Donderdag vierden de Chinezen over heel de wereld Chinees Nieuwjaar. Aangezien hier veeeeeel Chinezen zijn, konden ook wij meegenieten van een vrije dag. Zoals het in België de gewoonte is, staat zo’n dag gelijk aan uitslapen. Nu werd dat wel lichtjes gehinderd door het vele vuurwerk dat werd afgeschoten. Ze begonnen omstreeks 20u woensdagavond tot 20u donderdag (overdag –> logica??). Bij deze dachten we dan maar verder te gaan uitrusten aan een zwembad (zalig!). Samen met Stefanie en Roy genoten we van een heel warm zonnetje en het verfrissende water. Op het einde bleken we allemaal rood/bruingebakken te zijn (de ene wat roder dan de andere ;-)). Dat bruine kleurtje komt hier dus helemaal goed! 😉 Na eens goed gezwommen te hebben, was het alweer tijd om onze lege maagjes te vullen. We gingen voor het eerst eten in de Warungs aan de Waterkant (hoe toepasselijk ;-)). Raad eens wat wij te eten kregen? Bami, nasi, kip, kousenband en pindasambal (surprise :-D). De tijd leek voorbij te vliegen (echt zo plezant is dat hier :-D), maar toch geraakten we net op tijd op onze salsales (die een uurtje vervroegd was). Ook nu weer konden we onze benen, armen, heupen (ons hele lichaam :-p) laten meebewegen op het ritme van de salsa. We konden er maar niet genoeg van krijgen, dus besloten we onze leuke dag af te sluiten in Havana Lounge. Samen met Stefanie, Roy, Nele, Ruth en de verschillende salsaleraars maakten we er een swingende avond van! :-p Het principe in Havana ziet ar als volgt uit: van 23u tot 2u latin-dance (salsa, …) en nadien commercieel. Gezien het leuke feestje bleven we net iets langer plakken dan verwacht (oepsie, pas om 5u30 in ons bed). Het opstaan vrijdagochtend (6u45 –> werd 7u) verliep bijgevolg niet van een leien dakje. Gelukkig maakte het fietstochtje ons wat wakkerder en dachten we met volle moed aan onze educatieve (materiaal maken) ochtend te beginnen. Daar dacht Gouden Hart natuurlijk anders over met de twee ‘zieke’ juffen (wat een timing!). Dan maar juffie en meester spelen (byebye educatieve dag! :-p). Vrijdagnamiddag brachten we bijgevolg door in ons bed (mmm, lekker chill volgens de Hollanders/Surinamers :-p). s’ Avonds ontbrak ons de moed om te koken dus reserveerden we een tafeltje bij Zus&Zo (handig als je daar je connecties hebt ;-)). Na weer heerlijk gegeten te hebben, fietsten we huiswaarts.

Aangezien Jolien haar fototoestel besloten had om de geest te laten, werd het zaterdagochtend een uitstapje naar de Ma retraite mall voor een nieuw fototoestel (Yes, we kunnen weer foto’s trekken!). Na nog een tussenstopje in de Steps en weer slippers (paar nummer 3 en 4) gekocht te hebben, kon haar ochtend niet meer stuk. Even voor de duidelijkheid: de Steps is DE schoenwinkel hier in Suriname (een echt paradijs voor schoenenliefhebbers –> we vragen ons al af hoe we dat allemaal mee naar huis krijgen ;-)). Lore en Glenn begonnen alvast met de huishoudelijke taken. Kleren wassen, huisje kuisen (poetsen voor de Hollanders) en de onderburen onder water zetten (oepsie!). Om één of andere reden lekte het bij onze onderburen water (hmm, waar zit dat gaatje in onze vloer? :-p). Bij deze werd het kuisen gestaakt. s’ Avonds hadden we afgesproken met twee Hollandse meisjes (die ook volgend weekend mee op trip gaan) om kennis te maken. Aangezien we daar wat vroeger waren, bestelden we alvast iets om te drinken. Al snel werden we vergezeld door een jongeman (bleek 23 te zijn) met een rechtszijdige verlamming. Hij vertelde ons over het tragische ongeval 6 jaar geleden toen hij werd aangereden op de brommer. Verder bleek hij van mooie vrouwen en saté’s met veel pindasaus te houden. De ‘kapoen’ (dit leerden we hem) toonde ons het verleidingstrucje ‘het knijpje’ in de arm (toch niet zo succesvol ;-)). Met een lekkere cocktail genoten we van een gezellige avond samen met Lonneke en Juul.

Zondag werd een echt schoolwerkdagje!

