Na de verfrissende cocktail gisterenavond fietsten we op ons gemak (Surinaams ritme hé ;-)) naar huis. Op een gegeven moment werden we echter opgeschrikt door een roedel honden. s’ Avonds zorgen deze dieren als waakhond voor een perceel. De meeste blijven in hun territorium en jagen schrik aan door te blaffen. Gisteren gingen de honden wel heel ver (letterlijk en figuurlijk ;-)). Glenn merkte dit als eerste op en schakelde een versnelling hoger. Lore en Jolien volgden dit initiatief vlijtig op. Achterom kijkend, zagen we dat de honden ons ‘op het wiel’ volgden. Fietsen voor ons leven deden we even (die honden gaven echt niet af –> PANIEK!). Eens we ons in veiligheid hadden gebracht (uiteindelijk gaven ze het toch op), barsten we in een lachbui uit (nog nooit zo hard gefietst voor honden :-p). Bezweet en hijgend kwamen we ons appartementje (veilige bodem) binnengewandeld.

Nadat we al meerdere pogingen ondernomen hadden om naar de vreemdelingendienst te gaan (geen goesting :-p), konden we niet anders dan er vandaag langs te gaan, aangezien ook deze dienst maar open is tot 14u (handig hoor!). Vol goede moed hadden we de avond voordien onze wekker gezet. Om een of andere reden (vraag ons niet dewelke :-p) is deze niet afgelopen, of toch wel?? Resultaat: 8u30 wakker (oepsie, en dat op deze gevulde dag). De ochtend verliep nogal hectisch en gehaast, maar we zijn er in ieder geval geraakt. Aangezien alles daar zo duidelijk is (niet dus!) stonden we al aan het foute loket. De heel gedreven dame (ook niet dus!) stuurde ons naar een andere ingang. Eens deze gevonden te hebben, wachtten we gespannen af op onze stempel. Yes, zonder problemen gekregen (en dit op maar 45min tijd –> sneller dan gedacht :-D). We kunnen dus op onze twee oren slapen en legaal in het land verblijven tot 14 april!

In de taxi kwamen we een interessant nieuwtje te weten van onze taxichauffeur (ook zijn naam weten we nog niet :-p, alleszins een hele vriendelijke man). Hij bleek Mr. Vercruysse (een oud-docent van ons) te kennen. Dit onderwerp kwam ter sprake omdat hij volgend jaar op bezoek gaat naar Nederland en België (naar zijn twee zwagers –> we weten nog niet goed wat de betekenis hiervan is :-p). Hij omschreef hem als Luc, een slimme professor uit België met een rond brilletje (daar viel onze SRD ;-)).

Aangezien onze ochtend nog niet gevuld genoeg was, moesten we ook nog naar het postkantoor om postzegels (ook deze zijn maar open tot 14u –> tijdens stage geraken we daar dus niet op tijd). Jolien had al een brief geschreven (was deze thuis vergeten ;-)), maar bleek dat deze pas gepost kan worden nadat zij hem gewogen hebben. Pech, Jolien mocht de fietsrit dus twee keer afleggen. Eens opnieuw aangekomen, werd de weegschaal niet eens gebruik. Een stempeltje i.p.v. een postzegel was voldoende (logica??). Verder kochten we de nodige postzegels aan om op postkaartjes te kleven. Verwacht maar een kaartje in de bus (als de post even snel is dan het werktempo hier, zal dit wel niet voor direct zijn ;-))!

Na al dat heen en weer gezwier, moesten we om 12u30 klaarstaan. We hadden namelijk een uitstap gepland naar de plantage ‘Rust en Werk’ met aansluitend een dolfijnentocht. De gidsen konden zeer interessant en enthousiast vertellen (soms wel iets te snel, van enthousiasme gesproken ;-)). We hebben kunnen proeven van verschillende lokale vruchten (plaatselijke bananen, kokosnoot, mango, kersen en awara (iets oranje :-p)). Ook nuttigden we een typische Surinaamse maaltijd in het plantagedorpje. Verder genoten we van de mooie uitzichten, de vriendelijke bewoners, de interessante uitleg, … EN kregen we bladeren mee die zouden helpen tegen de jeuk van muggenbeten (Jolien haar been zag er niet zo goed uit volgens de gids ;-)). Na deze stop, gingen we op dolfijnenzoektocht in de Surinamerivier. Ons geduld werd even op de proef gesteld, maar het loonde de moeite zeker en vast. We konden enkele mooie exemplaren spotten (al zwemmend, springend, vlakbij en veraf). Onze laatste stop op het schiereiland zonder naam (deze naam zou dit jaar nog gekozen worden) bracht ons naar een primitief bestaan. Naast enkele huisjes (eerder ‘barakken’), vissersboten, een strand, honden en een klein ‘vissersbedrijfje’ was er niets. De enkele bewoners leken dan ook verrast en enthousiast over onze komst. Eén van de vissers vroeg zelfs om een foto van hem te nemen (zo fier dat hij was over ‘zijn’ foto :-D). De man liet ons de garnalen die ze aan het bakken waren en de gedroogde vissen zien (van back to basic gesproken :-)). Wat een topdag!

