Aan alle mooie liedjes komt een einde, en dus ook aan ons avontuur hier in Suriname. Onze laatste dagen gaan in en dit zullen we niet zomaar voorbij laten gaan. Na twee intensieve en drukke weken van uitstapjes en nieuwe avonturen, zal ook ons allerlaatste weekend hier niet rustig verlopen. Help nog zoveel te doen en maandag zijn we al weg 😮 Onze laatste dagen zullen voornamelijk bestaan uit genieten en afscheid (wenen!) nemen van al de leuke mensen waarmee we gedurende drie maanden hebben opgetrokken.

Wegens het drukke weekend (we vertrekken namelijk op salsa-weekend van zaterdagnamiddag tot zondagvoormiddag) zijn we reeds verplicht om onze valiezen te maken. Wat een gedoe en gestress, hopelijk weegt de valies niet te veel want met al die souvenirs 😮 Na het inpakken van de valiezen vertrekken we richting (voor de allerlaatste keer) Tran Elite hotel. De rugzakken in de koffer, iedereen verdelen over de verschillende auto’s en we kunnen vertrekken. Na enkele tussenstops te hebben gedaan (geen idee waarom die allemaal nodig waren) komen we aan in Domburg. Niet de eindhalte, maar een leuk tussendoortje. Even het bootje nemen (10 minuten varen) naar de overkant, wat de toerist uithalen (salsa instructeurs zijn geen goede gidsen, laat dat duidelijk zijn :p) en daarna weer het bootje op terug naar de overkant. Het was misschien niet de best gegidste uitstap ooit, maar we hebben alleszins goed gelachen 😀 Na nog wat chillen op bankjes en borgoe cola’s drinken (want ja dat kunnen ze hier als de beste) vertrekken we opnieuw met de auto richting onze eindhalte, namelijk White Beach. De autorit verloopt vlot met de nodige muziek en sfeer. Voor sommigen ook een ideale gelegenheid om wat bij te slapen ;D Eens aangekomen op White Beach (Dit is een aangelegd strand dat we reeds kennen. In begin van ons Surinameverhaal hebben we hier een dagje vertoefd) is het al avond en beginnen enkelen onder ons aan de voorbereidingen van de BBQ. Anderen gaan de sportieve tour op en spelen wat voetbal. De uren verstreken, wanneer het uiteindelijk tijd is om te eten. En amai wat was dat lekker: kip op de BBQ met een lekkere smaak, frietjes en een frisse salade. Meer hoefde dat niet te zijn! Na de buikjes vol te hebben gegeten, kiest iedereen ervoor om op zijn eigen manier te verteren. De avond wordt afgesloten met een spelletje gooi-de-bal-naar-elkaar in het water (jaja zelfs om 11u ’s avonds blijft het hier warm), meisjes tegen jongens. Dit bleek achteraf wel vermoeiender te zijn dan gedacht. Na wat sportief geweest te zijn, kruipen sommigen hun hangmatje in en anderen praten nog wat verder met (hoe kan het ook anders) een borgoe cola in de hand.De volgende ochtend (heel vroeg) is het tijd om op te staan en alles bij elkaar te ruimen, aangezien we voor 7u het terrein moeten verlaten. Gepakt en gezakt trekt iedereen naar de auto’s en zit het gezellige salsa-weekend erop.

Wegens het incidentje met de inbraak werd er afgesproken dat Jolien en Glenn de laatste avond bij Tessa blijven slapen en Lore bij Evelien (nog eens bedankt voor de gastvrijheid!). De zondagnamiddag bestond bij Lore uit een beetje bijslapen en wat zwemmen in het zwembad van Evelien. Glenn en Jolien gingen aan het chillen. ;-). ’s Avonds spreken we met z’n allen (Wij, Stefanie, Tessa, Evelien en Moritz) af om een allerlaatste keer bij de Zus en Zo te gaan eten (letterlijk het laatste avondmaal :p). Het heeft ons zeker gesmaakt, maar er is toch sprake van een dubbel gevoel. Toen brak ook het moment aan waarop we reeds moesten afscheid nemen van Stefanie en Moritz  Dit afscheid verliep zwaar maar een reünie zal volgen! Eens bij Tessa en Evelien thuisgekomen, verloopt de avond rustig en iedereen kruipt moe zijn bedje in. De volgende ochtend was het DE dag. Iedereen ontmoet elkaar in de Anniestraat en de laatste zaken worden weggestoken en geregeld. En voor dat we het weten is het 12u30 en staat de huisbazin aan de deur. Alles wordt voor een laatste keer nagekeken en dan gooien we letterlijk de deur van ons appartementje achter ons dicht. Sid staat ons reeds op te wachten en dan volgt afscheid nummer twee, opnieuw moeten we enkele mensen achter laten. Deze keer Evelien en Susan  Met de traantjes rollend over de wangen, stappen we de auto in. Gelukkig kunnen we ons wat optrekken aan de leuke Disneyliedjes in Sid zijn auto (het mooie gezang van A whole new world van Aladdin staat voor eeuwig op band, herinneringen!!). Dan zien we in de verte een bordje met Zanderij op en beseffen we beetje bij beetje dat ons avontuur er echt op zit 😮 Na wat rondjes te hebben gereden (haha Sid toch :p) is het tijd om de valiezen uit te laden en ons te begeven naar de incheckbalie voor de bagage. Daar bleken we lichtjes over het gewicht te zitten, maar dat hebben we toch mooi opgelost. Jaja en dan volgt het derde en laatste afscheid, opnieuw voelen we de traantjes opkomen en kunnen we deze niet bedwingen. Het wordt tijd om Sid, Karen en Tessa uit te zwaaien en ons verder richting binnen te begeven. Na de nodige luchthaven-gewoontes te hebben doorlopen, komen we in de gate aan. Hier zal het afwachten geblazen zijn vooraleer we het vliegtuig kunnen opstappen. Even worden we opgeschrikt wanneer ze Jolien haar naam, met nog enkele andere namen, afroepen. Bleek het om een futiliteit te gaan en moeten we ons verder geen zorgen maken. Als snel wordt duidelijk dat we met vertraging zullen opstijgen. Wanneer we dan toch richting vliegtuig mogen gaan, lijkt het mee te vallen met de vertraging. Niets was minder waar, hebben we (en dit is niet overdreven) nog ongeveer drie uur in een stilstaand vliegtuig mogen wachten en kregen we enkel een glaasje water (niet voor Lore, die lag al te slapen en kregen Glenn of Jolien niet wakker). Uiteindelijk stijgt het vliegtuig op en starten ze met het uitdelen van de maaltijden (ja dat mocht wel, het was al 21u gepasseerd en amai onze maagjes :o). De vlucht zelf is goed en rustig verlopen en bestond voornamelijk uit: eten, slapen en TV kijken (wij waren duidelijk in de Hunger games-mood :D). Na 8 uur en 50 minuten in de lucht hangen, wordt het tijd om de Belgische grond te begroeten. Hetgeen erna volgt is het minder leuke gedeelte van het thuiskomen. Kort samengevat: douane om paspoort te laten checken – door de metaaldetector, zowel jezelf als de handbagage – een hele weg wandelen naar de bagageband – een tijdje wachten op de bagage (toch wel opgelucht dat deze met ons is meegekomen :D) – nog eens door een detector, nu enkele de bagage – en uiteindelijk het weerzien met de familie. Dit verloopt zoals gedacht emotioneel met de nodige traantjes maar iedereen is toch blij elkaar opnieuw in de armen te kunnen sluiten. Er wordt nog een laatste keer (in dit geval geen definitief) afscheid genomen en dan vertrekt iedereen richting huis.

Jaja, dat hebben jullie goed gelezen! De dieven zijn niet verder geraakt dan het slot voor onze voordeur. Even voor de duidelijkheid: vrijdag op zaterdagnacht werd er ingebroken in ons appartement. In de benedenwoning raakten ze binnen, boven niet (even geluk hebben dat wij boven sliepen met al onze spullen en de benedenwoning niet verhuurd werd ;-)). Los van dat geluk, was het wel even schrikken nadat enkele weken geleden onze fietsen reeds werden gestolen.

We hadden al een leuke avond achter de rug in t’Vat en Lore en Glenn besloten om deze af te sluiten in Touché. Ik (Jolien) was moe en besloot alvast naar huis te gaan. De taxi zette me af en reed meteen door (daar ze meestal wachten tot je binnen bent). Nadat ik het slot van de poort opende en weer sloot, wandelde ik richting de deur. Daar was geen slot meer te zien (ik wist dus al hoe laat het was ;-)) dus maakte ik onmiddellijk rechtsomkeer. Dan maar op zoek naar een taxi (reden: niemand te zien in de Anniestraat en geen gsm op zak). Al snel hield ik een taxi tegen die mij wou verder helpen. Samen gingen we kijken naar de woning en merkten dat ons slot zo geforceerd was dat we zelfs de deur niet meer konden openen (misschien zijn ze dan toch binnen geraakt?). Verder wandelend, werd het al snel duidelijk dat ze in de benedenwoning wel binnen raakten: alle sloten geforceerd en keukenraam eruit gehaald. Wat later kwam ook de politie aan. Na de benedenwoning geïnspecteerd te hebben, forceerden ze het slot van onze deur. Een hele last viel van mijn schouders wanneer ik zag dat de sloten van het metalen hek er nog steeds hingen. Nog wat trillend van het verschieten, bracht de politie mij naar Touché zodanig ik Lore en Glenn kon ophalen. Aan de inkom deden ze nog wat moeilijk (wat is er toch zo moeilijk te verstaan aan ‘ik heb slechts 5min nodig om mijn vrienden te gaan halen wegens inbraak thuis?’??) maar uiteindelijk kreeg ik toch 5min de tijd om te zoeken. Eens gevonden, keerden we meteen huiswaarts, maakten al onze valiezen en stapten gepakt en gezakt in de auto richting Evelien (thuis overnachten zagen we niet echt zitten ;-)). Dan maar op de grond slapen bij Evelien! 🙂

Maandag vertrokken we op onze laatste 4-daagse trip (ween ween). Deze keer werd de bestemming Apiapaati, een rustig eilandje gelegen in het diepe binnenland langs de Boven-Surinamerivier. Het is het enige vakantieoord dat nog volledig volgens de Saramaccaanse cultuur werd opgebouwd. Er woont slechts één familie, diegene die het hebben opgericht. Ook onze gids is afkomstig uit deze familie. Wij beleefden er alvast een fantastische tijd!

Dag 1: busje – bootje

7u: afspraak aan het kantoor van Su4You. Naar Surinaamse gewoonte kwam natuurlijk de helft later aan. Om 8u konden we dan eindelijk opstappen op de bus, om onderweg toch weer rechtsomkeer te maken (jaja, de laatste drie moesten nog arriveren ;-)). Deze keer reden we op een vlakke weg (dat waren we even niet gewoon ;-)) waardoor het ritje al heel wat aangenamer aanvoelde. Na enkele tussenstops arriveerden we in Atjoni. Daar stapten we over op het bootje. En van een overvolle boot gesproken: 13 nieuwsgierigen, 4 gidsen/bootmannen, 5 tonnen benzine, bagage van iedereen en een hoop voedsel (hongerige maagjes he ;-)). Het werd een 4u durende tocht op de Boven-Surinamerivier, met tussendoor wat rotstjes en een stroomversnellinkje. Na al onze trips zijn we al ervaren bootreizigers geworden. Bij deze kunnen we jullie dan ook met zekerheid zeggen dat 4u op een bootje zitten helemaal niet aangenaam is! Na 4u stapten dan ook 13 tomaten uit. Ohja, water zon en wind is geen ideale combinatie (verbranden!!! :-p). We kregen een korte uitleg, waarna we ons installeerden in onze hut (met bedjes :-D). Na het eten (rijst ;-)), speelden we een potje kaarten en maakten we er met zen allen een gezellige avond van. Vermoeid kropen we onze bedjes in.

Dag 2: Junglewandeling, ananasberg, Bene Kondé enTapawatra

Na een stevig ontbijtje (eitjes! :-D) vaarden we richting Djoemoe, het grote gezondheidscentrum voor de verschillende dorpjes langs de rivier. Hier wandelden we langs om zo uit te komen in Bene Kondé. Bene Kondé is een traditioneel marronsdorpje bewoond door Saramaccaners, waaronder de mama van onze gids. Hier kregen we een rondleiding en maakten we kennis met de mama. Erna trokken we de jungle in met als eerste tussenstop de moestuin van de mama. Onderweg kregen we heel wat uitleg over de verschillende bomen en spotten we hier en daar een insect. Aangezien we later op de dag zouden starten met het maken van casavebrood (cassave is te vergelijk met een aardappel voor ons :-)), moesten we eerst de cassave uit de grond halen. Na dit zware werkje gingen gezamenlijk schillen (wat ook nog wel een werkje is hoor ;-)). De mama nam de cassave (een hele hoop op haar hoofd :-o) mee naar het dorpje en wij zetten onze jungletocht verder. Na weer een eindje gewandeld te hebben, kwamen we aan op de ananasberg. Deze beklommen we tot de top (niets in vergelijking met de Voltzberg –> in bergen beklimmen worden we nog echte pro’s ;-)). Hier en daar kwamen we een ananasje tegen en op de top genoten we van een mooi uitzicht (met veeeeel zon –> branden, vooral met een lange broek!). Hierna stapten we weer richting Bene Kondé. Na een lekkere bara gegeten te hebben, ging het proces cassavebrood bakken verder. Nu moest alle cassave geraspt worden. Op traditionele wijze is dit een heel karweitje. De volgende stap is het persen van de bekomen kwak in een handmatige pers (creatief dat de mensen hier toch zijn!). Na deze hele klus, gingen we wat ontspannen aan de Tapa Watra waterval, heerlijk verfrissend kan je dat noemen. Eens terug in Apiapaati besloten we ons te wassen in de rivier (stinken dat we deden :-p). Erna amuseerden we ons met de kaarten tot het etenstijd was (rijst! :-p). De laatste activiteit van de dag werd een kaaimannentocht. We spotten er enkelen maar tot onze grote spijt lukte het Fred niet eentje te vangen. Als donderslag bij heldere hemel begon het ook nog eens te regenen. Bij deze werd ons tochtje gestaakt (boe 🙁 –> de volgende avond werd dan onze laatste kans een kaaiman te vangen). We vaarden huiswaarts en kropen onder onze klamboe!

Dag 3: Bene Kondé, Gran Dan waterpret en kaaimannentocht

Na alweer een stevig ontbijtje (nog meer eitjes :-D) vaarden we terug naar Bene Kondé om ons cassavebrood af te werken. Ondertussen had de mama al de kwak geperst zodanig er enkel een droog meel overbleef. De brokken meel moesten gestampt worden, waarna het meel nog eens door de zeef ging. Na heel dit proces doorlopen te hebben, kan dan eindelijk het brood gebakken worden. Dit was weliswaar een taakje voor de mama. Op een kampvuurtje stond een ronde metalen plaat. Hierop werd de cassave gestrooid tot de plaat vol was. Even bakken en klaar is kees: een cassavebrood (vergelijkbaar met een pizzabodem). Daarna konden we er met zen allen van smullen. We vonden dit echter niet speciaal smaken: nogal droog en amper smaak (gelukkige was er nog choco :-D). Tijdens het bakken wisten de kinderen ons volledig in te palmen en te entertainen. Wat een schatjes! Na wat gegeten te hebben, trokken we onze waterkleren aan om ons met het bootje naar de Gran Dan waterval te begeven. Aan deze prachtige waterval stond waterpret op het programma. Allereerst moesten we elk om beurt in de heuse waterval springen en er weer  uitzwemmen. Dit om wat voeling te leren krijgen met het water en natuurlijk de kick ervan. Na onze heuse sprong mochten we op het kussen al liggend de waterval afglijden. Wat een pret! Als laatste trokken we weer naar de Tapa Watraval om daar op open water op het kussen zotte toeren uit te halen. Het motorbootje bepaalde de snelheid! 😉 Na deze fantastische dag, vaarden we weer naar Apiapaati, wasten we ons in de rivier en speelden een potje kaarten. Ook dan kregen we rijst voorgeschoteld (niet meer zo mmmm!). Na het eten begonnen we aan poging 2 ‘kaaiman vangen’. Deze keer hadden we meer geluk en na eventjes varen, had Fred een kaaiman in zijn handen. Ondertussen wist hij ook een slangetje uit de boom te bemachtigen. Op Apiapaati konden we de wigkopkaaiman dan ook zelf in handen nemen (foto’s!! :-p). Hierna lieten we hem weer vrij in het water. De boomslang hingen we terug op zijn vertrouwde plekje: de boom. :-p Ondertussen werd het kampvuurtje aangewakkerd en wat later voerde Fred een hele show voor ons op. Fred ging aan het jongleren, koorddansen, met vuur spelen, … . Wat een entertainer die Fred! Een show aan elkaar praten is echter niet zijn sterkste vak (van de hak op de tak springen en blijven rond de pot draaien :-p). Erna dansten we nog wat aan het kampvuur. Van een grappige laatste avond op Apiapaati gesproken!

Dag 4: bootje – busje

Na weer heerlijke eitjes gegeten te hebben, kon ons terugrit van start. Na ongeveer 3u varen en 2u30min op de bus zitten, kwamen we aan in ons nederig stulpje! Dan kon de was beginnen…

Voltzberg, Ralleighvallen en Kaaimanston werd onze bestemming afgelopen woensdag tot zaterdag. Een vierdaagse trip waar we fysiek tot het uiterste gingen, maar fantastische herinneringen aan overhouden. We zetten ze voor jullie even op een rijtje:

Dag 1: busje – bootje
John, onze gids voor de komende dagen, kwam ons s’ ochtends thuis ophalen. Met een busje gevuld met veel bagage, eten, drinken, hangmatten, 6 avonturiers en 1 topgids reden we richting Kaaimanston. Het werd een busritje om nooit te vergeten. Na een eerste stop waar we ontbeten, reden we richting Zanderij (de luchthaven) waar we nog even een plaspauze hielden. Tot hier konden we nog genieten van de zachte asfaltweg, kort daarna werd de poging tot slapen sterk verstoord door de bauxietweg. De weg die ons naar Kaaimanston bracht, kan je wat vergelijken met een helse achtbaan. Ongeveer 2u 30min sprongen we op en neer in het busje (aangenaam kan je dit zeker niet noemen ;-)). Onze volgende stop werd veroorzaakt door een platte band (hoe kan het ook anders op zo’n weg). Met wat mankracht (vooral die van John en een klein beetje die van ons) was de klus zo geklaard en konden we onze helse rit verder zetten. Uiteindelijk (half door elkaar geschud) kwamen we aan in Kaaimanston, de thuisbasis van onze gids. Vanuit dit dorpje vertrokken we met het bootje richting Raleighvallen, de bestemming van komende twee dagen. Ook nu bleken we bij de pechvogels te zitten: de motor die het maar half deed. Bijgevolg werd het een 4 à 5 uur lange bootrit (stroomopwaarts weliswaar). Gelukkig konden we onderweg genieten van de stilte van de natuur. In het donker kwamen we aan op Funghu-eiland, onze slaapplaats voor volgende twee nachten. We laadden de bagage uit en installeerden ons in het Paviljoen. We kozen om onze hangmatten op de bovenste verdieping op te hangen (of laat ons zeggen: wij kozen en John hing ze op ;-)). Van een idyllische overnachtingsplaats gesproken: een prachtig uitzicht op de Ralaighvallen. Raleighvallen is de verzamelnaam van het hele gebied, hieronder vallen de verschillende watervallen en stroomversnellingen die zich er bevinden. Eens geïnstalleerd, had John heerlijk voor ons gekookt. Na het smullen van de green banasoep, kropen we met zen allen in onze hangmat (vermoeid na de lange reis ;-)). Voor we het beseften, lagen we allemaal in dromenland!

Dag 2: Voltzberg
Dag 2 stond gelijk aan de beklimming van de Voltzberg, een dag die zou ingaan als de fysiek zwaarste dag van heel onze periode in Suriname. Na een stevig ontbijtje, maakten we onze picknickzak, trokken onze bergschoenen aan en stapten in het bootje. Het bootje bracht ons naar de startplaats van DE wandeling. Meteen trokken we de jungle in. Na 2u wandelen op en onder boomstammen, omlaag en dan weer omhoog, over en naast een kreekje, tussen takken en bladeren, namen we een eerste pauze. Na even wat suikers opgenomen te hebben (koekjes!) konden we weer verder voor de volgende 45min. Hierna kwamen we aan op een plateau van waaruit we de Voltzberg (een kale berg temidden het groen) zagen. Toen zakte de moed ons even in de schoenen: moeten we deze berg opgeraken? De gidsen verzekerden ons dat het zeker zou lukken en na deze moedsprekende woorden (en alweer wat gegeten te hebben), zetten we onze tocht verder. Na alweer een halfuur doorheen het bos gewandeld te hebben, kwamen we aan bij de start van de beklimming van de berg. Al klimmend en klauterend vervolgden we onze tocht richting de top. Op een bepaald moment ging de beboste beschutting over in enkel de steen van de berg. Onder een stekend zonnetje sleurden we onszelf naar boven. Na een 8km lange wandeling zweten en zwoegen, kwamen we aan op de top van de berg. Fier op onszelf genoten we van een adembenemend uitzicht over de jungle. Spijtig genoeg was het genieten slechts van korte duur en moesten we heel de weg ook nog eens terug wandelen. Er stond ons alweer een 8km lange tocht in het verschiet. Volle goede moed begonnen we eraan, maar naar het einde toe draaiden we steeds meer op automatische piloot. Met veel doorzettingsvermogen baanden we ons een weg naar de Anjoemaraval. Vol opluchting verfristen we ons aan de waterval (heerlijk na zo’n stevige wandeltocht!) en vaarden erna weer richting Funghu-eiland. Doorheen de wandeling konden we ook een hoop diersoorten spotten: de black spider monkey (stoer doenerij alom: takken gooien maar! :-p), verschillende vlinders, een grote rups, en het geluid van heel wat vogelsoorten. Eens op het eiland aangekomen, mochten we da doodskopaapjes voederen (lees dus: banaan geven ;-)). Met hopen kwamen ze naar het onderste van de boomkruin geslingerd om de stukjes banaan uit ons hand te eten (wat een zalig gevoel! :-D). De schattigaards doelden wel enkel op het eten, erna slingerden ze weer omhoog. 😉 Terwijl wij ons opfristen (wassen in de rivier –> zalig!) ging John aan het koken. Kort nadien schoven we aan tafel voor een overheerlijke maaltijd (wat kan die John toch goed koken!). Na nog wat gerust te hebben in de hangmat, maakten we er met zen allen een gezellige avond van. Met een Borgoe-cola in da hand speelden we een potje kaarten (Jolien bleek hier duidelijk geen pro in te zijn ;-)). Na deze fantastische dag konden we vermoeid in onze hangmat kruipen!

