Dag iedereen,

Eindelijk nog eens een update! Door een heel drukke laatste week op mijn stage en het slechte internet in de hotels tijdens de trip kon ik mijn blog even niet meer bijwerken.

Ondertussen ben ik thuis en ben ik bekomen van de lange terugreis! :p

Mijn laatste stageweek in Saint Joseph was een heel bewogen week. Op maandag waren de kindjes die op mijn planning stonden niet aanwezig. Eén van hen was nog niet terug gekomen na een weekendje thuis (ze is pas dinsdag terug gekomen) en het andere kindje was te laat terug… Dus heb ik maar aan een ander kindje therapie gegeven.

Op dinsdag hebben Janina en ik een uitstap gedaan met vijf kindjes naar Monkey world. De kinderen keken er enorm naar uit en ik ook. Het was de eerste keer dat ze dieren in het echt zagen en dat was een hele belevenis voor hen. De eerste keer dat ze een grotere aap zagen, waren drie van hen zo geschrokken dat ze eigenlijk niet meer verder wilden. Twee van hen hebben we kunnen geruststellen, maar de jongste was te bang. Uiteindelijk is Janina met de jongsten naar de buitenspeeltuin gegaan en heb ik met de oudste nog even rondgelopen. Uiteindelijk hebben ze zich allemaal geamuseerd. En de dag erna vroegen ze allemaal wanneer we terug gingen naar monkey world.

Op woensdag ben ik mijn volgcliënt gaan bezoeken in het ziekenhuis (Red Cross Hospital). EINDELIJK kon ik gaan!!! Maar ik was volledig gefrustreerd toen ik terug naar Saint Joseph ging. De vooruitgang die Asgeree en ik ten aanzien van onze doelen hadden bereikt is helemaal verloren gegaan tijdens haar verblijf in het ziekenhuis. Ik heb ook heel veel vragen kunnen stellen aan de studente ergotherapie die met mijn volgcliënt werkte, maar ook dit zorgde voor frustraties. Toen ik mijn verhaal deed bij Asgeree was ook zij heel verbaasd hoe het er nu in het ziekenhuis aan toe gaat (zeker omdat zij vroeger op de afdeling van de brandwondenpatiënten heeft gewerkt).

’s Avonds besloten Janina en ik om nog een laatste keer naar Canal Walk te gaan om te gaan eten. De dag erna kwamen ze onze auto ophalen. Het eten was me niet goed bevallen, want ik hield er een voedselvergiftiging aan over… olé! Gevolg hiervan was dat ik de volledige dag erna knock-out in mijn bed lag. Ik kon zelfs niet werken voor school op mijn computer. Dit zorgde voor enorm veel stress, want er moest wel nog het één en ander afgewerkt worden. En ik moest voor mijn stageplaats ook nog opvolgdocumenten schrijven over mijn patiënten voor de volgende studenten. Gelukkig was Janina er, topverpleegster!! Ze heeft zelfs ’therapie’ gegeven aan één van mijn kindjes. Ik was al een hele week bezig om E. zelfstandig te leren eten en het lukte steeds beter en beter. Maar door mijn drukke laatste week had ik haar niet meer kunnen begeleiden tijdens het middagmaal. Ik had gepland om donderdag langs te gaan en te kijken hoever ze al gevorderd was, maar dat is me dus niet gelukt. En plots krijg ik een prachtige foto van Janina!

Rond drie uur ben ik tegen het advies van Janina uit mijn bed gekomen om afscheid te nemen van Tara en Crystal (de twee ergostudenten van de University of Cape Town). Echt twee super leuke meisjes. Uit mijn bed komen, was nu niet één van mijn beste ideeën, gelukkig zijn er bankjes in de gangen zodat ik op tijd even kon zitten… :p En blijkbaar zag ik er verschrikkelijk uit, want dat was het eerste dat ik te horen kreeg toen ik in het ergotherapielokaal binnen stapte! Danku, lieve collega’s. 😉

Op vrijdag was ik al terug beter, al kon ik wel nog niets eten en had ik niet veel energie. Deze dag heb ik niet anders gedaan dan werken, werken en nog eens werken!! Tussendoor zijn we ook naar een persooneelsbijeenkomst geweest, want hier kregen we ons certificaat dat we hadden gewerkt in Saint Joseph! Ik heb ook mijn eindevaluatie gekregen en deze was heel positief. Mijn mentor heeft het volgende vermeld: “She will be an excellent pediatric OT”. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen, aangezien ik echt later met kinderen wil werken.

Mijn ouders kwamen ook toe op vrijdag met Belgische chocolade voor alle collega’s in Saint Joseph. En wat waren mijn ouders blij om mij terug te zien. En ik ook hoor! 😉 En daarna valiezen in de auto en naar het eerste hotel! De dag erna zijn we Janina gaan ophalen, dan met het vliegtuig naar Port Elizabeth en zo begon onze trip terug naar Kaapstad. Maar ik moest ook afscheid nemen van mijn lieve ergo-collega’s en van mijn kindjes! Dit was heel emotioneel en ik mis ze allemaal al enorm! Voor altijd in mijn hart! Dankjewel allemaal voor deze bijzondere ervaring, dit ga ik nooit meer vergeten! <3

Ziezo, dit was mijn laatste blogberichtje!

Groetjes

Liesbet xxx

Hey iedereen!

