Aan alle mooie liedjes komt een einde, en dus ook aan ons avontuur hier in Suriname. Onze laatste dagen gaan in en dit zullen we niet zomaar voorbij laten gaan. Na twee intensieve en drukke weken van uitstapjes en nieuwe avonturen, zal ook ons allerlaatste weekend hier niet rustig verlopen. Help nog zoveel te doen en maandag zijn we al weg 😮 Onze laatste dagen zullen voornamelijk bestaan uit genieten en afscheid (wenen!) nemen van al de leuke mensen waarmee we gedurende drie maanden hebben opgetrokken.

Wegens het drukke weekend (we vertrekken namelijk op salsa-weekend van zaterdagnamiddag tot zondagvoormiddag) zijn we reeds verplicht om onze valiezen te maken. Wat een gedoe en gestress, hopelijk weegt de valies niet te veel want met al die souvenirs 😮 Na het inpakken van de valiezen vertrekken we richting (voor de allerlaatste keer) Tran Elite hotel. De rugzakken in de koffer, iedereen verdelen over de verschillende auto’s en we kunnen vertrekken. Na enkele tussenstops te hebben gedaan (geen idee waarom die allemaal nodig waren) komen we aan in Domburg. Niet de eindhalte, maar een leuk tussendoortje. Even het bootje nemen (10 minuten varen) naar de overkant, wat de toerist uithalen (salsa instructeurs zijn geen goede gidsen, laat dat duidelijk zijn :p) en daarna weer het bootje op terug naar de overkant. Het was misschien niet de best gegidste uitstap ooit, maar we hebben alleszins goed gelachen 😀 Na nog wat chillen op bankjes en borgoe cola’s drinken (want ja dat kunnen ze hier als de beste) vertrekken we opnieuw met de auto richting onze eindhalte, namelijk White Beach. De autorit verloopt vlot met de nodige muziek en sfeer. Voor sommigen ook een ideale gelegenheid om wat bij te slapen ;D Eens aangekomen op White Beach (Dit is een aangelegd strand dat we reeds kennen. In begin van ons Surinameverhaal hebben we hier een dagje vertoefd) is het al avond en beginnen enkelen onder ons aan de voorbereidingen van de BBQ. Anderen gaan de sportieve tour op en spelen wat voetbal. De uren verstreken, wanneer het uiteindelijk tijd is om te eten. En amai wat was dat lekker: kip op de BBQ met een lekkere smaak, frietjes en een frisse salade. Meer hoefde dat niet te zijn! Na de buikjes vol te hebben gegeten, kiest iedereen ervoor om op zijn eigen manier te verteren. De avond wordt afgesloten met een spelletje gooi-de-bal-naar-elkaar in het water (jaja zelfs om 11u ’s avonds blijft het hier warm), meisjes tegen jongens. Dit bleek achteraf wel vermoeiender te zijn dan gedacht. Na wat sportief geweest te zijn, kruipen sommigen hun hangmatje in en anderen praten nog wat verder met (hoe kan het ook anders) een borgoe cola in de hand.De volgende ochtend (heel vroeg) is het tijd om op te staan en alles bij elkaar te ruimen, aangezien we voor 7u het terrein moeten verlaten. Gepakt en gezakt trekt iedereen naar de auto’s en zit het gezellige salsa-weekend erop.

Wegens het incidentje met de inbraak werd er afgesproken dat Jolien en Glenn de laatste avond bij Tessa blijven slapen en Lore bij Evelien (nog eens bedankt voor de gastvrijheid!). De zondagnamiddag bestond bij Lore uit een beetje bijslapen en wat zwemmen in het zwembad van Evelien. Glenn en Jolien gingen aan het chillen. ;-). ’s Avonds spreken we met z’n allen (Wij, Stefanie, Tessa, Evelien en Moritz) af om een allerlaatste keer bij de Zus en Zo te gaan eten (letterlijk het laatste avondmaal :p). Het heeft ons zeker gesmaakt, maar er is toch sprake van een dubbel gevoel. Toen brak ook het moment aan waarop we reeds moesten afscheid nemen van Stefanie en Moritz  Dit afscheid verliep zwaar maar een reünie zal volgen! Eens bij Tessa en Evelien thuisgekomen, verloopt de avond rustig en iedereen kruipt moe zijn bedje in. De volgende ochtend was het DE dag. Iedereen ontmoet elkaar in de Anniestraat en de laatste zaken worden weggestoken en geregeld. En voor dat we het weten is het 12u30 en staat de huisbazin aan de deur. Alles wordt voor een laatste keer nagekeken en dan gooien we letterlijk de deur van ons appartementje achter ons dicht. Sid staat ons reeds op te wachten en dan volgt afscheid nummer twee, opnieuw moeten we enkele mensen achter laten. Deze keer Evelien en Susan  Met de traantjes rollend over de wangen, stappen we de auto in. Gelukkig kunnen we ons wat optrekken aan de leuke Disneyliedjes in Sid zijn auto (het mooie gezang van A whole new world van Aladdin staat voor eeuwig op band, herinneringen!!). Dan zien we in de verte een bordje met Zanderij op en beseffen we beetje bij beetje dat ons avontuur er echt op zit 😮 Na wat rondjes te hebben gereden (haha Sid toch :p) is het tijd om de valiezen uit te laden en ons te begeven naar de incheckbalie voor de bagage. Daar bleken we lichtjes over het gewicht te zitten, maar dat hebben we toch mooi opgelost. Jaja en dan volgt het derde en laatste afscheid, opnieuw voelen we de traantjes opkomen en kunnen we deze niet bedwingen. Het wordt tijd om Sid, Karen en Tessa uit te zwaaien en ons verder richting binnen te begeven. Na de nodige luchthaven-gewoontes te hebben doorlopen, komen we in de gate aan. Hier zal het afwachten geblazen zijn vooraleer we het vliegtuig kunnen opstappen. Even worden we opgeschrikt wanneer ze Jolien haar naam, met nog enkele andere namen, afroepen. Bleek het om een futiliteit te gaan en moeten we ons verder geen zorgen maken. Als snel wordt duidelijk dat we met vertraging zullen opstijgen. Wanneer we dan toch richting vliegtuig mogen gaan, lijkt het mee te vallen met de vertraging. Niets was minder waar, hebben we (en dit is niet overdreven) nog ongeveer drie uur in een stilstaand vliegtuig mogen wachten en kregen we enkel een glaasje water (niet voor Lore, die lag al te slapen en kregen Glenn of Jolien niet wakker). Uiteindelijk stijgt het vliegtuig op en starten ze met het uitdelen van de maaltijden (ja dat mocht wel, het was al 21u gepasseerd en amai onze maagjes :o). De vlucht zelf is goed en rustig verlopen en bestond voornamelijk uit: eten, slapen en TV kijken (wij waren duidelijk in de Hunger games-mood :D). Na 8 uur en 50 minuten in de lucht hangen, wordt het tijd om de Belgische grond te begroeten. Hetgeen erna volgt is het minder leuke gedeelte van het thuiskomen. Kort samengevat: douane om paspoort te laten checken – door de metaaldetector, zowel jezelf als de handbagage – een hele weg wandelen naar de bagageband – een tijdje wachten op de bagage (toch wel opgelucht dat deze met ons is meegekomen :D) – nog eens door een detector, nu enkele de bagage – en uiteindelijk het weerzien met de familie. Dit verloopt zoals gedacht emotioneel met de nodige traantjes maar iedereen is toch blij elkaar opnieuw in de armen te kunnen sluiten. Er wordt nog een laatste keer (in dit geval geen definitief) afscheid genomen en dan vertrekt iedereen richting huis.

