Vrijdag was het dan zover: onze laatste salsales, of noem het eerder salsa-examen. 😉 Na nog wat geoefend te hebben, konden we weer voor de jury verschijnen. Deze keer hadden we meer geluk: slechts 2 juryleden en geen extra publiek (toch al wat minder stresskes ;-)). Na zowel individueel als met partner gedanst te hebben, mogen we jullie mededelen geslaagd te zijn voor de intermediate cursus (woehoew :-D). Spijtig genoeg kunnen we niet van start gaan met de advanced cursus, aangezien we binnenkort alweer naar België terugkeren (boe :-(). Al bij al kunnen we terugkijken op twee swingende maanden. En geloof het of niet, ondertussen kunnen wij toch al wat salsa, merengue en bachata dansen (beter dan we ooit konden verwachten :-)).

Hieronder een voorsmaakje van de muziek waarop gedanst wordt:

Salsa:

Merengue:

https://www.youtube.com/watch?v=3dX-_thQ5VA

Bachata:

Veel luisterplezier (wij zijn er alvast grote fan van!)! 😉

Vandaag (donderdag 26 maart) hebben we het welbefaamde kinderboekenfestival bezocht met de kinderen van Gouden Hart en de ooo zo inzetbare leerkrachten. Aangekomen op school wist C. al te vertellen dat ze zich vergist had van uur, resultaat een uur later vertrekken dan gepland.

Op voorhand werd er bekend gemaakt wie van de leerkrachten welke kinderen kreeg toegewezen. Wanneer het tijd was om te vertrekken, kwamen de kinderen heel enthousiast naar ons gelopen (wij hadden voornamelijk kinderen uit groep 3). De bus die op Surinaamse tijd arriveerde, bracht ons naar het kinderboekenfestival. We werden goed ontvangen en geleid naar de plek waar de eerste activiteit ging doorgaan (in totaal waren er 3 activiteiten gepland voor deze groep).

Activiteit 1:
Een korte uitleg over hoe de activiteit eruit zag: Er werd een verhaaltje over een kikker verteld, een vindt-de-kikker-spelletje gespeeld en daarna eten. Ja dat laatste was niet in de activiteit inbegrepen, maar de kinderen besloten even om hun brooddoos te nemen. De leerkrachten vonden dit de normaalste zaak van de wereld en deden gezellig mee vanop hun stoel (waar ze vanaf seconde één zijn gaan op zitten en niet meer zijn afgekomen). Jullie kunnen al raden, wie stond er weer in voor de begeleiding van de kinderen. Jaja, wij dus! Gelukkig waren we met vier stagiaires die het werk van vier leerkrachten overnamen (wat kunnen stagiaires toch handig zijn!)

Activiteit 2:
Vervolgens trokken we naar stand 2. Daar stond een dame die aangaf dat de kinderen op de stoelen mochten gaan zitten. Eens de kinderen hun zakken hadden weggelegd, moesten ze in een kring rechtstaan. De dame nodigde ons op een zeer enthousiaste (echt niet!) toon uit om samen te zingen inclusief het maken van enkele kikkerbewegingen (Het liedje werd de kinderen in stand 1 reeds aangeleerd). Na 5 minuten dezelfde bewegingen uitgevoerd te hebben: met de heupen wiegen, een stap naar voor zetten om daarna (jullie kunnen het al raden) opnieuw een stap naar achteren te zetten, besloot de dame om het voorbeeld van de leerkrachten te volgen. Gezellig neerzitten en de boterhammen erbij nemen. Zien eten, doet eten! Ook dit namen de kinderen letterlijk. Na in stand 1 al een deel van hun boterhammen te hebben opgegeten, namen ze ook nu hun brooddoos erbij en aten de laatste restjes op (laat ons hopen, of we weten wat ons te wachten staat bij stand 3) Toch nog even vermelden, dat de leerkrachten nog altijd liever lui zijn dan moe (Die stoelen zaten toch zo goed). Terwijl wij aan het zweten en het zwoegen waren om de kinderen alsnog een leuk moment bij stand 2 te bezorgen, dachten de leerkrachten we maken wat foto’s als herinnering van deze leuke PRODUCTIEVE dag. Foto’s trekken, make-up bijschaven en zoveel meer (als het maar niets met de kinderen te maken had), zorgden ervoor dat die grote maagjes begonnen te knorren. Ze dachten bij zichzelf, laten we wat eten gaan halen en weg waren ze. Ondertussen stonden wij, de stagiaires, nog steeds bij en tussen de kinderen en werd er gezongen en gedanst. Alle kinderen deden fijn mee en de dame van stand 2 heeft weer iets bijgeleerd: Hoe moet je kinderen entertainen. Grappig dat op deze dag wij, als bezoekers, hun moeten laten zien hoe het echt moet.

Activiteit 3:
Onderweg naar stand 3, hopend op een leuke en creatieve activiteit, vroeg Juf D. aan Glenn of hij met J. naar de toilet wou gaan. Natuurlijk zei Glenn geen neen en voerde dit uit terwijl eigenlijk zij al een hele tijd op haar stoel niets zat te doen. Het was misschien aan Glenn om te zeggen of zij dat zelf niet kon doen want wij hadden werk genoeg, maar natuurlijk ga je als stagiair niet snel tegen mensen die ‘boven’ jou staan, in. Eens Glenn terugkwam van het toilet voegde hij zich opnieuw bij de groep. De kinderen zaten verspreid over twee grote tafels, waar ze een gezichtje in papier moesten vervolledigen (enkel twee ogen stonden op het gezicht gedrukt). Met de wasco in de hand konden de kinderen creatief aan de slag gaan. Een herkenbaar gezichtje maken, nee daar doen de meeste kinderen niet aan mee. Hoe meer kleur en hoe voller het gezichtje ingekleurd werd, hoe beter. Wij als stagiaires stonden opnieuw tussen de kinderen en zagen ook hoe zij naar ons toekwamen om fier hun gezichtjes te laten zien. Oeps plots werden wij veel leuker dan hun eigen leerkracht, waar ze geen aandacht aan schonken. Na een tiental minuten, zat ook deze activiteit er op. We verlieten de stand en vertrokken richting een boekenwinkeltje waar de kinderen de mogelijkheid hadden om boekjes te kopen (Of in I. haar geval te pikken :D) Eens aangekomen, maar zie eens, ook hier zijn ze hun boterhammen aan het eten, kochten de kindjes die wat centjes mee hadden gekregen van thuis enkele leuke boekjes.