De voorbije week is weer heel snel gegaan. Het einde van de stage komt in zicht. Wat zal ik mijn kindjes missen… Deze week heb ik een nieuwe patiënt bijgekregen. Hij is 13 jaar oud en ik moet bij hem een aantal testen afnemen. Omdat ze in de school hebben opgemerkt dat hij geen spaties tussen zijn woorden laat tijdens het schrijven. Door middel van de testen moeten we achterhalen wat het probleem is. Op maandag had ik een eerste sessie met hem. Dit was eerder een formele sessie om elkaar beter te leren kennen. Want meteen beginnen met de testen, helpt niet echt bij het opbouwen van een vertrouwensband. Hij is een heel lieve jongen! 🙂

Mijn volgpatiënt is nog steeds in het ziekenhuis. Deze week had ik de student-ergotherapeut aan de lijn die met haar werkt. Op die manier ben ik te weten gekomen dat het goed met haar gaat en welke vorderingen ze al heeft gemaakt. Asgeree heeft elke dag van de week gebeld met het hospitaal om eens op bezoek te kunnen gaan bij mijn volgpatiënt. Op die manier kan ik ook afscheid nemen van haar en met de verschillende mensen praten die met haar werken. Zo kan ik een duidelijker beeld krijgen van wat er in de periode dat ze in het ziekenhuis was allemaal is gebeurd. Maar het is niet zo eenvoudig om te kunnen gaan. Asgeree raakt licht gefrustreerd aangezien ze het bezoek altijd maar uitstellen. Hopelijk kan ik mijn kleine meisje nog eens bezoeken!! Allemaal duimen he!

Deze week is Janina ook even binnen gesprongen tijdens een van mijn sessies. Ze heeft een aantal mooie foto’s genomen. Op de foto’s zie je dat ik samen met mijn patiënt een ketting aan het maken ben. Dit is een oefening om met beide handen te leren werken, dit was in het begin van mijn stage heel moeilijk voor hem. Nu gaat het al veel beter. Ook zie je dat hij aan het spelen is met een inlegpuzzel. Dit is voornamelijk om de pincetgreep te oefenen. Ook dit gaat steeds een beetje beter!

Deze week ben ik met één van mijn patiëntjes begonnen met het zelfstandig leren eten. Tot nu toe werd haar eten altijd gegeven. Maar eigenlijk zou ze het al zelf moeten kunnen. Ik laat haar de lepel vasthouden en ik begeleid de bewegingen. Dit vond ze heel leuk, ze was heel de tijd aan het lachen. Alleen kan ik haar nog niet laten eten, want dan zou het eten in het rond vliegen, wegens een nog niet zo goede coördinatie. Maar oefening baart kunst! 😀

Op woensdag zijn we naar een oplucht cinema gegaan in Kirstenbosch. De film die ze speelden was ‘Mean Girls’. Het was leuk om die film nog eens terug te zien. Voor 100 rand hadden we ons entreekaartje, een stoel en een deken! Dat was een heel gezellige avond.

Voor dit weekend hadden we niet zo een bijzondere plannen. Op vrijdagavond waren we uitgenodigd voor een braai (barbecue) bij Rehana (vrijwilligster in ergotherapie). Haar man was jarig en we mochten ook komen. Dit was een heel gezellig en we hebben fijne mensen leren kennen. Op de foto hieronder sta is samen met de man van Rehana. We moesten een creatieve foto nemen met de jarige en deze op Facebook en instagram posten. Wie binnen de 30 minuten de meeste likes had, won een massage… We hebben niet gewonnen… 😉

Op zaterdag zijn we naar de old biscuit mill market gegaan in Woodstock. Woodstock is niet zo een gezellige buurt, maar de markt is echt wel fijn. Maar ook heel toeristisch. Op zondag zijn we naar Silvermine gegaan. Dit is een natuurreservaat. Voordat we op de plaats van bestemming waren, hebben we toch wel een hele weg moeten afleggen… Er was een fietswedstrijd in Kaapstad waardoor we een serieuze omweg moesten doen. Uiteindelijk kwamen we aan in Silvermine en besliste de zon om zich te verstoppen achter de wolken. Maar dat houdt ons niet tegen om toch even in het water te duiken. Dat was echt zalig en niet koud!!! 😀

Ziezo dit was weer een korte update!

Thank you Janina for all the pictures!! :*

Tot de volgende,

Liesbet 😀

Deze week was echt een goede week. Op dinsdag help ik zoals altijd bij de babygroep. En er is een nieuwe baby. Hij is drie maanden oud en heel klein voor zijn leeftijd. Dit is omwille van zijn ziekte. Hij heeft cystische fibrose, dit is een longziekte met een slechte prognose. Maar dat is geen rede natuurlijk om hem alle liefde te geven die hij verdient! Hij is zo schattig. In ergotherapie helpen we hem om zijn mijlpalen te bereiken.

Ook heb ik al vooruitgang kunnen boeken met J. Hij begint stilletjes aan zijn lichaam te kennen. Telkens als hij mij ziet begint hij spontaan zijn lichaamsdelen op te sommen en duidt hij alles aan. Maar er is wel nog werk aan de winkel. Voor mij een hele uitdaging, maar zo fijn om met hem te werken.

Ook met mijn andere patiënten merk ik voortuitgang. Dat maakt mij heel erg blij. Eén van mijn patiëntjes gaat zo snel vooruit dat ik zelf elke sessie verbaasd ben van wat ze allemaal kan. En in mijn vorige blogbericht heb ik verteld over S. Ik had nog niet echt een goede sessie kunnen geven aan haar omdat ze nooit mee wou komen en omdat ik haar dan met iemand anders moest nemen. Nu had ik een lolly. Wat had dat een goed effect. S. was een engeltje en ze luisterde heel goed. En ik kan eindelijk aan mijn doelen werken. Een blije patiënten en een nog gelukkigere ergotherapeut!

Op vrijdag heb ik geen therapie gegeven. Ik was jurylid in een groots sportevenement in de school van Saint Joseph. Alle kinderen die hier naar school gaan, behalve de kinderen van de crèche, deden hier aan mee. En zo gemotiveerd dat iedereen was. Eerst moest elk team een ‘war cry’ doen. Dit is een soort ‘haka’. En daarna begon het evenement. Er waren verschillende dingen die ze moesten doen. Eerst moesten ze gewoon tegen elkaar lopen, daarna was er een slalom. Dan kwam het vermoeiendste… ze moesten vier blokjes op één voor één oprapen en terug brengen naar de doos die aan de startlijn stond. En als ze alle blokjes hadden moesten ze met de doos naar de finish lopen. Voor de kinderen die in een rolstoel zaten of niet konden lopen was er ook iets voorzien. Zij moesten om ter verst met een pittenzakje gooien. Ik heb werkelijk genoten die dag. Het enthousiasme van die kinderen is geweldig. En het feit dat sommige kinderen in het begin van hun opname in een rolstoel zaten en een paar maanden later kunnen hardlopen maakt het alleen maar beter.

