Maandag hebben we een hele drukke dag gehad op stage!

We hadden beide slecht geslapen, weer maar eens! Dus we zagen er een beetje tegen op om naar stage te gaan die dag, dit omdat het vermoeiende dagen kunnen zijn.

Juist wanneer we zo moe waren, hadden we natuurlijk een drukke dag! In de ochtend zijn we mee de kinderen van de dagopvang gaan halen met het busje, want er was te weinig personeel aanwezig. Er moeten minstens 3 verzorgsters aanwezig zijn, maar er waren er slechts twee. Zo dus, schoten wij te hulp!

Hierna zijn we naar de activiteitenruimte gegaan om onze interventie verder voor te bereiden. We hebben samen met de kinderen maskers gemaakt voor carnaval. Dit kwam heel goed uit, want dinsdag was het een afscheidsfeestje en dan konden ze deze maskertjes opzetten.

Na de interventie met de kinderen, zijn we samen met een vrijwilligster gaan kijken naar gedoneerd materiaal. Zij had aan ons gevraagd of wij eens mee konden kijken welk materiaal ze konden gebruiken in de stichting en welk materiaal ze ging doorgeven aan een andere stichting. Dit materiaal was gedoneerd door een kindertehuis van Nederland, in het tehuis hadden ze eens grote schoonmaak gedaan en dat wat ze niet meer nodig hadden, hebben ze dan opgestuurd!

In de namiddag hebben we de kinderen van de dagopvang weer naar huis gebracht met het busje. Wanneer we terug waren, hebben we de plaats waar het afscheidsfeestje doorging al versierd, dit zodat er minder werk was op dinsdagochtend.

Wanneer we thuis kwamen, waren we heel moe! We hadden beide even nood aan beetje rust, dus we hebben een aflevering van een serie gekeken, en hierna zijn we er weer ingevlogen en hebben we aan ons stagerapport gewerkt!

Vandaag hadden we een vrij rustige, maar schokkende dag.

In de ochtend moesten we weer mee kinderen van de dagopvang gaan ophalen. Wanneer we terug waren, moesten we opnieuw mee naar de tandarts met 3 kinderen. Aangezien dit vorige keer zo vlot en goed verlopen is, hadden we nergens stress voor.

Maar dan… we gingen samen met het eerste kind binnen bij de tandarts, terwijl de verzorgster met de andere twee kinderen buiten ging wachten. Het eerste kind werd op de stoel gelegd, Valerie moest zijn hoofd vasthouden zodat dit recht bleef. Wanneer de tandarts begon met het nakijken van zijn tanden begon het al, het kindje wilde zijn mond niet opendoen. Uiteindelijk heeft de tandarts vrij snel zijn tanden kunnen nakijken, maar hij had twee gaatjes. De tandarts ging deze meteen opvullen. Ze begon er meteen in te boren, ZONDER hem te verdoven. Het kind begon heel hard te wennen, onze harten braken wanneer we dit zagen en hoorden hoe hij te keer ging. Valerie was al helemaal aan het bibberen omdat ze zijn hoofd moest vasthouden terwijl de tandarts hem aan het pijnigen was. Het kind wilde zijn mond helemaal niet meer openen dus heeft de tandarts een tang tussen zijn tanden gestoken om zijn mond open te houden. Het kindje zijn lippen waren gescheurd en zijn tandvlees bloede ervan. We waren volledig gechoqueerd.

Bij de volgende cliënt, is Kachiri samen met de verzorgster binnen gegaan. De cliënt is normaal een heel rustig persoon, maar wanneer ze op de tandarts stoel gelegd werd, zei Kachiri dat ze in een ‘klein monstertje’ veranderde. Ze begon heel hard tegen te werken, zo hard dat ze haar hebben moeten fixeren om haar tanden te kunnen schoonmaken en na te kijken. Het vreemde was, dat dit haar eerste keer bij de tandarts was, dus het is niet zo dat ze er slechte ervaringen mee heeft.

Gelukkig was de laatste cliënt heel rustig en liet ze makkelijk haar tanden verzorgen, want we hadden er even genoeg van!

Wanneer we terugkwamen van de tandarts was het afscheidsfeest al begonnen. Het was weer een heel feest. We hebben de kinderen dan buiten met de andere verzorgsters eten gegeven.