De volgende halte: de speeltuin. Wiiiieeeh dit vinden de kinderen leuk en L. keek hier al een hele tijd naar uit (C. had hun in de ochtend vertelt dat ze naar de speeltuin gingen). Aahnee toch niet, geen tijd. Dan toch maar naar de bus; dit kon L. niet appreciëren.
Onderweg naar de bus kocht één van de leerkrachten samen met L. een ijsje (beker ijs met stroop over). De andere kinderen (zonder ijsje) zaten al op de bus te wachten op diegene die nog moesten afkomen. Wie zaten er ook al op de bus: de leerkrachten (moesten wel moe zijn van deze intensieve dag). Aan de deur van de bus hielden we L. tegen en zeiden we dat hij eerst zijn ijsje hier buiten moest opeten en dan pas naar binnen mocht gaan (Kan je je al inbeelden hoe de andere kinderen, zonder ijsje zouden reageren). L. bleef mooi staan. Even later zien we één van de leerkrachten afstappen en enkele ijsjes meebrengen voor de andere leerkrachten. Gezellig stapte ze de bus op en gaven we teken dat dit geen goed idee was (Reactie: ‘Dit is voor de leerkrachten’). Natuurlijk alle kinderen zagen dit en wouden ook een ijsje. We hadden L. dan maar laten opstappen (tot zover onze pedagogische aanpak). Wanneer iedereen uiteindelijk op de bus zat, merkten we dat er geen plaats meer was voor ons. Aangezien het kinderboekenfestival maar vijf minuten van de school verwijderd is, besloten we te voet te gaan (Alle VIER de leerkrachten zaten op de bus). Onderweg spraken we elkaar en besloten we C. in te lichten over de inzet die de leerkrachten vandaag geleverd hadden. Natuurlijk eens we op school arriveerden, bleken de leerkrachten C. reeds aangesproken te hebben over de situatie die zich vandaag heeft afgespeeld. C. verwees ons naar haar bureau en we merkten onmiddellijk aan haar gezicht dat er iets scheelde. ‘De vergadering’ tussen ons, C. en de leerkrachten verliep niet zoals wij het in gedachten hadden. Alles leek precies onze fout te zijn. Wij mochten het gesprek startten en legden uit wat er ons dwarszat. De leerkrachten hoe lui ze ook waren, konden alles naar hun hand zetten en op zulke momenten konden ze het zeker goed uitleggen. Wij verschoten voornamelijk van C. haar reactie, zij gaf de opmerking dat we ‘onverantwoordelijk’ waren. WABLIEFT?! Wij die de hele voormiddag met de kinderen bezig waren, terwijl de leerkrachten niets hebben uitgestoken. Wij zijn onverantwoordelijk! Dit begrepen we helemaal niet. Bleek dat C. het had op het voorval van te voet naar school komen. Terwijl dit voor ons een praktisch iets was: Geen plaats in de bus-school vijf minuten hier vandaan-mooi weer. Dus we gaan gewoon te voet. Na dit uitgelegd te hebben, leek C. te begrijpen dat dit niets met onze frustraties over de leerkrachten te maken had. Toch bleef de sfeer gespannen en hadden we het gevoel dat wat we ook zeiden de leerkrachten het altijd naar hun hand konden draaien. Eens ‘de vergadering’ afgelopen was, bleven we alle drie met een lastig gevoel achter. Gelukkig was het ondertussen tijd om naar huis te gaan. Hier hebben we nog wat stoom kunnen afblazen. We waren alleszins blij dat de kinderen zich wel heel goed geamuseerd hadden. Spijtig genoeg, was dit voor ons een minder leuke dag …

Wanneer we hierop terugblikken, kunnen we vooral concluderen dat dit een frontale botsing was tussen twee culturen waarin elk een andere manier van werken hanteert. Nu weten ook wij dat we aan juffen letterlijk moeten vragen wat we verwachten in plaats van er zomaar van uit te gaan dat ze uit zichzelf zouden komen helpen…

Woensdag hadden wij, samen met Juf Tessa, opnieuw een schrijfdans gepland. Het thema van deze week: Pasen! We besloten deze keer een bestaand programma te gebruiken dat zo goed mogelijk binnen het thema paste. Na veel opgezocht te hebben op Youtube en de hulp van een docent, kozen we voor het thema ‘De Boom’ met een kleine aanpassing (paaseitjes ipv appeltjes ;-)). We deelden de kleuterklas in twee groepen (steeds praktisch denken ;-)). Onze groep namen we mee naar buiten, de anderen deden een activiteit bij de juffies binnen. We hadden twee grote tafels geïnstalleerd waaraan we onze activiteit konden uitvoeren. Vooraleer we deze in gebruik stelden, moesten alle kindjes verspreid op het grasveld staan om eerst de bewegingen in de lucht te maken. De kinderen moesten de juffies en meester imiteren. Het uitbeelden gebeurde met verbalisering van de bewegingen en de verschillende onderdelen van de boom. Alle kindjes deden vlot mee en dansten erop los (op het ritme van de muziek!). Na de uitvoering in de lucht, konden we ons verplaatsen naar de tafels Op tafel spoten we scheerschuim zodat er een mooi laagje ontstond. Hierin konden de kinderen de bewegingen en de onderdelen van de boom produceren. Ze waren allemaal zeer enthousiast en deden goed mee. Natuurlijk met veel gespat op de kleren, in het haar, op het gezicht, … tot gevolg! Het werd een heel wit en schuim boeltje, maar des te meer de kinderen ervan genoten! De therapeuten genoten ook ten volle, maar zagen terwijl af van het stekende zonnetje dat over hun scheen (ZWETEN! :-O). Achteraf moesten alle kindjes wat afgespoeld worden vooraleer ze zich opnieuw naar de klas konden begeven. Ook de gehele opkuis (het mindere gedeelte :-p) was voor de therapeuten, maar dit ging snel en vlot! We waren allemaal blij met het resultaat.

Na school genoten we van een rustig namiddagje bij Tessa thuis. We werden uitgenodigd om samen met haar wat te werken voor school en wat bij te babbelen. Ze kookte voor ons een heerlijk omeletje met spek (als vieruurtje :-p). ’S Avonds kwamen Evelien, Nele, Moritz en Niklas ons vergezellen voor een gezellige avond! Aangezien Tessa als enige een grote oven had, kozen we voor heerlijke pizza als avondeten. Nadien genoten we samen van een leuke babbel, spannende spelletjes en wat Salsa op ritmische achtergrondmuziek!

Zoals elke ochtend, liepen we ook maandag met nog slapende oogjes de trap af, klaar om aan onze fietstocht beginnen. Na al de sloten dichtgedaan te hebben, liepen we richting de tuin om onze fietsen op te halen. En wat zagen we daar: 1 fiets in plaats van 3. De twee damesfietsen bleken op mysterieuze wijze verdwenen (noem het eerder gestolen ;-)) te zijn (fantastisch als je net op het punt staat met je fiets te vertrekken). We belden dan maar een taxi richting onze stageplaats. C. de directrice van de school, raadde ons aan meteen aangifte te doen bij de politie. Zo gezegd, zo gedaan. Sid kon gelukkig met ons mee en vol goede moed trokken we richting het Surinaamse politiebureau in de Keizerstraat. Eens aangekomen, mochten we meteen aan een bureau gaan zitten (sneller dan gedacht ;-)). Het politiekantoor bestaat uit één ruimte met verschillende bureaus. Aan elke bureau zat een politieagent, al dan niet wat te doen (sandwich eten, telefoontje plegen, babbeltje slaan, glaasje drinken en af en toe eens een aangifte opnemen). Onze agent luisterde naar ons verhaal en stelde wat vragen. Hierna begon hij ons verslag te typen. Na ongeveer een dik halfuur, zei hij dat we even moesten wachten op een dienstvoertuig om naar onze woning te gaan kijken. Uiteindelijk vond hij dit toch geen goed plan, waarna hij ons onze woning zelf liet beschrijven. Op het verslag was echter wel te lezen: ‘Na bezoek aan de woning…’ (logica of luiheid? ;-)). Eens ons verslag uitgetypt was, kon het afgedrukt worden, maar moest het eerst nog nagelezen worden door de korpschef alvorens het door ons te laten nalezen. Opnieuw een hele wachttijd: blijkt een babbel ineens voorrang te hebben op ons verslag, om het na de babbel dan toch zonder nalezen aan ons te overhandigen (logica alom…). Natuurlijk moest dit verslag dan ook nog eens vol fouten staan:

– Jolien Verdonck wonende te Nederland: de politieman dacht dus dat België en Nederland hetzelfde land was (say whaat??)
– Van Winkelen Glint: dit na het voorstel om de naam te spellen
-’19u’, ‘6u15’: oohja even vergeten, om 7u15 werd vestgesteld dat de fietsen verdwenen waren
– en dan hebben we het nog niet gehad over de grammatica- en spellingfouten, maar dat willen we jullie liever besparen 😉

Al bij al, na lang wachten en veel geduld kregen we een aangiftebewijs in handen (ook hiervoor moesten we nog even aanhalen dat Lore haar naam ook vermeld dient te worden!). Gelukkig is er op het politiebureau ook altijd wat te beleven, dus konden we tijdens het wachten door meegenieten van een heel schouwspektakel. Om te beginnen is het toegestaan zomaar binnen en buiten het politiebureel te wandelen, maar verwacht dan wel niet dat er meteen een agent ter beschikking zal (lees: WIL) staan. Tijdens onze aanwezigheid werden er tevens twee in de boeien geslagen mannen binnengebracht (ze leken net opgevist te zijn uit de beek, zo stinken!) en wat verder op de bank gezet. Even later werden deze boeien ook nog eens losgemaakt (op en top veilig gevoel daar ;-)).