Dag 3: Moedervallen en Kaaimanston                                                                               Na de vorige dag een helse tocht achter de rug te hebben gehad, hadden we er nog steeds niet genoeg van. Dag 3 begon met een tochtje van 45 minuten (wat niets voorstelde t.o.v. de 7u-durende jungle-tocht de dag voordien :D) richting de Moederval. Iedereen stond weer fris en monter (de spierpijn negerend) met de bergschoenen aan (behalve Evelien = teenslippers; zij dacht even dat het om een gezellig boottochtje ging :p) paraat. Vijf minuutjes op de boot en de jungle stond ons weer op te wachten. Het begon reeds goed met een steile klim over en rond keien. Na wat gehijg en gezweet kwamen we boven aan en trokken we de beboste jungle in. Onderweg kwamen we weer enkele leuke en minder leuke diertjes tegen: black spider monkey’s (die zitten hier echt overal hé :D), een boskonijn (toch het achterste gedeelte ervan), een mooie -waarvan we de naam niet meer weten- zwarte slang en verschillende vogelgeluidjes (achtergrondmuziek enzo ;-)). En natuurlijk de jungle zou de jungle niet zijn, als er niet wat gestrompel en ‘achter de stenen blijven hangen’ bij kwam kijken (Auw onze tenen :o). Maar dit nemen we er graag bij als je merkt wat voor moois de natuur allemaal te bieden heeft. Eens we de Moederval bereikt hadden, konden we weer eventjes genieten van een mooi staaltje natuur. Zo mooi en indrukwekkend, dat je er onmiddellijk stil van wordt. Hier zouden we wel een tijdje kunnen blijven hangen, maar spijtig genoeg was dit niet mogelijk. Na het geniet-momentje was het weer tijd om terug te keren. Jaja, opnieuw 45 minuten stappen op dat zelfde padje (nu hebben we het wel gezien hoor :p) Eens de jungle uitgekomen, konden we opnieuw richting Fungu-eiland varen. Nu was het tijd om te ontbijten en onze spullen bij elkaar te nemen. Volgende stop: Kaaimanston, het dorpje waar onze gids en zijn familie wonen. Hier zullen we dag 3 verder doorbrengen, in hangmat weliswaar.

We werden hartelijk ontvangen door de dorpsbewoners van Kaaimanston, waardoor we ons snel op ons thuis voelden. Het dorpje op zich is niet heel groot, maar wel heel gezellig. We konden ons even voorstellen en trokken richting een hutje van stro waar we (zeg maar onze gids :D) onze hangmatten ophingen. Eens geïnstalleerd (voor zover dit kon :p), konden we na enkele drukke en intensieve dagen het wat rustiger aan doen. We kozen ervoor om ons neer te vleien op de rotsen en wat met de voetjes (of bij sommige wat verder) het water in te gaan. De zon scheen natuurlijk weer volop! J Naast het genieten van de zon, konden we ook genieten van enkele sterappels die de mama van John ons gebracht had (Mmmmh!). Plots sloeg het weer om en begon het te regenen. Met handdoek, sterappels, shampoo, fototoestel e.d. in de hand vluchtten we naar het dichtstbijzijnde huisje (het huisje van de mama van John), waar we vriendelijk werden uitgenodigd om binnen te komen en plaats te nemen op een stoel. Daar zaten we dan allemaal in zwemkledij met de handdoek rond ons, starend naar buiten en wachtend tot de regen zou ophouden. Na een half uurtje konden we ons richting onze hut begeven, waar we ons konden omkleden (jaja ondertussen zijn we het al gewoon om ons in een open hut tussen de hangmatten om te kleden ;-)). John gaf ons nog een zeer leerrijke rondleiding in het dorpje. We kwamen meer te weten over de verschillende bomen, vruchten, gewoontes en het verloop van een ‘afspraakje’ (jaja, hier komt er heel wat voorbereiding aan te pas :-p). Na de rondleiding, konden we kennismaken met het jachtgeweer van de papa van John. Elk van ons mocht één kogel in de lucht afschieten. Amai wat een geluid, kracht maar vooral adrenaline! Hierna konden we genieten van een heerlijke maaltijd (mama van John had gekookt, mmmh!). De avond werd afgesloten met een gezellig onderonsje op de rotsen, bestaande uit kaarsjes, borgoe/kokos cola, gezellige mensen en wat babbelen en moppen tappen. Aahja sindsdien hebben we ook geleerd dat Surinamers geen moppen kunnen vertellen! 😀 Even samengevat: veel te lange uitleg en uiteindelijk vraag je jezelf af ‘was dit de mop?’ Hoewel moppen tellen niet hun sterkste kant is, was het wel een geslaagde laatste avond van een zeer toffe 4-daagse trip!

Dag 4: Colakreek
We ontwaakten een beetje later dan de afgelopen dagen in onze hangmat (eindelijk wat uitslapen!). Iedereen was nog wat moe, maar toch schoten we meteen in actie (aankleden, zak maken, hangmat opruimen en bus inladen). Nadien genoten we nog van een heerlijk ontbijtje (smullen maar :-D). Vervolgens namen we afscheid van Kaaimanston en dus ook de familie van John. We maakten nog een groepsfotootje met de mama en namen zijn vader en nog twee nonkels voor een kort stukje mee (zij gingen op jacht in de jungle). Eens zij afgezet werden, reden we alweer voor een heel lange tijd over de hobbelende baan met veel heen en weer gezwier en wat misselijkheid tot gevolg. Ook nu werden we verrast door een platte band (woehoew, onze skills konden alweer geoefend worden ;-)). We reden richting Colakreek, een kreek vlakbij Zanderij. Colakreek is een recreatiepark met water dat eruit ziet als cola (door de verrotte bladeren). Eens aangekomen, plonsden we meteen in het water (heerlijke verfrissing na zo’n helse tocht). Onze verwachtingen voor Colakreek werden niet echt ingelost, maar toch genoten we van het verfrissende water, de stralende zon en natuurlijk een lekker ijsje! Rond 5u reden we terug richtin Paramaribo en spraken we l af om samen gezellig te gaan eten in Zanzibar. Iedereen werd thuis afgezet, nam een douche en waste al wat kleren om zo opnieuw samen te komen op de afgesproken plaats. We hadden een gezellige babbel over de geweldige trip en bekeken al de eerste foto’s via een diavoorstelling. Helemaal uitgeput kropen we nadien in ons bedje…

Sribi Switi!

S., het volgkindje van Jolien heeft afgelopen twee maand zeer goed zijn best gedaan tijdens de individuele begeleiding. Ondertussen kent hij de rekenbegrippen ‘evenveel, niet evenveel, meer en minder’, alsook de bijhorende rekensymbolen. Verder hebben we volop geoefend op het schrijven van guirlandes en arcades. Hiermee heeft hij echter nog steeds moeilijkheden (slordigheid alom ;-)). Daarnaast heeft Jolien ook een lijst kunnen maken van verschillende tics die naar voren kwamen tijdens de therapie: fluiten, knipperen met de vingers, keelgeluiden (‘rrr’, …) , bewegen van benen en voeten, boeren, … (in elke therapie was iets te beleven :-)) S. heeft naast zijn tics ook een enorme opruimdwang. Wanneer er met kaartjes gewerkt werd, stond hij erop deze perfect op elkaar te stapelen. Blokjes mochten ook niet kriskras op de tafel liggen en vooraleer we terug gingen naar de klas, moest zijn hele werktafel leeg zijn (minder opruimwerk voor Jolien natuurlijk ;-)). S. deed altijd heel goed zijn best en hij mag zeker fier zijn op zichzelf met wat hij bereikt heeft. Hopelijk wordt dit ook onderhouden in de klas. Gezien de drukte en de beperkte begeleiding in de klas, vreest Jolien hier wel wat voor. Al bij al kan ze terugkijken op twee leerrijke maanden met een fantastisch volgkindje. Ze zal S. de knuffelaar (met een gouden hart!) toch wel missen, alsook de andere kindjes van de Gouden hart school!

Glenn zijn volgkindje, A., heeft gedurende de stageperiode veel progressie gemaakt binnen schrijven en rekenen. A. heeft nood aan een intensieve en individuele begeleiding in een andere context dan de klas. Hierbij merk je meteen op dat de aandacht en concentratie positief beïnvloed wordt en zo ook het leerproces. A. heeft nu inzicht in de cijferbeelden en kan tellen per element! Tellen per element verliep moeilijk want ze telde steeds dubbel of sloeg bepaalde elementen over. Ook de rekenbegrippen waren niet gekend, maar door aangepaste methodieken en mediums zijn de doelen bijna helemaal gerealiseerd. Ook voor het schrijven boekte ze vooruitgang, maar het vergt heel veel herhaling om tot effectief schrijven te komen! Het was een aangenaam kindje om mee te werken aangezien ze Glenn ook helemaal vertrouwde en ze steeds haar best deed! Glenn had wel heel veel geduld nodig met A., maar het was hem allemaal de moeite waard. Hopelijk wordt het advies dat Glenn gegeven heeft omtrent de aanpak van A. toegepast en verder gezet!

Gedurende de verschillende interventies die plaatsvonden bij A. streefde Lore naar een positieve vooruitgang in haar ontwikkeling. Bij aanvang van de stage leken 8 weken een lange periode te zijn. Dit is weliswaar minder waar en voor je het weet ben je aan je laatste stageweek bezig. Bij A. werd er intensief gewerkt aan het rekenen, beginnende met de getallenkennis. Zij is nu in staat om de cijfers van 1 t.e.m. 10 te herkennen, benoemen en hier op verschillende manieren mee om te gaan. De rekenbegrippen ‘meer’, ‘minder, ‘evenveel’ en ‘niet evenveel’ werden reeds aangebracht in enkele interventies, maar hier moet individueel nog sterk aan gewerkt worden. Op vlak van schrijven, werden enkele interventies gewijd aan het aanleren van het krulschrift (enkele letters ervan). Dit verliep heel vlot, maar zal omwille van het feit dat in de klas blokschrift wordt aangeleerd, niet verder kunnen worden gezet. Tenzij er individueel gewerkt kan worden, wat mits de huidige omstandigheden in de school niet haalbaar is. Daarnaast merkte Lore ook een vooruitgang wat betrof de sociale vaardigheden van A. Dit kon voornamelijk toegeschreven worden aan het dagelijkse contact waardoor er meer vertrouwen tussen beide partijen groeiden. Ook op de speelplaats kwam ze spontaan naar Lore toe om een knuffel te geven of te vragen hoe het ging. In de klas was A. steeds enthousiast en werkte ze altijd goed mee. Lore kan besluiten, dat na 8 weken stage en intensieve weken bezig te zijn met haar volgkindje A., ze met een leuke herinnering het Gouden Hart kan verlaten.

Aan alle mooie liedjes komt een einde, en zo komt ook beetje bij beetje een einde aan ons Surinaams verhaal (boe!!). Dinsdag werd een eerste dag van afscheid nemen…
Dinsdag namen we afscheid van onze stageschool. Voor de Surinaamse kindjes was dit de laatste schooldag voor de paasvakantie. Op onze school werd er een heerlijk paasontbijt georganiseerd. Ouders en andere sponsors zorgden voor alweer heel wat eten: stokbrood, kaas, vlees, chocopasta, muizenstrontjes, eiersalade, gevulde eieren, fruitsalade, pannenkoeken, lookbroodjes, … . Samen met Nina, een andere stagiaire die ook haar laatste dag inging, zorgden we voor een gepast afscheidscadeautje: iedereen kreeg een hoorntje met een ijsbolletje met daarop een mini snoepsaté (past perfect binnen de Surinaamse eetcultuur ;-)). Ook wij kregen heel wat afscheidcadeautjes. Verschillende klassen maakten nog een leuke tekening voor ons en de brasa’s (knuffels ;-)) vlogen ons om de oren. Van de juffie’s en de directrice kregen we een Surinaamse sleutelhanger cadeau (eentje dat nog vele deuren voor ons mag openen :-)). Het deed even raar zo afscheid te nemen, maar wij kunnen toch maar zeggen weer een ervaring rijker te zijn! 😀

s’ Avonds werden we verwacht in het Wyndham Garden Hotel voor de diploma-uitreiking van de salsa met een aansluitende poolparty. Ook dit werd voor ons de laatste keer een salsadiploma in ontvangst nemen (deze keer die van de intermediate cursus). Na de uitreiking konden we nog even swingen op de latin-muziek (en dansten we met zen allen de Bailando :-D), waarna het feestje zich verder zette met commerciële muziek (in het zwembad en op de dansvloer ;-)). Na deze leuke avond moesten we afscheid nemen van Nele die zaterdag alweer naar België terugvloog (en wij dan op trip waren). Samen met Tessa en Evelien gaven we haar een laatste brasa (doet je even beseffen dat ook voor ons het einde in zicht is)!

Gelukkige kunnen we nog uitkijken naar een salsaweekendje ( 11 en 12 april) voor ons vertrek.
En Nele, we zullen je missen!

Zondagavond konden we onverwachts mee met Sid, Karen en Tessa naar Lelydorp, waar er een driedaags Javaans evenement plaatsvond. Niet wetende wat ons te wachten stond, stapten we in de auto (en er stond ons heel wat te wachten ;-)). Eens toegekomen, konden we luisteren naar een mooi staaltje Javaanse muziek en bezochten we het marktje (lees dus: 10 kraampjes :-p). Op het marktje werd typische Javaanse kledij verkocht en natuurlijk stonden er ook heel wat eetkraampjes (hoe kan het ook anders hier in Suriname ;-)). Ons oog viel meteen op een kraampje waar een dame mehendi (of henna :-)) aan het plaatsen was. Spontaan dat we zijn, besloten we met z’n allen (althans het vrouwelijk gezelschap onder ons) mehendi te laten zetten. Nu kunnen we voor een week pronken met een klein kunstwerkje op onze arm en ons been. 😀

Kort hierna begon dan eindelijk de djaran kepang (Javaanse winti’s) voorstelling. Djaran Kepang is afkomstig uit het Javanisme. Jaran betekent paard in het Javaans. Het is een wervelende vorm van cultuur-uiting, waarbij de personen die meedansen in geestelijke extase raken. De belangrijkste persoon is de dunkun, de leider, die over bovennatuurlijke krachten en gaven beschikt. Hij begeleidt de dansers, die in trance raken. Hij is ook diegene die een eind maakt aan de trance van de dansers. Tijdens de trance gedragen de dansers zich als paarden, soms apen, slangen of tijgers. Ze eten gras, kunnen met de hand of mond een kokosnoot van de harde schil ontdoen en gedragen zich vreemd. Het muziekstuk (gamelanmuziek) dat erbij hoort, heeft een speciaal ritme. Deze muziek is mede de oorzaak van de trance. Van heel zo’n gebeuren waren wij getuigen. Allereerst dansten de mannen (op hun paard) op het ritme van de muziek. Hierna gingen ze in een kring zitten zonder veel te zeggen, wat later werd er een vuurtje aangemaakt. Nadien gingen ze weer aan het dansen en tegelijkertijd kregen ze iets te drinken (vraag ons niet wat ;-)). Plotseling gingen ze alweer in een kring zitten, en toen kon de gekte pas echt beginnen. Ineens werden de mannen één voor één paarden. En daar gedroegen ze zich ook helemaal naar: gras eten, zand eten, hinniken, galopperen, agressief worden, … . Na de paardengekte zetten de begeleiders elk ieder in een zeer vreemde pose (fladderende armen, klappende handen, knuffelende mannen, …), om hierna weer helemaal de transformeren in een slang. Na wat over de grond gekropen te hebben, konden ze alweer transformeren. Deze keer werden het apen. Voor de mannen (of apen) bleek het geen enkel probleem een kokosnoot van zijn schil te ontdoen met hun mond. Gedurende de hele sessie kregen de mannen geregeld een soort ‘water’ aan hun mond of neus (zeer louche zaakskes dus ;-)). We blijven ons natuurlijk vragen stellen bij heel dit gebeuren. Volgens iedereen die er rondliep is het echt en verplaatsen de mannen zich volledig in de gedaante van een dier.

Alweer heel blij dat we ook dit konden meemaken!

Zaterdagochtend (28/03) werden we verwacht om 8u30 aan t’Vat. Naar goede gewoonte stonden we ruim op tijd klaar. Tijdens het wachten op Evelien maakten we al kennis met onze punctuele gids. Terwijl hij onze zakken inlaadde, vroeg hij meermaals waar de vierde persoon bleef (want aja het was al 8u30 –> de eerste Surinamer zonder de No Spang mentaliteit: dat we dat hier nog kunnen meemaken :-p). Eens Evelien aankwam, konden we niet snel genoeg vertrekken. Onderweg maakten we een tussenstop om wat eten en drankjes op te halen. Even later alweer een tussenstop: ontbijt (loempia en saté om 10u30 :-p). Hier werden we vergezeld door honden, aapjes in een kooi en veel bouwvakkers (de helft ervan deed helemaal niets :-p). Vervolgens reden we verder naar Albina, een havenstadje waar we de boot namen richting Frans Gyuana, een klein stukje Europa temidden Zuid-Amerika. Het werd al snel duidelijk dat we ons op Europese bodem bevonden. Even een paar opvallendheden op een rijtje: er wordt Frans gesproken, betalingen gebeuren in Euro, auto’s rijden er rechts, verschillende automerken, verharde wegen en stenen gebouwen. Naar onze mening hing er echter wel een oorlogsgevoel over het gehele dorpje (gevangenis, omheiningen, grachten, …). We bezochten de plaatselijke markt (vergelijkbaar met een Surinaamse markt, maar dan wel in euro te betalen) en wandelden door de straten langs de Urgences (Ziekenhuis), het schooltje, … en de bekende gevangenis (die we jammer genoeg niet konden bezoeken!). Voorts begaven we ons naar de oever, wachtend op onze boot richting Galibi. Het werd een hevig boottochtje richting Galibi: ongeveer anderhalf uur varen op het golvende water met enkel een zeil dat ons beschermde tegen het opspattende water. Resultaat hiervan: kloddernat aangekomen op Galibi. Wanneer alles uitgeladen was, stapten we naar ons verblijf, een klein gastenhotel naast de woning van onze gids. Er bevond zich ook een hutje aan waar we al snel de hangmatten uitstalden. We dropten alles in de kamers, aten een heerlijk stukje fruit en installeerden ons in de hangmat. Na een klein uurtje ging onze gids voetballen, dus besloten we mee op ontdekkingstocht te gaan (helemaal zelfstandig weliswaar –> onze gids vond het duidelijk niet nodig een dorpswandeling te maken ;-)). We wandelden langs het mooie strand, bezochten het plaatselijk schooltje, speelden met de kindjes en keken naar de verschillende sportactiviteiten (volleybal, baseball en voetbal) die er plaatsvonden (er vond een groot tornooi plaats waar heel het dorp aan deelnam). Tegelijkertijd konden we een babbeltje slaan met de plaatselijke bevolking. Uiteindelijk trokken we opnieuw naar onze verblijfplaats om nog wat verder te hangen in onze hangmat (dat doen we goed :D)! Tegelijkertijd was de kok vlijtig bezig met het bereiden van ons avondmaal: bami met kip en kousenband (ze zijn hier zo origineel! –> NOT!).

Na het avondeten konden dan opnieuw opstappen in de boot, deze keer richting het strand waar de zeeschildpadden hun eitjes leggen (het hoofddoel van de trip :-p). Het was een helse rit op de boot, alweer schuilend onder het grote zeil. Eens op het strand, zagen we een eerste spoor van een schildpad. Door de sporen te volgen, bots je zo op de verschillende zeeschildpadden. De reuze zeeschildpad zat in een zelf gegraven kuil, een heel karweitje waar we ze nog steeds mee bezig was eens we haar tegenkwamen. Het duurde even voor ze klaar was, maar daarna konden we genieten van één van de wonderen van de natuur: een zeeschildpad die haar eitjes legt. De schildpadden gaan tijdens het leggen van de eieren (een 120-tal) in een trance van ongeveer 45min. Je kan de eitjes vergelijken met pingpong balletjes. De mannelijke schildpad blijft gedurende het proces op een afstand wachten in het water tot het vrouwtje klaar is. Eens klaar, begraaft ze haar eieren en keert ze terug naar het water. Tijdens het hele proces kwam een andere schildpad langs wandelen. Blijkbaar was deze wat onrustig door het licht die wij maakten (schildpadden zijn gevoelig voor licht). Nadien gingen we nog even een kijkje nemen bij een andere schildpad en kwamen we op onze weg ook nog een dood exemplaar tegen (:-(). Wel even schrikken om zo’n groot exemplaar levensloos te zien liggen. Vervolgens keerden we terug naar Galibi en kropen we meteen in ons bedje.

Na het ontbijt de volgende ochtend, installeerden we ons nog even in de hangmat. Al snel besloten we toch nog even een strandwandeling te maken (anders hadden we helemaal niets meer te doen). Onder een stralende zon, wandelden we langs het water. Om 11u keerden we opnieuw huiswaarts (om 10u50 kwam onze gids, op zijn quad, naar ons toe om te zeggen dat het bijna tijd was –> wij hadden duidelijk meer de No Spang mentaliteit dan hij ;-)). Tot slot voerde hij ons met de quad tot de boot. Na een laatste boottochtje stapten we weer in de auto richting de Anniestraat.

Vrijdag was het dan zover: onze laatste salsales, of noem het eerder salsa-examen. 😉 Na nog wat geoefend te hebben, konden we weer voor de jury verschijnen. Deze keer hadden we meer geluk: slechts 2 juryleden en geen extra publiek (toch al wat minder stresskes ;-)). Na zowel individueel als met partner gedanst te hebben, mogen we jullie mededelen geslaagd te zijn voor de intermediate cursus (woehoew :-D). Spijtig genoeg kunnen we niet van start gaan met de advanced cursus, aangezien we binnenkort alweer naar België terugkeren (boe :-(). Al bij al kunnen we terugkijken op twee swingende maanden. En geloof het of niet, ondertussen kunnen wij toch al wat salsa, merengue en bachata dansen (beter dan we ooit konden verwachten :-)).

