik op een warme middag toen de ventilator uitviel en het te warm was om iets anders te doen, beginnen knutselen. Ik heb mijn eigen PEG-board gemaakt, dobbelstenen en een ganzenbord. Op deze manier kan ik toch therapie geven met iets meer materiaal. Momenteel ben ik nog op zoek naar pool noodles zodat ik een aangepaste stoel kan maken waarin de kinderen met Cerebrale parese in geplaatst kunnen worden voor een betere houding of om te eten.

Om het weeshuis een beetje op te fleuren heb ik samen met twee andere vrijwilligers een grote, kleurrijke olifant getekend op de muur. Dit maakt het therapie lokaal iets aantrekkelijker.

De cultuur

Siem Reap + Floating village ⛩🛶

Om het tweede item van mijn lijstje af te strepen, zijn we dit weekend naar Siem Reap gegaan om de bekende tempels te zien. Ik kan dus nu officieel zeggen dat ik Cambodja bezocht heb. Op donderdag avond zijn we met de nachtbus naar Siem reap vertrokken, dit duurde 6 uur. Vrijdag zijn we naar de floating village geweest. De zon scheen hard en de temperatuur was niet te harden (36graden). De watergevechten die tussen de boten plaatsvinden maakte het wat aangenamer.

De dag erop zijn we om 4u opgestaan om de zonsopkomst in Angkor Wat te zien en de rest van de binnenste cirkel van de tempels in Siem Reap. De meest bekende tempels zijn Angkor Wat en de Tomb Raider tempel, ook wel de Angelina Jolie tempel genoemd.

Uiteraard kan een selfie met een monnik niet ontbreken!

De cultuur

Killing Fields 💀

Je bent niet in Cambodja geweest als je de beroemde Killing Fields en Angkor Wat niet hebt bezocht. Hierbij zijn de Killing Fields alvast van mijn lijstje afgestreept en heb ik bijna Cambodja bezocht. De Killing Fields zijn zeer indrukwekkend om te bezoeken. Overal zijn grote gaten in de grond die lijken op grondverzakkingen. Dit zijn echter massagraven waar honderden mensen in zijn gegooid na martelingen. De Killing Fields waren de plekken waar de mensen hun laatste adem uitbliezen, velen zagen dit als een laatste halte die hen opluchting brach na alle martelingen.

Het regenseizoen is nog volop bezig, dit duurt tot eind oktober. Vandaag heb ik voor het eerst de zware regenbuien meegemaakt in Cambodja. Binnen een half uur stond de hele straat onder water. Iedereen op een motorbike hield zijn voeten omhoog, tuk tuks reden niet meer wegens de gaten in de weg en autos stonden bijna onder water.

Aangezien er twee meisjes uit het appartement de volgende dag naar huis gaan, zijn we met zijn alle naar een restaurant gegaan om afscheid te nemen. In dit restaurant hebben we een aantal Khmer Food geprobeerd. Een van deze gerechten was Tarantula. Ik wilde dit heel graag proberen, maar het idee dat het een Tarantula is was toch een beetje beangstigend. De buitenkant van de Tarantula is hard en smaakt naar niks. De binnenkant is zacht en smaakt lichtjes naar kip.
Onderweg naar het project kom ik langs een grote markt. Overal langs de weg staan kraampjes die van alles en nog wat verkopen. Een van deze dingen is vlees. Het vlees wordt gewoon aan een haak buiten in de volle zon (33 graden) gehangen. het vlees wordt niet gekoeld en overal zitten vliegen op.