Uiteindelijk konden we dan toch het politiebureau verlaten (oef, dat werd tijd). Toen we nog even stonden te wachten op onze taxi, kwam de agent die aan de bureau naast ons zat (en trouwens een hele tijd zat te niksen) een sigaretje roken. De agent kon het niet laten even een gezellige babbel te slaan en ons bij afloop van het gesprek uit te vragen om te gaan ‘chillen’ (Surinamers doen ‘dat’ hier blijkbaar graag ;-)). Hier bedankten we vriendelijk voor. Eens thuis aangekomen, bleek Jolien een vriendschapsverzoek op facebook te hebben van de agent. Dit noemen wij nu eens machtsmisbruik (de man had zo al onze gegevens bij elkaar natuurlijk!). Sorry agent, maar dit gaat echt ons petje te boven: verwijderen die handel!

Het begon allemaal donderdagavond. Naar goede gewoonte trokken we naar de Salsa-les. We hebben tijdens deze les voornamelijk de verschillende variaties ingeoefend en de Bachata aangeleerd gekregen. Nadien trokken we naar Stefanie om ons voor te bereiden op een leuke avond in de Havana! Eens aangekomen konden we onze moves showen of vooral inoefenen! Het was alweer een geslaagde avond/nacht. Vrijdag hadden we een bezoek gepland naar een psychiatrische instelling, maar deze werd jammer genoeg op het laatste moment gecanceld. We besloten om gebruik te maken van het vrije dagje (met een ideaal weertje :-D) en om te gaan genieten aan het zwembad! Na goed gebruind, gezwommen en gegeten te hebben vertrokken we huiswaarts om ons klaar te maken voor de avond. Samen met Tessa, Nele, Evelien, Moritz en Niklas gingen we eten in ’t Vat! We spraken af om 19h om gezellig samen te eten en te babbelen alvorens we gezamenlijk gingen feesten op de Partybus. De twee uur durende rit doorheen Paramaribo met de Partybus werd georganiseerd door de Salsa. Er was een toffe sfeer aanwezig op de bus. De eindhalte was de Salsa-avond in ‘t Vat, waar iedereen zijn aangeleerde moves verder kon inoefenen en laten zien! Jolien besloot om eerder door te gaan aangezien zij op trip vertrok dit weekend. Glenn en Lore konden nog wel even doorgaan met feesten en besloten om nog te blijven!

Jammer genoeg was het feest, niet lang nadat Jolien vertrokken was, volledig stilgevallen! Glenn en Lore waren nog volledig in feeststemming en vertrokken met nog wat mensen naar de Touché! Na een klein ommetje (Glenn moest thuis een lange broek gaan aandoen anders mocht hij niet binnen) arriveerden we op het volgende feestje! Aan de kassa mochten vrouwen gratis binnen (Hoe discriminerend t.o.v. de mannen! :-0). Het was nog heel kalm; er waren hooguit 10 mensen aanwezig. Na wat gedanst te hebben in de vertrouwde ruimte, ontdekten we dat er een tweede (iets kleinere) zaal was, waar Salsa, Merengue, Bachata, … gespeeld werd. Ideaal om nog even te oefenen! Nadien trokken we terug naar de grote zaal waar ineens veel mensen stonden te dansen. Na nog wat gedanst te hebben, was het tijd om naar huis te gaan. Zaterdag hadden Glenn en Lore een werkdag ingepland afwisselend met skype-pauzes, eetpauzes, waspauzes, babbelpauzes en dutpauzes.

In de avond besloten we om samen met Evelien iets te gaan eten in de Zus & Zo. Het was een gezellige avond, met lekker eten en een leuke babbel. Evelien stelde voor om ’s avonds nog iets te gaan doen en zo ontstond het idee om naar de Zsa Zsa Zsu te gaan. Daar hebben we eerst gebowld en sloten we de avond af met een feestje (Glenn ontdekte op de site dat beiden zich in hetzelfde complex bevonden). De bowlingbaan en -ballen konden niet vergeleken worden met die in België, maar toch hebben we ons goed geamuseerd (mede te danken aan de verschillende strikes of onverwachte mankementen in het bowlingspelletje :D). Na iets gedronken te hebben, maakten we kennis met de Zsa Zsa Zsu (vergelijkbaar met de carré in België, maar dan wel groter en bestaande uit twee zalen). In de kleine zaal werd er salsa en andere latinmuziek gespeeld en dit door een bandje J. De grote zaal was eerder bestemd voor commerciële muziek met een dansvloer, podium en discobal. In de grote zaal stond de airco wel heel hard aan, waardoor wij voor het eerst kou hadden gedurende ons verblijf hier (Maak dat mee :o). Na wat over en weer geloop van de ene zaal naar de andere besloten we om naar huis te gaan. Zondag werd een dagje van uitslapen en werken voor school, afgewisseld met enkele muziekpauzes!

Na gekookt en gegeten te hebben, kwam Jolien thuis van haar weekendje. Na wat leuke verhalen uitgewisseld te hebben, zijn we in ons bed gekropen. Allemaal toch wat moe van ons verlengd en druk weekend 😉

Dit weekend ben ik, Jolien, samen met Tessa, Nele en haar Duitse huisgenootjes op trip geweest naar Gunsi, een Saramaccaans dorpje gelegen aan de Boven-Surinamerivier. We vertrokken zonder veel plannen (zoals de echte Surinamers ;-)) richting Tei Wei, het resort (‘hottelletje’ ;-)) gelegen aan het dorpje Gunsi. Het werd een weekendje cultuur opsnuiven temidden de jungle, wat ontaarde in een fantastische ervaring!

Zaterdagochtend kwam de taxibus ons thuis ophalen (zoals echte Surinamers een kwartier te laat ;-)). We bleken duidelijk niet de enige te zijn die richting Atjoni reden. Zonder veel uiteleg (en alweer een kwartier stilstaan) pikten we onderweg in Paramaribo nog twee Surinaamse vrouwen op. Na ongeveer een 3 à 4u rijden, kwamen we aan in Atjoni, waar we konden overstappen in de korjaal. Atjoni is ook de plaats waar goederen verhandeld worden voor de dorpjes langs de rivier. Na weeral even wachten (want zo werkt dat hier ;-)) konden we op ons bootje stappen. Na een boottochtje van ongeveer een uurtje kwamen we aan in Tei Wei / Gunsi. We werden hartelijk ontvangen door Kukcy en Bert (kleinzoon en grootvader), de beheerders van het resort. Vooraleer het dorpje binnen te stappen, wandelden we onder een azam-paw om de kwade geesten te verdrijven (veiligheid boven alles :-p). Op een stijl bergje bevonden zich enkele paalhutjes, en tevens onze overnachtingsplaats, die uitkeken op de Boven – Surinamerivier. Van op het balkon had je een prachtig uitzicht op de Boven-Surinamerivier. Na al onze spullen gedropt te hebben, konden we aan tafel schuiven voor een typische Saramaccaanse maaltijd: rijst, kousenband en verse vis (surprise ;-)). Na de maagjes gevuld te hebben, kregen we een rondleiding in Gunsi, een dorpje met slechts 50 bewoners. Hieronder een overzichtje van het leven in Gunsi:

– Alvorens het dorp binnen te wandelen, gingen we de kapitein van het dorp groeten. Deze man is de baas van het dorp en staat dus in voor de organisatie van dorpsvergaderingen en het nemen van beslissingen. Wanneer de kapitein niet aanwezig is, is er een basia (onderkapitein) die het roer tijdelijk overneemt. De kapitein en basia worden bij sterfte steeds opgevolgd door een familielid (vergelijkbaar met de koningsfamilie in België ;-)).
– De mensen hier zijn niet christen, maar geloven wel. Zij maken contact met God via houten kruisbeelden die bedekt zijn met palmbladeren. Zo hebben ze een klein bidplaatsje om contact te maken met God. Hier worden tevens ook de geneesmiddelen van kruiden gemaakt en verzameld. Verder bevinden er zich op dit stukje erf ook twee open hutjes: één voor een overleden persoon op te baren en één voor de familie die komt afscheid nemen. Het afscheid nemen gebeurt in deze hut door de vrouwen. De mannen begraven de overledene verderop in het bos en nemen daar afscheid (dit is verboden terrein voor vrouwen).
– De bewoners leven in kleine, houten hutjes met een golfplaten dak. De oudste hutjes hebben nog steeds een dak van palmbladeren, maar omdat dit veel onderhoud vereist, wordt dit nu nog maar zelden gebruikt.
– De bewoners wonen gegroepeerd per familie in het dorp.
– Elk gezin of elke familie heeft zijn eigen moestuin (eerder stukje jungle ;-)) waar ze hun groenten en fruit oogsten. De meeste moestuinen bevinden zich dieper in de jungle, die aan de rand worden voornamelijk beheerd door de oude bewoners. Door bomen om te hakken en te verbranden in het bos, komt een stuk vrij waar men op kan zaaien. Alles staat er door elkaar (logica is hier dus helemaal niet terug te vinden ;-)). De moestuin die wij zagen, was in onze ogen heel groot, maar volgens de bewoners hier slechts een kleintje.
– In Gunsi is er één bakkerijtje (een hutje met een kleine oven ;-)) aanwezig. De broodjes voor het hele dorp worden er gebakken door een dame. We mochten meteen proeven (mmm, heerlijk!). Echte traditionele broodjes smaken eens zo goed (zeker als je dat flutjesbrood in de stad steeds eten moet!).
– Kukcy, de beheerder van Tei Wei, heeft er ook een plaatselijk radiostation opgericht. Hij verzorgd het radiogedeelte (is zelf omroeper) volledig zelf.
– De dames staan in voor het huishouden. Hun zie je dan ook geregeld met tonnen afwas op hun hoofd richting de rivier stappen. Wassen en afwassen gebeurt dus in de rivier.
– De kledingdracht bestaat voornamelijk uit zelfgemaakte doeken. Ook voor de mannen is er een speciaal ‘doekmodel’.
– Vreemd genoeg lopen de meesten jonge mensen er wel met een hypermoderne gsm rond. Iets dat helemaal in contrast staat met de manier waarop de mensen er leven.

Kukcy wist ons dus helemaal te boeien met zijn verhaal over Gunsi!

Na de dorpswandeling, trokken we met het bootje verderop in de rivier. Hier konden we samen met de kindjes van het dorp ploeteren in het water. De kinderen waren duidelijk meer vertrouwd met de stroming dan wij (oepsie, net niet weggestroomd :-p). Na deze verfrissing, werden we volledig ingepalmd door de kinderen. De jongens speelden een partijtje voetbal, terwijl de meisjes ons haar volledig inpalmden. Met drie tegelijk zaten ze er vlechtjes in te maken (vlechtje erin, vlechtje eruit en zo ging het maar door, ongeveer 1u 30min lang!). Na enkele haren kwijt gespeeld te hebben, konden we ons eindelijk gaan omkleden en later weer aanschuiven aan tafel. We kregen cassavesoep met rijst(mmmm). Na onze maaltijd gingen we weer aan boord om op zoek te gaan naar kaaimannen. Niet veel later had de bootsman er eentje ontdekt. Je ziet ze op verre afstand door hun feloranje ogen (net lichtjes) in het water. Wanneer we dichterbij vaarden, konden we hun hele kop zien. Zo zagen we er een viertal, spijtig genoeg hebben we ze niet gevangen (voor een volgende keer dan maar ;-)). Verder zagen we vuurvliegjes in het bos, nachtzwaluwen op de rotsen en hoorden we de brulapen in de verte roepen. Eens terug, palmden de kinderen ons helemaal in door het zingen van liedjes spelen van spelletjes. Een bandje uit het dorp gaf ons ook een trommelconcert en samen met de kinderen dansten we er op los rond het kampvuur. Wat een heerlijke avond met zo een schattige kindjes (wou ze zo allemaal meenemen naar huis! :-D). Daarna maakten we er onder ons nog een gezellige avond van met enkele jeugdsentimenten (K3 en nog veel meer ;-)).

De volgende ochtend genoten we van een heerlijk ontbijtje: broodjes (gebakken door de dame in het dorp) en omeletjes. Hierna wandelden we door de jungle richting Nieuw-Aurora. Nieuw-Aurora is een nabijgelegen dorpje met ongeveer 1500 inwoners. De kinderen van Gunsi moeten in Nieuw-Aurora naar school. Ze wandelen ongeveer een halfuurtje via de jungle, zoals wij ook deden, of nemen de schoolboot. In tegenstelling tot Gunsi, is dit een groot dorp met meer mogelijkheden. Ook nu weer maakten we kennis met de plaatselijke bevolking en de familie van Kukcy, wat een vriendelijke mensen allemaal. Het taaltje (Saramaccaans en Sranan Tongo) is echter niet altijd zo verstaanbaar voor ons (maar dat leek niet iedereen door te hebben –> blijven praten! :-p). Onderweg kwamen we heel wat ambachten tegen: meubelmaker, kleermaakster (doeken dus ;-)), dame die potjes maakt uit kalebassen (deze potjes zie je hier heel veel :-)), pinda’s bakken, … . Eén van de vrouwen bood ons ook een pompelmoes (vierdubbel zo groot als diegene wij kennen) recht van de boom aan. Verder bezochten we het plaatselijk schooltje. De klaslokalen zien er leeg uit met enkel een bord, oude banken en stoelen (zo’n 30 kinderen per klas), en hier en daar wat educatief materiaal aan de muur. Ook liepen we langs de kerk (hier wonen wel christenen) en de medische post. Hier wonen de juffen in de stenen huizen rond de school en de dokters in de stenen huizen rond de medische post (dit zijn veruit de enige stenen huizen ;-)). Na een uitgebreide kennismaking wandelden we terug richting Gunsi. Hier aten we nog, waarna we afscheid namen van de vriendelijke bewoners om terug te varen richting Atjoni. Onderweg stopten we nog even bij Jaujau, om ook dit dorpje te bezoeken.

Eens aangekomen in Atjoni konden we ons klaarmaken voor de terugrit. Dit duurde echter langer dan verwacht: langs de kant van de straat leken we de ene persoon na de andere te moeten oppikken (met nog eens de nodige bagage). Dit gebeurde steeds zonder veel uitleg en leek de normaalste zaak van de wereld te zijn. Dit allen wetende dat de taxichauffeur al van s’ ochtends in Atjoni was om ons op te wachten (die Surinamers toch!). Na een viertal stops kon het kleine busje geladen met zakken voedsel, bagage, 11 volwassenen, 1 kindje en een schildpad eindelijk doorrijden richting de stad. Dit zijn dan weer momenten waar je je vreselijk kan ergeren aan het Surinaamse ritme. 😉

We kunnen terugblikken op een fantastisch weekend waar we konden kennis maken met de unieke gewoonten van een traditioneel dorpje.

Vorige week werkte Tessa, de stagiaire in de kleuterklas, rond het thema gezonde voeding. Kennis maken met gezonde voeding blijkt hoognodig te zijn wanneer je de brooddozen van de kinderen bekijkt: chips, koekjes, nuggets, worstjes, en ga zo maar door (en dit om 9u30 s’ochtends). Binnen dit thema maakten we een schrijfdans voor de hele klas. We lieten de kinderen verschillende typische fruit- en groentesoorten (markoessa, ananas, watermeloen, kokosnoot, kousenband en druiven) op papier zetten aan de hand van korte en krachtige bewegingen. Allereerst maakten we de bewegingen met zen allen in de lucht terwijl zij moesten raden wat het resultaat was op bord. Nadien gingen de kinderen zelf aan de slag op grote bladeren. Dit alles gebeurde op het ritme van de zachte muziek. Zowel de kinderen als wij genoten er enorm van. Het resultaat was een hele fruitmand (mmmm, lekker gezond! :-D).