Jaja, dat hebben jullie goed gelezen! De dieven zijn niet verder geraakt dan het slot voor onze voordeur. Even voor de duidelijkheid: vrijdag op zaterdagnacht werd er ingebroken in ons appartement. In de benedenwoning raakten ze binnen, boven niet (even geluk hebben dat wij boven sliepen met al onze spullen en de benedenwoning niet verhuurd werd ;-)). Los van dat geluk, was het wel even schrikken nadat enkele weken geleden onze fietsen reeds werden gestolen.

We hadden al een leuke avond achter de rug in t’Vat en Lore en Glenn besloten om deze af te sluiten in Touché. Ik (Jolien) was moe en besloot alvast naar huis te gaan. De taxi zette me af en reed meteen door (daar ze meestal wachten tot je binnen bent). Nadat ik het slot van de poort opende en weer sloot, wandelde ik richting de deur. Daar was geen slot meer te zien (ik wist dus al hoe laat het was ;-)) dus maakte ik onmiddellijk rechtsomkeer. Dan maar op zoek naar een taxi (reden: niemand te zien in de Anniestraat en geen gsm op zak). Al snel hield ik een taxi tegen die mij wou verder helpen. Samen gingen we kijken naar de woning en merkten dat ons slot zo geforceerd was dat we zelfs de deur niet meer konden openen (misschien zijn ze dan toch binnen geraakt?). Verder wandelend, werd het al snel duidelijk dat ze in de benedenwoning wel binnen raakten: alle sloten geforceerd en keukenraam eruit gehaald. Wat later kwam ook de politie aan. Na de benedenwoning geïnspecteerd te hebben, forceerden ze het slot van onze deur. Een hele last viel van mijn schouders wanneer ik zag dat de sloten van het metalen hek er nog steeds hingen. Nog wat trillend van het verschieten, bracht de politie mij naar Touché zodanig ik Lore en Glenn kon ophalen. Aan de inkom deden ze nog wat moeilijk (wat is er toch zo moeilijk te verstaan aan ‘ik heb slechts 5min nodig om mijn vrienden te gaan halen wegens inbraak thuis?’??) maar uiteindelijk kreeg ik toch 5min de tijd om te zoeken. Eens gevonden, keerden we meteen huiswaarts, maakten al onze valiezen en stapten gepakt en gezakt in de auto richting Evelien (thuis overnachten zagen we niet echt zitten ;-)). Dan maar op de grond slapen bij Evelien! 🙂

Maandag vertrokken we op onze laatste 4-daagse trip (ween ween). Deze keer werd de bestemming Apiapaati, een rustig eilandje gelegen in het diepe binnenland langs de Boven-Surinamerivier. Het is het enige vakantieoord dat nog volledig volgens de Saramaccaanse cultuur werd opgebouwd. Er woont slechts één familie, diegene die het hebben opgericht. Ook onze gids is afkomstig uit deze familie. Wij beleefden er alvast een fantastische tijd!