Dol-fijne groetjes!

Vanmorgen werden we opgeschrikt door een libel (niet zomaar een libelletje, maar een REUZE libel –> een joekel dus! :-o). De libel zoefde door de ruimte (in de vorm van een kleine Lore-achtervolging :-p). Gezien schuilen hier geen optie is, liepen we als drie kippen zonder kop (angst voor pikgevaar!!) ons appartement door. De pogingen hem buiten te wippen, liepen niet zo vlot (het geroep in de bovenbouw anders wel :-p). Na een aantal keer weggedoken te hebben, vond de libel uiteindelijk de uitgang (OEF, gered!).

Verder hadden we vandaag een succes-dag (geen fietsdepannage en een afspraak met Claudia –> tweede keer, goede keer :-D). Allereerst maakten we kennis met al de juffen van Gouden Hart. Door elk van hun werden we zeer hartelijk onthaald (maar al die namen onthouden –> oeioei!). Over namen gesproken, ook de onze bleken moeilijker uit te spreken dan gedacht. ‘Glenn’ komt in Suriname zeer frequent voor, maar wordt echter anders uitgesproken, zo een beetje als ‘Kglenn’ (met de nadruk op de ‘g’ :-p). ‘Lore’ klinkt voor hun als Chinees 😉 in de oren (ze vroegen zich zelfs af of het een verkorting was van een andere naam, Lorelien misschien :-p). Bijgevolg kunnen ze ‘Lore’ ook niet echt uitspreken (Laure, Jore, Loree, …). ‘Jolien’ uitspreken lukt aardig (het doet hun wel iets te snel denken aan ‘Jolijn’, een oude stagiaire). Verder wees één van de juffen er ons op dat we een versnelling lager moeten functioneren omwille van de Surinaamse temperaturen. Ze zei letterlijk: ‘wij doen alles wat trager’ (oké dan :-p). Tijdens het gesprek met Claudia (de directrice van de school) hebben we de belangrijkste zaken besproken zodat we maandag van start kunnen gaan. Net als ons, waren ook zij zeer benieuwd en enthousiast naar onze komst. We zullen dus stagelopen van maandag tot vrijdag van 7u30 tot 14u. Maandag gaan we voornamelijk observeren in de klassen om een goed beeld van de kinderen en de werking te krijgen. We kijken er dus met spanning naar uit!

Nadien gingen we gezellig aan het kokkerellen met onze nieuwe klopper (en hij leeft nog, benieuwd voor hoelang :-p). Na deze productieve dag vinden we dat we toe zijn aan wat ontspanning (niets beter dan desserts en cocktails :-D), dus trekken we er nog even op uit (hop, het stad in)!

Doei!!

Aangezien gisteren onze plannen in het water waren gevallen, besloten we deze te verschuiven naar vandaag (met succes! –> beetje bewolkt, maar voor de rest geen druppeltje aan de lucht ;-)). Na een busritje (met de sardienendoos :-p) kwamen we aan in Lelydorp. Wij dachten meteen de vlindertuin binnen te wandelen, maar neen, dat was buiten die enkele kilometers gerekend (lang leve de taxi! :-D). Op ons doodse gemakje (we waren veruit de enige bezoekers) genoten we van al de mooie vlinders om ons heen (en één pad). Op sommige momenten kwamen we net niet in contact met de grond (uitschuivingsgevaar alom in die vlindertuin :-p). Verder bezochten we de kwekerij onder leiding van een gids, waar we het hele ontpoppingsproces van naderbij konden meemaken. We zagen er ook schildpadden (en babyschildpadjes :-D) en slangen (dus ook witte ratten –> hun voedsel). Van een kleurrijke ochtend gesproken! 😀