Hieronder een voorsmaakje van de muziek waarop gedanst wordt:

Salsa:

Merengue:

https://www.youtube.com/watch?v=3dX-_thQ5VA

Bachata:

Veel luisterplezier (wij zijn er alvast grote fan van!)! 😉

Vandaag (donderdag 26 maart) hebben we het welbefaamde kinderboekenfestival bezocht met de kinderen van Gouden Hart en de ooo zo inzetbare leerkrachten. Aangekomen op school wist C. al te vertellen dat ze zich vergist had van uur, resultaat een uur later vertrekken dan gepland.

Op voorhand werd er bekend gemaakt wie van de leerkrachten welke kinderen kreeg toegewezen. Wanneer het tijd was om te vertrekken, kwamen de kinderen heel enthousiast naar ons gelopen (wij hadden voornamelijk kinderen uit groep 3). De bus die op Surinaamse tijd arriveerde, bracht ons naar het kinderboekenfestival. We werden goed ontvangen en geleid naar de plek waar de eerste activiteit ging doorgaan (in totaal waren er 3 activiteiten gepland voor deze groep).

Activiteit 1:
Een korte uitleg over hoe de activiteit eruit zag: Er werd een verhaaltje over een kikker verteld, een vindt-de-kikker-spelletje gespeeld en daarna eten. Ja dat laatste was niet in de activiteit inbegrepen, maar de kinderen besloten even om hun brooddoos te nemen. De leerkrachten vonden dit de normaalste zaak van de wereld en deden gezellig mee vanop hun stoel (waar ze vanaf seconde één zijn gaan op zitten en niet meer zijn afgekomen). Jullie kunnen al raden, wie stond er weer in voor de begeleiding van de kinderen. Jaja, wij dus! Gelukkig waren we met vier stagiaires die het werk van vier leerkrachten overnamen (wat kunnen stagiaires toch handig zijn!)

Activiteit 2:
Vervolgens trokken we naar stand 2. Daar stond een dame die aangaf dat de kinderen op de stoelen mochten gaan zitten. Eens de kinderen hun zakken hadden weggelegd, moesten ze in een kring rechtstaan. De dame nodigde ons op een zeer enthousiaste (echt niet!) toon uit om samen te zingen inclusief het maken van enkele kikkerbewegingen (Het liedje werd de kinderen in stand 1 reeds aangeleerd). Na 5 minuten dezelfde bewegingen uitgevoerd te hebben: met de heupen wiegen, een stap naar voor zetten om daarna (jullie kunnen het al raden) opnieuw een stap naar achteren te zetten, besloot de dame om het voorbeeld van de leerkrachten te volgen. Gezellig neerzitten en de boterhammen erbij nemen. Zien eten, doet eten! Ook dit namen de kinderen letterlijk. Na in stand 1 al een deel van hun boterhammen te hebben opgegeten, namen ze ook nu hun brooddoos erbij en aten de laatste restjes op (laat ons hopen, of we weten wat ons te wachten staat bij stand 3) Toch nog even vermelden, dat de leerkrachten nog altijd liever lui zijn dan moe (Die stoelen zaten toch zo goed). Terwijl wij aan het zweten en het zwoegen waren om de kinderen alsnog een leuk moment bij stand 2 te bezorgen, dachten de leerkrachten we maken wat foto’s als herinnering van deze leuke PRODUCTIEVE dag. Foto’s trekken, make-up bijschaven en zoveel meer (als het maar niets met de kinderen te maken had), zorgden ervoor dat die grote maagjes begonnen te knorren. Ze dachten bij zichzelf, laten we wat eten gaan halen en weg waren ze. Ondertussen stonden wij, de stagiaires, nog steeds bij en tussen de kinderen en werd er gezongen en gedanst. Alle kinderen deden fijn mee en de dame van stand 2 heeft weer iets bijgeleerd: Hoe moet je kinderen entertainen. Grappig dat op deze dag wij, als bezoekers, hun moeten laten zien hoe het echt moet.

Activiteit 3:
Onderweg naar stand 3, hopend op een leuke en creatieve activiteit, vroeg Juf D. aan Glenn of hij met J. naar de toilet wou gaan. Natuurlijk zei Glenn geen neen en voerde dit uit terwijl eigenlijk zij al een hele tijd op haar stoel niets zat te doen. Het was misschien aan Glenn om te zeggen of zij dat zelf niet kon doen want wij hadden werk genoeg, maar natuurlijk ga je als stagiair niet snel tegen mensen die ‘boven’ jou staan, in. Eens Glenn terugkwam van het toilet voegde hij zich opnieuw bij de groep. De kinderen zaten verspreid over twee grote tafels, waar ze een gezichtje in papier moesten vervolledigen (enkel twee ogen stonden op het gezicht gedrukt). Met de wasco in de hand konden de kinderen creatief aan de slag gaan. Een herkenbaar gezichtje maken, nee daar doen de meeste kinderen niet aan mee. Hoe meer kleur en hoe voller het gezichtje ingekleurd werd, hoe beter. Wij als stagiaires stonden opnieuw tussen de kinderen en zagen ook hoe zij naar ons toekwamen om fier hun gezichtjes te laten zien. Oeps plots werden wij veel leuker dan hun eigen leerkracht, waar ze geen aandacht aan schonken. Na een tiental minuten, zat ook deze activiteit er op. We verlieten de stand en vertrokken richting een boekenwinkeltje waar de kinderen de mogelijkheid hadden om boekjes te kopen (Of in I. haar geval te pikken :D) Eens aangekomen, maar zie eens, ook hier zijn ze hun boterhammen aan het eten, kochten de kindjes die wat centjes mee hadden gekregen van thuis enkele leuke boekjes.

De volgende halte: de speeltuin. Wiiiieeeh dit vinden de kinderen leuk en L. keek hier al een hele tijd naar uit (C. had hun in de ochtend vertelt dat ze naar de speeltuin gingen). Aahnee toch niet, geen tijd. Dan toch maar naar de bus; dit kon L. niet appreciëren.
Onderweg naar de bus kocht één van de leerkrachten samen met L. een ijsje (beker ijs met stroop over). De andere kinderen (zonder ijsje) zaten al op de bus te wachten op diegene die nog moesten afkomen. Wie zaten er ook al op de bus: de leerkrachten (moesten wel moe zijn van deze intensieve dag). Aan de deur van de bus hielden we L. tegen en zeiden we dat hij eerst zijn ijsje hier buiten moest opeten en dan pas naar binnen mocht gaan (Kan je je al inbeelden hoe de andere kinderen, zonder ijsje zouden reageren). L. bleef mooi staan. Even later zien we één van de leerkrachten afstappen en enkele ijsjes meebrengen voor de andere leerkrachten. Gezellig stapte ze de bus op en gaven we teken dat dit geen goed idee was (Reactie: ‘Dit is voor de leerkrachten’). Natuurlijk alle kinderen zagen dit en wouden ook een ijsje. We hadden L. dan maar laten opstappen (tot zover onze pedagogische aanpak). Wanneer iedereen uiteindelijk op de bus zat, merkten we dat er geen plaats meer was voor ons. Aangezien het kinderboekenfestival maar vijf minuten van de school verwijderd is, besloten we te voet te gaan (Alle VIER de leerkrachten zaten op de bus). Onderweg spraken we elkaar en besloten we C. in te lichten over de inzet die de leerkrachten vandaag geleverd hadden. Natuurlijk eens we op school arriveerden, bleken de leerkrachten C. reeds aangesproken te hebben over de situatie die zich vandaag heeft afgespeeld. C. verwees ons naar haar bureau en we merkten onmiddellijk aan haar gezicht dat er iets scheelde. ‘De vergadering’ tussen ons, C. en de leerkrachten verliep niet zoals wij het in gedachten hadden. Alles leek precies onze fout te zijn. Wij mochten het gesprek startten en legden uit wat er ons dwarszat. De leerkrachten hoe lui ze ook waren, konden alles naar hun hand zetten en op zulke momenten konden ze het zeker goed uitleggen. Wij verschoten voornamelijk van C. haar reactie, zij gaf de opmerking dat we ‘onverantwoordelijk’ waren. WABLIEFT?! Wij die de hele voormiddag met de kinderen bezig waren, terwijl de leerkrachten niets hebben uitgestoken. Wij zijn onverantwoordelijk! Dit begrepen we helemaal niet. Bleek dat C. het had op het voorval van te voet naar school komen. Terwijl dit voor ons een praktisch iets was: Geen plaats in de bus-school vijf minuten hier vandaan-mooi weer. Dus we gaan gewoon te voet. Na dit uitgelegd te hebben, leek C. te begrijpen dat dit niets met onze frustraties over de leerkrachten te maken had. Toch bleef de sfeer gespannen en hadden we het gevoel dat wat we ook zeiden de leerkrachten het altijd naar hun hand konden draaien. Eens ‘de vergadering’ afgelopen was, bleven we alle drie met een lastig gevoel achter. Gelukkig was het ondertussen tijd om naar huis te gaan. Hier hebben we nog wat stoom kunnen afblazen. We waren alleszins blij dat de kinderen zich wel heel goed geamuseerd hadden. Spijtig genoeg, was dit voor ons een minder leuke dag …

Wanneer we hierop terugblikken, kunnen we vooral concluderen dat dit een frontale botsing was tussen twee culturen waarin elk een andere manier van werken hanteert. Nu weten ook wij dat we aan juffen letterlijk moeten vragen wat we verwachten in plaats van er zomaar van uit te gaan dat ze uit zichzelf zouden komen helpen…

Woensdag hadden wij, samen met Juf Tessa, opnieuw een schrijfdans gepland. Het thema van deze week: Pasen! We besloten deze keer een bestaand programma te gebruiken dat zo goed mogelijk binnen het thema paste. Na veel opgezocht te hebben op Youtube en de hulp van een docent, kozen we voor het thema ‘De Boom’ met een kleine aanpassing (paaseitjes ipv appeltjes ;-)). We deelden de kleuterklas in twee groepen (steeds praktisch denken ;-)). Onze groep namen we mee naar buiten, de anderen deden een activiteit bij de juffies binnen. We hadden twee grote tafels geïnstalleerd waaraan we onze activiteit konden uitvoeren. Vooraleer we deze in gebruik stelden, moesten alle kindjes verspreid op het grasveld staan om eerst de bewegingen in de lucht te maken. De kinderen moesten de juffies en meester imiteren. Het uitbeelden gebeurde met verbalisering van de bewegingen en de verschillende onderdelen van de boom. Alle kindjes deden vlot mee en dansten erop los (op het ritme van de muziek!). Na de uitvoering in de lucht, konden we ons verplaatsen naar de tafels Op tafel spoten we scheerschuim zodat er een mooi laagje ontstond. Hierin konden de kinderen de bewegingen en de onderdelen van de boom produceren. Ze waren allemaal zeer enthousiast en deden goed mee. Natuurlijk met veel gespat op de kleren, in het haar, op het gezicht, … tot gevolg! Het werd een heel wit en schuim boeltje, maar des te meer de kinderen ervan genoten! De therapeuten genoten ook ten volle, maar zagen terwijl af van het stekende zonnetje dat over hun scheen (ZWETEN! :-O). Achteraf moesten alle kindjes wat afgespoeld worden vooraleer ze zich opnieuw naar de klas konden begeven. Ook de gehele opkuis (het mindere gedeelte :-p) was voor de therapeuten, maar dit ging snel en vlot! We waren allemaal blij met het resultaat.

Na school genoten we van een rustig namiddagje bij Tessa thuis. We werden uitgenodigd om samen met haar wat te werken voor school en wat bij te babbelen. Ze kookte voor ons een heerlijk omeletje met spek (als vieruurtje :-p). ’S Avonds kwamen Evelien, Nele, Moritz en Niklas ons vergezellen voor een gezellige avond! Aangezien Tessa als enige een grote oven had, kozen we voor heerlijke pizza als avondeten. Nadien genoten we samen van een leuke babbel, spannende spelletjes en wat Salsa op ritmische achtergrondmuziek!

Zoals elke ochtend, liepen we ook maandag met nog slapende oogjes de trap af, klaar om aan onze fietstocht beginnen. Na al de sloten dichtgedaan te hebben, liepen we richting de tuin om onze fietsen op te halen. En wat zagen we daar: 1 fiets in plaats van 3. De twee damesfietsen bleken op mysterieuze wijze verdwenen (noem het eerder gestolen ;-)) te zijn (fantastisch als je net op het punt staat met je fiets te vertrekken). We belden dan maar een taxi richting onze stageplaats. C. de directrice van de school, raadde ons aan meteen aangifte te doen bij de politie. Zo gezegd, zo gedaan. Sid kon gelukkig met ons mee en vol goede moed trokken we richting het Surinaamse politiebureau in de Keizerstraat. Eens aangekomen, mochten we meteen aan een bureau gaan zitten (sneller dan gedacht ;-)). Het politiekantoor bestaat uit één ruimte met verschillende bureaus. Aan elke bureau zat een politieagent, al dan niet wat te doen (sandwich eten, telefoontje plegen, babbeltje slaan, glaasje drinken en af en toe eens een aangifte opnemen). Onze agent luisterde naar ons verhaal en stelde wat vragen. Hierna begon hij ons verslag te typen. Na ongeveer een dik halfuur, zei hij dat we even moesten wachten op een dienstvoertuig om naar onze woning te gaan kijken. Uiteindelijk vond hij dit toch geen goed plan, waarna hij ons onze woning zelf liet beschrijven. Op het verslag was echter wel te lezen: ‘Na bezoek aan de woning…’ (logica of luiheid? ;-)). Eens ons verslag uitgetypt was, kon het afgedrukt worden, maar moest het eerst nog nagelezen worden door de korpschef alvorens het door ons te laten nalezen. Opnieuw een hele wachttijd: blijkt een babbel ineens voorrang te hebben op ons verslag, om het na de babbel dan toch zonder nalezen aan ons te overhandigen (logica alom…). Natuurlijk moest dit verslag dan ook nog eens vol fouten staan:

– Jolien Verdonck wonende te Nederland: de politieman dacht dus dat België en Nederland hetzelfde land was (say whaat??)
– Van Winkelen Glint: dit na het voorstel om de naam te spellen
-’19u’, ‘6u15’: oohja even vergeten, om 7u15 werd vestgesteld dat de fietsen verdwenen waren
– en dan hebben we het nog niet gehad over de grammatica- en spellingfouten, maar dat willen we jullie liever besparen 😉

Al bij al, na lang wachten en veel geduld kregen we een aangiftebewijs in handen (ook hiervoor moesten we nog even aanhalen dat Lore haar naam ook vermeld dient te worden!). Gelukkig is er op het politiebureau ook altijd wat te beleven, dus konden we tijdens het wachten door meegenieten van een heel schouwspektakel. Om te beginnen is het toegestaan zomaar binnen en buiten het politiebureel te wandelen, maar verwacht dan wel niet dat er meteen een agent ter beschikking zal (lees: WIL) staan. Tijdens onze aanwezigheid werden er tevens twee in de boeien geslagen mannen binnengebracht (ze leken net opgevist te zijn uit de beek, zo stinken!) en wat verder op de bank gezet. Even later werden deze boeien ook nog eens losgemaakt (op en top veilig gevoel daar ;-)).

Uiteindelijk konden we dan toch het politiebureau verlaten (oef, dat werd tijd). Toen we nog even stonden te wachten op onze taxi, kwam de agent die aan de bureau naast ons zat (en trouwens een hele tijd zat te niksen) een sigaretje roken. De agent kon het niet laten even een gezellige babbel te slaan en ons bij afloop van het gesprek uit te vragen om te gaan ‘chillen’ (Surinamers doen ‘dat’ hier blijkbaar graag ;-)). Hier bedankten we vriendelijk voor. Eens thuis aangekomen, bleek Jolien een vriendschapsverzoek op facebook te hebben van de agent. Dit noemen wij nu eens machtsmisbruik (de man had zo al onze gegevens bij elkaar natuurlijk!). Sorry agent, maar dit gaat echt ons petje te boven: verwijderen die handel!

Het begon allemaal donderdagavond. Naar goede gewoonte trokken we naar de Salsa-les. We hebben tijdens deze les voornamelijk de verschillende variaties ingeoefend en de Bachata aangeleerd gekregen. Nadien trokken we naar Stefanie om ons voor te bereiden op een leuke avond in de Havana! Eens aangekomen konden we onze moves showen of vooral inoefenen! Het was alweer een geslaagde avond/nacht. Vrijdag hadden we een bezoek gepland naar een psychiatrische instelling, maar deze werd jammer genoeg op het laatste moment gecanceld. We besloten om gebruik te maken van het vrije dagje (met een ideaal weertje :-D) en om te gaan genieten aan het zwembad! Na goed gebruind, gezwommen en gegeten te hebben vertrokken we huiswaarts om ons klaar te maken voor de avond. Samen met Tessa, Nele, Evelien, Moritz en Niklas gingen we eten in ’t Vat! We spraken af om 19h om gezellig samen te eten en te babbelen alvorens we gezamenlijk gingen feesten op de Partybus. De twee uur durende rit doorheen Paramaribo met de Partybus werd georganiseerd door de Salsa. Er was een toffe sfeer aanwezig op de bus. De eindhalte was de Salsa-avond in ‘t Vat, waar iedereen zijn aangeleerde moves verder kon inoefenen en laten zien! Jolien besloot om eerder door te gaan aangezien zij op trip vertrok dit weekend. Glenn en Lore konden nog wel even doorgaan met feesten en besloten om nog te blijven!

Jammer genoeg was het feest, niet lang nadat Jolien vertrokken was, volledig stilgevallen! Glenn en Lore waren nog volledig in feeststemming en vertrokken met nog wat mensen naar de Touché! Na een klein ommetje (Glenn moest thuis een lange broek gaan aandoen anders mocht hij niet binnen) arriveerden we op het volgende feestje! Aan de kassa mochten vrouwen gratis binnen (Hoe discriminerend t.o.v. de mannen! :-0). Het was nog heel kalm; er waren hooguit 10 mensen aanwezig. Na wat gedanst te hebben in de vertrouwde ruimte, ontdekten we dat er een tweede (iets kleinere) zaal was, waar Salsa, Merengue, Bachata, … gespeeld werd. Ideaal om nog even te oefenen! Nadien trokken we terug naar de grote zaal waar ineens veel mensen stonden te dansen. Na nog wat gedanst te hebben, was het tijd om naar huis te gaan. Zaterdag hadden Glenn en Lore een werkdag ingepland afwisselend met skype-pauzes, eetpauzes, waspauzes, babbelpauzes en dutpauzes.

In de avond besloten we om samen met Evelien iets te gaan eten in de Zus & Zo. Het was een gezellige avond, met lekker eten en een leuke babbel. Evelien stelde voor om ’s avonds nog iets te gaan doen en zo ontstond het idee om naar de Zsa Zsa Zsu te gaan. Daar hebben we eerst gebowld en sloten we de avond af met een feestje (Glenn ontdekte op de site dat beiden zich in hetzelfde complex bevonden). De bowlingbaan en -ballen konden niet vergeleken worden met die in België, maar toch hebben we ons goed geamuseerd (mede te danken aan de verschillende strikes of onverwachte mankementen in het bowlingspelletje :D). Na iets gedronken te hebben, maakten we kennis met de Zsa Zsa Zsu (vergelijkbaar met de carré in België, maar dan wel groter en bestaande uit twee zalen). In de kleine zaal werd er salsa en andere latinmuziek gespeeld en dit door een bandje J. De grote zaal was eerder bestemd voor commerciële muziek met een dansvloer, podium en discobal. In de grote zaal stond de airco wel heel hard aan, waardoor wij voor het eerst kou hadden gedurende ons verblijf hier (Maak dat mee :o). Na wat over en weer geloop van de ene zaal naar de andere besloten we om naar huis te gaan. Zondag werd een dagje van uitslapen en werken voor school, afgewisseld met enkele muziekpauzes!

Na gekookt en gegeten te hebben, kwam Jolien thuis van haar weekendje. Na wat leuke verhalen uitgewisseld te hebben, zijn we in ons bed gekropen. Allemaal toch wat moe van ons verlengd en druk weekend 😉

Dit weekend ben ik, Jolien, samen met Tessa, Nele en haar Duitse huisgenootjes op trip geweest naar Gunsi, een Saramaccaans dorpje gelegen aan de Boven-Surinamerivier. We vertrokken zonder veel plannen (zoals de echte Surinamers ;-)) richting Tei Wei, het resort (‘hottelletje’ ;-)) gelegen aan het dorpje Gunsi. Het werd een weekendje cultuur opsnuiven temidden de jungle, wat ontaarde in een fantastische ervaring!