Dag 1: busje – bootje

7u: afspraak aan het kantoor van Su4You. Naar Surinaamse gewoonte kwam natuurlijk de helft later aan. Om 8u konden we dan eindelijk opstappen op de bus, om onderweg toch weer rechtsomkeer te maken (jaja, de laatste drie moesten nog arriveren ;-)). Deze keer reden we op een vlakke weg (dat waren we even niet gewoon ;-)) waardoor het ritje al heel wat aangenamer aanvoelde. Na enkele tussenstops arriveerden we in Atjoni. Daar stapten we over op het bootje. En van een overvolle boot gesproken: 13 nieuwsgierigen, 4 gidsen/bootmannen, 5 tonnen benzine, bagage van iedereen en een hoop voedsel (hongerige maagjes he ;-)). Het werd een 4u durende tocht op de Boven-Surinamerivier, met tussendoor wat rotstjes en een stroomversnellinkje. Na al onze trips zijn we al ervaren bootreizigers geworden. Bij deze kunnen we jullie dan ook met zekerheid zeggen dat 4u op een bootje zitten helemaal niet aangenaam is! Na 4u stapten dan ook 13 tomaten uit. Ohja, water zon en wind is geen ideale combinatie (verbranden!!! :-p). We kregen een korte uitleg, waarna we ons installeerden in onze hut (met bedjes :-D). Na het eten (rijst ;-)), speelden we een potje kaarten en maakten we er met zen allen een gezellige avond van. Vermoeid kropen we onze bedjes in.

Dag 2: Junglewandeling, ananasberg, Bene Kondé enTapawatra

Na een stevig ontbijtje (eitjes! :-D) vaarden we richting Djoemoe, het grote gezondheidscentrum voor de verschillende dorpjes langs de rivier. Hier wandelden we langs om zo uit te komen in Bene Kondé. Bene Kondé is een traditioneel marronsdorpje bewoond door Saramaccaners, waaronder de mama van onze gids. Hier kregen we een rondleiding en maakten we kennis met de mama. Erna trokken we de jungle in met als eerste tussenstop de moestuin van de mama. Onderweg kregen we heel wat uitleg over de verschillende bomen en spotten we hier en daar een insect. Aangezien we later op de dag zouden starten met het maken van casavebrood (cassave is te vergelijk met een aardappel voor ons :-)), moesten we eerst de cassave uit de grond halen. Na dit zware werkje gingen gezamenlijk schillen (wat ook nog wel een werkje is hoor ;-)). De mama nam de cassave (een hele hoop op haar hoofd :-o) mee naar het dorpje en wij zetten onze jungletocht verder. Na weer een eindje gewandeld te hebben, kwamen we aan op de ananasberg. Deze beklommen we tot de top (niets in vergelijking met de Voltzberg –> in bergen beklimmen worden we nog echte pro’s ;-)). Hier en daar kwamen we een ananasje tegen en op de top genoten we van een mooi uitzicht (met veeeeel zon –> branden, vooral met een lange broek!). Hierna stapten we weer richting Bene Kondé. Na een lekkere bara gegeten te hebben, ging het proces cassavebrood bakken verder. Nu moest alle cassave geraspt worden. Op traditionele wijze is dit een heel karweitje. De volgende stap is het persen van de bekomen kwak in een handmatige pers (creatief dat de mensen hier toch zijn!). Na deze hele klus, gingen we wat ontspannen aan de Tapa Watra waterval, heerlijk verfrissend kan je dat noemen. Eens terug in Apiapaati besloten we ons te wassen in de rivier (stinken dat we deden :-p). Erna amuseerden we ons met de kaarten tot het etenstijd was (rijst! :-p). De laatste activiteit van de dag werd een kaaimannentocht. We spotten er enkelen maar tot onze grote spijt lukte het Fred niet eentje te vangen. Als donderslag bij heldere hemel begon het ook nog eens te regenen. Bij deze werd ons tochtje gestaakt (boe 🙁 –> de volgende avond werd dan onze laatste kans een kaaiman te vangen). We vaarden huiswaarts en kropen onder onze klamboe!

Dag 3: Bene Kondé, Gran Dan waterpret en kaaimannentocht

Na alweer een stevig ontbijtje (nog meer eitjes :-D) vaarden we terug naar Bene Kondé om ons cassavebrood af te werken. Ondertussen had de mama al de kwak geperst zodanig er enkel een droog meel overbleef. De brokken meel moesten gestampt worden, waarna het meel nog eens door de zeef ging. Na heel dit proces doorlopen te hebben, kan dan eindelijk het brood gebakken worden. Dit was weliswaar een taakje voor de mama. Op een kampvuurtje stond een ronde metalen plaat. Hierop werd de cassave gestrooid tot de plaat vol was. Even bakken en klaar is kees: een cassavebrood (vergelijkbaar met een pizzabodem). Daarna konden we er met zen allen van smullen. We vonden dit echter niet speciaal smaken: nogal droog en amper smaak (gelukkige was er nog choco :-D). Tijdens het bakken wisten de kinderen ons volledig in te palmen en te entertainen. Wat een schatjes! Na wat gegeten te hebben, trokken we onze waterkleren aan om ons met het bootje naar de Gran Dan waterval te begeven. Aan deze prachtige waterval stond waterpret op het programma. Allereerst moesten we elk om beurt in de heuse waterval springen en er weer  uitzwemmen. Dit om wat voeling te leren krijgen met het water en natuurlijk de kick ervan. Na onze heuse sprong mochten we op het kussen al liggend de waterval afglijden. Wat een pret! Als laatste trokken we weer naar de Tapa Watraval om daar op open water op het kussen zotte toeren uit te halen. Het motorbootje bepaalde de snelheid! 😉 Na deze fantastische dag, vaarden we weer naar Apiapaati, wasten we ons in de rivier en speelden een potje kaarten. Ook dan kregen we rijst voorgeschoteld (niet meer zo mmmm!). Na het eten begonnen we aan poging 2 ‘kaaiman vangen’. Deze keer hadden we meer geluk en na eventjes varen, had Fred een kaaiman in zijn handen. Ondertussen wist hij ook een slangetje uit de boom te bemachtigen. Op Apiapaati konden we de wigkopkaaiman dan ook zelf in handen nemen (foto’s!! :-p). Hierna lieten we hem weer vrij in het water. De boomslang hingen we terug op zijn vertrouwde plekje: de boom. :-p Ondertussen werd het kampvuurtje aangewakkerd en wat later voerde Fred een hele show voor ons op. Fred ging aan het jongleren, koorddansen, met vuur spelen, … . Wat een entertainer die Fred! Een show aan elkaar praten is echter niet zijn sterkste vak (van de hak op de tak springen en blijven rond de pot draaien :-p). Erna dansten we nog wat aan het kampvuur. Van een grappige laatste avond op Apiapaati gesproken!