In de namiddag hadden we met Claudia (de directrice van Gouden Hart) afgesproken (via mail). Met de kaart in de hand trokken we vol goede moed naar de Verlengde Gemenelandsweg 123 (een stukje verder dan gedacht –> een oneindig lange weg die overging van de Gemenelandsweg naar de Verlengde Gemenelandsweg ;-)). Gelukkig konden we deze afstand per fiets afleggen (maar daar dacht de fiets van Glenn anders over :-p). Aangezien we de baan nog niet zo goed kenden, sloegen we een nieuwe weg in (letterlijk en figuurlijk :-p). Eens vertrokken, leken deze banen iets drukker (lees dus: ohnee, waar moeten we nu fietsen!!?) en hobbeliger (omwille van de slechte staat van het wegdek) dan verwacht. Naast het verhoogde hartritme (al die stresskes door dat ‘wirwar’ verkeer zijn hier niet gezond!) verliep alles zeer vlot, tot Glenn zijn fiets het begaf. Er zat niets anders op dan te voet verder te stappen. Een klein brommer-herstelbedrijfje bleek onze redder in nood. Voor enkele SRD’tjes was de fiets weer ‘rijdensklaar’ (voorlopig dan toch :-p). Nu konden we echt op zoek naar ons stageschooltje (gelukkig dat we die weg niet te voet moesten doen ;-)). Eens aangekomen, deed het volgende probleem zich voor (Claudia had de afspraak per mail verzet wegens een dubbele boeking –> dit een klein uurtje voor we daar moesten zijn –> natuurlijk hadden we dit niet meer kunnen lezen). Even dachten we ‘al die moeite voor niets’, maar als snel kregen we een korte rondleiding van één van de leerkrachten (dan bleken we daar toch niet voor niets te zijn :-D). Van het eerste moment dat we binnenkwamen, kregen we van één van de leerlingen elk een bloemetje (van een hartelijk onthaal gesproken :-D). Eens binnengekomen, vielen ons enkele zaken op:

– Aangezien we daar in de namiddag waren, was de naschoolse opvang + huiswerkbegeleiding bezig (de lessen stoppen hier om 13u). Naar onze ergotherapeutische mening verliep deze iets of wat te chaotisch (hoe kan dat jongetje zich concentreren tussen al die spelende kinderen?).

– Het zijn er kleine (sommige ook wat warm) lokaaltjes, maar over het algemeen wel gezellig ingericht (misschien kunnen wij hier nog wat aan werken ;-)).

– De kindjes zijn opgedeeld in verschillende kleine groepen zodat ze de nodige ondersteuning kunnen krijgen (hier willen wij op verder bouwen door ook echt individueel te werk te gaan).

– De eerste problematieken die werden aangehaald waren autisme, ADHD, concentratiestoornissen, motorische stoornissen, gedragsproblemen, dyslexie, … .

– Ze schetste ook kort de aanpak van de juffen die toch wat verschilt van elkaar. Over het algemeen wordt er met visualisatie (pictogrammen, …) gewerkt.

– We merken dat ze enorm veel verwachten van ons (zo spreken ze van ‘de experts’). Dit maakt het des te spannender!

Morgen gaan we op gesprek bij Claudia (hopelijk kan dit nu wel doorgaan). Zo hopen we nog wat meer te weten te komen en ook goede afspraken te maken. Wij kijken er alvast naar uit en zijn enorm benieuwd om de kindjes te ontmoeten!

Groetjes!

Onze plannen (bezoek aan Lelydorp) van vandaag zijn letterlijk in het water gevallen (gieten, gieten, gieten, maar nog altijd warm). Gezien deze natte dag, verkozen we ons droge stekje. Rond de middag brak de zon toch even door, dus fietsten we naar de Combémarkt (een grote supermarkt met nog eens supermarktjes in de supermarkt, met aangrenzend een klein marktje –> bijgevolg moet je dus de juiste kassa weten te vinden). En weten jullie wat? We vonden groenten en fruit! 😀 Aan werknemers in de supermarkt is er duidelijk geen tekort. Per kassa vind je gemiddeld drie werknemers terug (eentje scant, eentje kijkt de rekening na en eentje pakt in).

Verder kunnen we jullie meedelen dat de familie Sallie zich blijft uitbreiden. Twee grote gekko’s kwamen we tegen in de tuin (we vragen ons af hoelang het zal duren voordat ze ons een bezoekje komen brengen om mee te genieten van ons heerlijk eten :-p).

Op reis gaan naar Suriname staat gelijk aan een halve valies EHBO-spullen (veiligheid boven alles!). Vandaag konden we voor het eerst in actie schieten met deze koffer (buiten de muggenzalf gerekend natuurlijk ;-)). Toen Lore ijverig aan het afdrogen was, sneed ze in haar duim. Na even zoeken in de twee grote zakken vonden we het nodige rescue-materiaal. Het eerste wondje werd een feit, hoera (toch niet voor niets zo’n hele EHBO-koffer mee :-p)!

Regenachtige groetjes uit het warme Paramaribo (lekker tropisch weertje hier ;-))!

Zoals reeds eerder vermeld, vind je langs de weg geregeld kleine supermarkten terug uitgebaat door chinezen (door de Surinamers ‘De Chinees’ genoemd). Heel handig op het eerste zicht (we hoeven nooit ver te wandelen om wat eten en drinken in te slaan), maar de kwaliteit van huis- en gereedschapsartikelen (lees dus: van alles wat) is niet altijd even betrouwbaar (made in China zeker :-p). Ondertussen zijn we al vaste klant geworden bij de Chinese Familie-winkel. We zijn toegekomen aan onze derde fietsslot (derde keer, goede keer? –> laat ons hopen!). Hoe is dit zover kunnen komen?