Op vrijdagavond zijn we dan naar ons ondertussen favoriete winkelcentrum (Canal Walk) gegaan. Daar hebben we genoten van het eten in een Mexicaans restaurant! En dit was het begin van het geweldige weekend. Deze keer hadden we alles op voorhand gepland. En ik keek er zo naar uit! Samen met Aline (een Belgische stagiaire kiné in Saint Joseph die vrijdag jammer genoeg haar laatste dag stage had) en een Celine (vriendin van Aline) en Franscico (een vriend van ons) zijn we op zaterdag naar Stellenbosch gegaan. En op zondag zijn we naar Muizenberg gegaan. In Stellenbosch hebben we genoten van de lekkere wijn (tja, wij drinken dat al eens graag). We hebben deze mooie dag beëindigd in ‘The piano bar’. Hier wordt live jazz muziek gespeeld. Er werd ook op een saxofoon gespeeld. En die man kon er wat van. Ik heb er echt van genoten en wat zal ik blij zijn als ik terug zelf kan spelen… 😀

In Muizenberg hebben we gesurft. We hadden om 13u een surfles van 2 uur. Dat was enorm spannend. En het ondenkbare is gebeurd. Ik kan rechtstaan op de surfplank (helaas geen foto’s beschikbaar, maar ik kon het wel!). Ik was fier hoor! Maar ik moet toch nog veel oefenen eer ik het deftig kan!!! Maar ondanks de zonnecrème ben ik helaas wel verbrand. Maar dat neemt niet weg dat ik me enorm heb geamuseerd! 😀 En ook dit weekend eindigde in de Hillsung church. Ik vind dit zo ontspannend en ik voel me daar echt goed. Op die manier kan ik weer met volle moed beginnen aan de nieuwe week!

Tot volgende week!

Groetjes

Liesbet xxx

Hallooooooo 😀

Wij zijn super content, WANT wij hebben eindelijk een auto! Een auto betekent hier vrijheid. Eindelijk moeten we niet meer aan iedereen vragen om ons ergens naar toe te brengen. Nu beslissen we gewoon zelf!! Normaal moesten we de auto drie dagen eerder krijgen… maar zoals alles hier, gaat ook een auto huren gepaard met vertragingen. Toen ik belde op vrijdag om te vragen of ze de auto naar de stageplaats konden brengen, kreeg ik te horen dat er geen auto’s beschikbaar waren… Tja we hadden die week nog niet genoeg tegenslagen gehad eh. Maar de vriendelijke dame aan de telefoon beloofde om ons zo snel mogelijk te helpen. En inderdaad ze heeft ons snel geholpen, op maandag hadden we onze auto!! Dit betekende voor ons echt een nieuwe start!

Mijn vierde stageweek verliep redelijk goed. Met de meeste van mijn patiënten weet ik heel duidelijk waar ik aan moet werken en bij één van heb zit ik een beetje vast. Dit heb ik besproken met mijn mentor. Mijn grootste bekommernis bij deze patiënt (J.) was dat hij nog altijd geen kleuren kan matchen. Zelfs de basiskleuren lukken hem niet. Hij is ondertussen al 3,5 jaar dus hij zou dat moeten kunnen. Ik heb vanalles geprobeerd, maar niets hielp. Mijn mentor vond het ook eerst vreemd en wist niet meteen hoe het kwam dat hij dit nog altijd niet kon. Uiteindelijk zijn we er achter gekomen dat hij eigenlijk zijn eigen lichaam nog niet kent (bijvoorbeeld: als ik vraag om zijn armen aan te duiden, wijst hij naar zijn ogen). En dat moet hij eerst kennen, voordat we over kunnen gaan naar het matchen van kleuren. Dus ik ben opgelucht dat ik nu weet waar het aan ligt en nu kan ik hier volop aan werken.

Deze week heb ik ook een beetje ‘geëxperimenteerd’ met een aantal sessies. Eén van mijn patiëntjes (S) heeft enorme gedragsproblemen. Als ik haar wil meenemen uit de crèche of de leefgroep wil ze nooit meegaan. Maar als ik nog een kindje meeneem gaat ze zonder problemen mee. De juf van de crèche had voorgesteld om een ander kind (J, ook één van mijn vijf patiëntjes) van de crèche met haar mee te nemen. Maar dit werkte toch niet zo goed. Op groot motorisch en fijn motorisch vlak zijn de verschillen te groot. En daarbij komt ook nog dat J. heel veel aandacht nodig heeft bij bepaalde dingen en dat S. daarvan profiteert om allerlei dingen te doen die ze niet mag doen. Ik heb geprobeerd om een sessie met haar te doen met C. Hij zit ook in de crèche, maar is niet één van mijn patiënten. C. krijgt geen therapie, hij is hier niet voor revalidatie. Ook dit werkte helemaal niet. Telkens als S. samen met een ander kind is, ziet ze dit als haar kans om alles te doen, maar niets van wat ik vraag. Na deze sessies was ik compleet op en lichtjes gefrustreerd. Dit alles heb ik dan ook voorgelegd aan mijn mentor. Ze begreep heel goed wat ik bedoelde. Eén van de andere ergotherapeuten vertelde toen ook een verhaal van S. Ze was die dag naar ‘freesia ward’ gegaan en ze zag S. met een springtouw rond haar nek. Ze vroeg S. om haar het touw te geven, want dat is veel te gevaarlijk. S. keek haar aan en negeerde de ergotherapeut compleet en ging verder met wat ze bezig was. Ook in de leefgroep hebben de verpleegkundigen het heel moeilijk met het gedrag van S. Mijn mentor stelde voor om vanaf nu S. individuele sessies te geven en haar op het einde van een sessie een beloning te geven. Op die manier werkt ze naar iets toe en dat kan misschien motiverend werken. Ik hoop in ieder geval dat het helpt!! Duimen maar!!