Dag 4: bootje – busje

Na weer heerlijke eitjes gegeten te hebben, kon ons terugrit van start. Na ongeveer 3u varen en 2u30min op de bus zitten, kwamen we aan in ons nederig stulpje! Dan kon de was beginnen…

Voltzberg, Ralleighvallen en Kaaimanston werd onze bestemming afgelopen woensdag tot zaterdag. Een vierdaagse trip waar we fysiek tot het uiterste gingen, maar fantastische herinneringen aan overhouden. We zetten ze voor jullie even op een rijtje:

Dag 1: busje – bootje
John, onze gids voor de komende dagen, kwam ons s’ ochtends thuis ophalen. Met een busje gevuld met veel bagage, eten, drinken, hangmatten, 6 avonturiers en 1 topgids reden we richting Kaaimanston. Het werd een busritje om nooit te vergeten. Na een eerste stop waar we ontbeten, reden we richting Zanderij (de luchthaven) waar we nog even een plaspauze hielden. Tot hier konden we nog genieten van de zachte asfaltweg, kort daarna werd de poging tot slapen sterk verstoord door de bauxietweg. De weg die ons naar Kaaimanston bracht, kan je wat vergelijken met een helse achtbaan. Ongeveer 2u 30min sprongen we op en neer in het busje (aangenaam kan je dit zeker niet noemen ;-)). Onze volgende stop werd veroorzaakt door een platte band (hoe kan het ook anders op zo’n weg). Met wat mankracht (vooral die van John en een klein beetje die van ons) was de klus zo geklaard en konden we onze helse rit verder zetten. Uiteindelijk (half door elkaar geschud) kwamen we aan in Kaaimanston, de thuisbasis van onze gids. Vanuit dit dorpje vertrokken we met het bootje richting Raleighvallen, de bestemming van komende twee dagen. Ook nu bleken we bij de pechvogels te zitten: de motor die het maar half deed. Bijgevolg werd het een 4 à 5 uur lange bootrit (stroomopwaarts weliswaar). Gelukkig konden we onderweg genieten van de stilte van de natuur. In het donker kwamen we aan op Funghu-eiland, onze slaapplaats voor volgende twee nachten. We laadden de bagage uit en installeerden ons in het Paviljoen. We kozen om onze hangmatten op de bovenste verdieping op te hangen (of laat ons zeggen: wij kozen en John hing ze op ;-)). Van een idyllische overnachtingsplaats gesproken: een prachtig uitzicht op de Ralaighvallen. Raleighvallen is de verzamelnaam van het hele gebied, hieronder vallen de verschillende watervallen en stroomversnellingen die zich er bevinden. Eens geïnstalleerd, had John heerlijk voor ons gekookt. Na het smullen van de green banasoep, kropen we met zen allen in onze hangmat (vermoeid na de lange reis ;-)). Voor we het beseften, lagen we allemaal in dromenland!

Dag 2: Voltzberg
Dag 2 stond gelijk aan de beklimming van de Voltzberg, een dag die zou ingaan als de fysiek zwaarste dag van heel onze periode in Suriname. Na een stevig ontbijtje, maakten we onze picknickzak, trokken onze bergschoenen aan en stapten in het bootje. Het bootje bracht ons naar de startplaats van DE wandeling. Meteen trokken we de jungle in. Na 2u wandelen op en onder boomstammen, omlaag en dan weer omhoog, over en naast een kreekje, tussen takken en bladeren, namen we een eerste pauze. Na even wat suikers opgenomen te hebben (koekjes!) konden we weer verder voor de volgende 45min. Hierna kwamen we aan op een plateau van waaruit we de Voltzberg (een kale berg temidden het groen) zagen. Toen zakte de moed ons even in de schoenen: moeten we deze berg opgeraken? De gidsen verzekerden ons dat het zeker zou lukken en na deze moedsprekende woorden (en alweer wat gegeten te hebben), zetten we onze tocht verder. Na alweer een halfuur doorheen het bos gewandeld te hebben, kwamen we aan bij de start van de beklimming van de berg. Al klimmend en klauterend vervolgden we onze tocht richting de top. Op een bepaald moment ging de beboste beschutting over in enkel de steen van de berg. Onder een stekend zonnetje sleurden we onszelf naar boven. Na een 8km lange wandeling zweten en zwoegen, kwamen we aan op de top van de berg. Fier op onszelf genoten we van een adembenemend uitzicht over de jungle. Spijtig genoeg was het genieten slechts van korte duur en moesten we heel de weg ook nog eens terug wandelen. Er stond ons alweer een 8km lange tocht in het verschiet. Volle goede moed begonnen we eraan, maar naar het einde toe draaiden we steeds meer op automatische piloot. Met veel doorzettingsvermogen baanden we ons een weg naar de Anjoemaraval. Vol opluchting verfristen we ons aan de waterval (heerlijk na zo’n stevige wandeltocht!) en vaarden erna weer richting Funghu-eiland. Doorheen de wandeling konden we ook een hoop diersoorten spotten: de black spider monkey (stoer doenerij alom: takken gooien maar! :-p), verschillende vlinders, een grote rups, en het geluid van heel wat vogelsoorten. Eens op het eiland aangekomen, mochten we da doodskopaapjes voederen (lees dus: banaan geven ;-)). Met hopen kwamen ze naar het onderste van de boomkruin geslingerd om de stukjes banaan uit ons hand te eten (wat een zalig gevoel! :-D). De schattigaards doelden wel enkel op het eten, erna slingerden ze weer omhoog. 😉 Terwijl wij ons opfristen (wassen in de rivier –> zalig!) ging John aan het koken. Kort nadien schoven we aan tafel voor een overheerlijke maaltijd (wat kan die John toch goed koken!). Na nog wat gerust te hebben in de hangmat, maakten we er met zen allen een gezellige avond van. Met een Borgoe-cola in da hand speelden we een potje kaarten (Jolien bleek hier duidelijk geen pro in te zijn ;-)). Na deze fantastische dag konden we vermoeid in onze hangmat kruipen!