Hierna kregen we zelf eten, pindasoep. We hebben beide geproefd. Kachiri vond het wel oke en heeft het bijna volledig opgegeten, maar Valerie had er na drie happen al genoeg van, het was niet zo haar ding.

In de namiddag zijn we nog mee kinderen naar huis gaan brengen en hebben we nog wat mee opgeruimd van het feestje.

Vanavond gaan we nog wat werken voor school en iets eten met twee andere studenten, dit hebben we wel eens nodig na deze dag!

Xoxo Kachiri en Valerie

Vrijdag zijn we naar de Zoo van Paramaribo geweest. Dit wilden we zeker eens gezien hebben! We hadden van andere studenten wel al gehoord dat het heel klein was en niet zo veel voorstelde, maar dit wilden we toch graag met onze eigen ogen zien.

Wanneer we aankwamen zagen we meteen dat het niet zo groot was, maar het zag er wel een gezellige kleine zoo uit.

We hebben een ticket gekocht voor maar liefst 1,5 euro! Dat is niets in vergelijking met een ticket voor de zoo in Antwerpen.

We zijn dan aan de toer begonnen in de zoo, we wisten eigenlijk niet goed waar we moesten beginnen, er waren niet overal paden aangelegd voor naar de dieren te gaan. Dus we zijn dan maar beginnen stappen. Al snel hadden we door dat het wel echt een kleine zoo is, als je wil kan je er op een half uurtje alles gezien hebben en dan moet je nog niet doorstappen. Wij hebben er natuurlijk langer over gedaan en genoten van de natuur rondom, want de zoo was op een heel mooie plaats gelegen, tussen de bossen.

Wat we wel erg vonden, waren de koten van de dieren. Wij vonden dat de dieren in België al niet genoeg plaats hebben, maar na dat je het hier hebt gezien, denk je er toch wel anders over. Sommige dieren hebben echt wel weinig plaats, vooral de katachtigen en de otters, die hadden een bak water van een meter op een halve meter.

Al bij al hebben we er toch van genoten, wij vonden het zeker de moeite en zijn blij dat we het gezien hebben. Vooral Valerie want zij is van heel dichtbij met een van haar lievelingsdieren op de foto gegaan (deze foto kunnen we er niet opzetten aangezien het fototoestel plat was en het met een wegwerpcamera is genomen).

Wanneer we terug thuis kwamen waren we best moe van het stappen in het warme weer, vooral Kachiri. Zij was zo moe dat ze in een normale tuinstoel inslaap is gevallen, met de gevolgen van nadien dat ze helemaal stijf was in haar nek en rug.

In de late namiddag wilden we graag eens naar de centrale markt gaan voor fruit en groenten te kopen. Dit omdat je daar veel keuze hebt en het blijkt goedkoper te zijn. We fietsten dan naar de plaats waar we dachten dat het was, want een taxichauffeur had ons gezegd dat daar de centrale markt was. Wanneer we aankwamen zagen we bijna geen groenten en fruit, alleen een gigantisch grote chaotische winkel. Hier zijn we even binnen geweest maar we konden de drukte niet aan. We waren zelfs aan het twijfelen of het wel de centrale markt was aangezien er amper groenten en fruit waren, en deze waren al helemaal niet goedkoop. We hebben dan gevraagd of het de centrale markt was en toen zeiden ze ons dat dit op een heel andere plaats is. We waren een beetje teleurgesteld, want we hadden veel zin in fruit, maar we hebben niets gekocht omdat het zo duur was op die plaats.

In de avond zijn we nog een pizza gaan eten, hier hadden we echt een keer zin in. We wilden naar de pizzahut gaan, maar daar was zoveel volk dat we door zijn gereden naar een andere pizzazaak. De Surinamers hadden de dag voordien

hun loon gekregen, en wanneer ze hun loon hebben gekregen, gaan heel veel Surinamers naar de pizzahut of de KFC…

Zaterdag waren we van plan om naar White beach te gaan, maar we hadden te horen gekregen dat daar restauratiewerken waren, waardoor we niet konden gaan. We wilden toch graag een dagje zwemmen en zonnen met onze andere huisgenoot, dus zijn we een dagje naar Jacana Resort geweest. Dit is een hotel, waar je ook kan betalen voor een dagje aan het zwembad te liggen.

Het was er enorm mooi! We hebben er echt van genoten.