Normaal gezien had ik vrijdag mijn tussentijdse evaluatie, want inderdaad mijn stage is al voor de helft voorbij. Wat gaat de tijd toch snel he! Maar deze werd uitgesteld naar vandaag, omdat mijn mentor het veel te druk had en het ook lichtjes vergeten was. Mijn tussentijdse evaluatie was goed. Er zijn een aantal werkpunten, zoals altijd eh! Maar ik ga er hard aan werken en dan zie ik dat wel goed komen. Ik kan ook altijd terecht bij mijn mentor met vragen en ze helpt me heel goed.

En dan nog vlug even een samenvatting over het eerste weekend met onze auto! De rolverdeling is als volgt: Janina rijdt, want daar wordt ze blij van en ik navigeer omdat ik daar blijkbaar redelijk goed in ben. In ieder geval we zijn overal geraakt met onze Charlie (ach ja we hebben onze auto een naam gegeven)! :p Op vrijdag zijn we naar Houtbay Market geweest. Een supergezellig overdekt marktje met enorm lekker eten! Echt een aanrader voor iedereen die ooit van plan is om naar Zuid-Afrika te komen. Op zaterdag zijn we naar Simon’s town geweest om de pinguïns te bezoeken. Op het strand is er een heel grote kolonie pinguïns. De mooie foto’s (genomen door Janina) getuige hiervan.

En ’s avonds hebben we onszelf getrakteerd op een avondje in de cinema. We hebben ons een kriek gelachen met de film ‘How to be single’! Op zondag zijn we naar Canal Walk geweest. Hier is een reuzegroot shoppingcenter, echt megafantastisch groot! En in het weekend was er een ‘wedding show’. Het kwam er op neer dat verschillende ontwerpers enkele van hun bruidsjurken showden, er waren verschillende fotografen die hun werk toonden, mensen die taarten maakten enzovoort… En wij liepen lichtjes op wolkjes tussen al die jurken (ieders meisje grote droom eh).

Onze dag eindige in Hillsung church (ik had er ook nog nooit van gehoord). Dit is een open katholieke kerk en het is afkomstig van Australië. En ik moet eerlijk toegeven ik heb er van genoten. Het was met live muziek van een bandje en een geweldige spreker. De ‘kerk’ zat vol met jonge mensen en er hing een geweldige sfeer! Het uur was voorbij voor ik het wist. Wie weet gaan we volgende week weer! Mijn laatste karweitje van dit weekend was mijn was… Ik kon het niet meer uitstellen en aangezien het wasmachine nog altijd kapot is, moest ik met de hand wassen! Resultaat: propere kleren en kapotte handen!! Auwch. 🙂

Eh voila, ook dit blogbericht is op zijn einde!

Tot de volgende!

Vele lieve groetjes,

Liesbet xxx

Hey iedereen

Deze week kende ups maar ook downs…

Maar op vlak van therapie gaat alles goed! Ondertussen ben ik het hier goed gewoon op mijn stageplaats! Mijn tijdschema is helemaal up to date. Ik kan goed samenwerken met mijn collega’s. Allez ik ben hier heel content!

Wat ik zo enorm leuk vind aan mijn werk is dat ik de kinderen echt vooruit zie gaan! Ze doen zo hun best tijdens mijn sessies en telkens merk ik een verbetering ten opzichte van de laatste keer en dat maakt me zo blij! They are my sweeties!!!

Een grappig moment was toen ik ’s morgens aankwam in het ergo lokaal en er was een groepssessie met een aantal kinderen uit Sweet Basil. Eén van hen zag mij en riep naar mij. Maar het grappige was dat ze niet mijn naam zei maar één van de namen van de vijf kinderen die ik volg! Ze associeerde me dus met één van mijn patiëntjes.

Ook heb ik complimenten gekregen van mijn mentor. Ze vroeg aan mij of ik een patiënt van haar kon over nemen omdat ze op dat moment naar de school moest met een andere patiënt. Ze had dus eigenlijk een dubbele boeking. Ik was een beetje geschrokken door de vraag en zei ‘ja’ (ook omdat ik niet anders durfde). Ze zei me dat ik eerst een aantal balspelletjes moest doen (gooien en vangen) en daarna fijn-motorische activiteiten! Een 40-tal minuten later kwam mijn mentor terug en ondertussen waren we al bezig met een derde fijn-motorische activiteit. Ik vertelde haar kort wat ik allemaal had gedaan en welke observaties ik daarbij had. Ze zag ook dat ik iets op de grond onder de tafel had gelegd zodanig dat de patiënt haar voeten ondersteund werden (ze kon nog niet met haar voeten op de grond). Dat vond mijn mentor bijzonder positief omdat de meeste studenten die ze al heeft gehad dat altijd vergeten. Toen ze hoorde wat ik allemaal had gedaan vond ze het super dat ik gradaties had toegepast. Een zeer tevreden mentor dus! En ik heel fier!! 😀

Aan Janina vertel ik vaak wat ik doe met de patiënten en welke vorderingen ik al op merkte! Ze vertelt met dan hoe twee van mijn patiënten in Sweet Basil zijn. En deze week merkte ze toch wel vooruitgang bij hen. En dat is heel fijn om te horen! Zeker omdat ik nu weet dat mijn patiënten ook in de leefgroep vooruitgang maken en niet alleen tijdens mijn individuele sessies!

Grootste dieptepunt deze week was dat we enkel een brok kaas kregen voor avondeten… Tja daar hebben wij niet mee gegeten hoor! Diezelfde dag heb ik dan even alles eruit gegooid bij mijn collega ergo’s… Zij waren lichtjes geshockt over wat we kregen voor avondeten. Mijn mentor belde dan meteen naar de coördinator van de vrijwilligers. Janina en ik hebben het opgegeven om bij haar langs te gaan als we een probleem hadden, aangezien ze ons toch nooit helpt… Nu mijn mentor lichtjes kwaad belde, schoot ze wel meteen in actie! We kregen blijkbaar enkel een stukje kaas, omdat we nu een oven hebben met twee platen om te koken. Maar nu moet je mij eens vertellen hoe je moet koken zonder potten en pannen… Mijn mentor heeft haar dat dan ook eens goed duidelijk gemaakt. Gevolg van deze telefoon was dat ze de volgende dag eens ging langskomen in de flat om te checken wat er wel, maar vooral niet aanwezig was. Wij zitten daar nu al drie weken te kamperen!!! En ze wist van in het begin dat we niets hadden, want we hebben dat meerdere malen gezegd! Oh en ook onze wasmachine is kapot. Voor het telefoontje van mijn mentor stuurde ze ons van het kastje naar de muur. Dan kregen we te horen dat we met onze handen moesten wassen. Maar na dat telefoontje ging ze alles doen om een alternatief te zoeken… Tja ondertussen is er nog geen alternatief, maar we leven op goede hoop!!!