Zaterdagochtend kwam de taxibus ons thuis ophalen (zoals echte Surinamers een kwartier te laat ;-)). We bleken duidelijk niet de enige te zijn die richting Atjoni reden. Zonder veel uiteleg (en alweer een kwartier stilstaan) pikten we onderweg in Paramaribo nog twee Surinaamse vrouwen op. Na ongeveer een 3 à 4u rijden, kwamen we aan in Atjoni, waar we konden overstappen in de korjaal. Atjoni is ook de plaats waar goederen verhandeld worden voor de dorpjes langs de rivier. Na weeral even wachten (want zo werkt dat hier ;-)) konden we op ons bootje stappen. Na een boottochtje van ongeveer een uurtje kwamen we aan in Tei Wei / Gunsi. We werden hartelijk ontvangen door Kukcy en Bert (kleinzoon en grootvader), de beheerders van het resort. Vooraleer het dorpje binnen te stappen, wandelden we onder een azam-paw om de kwade geesten te verdrijven (veiligheid boven alles :-p). Op een stijl bergje bevonden zich enkele paalhutjes, en tevens onze overnachtingsplaats, die uitkeken op de Boven – Surinamerivier. Van op het balkon had je een prachtig uitzicht op de Boven-Surinamerivier. Na al onze spullen gedropt te hebben, konden we aan tafel schuiven voor een typische Saramaccaanse maaltijd: rijst, kousenband en verse vis (surprise ;-)). Na de maagjes gevuld te hebben, kregen we een rondleiding in Gunsi, een dorpje met slechts 50 bewoners. Hieronder een overzichtje van het leven in Gunsi:

– Alvorens het dorp binnen te wandelen, gingen we de kapitein van het dorp groeten. Deze man is de baas van het dorp en staat dus in voor de organisatie van dorpsvergaderingen en het nemen van beslissingen. Wanneer de kapitein niet aanwezig is, is er een basia (onderkapitein) die het roer tijdelijk overneemt. De kapitein en basia worden bij sterfte steeds opgevolgd door een familielid (vergelijkbaar met de koningsfamilie in België ;-)).
– De mensen hier zijn niet christen, maar geloven wel. Zij maken contact met God via houten kruisbeelden die bedekt zijn met palmbladeren. Zo hebben ze een klein bidplaatsje om contact te maken met God. Hier worden tevens ook de geneesmiddelen van kruiden gemaakt en verzameld. Verder bevinden er zich op dit stukje erf ook twee open hutjes: één voor een overleden persoon op te baren en één voor de familie die komt afscheid nemen. Het afscheid nemen gebeurt in deze hut door de vrouwen. De mannen begraven de overledene verderop in het bos en nemen daar afscheid (dit is verboden terrein voor vrouwen).
– De bewoners leven in kleine, houten hutjes met een golfplaten dak. De oudste hutjes hebben nog steeds een dak van palmbladeren, maar omdat dit veel onderhoud vereist, wordt dit nu nog maar zelden gebruikt.
– De bewoners wonen gegroepeerd per familie in het dorp.
– Elk gezin of elke familie heeft zijn eigen moestuin (eerder stukje jungle ;-)) waar ze hun groenten en fruit oogsten. De meeste moestuinen bevinden zich dieper in de jungle, die aan de rand worden voornamelijk beheerd door de oude bewoners. Door bomen om te hakken en te verbranden in het bos, komt een stuk vrij waar men op kan zaaien. Alles staat er door elkaar (logica is hier dus helemaal niet terug te vinden ;-)). De moestuin die wij zagen, was in onze ogen heel groot, maar volgens de bewoners hier slechts een kleintje.
– In Gunsi is er één bakkerijtje (een hutje met een kleine oven ;-)) aanwezig. De broodjes voor het hele dorp worden er gebakken door een dame. We mochten meteen proeven (mmm, heerlijk!). Echte traditionele broodjes smaken eens zo goed (zeker als je dat flutjesbrood in de stad steeds eten moet!).
– Kukcy, de beheerder van Tei Wei, heeft er ook een plaatselijk radiostation opgericht. Hij verzorgd het radiogedeelte (is zelf omroeper) volledig zelf.
– De dames staan in voor het huishouden. Hun zie je dan ook geregeld met tonnen afwas op hun hoofd richting de rivier stappen. Wassen en afwassen gebeurt dus in de rivier.
– De kledingdracht bestaat voornamelijk uit zelfgemaakte doeken. Ook voor de mannen is er een speciaal ‘doekmodel’.
– Vreemd genoeg lopen de meesten jonge mensen er wel met een hypermoderne gsm rond. Iets dat helemaal in contrast staat met de manier waarop de mensen er leven.

Kukcy wist ons dus helemaal te boeien met zijn verhaal over Gunsi!

Na de dorpswandeling, trokken we met het bootje verderop in de rivier. Hier konden we samen met de kindjes van het dorp ploeteren in het water. De kinderen waren duidelijk meer vertrouwd met de stroming dan wij (oepsie, net niet weggestroomd :-p). Na deze verfrissing, werden we volledig ingepalmd door de kinderen. De jongens speelden een partijtje voetbal, terwijl de meisjes ons haar volledig inpalmden. Met drie tegelijk zaten ze er vlechtjes in te maken (vlechtje erin, vlechtje eruit en zo ging het maar door, ongeveer 1u 30min lang!). Na enkele haren kwijt gespeeld te hebben, konden we ons eindelijk gaan omkleden en later weer aanschuiven aan tafel. We kregen cassavesoep met rijst(mmmm). Na onze maaltijd gingen we weer aan boord om op zoek te gaan naar kaaimannen. Niet veel later had de bootsman er eentje ontdekt. Je ziet ze op verre afstand door hun feloranje ogen (net lichtjes) in het water. Wanneer we dichterbij vaarden, konden we hun hele kop zien. Zo zagen we er een viertal, spijtig genoeg hebben we ze niet gevangen (voor een volgende keer dan maar ;-)). Verder zagen we vuurvliegjes in het bos, nachtzwaluwen op de rotsen en hoorden we de brulapen in de verte roepen. Eens terug, palmden de kinderen ons helemaal in door het zingen van liedjes spelen van spelletjes. Een bandje uit het dorp gaf ons ook een trommelconcert en samen met de kinderen dansten we er op los rond het kampvuur. Wat een heerlijke avond met zo een schattige kindjes (wou ze zo allemaal meenemen naar huis! :-D). Daarna maakten we er onder ons nog een gezellige avond van met enkele jeugdsentimenten (K3 en nog veel meer ;-)).

De volgende ochtend genoten we van een heerlijk ontbijtje: broodjes (gebakken door de dame in het dorp) en omeletjes. Hierna wandelden we door de jungle richting Nieuw-Aurora. Nieuw-Aurora is een nabijgelegen dorpje met ongeveer 1500 inwoners. De kinderen van Gunsi moeten in Nieuw-Aurora naar school. Ze wandelen ongeveer een halfuurtje via de jungle, zoals wij ook deden, of nemen de schoolboot. In tegenstelling tot Gunsi, is dit een groot dorp met meer mogelijkheden. Ook nu weer maakten we kennis met de plaatselijke bevolking en de familie van Kukcy, wat een vriendelijke mensen allemaal. Het taaltje (Saramaccaans en Sranan Tongo) is echter niet altijd zo verstaanbaar voor ons (maar dat leek niet iedereen door te hebben –> blijven praten! :-p). Onderweg kwamen we heel wat ambachten tegen: meubelmaker, kleermaakster (doeken dus ;-)), dame die potjes maakt uit kalebassen (deze potjes zie je hier heel veel :-)), pinda’s bakken, … . Eén van de vrouwen bood ons ook een pompelmoes (vierdubbel zo groot als diegene wij kennen) recht van de boom aan. Verder bezochten we het plaatselijk schooltje. De klaslokalen zien er leeg uit met enkel een bord, oude banken en stoelen (zo’n 30 kinderen per klas), en hier en daar wat educatief materiaal aan de muur. Ook liepen we langs de kerk (hier wonen wel christenen) en de medische post. Hier wonen de juffen in de stenen huizen rond de school en de dokters in de stenen huizen rond de medische post (dit zijn veruit de enige stenen huizen ;-)). Na een uitgebreide kennismaking wandelden we terug richting Gunsi. Hier aten we nog, waarna we afscheid namen van de vriendelijke bewoners om terug te varen richting Atjoni. Onderweg stopten we nog even bij Jaujau, om ook dit dorpje te bezoeken.

Eens aangekomen in Atjoni konden we ons klaarmaken voor de terugrit. Dit duurde echter langer dan verwacht: langs de kant van de straat leken we de ene persoon na de andere te moeten oppikken (met nog eens de nodige bagage). Dit gebeurde steeds zonder veel uitleg en leek de normaalste zaak van de wereld te zijn. Dit allen wetende dat de taxichauffeur al van s’ ochtends in Atjoni was om ons op te wachten (die Surinamers toch!). Na een viertal stops kon het kleine busje geladen met zakken voedsel, bagage, 11 volwassenen, 1 kindje en een schildpad eindelijk doorrijden richting de stad. Dit zijn dan weer momenten waar je je vreselijk kan ergeren aan het Surinaamse ritme. 😉

We kunnen terugblikken op een fantastisch weekend waar we konden kennis maken met de unieke gewoonten van een traditioneel dorpje.

Vorige week werkte Tessa, de stagiaire in de kleuterklas, rond het thema gezonde voeding. Kennis maken met gezonde voeding blijkt hoognodig te zijn wanneer je de brooddozen van de kinderen bekijkt: chips, koekjes, nuggets, worstjes, en ga zo maar door (en dit om 9u30 s’ochtends). Binnen dit thema maakten we een schrijfdans voor de hele klas. We lieten de kinderen verschillende typische fruit- en groentesoorten (markoessa, ananas, watermeloen, kokosnoot, kousenband en druiven) op papier zetten aan de hand van korte en krachtige bewegingen. Allereerst maakten we de bewegingen met zen allen in de lucht terwijl zij moesten raden wat het resultaat was op bord. Nadien gingen de kinderen zelf aan de slag op grote bladeren. Dit alles gebeurde op het ritme van de zachte muziek. Zowel de kinderen als wij genoten er enorm van. Het resultaat was een hele fruitmand (mmmm, lekker gezond! :-D).

Daarnaast trokken we er ook een ochtend op uit. We begeleidde de kleuterklas richting het kleine marktje wat verderop. Daar mochten ze elk een aantal stukjes fruit in hun zakje stoppen om later heerlijke fruitsaté’s mee te maken. Ook dit bleek een heel leerrijke uitstap te zijn.

Gezonde groetjes!

Busje op, busje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, busje op, busje af: een korte beschrijving van ons weekend. :-p Na deze korte beschrijving volgt de uitgebreide versie:

Zaterdagochtend rond 9u vertrokken we onverwacht met een grote groep (hier in Suriname moet je voorbereid zijn op alles ;-)) richting Bigi Pan. Na een korte kennismaking stapten we op het busje (de moderne versie van de sardienendoos) voor wat bleek een 4 uur lange rit te zijn. Amaai, onze poep (oeps, billen voor de Surinamers want poep betekent hier … => vul zelf maar aan => goed geraden! :-p). In Nickerie aangekomen en onze beentjes even gestrekt te hebben, moesten Jolien en Lore dringend plassen (lang leve de gastvrijheid van de Surinamers! :-D). Van de bus op de boot: nog een hardere ondergrond (auw, onze poep!). Maar dit vergaten we al snel bij het zien van al het moois rondom ons. Na het bootje over het brugje getrokken te hebben (lang leve onze spierkracht!) kwamen we terecht in een moerassig gebied. Hier zagen we de eerste dieren: een uil, enkele rode ibissen en witte reigers. Na een hele tijd rechtdoor gevaren te hebben tussen de bebossing, kwamen we aan op het grote meer (lees dus: heeeeel groot meer). We keken uit op enkele paalwoningen die er middenin stonden. We vaarden rechtstreeks richting Stephanie’s Lodge, onze overnachtingsplaats op het meer. Ons eten stond al klaar dus konden we snel aan tafel schuiven (eindelijk, het was ondertussen al 15u voorbij!). Nadien konden we ons ‘hotelletje’ bewonderen. Elke kamer had een naam (Lore en Jolien sliepen in Pelikaan, Glenn sliep in Stephanie). Het houten hutje bestond uit twee bedjes (met klamboe), een wasbak, een open toilet (gezellig ;-)) en een balkonnetje (het één wat steviger dan het andere => zo vielen onze buren, Moritz en Niklas, net niet in het water door het breken van de houten constructie => wat hebben we geleerd? niet tegen hout leunen!). Na onze spullen gedropt te hebben, konden we in bikini en zwemshort weer aan boord gaan richting het modderbad. Het boottochtje verliep niet altijd even vlot in het lage water (ojaa, overal kan je er staan :-)). Gelukkig konden we genieten van een prachtig uitzicht en luisteren naar het gezang van de vogels. En toen was het zover: het modderbad / moeras. Na enkele stappen gezet te hebben, zakten we al tot aan ons middel in de modder. Natuurlijk kon het niet anders dan dat Jolien hier vast kwam te zitten. Gelukkig kon geduld haar redden. Niet veel later zagen we er op slag allemaal wat bruiner / grijzer uit (van camouflage gesproken ;-)). Nadien konden we ons even afspoelen in het water (wat je afspoelen kan noemen natuurlijk in vuil, modderig water), waarna we weer in de boot stapten. We vaarden rechtstreeks naar de rode ibissen (de felrode vogel waardoor Bigi Pan zo gekend is). Bij zonsondergang vliegen er honderden richting hun slaapplekje. Het was een heel spektakel om aanzien. Hierna gingen we nog wat vissen / krabjes vangen en vaarden we terug naar onze paalwoning. Nu was het tijd om te douchen (nu ja, noem het eerder afspoelen). Het water waarmee we ons konden ‘wassen’ kwam echter rechtsreeks uit het meer. We kwamen dus met een lekker geurtje (lees dus: stinken!) van onder de douche. Samen nuttigden we de avondmaaltijd die bestond uit Saoto soep (bouillon met vanalles in) met Surinaamse kroket (mmm). Nu konden we ons klaarmaken voor een tocht door het donker (met de boot natuurlijk ;-)). We hoopten kaaimannen te spotten, maar bleken dikke pech te hebben (volgende ’trip’ beter :-p). We zagen wel enkele slangen en twee grote leguanen (deze keer werd niemand gebeten :-p). We sloten onze avond af met het spel ‘weerwolfje’ en anderen die in de hangmat gingen liggen. De volgende ochtend stonden we vroeg op (5u40: ochtendstond heeft goud in de mond ;-)) om weer vogels te gaan spotten. Tijdens de zonsopgang konden we alweer genieten van het rode / witte (rode ibis en witte reiger) spektakel boven ons. Hierna vaarden we richting de flamingo’s. Midden op het meer vormen zij een roze, horizontale lijn. Van dichtbij konden we ook deze dieren al zittend en vliegend spotten (wauw!). Nu konden we met knorrende maagjes terugkeren. Hadden we natuurlijk pech: ontbijt stond lang nog niet klaar. Een klein uurtje later smulden we dan toch van het heerlijke ontbijt. In de voormiddag konden we lekker chillen in de hangmat (of slapen voor Lore en Glenn) en kajakken (ja, ook hier doen we aan sport :-p). Na ons middageten trokken we weer richting land (oooh, wij willen hier niet weg! :-(). Onderweg zagen we opnieuw de uil (die nog steeds op dezelfde boomstam zat) en konden we ook enkele spelende capucijnaapjes  spotten. Terug op de bus gestapt, reden we langs Nieuw Nickerie (de hoofdstad van Nickerie). Van op deze dijk konden we in de verte Guyana zien. Hier gingen we ook nog een Hindoestaanse tempel bezoeken (van kleurrijk gesproken ;-)). We eindigden met een 5 uur lange busrit (met de moderne sardienendoos) richting Paramaribo.

Voor we het vergeten: voor het eerst zagen we ‘werkende’ politieagenten. In het opgaan werden we tegengehouden omdat de buschauffeur te snel reed. Eén keer in het jaar flitsen ze hier (gebeurt nog steeds manueel => vandaar de weinige flitsers waarschijnlijk :-p), hadden wij toch dikke pech! Ook op de terugweg werden we niet weerhouden van mannen in uniform. Deze keer moesten ze ons passpoort controleren. Na even een ‘showtje’ opgevoerd te hebben (stoer doenerij alom) en wat moeilijk te doen, kon de bus zonder problemen doorrijden. Woehoew, dit hebben we dan ook weer meegemaakt.

Ook volgend insect mogen we niet vergeten te vernoemen: de mug. Dit beest (lees: rotbeest) heeft ons (Lore en Jolien dus) van kop tot teen toegetakeld. De rode bobbels op zijn lichaam zullen ons nog even doen herinneren aan Bigi Pan. Gelukkig vonden we een nieuw middeltje, genaamd Shiling Oil (jaja, ook dit is van de Chinees) dat op korte termijn heel wat jeuk en schade kan tegengaan. 😀

We kijken al uit naar onze volgende trip (Galibi)!

Zoals velen van jullie al weten, organiseerden we voor we vertrokken naar Suriname een wafelbak om geld in te zamelen waarmee we materiaal konden aankopen voor de school. En gelukkig dat we dit deden. Jullie bijdrage maakte het mogelijk toch een basispakket aan therapiemateriaal te voorzien. Gouden Hart is nog een jonge school die volop aan het ontwikkelen is. Daarom zijn de mogelijkheden en middelen er nog zeer schaars. Er moet dus zeer zuinig omgesprongen worden met materiaal, waardoor we al van in het begin merkten dat we niet veel voor handen gingen krijgen. Gelukkig konden we met jullie centjes toch naar de winkel trekken:

In België kochten we reeds een hoop schrijfhulpstukjes, een basispakket MAB-materiaal, een heel pakket aan stickers, potloden, stiftjes, … aan (meer kregen we niet meer in onze valies ;-)). Met de rest van het geld gingen we op zoek naar mappen, schriften, scharen, potloden, slijpers, gommen en lamineermateriaal en bekostigen we de werkblaadjes die we laten afdrukken in het copy center. Verder kochten we ook de gehele reeks Rekentrappers aan voor de derde kleuterklas en eerste leerjaar. Deze handleiding gebruiken wij in onze therapie en overhandigen we tevens aan de school met als doel deze meer te gebruiken in de toekomst.

Een hele dikke merci aan iedereen die wafeltjes van ons kocht!!

Hieronder ook enkele fotootjes van ontwikkeld therapiemateriaal / werkblaadjes:

Na twee maanden vertoeven in Paramaribo, kunnen we jullie ook al wat meer vertellen over het ‘op restaurant gaan in Suriname’. Allereerst reken je best genoeg tijd uit voordat je vertrekt, hier in Suriname is het best mogelijk dat je eventjes moet wachten (no spang!). Op restaurant moet je geduld hebben met alles: het opnemen van je drank en eten, het brengen van je bestelling en het kunnen betalen van de rekening. Daarnaast kan het wel eens gebeuren dat er iets fout loopt binnen de communicatie van het personeel. Als klant is het dus altijd opletten geblazen. 😉 Zo gingen we vorige week samen met Tessa naar Bar Zuid, een heel lekker Italiaans restaurantje (pizza’ke steken :-p) in het hartje van de stad. Ook hier kon het niet anders dan fout lopen. Zo kregen we enkele keren bijna een drankbestelling van een andere tafel, moest Lore nog wat wachten op haar dessert (dat waren ze even vergeten :-p), en kregen we dan toch na drie keer vragen de rekening (bijgevolg gingen we rechtstreeks naar de kassa voor het wisselgeld ;-)). Gelukkig hoeven we nergens te klagen over het eten dat hier op prijs – kwaliteit vlak helemaal top is!

Smakelijke groetjes!

Bij aanvang van de stageperiode kozen we uit de kindjes die we begeleiden elk een volgkindje. Voor dit kind werken we een volledig ergodossier uit. Naast onze volgkindjes werken we ook zeer intensief met andere kindjes uit groep 2 en 3.

Het volgkindje van Jolien heeft Gilles de la Tourette en zit in groep 3 (niveau eerste leerjaar).. Elke dag opnieuw ontdekt ze nieuwe vocale en motorische tics bij S., wat het werken met hem heel interessant maakt. Tijdens de therapie is dus altijd wat te beleven: fluiten, knipperen in de vingers, spartelen met de voetjes, keelgeluidjes maken, ‘rrrrr’, … ;-). S. kan zich bijgevolg moeilijk concentreren in de klas door de vele prikkels die op hem afkomen. Individueel werken met hem in een rustige omgeving blijkt echter een heel positieve invloed te hebben. In de ergo is hij bezig met rekenbegrippen, het getalbeeld tot 10 en het schrijven van lussen. Aan de hand van werkblaadjes en uitgewerkt materiaal wordt hier volop aan gewerkt (met resultaat :-D). Ook het beloningssysteem slaat enorm aan, wat hem extra motiveert tijdens de therapie (auto’s en stickers kunnen toch wonderen verrichten! :-D)

Lore haar volgkindje is een meisje van negen jaar die in Gouden Hart naar school gaat omwille van een leerachterstand die zich voornamelijk uit op vlak van rekenen. Momenteel zit zij in groep 3 (niveau eerste leerjaar), waar er onvoldoende mogelijkheden zijn om een verdere ontwikkeling te stimuleren. Een diagnose is er niet en door een beperkt dossier is het in de eerste plaats zoeken naar het niveau van het kind. Aan de hand van de KOEK en een zelfontwikkeld assessment voor rekenen, is gebleken dat A. een enorme achterstand heeft wat betreft het rekenen. In de mate van het mogelijke, komt A. dagelijks bij de ergo waar er gewerkt wordt aan de getallenkennis van 1 t.e.m. 10. Dit probeert Lore als ergotherapeut te verwezenlijken aan de hand van verschillende materialen, die aanwezig zijn in de school of die zelf ontwikkeld werden. Via op maat gemaakte therapieën, waar visualisatie centraal staat, streef ze naar een positieve vooruitgang. Met deze individuele benadering, wordt eveneens aandacht besteed aan de sociale vaardigheden, die in mindere mate ontwikkeld zijn.

Bij het volgkindje van Glenn is er een vermoeden van autisme. Het vermoeden komt vrij duidelijk naar voor aangezien ze structuur nodig heeft, moeilijkheden heeft in de omgang met leeftijdsgenoten, extreme passiviteit vertoont, weinig toegang geeft aan anderen, … Aangezien A. verliefd is op Glenn (ze heeft haar liefde reeds verklaard :-p) heeft hij veel invloed op haar waardoor er in de individuele therapie veel te bereiken valt. Ze komt naar de ergo aangezien ze geen inzicht heeft in de reken – en schrijfvaardigheden, door afwezigheid van structuur en extra begeleiding in de klas. A. heeft nood aan individuele begeleiding buiten de klas om de externe prikkels zoveel mogelijk uit te schakelen en zo haar aandacht en concentratie vast te kunnen houden. Glenn werkt voornamelijk aan haar basis rekenvaardigheden, ruimtelijke begrippen en blokschrift. Het leren van blokschrift is aanvullend op wat A. krijgt in de klas.

Zo zie je maar dat via individuele begeleiding er heel wat te bereiken valt!

Dinsdag gaven we een, al zeggen we het zelf, creatieve groepstherapie. Deze keer kozen we voor een gezellige buitenactiviteit. En het weer zat mee (yes :-D). We doelden op het aanleren van de ruimtelijke begrippen aan drie kinderen. Hiervoor stalden we het bijeen verzamelde materiaal uit over de tuin. Een deel ervan hingen we in de boom (jaja, ook BOVEN konden ze materiaal terugvinden ;-)). We lieten de kinderen zichzelf eerst rondom de stoel verplaatsen, waarna we verder gingen naar de gehele ruimte. Zowel voor de kinderen als voor ons was dit een geslaagde therapie! 🙂

Ook wanneer we individueel werken, is het zo dat wij ons moeten aanpassen aan de context i.p.v. omgekeerd. Al bij al lukt dit heel goed (verandering van spijs doet eten zeker :-p). Wanneer het echt niet anders kan en het weer meezit, verhuizen we naar de speelplaats (kan ook gezellig zijn onder een palmboom ;-)). Voor de rest circuleren we tussen het opberglokaal, het bureau van juf Claudia en het lokaal bedoeld voor de logo. Het ene lokaal bevat natuurlijk wat meer prikkels dan het andere, wat niet altijd ideaal is voor onze kinderen (met aandachtsproblemen ;-)).