– Fietslot 1: Niet open, nog toe te krijgen met de bijhorende sleutel (wij terug naar de Chinees: we kregen een nieuw slot van hetzelfde model).
– Fietslot 2: Wel open en toe te krijgen TOT de sleutel afbrak (wij terug naar de Chinees: wat zien we daar liggen in de rekken? Jaja, fietsslot 1 :-p).
– Fietsslot 3: Na enkele pogingen om ons opnieuw fietsslot 1 aan te smeren, besloten we op een andere manier te werk te gaan. We kozen voor een metalen ketting (bedoeld als hondenleiband) in combinatie met een hangslot. Dit moesten we weliswaar met handen en voeten uitleggen. Afwachten hoe dit zal aflopen (duimen voor ons! :-D).

Als je dacht dat het bij het fietsslot ging blijven, dacht je verkeerd! Wegens gebrek aan een klopper in de keukenkast, kochten we er één bij De Chinees. Op het eerste zicht geen vuiltje aan de lucht, tot we hem in gebruik stelde. Eén voor één verloor de klopper zijn metalen ‘snaren’ (je weet wel wat we bedoelen :-p). Op het einde van het maken van de kaassaus had Jolien enkel nog het handvat in de hand (R.I.P. Klopper van De Chinees). De vuilbak op ons terras werd zijn begraafplaats (dit na tweemalig gebruik :-(). In de toekomst zullen we toch eens twee keer nadenken voor we iets aankopen bij DE Chinees!

Bij het informeren naar mogelijke uitstapjes in Paramaribo en omstreken, kregen we zoals gewoonlijk een zeer vage en algemene uitleg. Ondertussen hebben we de indruk gekregen dat Surinamers over het algemeen zeer vaag en kort in het geven van informatie zijn. Gelukkig zijn er nog andere middelen (computer, informatieboekjes, brochures, …) om ons de nodige kennis bij te brengen :-p!

Vandaag waagden we ons voor de eerste keer aan de Surinaamse wasmachine. Alles verliep vlot, tot we het water uit de bak moesten krijgen. Gelukkig konden we terecht bij onze onderburen voor de nodige informatie (met één draai aan de knop liep het water de douche in –> aah, daarom staat onze wasmachine in de douche ;-)). Tijdens het droogzwieren leidt de wasmachine blijkbaar zijn eigen leventje (we vonden hem terug in het midden van de douche :-p). Nu kunnen we ook hiermee de komende maanden aan de slag :-D!

Om onze avond af te sluiten, trokken we de stad in (naar t’Vat). Met een lekkere cocktail in de hand klonken we op onze eerste, succesvolle week in Paramaribo!

Tsjing (op z’n Chinees) ;-)!

Oh my god, 8u30 lezen we op onze klok (nooit gedacht dat we nog zolang zouden kunnen slapen). Auto’s en brommers blijven blijkbaar toch wat langer binnenstaan op zondag (jeeeeej :-D), enkel de vogels houden hier nog geen rekening mee (sip face –> :-(). We kijken dus al hoopvol uit naar de komende weekends!

Weekend of niet, onze gele gekko blijft ons vast huisdier. Wanneer wij ontwaken, ligt hij te chillen op de rand van een glas (lees dus: Glenn’s glas –> bijgevolg worden glazen nu omgedraaid op de tafel gezet ;-)), te rusten tussen de koeken, af te koelen onder de koelkast, … (zijn vaste stek moet zich dus ergens in de keuken bevinden –> we zijn eens benieuwd waar we hem komende dagen nog gaan aantreffen: chocopot? :-p).

Ondertussen zijn we ook al op het punt gekomen dat ieder zijn vast plaatsje rond de tafel aanneemt. Glenn aan de korte zijde, Lore en Jolien aan de lange zijde (de andere korte zijde wordt niet meer in gebruik gesteld wegens een kapotte stoel waar Glenn totaal niets mee te maken heeft :-p). Verder is het al zo erg dat we terecht komen in bepaalde routine- en gewoontehandelingen (Glenn wast af, Lore en Jolien drogen af, Lore schept op, Glenn maakt chocomelk, Jolien staat aan de kookvuurtjes, …). We beginnen ons hier dus wel thuis te voelen in de Anniestraat :-D!

Vandaag trokken we op historische tocht door Paramaribo (zoals de echte, met de gids en het fototoestel in de hand). Al fietsend reden we het opvallend niet drukke Paramaribo binnen (waar zijn al die auto’s heen? Ohja, het is zondag = RUSTDAG ;-)). Eens in het historisch gedeelte aangekomen, dachten we onze fietsen veilig en kosteloos te parkeren. Daar dacht de ‘security-man’ natuurlijk anders over. Nadat de man er ons vriendelijk op gewezen had dat hij in staat voor de veiligheid van onze fietsen (op een openbare plek), besloot hij een afspraak met ons te maken (hij zou goed op onze fietsen letten in ruil voor wat geld). Deze deal sloot hij af met ‘Mooi zo’. We gaven hem wat geld in de hand (hij was duidelijk niet tevreden met de hoeveelheid) waarna hij nors verder ‘ging bewaken’ (van op het balkon waar hij geen zicht had op de fietsen :-p).