Ondertussen blijft de tijd maar voorbij vliegen. Moesten we kunnen, zouden we hier zeker langer blijven zoals de meeste hier (wij lijken bij de enige te zijn die slechts 3 maanden in Paramaribo vertoeven). Dus: tijd, vlieg alsjeblieft niet te snel voorbij, we hebben nog zoveel te beleven!

Groetjes!

Maandag en dinsdag gingen we individueel aan de slag met de kinderen. Ondertussen beginnen de kindjes ons goed te kennen en moeten we regelmatig aanhoren of ze met één van ons mogen meegaan. Spijtig genoeg moeten we steeds enkele kindjes teleurstellen (ooooh :-(). De lokaalproblemen blijven zich natuurlijk wel voordoen…

Dinsdagnamiddag oefenden we met de gepaste muziek onze salsapasjes in (van achter naar voor, van links naar rechts, en draaien maar!). Al zeggen we het zelf: oefening baart kunst! Dit was dan ook te merken tijdens de les dinsdag. Er kwamen weer wat pasjes bij die we redelijk snel onder de knie hadden (zelfreflectie op en top :-D). Nu wordt het toch wel duidelijk wie het salsaritme in de benen heeft (en wie NIET). Zo dansen Lore en Jolien geregeld met een houten plank (stijfheid alom), met iemand die net niet in staat is onze armen en handen te breken, iemand die het steeds bij hetzelfde pasje houdt, … Daarnaast hebben we niet te klagen over de verschillende dansleraars, de mannen die een handje komen helpen en Glenn (want ojaa, geloof het of niet, Glenn is een goede salsaleider –> wordt ook bevestigd door andere meisjes). Zo heeft Glenn ook af en toe pech bij de dames: te klein, te kleine pasjes, geen beweeglijkheid, te rond (te veel bara’s gegeten :-p), … . Zoals je dus tussen de lijntjes kan lezen, genieten we er volop van. 😀

Vanaf maandag werkten we al naar carnaval toe door elke ochtend ‘Lief klein konijntje’ met de kinderen te zingen en te dansen tijdens de ochtendgym. Vandaag was het dan zover: het grote carnavalsfeest op de Gouden Hart school. Alle kinderen kwamen verkleed naar school toe. Vele verschillende personages wandelden de schoolpoort binnen (lees dus: lopen): spiderman, prinses, vlinder, dokter, ninja turtle, tijger, psy, leger, politieagent, ridder, piraat, … maar superman stak er met kop en schouders bovenuit. Ook wij deden mee met de gekte die er in de school heerste (al zeggen we het zelf: de stagiaires zorgden toch wel voor de gekke tussendoortjes). Verkleed als jongen (Lore en Jolien), als meisje (Glenn), als SuperSanne, als bouwvakker, met zwemoutfit en als buikdanseres dansten, zongen, sprongen, gierden, brulden, … we de ochtend rond. Zoals op elk Surinaams feestje, was er ook weer een hele hoop eten aanwezig. Worstjes, bara, gevulde eieren, gefrituurde snacks, ijsjes, cake, cupcakes, chips, snoep, donuts, stroop, sap, pannenkoeken, en nog veel meer vulden de maagjes van de kinderen (en die van ons :-D). Naar onze mening werd dit wel wat vroeg op de ochtend gegeven (lees: 9u30)

Gekke groetjes!

Donderdag staat gelijk aan salsa. Met veel goede moed en goesting trokken we naar salsales 2. Na een korte herhaling van vorige les (wat ongeveer lukte :-p) volgde een volgende, weliswaar pittigere les. Draaien, draaien, draaien…daar kwam het op neer (de ene natuurlijk wat moeilijker dan de andere ;-)). De les was voorbij voordat we het wisten en onze draaien bleven maar achter, dus bleven we ook deze keer langer hangen dan verwacht (lees dus: 2u) om de moves onder de knie te krijgen (nu hebben we ze nog altijd niet helemaal onder de knie :-p).