Enkel op het einde had Valerie iets voor, ze ging zich omkleden voor terug naar huis te gaan. Wanneer ze uit de kledingruimte wilde komen kreeg ze het slot niet meer open. Gelukkig waren de deuren niet tot tegen de grond en is ze eronder door kunnen kruipen!

Vandaag hadden we weer een schoolwerk dagje, voor we morgen weer aan een nieuwe stageweek beginnen!

Xoxo Kachiri en Valerie

Maandag zijn we toegekomen en hebben ze ons gemeld dat er deze week te weinig personeel zal zijn op de dagopvang. Hierdoor zullen we mee moeten met het busje om de kinderen van de dagopvang thuis op te halen de hele week. We zijn dan eerst mee de kinderen thuis gaan ophalen. Hierna zijn we naar de leefgroepen gegaan en hebben we gekeken of de kinderen goed gepositioneerd waren in hun stoel. Dit heeft een tijd geduurd, aangezien er een discussie was over de rolstoelen. Maar we zijn er sterk uitgekomen, ze komen nu zelfs aan ons vragen of ze de kinderen goed gezet hebben en als ze iets niet weten komen ze het aan ons vragen. Dit doet ons goed, we hebben het gevoel dat we meer en meer waardering van hun krijgen. Hierna zijn we elk een interventie gaan geven in de activiteitenruimte.

Dinsdag was een heel chaotische dag… Normaal gezien hadden we tussentijdse evaluatie om 10 uur, dit hadden we zo afgesproken met onze stagementor. Maar wanneer we dinsdag aankwamen op stage zijn we mee de kinderen thuis gaan ophalen met het busje, dit zijn de kinderen voor de dagopvang. Hierna zijn we naar de activiteitenruimte gegaan, daar werd er ons gevraagd of wij even alles in het oog konden houden, want de activiteitenbegeleiders hadden een overleg. Dit was goed voor ons, we hadden hun wel verteld dat we om 10 uur weg moesten, maar dan zouden ze al klaar zijn met hun overleg. We zijn dan de kinderen gaan halen uit de leefgroepen. Wanneer Valerie in de leefgroep aankomt zegt de verzorgster tegen mij: ‘jij bent toch klaar om mee te vertrekken naar de tandarts hé, met drie kinderen’. Valerie zei haar dat ze van niets wist, waarop de vrouw antwoordde: ‘Jawel, jij en Kachiri moeten met mij mee naar de tandarts met de kinderen’. Wij werden dus eigenlijk op 3 plaatsen tegelijk verwacht, zowel in de activiteitenruimte, bij onze stagementor als bij de tandarts. We waren helemaal in de war, ik ben dan naar onze stagementor gegaan en zei was hier al van op de hoogte dat we mee naar de tandarts moesten. Er was door miscommunicatie iets misgelopen en hierdoor waren wij niet op de hoogte gebracht. De stagementor heeft dan met Valerie afgesproken dat we eerst mee naar de tandarts moesten, en hierna moesten we haar komen opzoeken voor de tussentijdse evaluatie.

Bij de tandarts verliep alles heel vlot, alle drie de kinderen hadden geen gaatjes. Super dus! We hadden eerst wat schrik, want de tandarts is eveneens in revalidatiecentrum. Hier was de vorige keer veel misgelopen, dus voor we vertrokken is Valerie nog aan de stagementor gaan vragen of er geen verzekeringskaarten mee moesten of andere documenten. We hebben dan een namenlijst meegekregen en gelukkig, want deze had de tandarts nodig.

Wanneer we terug kwamen van de tandarts zijn we zoals afgesproken onze stagementor gaan opzoeken. Bij de tussentijdse evaluatie was zij niet zo goed voorbereid, dus we hebben beide met haar de puntjes overlopen en besproken. Dit verliep heel anders als in België, ook was het heel moeilijk omdat onze stagementor geen ergotherapeut is. Ze had wel zelf geen documenten ingevuld.

Woensdag hebben we niet zo een chaotische dag meegemaakt, deze was veel rustiger. In de ochtend zijn we weer mee kinderen gaan ophalen thuis met het busje. Wanneer we terug waren hebben we aan onze stagementor gevraagd of ze toch de evaluatiedocumenten kon invullen omdat dit voor school belangrijk is. Hierna zijn we naar de activiteitenruimte gegaan en hebben we interventies gedaan met de kinderen. In de namiddag is Kachiri de kinderen van de dagopvang terug mee naar huis gaan brengen, en heeft Valerie nog een interventie gedaan met haar volgcliënt.