Na een hele week ons potje zelf gekookt te hebben, besloten we eens kennis te maken met een deel van de Surinaamse keuken (het creoolse restaurantje Jiji’s werd onze bestemming). Onderweg maakten we nog een tussenstop aan het Onafhankelijkheidsplein waar net een sessie Capoeira doorging (de vreemde gevechtsdans trok toch even onze aandacht). Jiji’s bevindt zich aan de Waterkant (bijgevolg met zicht op de boten en het water –> bij het vallen van de avond is dit een prachtige plek om zitten). We namen een djongo (Parbo bier in 1l fles –> wordt hier vaker besteld in vergelijking met de kleine flesjes). Het eten dat we geserveerd kregen, wist ons zeker te bekoren (eindelijk nog eens lekker vlees gegeten!!). We zijn dus benieuwd naar verdere typische Surinaamse gerechten!

Smakelijke groetjes vanuit Jiji’s!

Rotzakken!! Zo kan je al die vliegende mormels hier wel noemen (we hebben het dus over de muggen en al het andere ongedierte ;-)). We kunnen er geen specifieke naam aan geven aangezien we nog geen enkele mug live hebben gespot (maar de jeukende bobbels op ons lichaam doen ons toch sterk denken aan de MUG). Jolien en Glenn namen het voortouw, natuurlijk kon Lore niet achterblijven. Op deze moment hebben we samen zo’n 1001 muggenbeten (oké, dit is misschien lichtjes overdreven, maar zo voelt het anders wel aan :-p). Ondertussen worden we steeds creatiever in het vinden van allerhande strategieën om de jeuk zoveel mogelijk te stabiliseren (krabben, zalf, kloppen, blazen, ‘bespeekselen’, besproeien met koud water, bevriezen met ijsblokjes / koude glazen, …). Tot onze grote spijt zijn dit weliswaar slechts tijdelijke oplossingen :-p.

Ondertussen leren we de verschillende taxichauffeurs (elke keer opnieuw vragen we ons af hoeveel mannen daar niet werken :-p) van het bedrijfje vlak naast ons beter en beter kennen. Naast de fiets is dit een zeer handig vervoersmiddel voor langere afstanden (die niet met de fiets overbrugbaar zijn ;-)). De Surinaamse taxi’s kenmerken zich door het ontbreken van riemsloten op de achterbank (vreemd aangezien er wel steeds een riem aanwezig is). Verder namen we voor het eerst het openbaar vervoer (hier dus de bus ;-)) richting White Beach (30km met de fiets in deze temperaturen leek ons niet bepaald ideaal). Ook dit was een hele beleving (we voelden ons net sardientjes in een sardienendoos). Gelukkig zorgden de open ramen (en open deur) voor de nodige verluchting.

Ons tripje naar White Beach (een wit aangelegd strand) zou je in twee woorden kunnen omschrijven: warm (lees dus: heet) en rood (in tegenstelling tot ‘white’ kan je ons eerder omschrijven als ‘red’ –> en ja we hadden ons goed ingesmeerd ;-)).

We voelen ons hier dus als kreeften in het water! 😀

Ps: leuk dat jullie onze blog volgen en fijn om al jullie reacties te lezen. Doe zo voort! :-p

Vandaag kregen we weer bezoek van een gekko (dit keer een geelkleurige met een gemiddelde lengte van 10cm). Net als ons had hij last van een hongerig maagje (we troffen hem namelijk aan in de keuken :-p). Bij deze breidt de familie Sallie zich uit!

‘Paramaribo Zoo’ werd onze eerste uitstap. Aangezien de zoo hier niet zo ver vandaan gelegen is, leek het ons zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen. We spotten er heel wat nieuwe dieren (verschillende soorten apen, katachtigen, vogels, reptielen, …). In tegenstelling tot België is het een kleine zoo, maar het ideale paradijs voor kinderen (er vond zelfs een verjaardagsfeestje plaats, los daarvan waren wij één van de enige bezoekers :-p). Na deze uitstap kijken we des te meer uit naar het spotten van de dieren in de vrije natuur (diertjes in een kooi blijven toch wat zielig om aanzien). We sloten de uitstap af met een terrasje aan de Waterkant.