Daarnaast trokken we er ook een ochtend op uit. We begeleidde de kleuterklas richting het kleine marktje wat verderop. Daar mochten ze elk een aantal stukjes fruit in hun zakje stoppen om later heerlijke fruitsaté’s mee te maken. Ook dit bleek een heel leerrijke uitstap te zijn.

Gezonde groetjes!

Busje op, busje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, bootje op, bootje af, busje op, busje af: een korte beschrijving van ons weekend. :-p Na deze korte beschrijving volgt de uitgebreide versie:

Zaterdagochtend rond 9u vertrokken we onverwacht met een grote groep (hier in Suriname moet je voorbereid zijn op alles ;-)) richting Bigi Pan. Na een korte kennismaking stapten we op het busje (de moderne versie van de sardienendoos) voor wat bleek een 4 uur lange rit te zijn. Amaai, onze poep (oeps, billen voor de Surinamers want poep betekent hier … => vul zelf maar aan => goed geraden! :-p). In Nickerie aangekomen en onze beentjes even gestrekt te hebben, moesten Jolien en Lore dringend plassen (lang leve de gastvrijheid van de Surinamers! :-D). Van de bus op de boot: nog een hardere ondergrond (auw, onze poep!). Maar dit vergaten we al snel bij het zien van al het moois rondom ons. Na het bootje over het brugje getrokken te hebben (lang leve onze spierkracht!) kwamen we terecht in een moerassig gebied. Hier zagen we de eerste dieren: een uil, enkele rode ibissen en witte reigers. Na een hele tijd rechtdoor gevaren te hebben tussen de bebossing, kwamen we aan op het grote meer (lees dus: heeeeel groot meer). We keken uit op enkele paalwoningen die er middenin stonden. We vaarden rechtstreeks richting Stephanie’s Lodge, onze overnachtingsplaats op het meer. Ons eten stond al klaar dus konden we snel aan tafel schuiven (eindelijk, het was ondertussen al 15u voorbij!). Nadien konden we ons ‘hotelletje’ bewonderen. Elke kamer had een naam (Lore en Jolien sliepen in Pelikaan, Glenn sliep in Stephanie). Het houten hutje bestond uit twee bedjes (met klamboe), een wasbak, een open toilet (gezellig ;-)) en een balkonnetje (het één wat steviger dan het andere => zo vielen onze buren, Moritz en Niklas, net niet in het water door het breken van de houten constructie => wat hebben we geleerd? niet tegen hout leunen!). Na onze spullen gedropt te hebben, konden we in bikini en zwemshort weer aan boord gaan richting het modderbad. Het boottochtje verliep niet altijd even vlot in het lage water (ojaa, overal kan je er staan :-)). Gelukkig konden we genieten van een prachtig uitzicht en luisteren naar het gezang van de vogels. En toen was het zover: het modderbad / moeras. Na enkele stappen gezet te hebben, zakten we al tot aan ons middel in de modder. Natuurlijk kon het niet anders dan dat Jolien hier vast kwam te zitten. Gelukkig kon geduld haar redden. Niet veel later zagen we er op slag allemaal wat bruiner / grijzer uit (van camouflage gesproken ;-)). Nadien konden we ons even afspoelen in het water (wat je afspoelen kan noemen natuurlijk in vuil, modderig water), waarna we weer in de boot stapten. We vaarden rechtstreeks naar de rode ibissen (de felrode vogel waardoor Bigi Pan zo gekend is). Bij zonsondergang vliegen er honderden richting hun slaapplekje. Het was een heel spektakel om aanzien. Hierna gingen we nog wat vissen / krabjes vangen en vaarden we terug naar onze paalwoning. Nu was het tijd om te douchen (nu ja, noem het eerder afspoelen). Het water waarmee we ons konden ‘wassen’ kwam echter rechtsreeks uit het meer. We kwamen dus met een lekker geurtje (lees dus: stinken!) van onder de douche. Samen nuttigden we de avondmaaltijd die bestond uit Saoto soep (bouillon met vanalles in) met Surinaamse kroket (mmm). Nu konden we ons klaarmaken voor een tocht door het donker (met de boot natuurlijk ;-)). We hoopten kaaimannen te spotten, maar bleken dikke pech te hebben (volgende ’trip’ beter :-p). We zagen wel enkele slangen en twee grote leguanen (deze keer werd niemand gebeten :-p). We sloten onze avond af met het spel ‘weerwolfje’ en anderen die in de hangmat gingen liggen. De volgende ochtend stonden we vroeg op (5u40: ochtendstond heeft goud in de mond ;-)) om weer vogels te gaan spotten. Tijdens de zonsopgang konden we alweer genieten van het rode / witte (rode ibis en witte reiger) spektakel boven ons. Hierna vaarden we richting de flamingo’s. Midden op het meer vormen zij een roze, horizontale lijn. Van dichtbij konden we ook deze dieren al zittend en vliegend spotten (wauw!). Nu konden we met knorrende maagjes terugkeren. Hadden we natuurlijk pech: ontbijt stond lang nog niet klaar. Een klein uurtje later smulden we dan toch van het heerlijke ontbijt. In de voormiddag konden we lekker chillen in de hangmat (of slapen voor Lore en Glenn) en kajakken (ja, ook hier doen we aan sport :-p). Na ons middageten trokken we weer richting land (oooh, wij willen hier niet weg! :-(). Onderweg zagen we opnieuw de uil (die nog steeds op dezelfde boomstam zat) en konden we ook enkele spelende capucijnaapjes  spotten. Terug op de bus gestapt, reden we langs Nieuw Nickerie (de hoofdstad van Nickerie). Van op deze dijk konden we in de verte Guyana zien. Hier gingen we ook nog een Hindoestaanse tempel bezoeken (van kleurrijk gesproken ;-)). We eindigden met een 5 uur lange busrit (met de moderne sardienendoos) richting Paramaribo.

Voor we het vergeten: voor het eerst zagen we ‘werkende’ politieagenten. In het opgaan werden we tegengehouden omdat de buschauffeur te snel reed. Eén keer in het jaar flitsen ze hier (gebeurt nog steeds manueel => vandaar de weinige flitsers waarschijnlijk :-p), hadden wij toch dikke pech! Ook op de terugweg werden we niet weerhouden van mannen in uniform. Deze keer moesten ze ons passpoort controleren. Na even een ‘showtje’ opgevoerd te hebben (stoer doenerij alom) en wat moeilijk te doen, kon de bus zonder problemen doorrijden. Woehoew, dit hebben we dan ook weer meegemaakt.

Ook volgend insect mogen we niet vergeten te vernoemen: de mug. Dit beest (lees: rotbeest) heeft ons (Lore en Jolien dus) van kop tot teen toegetakeld. De rode bobbels op zijn lichaam zullen ons nog even doen herinneren aan Bigi Pan. Gelukkig vonden we een nieuw middeltje, genaamd Shiling Oil (jaja, ook dit is van de Chinees) dat op korte termijn heel wat jeuk en schade kan tegengaan. 😀

We kijken al uit naar onze volgende trip (Galibi)!

Zoals velen van jullie al weten, organiseerden we voor we vertrokken naar Suriname een wafelbak om geld in te zamelen waarmee we materiaal konden aankopen voor de school. En gelukkig dat we dit deden. Jullie bijdrage maakte het mogelijk toch een basispakket aan therapiemateriaal te voorzien. Gouden Hart is nog een jonge school die volop aan het ontwikkelen is. Daarom zijn de mogelijkheden en middelen er nog zeer schaars. Er moet dus zeer zuinig omgesprongen worden met materiaal, waardoor we al van in het begin merkten dat we niet veel voor handen gingen krijgen. Gelukkig konden we met jullie centjes toch naar de winkel trekken:

In België kochten we reeds een hoop schrijfhulpstukjes, een basispakket MAB-materiaal, een heel pakket aan stickers, potloden, stiftjes, … aan (meer kregen we niet meer in onze valies ;-)). Met de rest van het geld gingen we op zoek naar mappen, schriften, scharen, potloden, slijpers, gommen en lamineermateriaal en bekostigen we de werkblaadjes die we laten afdrukken in het copy center. Verder kochten we ook de gehele reeks Rekentrappers aan voor de derde kleuterklas en eerste leerjaar. Deze handleiding gebruiken wij in onze therapie en overhandigen we tevens aan de school met als doel deze meer te gebruiken in de toekomst.