Zo, het belangrijkste dat je van deze blog moet onthouden: my children are hero’s!!!

Vele zonnige groetjes!

Liesbet (of Elisabeth, want dat zeggen ze hier altijd tegen mij)

Hey iedereen

We hebben weer eens een weekendje achter de rug hoor! We dachten het eens rustig aan te doen… Janina en ik hadden besloten om in Saint Joseph te blijven. We hadden enkel een etentje gepland met Rehana (vrijwilligster in de ergoafdeling) en haar man. Vrijdag werden we uitgenodigd door Lucilla en Martha (twee vrijwilligers, die helaas gedaan hebben met hun vrijwilligerswerk) om zaterdag mee te gaan naar een wijnfestival! Zo een voorstel kunnen we natuurlijk niet afslaan eh! :p Dus enkel zondag bleef over om te ‘chillen’.

Dus vrijdagavond rond zeven uur ’s avonds werden we opgepikt door Rehana en haar man. Ze namen ons mee naar Seapoint. Hoe mooi was het daar! We hadden een prachtig uitzicht over Kaapstad. We konden ook Robbeneiland zien! We genoten van een prachtige zonsondergang. En daarna gingen alle lichtjes aan in Kaapstad. Echt prachtig. Daarna hebben we nog een hele trip gedaan met de auto. Rehana en haar man wilden ons zoveel mogelijk laten zien. We hebben een snelle stop gemaakt om te genieten van een lekkere cappuccino en daarna zijn we naar Nando’s gegaan. Dat is een populair fastfood restaurant hier in Zuid-Afrika. Ik had hetzelfde besteld als Rehana. Wat was dat spicy… Gelukkig was er cola om te blussen! :p

Zaterdag was ik op tijd opgestaan om te werken voor school voordat Lucilla en Martha ons kwamen oppikken. Veel goede bedoelingen, maar van werken is er niet veel in huis gekomen. Ik heb ongeveer een uur geskypt met het thuisfront en daarna kwam Janina me vertellen dat ze al onderweg waren om ons op te pikken.

In de auto vertelde Lucilla en Martha ons dat we toch niet naar het wijnfestival gaan, maar naar Franschhoek. We zouden hier een tram nemen en dan een tour doen doorheen de verschillende wijngaarden. Mooie plannen… maar helaas, we waren te laat om de laatste tram nog te kunnen nemen. Geen probleem dan doen we onze eigen route met de auto. Zo gezegd, zo gedaan! 🙂 Ondertussen hadden Janina en ik toch onze bedenkingen bij de huurauto. Soms startte die niet, dan moesten we vijf minuten wachten en dan werkte het wel weer. Francisco (vriend van Martha en Lucilla), van wie de huurauto was, zei dat het normaal was. Hij reed ondertussen al een maand met deze auto. Uiteindelijk zijn we naar twee wijngaarden gegaan. En de wijntjes waren lekker! 🙂 Maar die van Constancia vond ik wel beter. En dan wouden we graag terug naar huis gaan… Tja moest die auto nu nog eens willen starten… wachten en opnieuw proberen…en nog eens proberen…en nog eens proberen…enzovoort. Uiteindelijk besloten we iets te gaan drinken en daarna nog eens te proberen. Maar de auto gaf geen kick! Daar stonden we dan… Uiteindelijk heeft Francisco met het verhuurbedrijf gebeld. Na lang aandringen hebben ze dan toch iemand gestuurd om ons te komen helpen. Maar we moesten wel anderhalf uur wachten… Maar we zijn in Zuid-Afrika en niet in België dus we wisten op voorhand dat het anderhalf uur langer zou duren. Inderdaad, toch zeker twee uur moeten wachten. Maar in tussen tijd zijn we naar een restaurantje geweest en hebben we iets lekkers gegeten. Tja onze maagjes begonnen een beetje te knorren! 😀

Eindelijk de man was er… Maar die kreeg de auto ook niet aan de praat! Wat nu??? De man bood ons aan om ons naar huis te brengen. Maar er was een klein probleem. Wij waren met zes en hij had zijn vrouw meegenomen. Dat betekent dus dat er in zijn auto nog maar drie plaatsen over waren. Oh, maar dat is hier geen probleem hoor! We moesten dan maar met vier op de achterbank zitten en twee in de koffer… Janina en ik zagen dat toch niet zo zitten, dus hebben we ons eigen vervoer maar geregeld. Gelukkig was Rehana en haar man in de buurt (echte schatten zijn dat) en zij hebben ons naar Saint Joseph gebracht! Onderweg passeerden we een plaats waar een ambulance en politiewagen stonden en er was ook redelijk wat volk. We zagen iemand op de grond liggen… Deze man was neergeschoten. Rehana haar man vertelde ons dat daar vaker zo een zaken gebeurden…

Enfin terug in onze flat, moe van de lange dag, doet Janina een vreselijke ontdekking!!! Er zat een heel grote kakkerlak achter onze vuilbak!! We sprongen alle twee op een stoel! Grappig zicht…maar voor ons echt wel griezelig. Ik wou de kakkerlak vangen en later naar buiten brengen… Maar Janina wou dat niet, ze wou de kakkerlak meteen weg. Dus probeerde ze met een fles de kakkerlak te doden. Maar wat zijn die beesten snel. In nog geen seconde zat het beest achter onze frigo… En wat moeten we nu doen eh? Tja we hebben dan maar uitgebreid onze kamers, badkamer en toilet gecheckt. Gelukkig allemaal kakkerlak-vrij. Snel gaan slapen met de deur toe! Oef wat een dag!