Waar we ook terecht komen, we doen ons best om een succesvolle therapie op te zetten.

Lang geleden regeerde in India de machtige demonenkoning Hiranyakashup die heel erg slecht was voor zijn volk. De mensen waren bang voor hem en aanbaden hem als een god. Zijn zoon Prahalad weigerde zijn vader te aanbidden, omdat hij van mening was dat niet zijn vader, maar Vishnu – de beschermgod van het heelal, die waakt over het welzijn van de mensen – zijn god was. De koning probeerde vanaf dat moment zijn zoon te doden. In het paleis woonde ook een zus van de koning: Holika. Van haar werd verteld dat ze een heks was en veel toverkunsten kende. Holika had gehoord van de ongehoorzaamheid van Prahalad en ze bedacht een boos plan. Hiermee ging ze naar de koning: “Ik zal naar uw zoon gaan en hem vertellen dat ik ook stiekem Vishnu vereer. En ik zal hem voorstellen om samen een offer aan Vishnu te brengen door met z’n tweeën op een brandstapel te klimmen, maar zelf trek ik een onbrandbaar kleed aan, zodat alleen Prahalad zal verbranden”. Op de avond van de verbranding waren veel mensen naar het plein voor het paleis gekomen. Maar toen Holika en Prahalad op de brandstapel stonden en de brandstapel aangestoken werd, bleek dat de heks Holika in de vlammen omkwam en Prahalad stralend om zich heen keek. Vishnu verscheen in de gedaante van een half leeuw/half mens en verscheurde de koning. De mensen op het plein waren blij, dansten en zongen omdat Holika verbrand was en Prahalad nog leefde. De Hindoes vieren Holi Phagwa ieder jaar op het moment dat de winter zich ontpopt in de lente, wat de symbolische betekenis achter het verhaal weergeeft.

… en ook wij vierden Holi Phagwa in Paramaribo (voor een feestje zijn we altijd te vinden ;-)) gezien het grote aantal Hindoestanen.

Op school… (elke feestdag wordt hier dubbel gevierd: op school en thuis = 2 dagen feest voor ons ;-))

Goed voorbereid trokken we naar school: witte t-shirt, slechte kleren en gekleurd poeder. Het dagprogramma zag er als volgt uit:
• 8u: ochtendgym (appels plukken :-D)
• 8u15: stagiaires leggen het verhaal op een verstaanbare wijze uit (goed gelukt :-D)
• 8u30: puzzelstukjes knutselen om met de hele school een grote puzzel te maken
• 9u30: pauze
• 9u45: spelletjes in groep om een toegangsticket te verdienen tot het Holi Phagwa feest
• 10u45: röti eten (heerlijk, om 10u45 ;-))
• 11u: het grote poederfeest! 😀
Zowel voor de kinderen als voor ons werd het een zeer fijne en kleurrijke dag. Iedereen amuseerde zich rot! Wonder boven wonder zagen we er vrij snel weer als tevoren uit (zelfs onder een koude douche ;-)). Dit bleek echter slechts een voorbereiding te zijn op de officiële feestdag: Holi Phagwa op 6 maart.

Donderdag staat ook gelijk aan salsa. Na weer heel wat leuks geleerd te hebben, gingen we onze moves weer oefenen in Havana. Met een hoop leuke mensen zetten we de feestdag geslaagd in…

In de stad…

Vrijdagnamiddag trokken we even voorbereid als de dag ervoor richting de Palmentuin. Op 5 minuten tijd hingen we vol van kop tot teen. Of je de mensen nu kende of niet, iedereen kwam je begroeten met kleurstof in de hand. Wat een feestje was het daar! Iedereen was er vrolijk, er werd heerlijke muziek gespeeld en op het podium speelde er zich van alles wat af. s’Avonds gingen we met de groep (Belgen, Nederlanders, Duitsers: van multiculturaliteit gesproken ;-)) lekker eten in de Zanzibar, waarna we het feestje verder zetten op het Onafhankelijkheidsplein. De DJ’s wisten heel Paramaribo op zijn kop te zetten! Eens thuisgekomen, kon het wassen en schrobben beginnen. Glenn de douche in, Lore en Jolien het balkon op met een emmer warm water en een klont zeep. Eén uur later: Lore overtrokken met een roze schijn, Glenn met poeder in zijn oor en Jolien met een mooie groene rug. De volgende halte werd de douche voor Lore en Jolien (Glenn was hier weliswaar al uit ;-)) om hun haar te wassen. Het haar kwam er redelijk proper uit, enkel op de hoofdhuid is er nog wat kleur te bespeuren. Uiteindelijk gaven we het schrobben op en legden we ons neer bij ons kleurrijke lichaam. 😉

We hadden twee fantastische dagen om nooit meer te vergeten…

Shubh Holi!

Om 8u spraken we af aan het kantoor van Su4You (Stefanie te laat –> oorzaak: poolparty ;-)). Na een ontbijtje trokken we met het busje richting de eerste bestemming: Brownsberg. Na 2u rijden, begon de tocht door de berg, van een bus-jungletochtje gesproken (net niet uit de bocht gevlogen :-p). Eens toegekomen en even van het uitzicht genoten te hebben, vlogen we er meteen in met een kleine wandeling. Nog maar net vertrokken in de jungle, konden we al kennis maken met enkele diersoorten: boskippen, salamanders, kikkers, … . Net toen we de brulapen hoog in de bomen gespot hadden, sloeg het noodlot toe. Daar kwam de slang piepen en stond de gids op de verkeerde moment op de verkeerde plaats. Resultaat: een slangenbeet van wat bleek een giftige slang te zijn. Bij deze werd onze toch gestaakt en reed Fred richting de medische post voor antigif. Bij deze waren we wel getuige van de moord op een slang en spotten we tevens voor het eerst dit afschuwelijk dier. Na het middageten kon de jungletocht dan echt van start gaan. Na een lange tocht klimmen en klauteren, kwamen we aan aan de Leo-waterval (eindelijk verfrissen met water! ;-)). Tot onze grote spijt moesten we deze tocht ook nog eens terugwandelen (bergop weliswaar). Daarbovenop besloten de weergoden ook nog eens hun sluizen open te zetten (lees dus: gieten!). Als een bende verzopen boskippen 😉 kwamen we terug bovenop de berg toe. Nu was ook Fred weer aangekomen (met een ingepakte voet) om de trip met ons verder te zetten. Met het busje reden we de berg weer af (nog zo een jungle-tochtje) richting Stone Island. Het prachtige Brokopondomeer werd onze volgende bestemming en tevens slaapplaats. Het Brokopondomeer is een groot meer waarin uitstekende, dode bomen staan. In het verre verleden was dit ook jungle-gebied, maar eens de sluizen opengezet werden, liep heel dit gebied onder water. Bijgevolg stierven de bomen af waardoor het Brokopondomeer er nu zo uitziet. Je kan het omschrijven als een klein paradijsje. Na ons avondmaal en wat gebabbeld te hebben, zochten we onze bedjes op na de eerste vermoeiende dag. De volgende ochtend maakten we een boottochtje over het Brokopondomeer tot aan het kleine eilandje ‘Palulu’, waar we lekker in het water konden genieten van het heerlijke zonnetje. In de namiddag reden we naar onze laatste bestemming: Bergendal. Hier gingen we met de kabelbaan (ook een dead-ride genoemd) doorheen de jungle en over de Surinamerivier. Wat een zalig en avontuurlijk gevoel! Na deze mooie afsluiter, zetten we onze tocht verder richting Paramaribo. Met hongerige maagjes gingen we samen met Stefanie nog eten in de Zus&Zo (mmmm) en kropen we vermoeid in ons bedje.

Wat een topweekend!

Btw: tijdens het schrijven van dit blogberichtje liet Lore haar chocomelk omvallen en haar petit-gervais kennis maken met de grond! :-p

Dit omschrijft onze donderdag- en vrijdagavond van vorige week, van twee uitersten gesproken. 😉

Donderdagavond hadden we examen van de basiscursus salsa (stresss!!). Na bij Nele lekker gegeten en samen nog wat geoefend te hebben, reden we met veel kriebels in de buik (een theorie-examen aan de Odisee is er niets tegen :-p) richting Tran Elite Hotel. Eens gearriveerd, werd het alleen maar erger bij het zien van de lange tafel en drie stoelen vooraan de dansvloer (OMG, So You Think You Can Dance – gevoel! :-p). Deze waren bedoeld voor de drie juryleden (onze dansleraar, een andere zeer strenge dansleraar en Mandy, onze medestagiaire die ons in dit avontuur heeft meegesleurd). Na een halfuurtje oefenen en een pep-talkje van Kris, onze dansleraar, konden we van start gaan. Het examen bestond uit drie delen: individuele salsa (voor Lore en Jolien: met woman-style ;-)), salsa met partner en merengue met partner. Per drie werden we op de dansvloer geroepen (nog meer stress!!!!). Met een verkrampte glimlach en knikkende knieën dansten we ons erdoor. De vele ogen (veel te veel publiek –> Waarom zit hier nu zowat 50 man? Toch niet om ons te zien afgaan! :-D) maakten het er niet beter op. Ook hier moest R. zijn beste beentje (NOOOOT!) weer voorzetten. En ja, Lore en Jolien hadden het wel degelijk vlaggen (Jolien: salsa en Lore: merengue –> woehoew, still alive and kicking :-p). Uiteindelijk kunnen we jullie toch mededelen dat we alle drie geslaagd zijn op de basiscursus salsa (jeeeeeej :-D)! Dinsdag (morgen dus ;-)) wordt ons eerste diploma overhandigd (doen we goed :-D) en starten we met intermediate cursus! 🙂

Vrijdagavond maakten we kennis met het meest decadente feestje ooit gezien (voor ons dan toch ;-)). De party, georganiseerd door Su4You, ging van start in De Gouverneur, een gezellig tentje met heerlijke muziek. De weg hier naartoe verliep net iets minder vlot aangezien onze taxichauffeur de straat niet wist zijn. Wij konden ongeveer uitleggen, maar zelfs dit was niet voldoende. Na het wel drie keer gevraagd te hebben, reden we nog verkeerd. Uit pure miserie stapten we eerder uit en gingen te voet verder want omrijden of niet, genoeg betalen zul je! Gelukkig waren we vlakbij en kon ook voor ons het feestje starten. Even later werden we door een Surinaamse fanfare met bijhorende danseressen vergezeld. Na dit kleine spektakel, mochten we opstappen op de partybussen. Met vier partybussen reden we door Paramaribo stad. Onze tocht eindigde bij het Wyndham Garden Hotel, waar we ons begaven naar het dakterras met zwembad en skyline over Paramaribo. Hier kon het decadente feestje pas echt van start gaan (vergelijkbaar met de Amerikaanse films ;-)). We waagden ons niet aan een duikje in het zwembad, maar bleken bij afloop wel even nat te zijn. Met Stefanie en vele anderen maakten we er een topavond van!

En toen vertrokken we naar Brownsberg…

Speciaal voor de ergotherapeuten onder ons en de nieuwsgierige andere mensen, volgt nu een berichtje over ons ergotherapeutisch handelen in Gouden Hart. Wat doen wij nu in hemelsnaam op school?

We halen de kinderen uit groep 2 (oudste kleuters) en groep 3 (eerste leerjaar) uit de klas om individuele begeleiding op niveau (wat we bij aanvang door assessment in kaart hebben gebracht) te geven.

Allereerst werken we met de kinderen rond voorbereidend en aanvankelijk schrijven. Bij velen is de schrijfmotoriek onvoldoende, waardoor we ons focussen op het schrijven van arcades en guirlandes (‘lussen’ en ‘brugjes’). Bij de zwakke leerlingen doelen we op het correct schrijven van het blokschrift (vergelijkbaar met getypte letters). In groep 3 leren de kinderen momenteel het blokschrift aan, wat we in het begin niet goed begrepen. Wij snapten niet waarom kinderen eerst het blokschrift moeten aanleren, om daarna nog eens het krulschrift (schoolschrift) te leren. Na vele pogingen, hadden we dan uiteindelijk vorige dinsdag een gesprek met Ellie, de dame die het blokschrift aanbracht in de klas. In dit gesprek werd alles duidelijk: het blokschrift wordt aangeleerd om het leesproces positief te beïnvloeden. Voor de zeer zwakke kinderen wordt het anders moeilijk om een letterbeeld te vormen, gezien een letter er anders kan uitzien in krulschrift. Bij diegene die wel de mogelijkheid bezitten, zullen we starten met het aanleren van het krulschrift. De zwakke kinderen blijven het blokschrift verder aanleren en pas nadien kan geëvalueerd worden of het mogelijk is hun al dan niet het krulschrift aan te leren.

Naast schrijven, werken we ook op het rekenen. Wij zullen de focus leggen op het getalbeeld tot 10 en enkele rekenbegrippen (evenveel, niet-evenveel, meer en minder).  Hiervoor maken we gebruik van Rekentrappers. Rekentrappers bevat een gestructureerde handleiding waarin de volgorde van het rekenen en de manier van aanbrengen naar het kind toe wordt weergegeven. We kochten de hele reeks Rekentrappers aan voor de kleuterklas en groep 3. Dit geeft ons een leidraad om het rekenen op een goede manier aan te brengen en kan in de toekomst ook intensiever toegepast worden door leerkrachten . Claudia was hier alvast heel enthousiast over en zei zelf dat vanaf volgend schooljaar er via dit systeem moet gewerkt worden. We hopen dat onze investering (met jullie bijdrage door de wafelbak) ook daadwerkelijk in de praktijk wordt omgezet.

Als laatste komt er ook één kindje uit groep 1 (jongste kleuters) op therapie bij Glenn om te werken rond een correcte kniptechniek. Wegens een motorische beperking in zijn handje lukt knippen helemaal niet.

Naast individuele therapie, hebben wij op woensdag en vrijdag een educatieve dag (wegens afwezigheid van lokalen door de logo die langskomt). Op deze dagen maken we educatief materiaal voor de leerkracht in de klas en voor onszelf in de therapie, en brainstormen we over therapiemogelijkheden. Verder organiseren wij ook de gym op vrijdag voor de onderbouw (groep 1 tot 4), wat niet enkel voor de kinderen een hele inspanning blijkt te zijn (zeker in temperaturen van 30° ;-)).

Daarnaast gebeurt het weleens dat een juf onverwacht afwezig is. Op zo’n momenten worden we gepromoveerd tot juffie en meester van een klas. Dit kan onze planning weleens in de war brengen.

Ook nemen we deel aan de teamvergaderingen, wat elke keer opnieuw een heel chaotische ervaring blijkt te zijn. Hier kunnen ze echt niet efficiënt vergaderen. Momenteel wordt er elke week een vergadering georganiseerd rond een boek over autisme. Elke leerkracht moet hieruit een deel lezen en komen vertellen over wat het hoofdstuk gaat (wat meestal op 5min geklaard is). Dit vinden wij een heel jammere zaak aangezien heel wat kinderen kenmerken van autisme vertonen (en wij dus vinden dat elke leerkracht de volledige info uit zo’n boek wel kan gebruiken). Zo zie je dus dat hun kennis over verschillende aandoeningen heel minimaal is, wat dan ook te merken is in hun aanpak met de kinderen (en ze dan nog eens te lui zijn om een deel van het boek te lezen!). De rest van de vergadering is elke keer opnieuw een hele verassing, want voordien wordt er geen programma opgesteld. Daardoor kan elke leerkracht zomaar eens wat komen vertellen over een kind, een situatie dat zich heeft afgespeeld, … (met al de drama tot gevolg). Ook kijken leerkrachten niet echt naar het beginuur, maar staan ze er wel op om tijdig door te kunnen (14u en niet later).

Afgelopen vrijdag hadden we ook een training (voor ons een studiedag ;-)) rond communicatie en teamwerking, gegeven door een Nederlandse dame van Eigenwijze Vrouwen. Dit bleek een heel interessante en leuke ervaring te zijn, waarbij heel wat aandachtspunten naar voren kwamen (hopelijk wordt hier nu ook echt aan gewerkt). Zo konden wij nu ook het vergader- en dossierprobleem naar voren brengen en hier een opzet geven naar hoe het beter zou kunnen. In groep zullen we hier in de toekomst een eerste aanzet toe geven.

Ook nemen we deel aan activiteiten en feestjes die door de school georganiseerd worden. Zo maakten we carnaval al mee en in de loop van de week Holi Phagwa. Daarnaast zijn er ook echt educatieve activiteiten zoals De Grote Rekendag die vandaag plaatsvond. Deze nationale rekendag stond in het teken van omgaan met geld en kinderen op een spelende manier kennis te laten maken met het rekenen. Ook dit was een hele fijne dag voor ons en de kinderen!

Hopelijk kunnen jullie nu een beeld vormen van wat wij hier allemaal uitspoken op stage! 😀

Donderdag vierden de Chinezen over heel de wereld Chinees Nieuwjaar. Aangezien hier veeeeeel Chinezen zijn, konden ook wij meegenieten van een vrije dag. Zoals het in België de gewoonte is, staat zo’n dag gelijk aan uitslapen. Nu werd dat wel lichtjes gehinderd door het vele vuurwerk dat werd afgeschoten. Ze begonnen omstreeks 20u woensdagavond tot 20u donderdag (overdag –> logica??). Bij deze dachten we dan maar verder te gaan uitrusten aan een zwembad (zalig!). Samen met Stefanie en Roy genoten we van een heel warm zonnetje en het verfrissende water. Op het einde bleken we allemaal rood/bruingebakken te zijn (de ene wat roder dan de andere ;-)). Dat bruine kleurtje komt hier dus helemaal goed! 😉 Na eens goed gezwommen te hebben, was het alweer tijd om onze lege maagjes te vullen. We gingen voor het eerst eten in de Warungs aan de Waterkant (hoe toepasselijk ;-)). Raad eens wat wij te eten kregen? Bami, nasi, kip, kousenband en pindasambal (surprise :-D). De tijd leek voorbij te vliegen (echt zo plezant is dat hier :-D), maar toch geraakten we net op tijd op onze salsales (die een uurtje vervroegd was). Ook nu weer konden we onze benen, armen, heupen (ons hele lichaam :-p) laten meebewegen op het ritme van de salsa. We konden er maar niet genoeg van krijgen, dus besloten we onze leuke dag af te sluiten in Havana Lounge. Samen met Stefanie, Roy, Nele, Ruth en de verschillende salsaleraars maakten we er een swingende avond van! :-p Het principe in Havana ziet ar als volgt uit: van 23u tot 2u latin-dance (salsa, …) en nadien commercieel. Gezien het leuke feestje bleven we net iets langer plakken dan verwacht (oepsie, pas om 5u30 in ons bed). Het opstaan vrijdagochtend (6u45 –> werd 7u) verliep bijgevolg niet van een leien dakje. Gelukkig maakte het fietstochtje ons wat wakkerder en dachten we met volle moed aan onze educatieve (materiaal maken) ochtend te beginnen. Daar dacht Gouden Hart natuurlijk anders over met de twee ‘zieke’ juffen (wat een timing!). Dan maar juffie en meester spelen (byebye educatieve dag! :-p). Vrijdagnamiddag brachten we bijgevolg door in ons bed (mmm, lekker chill volgens de Hollanders/Surinamers :-p). s’ Avonds ontbrak ons de moed om te koken dus reserveerden we een tafeltje bij Zus&Zo (handig als je daar je connecties hebt ;-)). Na weer heerlijk gegeten te hebben, fietsten we huiswaarts.

Aangezien Jolien haar fototoestel besloten had om de geest te laten, werd het zaterdagochtend een uitstapje naar de Ma retraite mall voor een nieuw fototoestel (Yes, we kunnen weer foto’s trekken!). Na nog een tussenstopje in de Steps en weer slippers (paar nummer 3 en 4) gekocht te hebben, kon haar ochtend niet meer stuk. Even voor de duidelijkheid: de Steps is DE schoenwinkel hier in Suriname (een echt paradijs voor schoenenliefhebbers –> we vragen ons al af hoe we dat allemaal mee naar huis krijgen ;-)). Lore en Glenn begonnen alvast met de huishoudelijke taken. Kleren wassen, huisje kuisen (poetsen voor de Hollanders) en de onderburen onder water zetten (oepsie!). Om één of andere reden lekte het bij onze onderburen water (hmm, waar zit dat gaatje in onze vloer? :-p). Bij deze werd het kuisen gestaakt. s’ Avonds hadden we afgesproken met twee Hollandse meisjes (die ook volgend weekend mee op trip gaan) om kennis te maken. Aangezien we daar wat vroeger waren, bestelden we alvast iets om te drinken. Al snel werden we vergezeld door een jongeman (bleek 23 te zijn) met een rechtszijdige verlamming. Hij vertelde ons over het tragische ongeval 6 jaar geleden toen hij werd aangereden op de brommer. Verder bleek hij van mooie vrouwen en saté’s met veel pindasaus te houden. De ‘kapoen’ (dit leerden we hem) toonde ons het verleidingstrucje ‘het knijpje’ in de arm (toch niet zo succesvol ;-)). Met een lekkere cocktail genoten we van een gezellige avond samen met Lonneke en Juul.

Zondag werd een echt schoolwerkdagje!

Ondertussen blijft de tijd maar voorbij vliegen. Moesten we kunnen, zouden we hier zeker langer blijven zoals de meeste hier (wij lijken bij de enige te zijn die slechts 3 maanden in Paramaribo vertoeven). Dus: tijd, vlieg alsjeblieft niet te snel voorbij, we hebben nog zoveel te beleven!

Groetjes!