Na drie dagen te vertoeven in de Anniestraat merken we toch enkele mysterieuze situaties op (we doen ons uiterste best deze volledig uit te spitten, van op ons balkon lukt dit beetje bij beetje :-p). Allereerst hebben we onze overburen: is het de was die 4 dagen nodig heeft om te drogen (bij temperaturen van om en bij de 30°), dienen de kleren die aan de wasdraad hangen ter afscherming of moet het dan toch een levendige kleerkast voorstellen? Het grootste mysterie houdt zich echter schuil bij onze twee rechter overburen. Deze kennen mekaar zo goed dat kloppen niet meer nodig is. Momenteel is het voor ons onmogelijk uit te maken wij al dan niet bewoner is van de woning, laat staan wie er zich allemaal begeeft op het perceel (auto’s gaan en komen toe, hetzelfde geldt voor de mensen –> van baby tot volwassene). De ene persoon is bijgevolg ook wat vriendelijker dan de andere (handje in de lucht :-p). Algemeen kunnen wij besluiten als ergo in spé dat verdere observatie noodzakelijk is. Hierbij dienen we natuurlijk rekening te houden met culturele verschillen (hier kan dit wel eens de gewoonte zijn ;-)) en moeten we afstappen van onze subjectiviteit :-p.

Tijdens de kennismaking met Suriname en al zijn specialiteiten konden we niet anders dan ook het lokale bier (Parbo Bier) eens te proeven :-D. Zo gaan wij onze derde avond tegemoet.

Santé en tot snel!

Ochtendstond heeft goud in de mond, maar niet in Paramaribo (goedemorgen vogels, honden, auto’s, brommers, …). De verfrissende douche maakte dit allemaal goed. Na ons ontbijt trokken we met Sid naar de Telesur winkel om een SIM kaart te bemachtigen (nu kunnen ook wij alle taxichauffeurs bereiken :p). We reden verder door naar de Boerbuitenweg in de hoop drie fietsen te verkrijgen. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen en al snel stonden drie fietsen voor ons klaar. Unu pikin, het fietsbedrijfje, is een stichting die schoolgaande kinderen met of zonder beperking opleidt tot fietsenmaker (bij deze steunen ook wij dit prachtig initiatief).

We sprongen op onze fiets en vertrokken enthousiast op fietstocht doorheen Paramaribo (klein detail: handremmen zijn er niet, hier werken ze met pedaalremmen -> niet gemakkelijk!). Het rijden verliep vlotter en vlotter, tot we de hoofdbanen naderde. Net zoals de auto’s, rijden de fietsen eveneens aan de linkerkant (gezien de beperkte verkeersregels volg je dit dan ook best op om problemen te vermijden ;-)). Ondanks deze regel besloot Jolien, op het midden van een kruispunt, aan de rechterkant te rijden (snuggere Glenn volgde dit niet zo slimme initiatief, GELUKKIG was er Lore nog om ons het linkerpad te wijzen). Over het algemeen kunnen we besluiten dat fietsen in Paramaribo een hele uitdaging is, maar toch veel praktischer dan te stappen.

Op twee dagen tijd konden we al wat kennis maken met de bewoners van Paramaribo (voornamelijk onze buren). Vlak naast onze woning bevindt zich een taxibedrijfje waarop we op aanraden van Daphné en Famke naartoe trokken. We maakte kennis met chauffeur X (vergeten zijn naam te vragen :-p), wat een vriendelijke man. Daarnaast is iedereen steeds fijn in omgang (hand opsteken, ‘goedendag’ zeggen,…). We voelden ons hier meteen welkom.

Na ons bezoek aan Tulip (één van de weinige grote supermarkten –> Supermarktjes uitgebaat door Chinezen komen hier namelijk frequenter voor) konden we onze voorraad voeding en drank inslaan. We besloten om ons eerste potje zelf te koken (dit leek aardig te lukken :-D, enkel de kip baarde ons nog wat zorgen :-p).

Smakelijke groetjes vanuit de Anniestraat!

Gezien de vermoeidheid besloten we geen wekker te zetten. Uitslapen was ons plan (met de nadruk op WAS ;-)). Aangezien glas in mindere mate voorkomt, moeten we ons tevreden stellen met enkele flappende luikjes (het verschil buiten-binnen is dus relatief klein). Bijgevolg kan je binnen meegenieten van de aangename buitengeluiden (lees dus: NIET AANGENAAM ;-)). De Anniestraat ontwaakt = Jolien, Glenn en Lore worden wakker. Het zijn er immers nogal vroege vogels (neem dit maar letterlijk). Verder kunnen we meegenieten van de blaffende honden, rijdende auto’s, knallende brommers (vergelijkbaar met een grasmachine), … . Uitslapen is hier dus ver te zoeken (gelukkig zal dit ons niet zo storen tijdens het stagelopen wegens het vroege uur dat we moeten opstaan).