De volgende dag was ik vroeg wakker… Nachtmerrie gehad! Dat gebeurt er dus als je voorbij iemand rijdt die is neergeschoten. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed door te werken voor stage!

Vandaag (maandag) was een goede dag. Ik had heerlijk geslapen. Ik wist welke sessies ik aan de kinderen zou geven. En de sessies zijn goed verlopen. Maar dan kregen we tijdens theetijd te horen dat één van de patiëntjes van de baby groep gestorven was op zaterdag. Ik hielp altijd met de baby groep en we zagen hen twee keer per week! Dit is een heel zware dobber voor mij. Hij had al een beetje vooruitgang geboekt en hij was zo een vrolijke baby… 🙁 Ik ga hem missen!! Maar het belangrijkste is nu dat hij geen pijn meer heeft en dat  hij niet meer moet ‘vechten’. Morgen heb ik terug de baby groep en het gaat raar zijn zonder hem…

Groetjes!!

Tot de volgende update! xxx

Hey iedereen!!

Deze week was een zware week voor mij. Zoals ik al had verteld heb ik vijf patiënten waaraan ik therapie geef. Deze week heb ik zoveel mogelijk assessments afgenomen van hen zodat ik weet waar ik met hen aan moet werken. Maar eerst moest ik mijn weekschema invullen. Ik mag zelf kiezen wanneer ik een sessie geef en aan wie. En dat vond ik niet simpel. Dit heb ik ook nog nooit eerder zelf moeten bepalen. Een van mijn kinderen gaat naar school, dus daarvoor moest ik overleggen met haar leerkracht. Twee gaan naar de crèche, maar die kan ik elk moment van de dag therapie geven en de andere twee gaan nog niet naar school! De ergotherapeuten geven me dus heel veel vrijheid. Maar ik kan hen wel altijd vragen stellen, gelukkig maar. Want soms voel ik me door deze vrijheid ook heel onzeker… doe ik het wel goed? Maar stilletjes aan vind ik mijn weg wel. Dankzij de vele assessments begin ik nu toch een goed zicht te krijgen op wat ik allemaal kan doen met mijn patiënten. En ik krijg ook een betere band met mijn patiënten. Ze beginnen me te kennen en dat is een fijn gevoel.

De hitte hier maakt het werken soms extra zwaar. En niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen. Dus soms doen we minder dan ik eigenlijk had voorzien. Maar dat is niet zo erg. De mentaliteit hier is toch ‘rustig aan, niets overhaasten’. En dat is wennen hoor! Ik ben gewend van elke minuut van de dag iets te doen. Maar hier is dat niet zo. Praten met elkaar is hier heel belangrijk. En dat is natuurlijk heel gezellig. 😀 Ook over het werk kan ik goed praten met mijn collega’s. Ze zijn ook alle drie heel gedreven in hun werk. Ze doen echt alles voor hun patiënten. Als ze praten over hun patiënten kunnen ze er echt helemaal in opgaan. Dus het is heel fijn om met hen samen te werken! Ik leer elke dag zoveel bij!

En dan nu een kleine rondleiding doorheen Saint Joseph’s home!

Dit is het ergolokaal! Het is heel groot (in vergelijking met mijn andere stageplaatsen in België). Dat was dan ook het eerste dat ik zei toen ik binnenkwam in het lokaal. Op de deur van het ergolokaal hangt een spreuk die ergotherapie perfect omschrijft. Er is ook een keuken, sensorische ruimte en een ruimte waar de splints worden gemaakt. De ergotherapeuten zeiden dat ik eerst moest opruimen voor ik foto’s nam, maar zo is het lokaal nu immers altijd! :p

In Saint Joseph zijn er vier verschillende leefgroepen. Hier worden dat de ‘wards’ genoemd. In Sweet Basil ward verblijven kinderen met neurologische problemen zoals cerebrale parese, foetaal alcohol syndroom, syndroom van down, enzovoort. De meeste kinderen zijn peuters (tussen 1 en 3 jaar). Maar er zijn ook een paar baby’s en oudere kinderen.

Sunflower ward is de leefgroep voor alle kinderen met HIV. Ook hier verblijven voornamelijk de peuters en kleuters.

Zoals je kan zien op deze foto’s hebben beide leefgroepen een ruimte waar alle bedjes staan en een andere ruimte waar de kinderen kunnen spelen en tv kijken. Deze ruimte lijkt op de foto’s vrij leeg, maar als alle kinderen er zijn er is speelgoed dan is het daar heel druk. In die ruimte wordt er ook gegeten. Daarnaast heeft elke leefgroep ook een badkamer, bureau, ruimte waar alle kledij ligt en een keuken.

Lilly ward is de leefgroep voor de grote jongens. Momenteel is de leefgroep gevestigd in de ruimte waar het podium staat. Dit komt omdat er verbouwingswerken zijn. Deze leefgroep heeft daarom ook niet echt een ruimte waar de jongens buiten kunnen spelen.

De laatste leefgroep is freesia ward. Dit is de leefgroep voor de grote meisjes.

Ziezo en dan op de onderstaande foto’s zie je de hoofdingang, een van de vele gangen in het gebouw en de ruimte waar ik zit als ik mijn blog update of werk voor school!

Ziezo nu hebben jullie ook een idee van waar ik verblijf eh!

Vele groetjes!!

Tot de volgende 😀

Hey lieve lezers!

Bij deze een über positief bericht over mijn weekend! Dat is eens wat anders eh!

Janina (awesome roommate!!) en ik zijn dit weekend naar Romy en Helena gegaan. Onze geweldige CEO (mrs Peterson) heeft ons vrijdag een lift gegeven naar Claremont. Jaja, je leest het goed… De CEO. Niet mis eh, sinds de overval op zondag heb ik heel wat goede contacten hier. Iedereen wou toen met me praten. Alles heeft ook zijn voordelen eh! Tijdens deze rit heeft mrs Peterson ons zelfs aangeboden om eens een weekend bij haar door te brengen. Ze woont niet ver van het gastgezin van Romy en Helena, dus dat zou geweldig zijn.