Vrijdag besloten we uit eten te gaan in de Gadri (reden: geen zin om te koken). We namen de taxi aangezien we nadien in het stad gingen blijven hangen. Na een kort ritje volgde het moment van de betaling. Daar we niets kleiners mee hadden dan 50 SRD, kon de taxichauffeur (onze buurman) ons niet terugbetalen. Na wat gemompel, reed de auto weer achterwaarts (hmm, naar waar gaan we nu??). Zonder veel uitleg (het enige wat we verstonden was ‘Ron’) reed hij naar het tankstation wat verderop waar we onze 50 SRD konden inwisselen (de link met ‘Ron’ blijft nog steeds een vraagteken :-p). Daar we in het verleden al vaker nadien betaalden (wegens problemen met wisselgeld van de chauffeurs), snapten we niet goed waarom deze man zo moeilijk deed. Volgens hem had hij het geld meteen nodig (vreemde zaakskes!). Uiteindelijk geraakten we toch in de Gadri (smullen maar :-p). Mits een beperkte kaart (de helft bleek niet beschikbaar te zijn :-p), aten we onze buikjes rond met rijst (heeeel veeel rijst –> gelijk twee verdiepingen hoog met daarop nog eens kip en kousenband :-p).

Onze volgende halte was de bovenverdieping van t’Vat = salsaruimte. Hier spraken we af met twee andere meisjes van de salsa om onze moves in te oefenen. Veel inoefenen deden we niet, aangezien we als beginnelingen serieus uit de boot vielen. Dan maar goedkope cocktails drinken (jaja, Valentijn heeft zo zijn voordelen ;-)). Aangezien we nog niet zoveel gedanst hadden, en dit wel het plan van de avond was, gingen we door naar de Touché, de oudste en één van de bekendste dansclubs van Paramaribo. Naast veel toeristen, troffen we er ook Surinamers aan. Jaja, die Surinamers kunnen er wat van (wat een moves, battles, …)! Na een leuke nacht namen we de taxi weer huiswaarts. We werden vergezeld door een vriendelijke (licht bechonken) Hollander die alleen naar huis moest (aangezien zijn vrienden al weg waren). Gedurende de hele rit probeerde hij de chauffeur ervan te overtuigen ons een spotprijsje (taxi’s zijn s’ nachts redelijk duur en durven wel eens doorrekenen) aan te bieden aangezien we niet zo ver van elkaar woonden. Volgens hem woonden wij in de Annawakkastraat (een combinatie van de Anniestraat en zijn straat). Na een hele discussie die best wel grappig was van op de achterbank gezien, slaagde de jongeman er niet in korting te krijgen. Wanneer hij afgezet werd, dankte hij de taxichauffeur voor de heel gezellige rit en stond hij erop om ook ons deel te betalen (hij duldde geen tegenspraak :-p). Dank aan de vriendelijke Hollander (Henri Koekoek).

Vorige week gingen we naar de Zus en Zo waar we Stefanie leerden kennen (Belgische stagiaire die toevallig ook op onze vlucht zat). Zaterdagnamiddag nodigde ze ons uit om gezellig te relaxen aan het zwembad (woehoew, iemand gevonden met een zwembad!! :-D). Na de Plutostraat drie maal op en af gereden te hebben, vonden we dan toch de woning voor een verfrissende duik (het deed deugd!). Aangezien ze in de Zus en Zo werkt en wij geen eten meer in de koelkast hadden liggen, besloten we om uitgebreid te gaan eten (hapjes, hoofdgerecht en dessert: mmmm). s’ Avonds kwam een groepje Fransen er improvisatietheater opvoeren. Dit bleek duidelijk niet ons ding te zijn ;-). Voldaan en dik gegeten reden we huiswaarts en kropen in ons bedje.

Zondag gingen we inkopen doen in de Tulip en op de Tourtonnemarkt (koelkast was nog steeds leeg: oooh). We kochten wat plaatselijk fruit (eindelijk wat anders dan appels) zoals manja’s (mango’s voor ons ;-)), passievruchten, mandarijnen, appelsienen en bananen (mmm, lekker gezond ;-)). Verder werkten we wat voor school (omdat het moet :-p). Met chocomelk en koekjes in de hand, schreven we dit blogbericht naar jullie aan de andere kant (hahah, goeike :-p).

Slaapwel!

Gezien de vele lokaalproblemen, gaven we afgelopen vrijdag een groepstherapie. Aan de hand van een liedje leerden we de kleuters een juiste houding, pengreep en bladligging aannemen. Ze deden heel goed mee (los van J. die liever zijn eigen zin doet :-p) waardoor ze een dikke pluim verdienden!