Dag 3: Moedervallen en Kaaimanston                                                                               Na de vorige dag een helse tocht achter de rug te hebben gehad, hadden we er nog steeds niet genoeg van. Dag 3 begon met een tochtje van 45 minuten (wat niets voorstelde t.o.v. de 7u-durende jungle-tocht de dag voordien :D) richting de Moederval. Iedereen stond weer fris en monter (de spierpijn negerend) met de bergschoenen aan (behalve Evelien = teenslippers; zij dacht even dat het om een gezellig boottochtje ging :p) paraat. Vijf minuutjes op de boot en de jungle stond ons weer op te wachten. Het begon reeds goed met een steile klim over en rond keien. Na wat gehijg en gezweet kwamen we boven aan en trokken we de beboste jungle in. Onderweg kwamen we weer enkele leuke en minder leuke diertjes tegen: black spider monkey’s (die zitten hier echt overal hé :D), een boskonijn (toch het achterste gedeelte ervan), een mooie -waarvan we de naam niet meer weten- zwarte slang en verschillende vogelgeluidjes (achtergrondmuziek enzo ;-)). En natuurlijk de jungle zou de jungle niet zijn, als er niet wat gestrompel en ‘achter de stenen blijven hangen’ bij kwam kijken (Auw onze tenen :o). Maar dit nemen we er graag bij als je merkt wat voor moois de natuur allemaal te bieden heeft. Eens we de Moederval bereikt hadden, konden we weer eventjes genieten van een mooi staaltje natuur. Zo mooi en indrukwekkend, dat je er onmiddellijk stil van wordt. Hier zouden we wel een tijdje kunnen blijven hangen, maar spijtig genoeg was dit niet mogelijk. Na het geniet-momentje was het weer tijd om terug te keren. Jaja, opnieuw 45 minuten stappen op dat zelfde padje (nu hebben we het wel gezien hoor :p) Eens de jungle uitgekomen, konden we opnieuw richting Fungu-eiland varen. Nu was het tijd om te ontbijten en onze spullen bij elkaar te nemen. Volgende stop: Kaaimanston, het dorpje waar onze gids en zijn familie wonen. Hier zullen we dag 3 verder doorbrengen, in hangmat weliswaar.

We werden hartelijk ontvangen door de dorpsbewoners van Kaaimanston, waardoor we ons snel op ons thuis voelden. Het dorpje op zich is niet heel groot, maar wel heel gezellig. We konden ons even voorstellen en trokken richting een hutje van stro waar we (zeg maar onze gids :D) onze hangmatten ophingen. Eens geïnstalleerd (voor zover dit kon :p), konden we na enkele drukke en intensieve dagen het wat rustiger aan doen. We kozen ervoor om ons neer te vleien op de rotsen en wat met de voetjes (of bij sommige wat verder) het water in te gaan. De zon scheen natuurlijk weer volop! J Naast het genieten van de zon, konden we ook genieten van enkele sterappels die de mama van John ons gebracht had (Mmmmh!). Plots sloeg het weer om en begon het te regenen. Met handdoek, sterappels, shampoo, fototoestel e.d. in de hand vluchtten we naar het dichtstbijzijnde huisje (het huisje van de mama van John), waar we vriendelijk werden uitgenodigd om binnen te komen en plaats te nemen op een stoel. Daar zaten we dan allemaal in zwemkledij met de handdoek rond ons, starend naar buiten en wachtend tot de regen zou ophouden. Na een half uurtje konden we ons richting onze hut begeven, waar we ons konden omkleden (jaja ondertussen zijn we het al gewoon om ons in een open hut tussen de hangmatten om te kleden ;-)). John gaf ons nog een zeer leerrijke rondleiding in het dorpje. We kwamen meer te weten over de verschillende bomen, vruchten, gewoontes en het verloop van een ‘afspraakje’ (jaja, hier komt er heel wat voorbereiding aan te pas :-p). Na de rondleiding, konden we kennismaken met het jachtgeweer van de papa van John. Elk van ons mocht één kogel in de lucht afschieten. Amai wat een geluid, kracht maar vooral adrenaline! Hierna konden we genieten van een heerlijke maaltijd (mama van John had gekookt, mmmh!). De avond werd afgesloten met een gezellig onderonsje op de rotsen, bestaande uit kaarsjes, borgoe/kokos cola, gezellige mensen en wat babbelen en moppen tappen. Aahja sindsdien hebben we ook geleerd dat Surinamers geen moppen kunnen vertellen! 😀 Even samengevat: veel te lange uitleg en uiteindelijk vraag je jezelf af ‘was dit de mop?’ Hoewel moppen tellen niet hun sterkste kant is, was het wel een geslaagde laatste avond van een zeer toffe 4-daagse trip!