Op vrijdagavond was er een etentje gepland in het gastgezin. Er kwamen dan nog drie andere studenten (twee Zwitserse meisjes en een jongen van Angola). Het was best een gezellige avond. En het eten was ook lekker! Het was eindelijk eens iets anders dan rijst (ik krijg op mijn stageplaats elke dag rijst). Dit was een leuke manier om een geweldige dag af te sluiten! En danku Helena om je kamer voor twee nachten af te staan aan Janina en mij. :p

Op zaterdag hebben we een hop-on-hop-off bus genomen. Uiteindelijk zijn we tot het besluit gekomen om de blauwe lijn te nemen! Janina had deze al gedaan, maar vond het niet erg om deze nog eens opnieuw te doen. Ze vertelde dat het een hele mooie rit was. We keken op het kaartje en besloten om op drie plekjes af te stappen. Van dat plan is dus niets in huis gekomen, want we zijn een beetje te lang blijven plakken bij de eerste stop. De eerste stop was in Constancia. Hier kan je de wijnvelden bezoeken en wijn proeven! En degene die mij een beetje kennen, weten nu zeker dat ik gekozen heb voor de tweede optie. Wat een lekkere wijnen (vooral de rode viel in de smaak bij mij). Ook de omgeving was prachtig. Dat moet ik zeker aan mijn ouders tonen als ze komen!! Dankzij Janina kan ik nu ook enkele mooie foto’s plaatsen op mijn blog! Geniet ervan!

Onze laatste dag in het gastgezin… Jammer maar helaas: aan alle mooie liedjes komt een einde! Pamela bracht ons naar een shoppingcenter zodat ik eindelijk een nieuwe gsm kon kopen en Janina een beetje nieuwe kledij. Ik had vorige week al eens een poging ondernomen om een nieuwe gsm te kopen. Maar blijkbaar heb je daar een identiteitskaart voor nodig en die had ik toen niet mee (extra voorzichtig na de overval). Deze keer had ik mijn voorzorgen genomen. Ik had kopieën gemaakt van mijn internationale reispas en had er een stempel laten opzetten dat het de echte kopieën zijn van mijn reispas. En tweede keer goede keer, dankzij deze kopieën kon ik een nieuwe telefoon kopen! En ik moet nog steeds wennen aan mijn nieuwe telefoon. In de namiddag bracht Pamela ons terug naar Saint Joseph.

Klaar voor een nieuwe week! Daarover later meer! 😀

Groetjes

Liesbet

Hallo 😀

Na een het ‘overweldigende’ weekend begon mijn stage. Ik had al een aantal dagen meegelopen met de ergo’s, dus ik kende al een beetje het reilen en zeilen.

Het eerste ding op de planning van maandag was Ronell (supervisor) vertellen wat er was gebeurd! Toen ik binnenkwam in haar kantoor bleek iedereen al op de hoogte te zijn. Pamela had al een bericht gestuurd. Ronell was super ongerust, daarom dat ze voor mij een gesprek wou regelen bij een psycholoog. Maar aangezien deze het te druk had op maandag ging ze iets anders voor me regelen. Ik had daar eigenlijk allemaal niet zoveel over te zeggen. Ze beslisten in mijn plaats. Maar eigenlijk vond ik dat niet erg. Een gesprek kan immers niet kwaad, dacht ik zo! En alle beetjes helpen. Uiteindelijk bleek dat gesprek door te gaan bij de CEO! Ideaal moment om ook de problemen (toilet kon niet meer doorspoelen, geen douchekop in het bad, geen vuurtjes om te koken) in onze flat aan te kaarten! Uiteraard pas nadat ik het hele verhaal had gedaan. Uiteindelijk is mijn eerste dag stage heel vlot verlopen! De kinderen leiden me een beetje af.

Ik kwam ook te weten dat ik de Belgische ambassade moest bellen om mijn identiteitskaart te blokkeren, aangezien die ook gestolen was. Maar ik was net te laat met bellen. Ik belde om iets na vier uur en ze werken maar tot vier uur. Dikke pech, maar wel een serieuze opdoffer. Door dit feit had ik ’s avonds een moeilijk moment. Gelukkig was Janina er om mij op te vangen. Zij is echt super. Daarna hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt!

De volgende dag! Jippie, eindelijk de ambassade kunnen bereiken. En mijn identiteitskaart is geblokkeerd!! Wat een pak van mijn hart. Nu kan ik met nieuwe moed beginnen aan dag twee. Wat een heerlijk dagje! De kinderen zijn geweldig. Ze doen zo hun best in de sessies. Op dinsdag hebben we ’s morgens een groep van drie baby’s. Twee van hen hebben HIV, daardoor zijn de voetjes onderontwikkeld. Deze kinderen worden gestimuleerd om te rollen, tot zit te komen en dan te spelen. Eén van hen kan zelfs al ‘kruipen’. Later die dag heb ik mogen helpen bij het maken van splints voor een meisje met brandwonden. Dat verliep niet van een leie dakje, want zij was heel te tijd aan het wenen en schreeuwen. Dit komt door haar angst, aangezien de splints warm zijn om ze te vormen. Mijn mentor vertelde me ook dat ik vijf patiënten moet volgen. Ik heb er ondertussen al twee gekregen. Eén heeft het foetaal alcohol syndroom en de andere heeft HIV stadium 4 en spastische diplegie (hij kan enkel stappen met hulp). Ik heb hen al af en toe kunnen observeren tijdens het spelen. Op het einde van de dag had ik weer even een moeilijk moment, aangezien ik sinds zondag niet zo goed sliep. De ergo’s waren heel bezorgt over mij. Ze gaven mij knuffels en een peptalk. Aangezien ze hier heel gelovig zijn ‘adviseerden’ ze mij om de dienst in de kapel mee te volgen. Want ‘God kan de wonden helen, die medicijnen niet kunnen helen’. Ik was vooral eigenlijk bezorgt over de invloed die heel het gebeuren heeft op mijn stage. Ik wil gewoon mijn best doen. En dat begrepen ze heel goed. Maar ze zeiden dat ze wel beseffen dat het tijd kost om alles te verwerken en dat altijd voor me klaar staan. Uiteindelijk heeft mijn mentor me naar de kapel gebracht. Ik ben nu niet zo gelovig, maar het heeft me wel wat tot rust gebracht!