Eens opgestaan konden we ons huisje volledig ontdekken (met dank aan het daglicht). We merkten meteen enkele opvallende verschillen op, we zetten ze even op een rijtje voor jullie:
– als je het huisje wil binnenkomen of verlaten, reken daar maar een kleine 10min voor (verklaring: veel sloten –> veel sleutels –> wie zoekt die vindt) MAAR safety first :-p!!
– de ruimtes worden van elkaar gescheiden door wanden die niet tot aan het plafond komen ( Resultaat: communiceren met elkaar is mogelijk vanuit elke ruimte, dus ook van op het toilet als je begrijpt wat we bedoelen ;-))
– enkel koud water aanwezig (lekker verfrissend dus :-D)
– de wasmachine staat in de douche (logica????)
– koken was nog nooit zo handig met de 2 aanwezige vuurtjes (maar we redden ons wel ;-))
– we mogen ons gelukkig prijzen met de aanwezige ventilators (toch een beetje verluchting :-D)
– over het algemeen een gezellige stek met een fantastisch terras (chillen vormt hier dus geen probleem ;-))

Na onze ontdekkingstocht in het huisje deed het volgende probleem zich voor: een lege koelkast. We trokken er dus met ons drie op uit, op zoek naar: de dichts bijzijnde bank (lees dus: redelijk ver) om Surinaamse dollars (SRD) af te halen (anders gingen we niet ver komen in de supermarkt ;-)), ETEN en DRINKEN. Bij het verlaten van ons appartement werden we verrast door het aangename bezoek van een salamander (bij deze was dus ook het eerste dier gespot en bijgevolg de eerste foto gemaakt). Aangezien we er toch een stevige wandeling hadden opzitten tot in het stadje, besloten we meteen op sightseeing-tocht te gaan. Als echte toeristen (met het fototoestel in de hand) ontdekten we de stad en de eerste markt. Verse vis wordt hier dus in de buitenlucht verkocht. Wat voor de Surinamers een normale zaak bleek te zijn, was voor ons toch even schrikken. Ook de geur die zich hier verspreidde was niet echt aangenaam, bijgevolg maakten we rechtsomkeer.

Onze wandeltocht gaf ons meteen (al na de eerste 5 stappen :-p) de mogelijkheid kennis te maken met de Surinaamse mannen. Getoeter, gefluit, kusjes smijten, … lijken hier de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig bleef het daar meestal bij en konden we rustig verder stappen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op de regel. Zo kwam er een oude man op ons af die ons vergeleek met het koningshuis van Nederland (dit in de bank vlakbij de bewakers –> zo konden ook zij eens lachen ;-)). Verder hoorden we dat Glenn zich gelukkig mocht prijzen met ‘zijn twee vrouwen’, enzovoort… .

Het terug stappen naar het appartement bleek een hele uitdaging te zijn (warm, teenslippers en de afstand! maakten het des te vermoeiender) waardoor we toch enkele tussenstops moesten inlassen. In de buurt van ons appartement vonden we een Chinese supermarkt (alle kleine supermarktjes worden hier uitgebaat door Chinezen) waar we de eerste noodzakelijke inkopen konden doen. Eens thuis aangekomen installeerden we ons op het balkon. Hier bleven we de rest van de dag hangen (op het Surinaamse ritme).

En wie kwamen we s’avonds tegen in het salon? De salamander. Bij deze doopten we hem tot Sallie de salamander. Hij hielt ons de rest van de avond gezelschap. Later wist Sid ons te vertellen dat het geen salamanders, maar gekko’s zijn die zich schuil houden in de huizen. We zijn dus benieuwd naar de rest van de familie van Sallie!

Aahja niet te vergeten, nadat Jolien en Lore hun genante momentje reeds beleefd hadden, volgde Glenn dit mooi op. Hij moet nog leren het verschil te zien tussen doucheschuim en deo (resultaat: douchegel vanuit de badkamer via de schoenen de trap op tot tegen de muur). De bovenbouw van Anniestraat 46 was bijgevolg gedoopt!

Groetjes!

Bagage ingecheckt, het avontuur kon beginnen.. Alles ging goed, tot ze Jolien’s visum hadden gezien. Ze stuurden haar naar de ambassade in de luchthaven, waar er toch geen vuiltje aan de lucht bleek te zijn (wat een opluchting!). We konden onze tocht in Schiphol (waar het echt een doolhof is) gelukkig weer verder zetten. Na het afscheid kwamen we geëmotioneerd toe aan de passpoortcontrole. De grensbewakers leken dit op te merken en waren zeer vriendelijk (ze probeerden ons precies wat op te beuren). Gezien de situatie kon het niet anders dan mislopen. Lore versprak zich door te vermelden dat we met ons drietjes op stage vertrokken naar Paramaribo (terwijl wij enkel in het bezit zijn van een toeristenvisum). Dit akefietje bleek toch geen verder problemen te geven (buiten het verhoogde hartritme dan).

Onderweg naar de gate sprak een man Jolien aan met het verzoek een foto te nemen. Dit nam ze echter iets te letterlijk op waardoor ze bijna in staat was een selfie te trekken. Gelukkig konden we hem 5 seconden later een foto van hemzelf in de luchthaven overhandigen. Onze eerste goede daad was volbracht met een glimlach op het gelaat!