Maandag en dinsdag gingen we individueel aan de slag met de kinderen. Ondertussen beginnen de kindjes ons goed te kennen en moeten we regelmatig aanhoren of ze met één van ons mogen meegaan. Spijtig genoeg moeten we steeds enkele kindjes teleurstellen (ooooh :-(). De lokaalproblemen blijven zich natuurlijk wel voordoen…

Dinsdagnamiddag oefenden we met de gepaste muziek onze salsapasjes in (van achter naar voor, van links naar rechts, en draaien maar!). Al zeggen we het zelf: oefening baart kunst! Dit was dan ook te merken tijdens de les dinsdag. Er kwamen weer wat pasjes bij die we redelijk snel onder de knie hadden (zelfreflectie op en top :-D). Nu wordt het toch wel duidelijk wie het salsaritme in de benen heeft (en wie NIET). Zo dansen Lore en Jolien geregeld met een houten plank (stijfheid alom), met iemand die net niet in staat is onze armen en handen te breken, iemand die het steeds bij hetzelfde pasje houdt, … Daarnaast hebben we niet te klagen over de verschillende dansleraars, de mannen die een handje komen helpen en Glenn (want ojaa, geloof het of niet, Glenn is een goede salsaleider –> wordt ook bevestigd door andere meisjes). Zo heeft Glenn ook af en toe pech bij de dames: te klein, te kleine pasjes, geen beweeglijkheid, te rond (te veel bara’s gegeten :-p), … . Zoals je dus tussen de lijntjes kan lezen, genieten we er volop van. 😀

Vanaf maandag werkten we al naar carnaval toe door elke ochtend ‘Lief klein konijntje’ met de kinderen te zingen en te dansen tijdens de ochtendgym. Vandaag was het dan zover: het grote carnavalsfeest op de Gouden Hart school. Alle kinderen kwamen verkleed naar school toe. Vele verschillende personages wandelden de schoolpoort binnen (lees dus: lopen): spiderman, prinses, vlinder, dokter, ninja turtle, tijger, psy, leger, politieagent, ridder, piraat, … maar superman stak er met kop en schouders bovenuit. Ook wij deden mee met de gekte die er in de school heerste (al zeggen we het zelf: de stagiaires zorgden toch wel voor de gekke tussendoortjes). Verkleed als jongen (Lore en Jolien), als meisje (Glenn), als SuperSanne, als bouwvakker, met zwemoutfit en als buikdanseres dansten, zongen, sprongen, gierden, brulden, … we de ochtend rond. Zoals op elk Surinaams feestje, was er ook weer een hele hoop eten aanwezig. Worstjes, bara, gevulde eieren, gefrituurde snacks, ijsjes, cake, cupcakes, chips, snoep, donuts, stroop, sap, pannenkoeken, en nog veel meer vulden de maagjes van de kinderen (en die van ons :-D). Naar onze mening werd dit wel wat vroeg op de ochtend gegeven (lees: 9u30)

Gekke groetjes!

Donderdag staat gelijk aan salsa. Met veel goede moed en goesting trokken we naar salsales 2. Na een korte herhaling van vorige les (wat ongeveer lukte :-p) volgde een volgende, weliswaar pittigere les. Draaien, draaien, draaien…daar kwam het op neer (de ene natuurlijk wat moeilijker dan de andere ;-)). De les was voorbij voordat we het wisten en onze draaien bleven maar achter, dus bleven we ook deze keer langer hangen dan verwacht (lees dus: 2u) om de moves onder de knie te krijgen (nu hebben we ze nog altijd niet helemaal onder de knie :-p).

Vrijdag besloten we uit eten te gaan in de Gadri (reden: geen zin om te koken). We namen de taxi aangezien we nadien in het stad gingen blijven hangen. Na een kort ritje volgde het moment van de betaling. Daar we niets kleiners mee hadden dan 50 SRD, kon de taxichauffeur (onze buurman) ons niet terugbetalen. Na wat gemompel, reed de auto weer achterwaarts (hmm, naar waar gaan we nu??). Zonder veel uitleg (het enige wat we verstonden was ‘Ron’) reed hij naar het tankstation wat verderop waar we onze 50 SRD konden inwisselen (de link met ‘Ron’ blijft nog steeds een vraagteken :-p). Daar we in het verleden al vaker nadien betaalden (wegens problemen met wisselgeld van de chauffeurs), snapten we niet goed waarom deze man zo moeilijk deed. Volgens hem had hij het geld meteen nodig (vreemde zaakskes!). Uiteindelijk geraakten we toch in de Gadri (smullen maar :-p). Mits een beperkte kaart (de helft bleek niet beschikbaar te zijn :-p), aten we onze buikjes rond met rijst (heeeel veeel rijst –> gelijk twee verdiepingen hoog met daarop nog eens kip en kousenband :-p).

Onze volgende halte was de bovenverdieping van t’Vat = salsaruimte. Hier spraken we af met twee andere meisjes van de salsa om onze moves in te oefenen. Veel inoefenen deden we niet, aangezien we als beginnelingen serieus uit de boot vielen. Dan maar goedkope cocktails drinken (jaja, Valentijn heeft zo zijn voordelen ;-)). Aangezien we nog niet zoveel gedanst hadden, en dit wel het plan van de avond was, gingen we door naar de Touché, de oudste en één van de bekendste dansclubs van Paramaribo. Naast veel toeristen, troffen we er ook Surinamers aan. Jaja, die Surinamers kunnen er wat van (wat een moves, battles, …)! Na een leuke nacht namen we de taxi weer huiswaarts. We werden vergezeld door een vriendelijke (licht bechonken) Hollander die alleen naar huis moest (aangezien zijn vrienden al weg waren). Gedurende de hele rit probeerde hij de chauffeur ervan te overtuigen ons een spotprijsje (taxi’s zijn s’ nachts redelijk duur en durven wel eens doorrekenen) aan te bieden aangezien we niet zo ver van elkaar woonden. Volgens hem woonden wij in de Annawakkastraat (een combinatie van de Anniestraat en zijn straat). Na een hele discussie die best wel grappig was van op de achterbank gezien, slaagde de jongeman er niet in korting te krijgen. Wanneer hij afgezet werd, dankte hij de taxichauffeur voor de heel gezellige rit en stond hij erop om ook ons deel te betalen (hij duldde geen tegenspraak :-p). Dank aan de vriendelijke Hollander (Henri Koekoek).

Vorige week gingen we naar de Zus en Zo waar we Stefanie leerden kennen (Belgische stagiaire die toevallig ook op onze vlucht zat). Zaterdagnamiddag nodigde ze ons uit om gezellig te relaxen aan het zwembad (woehoew, iemand gevonden met een zwembad!! :-D). Na de Plutostraat drie maal op en af gereden te hebben, vonden we dan toch de woning voor een verfrissende duik (het deed deugd!). Aangezien ze in de Zus en Zo werkt en wij geen eten meer in de koelkast hadden liggen, besloten we om uitgebreid te gaan eten (hapjes, hoofdgerecht en dessert: mmmm). s’ Avonds kwam een groepje Fransen er improvisatietheater opvoeren. Dit bleek duidelijk niet ons ding te zijn ;-). Voldaan en dik gegeten reden we huiswaarts en kropen in ons bedje.

Zondag gingen we inkopen doen in de Tulip en op de Tourtonnemarkt (koelkast was nog steeds leeg: oooh). We kochten wat plaatselijk fruit (eindelijk wat anders dan appels) zoals manja’s (mango’s voor ons ;-)), passievruchten, mandarijnen, appelsienen en bananen (mmm, lekker gezond ;-)). Verder werkten we wat voor school (omdat het moet :-p). Met chocomelk en koekjes in de hand, schreven we dit blogbericht naar jullie aan de andere kant (hahah, goeike :-p).

Slaapwel!

Gezien de vele lokaalproblemen, gaven we afgelopen vrijdag een groepstherapie. Aan de hand van een liedje leerden we de kleuters een juiste houding, pengreep en bladligging aannemen. Ze deden heel goed mee (los van J. die liever zijn eigen zin doet :-p) waardoor ze een dikke pluim verdienden!

Na de speeltijd gingen we gymmen (olee :-D). De juffie’s vroegen of we de gymles wouden overnemen. Die vraag hadden we al wat voelen aankomen, waardoor we reeds ingepland hadden de les over te nemen. Mits luid praten (lees: roepen), veel herhalen, af en toe eens boos te worden, brachten we onze eerste gymles tot een goed einde (deze keer hadden de kinderen wel wat gesport ;-)). Na de gymles van de jongste groepen, bleven we wat langer om eens een kijkje te nemen bij de oudere groepen. Al snel werden we gepromoveerd tot medespeler van de basketbalwedstrijd. De juffie’s legden uit dat de kinderen moeten leren passen naar elkaar, zeker naar de twee juffie’s (Lore en Jolien) aangezien zij groter zijn en dus meer kans hebben om te scoren (oeps, toch niet :-p). Daar we de namen en kinderen nog niet kenden, pasten we ook nog eens meermaals naar de andere ploeg (nog meer oeps!). Al bij al speelden we een lekker partijtje basket! 😀 Bezweet en vermoeid keerden we in het sardienendoosje terug naar school.

Zoals jullie allemaal wel weten, was het zaterdag Valentijn. Aangezien Surinamers graag een feestje van alles maken, doen ze dit ook op Valentijn. Kinderen gaven koekjes en rozen op school en de juffen van groep 3 bleven niet achter. Na schooltijd kregen alle juffie’s en Glenn een bik in de vorm van een roos. Na elkaar een Happy Valentine gewenst te hebben, trokken we naar het shoppingcenter. Ook hier stond alles in het teken van Valentijn. We kregen zelfs korting bij de aankoop van sommige artikelen. Verder ontbraken de rozen, beertjes, hartjes, snoepjes, … in de standjes niet!

Naast al de lokaalproblemen op school hebben we jullie ook goed nieuws te melden: wij zijn ingeschreven voor de basiscursus Salsa. Via een andere stagiaire op school, belandden we in de salsales. Daar we eerst een beetje onzeker waren (los van Jolien :-p) om deze uitdaging aan te gaan, bleek het na de eerste les helemaal ons ding te zijn. We besloten dus ons meteen in te schrijven voor de hele basiscursus Salsa (die een maand duurt). Natuurlijk moeten we voordat we hiervan een certificaat kunnen bemachtigen, een examen afleggen (nooit gedacht dat we dat hier nog zouden moeten doen :-p). Wel spannend natuurlijk en een extra stimulans om regelmatig te oefenen. Aangezien de cursus al begonnen was bij aanvang van de maand februari, zijn wij gestart met les 3. In het begin was het wat onwennig maar we pikten toch relatief snel op. Het positieve hieraan was dat wij nadien een privéles kregen met al de basisstappen. Basic, slide, cross-over, hoek… (even vergeten :-p), right and left turn klinken als muziek in de oren! 😀 Eerst oefenden we deze stappen individueel, nadien met partner (wat duidelijk wat moeilijker bleek te zijn ;-)). Al bij al brachten we onze eerste les tot een geslaagd einde en kijken we al uit naar donderdag! Btw: elke dinsdag en donderdag van 20u tot … bevinden we ons in de salsales op een prachtige locatie!

Nog even de pasjes herhalen voor we gaan slapen (toch wat moe na deze dag ;-)) en tot snel!

Na al de kindjes getest te hebben op schrijven (met de KOEK) en rekenen (eigen assessment opgesteld), dachten we vandaag van start te gaan met de individuele therapie (mat de nadruk op ‘dachten we’). Woensdag komt de logopediste langs waardoor we al 1 lokaal moeten afgeven. Dan maar proberen Claudia haar lokaal in te palmen, zonder succes deze keer (oorzaak: oudergesprek). De laatste optie was dan maar om ons te verspreiden op de speelplaats. Met stoel, bank en materiaal in de hand, installeerden we ons onder de palmboom, achter de muur en naast de geparkeerde auto’s. Zoals verwacht is deze omgeving niet optimaal: lawaaihinder van de straat, geen airco, omgeving die niet gekoppeld wordt aan leren, en natuurlijk de weergoden die ons niet altijd goed gezind zijn (na dagen niet geregend te hebben, begint het toch niet te druppelen zeker). Gelukkig konden we al snel weer in Claudia haar lokaal. Resultaat: stoelendans (deze keer van de tuin naar Claudia haar lokaal) en WEER tijdsverspilling. Even een korte beschrijving van onze locatie: naast Claudia haar lokaal bevindt zich de rustruimte (of noem het eerder ‘ik-heb-een-woede-uitbarsting-lokaal’) die regelmatig bezocht wordt door een tweetal kindjes. De ene moment is de ontlading net iets groter dan de andere, met al het krijsen, kloppen, stampen, roepen, … tot gevolg (ideaal als je je hiernaast bevindt). Na al het gereis met de banken, moest ons ook dit nog eens overkomen. Bij deze konden we niet anders dan de therapie te staken. Zelfs wij verschieten van het lawaai en geklop in de ruimte ernaast, onmogelijk dus om hier een kind te laten werken. In plaats van elke 5 kindjes te hebben gezien, zagen we er slechts 2. Wat een dag! Na dit gebeuren zullen we ons eerder opgestelde planning moeten wijzigen, zeker op woensdag en vrijdag gezien het bezoek van de logo (wat gelijk staat aan een lokaal afgeven). We zijn dus aan het brainstormen om op die dagen groepstherapieën, extra begeleiding in de klas, ontwikkelen van educatief materiaal voor de juf, … te voorzien. We hopen er snel uit te geraken en volgende dagen meer succes te hebben met de lokalen.

Boefers…zo voelen we ons wel na dit weekend! Het begon allemaal vrijdagavond in t’Vat. Daar wij geen zin hadden om te koken en om 19u30 op het verjaardagsfeestje van Karen moesten zijn, gingen we uit eten. Op die manier konden we weer wat kennis maken met de Surinaamse keuken, die vooral bestaat uit bami, nasi, kip en kousenband (heel lange bonen ;-)), afgewerkt met sambal (heet in de mond!). Na onze maagjes rijkelijk gevuld te hebben, reden we door naar Sid en Karen. Waren we toch niet even vergeten dat Surinaamse families (Sid is van Marrokaans-Indische afkomst) zeer gastvrij zijn, waardoor er ook een berg eten aanwezig was. Van zoete lekkernijen tot een volledige maaltijd met bami, nasi, kousenband, kip en pindasambal (klinkt ons bekend in de oren ;-)). We konden dan ook niet anders dan hiervan eens te proeven (ooh zo lekker allemaal!). Naast het vele eten, bleef ook ons glas steeds gevuld (drinken en eten à volenté dus ;-)). We kwamen ook wat meer te weten over de Surinaamse gewoontes op feestelijke gelegenheden. Zo draait een feestje vooral rond eten, het belangrijkste is dat de gasten met een gevulde maag naar huis trekken. Ook gebeurt het vaak dat de gasten eten mee naar huis nemen, wat blijkbaar ook een normaliteit is in restaurants (handig om weten gezien de grote porties ;-)). We genoten van een gezellige avond met de familie van Sid en Karen, de juffie’s en stagiaires van Gouden Hart. Zo konden we ook hun wat beter leren kennen. Met opgeblazen buikjes en een open broek (in Lore haar geval :-p) fietsten we weer huiswaarts (wat duidelijk trager ging dan anders :-p).

Na zaterdag wat gewerkt te hebben voor school en enkele huishoudelijke taken afgewerkt te hebben, besloten we s’avonds iets te gaan drinken. Een eerste stop bij de ZusEnZo werd niet zo’n succes wat betreft cocktails (nogal zielig om aanzien ;-)), dus gingen we verder naar onze vertrouwde cocktailbar. Ook nu weer werden we verrast door de heerlijke smaken (mmmmm!!).

Vlak voor ons vertrek bij Karen en Sid vrijdag, werden we uitgenodigd door de mama van Sid om zondag een viering in de moskee bij te wonen. Met ‘we’ bedoelen we ‘Lore en Jolien’ (aangezien mannen hier niet toegelaten zijn). Zondagochtend kwam Sid ons ophalen en zette ons af bij de moskee. We kregen elk een hoofddoek die we gedurende de viering droegen. Zoals we reeds verwacht hadden, kregen we ook hier eten en drinken. Deze keer waren we echter wel wat beter voorbereid (amper ontbeten ;-)). Bij aanvang kregen we een doosje met typische lekkernijen (bara, soesje, …), alsook op het einde eentje met bami, kip, kousenband en sambal (verassing :-p). Gelukkig dat we dit zeer lekker vinden (anders zouden we met een probleem zitten! ;-)). Verder kregen we ook champagne (zonder alcohol weliswaar) en frisdrank (om die sambal door te spoelen :-p). Tijdens de viering luisterden we naar verschillende zusters die gebeden kwamen opzeggen (eerder zingen dus) in het Ordoe. Wanneer de mama van Sid (zij blijkt een belangrijke rol te hebben in de moskee) aan het woord kwam, zorgde ze voor de nodige vertaling en extra uitleg voor ons, waardoor we ons helemaal welkom voelden. Ook de andere vrouwen in de moskee waren zeer vriendelijk en gastvrij naar ons toe. Onze eerste ervaring met een islamitische viering was dus zeker geslaagd!

Eens thuisgekomen, bleven we hier de rest van de dag hangen. We probeerden een eerste planning op te maken rond stage – uitstappen (moeten hierbinnen toch een mooi evenwicht zien te vinden ;-)) en brainstormden wat over therapiemogelijkheden met de kinderen in Gouden Hart. Na nog niet voldoende gegeten te hebben, gingen we pannenkoeken bakken. Het deeg was zo gemaakt (home-made! :-D), het bakken duurde toch wat langer (lees dus: ongeveer 2u). De oorzaak hiervan zijn de te trage vuurtjes en het gebrek aan een tweede pan (en de enige pan heeft dan nog is zijn gebreken ;-)). Al bij al kregen we wel een geslaagd resultaat. Voor herhaling vatbaar, mits wat meer geduld. Omdat het de moeite niet was om er te blijven bijstaan (dus wij weer met heel wat andere dingen bezig waren), resulteerde dit in twee aangebrande pannenkoeken (goed bezig! :-D).

Na een GEVULD 😉 weekend kruipen we onder de lakens om morgen weer fris aan een nieuwe stageweek te beginnen!

Slaapwel!

Zoals reeds gedacht, trokken we de rest van de week met bank, stoel en doos materiaal in de hand van het ene lokaal naar het andere:

– Woensdag = lucky day: Claudia moest niet in haar bureau zijn, bijgevolg werd dit het tijdelijke ergolokaal
– Donderdag: gezien de logo op woensdag en vrijdag langskomt, maakten we hiervan gebruik om s’morgens dit lokaal in te palmen
– Vrijdag: poging om dit opnieuw te doen (nog voor de logo er was) mislukte tot onze grote spijt –> dan maar opnieuw bij Claudia geprobeerd (zij was niet aanwezig tot 9u30) –> gelukt!

Aangezien we de testen (KOEK voor schrijven en een handelingsassessment voor rekenen) nog ‘samen’ afnemen, zodat we elk een beeld kunnen vormen van de kinderen, bleek ons lokaalprobleem snel opgelost te raken. Vanaf volgende week beslissen we wie welke kinderen zal begeleiden waardoor we ook elk apart van start gaan. Dat wordt nog puzzelen met het lokaalgebrek, de speelplaats zal onze enige optie zijn…

Vanaf nu zijn Lore en Jolien geen juffen, maar ‘juffie’s’ (zo noemen de juffen hier :-D). Ook leerkrachten onderling spreken over ‘juffie’. Juffie Lore, juffie Jolien en meester Glenn zijn er alvast klaar voor. Na deze eerste week merken we dat de kinderen ons meer en meer gewoon worden. s’ Morgens worden we meteen ingepalmd op de speelplaats. Benieuwd hoe lang dit nog zal duren eens we met de therapieën van start gaan, want ook bij ons zullen ze moeten werken. 😉

Samen met juffie Karen, staan we in voor de organisatie van het carnavalsfeest op school. Eens benieuwd hoe dit er hier zal uitzien! 😀 We vragen ons af of er op deze dag ook vuurwerk zal worden afgeschoten. s’ Avonds horen en zien we regelmatig vuurwerk in onze omgeving (elke gelegenheid wordt hiermee zeker gevierd?). Het zal hier dus waarschijnlijk legaal zijn (moeten eens bekijken of dit ook bij De Chinees af te halen is :-p). Zo werden we s’avonds eens opgeschrikt door een harde knal die leek uit onze tuin afkomstig te zijn (zo dicht dus!). Niet fijn wanneer je zachtjes aan het indommelen bent. 😉

Zoals we al gezegd hadden, start de school met een kleine ochtendgymnastiek (met de nadruk op klein). Iedere dag is er een andere leerling hiervoor verantwoordelijk en komt die voor de groep te staan. Bijgevolg is de beweging ‘appels plukken’ zeer populair (vrij ironisch als je weet dat hier geen appels groeien ;-)). Naast deze fysieke inspanning (wat je inspanning kan noemen), krijgen de kinderen ook één keer per week gym op vrijdag. Met het sardienenbusje trekken ze naar de sporthal (3 straten verder). Na wat gerend te hebben en een mini-oefening, was het al tijd om terug te keren (klein misverstandje: te laat vertrokken). Ook deze les verliep nogal choatisch en zonder materiaal, waardoor je het niet echt gymmen kon noemen. Hier proberen we volgende week verandering in te brengen (lang leve de chiro-spelletjes!).

Onze planning voor vrijdag viel lichtjes in het water aangezien de juf van groep 3 later kwam opdagen. Bij deze werden we gepromoveerd tot juffie’s en meester van groep 3. Dan maar wat improviseren (gelukt :-)). Eens juffie D. aankwam, maakte ze meteen rechtsomkeer. Even later kwam ze opnieuw binnengewandeld, waarop we besloten onze plannen verder te zetten. Dit leek precies de normaalste zaak van de wereld te zijn (toch even wennen).

We sloten onze eerste stageweek af met de verjaardag van twee juffie’s (waaronder die van Karen). Met het hele team aten we heerlijke röti (gemaakt door twee andere juffie’s). Mmmmmm! Een verjaardag wordt hier toch veel grootser aangepakt dan bij ons (zowel door de leerkrachten als de leerlingen). Van een gezellige bende gesproken!