Na de speeltijd gingen we gymmen (olee :-D). De juffie’s vroegen of we de gymles wouden overnemen. Die vraag hadden we al wat voelen aankomen, waardoor we reeds ingepland hadden de les over te nemen. Mits luid praten (lees: roepen), veel herhalen, af en toe eens boos te worden, brachten we onze eerste gymles tot een goed einde (deze keer hadden de kinderen wel wat gesport ;-)). Na de gymles van de jongste groepen, bleven we wat langer om eens een kijkje te nemen bij de oudere groepen. Al snel werden we gepromoveerd tot medespeler van de basketbalwedstrijd. De juffie’s legden uit dat de kinderen moeten leren passen naar elkaar, zeker naar de twee juffie’s (Lore en Jolien) aangezien zij groter zijn en dus meer kans hebben om te scoren (oeps, toch niet :-p). Daar we de namen en kinderen nog niet kenden, pasten we ook nog eens meermaals naar de andere ploeg (nog meer oeps!). Al bij al speelden we een lekker partijtje basket! 😀 Bezweet en vermoeid keerden we in het sardienendoosje terug naar school.

Zoals jullie allemaal wel weten, was het zaterdag Valentijn. Aangezien Surinamers graag een feestje van alles maken, doen ze dit ook op Valentijn. Kinderen gaven koekjes en rozen op school en de juffen van groep 3 bleven niet achter. Na schooltijd kregen alle juffie’s en Glenn een bik in de vorm van een roos. Na elkaar een Happy Valentine gewenst te hebben, trokken we naar het shoppingcenter. Ook hier stond alles in het teken van Valentijn. We kregen zelfs korting bij de aankoop van sommige artikelen. Verder ontbraken de rozen, beertjes, hartjes, snoepjes, … in de standjes niet!

Naast al de lokaalproblemen op school hebben we jullie ook goed nieuws te melden: wij zijn ingeschreven voor de basiscursus Salsa. Via een andere stagiaire op school, belandden we in de salsales. Daar we eerst een beetje onzeker waren (los van Jolien :-p) om deze uitdaging aan te gaan, bleek het na de eerste les helemaal ons ding te zijn. We besloten dus ons meteen in te schrijven voor de hele basiscursus Salsa (die een maand duurt). Natuurlijk moeten we voordat we hiervan een certificaat kunnen bemachtigen, een examen afleggen (nooit gedacht dat we dat hier nog zouden moeten doen :-p). Wel spannend natuurlijk en een extra stimulans om regelmatig te oefenen. Aangezien de cursus al begonnen was bij aanvang van de maand februari, zijn wij gestart met les 3. In het begin was het wat onwennig maar we pikten toch relatief snel op. Het positieve hieraan was dat wij nadien een privéles kregen met al de basisstappen. Basic, slide, cross-over, hoek… (even vergeten :-p), right and left turn klinken als muziek in de oren! 😀 Eerst oefenden we deze stappen individueel, nadien met partner (wat duidelijk wat moeilijker bleek te zijn ;-)). Al bij al brachten we onze eerste les tot een geslaagd einde en kijken we al uit naar donderdag! Btw: elke dinsdag en donderdag van 20u tot … bevinden we ons in de salsales op een prachtige locatie!

Nog even de pasjes herhalen voor we gaan slapen (toch wat moe na deze dag ;-)) en tot snel!

Na al de kindjes getest te hebben op schrijven (met de KOEK) en rekenen (eigen assessment opgesteld), dachten we vandaag van start te gaan met de individuele therapie (mat de nadruk op ‘dachten we’). Woensdag komt de logopediste langs waardoor we al 1 lokaal moeten afgeven. Dan maar proberen Claudia haar lokaal in te palmen, zonder succes deze keer (oorzaak: oudergesprek). De laatste optie was dan maar om ons te verspreiden op de speelplaats. Met stoel, bank en materiaal in de hand, installeerden we ons onder de palmboom, achter de muur en naast de geparkeerde auto’s. Zoals verwacht is deze omgeving niet optimaal: lawaaihinder van de straat, geen airco, omgeving die niet gekoppeld wordt aan leren, en natuurlijk de weergoden die ons niet altijd goed gezind zijn (na dagen niet geregend te hebben, begint het toch niet te druppelen zeker). Gelukkig konden we al snel weer in Claudia haar lokaal. Resultaat: stoelendans (deze keer van de tuin naar Claudia haar lokaal) en WEER tijdsverspilling. Even een korte beschrijving van onze locatie: naast Claudia haar lokaal bevindt zich de rustruimte (of noem het eerder ‘ik-heb-een-woede-uitbarsting-lokaal’) die regelmatig bezocht wordt door een tweetal kindjes. De ene moment is de ontlading net iets groter dan de andere, met al het krijsen, kloppen, stampen, roepen, … tot gevolg (ideaal als je je hiernaast bevindt). Na al het gereis met de banken, moest ons ook dit nog eens overkomen. Bij deze konden we niet anders dan de therapie te staken. Zelfs wij verschieten van het lawaai en geklop in de ruimte ernaast, onmogelijk dus om hier een kind te laten werken. In plaats van elke 5 kindjes te hebben gezien, zagen we er slechts 2. Wat een dag! Na dit gebeuren zullen we ons eerder opgestelde planning moeten wijzigen, zeker op woensdag en vrijdag gezien het bezoek van de logo (wat gelijk staat aan een lokaal afgeven). We zijn dus aan het brainstormen om op die dagen groepstherapieën, extra begeleiding in de klas, ontwikkelen van educatief materiaal voor de juf, … te voorzien. We hopen er snel uit te geraken en volgende dagen meer succes te hebben met de lokalen.