Dag 4: Colakreek
We ontwaakten een beetje later dan de afgelopen dagen in onze hangmat (eindelijk wat uitslapen!). Iedereen was nog wat moe, maar toch schoten we meteen in actie (aankleden, zak maken, hangmat opruimen en bus inladen). Nadien genoten we nog van een heerlijk ontbijtje (smullen maar :-D). Vervolgens namen we afscheid van Kaaimanston en dus ook de familie van John. We maakten nog een groepsfotootje met de mama en namen zijn vader en nog twee nonkels voor een kort stukje mee (zij gingen op jacht in de jungle). Eens zij afgezet werden, reden we alweer voor een heel lange tijd over de hobbelende baan met veel heen en weer gezwier en wat misselijkheid tot gevolg. Ook nu werden we verrast door een platte band (woehoew, onze skills konden alweer geoefend worden ;-)). We reden richting Colakreek, een kreek vlakbij Zanderij. Colakreek is een recreatiepark met water dat eruit ziet als cola (door de verrotte bladeren). Eens aangekomen, plonsden we meteen in het water (heerlijke verfrissing na zo’n helse tocht). Onze verwachtingen voor Colakreek werden niet echt ingelost, maar toch genoten we van het verfrissende water, de stralende zon en natuurlijk een lekker ijsje! Rond 5u reden we terug richtin Paramaribo en spraken we l af om samen gezellig te gaan eten in Zanzibar. Iedereen werd thuis afgezet, nam een douche en waste al wat kleren om zo opnieuw samen te komen op de afgesproken plaats. We hadden een gezellige babbel over de geweldige trip en bekeken al de eerste foto’s via een diavoorstelling. Helemaal uitgeput kropen we nadien in ons bedje…

Sribi Switi!

S., het volgkindje van Jolien heeft afgelopen twee maand zeer goed zijn best gedaan tijdens de individuele begeleiding. Ondertussen kent hij de rekenbegrippen ‘evenveel, niet evenveel, meer en minder’, alsook de bijhorende rekensymbolen. Verder hebben we volop geoefend op het schrijven van guirlandes en arcades. Hiermee heeft hij echter nog steeds moeilijkheden (slordigheid alom ;-)). Daarnaast heeft Jolien ook een lijst kunnen maken van verschillende tics die naar voren kwamen tijdens de therapie: fluiten, knipperen met de vingers, keelgeluiden (‘rrr’, …) , bewegen van benen en voeten, boeren, … (in elke therapie was iets te beleven :-)) S. heeft naast zijn tics ook een enorme opruimdwang. Wanneer er met kaartjes gewerkt werd, stond hij erop deze perfect op elkaar te stapelen. Blokjes mochten ook niet kriskras op de tafel liggen en vooraleer we terug gingen naar de klas, moest zijn hele werktafel leeg zijn (minder opruimwerk voor Jolien natuurlijk ;-)). S. deed altijd heel goed zijn best en hij mag zeker fier zijn op zichzelf met wat hij bereikt heeft. Hopelijk wordt dit ook onderhouden in de klas. Gezien de drukte en de beperkte begeleiding in de klas, vreest Jolien hier wel wat voor. Al bij al kan ze terugkijken op twee leerrijke maanden met een fantastisch volgkindje. Ze zal S. de knuffelaar (met een gouden hart!) toch wel missen, alsook de andere kindjes van de Gouden hart school!

Glenn zijn volgkindje, A., heeft gedurende de stageperiode veel progressie gemaakt binnen schrijven en rekenen. A. heeft nood aan een intensieve en individuele begeleiding in een andere context dan de klas. Hierbij merk je meteen op dat de aandacht en concentratie positief beïnvloed wordt en zo ook het leerproces. A. heeft nu inzicht in de cijferbeelden en kan tellen per element! Tellen per element verliep moeilijk want ze telde steeds dubbel of sloeg bepaalde elementen over. Ook de rekenbegrippen waren niet gekend, maar door aangepaste methodieken en mediums zijn de doelen bijna helemaal gerealiseerd. Ook voor het schrijven boekte ze vooruitgang, maar het vergt heel veel herhaling om tot effectief schrijven te komen! Het was een aangenaam kindje om mee te werken aangezien ze Glenn ook helemaal vertrouwde en ze steeds haar best deed! Glenn had wel heel veel geduld nodig met A., maar het was hem allemaal de moeite waard. Hopelijk wordt het advies dat Glenn gegeven heeft omtrent de aanpak van A. toegepast en verder gezet!

Gedurende de verschillende interventies die plaatsvonden bij A. streefde Lore naar een positieve vooruitgang in haar ontwikkeling. Bij aanvang van de stage leken 8 weken een lange periode te zijn. Dit is weliswaar minder waar en voor je het weet ben je aan je laatste stageweek bezig. Bij A. werd er intensief gewerkt aan het rekenen, beginnende met de getallenkennis. Zij is nu in staat om de cijfers van 1 t.e.m. 10 te herkennen, benoemen en hier op verschillende manieren mee om te gaan. De rekenbegrippen ‘meer’, ‘minder, ‘evenveel’ en ‘niet evenveel’ werden reeds aangebracht in enkele interventies, maar hier moet individueel nog sterk aan gewerkt worden. Op vlak van schrijven, werden enkele interventies gewijd aan het aanleren van het krulschrift (enkele letters ervan). Dit verliep heel vlot, maar zal omwille van het feit dat in de klas blokschrift wordt aangeleerd, niet verder kunnen worden gezet. Tenzij er individueel gewerkt kan worden, wat mits de huidige omstandigheden in de school niet haalbaar is. Daarnaast merkte Lore ook een vooruitgang wat betrof de sociale vaardigheden van A. Dit kon voornamelijk toegeschreven worden aan het dagelijkse contact waardoor er meer vertrouwen tussen beide partijen groeiden. Ook op de speelplaats kwam ze spontaan naar Lore toe om een knuffel te geven of te vragen hoe het ging. In de klas was A. steeds enthousiast en werkte ze altijd goed mee. Lore kan besluiten, dat na 8 weken stage en intensieve weken bezig te zijn met haar volgkindje A., ze met een leuke herinnering het Gouden Hart kan verlaten.