Wachtend in de gate, kregen we te horen een half uur vertraging te hebben. Aangezien dit nog niet voldoende was, deden ze er anderhalf uur bovenop eens we geïnstalleerd waren in het vliegtuig. Resultaat: 3 knorrige magen (ohja het was al 13u30 en we waren al wakker van 4u). Gelukkig kregen we een koekje ter compensatie (dachten die echt dat we daar genoeg mee hadden?). Maar er was meer: tegenwoordig wordt water geserveerd in yoghurtpotjes (je kan het vergelijken met een doorzichtige petit-gervais zonder aardbeismaak en extreem vloeibaar :-p). Eens de lucht in geschoten (oké, dit is lichtjes overdreven :-p), werd dit probleem ruimschoots aangepakt door ons negen uur lang vol te steken met eten en drank (je hoort ons dus niet klagen ;-)). We konden al kennis maken met het licht pikantige eten, gelukkig waren er de waterpotjes nog!

Negen uur lang zitten in een vliegtuig: hoe vult een mens dat op? Zo deden wij het: slapen (of noem het eerder een poging tot), eten, filmpje kijken, 4-uurtje, nog meer filmpjes kijken en nog meer pogingen tot slapen, en nog eens eten.. Tussendoor konden we ook meegenieten van de interessante verhalen rondom ons (het één wat interessanter dan het andere natuurlijk ;-)). Aan onze rechterkant bevonden zich twee Surinaamse heren. Deze leken hun sociale vaardigheden (waarvoor Surinamers gekend zijn) VOLLEDIG te ontplooien (en nee, dit is niet overdreven). Aan onze linkerkant zat een Nederlandse dame met alleszins meer ervaring dan ons over het Surinaamse land. Dit is voor haar de beslissende reis of ze al dan niet haar verdere leven in dit warme land zal vertoeven. Zij kon ons intrigeren met haar verhalen…

Na een lange reis, kuste het vliegtuig de Surinaamse gronden. Daar we eerst dachten dat de hitte afkomstig was van de nog draaiende motor, bleek dit later niet zo te zijn (jaja, het was de zwoele warmte van dit land). Kent u het gevoel als u in de zoo het gedeelte van de reptielen binnenstapt? Wel, dit kan je vergelijken met de temperatuur en vochtigheid hier ;-).

Voor we naar taxi Sid trokken, moesten we nog een lange wachtrij tegemoet. Na uiteindelijk de grenscontrole gepasseerd te zijn, rolde onze valies de band op (van een perfecte timing gesproken). Wij waren duidelijk niet de enige die stonden te popelen om naar buiten te wandelen met hun valies, we werden net niet aangereden door een familie van het Aziatische type.

De eerste contacten met Sid verliepen vlot. Hij begeleidde ons naar de auto (die gelukkige groot genoeg was om al onze bagage in te proppen). Over bagage inladen gesproken, dook er plots een onbekende man op die spontaan onze valiezen inlaadde. Kwam er ook nog een vriend mee? Toch niet, het was iemand die graag een centje bij wou verdienen.

Het was toch even wennen aan het feit dat de auto’s hier links rijden (een restantje van de Engelse kolonisatie). Al snel herkende we enkele liedjes in de auto (Sid was blijkbaar grote fan van Guus Meeus). Na anderhalf uur rijden gingen we van een meer beboste omgeving met weinig huisjes naar een dichtbevolkte stad. 21u Surinaamse tijd (voor jullie dus 1u s’nachts) kwamen we toe in de Anniestraat te Paramaribo. De huisbazin stond ons op te wachten. Na een korte en zeer beknopte rondleiding konden we alles even laten bezinken. Eens neergeploft in de zetel, kwam de vermoeidheid als een blok op ons af. Niet veel later kon je ons aantreffen in bed. Onder de klamboe (een muskietennet rond het bed, de ene wat kleurrijker dan de andere –> Glenn voelde zich meteen thuis onder het roze net :-p) gingen we onze eerste nacht in.

Slaapwel vanuit Paramaribo!

Jolien, Lore en Glenn

Hallo iedereen!

Ja ja, het is bijna zover! Binnen exact 5 dagen vertrekken wij met ons drietjes naar het toch wel verre Suriname om aan ons avontuur te beginnen. We zijn alle drie bezig om samen de laatste praktische zaakjes in orde te brengen. Het is niet altijd even evident door de examens die momenteel aan de gang zijn, maar natuurlijk is de ervaring die eraan komt een leuke en goede stimulans om naar toe te werken. Eens de examens beëindigd zullen zijn deze vrijdag staat er een weekend klaar voor onze valiezen in te pakken en natuurlijk om afscheid te nemen van onze dierbare ouders, familieleden, vrienden en niet te vergeten onze liefkes! Het zal niet makkelijk worden, maar we worstelen ons er wel doorheen. Hopla en nu gaan wij nog wat verder studeren. Tot binnenkort!