Boefers…zo voelen we ons wel na dit weekend! Het begon allemaal vrijdagavond in t’Vat. Daar wij geen zin hadden om te koken en om 19u30 op het verjaardagsfeestje van Karen moesten zijn, gingen we uit eten. Op die manier konden we weer wat kennis maken met de Surinaamse keuken, die vooral bestaat uit bami, nasi, kip en kousenband (heel lange bonen ;-)), afgewerkt met sambal (heet in de mond!). Na onze maagjes rijkelijk gevuld te hebben, reden we door naar Sid en Karen. Waren we toch niet even vergeten dat Surinaamse families (Sid is van Marrokaans-Indische afkomst) zeer gastvrij zijn, waardoor er ook een berg eten aanwezig was. Van zoete lekkernijen tot een volledige maaltijd met bami, nasi, kousenband, kip en pindasambal (klinkt ons bekend in de oren ;-)). We konden dan ook niet anders dan hiervan eens te proeven (ooh zo lekker allemaal!). Naast het vele eten, bleef ook ons glas steeds gevuld (drinken en eten à volenté dus ;-)). We kwamen ook wat meer te weten over de Surinaamse gewoontes op feestelijke gelegenheden. Zo draait een feestje vooral rond eten, het belangrijkste is dat de gasten met een gevulde maag naar huis trekken. Ook gebeurt het vaak dat de gasten eten mee naar huis nemen, wat blijkbaar ook een normaliteit is in restaurants (handig om weten gezien de grote porties ;-)). We genoten van een gezellige avond met de familie van Sid en Karen, de juffie’s en stagiaires van Gouden Hart. Zo konden we ook hun wat beter leren kennen. Met opgeblazen buikjes en een open broek (in Lore haar geval :-p) fietsten we weer huiswaarts (wat duidelijk trager ging dan anders :-p).

Na zaterdag wat gewerkt te hebben voor school en enkele huishoudelijke taken afgewerkt te hebben, besloten we s’avonds iets te gaan drinken. Een eerste stop bij de ZusEnZo werd niet zo’n succes wat betreft cocktails (nogal zielig om aanzien ;-)), dus gingen we verder naar onze vertrouwde cocktailbar. Ook nu weer werden we verrast door de heerlijke smaken (mmmmm!!).

Vlak voor ons vertrek bij Karen en Sid vrijdag, werden we uitgenodigd door de mama van Sid om zondag een viering in de moskee bij te wonen. Met ‘we’ bedoelen we ‘Lore en Jolien’ (aangezien mannen hier niet toegelaten zijn). Zondagochtend kwam Sid ons ophalen en zette ons af bij de moskee. We kregen elk een hoofddoek die we gedurende de viering droegen. Zoals we reeds verwacht hadden, kregen we ook hier eten en drinken. Deze keer waren we echter wel wat beter voorbereid (amper ontbeten ;-)). Bij aanvang kregen we een doosje met typische lekkernijen (bara, soesje, …), alsook op het einde eentje met bami, kip, kousenband en sambal (verassing :-p). Gelukkig dat we dit zeer lekker vinden (anders zouden we met een probleem zitten! ;-)). Verder kregen we ook champagne (zonder alcohol weliswaar) en frisdrank (om die sambal door te spoelen :-p). Tijdens de viering luisterden we naar verschillende zusters die gebeden kwamen opzeggen (eerder zingen dus) in het Ordoe. Wanneer de mama van Sid (zij blijkt een belangrijke rol te hebben in de moskee) aan het woord kwam, zorgde ze voor de nodige vertaling en extra uitleg voor ons, waardoor we ons helemaal welkom voelden. Ook de andere vrouwen in de moskee waren zeer vriendelijk en gastvrij naar ons toe. Onze eerste ervaring met een islamitische viering was dus zeker geslaagd!