Aan alle mooie liedjes komt een einde, en zo komt ook beetje bij beetje een einde aan ons Surinaams verhaal (boe!!). Dinsdag werd een eerste dag van afscheid nemen…
Dinsdag namen we afscheid van onze stageschool. Voor de Surinaamse kindjes was dit de laatste schooldag voor de paasvakantie. Op onze school werd er een heerlijk paasontbijt georganiseerd. Ouders en andere sponsors zorgden voor alweer heel wat eten: stokbrood, kaas, vlees, chocopasta, muizenstrontjes, eiersalade, gevulde eieren, fruitsalade, pannenkoeken, lookbroodjes, … . Samen met Nina, een andere stagiaire die ook haar laatste dag inging, zorgden we voor een gepast afscheidscadeautje: iedereen kreeg een hoorntje met een ijsbolletje met daarop een mini snoepsaté (past perfect binnen de Surinaamse eetcultuur ;-)). Ook wij kregen heel wat afscheidcadeautjes. Verschillende klassen maakten nog een leuke tekening voor ons en de brasa’s (knuffels ;-)) vlogen ons om de oren. Van de juffie’s en de directrice kregen we een Surinaamse sleutelhanger cadeau (eentje dat nog vele deuren voor ons mag openen :-)). Het deed even raar zo afscheid te nemen, maar wij kunnen toch maar zeggen weer een ervaring rijker te zijn! 😀

s’ Avonds werden we verwacht in het Wyndham Garden Hotel voor de diploma-uitreiking van de salsa met een aansluitende poolparty. Ook dit werd voor ons de laatste keer een salsadiploma in ontvangst nemen (deze keer die van de intermediate cursus). Na de uitreiking konden we nog even swingen op de latin-muziek (en dansten we met zen allen de Bailando :-D), waarna het feestje zich verder zette met commerciële muziek (in het zwembad en op de dansvloer ;-)). Na deze leuke avond moesten we afscheid nemen van Nele die zaterdag alweer naar België terugvloog (en wij dan op trip waren). Samen met Tessa en Evelien gaven we haar een laatste brasa (doet je even beseffen dat ook voor ons het einde in zicht is)!

Gelukkige kunnen we nog uitkijken naar een salsaweekendje ( 11 en 12 april) voor ons vertrek.
En Nele, we zullen je missen!

Zondagavond konden we onverwachts mee met Sid, Karen en Tessa naar Lelydorp, waar er een driedaags Javaans evenement plaatsvond. Niet wetende wat ons te wachten stond, stapten we in de auto (en er stond ons heel wat te wachten ;-)). Eens toegekomen, konden we luisteren naar een mooi staaltje Javaanse muziek en bezochten we het marktje (lees dus: 10 kraampjes :-p). Op het marktje werd typische Javaanse kledij verkocht en natuurlijk stonden er ook heel wat eetkraampjes (hoe kan het ook anders hier in Suriname ;-)). Ons oog viel meteen op een kraampje waar een dame mehendi (of henna :-)) aan het plaatsen was. Spontaan dat we zijn, besloten we met z’n allen (althans het vrouwelijk gezelschap onder ons) mehendi te laten zetten. Nu kunnen we voor een week pronken met een klein kunstwerkje op onze arm en ons been. 😀

Kort hierna begon dan eindelijk de djaran kepang (Javaanse winti’s) voorstelling. Djaran Kepang is afkomstig uit het Javanisme. Jaran betekent paard in het Javaans. Het is een wervelende vorm van cultuur-uiting, waarbij de personen die meedansen in geestelijke extase raken. De belangrijkste persoon is de dunkun, de leider, die over bovennatuurlijke krachten en gaven beschikt. Hij begeleidt de dansers, die in trance raken. Hij is ook diegene die een eind maakt aan de trance van de dansers. Tijdens de trance gedragen de dansers zich als paarden, soms apen, slangen of tijgers. Ze eten gras, kunnen met de hand of mond een kokosnoot van de harde schil ontdoen en gedragen zich vreemd. Het muziekstuk (gamelanmuziek) dat erbij hoort, heeft een speciaal ritme. Deze muziek is mede de oorzaak van de trance. Van heel zo’n gebeuren waren wij getuigen. Allereerst dansten de mannen (op hun paard) op het ritme van de muziek. Hierna gingen ze in een kring zitten zonder veel te zeggen, wat later werd er een vuurtje aangemaakt. Nadien gingen ze weer aan het dansen en tegelijkertijd kregen ze iets te drinken (vraag ons niet wat ;-)). Plotseling gingen ze alweer in een kring zitten, en toen kon de gekte pas echt beginnen. Ineens werden de mannen één voor één paarden. En daar gedroegen ze zich ook helemaal naar: gras eten, zand eten, hinniken, galopperen, agressief worden, … . Na de paardengekte zetten de begeleiders elk ieder in een zeer vreemde pose (fladderende armen, klappende handen, knuffelende mannen, …), om hierna weer helemaal de transformeren in een slang. Na wat over de grond gekropen te hebben, konden ze alweer transformeren. Deze keer werden het apen. Voor de mannen (of apen) bleek het geen enkel probleem een kokosnoot van zijn schil te ontdoen met hun mond. Gedurende de hele sessie kregen de mannen geregeld een soort ‘water’ aan hun mond of neus (zeer louche zaakskes dus ;-)). We blijven ons natuurlijk vragen stellen bij heel dit gebeuren. Volgens iedereen die er rondliep is het echt en verplaatsen de mannen zich volledig in de gedaante van een dier.