Ons werd verteld dat de leerkrachten om 7u30 verwacht worden op school en dat de lessen van start gaan om 8u. Gezien het maandag onze eerste dag was, kwamen al toe om 7u15 (toch wat bezweet na ons fietstochtje –> ze raadden ons meteen aan het volgende keer wat rustiger aan te doen :-p). Vele leerkrachten snappen toch niet echt waarom we de weg met de fiets afleggen (in dit verkeer is de auto nu ook niet het veiligste vervoersmiddel ;-)). Gezien we ons bevinden in Suriname kwamen de meeste leerkrachten dus aan tussen 7u30 en 8u (dat ritme hier toch ;-)). Om 8u gaat het fluitsignaal (meermaals) af en verzamelen de kinderen per klas. Elke maandag starten ze met het zingen van het volkslied in het Surinaams (‘Chinees’ voor ons ;-)) en het Nederlands. Na een korte ochtendgymnastiek gaat elke groep naar zijn klaslokaal (het ene overduidelijk wat groter dan het andere –> logica?). Zowel maandag als vandaag hebben wij geobserveerd in de kleuterklas (groep 2) en het ‘eerste’ leerjaar (groep 3). Wij zullen ons de komende tijd dan ook focussen op deze twee groepen. Over het algemeen kunnen we onze eerste ervaringen omschrijven als volgt:

– gedragsproblemen, mentale beperkingen, autisme, ADHD, syndroom van Down, concentratie- en aandachtsproblemen, … –> bijgevolg heel veel schrijf- en rekenstoornissen!
– klassen niet in verhouding met het aantal leerlingen –> kan nogal druk worden!
– beperkt aantal lokalen –> bijgevolg vragen we ons nog steeds af waar we gaan kunnen zitten met de kinderen (op de speelplaats dan maar?)
– werkblaadjes onvoldoende gestructureerd (groep 2 heeft hetzelfde werkboekje als groep 3) –> het blijft ons nog een vraag in welke volgorde de leerstof aangeleerd wordt
– ze bieden de aanwezige structuur onvoldoende aan –> een geïndividualiseerde, gestructureerde aanpak is zeker nodig

Kortom, voor ons was dit een chaotische ervaring. We zien echter wel veel mogelijkheden ter verbetering en verandering van de werking. Via de individuele aanpak zullen we dit zo goed mogelijk proberen na te streven.

Na school gingen we op zoek naar verder aanvullend en nodig materiaal:

– schriftjes om observaties per kind in te noteren zodat we een goede werking kunnen bewerkstelligen
– mappen om werkblaadjes in te verzamelen
– potloden, gommen en slijpers
– nodige kopies gemaakt (assessment, werkblaadjes, …): ook dit gebeurde op het Surinaamse ritme –> ‘no spang’ copy center 😉

Hetgeen wij nodig hebben tijdens de ergotherapie zullen we volledig bekostigen met het geld dat we hadden ingezameld met onze wafelbak. Ook in België kochten we hiermee reeds een deel van materiaal aan (MAB-materiaal voor het rekenen, schrijfhulpstukken, stikkers, kleurpotloden, stiften). Nogmaals bedankt voor jullie steun! Het ingezamelde geld komt zeker van pas!

Vanaf morgen zullen we de kindjes individueel uit de klas halen om hun niveau te bepalen en zo een behandelplan op te stellen. We zijn eens benieuwd hoe dat gaat lopen mits de afwezigheid van een lokaal. 😉

We houden jullie op de hoogte!

Zaterdag begonnen we de dag met een uitstap naar de Tulip, de grote supermarkt (reden: lege koelkast). Deze keer hadden we meer keuzevrijheid (vorige keer leek de halve frigo leeg te zijn!). We vonden er zelfs charcuterie dat er goed uit zag (we kregen op slag honger ;-)). Na twee weken toast met confituur, kaas, choco en muizenstrontjes gegeten te hebben als middageten, vonden we nu salami, hesp en vleessla (wat een feestmaaltijd :-D). Ook wisselden we de droge toast in voor een knapperig stukje stokbrood (nog meer jeeeeeej :-D). Ook konden we niet weerstaan aan de Bounty, Mars en Snickers die aan de kassa lagen (gniffel gniffel 😀 — > ondertussen verorberd tijdens het schrijven van dit blogbericht). Een nieuwe wereld ging voor ons open! Ook hier wordt je extra in de watten gelegd aan de kassa. Je hoeft je kar niet eens zelf uit te laden, nog in te laden (wat een luxe –> bijgevolg staan hier ook 3 werknemers per kassa –> enkel de vierde man ontbreekt: diegene die de rekening betaald :-p).

Na onze feestmaaltijd en even gerust te hebben (bekomen van al dat eten) trokken we de winkelstraten van Paramaribo in. Ook dit was weer een hele beleving. De kledijwinkels (niet echt onze smaak ;-)) worden hoofdzakelijk uitgebaat door Chinezen (ze duiken hier overal op :-p). Hoe ziet zo’n winkelbezoek eruit?
Stap1: wij wandelen de winkel binnen
Stap 2: werknemer voor de toonbank merkt dit op, werknemer aan de kassa blijft zitten
Stap 3: wij wandelen op ons gemakje verder
Stap 4: werknemer kiest wie hij gaat achtervolgen
Stap 5: werknemer zet de achtervolging in…
Stap 6: weeral een achtervolging, wij naar buiten!                                                      Gezien alle winkels er hetzelfde uitzagen (de typische Westerse, goedkope namaakkledij), kwamen wij van een kale reis terug.

Door de warmte moeten we ons op tijd en stond eens verfrissen. Een terrasje was dus zeker op zijn plaats. Daar zittende, werden we vergezeld door een man die ons wist te vertellen dat hij op straat leeft. De vriendelijke man was er van overtuigd dat hij kon zingen als Elvis Presley en acteren als James Bond. Bijgevolg kregen wij een voorsmaakje van zijn zangtalenten te horen (de man kon best wel goed zingen –> zo een ‘grain’ in zijn stem :-p). Nadien wou hij onze aardrijkskundige kennis even uittesten (de Europese landen wisten we zo liggen, over de iets verdere landen moesten we wel even nadenken). Bij deze gaf hij aan slimmer te zijn als ons. De Amerikaanse man (we praatten voor het eerst Engels) hoopte het dus te maken in Amerika. We gunnen hem alle geluk van de wereld toe na dit gezellig gesprek!

s ‘Avonds gingen we een muzikale avond tegemoet. We werden meegevraagd door Sid en Karen naar een optreden van zijn zwager (schoonbroer ;-p). Naar Surinaamse gewoonte werden we een halfuurtje later opgehaald dan afgesproken (in ‘no spang’ Suriname storen we ons daar niet aan ;-)). De Pakistaans-Indische muziek wist ons wel te bekoren. Het leuke ritme gaf ons zin om te bewegen (we begrepen dan ook niet goed waarom dit een zittend concert was). Sid wist ons te vertellen dat op dit soort muziek wel gedanst wordt, maar aangezien er religieuze teksten werden gezongen (Ordoe verstaan we nog net niet ;-)), zou dit niet gepast zijn. De hele avond werd er Ordoe gesproken en gezongen, gelukkig zorgde Sid af en toe voor een vertaling (handig! ;-)). Tussen al de traditioneel opgeklede mensen (Marokkaans-Indisch –> Suriname herbergt heel wat culturen), vielen we als blanken in nette kledij wel wat op. We aten er typische gerechten (röti, kipbal, kipsaté met pindasambal en bara) en ontmoette er de familie van Sid (inclusief de zanger :-D). Stuk voor stuk zeer vriendelijke mensen. We sloten de avond af met een ijsje en een nachtelijke sight-seeing tocht door Paramaribo (inclusief de grote brug over de Surinamerivier). Bedankt aan Sid en Karen voor de leuke avond!

Zondag namen we een rustdag en brainstormden we wat over stagemogelijkheden (vanaf morgen begint het stage-avontuur :-D). Bij deze hadden we ook tijd om de planten die we vrijdag meekregen op de plantage te koken in heet water. Eens afgekoeld wreven we onze benen (die vol muggenbeten staan) in. Tot nu toe zonder succes (de jeuk tegengaan blijft een verloren strijd). Morgen nog eens proberen!

Slaapwel!

Na de verfrissende cocktail gisterenavond fietsten we op ons gemak (Surinaams ritme hé ;-)) naar huis. Op een gegeven moment werden we echter opgeschrikt door een roedel honden. s’ Avonds zorgen deze dieren als waakhond voor een perceel. De meeste blijven in hun territorium en jagen schrik aan door te blaffen. Gisteren gingen de honden wel heel ver (letterlijk en figuurlijk ;-)). Glenn merkte dit als eerste op en schakelde een versnelling hoger. Lore en Jolien volgden dit initiatief vlijtig op. Achterom kijkend, zagen we dat de honden ons ‘op het wiel’ volgden. Fietsen voor ons leven deden we even (die honden gaven echt niet af –> PANIEK!). Eens we ons in veiligheid hadden gebracht (uiteindelijk gaven ze het toch op), barsten we in een lachbui uit (nog nooit zo hard gefietst voor honden :-p). Bezweet en hijgend kwamen we ons appartementje (veilige bodem) binnengewandeld.

Nadat we al meerdere pogingen ondernomen hadden om naar de vreemdelingendienst te gaan (geen goesting :-p), konden we niet anders dan er vandaag langs te gaan, aangezien ook deze dienst maar open is tot 14u (handig hoor!). Vol goede moed hadden we de avond voordien onze wekker gezet. Om een of andere reden (vraag ons niet dewelke :-p) is deze niet afgelopen, of toch wel?? Resultaat: 8u30 wakker (oepsie, en dat op deze gevulde dag). De ochtend verliep nogal hectisch en gehaast, maar we zijn er in ieder geval geraakt. Aangezien alles daar zo duidelijk is (niet dus!) stonden we al aan het foute loket. De heel gedreven dame (ook niet dus!) stuurde ons naar een andere ingang. Eens deze gevonden te hebben, wachtten we gespannen af op onze stempel. Yes, zonder problemen gekregen (en dit op maar 45min tijd –> sneller dan gedacht :-D). We kunnen dus op onze twee oren slapen en legaal in het land verblijven tot 14 april!

In de taxi kwamen we een interessant nieuwtje te weten van onze taxichauffeur (ook zijn naam weten we nog niet :-p, alleszins een hele vriendelijke man). Hij bleek Mr. Vercruysse (een oud-docent van ons) te kennen. Dit onderwerp kwam ter sprake omdat hij volgend jaar op bezoek gaat naar Nederland en België (naar zijn twee zwagers –> we weten nog niet goed wat de betekenis hiervan is :-p). Hij omschreef hem als Luc, een slimme professor uit België met een rond brilletje (daar viel onze SRD ;-)).

Aangezien onze ochtend nog niet gevuld genoeg was, moesten we ook nog naar het postkantoor om postzegels (ook deze zijn maar open tot 14u –> tijdens stage geraken we daar dus niet op tijd). Jolien had al een brief geschreven (was deze thuis vergeten ;-)), maar bleek dat deze pas gepost kan worden nadat zij hem gewogen hebben. Pech, Jolien mocht de fietsrit dus twee keer afleggen. Eens opnieuw aangekomen, werd de weegschaal niet eens gebruik. Een stempeltje i.p.v. een postzegel was voldoende (logica??). Verder kochten we de nodige postzegels aan om op postkaartjes te kleven. Verwacht maar een kaartje in de bus (als de post even snel is dan het werktempo hier, zal dit wel niet voor direct zijn ;-))!

Na al dat heen en weer gezwier, moesten we om 12u30 klaarstaan. We hadden namelijk een uitstap gepland naar de plantage ‘Rust en Werk’ met aansluitend een dolfijnentocht. De gidsen konden zeer interessant en enthousiast vertellen (soms wel iets te snel, van enthousiasme gesproken ;-)). We hebben kunnen proeven van verschillende lokale vruchten (plaatselijke bananen, kokosnoot, mango, kersen en awara (iets oranje :-p)). Ook nuttigden we een typische Surinaamse maaltijd in het plantagedorpje. Verder genoten we van de mooie uitzichten, de vriendelijke bewoners, de interessante uitleg, … EN kregen we bladeren mee die zouden helpen tegen de jeuk van muggenbeten (Jolien haar been zag er niet zo goed uit volgens de gids ;-)). Na deze stop, gingen we op dolfijnenzoektocht in de Surinamerivier. Ons geduld werd even op de proef gesteld, maar het loonde de moeite zeker en vast. We konden enkele mooie exemplaren spotten (al zwemmend, springend, vlakbij en veraf). Onze laatste stop op het schiereiland zonder naam (deze naam zou dit jaar nog gekozen worden) bracht ons naar een primitief bestaan. Naast enkele huisjes (eerder ‘barakken’), vissersboten, een strand, honden en een klein ‘vissersbedrijfje’ was er niets. De enkele bewoners leken dan ook verrast en enthousiast over onze komst. Eén van de vissers vroeg zelfs om een foto van hem te nemen (zo fier dat hij was over ‘zijn’ foto :-D). De man liet ons de garnalen die ze aan het bakken waren en de gedroogde vissen zien (van back to basic gesproken :-)). Wat een topdag!

Dol-fijne groetjes!

Vanmorgen werden we opgeschrikt door een libel (niet zomaar een libelletje, maar een REUZE libel –> een joekel dus! :-o). De libel zoefde door de ruimte (in de vorm van een kleine Lore-achtervolging :-p). Gezien schuilen hier geen optie is, liepen we als drie kippen zonder kop (angst voor pikgevaar!!) ons appartement door. De pogingen hem buiten te wippen, liepen niet zo vlot (het geroep in de bovenbouw anders wel :-p). Na een aantal keer weggedoken te hebben, vond de libel uiteindelijk de uitgang (OEF, gered!).

Verder hadden we vandaag een succes-dag (geen fietsdepannage en een afspraak met Claudia –> tweede keer, goede keer :-D). Allereerst maakten we kennis met al de juffen van Gouden Hart. Door elk van hun werden we zeer hartelijk onthaald (maar al die namen onthouden –> oeioei!). Over namen gesproken, ook de onze bleken moeilijker uit te spreken dan gedacht. ‘Glenn’ komt in Suriname zeer frequent voor, maar wordt echter anders uitgesproken, zo een beetje als ‘Kglenn’ (met de nadruk op de ‘g’ :-p). ‘Lore’ klinkt voor hun als Chinees 😉 in de oren (ze vroegen zich zelfs af of het een verkorting was van een andere naam, Lorelien misschien :-p). Bijgevolg kunnen ze ‘Lore’ ook niet echt uitspreken (Laure, Jore, Loree, …). ‘Jolien’ uitspreken lukt aardig (het doet hun wel iets te snel denken aan ‘Jolijn’, een oude stagiaire). Verder wees één van de juffen er ons op dat we een versnelling lager moeten functioneren omwille van de Surinaamse temperaturen. Ze zei letterlijk: ‘wij doen alles wat trager’ (oké dan :-p). Tijdens het gesprek met Claudia (de directrice van de school) hebben we de belangrijkste zaken besproken zodat we maandag van start kunnen gaan. Net als ons, waren ook zij zeer benieuwd en enthousiast naar onze komst. We zullen dus stagelopen van maandag tot vrijdag van 7u30 tot 14u. Maandag gaan we voornamelijk observeren in de klassen om een goed beeld van de kinderen en de werking te krijgen. We kijken er dus met spanning naar uit!

Nadien gingen we gezellig aan het kokkerellen met onze nieuwe klopper (en hij leeft nog, benieuwd voor hoelang :-p). Na deze productieve dag vinden we dat we toe zijn aan wat ontspanning (niets beter dan desserts en cocktails :-D), dus trekken we er nog even op uit (hop, het stad in)!

Doei!!

Aangezien gisteren onze plannen in het water waren gevallen, besloten we deze te verschuiven naar vandaag (met succes! –> beetje bewolkt, maar voor de rest geen druppeltje aan de lucht ;-)). Na een busritje (met de sardienendoos :-p) kwamen we aan in Lelydorp. Wij dachten meteen de vlindertuin binnen te wandelen, maar neen, dat was buiten die enkele kilometers gerekend (lang leve de taxi! :-D). Op ons doodse gemakje (we waren veruit de enige bezoekers) genoten we van al de mooie vlinders om ons heen (en één pad). Op sommige momenten kwamen we net niet in contact met de grond (uitschuivingsgevaar alom in die vlindertuin :-p). Verder bezochten we de kwekerij onder leiding van een gids, waar we het hele ontpoppingsproces van naderbij konden meemaken. We zagen er ook schildpadden (en babyschildpadjes :-D) en slangen (dus ook witte ratten –> hun voedsel). Van een kleurrijke ochtend gesproken! 😀

In de namiddag hadden we met Claudia (de directrice van Gouden Hart) afgesproken (via mail). Met de kaart in de hand trokken we vol goede moed naar de Verlengde Gemenelandsweg 123 (een stukje verder dan gedacht –> een oneindig lange weg die overging van de Gemenelandsweg naar de Verlengde Gemenelandsweg ;-)). Gelukkig konden we deze afstand per fiets afleggen (maar daar dacht de fiets van Glenn anders over :-p). Aangezien we de baan nog niet zo goed kenden, sloegen we een nieuwe weg in (letterlijk en figuurlijk :-p). Eens vertrokken, leken deze banen iets drukker (lees dus: ohnee, waar moeten we nu fietsen!!?) en hobbeliger (omwille van de slechte staat van het wegdek) dan verwacht. Naast het verhoogde hartritme (al die stresskes door dat ‘wirwar’ verkeer zijn hier niet gezond!) verliep alles zeer vlot, tot Glenn zijn fiets het begaf. Er zat niets anders op dan te voet verder te stappen. Een klein brommer-herstelbedrijfje bleek onze redder in nood. Voor enkele SRD’tjes was de fiets weer ‘rijdensklaar’ (voorlopig dan toch :-p). Nu konden we echt op zoek naar ons stageschooltje (gelukkig dat we die weg niet te voet moesten doen ;-)). Eens aangekomen, deed het volgende probleem zich voor (Claudia had de afspraak per mail verzet wegens een dubbele boeking –> dit een klein uurtje voor we daar moesten zijn –> natuurlijk hadden we dit niet meer kunnen lezen). Even dachten we ‘al die moeite voor niets’, maar als snel kregen we een korte rondleiding van één van de leerkrachten (dan bleken we daar toch niet voor niets te zijn :-D). Van het eerste moment dat we binnenkwamen, kregen we van één van de leerlingen elk een bloemetje (van een hartelijk onthaal gesproken :-D). Eens binnengekomen, vielen ons enkele zaken op:

– Aangezien we daar in de namiddag waren, was de naschoolse opvang + huiswerkbegeleiding bezig (de lessen stoppen hier om 13u). Naar onze ergotherapeutische mening verliep deze iets of wat te chaotisch (hoe kan dat jongetje zich concentreren tussen al die spelende kinderen?).

– Het zijn er kleine (sommige ook wat warm) lokaaltjes, maar over het algemeen wel gezellig ingericht (misschien kunnen wij hier nog wat aan werken ;-)).

– De kindjes zijn opgedeeld in verschillende kleine groepen zodat ze de nodige ondersteuning kunnen krijgen (hier willen wij op verder bouwen door ook echt individueel te werk te gaan).

– De eerste problematieken die werden aangehaald waren autisme, ADHD, concentratiestoornissen, motorische stoornissen, gedragsproblemen, dyslexie, … .

– Ze schetste ook kort de aanpak van de juffen die toch wat verschilt van elkaar. Over het algemeen wordt er met visualisatie (pictogrammen, …) gewerkt.

– We merken dat ze enorm veel verwachten van ons (zo spreken ze van ‘de experts’). Dit maakt het des te spannender!

Morgen gaan we op gesprek bij Claudia (hopelijk kan dit nu wel doorgaan). Zo hopen we nog wat meer te weten te komen en ook goede afspraken te maken. Wij kijken er alvast naar uit en zijn enorm benieuwd om de kindjes te ontmoeten!

Groetjes!

Onze plannen (bezoek aan Lelydorp) van vandaag zijn letterlijk in het water gevallen (gieten, gieten, gieten, maar nog altijd warm). Gezien deze natte dag, verkozen we ons droge stekje. Rond de middag brak de zon toch even door, dus fietsten we naar de Combémarkt (een grote supermarkt met nog eens supermarktjes in de supermarkt, met aangrenzend een klein marktje –> bijgevolg moet je dus de juiste kassa weten te vinden). En weten jullie wat? We vonden groenten en fruit! 😀 Aan werknemers in de supermarkt is er duidelijk geen tekort. Per kassa vind je gemiddeld drie werknemers terug (eentje scant, eentje kijkt de rekening na en eentje pakt in).

Verder kunnen we jullie meedelen dat de familie Sallie zich blijft uitbreiden. Twee grote gekko’s kwamen we tegen in de tuin (we vragen ons af hoelang het zal duren voordat ze ons een bezoekje komen brengen om mee te genieten van ons heerlijk eten :-p).

Op reis gaan naar Suriname staat gelijk aan een halve valies EHBO-spullen (veiligheid boven alles!). Vandaag konden we voor het eerst in actie schieten met deze koffer (buiten de muggenzalf gerekend natuurlijk ;-)). Toen Lore ijverig aan het afdrogen was, sneed ze in haar duim. Na even zoeken in de twee grote zakken vonden we het nodige rescue-materiaal. Het eerste wondje werd een feit, hoera (toch niet voor niets zo’n hele EHBO-koffer mee :-p)!

Regenachtige groetjes uit het warme Paramaribo (lekker tropisch weertje hier ;-))!

Zoals reeds eerder vermeld, vind je langs de weg geregeld kleine supermarkten terug uitgebaat door chinezen (door de Surinamers ‘De Chinees’ genoemd). Heel handig op het eerste zicht (we hoeven nooit ver te wandelen om wat eten en drinken in te slaan), maar de kwaliteit van huis- en gereedschapsartikelen (lees dus: van alles wat) is niet altijd even betrouwbaar (made in China zeker :-p). Ondertussen zijn we al vaste klant geworden bij de Chinese Familie-winkel. We zijn toegekomen aan onze derde fietsslot (derde keer, goede keer? –> laat ons hopen!). Hoe is dit zover kunnen komen?

– Fietslot 1: Niet open, nog toe te krijgen met de bijhorende sleutel (wij terug naar de Chinees: we kregen een nieuw slot van hetzelfde model).
– Fietslot 2: Wel open en toe te krijgen TOT de sleutel afbrak (wij terug naar de Chinees: wat zien we daar liggen in de rekken? Jaja, fietsslot 1 :-p).
– Fietsslot 3: Na enkele pogingen om ons opnieuw fietsslot 1 aan te smeren, besloten we op een andere manier te werk te gaan. We kozen voor een metalen ketting (bedoeld als hondenleiband) in combinatie met een hangslot. Dit moesten we weliswaar met handen en voeten uitleggen. Afwachten hoe dit zal aflopen (duimen voor ons! :-D).

Als je dacht dat het bij het fietsslot ging blijven, dacht je verkeerd! Wegens gebrek aan een klopper in de keukenkast, kochten we er één bij De Chinees. Op het eerste zicht geen vuiltje aan de lucht, tot we hem in gebruik stelde. Eén voor één verloor de klopper zijn metalen ‘snaren’ (je weet wel wat we bedoelen :-p). Op het einde van het maken van de kaassaus had Jolien enkel nog het handvat in de hand (R.I.P. Klopper van De Chinees). De vuilbak op ons terras werd zijn begraafplaats (dit na tweemalig gebruik :-(). In de toekomst zullen we toch eens twee keer nadenken voor we iets aankopen bij DE Chinees!