Een hele dikke merci aan iedereen die wafeltjes van ons kocht!!

Hieronder ook enkele fotootjes van ontwikkeld therapiemateriaal / werkblaadjes:

Na twee maanden vertoeven in Paramaribo, kunnen we jullie ook al wat meer vertellen over het ‘op restaurant gaan in Suriname’. Allereerst reken je best genoeg tijd uit voordat je vertrekt, hier in Suriname is het best mogelijk dat je eventjes moet wachten (no spang!). Op restaurant moet je geduld hebben met alles: het opnemen van je drank en eten, het brengen van je bestelling en het kunnen betalen van de rekening. Daarnaast kan het wel eens gebeuren dat er iets fout loopt binnen de communicatie van het personeel. Als klant is het dus altijd opletten geblazen. 😉 Zo gingen we vorige week samen met Tessa naar Bar Zuid, een heel lekker Italiaans restaurantje (pizza’ke steken :-p) in het hartje van de stad. Ook hier kon het niet anders dan fout lopen. Zo kregen we enkele keren bijna een drankbestelling van een andere tafel, moest Lore nog wat wachten op haar dessert (dat waren ze even vergeten :-p), en kregen we dan toch na drie keer vragen de rekening (bijgevolg gingen we rechtstreeks naar de kassa voor het wisselgeld ;-)). Gelukkig hoeven we nergens te klagen over het eten dat hier op prijs – kwaliteit vlak helemaal top is!

Smakelijke groetjes!

Bij aanvang van de stageperiode kozen we uit de kindjes die we begeleiden elk een volgkindje. Voor dit kind werken we een volledig ergodossier uit. Naast onze volgkindjes werken we ook zeer intensief met andere kindjes uit groep 2 en 3.

Het volgkindje van Jolien heeft Gilles de la Tourette en zit in groep 3 (niveau eerste leerjaar).. Elke dag opnieuw ontdekt ze nieuwe vocale en motorische tics bij S., wat het werken met hem heel interessant maakt. Tijdens de therapie is dus altijd wat te beleven: fluiten, knipperen in de vingers, spartelen met de voetjes, keelgeluidjes maken, ‘rrrrr’, … ;-). S. kan zich bijgevolg moeilijk concentreren in de klas door de vele prikkels die op hem afkomen. Individueel werken met hem in een rustige omgeving blijkt echter een heel positieve invloed te hebben. In de ergo is hij bezig met rekenbegrippen, het getalbeeld tot 10 en het schrijven van lussen. Aan de hand van werkblaadjes en uitgewerkt materiaal wordt hier volop aan gewerkt (met resultaat :-D). Ook het beloningssysteem slaat enorm aan, wat hem extra motiveert tijdens de therapie (auto’s en stickers kunnen toch wonderen verrichten! :-D)

Lore haar volgkindje is een meisje van negen jaar die in Gouden Hart naar school gaat omwille van een leerachterstand die zich voornamelijk uit op vlak van rekenen. Momenteel zit zij in groep 3 (niveau eerste leerjaar), waar er onvoldoende mogelijkheden zijn om een verdere ontwikkeling te stimuleren. Een diagnose is er niet en door een beperkt dossier is het in de eerste plaats zoeken naar het niveau van het kind. Aan de hand van de KOEK en een zelfontwikkeld assessment voor rekenen, is gebleken dat A. een enorme achterstand heeft wat betreft het rekenen. In de mate van het mogelijke, komt A. dagelijks bij de ergo waar er gewerkt wordt aan de getallenkennis van 1 t.e.m. 10. Dit probeert Lore als ergotherapeut te verwezenlijken aan de hand van verschillende materialen, die aanwezig zijn in de school of die zelf ontwikkeld werden. Via op maat gemaakte therapieën, waar visualisatie centraal staat, streef ze naar een positieve vooruitgang. Met deze individuele benadering, wordt eveneens aandacht besteed aan de sociale vaardigheden, die in mindere mate ontwikkeld zijn.

Bij het volgkindje van Glenn is er een vermoeden van autisme. Het vermoeden komt vrij duidelijk naar voor aangezien ze structuur nodig heeft, moeilijkheden heeft in de omgang met leeftijdsgenoten, extreme passiviteit vertoont, weinig toegang geeft aan anderen, … Aangezien A. verliefd is op Glenn (ze heeft haar liefde reeds verklaard :-p) heeft hij veel invloed op haar waardoor er in de individuele therapie veel te bereiken valt. Ze komt naar de ergo aangezien ze geen inzicht heeft in de reken – en schrijfvaardigheden, door afwezigheid van structuur en extra begeleiding in de klas. A. heeft nood aan individuele begeleiding buiten de klas om de externe prikkels zoveel mogelijk uit te schakelen en zo haar aandacht en concentratie vast te kunnen houden. Glenn werkt voornamelijk aan haar basis rekenvaardigheden, ruimtelijke begrippen en blokschrift. Het leren van blokschrift is aanvullend op wat A. krijgt in de klas.

Zo zie je maar dat via individuele begeleiding er heel wat te bereiken valt!

Dinsdag gaven we een, al zeggen we het zelf, creatieve groepstherapie. Deze keer kozen we voor een gezellige buitenactiviteit. En het weer zat mee (yes :-D). We doelden op het aanleren van de ruimtelijke begrippen aan drie kinderen. Hiervoor stalden we het bijeen verzamelde materiaal uit over de tuin. Een deel ervan hingen we in de boom (jaja, ook BOVEN konden ze materiaal terugvinden ;-)). We lieten de kinderen zichzelf eerst rondom de stoel verplaatsen, waarna we verder gingen naar de gehele ruimte. Zowel voor de kinderen als voor ons was dit een geslaagde therapie! 🙂

Ook wanneer we individueel werken, is het zo dat wij ons moeten aanpassen aan de context i.p.v. omgekeerd. Al bij al lukt dit heel goed (verandering van spijs doet eten zeker :-p). Wanneer het echt niet anders kan en het weer meezit, verhuizen we naar de speelplaats (kan ook gezellig zijn onder een palmboom ;-)). Voor de rest circuleren we tussen het opberglokaal, het bureau van juf Claudia en het lokaal bedoeld voor de logo. Het ene lokaal bevat natuurlijk wat meer prikkels dan het andere, wat niet altijd ideaal is voor onze kinderen (met aandachtsproblemen ;-)).

Waar we ook terecht komen, we doen ons best om een succesvolle therapie op te zetten.

Lang geleden regeerde in India de machtige demonenkoning Hiranyakashup die heel erg slecht was voor zijn volk. De mensen waren bang voor hem en aanbaden hem als een god. Zijn zoon Prahalad weigerde zijn vader te aanbidden, omdat hij van mening was dat niet zijn vader, maar Vishnu – de beschermgod van het heelal, die waakt over het welzijn van de mensen – zijn god was. De koning probeerde vanaf dat moment zijn zoon te doden. In het paleis woonde ook een zus van de koning: Holika. Van haar werd verteld dat ze een heks was en veel toverkunsten kende. Holika had gehoord van de ongehoorzaamheid van Prahalad en ze bedacht een boos plan. Hiermee ging ze naar de koning: “Ik zal naar uw zoon gaan en hem vertellen dat ik ook stiekem Vishnu vereer. En ik zal hem voorstellen om samen een offer aan Vishnu te brengen door met z’n tweeën op een brandstapel te klimmen, maar zelf trek ik een onbrandbaar kleed aan, zodat alleen Prahalad zal verbranden”. Op de avond van de verbranding waren veel mensen naar het plein voor het paleis gekomen. Maar toen Holika en Prahalad op de brandstapel stonden en de brandstapel aangestoken werd, bleek dat de heks Holika in de vlammen omkwam en Prahalad stralend om zich heen keek. Vishnu verscheen in de gedaante van een half leeuw/half mens en verscheurde de koning. De mensen op het plein waren blij, dansten en zongen omdat Holika verbrand was en Prahalad nog leefde. De Hindoes vieren Holi Phagwa ieder jaar op het moment dat de winter zich ontpopt in de lente, wat de symbolische betekenis achter het verhaal weergeeft.