Wat heb ik nog eens goed geslapen!! Eén van de ergo’s had gisteren voor mij een homeopathisch middel gekocht om te slapen, ze zijn zo lief voor mij. Dat ga ik vanavond eens uittesten. Deze ochtend heb ik één van mijn patiënten naar het ergolokaal gebracht om te spelen. Daar heeft hij enorm van genoten. En ik heb ook weer bijgeleerd. Toen ik hem terug naar de leefgroep bracht, werd hij een beetje droevig. Hij wou niet dat ik wegging… Ik heb het toch altijd moeilijk met traantjes, maar soms moet je hard zijn. Ik moet ook andere dingen doen. Toen ik terug in het ergolokaal kwam, merkten we op dat de splints die we hadden gemaakt in het bureau lagen. Maar het is de bedoeling dat ze deze overdag draagt. De splint voor overdag zorgt ervoor dat haar pols in extensie (gestrekt) blijft, om zo een contractuur te vermijden. Deze splint is dus zeer belangrijk. Daarom zijn we deze gaan brengen. Ideale kans ook om de school van St Joseph’s te bezoeken. In de namiddag heb ik meegeholpen in de leefgroepen ‘sweet basil’ en ‘sunflower’ waar mijn twee patiënten verblijven. Daarna hebben we de splints nog wat aangepast, want doordat ze vorige keer zo tegenspartelde bleken ze niet goed te passen. Vandaag had ze een heel goede dag en hebben we de splints kunnen verbeteren. Ahja voor alle duidelijkheid, een splint is een soort spalk. En nog eens goed nieuws, deze patiënt met de brandwonden wordt mijn volgpatiënt! Gedurende de voorbije dagen heb ik al een band met haar kunnen opbouwen. Ik kijk er al naar uit om met haar te werken en me te verdiepen in haar situatie.

Oh en ik zo graag foto’s plaatsen op mijn blog… Maar mijn gsm is ook gestolen, dus ik kan geen foto’s nemen. Maar geen nood de sociale werker hier heeft een fototoestel dat ik kan gebruiken… Blijkt dat toch wel kapot te zijn zeker! 😀 Enfin ik heb wel al het papier ondertekend om foto’s te mogen publiceren, dus van zodra ik een nieuwe gsm heb, kan ik jullie tonen hoe alles hier aan toe gaat!

Tot later! 😀

Hey iedereen!

Sorry voor de late update over mijn weekend! Nu heb ik even tijd en kan ik jullie vertellen over wat er allemaal is gebeurd! Ga vooral zitten…

Zoals ik in mijn vorige bericht had ik geschreven, ben ik dit weekend gaan logeren bij Romy en Helena in het gastgezin. Ik keek er enorm naar uit. Want eindelijk kon ik eens buiten komen. Doordat mijn stageplaats niet in een veilige buurt is gelegen, blijven we ’s avonds altijd binnen. Vrijdag kwamen ze mij halen. Dit was een blij weerzien. We hadden elkaar natuurlijk veel te vertellen. Wat zijn wij toch babbelkousen! :p Helena en Romy vertelde me dat we zaterdag de Tafelberg zouden beklimmen. Dat zag ik wel zitten, maar er was een klein probleem! Ik had enkel slippers mee… Dus zijn we ’s avonds met Pamela (vrouw van het gastgezin) naar de winkel geweest. Daar heb ik goedkope schoenen kunnen kopen! Nu was ik er klaar voor.

De volgende dag (zaterdag) bracht Pamela ons naar Kirstenbosch waar onze tocht startte. Voor we konden beginnen met het beklimmen van de Tafelberg moesten we door de botanische tuinen. Ze zagen er prachtig uit, maar we hadden jammer genoeg niet veel tijd om daar van te genieten. We wilden meteen beginnen met de klim! En wat voor een klim was me dat! Met veel gepuf en gezweet hebben we de top bereikt! Daar was een heerlijk meertje waar we konden zwemmen! Helena en ik hebben ons beperkt tot het verfrissen van de voeten en Romy dook er in! 😀 En dan terug naar beneden! Dat ging veel sneller. Romy wou een stukje naar beneden lopen, Helena en ik deden alles op ons gemakje. Onderweg kwamen we een zwarte slang tegen… brrr. En mijn schoenen hebben de tocht niet overleeft, gelukkig had ik mijn slippers mee… Tja ze waren dan ook heel goedkoop!! Helemaal beneden stonden we te trillen op onze benen… DRINGEND SUIKER NODIG!!! Oh wat heb genoten van mijn muffin!!! Jammie en nu kon ik terug verder! ’s Avonds zijn we met ons drietjes naar een gezellige bar geweest en hebben we super lekkere cocktails gedronken. Perfecte manier om een superdag af te sluiten!!!

Ai ai ai, want doen die spieren zeer!!! Maar dat trekken we ons niet aan. Helena en Romy wouden me Cavendish tonen (centrum). Pamela bracht ons. Daar hebben we een beetje geshopt en daarna hebben we in een supermarkt eten gekocht! Dan gingen we te voet terug naar huis, want we wouden daar eten. Aangezien het een veilige buurt is, is dit geen probleem. Maar je hoort me al aankomen eh… We zijn overvallen… Alles kwijt, behalve ons eten. Door de shok hadden we geen honger, ik heb pas ’s avonds iets kunnen eten. Pamela heeft me terug naar St Jospeh’s (stageplaats) gebracht, zodat ik de volgende dag kon beginnen met mijn stage. Ik wou dit zo. Ik was ondertussen al een beetje bekomen.

Maar lieve mensen, maak je alstublieft geen zorgen over mij!! Ik word hier omringd door super lieve mensen die altijd klaar staan om me te helpen!! Ik kom dit zeker te boven!

Tot de volgende! 😀