Bij het informeren naar mogelijke uitstapjes in Paramaribo en omstreken, kregen we zoals gewoonlijk een zeer vage en algemene uitleg. Ondertussen hebben we de indruk gekregen dat Surinamers over het algemeen zeer vaag en kort in het geven van informatie zijn. Gelukkig zijn er nog andere middelen (computer, informatieboekjes, brochures, …) om ons de nodige kennis bij te brengen :-p!

Vandaag waagden we ons voor de eerste keer aan de Surinaamse wasmachine. Alles verliep vlot, tot we het water uit de bak moesten krijgen. Gelukkig konden we terecht bij onze onderburen voor de nodige informatie (met één draai aan de knop liep het water de douche in –> aah, daarom staat onze wasmachine in de douche ;-)). Tijdens het droogzwieren leidt de wasmachine blijkbaar zijn eigen leventje (we vonden hem terug in het midden van de douche :-p). Nu kunnen we ook hiermee de komende maanden aan de slag :-D!

Om onze avond af te sluiten, trokken we de stad in (naar t’Vat). Met een lekkere cocktail in de hand klonken we op onze eerste, succesvolle week in Paramaribo!

Tsjing (op z’n Chinees) ;-)!

Oh my god, 8u30 lezen we op onze klok (nooit gedacht dat we nog zolang zouden kunnen slapen). Auto’s en brommers blijven blijkbaar toch wat langer binnenstaan op zondag (jeeeeej :-D), enkel de vogels houden hier nog geen rekening mee (sip face –> :-(). We kijken dus al hoopvol uit naar de komende weekends!

Weekend of niet, onze gele gekko blijft ons vast huisdier. Wanneer wij ontwaken, ligt hij te chillen op de rand van een glas (lees dus: Glenn’s glas –> bijgevolg worden glazen nu omgedraaid op de tafel gezet ;-)), te rusten tussen de koeken, af te koelen onder de koelkast, … (zijn vaste stek moet zich dus ergens in de keuken bevinden –> we zijn eens benieuwd waar we hem komende dagen nog gaan aantreffen: chocopot? :-p).

Ondertussen zijn we ook al op het punt gekomen dat ieder zijn vast plaatsje rond de tafel aanneemt. Glenn aan de korte zijde, Lore en Jolien aan de lange zijde (de andere korte zijde wordt niet meer in gebruik gesteld wegens een kapotte stoel waar Glenn totaal niets mee te maken heeft :-p). Verder is het al zo erg dat we terecht komen in bepaalde routine- en gewoontehandelingen (Glenn wast af, Lore en Jolien drogen af, Lore schept op, Glenn maakt chocomelk, Jolien staat aan de kookvuurtjes, …). We beginnen ons hier dus wel thuis te voelen in de Anniestraat :-D!

Vandaag trokken we op historische tocht door Paramaribo (zoals de echte, met de gids en het fototoestel in de hand). Al fietsend reden we het opvallend niet drukke Paramaribo binnen (waar zijn al die auto’s heen? Ohja, het is zondag = RUSTDAG ;-)). Eens in het historisch gedeelte aangekomen, dachten we onze fietsen veilig en kosteloos te parkeren. Daar dacht de ‘security-man’ natuurlijk anders over. Nadat de man er ons vriendelijk op gewezen had dat hij in staat voor de veiligheid van onze fietsen (op een openbare plek), besloot hij een afspraak met ons te maken (hij zou goed op onze fietsen letten in ruil voor wat geld). Deze deal sloot hij af met ‘Mooi zo’. We gaven hem wat geld in de hand (hij was duidelijk niet tevreden met de hoeveelheid) waarna hij nors verder ‘ging bewaken’ (van op het balkon waar hij geen zicht had op de fietsen :-p).

Na een hele week ons potje zelf gekookt te hebben, besloten we eens kennis te maken met een deel van de Surinaamse keuken (het creoolse restaurantje Jiji’s werd onze bestemming). Onderweg maakten we nog een tussenstop aan het Onafhankelijkheidsplein waar net een sessie Capoeira doorging (de vreemde gevechtsdans trok toch even onze aandacht). Jiji’s bevindt zich aan de Waterkant (bijgevolg met zicht op de boten en het water –> bij het vallen van de avond is dit een prachtige plek om zitten). We namen een djongo (Parbo bier in 1l fles –> wordt hier vaker besteld in vergelijking met de kleine flesjes). Het eten dat we geserveerd kregen, wist ons zeker te bekoren (eindelijk nog eens lekker vlees gegeten!!). We zijn dus benieuwd naar verdere typische Surinaamse gerechten!

Smakelijke groetjes vanuit Jiji’s!

Rotzakken!! Zo kan je al die vliegende mormels hier wel noemen (we hebben het dus over de muggen en al het andere ongedierte ;-)). We kunnen er geen specifieke naam aan geven aangezien we nog geen enkele mug live hebben gespot (maar de jeukende bobbels op ons lichaam doen ons toch sterk denken aan de MUG). Jolien en Glenn namen het voortouw, natuurlijk kon Lore niet achterblijven. Op deze moment hebben we samen zo’n 1001 muggenbeten (oké, dit is misschien lichtjes overdreven, maar zo voelt het anders wel aan :-p). Ondertussen worden we steeds creatiever in het vinden van allerhande strategieën om de jeuk zoveel mogelijk te stabiliseren (krabben, zalf, kloppen, blazen, ‘bespeekselen’, besproeien met koud water, bevriezen met ijsblokjes / koude glazen, …). Tot onze grote spijt zijn dit weliswaar slechts tijdelijke oplossingen :-p.

Ondertussen leren we de verschillende taxichauffeurs (elke keer opnieuw vragen we ons af hoeveel mannen daar niet werken :-p) van het bedrijfje vlak naast ons beter en beter kennen. Naast de fiets is dit een zeer handig vervoersmiddel voor langere afstanden (die niet met de fiets overbrugbaar zijn ;-)). De Surinaamse taxi’s kenmerken zich door het ontbreken van riemsloten op de achterbank (vreemd aangezien er wel steeds een riem aanwezig is). Verder namen we voor het eerst het openbaar vervoer (hier dus de bus ;-)) richting White Beach (30km met de fiets in deze temperaturen leek ons niet bepaald ideaal). Ook dit was een hele beleving (we voelden ons net sardientjes in een sardienendoos). Gelukkig zorgden de open ramen (en open deur) voor de nodige verluchting.

Ons tripje naar White Beach (een wit aangelegd strand) zou je in twee woorden kunnen omschrijven: warm (lees dus: heet) en rood (in tegenstelling tot ‘white’ kan je ons eerder omschrijven als ‘red’ –> en ja we hadden ons goed ingesmeerd ;-)).

We voelen ons hier dus als kreeften in het water! 😀

Ps: leuk dat jullie onze blog volgen en fijn om al jullie reacties te lezen. Doe zo voort! :-p

Vandaag kregen we weer bezoek van een gekko (dit keer een geelkleurige met een gemiddelde lengte van 10cm). Net als ons had hij last van een hongerig maagje (we troffen hem namelijk aan in de keuken :-p). Bij deze breidt de familie Sallie zich uit!

‘Paramaribo Zoo’ werd onze eerste uitstap. Aangezien de zoo hier niet zo ver vandaan gelegen is, leek het ons zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen. We spotten er heel wat nieuwe dieren (verschillende soorten apen, katachtigen, vogels, reptielen, …). In tegenstelling tot België is het een kleine zoo, maar het ideale paradijs voor kinderen (er vond zelfs een verjaardagsfeestje plaats, los daarvan waren wij één van de enige bezoekers :-p). Na deze uitstap kijken we des te meer uit naar het spotten van de dieren in de vrije natuur (diertjes in een kooi blijven toch wat zielig om aanzien). We sloten de uitstap af met een terrasje aan de Waterkant.

Na drie dagen te vertoeven in de Anniestraat merken we toch enkele mysterieuze situaties op (we doen ons uiterste best deze volledig uit te spitten, van op ons balkon lukt dit beetje bij beetje :-p). Allereerst hebben we onze overburen: is het de was die 4 dagen nodig heeft om te drogen (bij temperaturen van om en bij de 30°), dienen de kleren die aan de wasdraad hangen ter afscherming of moet het dan toch een levendige kleerkast voorstellen? Het grootste mysterie houdt zich echter schuil bij onze twee rechter overburen. Deze kennen mekaar zo goed dat kloppen niet meer nodig is. Momenteel is het voor ons onmogelijk uit te maken wij al dan niet bewoner is van de woning, laat staan wie er zich allemaal begeeft op het perceel (auto’s gaan en komen toe, hetzelfde geldt voor de mensen –> van baby tot volwassene). De ene persoon is bijgevolg ook wat vriendelijker dan de andere (handje in de lucht :-p). Algemeen kunnen wij besluiten als ergo in spé dat verdere observatie noodzakelijk is. Hierbij dienen we natuurlijk rekening te houden met culturele verschillen (hier kan dit wel eens de gewoonte zijn ;-)) en moeten we afstappen van onze subjectiviteit :-p.

Tijdens de kennismaking met Suriname en al zijn specialiteiten konden we niet anders dan ook het lokale bier (Parbo Bier) eens te proeven :-D. Zo gaan wij onze derde avond tegemoet.

Santé en tot snel!

Ochtendstond heeft goud in de mond, maar niet in Paramaribo (goedemorgen vogels, honden, auto’s, brommers, …). De verfrissende douche maakte dit allemaal goed. Na ons ontbijt trokken we met Sid naar de Telesur winkel om een SIM kaart te bemachtigen (nu kunnen ook wij alle taxichauffeurs bereiken :p). We reden verder door naar de Boerbuitenweg in de hoop drie fietsen te verkrijgen. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen en al snel stonden drie fietsen voor ons klaar. Unu pikin, het fietsbedrijfje, is een stichting die schoolgaande kinderen met of zonder beperking opleidt tot fietsenmaker (bij deze steunen ook wij dit prachtig initiatief).

We sprongen op onze fiets en vertrokken enthousiast op fietstocht doorheen Paramaribo (klein detail: handremmen zijn er niet, hier werken ze met pedaalremmen -> niet gemakkelijk!). Het rijden verliep vlotter en vlotter, tot we de hoofdbanen naderde. Net zoals de auto’s, rijden de fietsen eveneens aan de linkerkant (gezien de beperkte verkeersregels volg je dit dan ook best op om problemen te vermijden ;-)). Ondanks deze regel besloot Jolien, op het midden van een kruispunt, aan de rechterkant te rijden (snuggere Glenn volgde dit niet zo slimme initiatief, GELUKKIG was er Lore nog om ons het linkerpad te wijzen). Over het algemeen kunnen we besluiten dat fietsen in Paramaribo een hele uitdaging is, maar toch veel praktischer dan te stappen.

Op twee dagen tijd konden we al wat kennis maken met de bewoners van Paramaribo (voornamelijk onze buren). Vlak naast onze woning bevindt zich een taxibedrijfje waarop we op aanraden van Daphné en Famke naartoe trokken. We maakte kennis met chauffeur X (vergeten zijn naam te vragen :-p), wat een vriendelijke man. Daarnaast is iedereen steeds fijn in omgang (hand opsteken, ‘goedendag’ zeggen,…). We voelden ons hier meteen welkom.

Na ons bezoek aan Tulip (één van de weinige grote supermarkten –> Supermarktjes uitgebaat door Chinezen komen hier namelijk frequenter voor) konden we onze voorraad voeding en drank inslaan. We besloten om ons eerste potje zelf te koken (dit leek aardig te lukken :-D, enkel de kip baarde ons nog wat zorgen :-p).

Smakelijke groetjes vanuit de Anniestraat!

Gezien de vermoeidheid besloten we geen wekker te zetten. Uitslapen was ons plan (met de nadruk op WAS ;-)). Aangezien glas in mindere mate voorkomt, moeten we ons tevreden stellen met enkele flappende luikjes (het verschil buiten-binnen is dus relatief klein). Bijgevolg kan je binnen meegenieten van de aangename buitengeluiden (lees dus: NIET AANGENAAM ;-)). De Anniestraat ontwaakt = Jolien, Glenn en Lore worden wakker. Het zijn er immers nogal vroege vogels (neem dit maar letterlijk). Verder kunnen we meegenieten van de blaffende honden, rijdende auto’s, knallende brommers (vergelijkbaar met een grasmachine), … . Uitslapen is hier dus ver te zoeken (gelukkig zal dit ons niet zo storen tijdens het stagelopen wegens het vroege uur dat we moeten opstaan).

Eens opgestaan konden we ons huisje volledig ontdekken (met dank aan het daglicht). We merkten meteen enkele opvallende verschillen op, we zetten ze even op een rijtje voor jullie:
– als je het huisje wil binnenkomen of verlaten, reken daar maar een kleine 10min voor (verklaring: veel sloten –> veel sleutels –> wie zoekt die vindt) MAAR safety first :-p!!
– de ruimtes worden van elkaar gescheiden door wanden die niet tot aan het plafond komen ( Resultaat: communiceren met elkaar is mogelijk vanuit elke ruimte, dus ook van op het toilet als je begrijpt wat we bedoelen ;-))
– enkel koud water aanwezig (lekker verfrissend dus :-D)
– de wasmachine staat in de douche (logica????)
– koken was nog nooit zo handig met de 2 aanwezige vuurtjes (maar we redden ons wel ;-))
– we mogen ons gelukkig prijzen met de aanwezige ventilators (toch een beetje verluchting :-D)
– over het algemeen een gezellige stek met een fantastisch terras (chillen vormt hier dus geen probleem ;-))

Na onze ontdekkingstocht in het huisje deed het volgende probleem zich voor: een lege koelkast. We trokken er dus met ons drie op uit, op zoek naar: de dichts bijzijnde bank (lees dus: redelijk ver) om Surinaamse dollars (SRD) af te halen (anders gingen we niet ver komen in de supermarkt ;-)), ETEN en DRINKEN. Bij het verlaten van ons appartement werden we verrast door het aangename bezoek van een salamander (bij deze was dus ook het eerste dier gespot en bijgevolg de eerste foto gemaakt). Aangezien we er toch een stevige wandeling hadden opzitten tot in het stadje, besloten we meteen op sightseeing-tocht te gaan. Als echte toeristen (met het fototoestel in de hand) ontdekten we de stad en de eerste markt. Verse vis wordt hier dus in de buitenlucht verkocht. Wat voor de Surinamers een normale zaak bleek te zijn, was voor ons toch even schrikken. Ook de geur die zich hier verspreidde was niet echt aangenaam, bijgevolg maakten we rechtsomkeer.

Onze wandeltocht gaf ons meteen (al na de eerste 5 stappen :-p) de mogelijkheid kennis te maken met de Surinaamse mannen. Getoeter, gefluit, kusjes smijten, … lijken hier de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig bleef het daar meestal bij en konden we rustig verder stappen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op de regel. Zo kwam er een oude man op ons af die ons vergeleek met het koningshuis van Nederland (dit in de bank vlakbij de bewakers –> zo konden ook zij eens lachen ;-)). Verder hoorden we dat Glenn zich gelukkig mocht prijzen met ‘zijn twee vrouwen’, enzovoort… .

Het terug stappen naar het appartement bleek een hele uitdaging te zijn (warm, teenslippers en de afstand! maakten het des te vermoeiender) waardoor we toch enkele tussenstops moesten inlassen. In de buurt van ons appartement vonden we een Chinese supermarkt (alle kleine supermarktjes worden hier uitgebaat door Chinezen) waar we de eerste noodzakelijke inkopen konden doen. Eens thuis aangekomen installeerden we ons op het balkon. Hier bleven we de rest van de dag hangen (op het Surinaamse ritme).

En wie kwamen we s’avonds tegen in het salon? De salamander. Bij deze doopten we hem tot Sallie de salamander. Hij hielt ons de rest van de avond gezelschap. Later wist Sid ons te vertellen dat het geen salamanders, maar gekko’s zijn die zich schuil houden in de huizen. We zijn dus benieuwd naar de rest van de familie van Sallie!

Aahja niet te vergeten, nadat Jolien en Lore hun genante momentje reeds beleefd hadden, volgde Glenn dit mooi op. Hij moet nog leren het verschil te zien tussen doucheschuim en deo (resultaat: douchegel vanuit de badkamer via de schoenen de trap op tot tegen de muur). De bovenbouw van Anniestraat 46 was bijgevolg gedoopt!

Groetjes!

Bagage ingecheckt, het avontuur kon beginnen.. Alles ging goed, tot ze Jolien’s visum hadden gezien. Ze stuurden haar naar de ambassade in de luchthaven, waar er toch geen vuiltje aan de lucht bleek te zijn (wat een opluchting!). We konden onze tocht in Schiphol (waar het echt een doolhof is) gelukkig weer verder zetten. Na het afscheid kwamen we geëmotioneerd toe aan de passpoortcontrole. De grensbewakers leken dit op te merken en waren zeer vriendelijk (ze probeerden ons precies wat op te beuren). Gezien de situatie kon het niet anders dan mislopen. Lore versprak zich door te vermelden dat we met ons drietjes op stage vertrokken naar Paramaribo (terwijl wij enkel in het bezit zijn van een toeristenvisum). Dit akefietje bleek toch geen verder problemen te geven (buiten het verhoogde hartritme dan).

Onderweg naar de gate sprak een man Jolien aan met het verzoek een foto te nemen. Dit nam ze echter iets te letterlijk op waardoor ze bijna in staat was een selfie te trekken. Gelukkig konden we hem 5 seconden later een foto van hemzelf in de luchthaven overhandigen. Onze eerste goede daad was volbracht met een glimlach op het gelaat!

Wachtend in de gate, kregen we te horen een half uur vertraging te hebben. Aangezien dit nog niet voldoende was, deden ze er anderhalf uur bovenop eens we geïnstalleerd waren in het vliegtuig. Resultaat: 3 knorrige magen (ohja het was al 13u30 en we waren al wakker van 4u). Gelukkig kregen we een koekje ter compensatie (dachten die echt dat we daar genoeg mee hadden?). Maar er was meer: tegenwoordig wordt water geserveerd in yoghurtpotjes (je kan het vergelijken met een doorzichtige petit-gervais zonder aardbeismaak en extreem vloeibaar :-p). Eens de lucht in geschoten (oké, dit is lichtjes overdreven :-p), werd dit probleem ruimschoots aangepakt door ons negen uur lang vol te steken met eten en drank (je hoort ons dus niet klagen ;-)). We konden al kennis maken met het licht pikantige eten, gelukkig waren er de waterpotjes nog!

Negen uur lang zitten in een vliegtuig: hoe vult een mens dat op? Zo deden wij het: slapen (of noem het eerder een poging tot), eten, filmpje kijken, 4-uurtje, nog meer filmpjes kijken en nog meer pogingen tot slapen, en nog eens eten.. Tussendoor konden we ook meegenieten van de interessante verhalen rondom ons (het één wat interessanter dan het andere natuurlijk ;-)). Aan onze rechterkant bevonden zich twee Surinaamse heren. Deze leken hun sociale vaardigheden (waarvoor Surinamers gekend zijn) VOLLEDIG te ontplooien (en nee, dit is niet overdreven). Aan onze linkerkant zat een Nederlandse dame met alleszins meer ervaring dan ons over het Surinaamse land. Dit is voor haar de beslissende reis of ze al dan niet haar verdere leven in dit warme land zal vertoeven. Zij kon ons intrigeren met haar verhalen…

Na een lange reis, kuste het vliegtuig de Surinaamse gronden. Daar we eerst dachten dat de hitte afkomstig was van de nog draaiende motor, bleek dit later niet zo te zijn (jaja, het was de zwoele warmte van dit land). Kent u het gevoel als u in de zoo het gedeelte van de reptielen binnenstapt? Wel, dit kan je vergelijken met de temperatuur en vochtigheid hier ;-).

Voor we naar taxi Sid trokken, moesten we nog een lange wachtrij tegemoet. Na uiteindelijk de grenscontrole gepasseerd te zijn, rolde onze valies de band op (van een perfecte timing gesproken). Wij waren duidelijk niet de enige die stonden te popelen om naar buiten te wandelen met hun valies, we werden net niet aangereden door een familie van het Aziatische type.

De eerste contacten met Sid verliepen vlot. Hij begeleidde ons naar de auto (die gelukkige groot genoeg was om al onze bagage in te proppen). Over bagage inladen gesproken, dook er plots een onbekende man op die spontaan onze valiezen inlaadde. Kwam er ook nog een vriend mee? Toch niet, het was iemand die graag een centje bij wou verdienen.

Het was toch even wennen aan het feit dat de auto’s hier links rijden (een restantje van de Engelse kolonisatie). Al snel herkende we enkele liedjes in de auto (Sid was blijkbaar grote fan van Guus Meeus). Na anderhalf uur rijden gingen we van een meer beboste omgeving met weinig huisjes naar een dichtbevolkte stad. 21u Surinaamse tijd (voor jullie dus 1u s’nachts) kwamen we toe in de Anniestraat te Paramaribo. De huisbazin stond ons op te wachten. Na een korte en zeer beknopte rondleiding konden we alles even laten bezinken. Eens neergeploft in de zetel, kwam de vermoeidheid als een blok op ons af. Niet veel later kon je ons aantreffen in bed. Onder de klamboe (een muskietennet rond het bed, de ene wat kleurrijker dan de andere –> Glenn voelde zich meteen thuis onder het roze net :-p) gingen we onze eerste nacht in.

Slaapwel vanuit Paramaribo!

Jolien, Lore en Glenn

Hallo iedereen!

Ja ja, het is bijna zover! Binnen exact 5 dagen vertrekken wij met ons drietjes naar het toch wel verre Suriname om aan ons avontuur te beginnen. We zijn alle drie bezig om samen de laatste praktische zaakjes in orde te brengen. Het is niet altijd even evident door de examens die momenteel aan de gang zijn, maar natuurlijk is de ervaring die eraan komt een leuke en goede stimulans om naar toe te werken. Eens de examens beëindigd zullen zijn deze vrijdag staat er een weekend klaar voor onze valiezen in te pakken en natuurlijk om afscheid te nemen van onze dierbare ouders, familieleden, vrienden en niet te vergeten onze liefkes! Het zal niet makkelijk worden, maar we worstelen ons er wel doorheen. Hopla en nu gaan wij nog wat verder studeren. Tot binnenkort!