Eens thuisgekomen, bleven we hier de rest van de dag hangen. We probeerden een eerste planning op te maken rond stage – uitstappen (moeten hierbinnen toch een mooi evenwicht zien te vinden ;-)) en brainstormden wat over therapiemogelijkheden met de kinderen in Gouden Hart. Na nog niet voldoende gegeten te hebben, gingen we pannenkoeken bakken. Het deeg was zo gemaakt (home-made! :-D), het bakken duurde toch wat langer (lees dus: ongeveer 2u). De oorzaak hiervan zijn de te trage vuurtjes en het gebrek aan een tweede pan (en de enige pan heeft dan nog is zijn gebreken ;-)). Al bij al kregen we wel een geslaagd resultaat. Voor herhaling vatbaar, mits wat meer geduld. Omdat het de moeite niet was om er te blijven bijstaan (dus wij weer met heel wat andere dingen bezig waren), resulteerde dit in twee aangebrande pannenkoeken (goed bezig! :-D).

Na een GEVULD 😉 weekend kruipen we onder de lakens om morgen weer fris aan een nieuwe stageweek te beginnen!

Slaapwel!

Zoals reeds gedacht, trokken we de rest van de week met bank, stoel en doos materiaal in de hand van het ene lokaal naar het andere:

– Woensdag = lucky day: Claudia moest niet in haar bureau zijn, bijgevolg werd dit het tijdelijke ergolokaal
– Donderdag: gezien de logo op woensdag en vrijdag langskomt, maakten we hiervan gebruik om s’morgens dit lokaal in te palmen
– Vrijdag: poging om dit opnieuw te doen (nog voor de logo er was) mislukte tot onze grote spijt –> dan maar opnieuw bij Claudia geprobeerd (zij was niet aanwezig tot 9u30) –> gelukt!

Aangezien we de testen (KOEK voor schrijven en een handelingsassessment voor rekenen) nog ‘samen’ afnemen, zodat we elk een beeld kunnen vormen van de kinderen, bleek ons lokaalprobleem snel opgelost te raken. Vanaf volgende week beslissen we wie welke kinderen zal begeleiden waardoor we ook elk apart van start gaan. Dat wordt nog puzzelen met het lokaalgebrek, de speelplaats zal onze enige optie zijn…

Vanaf nu zijn Lore en Jolien geen juffen, maar ‘juffie’s’ (zo noemen de juffen hier :-D). Ook leerkrachten onderling spreken over ‘juffie’. Juffie Lore, juffie Jolien en meester Glenn zijn er alvast klaar voor. Na deze eerste week merken we dat de kinderen ons meer en meer gewoon worden. s’ Morgens worden we meteen ingepalmd op de speelplaats. Benieuwd hoe lang dit nog zal duren eens we met de therapieën van start gaan, want ook bij ons zullen ze moeten werken. 😉

Samen met juffie Karen, staan we in voor de organisatie van het carnavalsfeest op school. Eens benieuwd hoe dit er hier zal uitzien! 😀 We vragen ons af of er op deze dag ook vuurwerk zal worden afgeschoten. s’ Avonds horen en zien we regelmatig vuurwerk in onze omgeving (elke gelegenheid wordt hiermee zeker gevierd?). Het zal hier dus waarschijnlijk legaal zijn (moeten eens bekijken of dit ook bij De Chinees af te halen is :-p). Zo werden we s’avonds eens opgeschrikt door een harde knal die leek uit onze tuin afkomstig te zijn (zo dicht dus!). Niet fijn wanneer je zachtjes aan het indommelen bent. 😉

Zoals we al gezegd hadden, start de school met een kleine ochtendgymnastiek (met de nadruk op klein). Iedere dag is er een andere leerling hiervoor verantwoordelijk en komt die voor de groep te staan. Bijgevolg is de beweging ‘appels plukken’ zeer populair (vrij ironisch als je weet dat hier geen appels groeien ;-)). Naast deze fysieke inspanning (wat je inspanning kan noemen), krijgen de kinderen ook één keer per week gym op vrijdag. Met het sardienenbusje trekken ze naar de sporthal (3 straten verder). Na wat gerend te hebben en een mini-oefening, was het al tijd om terug te keren (klein misverstandje: te laat vertrokken). Ook deze les verliep nogal choatisch en zonder materiaal, waardoor je het niet echt gymmen kon noemen. Hier proberen we volgende week verandering in te brengen (lang leve de chiro-spelletjes!).