… en ook wij vierden Holi Phagwa in Paramaribo (voor een feestje zijn we altijd te vinden ;-)) gezien het grote aantal Hindoestanen.

Op school… (elke feestdag wordt hier dubbel gevierd: op school en thuis = 2 dagen feest voor ons ;-))

Goed voorbereid trokken we naar school: witte t-shirt, slechte kleren en gekleurd poeder. Het dagprogramma zag er als volgt uit:
• 8u: ochtendgym (appels plukken :-D)
• 8u15: stagiaires leggen het verhaal op een verstaanbare wijze uit (goed gelukt :-D)
• 8u30: puzzelstukjes knutselen om met de hele school een grote puzzel te maken
• 9u30: pauze
• 9u45: spelletjes in groep om een toegangsticket te verdienen tot het Holi Phagwa feest
• 10u45: röti eten (heerlijk, om 10u45 ;-))
• 11u: het grote poederfeest! 😀
Zowel voor de kinderen als voor ons werd het een zeer fijne en kleurrijke dag. Iedereen amuseerde zich rot! Wonder boven wonder zagen we er vrij snel weer als tevoren uit (zelfs onder een koude douche ;-)). Dit bleek echter slechts een voorbereiding te zijn op de officiële feestdag: Holi Phagwa op 6 maart.

Donderdag staat ook gelijk aan salsa. Na weer heel wat leuks geleerd te hebben, gingen we onze moves weer oefenen in Havana. Met een hoop leuke mensen zetten we de feestdag geslaagd in…

In de stad…

Vrijdagnamiddag trokken we even voorbereid als de dag ervoor richting de Palmentuin. Op 5 minuten tijd hingen we vol van kop tot teen. Of je de mensen nu kende of niet, iedereen kwam je begroeten met kleurstof in de hand. Wat een feestje was het daar! Iedereen was er vrolijk, er werd heerlijke muziek gespeeld en op het podium speelde er zich van alles wat af. s’Avonds gingen we met de groep (Belgen, Nederlanders, Duitsers: van multiculturaliteit gesproken ;-)) lekker eten in de Zanzibar, waarna we het feestje verder zetten op het Onafhankelijkheidsplein. De DJ’s wisten heel Paramaribo op zijn kop te zetten! Eens thuisgekomen, kon het wassen en schrobben beginnen. Glenn de douche in, Lore en Jolien het balkon op met een emmer warm water en een klont zeep. Eén uur later: Lore overtrokken met een roze schijn, Glenn met poeder in zijn oor en Jolien met een mooie groene rug. De volgende halte werd de douche voor Lore en Jolien (Glenn was hier weliswaar al uit ;-)) om hun haar te wassen. Het haar kwam er redelijk proper uit, enkel op de hoofdhuid is er nog wat kleur te bespeuren. Uiteindelijk gaven we het schrobben op en legden we ons neer bij ons kleurrijke lichaam. 😉

We hadden twee fantastische dagen om nooit meer te vergeten…

Shubh Holi!

Om 8u spraken we af aan het kantoor van Su4You (Stefanie te laat –> oorzaak: poolparty ;-)). Na een ontbijtje trokken we met het busje richting de eerste bestemming: Brownsberg. Na 2u rijden, begon de tocht door de berg, van een bus-jungletochtje gesproken (net niet uit de bocht gevlogen :-p). Eens toegekomen en even van het uitzicht genoten te hebben, vlogen we er meteen in met een kleine wandeling. Nog maar net vertrokken in de jungle, konden we al kennis maken met enkele diersoorten: boskippen, salamanders, kikkers, … . Net toen we de brulapen hoog in de bomen gespot hadden, sloeg het noodlot toe. Daar kwam de slang piepen en stond de gids op de verkeerde moment op de verkeerde plaats. Resultaat: een slangenbeet van wat bleek een giftige slang te zijn. Bij deze werd onze toch gestaakt en reed Fred richting de medische post voor antigif. Bij deze waren we wel getuige van de moord op een slang en spotten we tevens voor het eerst dit afschuwelijk dier. Na het middageten kon de jungletocht dan echt van start gaan. Na een lange tocht klimmen en klauteren, kwamen we aan aan de Leo-waterval (eindelijk verfrissen met water! ;-)). Tot onze grote spijt moesten we deze tocht ook nog eens terugwandelen (bergop weliswaar). Daarbovenop besloten de weergoden ook nog eens hun sluizen open te zetten (lees dus: gieten!). Als een bende verzopen boskippen 😉 kwamen we terug bovenop de berg toe. Nu was ook Fred weer aangekomen (met een ingepakte voet) om de trip met ons verder te zetten. Met het busje reden we de berg weer af (nog zo een jungle-tochtje) richting Stone Island. Het prachtige Brokopondomeer werd onze volgende bestemming en tevens slaapplaats. Het Brokopondomeer is een groot meer waarin uitstekende, dode bomen staan. In het verre verleden was dit ook jungle-gebied, maar eens de sluizen opengezet werden, liep heel dit gebied onder water. Bijgevolg stierven de bomen af waardoor het Brokopondomeer er nu zo uitziet. Je kan het omschrijven als een klein paradijsje. Na ons avondmaal en wat gebabbeld te hebben, zochten we onze bedjes op na de eerste vermoeiende dag. De volgende ochtend maakten we een boottochtje over het Brokopondomeer tot aan het kleine eilandje ‘Palulu’, waar we lekker in het water konden genieten van het heerlijke zonnetje. In de namiddag reden we naar onze laatste bestemming: Bergendal. Hier gingen we met de kabelbaan (ook een dead-ride genoemd) doorheen de jungle en over de Surinamerivier. Wat een zalig en avontuurlijk gevoel! Na deze mooie afsluiter, zetten we onze tocht verder richting Paramaribo. Met hongerige maagjes gingen we samen met Stefanie nog eten in de Zus&Zo (mmmm) en kropen we vermoeid in ons bedje.

Wat een topweekend!

Btw: tijdens het schrijven van dit blogberichtje liet Lore haar chocomelk omvallen en haar petit-gervais kennis maken met de grond! :-p

Dit omschrijft onze donderdag- en vrijdagavond van vorige week, van twee uitersten gesproken. 😉

Donderdagavond hadden we examen van de basiscursus salsa (stresss!!). Na bij Nele lekker gegeten en samen nog wat geoefend te hebben, reden we met veel kriebels in de buik (een theorie-examen aan de Odisee is er niets tegen :-p) richting Tran Elite Hotel. Eens gearriveerd, werd het alleen maar erger bij het zien van de lange tafel en drie stoelen vooraan de dansvloer (OMG, So You Think You Can Dance – gevoel! :-p). Deze waren bedoeld voor de drie juryleden (onze dansleraar, een andere zeer strenge dansleraar en Mandy, onze medestagiaire die ons in dit avontuur heeft meegesleurd). Na een halfuurtje oefenen en een pep-talkje van Kris, onze dansleraar, konden we van start gaan. Het examen bestond uit drie delen: individuele salsa (voor Lore en Jolien: met woman-style ;-)), salsa met partner en merengue met partner. Per drie werden we op de dansvloer geroepen (nog meer stress!!!!). Met een verkrampte glimlach en knikkende knieën dansten we ons erdoor. De vele ogen (veel te veel publiek –> Waarom zit hier nu zowat 50 man? Toch niet om ons te zien afgaan! :-D) maakten het er niet beter op. Ook hier moest R. zijn beste beentje (NOOOOT!) weer voorzetten. En ja, Lore en Jolien hadden het wel degelijk vlaggen (Jolien: salsa en Lore: merengue –> woehoew, still alive and kicking :-p). Uiteindelijk kunnen we jullie toch mededelen dat we alle drie geslaagd zijn op de basiscursus salsa (jeeeeeej :-D)! Dinsdag (morgen dus ;-)) wordt ons eerste diploma overhandigd (doen we goed :-D) en starten we met intermediate cursus! 🙂