Alweer heel blij dat we ook dit konden meemaken!

Zaterdagochtend (28/03) werden we verwacht om 8u30 aan t’Vat. Naar goede gewoonte stonden we ruim op tijd klaar. Tijdens het wachten op Evelien maakten we al kennis met onze punctuele gids. Terwijl hij onze zakken inlaadde, vroeg hij meermaals waar de vierde persoon bleef (want aja het was al 8u30 –> de eerste Surinamer zonder de No Spang mentaliteit: dat we dat hier nog kunnen meemaken :-p). Eens Evelien aankwam, konden we niet snel genoeg vertrekken. Onderweg maakten we een tussenstop om wat eten en drankjes op te halen. Even later alweer een tussenstop: ontbijt (loempia en saté om 10u30 :-p). Hier werden we vergezeld door honden, aapjes in een kooi en veel bouwvakkers (de helft ervan deed helemaal niets :-p). Vervolgens reden we verder naar Albina, een havenstadje waar we de boot namen richting Frans Gyuana, een klein stukje Europa temidden Zuid-Amerika. Het werd al snel duidelijk dat we ons op Europese bodem bevonden. Even een paar opvallendheden op een rijtje: er wordt Frans gesproken, betalingen gebeuren in Euro, auto’s rijden er rechts, verschillende automerken, verharde wegen en stenen gebouwen. Naar onze mening hing er echter wel een oorlogsgevoel over het gehele dorpje (gevangenis, omheiningen, grachten, …). We bezochten de plaatselijke markt (vergelijkbaar met een Surinaamse markt, maar dan wel in euro te betalen) en wandelden door de straten langs de Urgences (Ziekenhuis), het schooltje, … en de bekende gevangenis (die we jammer genoeg niet konden bezoeken!). Voorts begaven we ons naar de oever, wachtend op onze boot richting Galibi. Het werd een hevig boottochtje richting Galibi: ongeveer anderhalf uur varen op het golvende water met enkel een zeil dat ons beschermde tegen het opspattende water. Resultaat hiervan: kloddernat aangekomen op Galibi. Wanneer alles uitgeladen was, stapten we naar ons verblijf, een klein gastenhotel naast de woning van onze gids. Er bevond zich ook een hutje aan waar we al snel de hangmatten uitstalden. We dropten alles in de kamers, aten een heerlijk stukje fruit en installeerden ons in de hangmat. Na een klein uurtje ging onze gids voetballen, dus besloten we mee op ontdekkingstocht te gaan (helemaal zelfstandig weliswaar –> onze gids vond het duidelijk niet nodig een dorpswandeling te maken ;-)). We wandelden langs het mooie strand, bezochten het plaatselijk schooltje, speelden met de kindjes en keken naar de verschillende sportactiviteiten (volleybal, baseball en voetbal) die er plaatsvonden (er vond een groot tornooi plaats waar heel het dorp aan deelnam). Tegelijkertijd konden we een babbeltje slaan met de plaatselijke bevolking. Uiteindelijk trokken we opnieuw naar onze verblijfplaats om nog wat verder te hangen in onze hangmat (dat doen we goed :D)! Tegelijkertijd was de kok vlijtig bezig met het bereiden van ons avondmaal: bami met kip en kousenband (ze zijn hier zo origineel! –> NOT!).

Na het avondeten konden dan opnieuw opstappen in de boot, deze keer richting het strand waar de zeeschildpadden hun eitjes leggen (het hoofddoel van de trip :-p). Het was een helse rit op de boot, alweer schuilend onder het grote zeil. Eens op het strand, zagen we een eerste spoor van een schildpad. Door de sporen te volgen, bots je zo op de verschillende zeeschildpadden. De reuze zeeschildpad zat in een zelf gegraven kuil, een heel karweitje waar we ze nog steeds mee bezig was eens we haar tegenkwamen. Het duurde even voor ze klaar was, maar daarna konden we genieten van één van de wonderen van de natuur: een zeeschildpad die haar eitjes legt. De schildpadden gaan tijdens het leggen van de eieren (een 120-tal) in een trance van ongeveer 45min. Je kan de eitjes vergelijken met pingpong balletjes. De mannelijke schildpad blijft gedurende het proces op een afstand wachten in het water tot het vrouwtje klaar is. Eens klaar, begraaft ze haar eieren en keert ze terug naar het water. Tijdens het hele proces kwam een andere schildpad langs wandelen. Blijkbaar was deze wat onrustig door het licht die wij maakten (schildpadden zijn gevoelig voor licht). Nadien gingen we nog even een kijkje nemen bij een andere schildpad en kwamen we op onze weg ook nog een dood exemplaar tegen (:-(). Wel even schrikken om zo’n groot exemplaar levensloos te zien liggen. Vervolgens keerden we terug naar Galibi en kropen we meteen in ons bedje.

Na het ontbijt de volgende ochtend, installeerden we ons nog even in de hangmat. Al snel besloten we toch nog even een strandwandeling te maken (anders hadden we helemaal niets meer te doen). Onder een stralende zon, wandelden we langs het water. Om 11u keerden we opnieuw huiswaarts (om 10u50 kwam onze gids, op zijn quad, naar ons toe om te zeggen dat het bijna tijd was –> wij hadden duidelijk meer de No Spang mentaliteit dan hij ;-)). Tot slot voerde hij ons met de quad tot de boot. Na een laatste boottochtje stapten we weer in de auto richting de Anniestraat.