Onze planning voor vrijdag viel lichtjes in het water aangezien de juf van groep 3 later kwam opdagen. Bij deze werden we gepromoveerd tot juffie’s en meester van groep 3. Dan maar wat improviseren (gelukt :-)). Eens juffie D. aankwam, maakte ze meteen rechtsomkeer. Even later kwam ze opnieuw binnengewandeld, waarop we besloten onze plannen verder te zetten. Dit leek precies de normaalste zaak van de wereld te zijn (toch even wennen).

We sloten onze eerste stageweek af met de verjaardag van twee juffie’s (waaronder die van Karen). Met het hele team aten we heerlijke röti (gemaakt door twee andere juffie’s). Mmmmmm! Een verjaardag wordt hier toch veel grootser aangepakt dan bij ons (zowel door de leerkrachten als de leerlingen). Van een gezellige bende gesproken!

Ons werd verteld dat de leerkrachten om 7u30 verwacht worden op school en dat de lessen van start gaan om 8u. Gezien het maandag onze eerste dag was, kwamen al toe om 7u15 (toch wat bezweet na ons fietstochtje –> ze raadden ons meteen aan het volgende keer wat rustiger aan te doen :-p). Vele leerkrachten snappen toch niet echt waarom we de weg met de fiets afleggen (in dit verkeer is de auto nu ook niet het veiligste vervoersmiddel ;-)). Gezien we ons bevinden in Suriname kwamen de meeste leerkrachten dus aan tussen 7u30 en 8u (dat ritme hier toch ;-)). Om 8u gaat het fluitsignaal (meermaals) af en verzamelen de kinderen per klas. Elke maandag starten ze met het zingen van het volkslied in het Surinaams (‘Chinees’ voor ons ;-)) en het Nederlands. Na een korte ochtendgymnastiek gaat elke groep naar zijn klaslokaal (het ene overduidelijk wat groter dan het andere –> logica?). Zowel maandag als vandaag hebben wij geobserveerd in de kleuterklas (groep 2) en het ‘eerste’ leerjaar (groep 3). Wij zullen ons de komende tijd dan ook focussen op deze twee groepen. Over het algemeen kunnen we onze eerste ervaringen omschrijven als volgt:

– gedragsproblemen, mentale beperkingen, autisme, ADHD, syndroom van Down, concentratie- en aandachtsproblemen, … –> bijgevolg heel veel schrijf- en rekenstoornissen!
– klassen niet in verhouding met het aantal leerlingen –> kan nogal druk worden!
– beperkt aantal lokalen –> bijgevolg vragen we ons nog steeds af waar we gaan kunnen zitten met de kinderen (op de speelplaats dan maar?)
– werkblaadjes onvoldoende gestructureerd (groep 2 heeft hetzelfde werkboekje als groep 3) –> het blijft ons nog een vraag in welke volgorde de leerstof aangeleerd wordt
– ze bieden de aanwezige structuur onvoldoende aan –> een geïndividualiseerde, gestructureerde aanpak is zeker nodig

Kortom, voor ons was dit een chaotische ervaring. We zien echter wel veel mogelijkheden ter verbetering en verandering van de werking. Via de individuele aanpak zullen we dit zo goed mogelijk proberen na te streven.

Na school gingen we op zoek naar verder aanvullend en nodig materiaal:

– schriftjes om observaties per kind in te noteren zodat we een goede werking kunnen bewerkstelligen
– mappen om werkblaadjes in te verzamelen
– potloden, gommen en slijpers
– nodige kopies gemaakt (assessment, werkblaadjes, …): ook dit gebeurde op het Surinaamse ritme –> ‘no spang’ copy center 😉

Hetgeen wij nodig hebben tijdens de ergotherapie zullen we volledig bekostigen met het geld dat we hadden ingezameld met onze wafelbak. Ook in België kochten we hiermee reeds een deel van materiaal aan (MAB-materiaal voor het rekenen, schrijfhulpstukken, stikkers, kleurpotloden, stiften). Nogmaals bedankt voor jullie steun! Het ingezamelde geld komt zeker van pas!

Vanaf morgen zullen we de kindjes individueel uit de klas halen om hun niveau te bepalen en zo een behandelplan op te stellen. We zijn eens benieuwd hoe dat gaat lopen mits de afwezigheid van een lokaal. 😉

We houden jullie op de hoogte!