Vrijdagavond maakten we kennis met het meest decadente feestje ooit gezien (voor ons dan toch ;-)). De party, georganiseerd door Su4You, ging van start in De Gouverneur, een gezellig tentje met heerlijke muziek. De weg hier naartoe verliep net iets minder vlot aangezien onze taxichauffeur de straat niet wist zijn. Wij konden ongeveer uitleggen, maar zelfs dit was niet voldoende. Na het wel drie keer gevraagd te hebben, reden we nog verkeerd. Uit pure miserie stapten we eerder uit en gingen te voet verder want omrijden of niet, genoeg betalen zul je! Gelukkig waren we vlakbij en kon ook voor ons het feestje starten. Even later werden we door een Surinaamse fanfare met bijhorende danseressen vergezeld. Na dit kleine spektakel, mochten we opstappen op de partybussen. Met vier partybussen reden we door Paramaribo stad. Onze tocht eindigde bij het Wyndham Garden Hotel, waar we ons begaven naar het dakterras met zwembad en skyline over Paramaribo. Hier kon het decadente feestje pas echt van start gaan (vergelijkbaar met de Amerikaanse films ;-)). We waagden ons niet aan een duikje in het zwembad, maar bleken bij afloop wel even nat te zijn. Met Stefanie en vele anderen maakten we er een topavond van!

En toen vertrokken we naar Brownsberg…

Speciaal voor de ergotherapeuten onder ons en de nieuwsgierige andere mensen, volgt nu een berichtje over ons ergotherapeutisch handelen in Gouden Hart. Wat doen wij nu in hemelsnaam op school?

We halen de kinderen uit groep 2 (oudste kleuters) en groep 3 (eerste leerjaar) uit de klas om individuele begeleiding op niveau (wat we bij aanvang door assessment in kaart hebben gebracht) te geven.

Allereerst werken we met de kinderen rond voorbereidend en aanvankelijk schrijven. Bij velen is de schrijfmotoriek onvoldoende, waardoor we ons focussen op het schrijven van arcades en guirlandes (‘lussen’ en ‘brugjes’). Bij de zwakke leerlingen doelen we op het correct schrijven van het blokschrift (vergelijkbaar met getypte letters). In groep 3 leren de kinderen momenteel het blokschrift aan, wat we in het begin niet goed begrepen. Wij snapten niet waarom kinderen eerst het blokschrift moeten aanleren, om daarna nog eens het krulschrift (schoolschrift) te leren. Na vele pogingen, hadden we dan uiteindelijk vorige dinsdag een gesprek met Ellie, de dame die het blokschrift aanbracht in de klas. In dit gesprek werd alles duidelijk: het blokschrift wordt aangeleerd om het leesproces positief te beïnvloeden. Voor de zeer zwakke kinderen wordt het anders moeilijk om een letterbeeld te vormen, gezien een letter er anders kan uitzien in krulschrift. Bij diegene die wel de mogelijkheid bezitten, zullen we starten met het aanleren van het krulschrift. De zwakke kinderen blijven het blokschrift verder aanleren en pas nadien kan geëvalueerd worden of het mogelijk is hun al dan niet het krulschrift aan te leren.

Naast schrijven, werken we ook op het rekenen. Wij zullen de focus leggen op het getalbeeld tot 10 en enkele rekenbegrippen (evenveel, niet-evenveel, meer en minder).  Hiervoor maken we gebruik van Rekentrappers. Rekentrappers bevat een gestructureerde handleiding waarin de volgorde van het rekenen en de manier van aanbrengen naar het kind toe wordt weergegeven. We kochten de hele reeks Rekentrappers aan voor de kleuterklas en groep 3. Dit geeft ons een leidraad om het rekenen op een goede manier aan te brengen en kan in de toekomst ook intensiever toegepast worden door leerkrachten . Claudia was hier alvast heel enthousiast over en zei zelf dat vanaf volgend schooljaar er via dit systeem moet gewerkt worden. We hopen dat onze investering (met jullie bijdrage door de wafelbak) ook daadwerkelijk in de praktijk wordt omgezet.

Als laatste komt er ook één kindje uit groep 1 (jongste kleuters) op therapie bij Glenn om te werken rond een correcte kniptechniek. Wegens een motorische beperking in zijn handje lukt knippen helemaal niet.

Naast individuele therapie, hebben wij op woensdag en vrijdag een educatieve dag (wegens afwezigheid van lokalen door de logo die langskomt). Op deze dagen maken we educatief materiaal voor de leerkracht in de klas en voor onszelf in de therapie, en brainstormen we over therapiemogelijkheden. Verder organiseren wij ook de gym op vrijdag voor de onderbouw (groep 1 tot 4), wat niet enkel voor de kinderen een hele inspanning blijkt te zijn (zeker in temperaturen van 30° ;-)).

Daarnaast gebeurt het weleens dat een juf onverwacht afwezig is. Op zo’n momenten worden we gepromoveerd tot juffie en meester van een klas. Dit kan onze planning weleens in de war brengen.

Ook nemen we deel aan de teamvergaderingen, wat elke keer opnieuw een heel chaotische ervaring blijkt te zijn. Hier kunnen ze echt niet efficiënt vergaderen. Momenteel wordt er elke week een vergadering georganiseerd rond een boek over autisme. Elke leerkracht moet hieruit een deel lezen en komen vertellen over wat het hoofdstuk gaat (wat meestal op 5min geklaard is). Dit vinden wij een heel jammere zaak aangezien heel wat kinderen kenmerken van autisme vertonen (en wij dus vinden dat elke leerkracht de volledige info uit zo’n boek wel kan gebruiken). Zo zie je dus dat hun kennis over verschillende aandoeningen heel minimaal is, wat dan ook te merken is in hun aanpak met de kinderen (en ze dan nog eens te lui zijn om een deel van het boek te lezen!). De rest van de vergadering is elke keer opnieuw een hele verassing, want voordien wordt er geen programma opgesteld. Daardoor kan elke leerkracht zomaar eens wat komen vertellen over een kind, een situatie dat zich heeft afgespeeld, … (met al de drama tot gevolg). Ook kijken leerkrachten niet echt naar het beginuur, maar staan ze er wel op om tijdig door te kunnen (14u en niet later).

Afgelopen vrijdag hadden we ook een training (voor ons een studiedag ;-)) rond communicatie en teamwerking, gegeven door een Nederlandse dame van Eigenwijze Vrouwen. Dit bleek een heel interessante en leuke ervaring te zijn, waarbij heel wat aandachtspunten naar voren kwamen (hopelijk wordt hier nu ook echt aan gewerkt). Zo konden wij nu ook het vergader- en dossierprobleem naar voren brengen en hier een opzet geven naar hoe het beter zou kunnen. In groep zullen we hier in de toekomst een eerste aanzet toe geven.

Ook nemen we deel aan activiteiten en feestjes die door de school georganiseerd worden. Zo maakten we carnaval al mee en in de loop van de week Holi Phagwa. Daarnaast zijn er ook echt educatieve activiteiten zoals De Grote Rekendag die vandaag plaatsvond. Deze nationale rekendag stond in het teken van omgaan met geld en kinderen op een spelende manier kennis te laten maken met het rekenen. Ook dit was een hele fijne dag voor ons en de kinderen!

Hopelijk kunnen jullie nu een beeld vormen van wat wij hier allemaal uitspoken op stage! 😀