Zaterdag begonnen we de dag met een uitstap naar de Tulip, de grote supermarkt (reden: lege koelkast). Deze keer hadden we meer keuzevrijheid (vorige keer leek de halve frigo leeg te zijn!). We vonden er zelfs charcuterie dat er goed uit zag (we kregen op slag honger ;-)). Na twee weken toast met confituur, kaas, choco en muizenstrontjes gegeten te hebben als middageten, vonden we nu salami, hesp en vleessla (wat een feestmaaltijd :-D). Ook wisselden we de droge toast in voor een knapperig stukje stokbrood (nog meer jeeeeeej :-D). Ook konden we niet weerstaan aan de Bounty, Mars en Snickers die aan de kassa lagen (gniffel gniffel 😀 — > ondertussen verorberd tijdens het schrijven van dit blogbericht). Een nieuwe wereld ging voor ons open! Ook hier wordt je extra in de watten gelegd aan de kassa. Je hoeft je kar niet eens zelf uit te laden, nog in te laden (wat een luxe –> bijgevolg staan hier ook 3 werknemers per kassa –> enkel de vierde man ontbreekt: diegene die de rekening betaald :-p).

Na onze feestmaaltijd en even gerust te hebben (bekomen van al dat eten) trokken we de winkelstraten van Paramaribo in. Ook dit was weer een hele beleving. De kledijwinkels (niet echt onze smaak ;-)) worden hoofdzakelijk uitgebaat door Chinezen (ze duiken hier overal op :-p). Hoe ziet zo’n winkelbezoek eruit?
Stap1: wij wandelen de winkel binnen
Stap 2: werknemer voor de toonbank merkt dit op, werknemer aan de kassa blijft zitten
Stap 3: wij wandelen op ons gemakje verder
Stap 4: werknemer kiest wie hij gaat achtervolgen
Stap 5: werknemer zet de achtervolging in…
Stap 6: weeral een achtervolging, wij naar buiten!                                                      Gezien alle winkels er hetzelfde uitzagen (de typische Westerse, goedkope namaakkledij), kwamen wij van een kale reis terug.

Door de warmte moeten we ons op tijd en stond eens verfrissen. Een terrasje was dus zeker op zijn plaats. Daar zittende, werden we vergezeld door een man die ons wist te vertellen dat hij op straat leeft. De vriendelijke man was er van overtuigd dat hij kon zingen als Elvis Presley en acteren als James Bond. Bijgevolg kregen wij een voorsmaakje van zijn zangtalenten te horen (de man kon best wel goed zingen –> zo een ‘grain’ in zijn stem :-p). Nadien wou hij onze aardrijkskundige kennis even uittesten (de Europese landen wisten we zo liggen, over de iets verdere landen moesten we wel even nadenken). Bij deze gaf hij aan slimmer te zijn als ons. De Amerikaanse man (we praatten voor het eerst Engels) hoopte het dus te maken in Amerika. We gunnen hem alle geluk van de wereld toe na dit gezellig gesprek!

s ‘Avonds gingen we een muzikale avond tegemoet. We werden meegevraagd door Sid en Karen naar een optreden van zijn zwager (schoonbroer ;-p). Naar Surinaamse gewoonte werden we een halfuurtje later opgehaald dan afgesproken (in ‘no spang’ Suriname storen we ons daar niet aan ;-)). De Pakistaans-Indische muziek wist ons wel te bekoren. Het leuke ritme gaf ons zin om te bewegen (we begrepen dan ook niet goed waarom dit een zittend concert was). Sid wist ons te vertellen dat op dit soort muziek wel gedanst wordt, maar aangezien er religieuze teksten werden gezongen (Ordoe verstaan we nog net niet ;-)), zou dit niet gepast zijn. De hele avond werd er Ordoe gesproken en gezongen, gelukkig zorgde Sid af en toe voor een vertaling (handig! ;-)). Tussen al de traditioneel opgeklede mensen (Marokkaans-Indisch –> Suriname herbergt heel wat culturen), vielen we als blanken in nette kledij wel wat op. We aten er typische gerechten (röti, kipbal, kipsaté met pindasambal en bara) en ontmoette er de familie van Sid (inclusief de zanger :-D). Stuk voor stuk zeer vriendelijke mensen. We sloten de avond af met een ijsje en een nachtelijke sight-seeing tocht door Paramaribo (inclusief de grote brug over de Surinamerivier). Bedankt aan Sid en Karen voor de leuke avond!

Zondag namen we een rustdag en brainstormden we wat over stagemogelijkheden (vanaf morgen begint het stage-avontuur :-D). Bij deze hadden we ook tijd om de planten die we vrijdag meekregen op de plantage te koken in heet water. Eens afgekoeld wreven we onze benen (die vol muggenbeten staan) in. Tot nu toe zonder succes (de jeuk tegengaan blijft een verloren strijd). Morgen nog eens proberen!

Slaapwel!