In de avond zijn we met twee andere Belgische studenten iets gaan eten in Bar Zuid. Het was heel gezellig en vooral lekker! Valerie heeft een plateau Italia genomen, een soort van Italiaanse tapas en Kachiri heeft een tonijnsteak genomen met frietjes.

Donderdag dachten we een drukke dag te hebben op stage. Niet dus…

Wanneer we aankwamen op stage werden we wel direct aangesproken, en vroegen ze ons om weer mee de kinderen te gaan ophalen. Dit hebben we dan gedaan.

Hierna hadden we normaal gezien een afspraak om 9u met de ergotherapeut van het revalidatiecentrum, die ambulant naar de stichting komt. Wij hadden dit gemeld aan de activiteitenbegeleiders, want zij gingen met een aantal kinderen een lange wandeling maken. Wij waren aan het wachten, maar ze kwam niet opdagen. Uiteindelijk zijn we dan maar interventies beginnen doen met de kinderen. We dachten dat we ons misschien van uur hadden vergist, maar ze is gewoon niet komen opdagen. In de namiddag hebben we haar dan een mailtje gestuurd om te vragen of wij misschien de foute datum in ons hoofd hadden, maar ze antwoordde dat ze het gewoon vergeten was. Ook zijn we onze evaluatiedocumenten gaan ophalen bij de stagementor.

In de avond zijn we nog naar de winkel geweest en nog iets gaan drinken. Laat het weekend maar komen!

Xoxo Kachiri en Valerie

We hebben een hele drukke stageweek gehad, we worden meer en meer ingezet op taken.

Maandag kwamen we aan op stage en waren we nog kort aan het overlopen wat we die dag gingen doen. Tijdens het voorbereiden kwam het hoofd van de stichting naar ons om te vragen of we mee een aantal kinderen thuis wilden gaan ophalen, dit omdat er personeel te kort was. Dit deden we dan met plezier, we vonden het heel leuk om eens te zien in wat voor huizen de kinderen van de dagopvang woonden.

Wanneer we terug waren zijn we er meteen ingevlogen, heel de voormiddag zijn we bezig geweest met interventies bij de kinderen.

In de namiddag kwamen ze ons vragen of we ook de kinderen mee naar huis wilden doen, deze keer zijn we met het andere busje meegereden. We zijn er toch van verschoten in wat voor omstandigheden sommige kinderen van de dagopvang leven.

Wanneer we thuiskwamen, waren we beide heel moe! We hebben die avond niet veel meer gedaan en zijn dan maar vroeg gaan slapen.

De volgende dag moesten we met 3 kinderen naar het revalidatiecentrum. Zij hadden een afspraak bij de revalidatie arts. Ze hadden aan ons gevraagd of wij meewilden gaan en er zou nog 1 zorgkundige meegaan. Ze hadden op voorhand aan ons doorgegeven wat de vragen waren die ze ons zouden stellen. Deze vraagjes hadden we dan op voorhand voorbereid. Maar dit leek lang niet genoeg te zijn.

Wanneer we aankwamen gingen we ons aanmelden aan de receptie, hier begon de misérie al. Ze vroeg bij wie we moesten zijn. Wij waren er van uit gegaan dat de zorgkundige dit zou weten, maar dit was niet zo. Ze hadden ons dan naar de ergotherapie doorverwezen, maar daar moesten we niet zijn. De ergotherapeut heeft ons dan doorverwezen naar de revalidatie arts. Wanneer we ons daar gingen aanmelden waren de mensen ginder nogal lastig op ons, dit omdat we geen verzekeringspapieren bij hadden. Wij waren hier nog nooit geweest dus we hadden geen idee wat we nodig hadden, en het hoofd van de zorgkundigen zei dat alles wat we nodig hadden in de zak zat, maar hier zat niets anders als eten en drinken in voor de kinderen. Uiteindelijk mocht het eerste kind dan bij de revalidatie arts binnen, Valerie is met haar meegegaan. De arts stelde haar veel vragen, maar dit waren niet de vragen die we hadden voorbereid. Valerie schaamde zich echt, dit omdat ze op bijna geen enkele vraag kon antwoorden. Ze had de zorgkundige er dan bij gehaald, maar deze werkte pas een maand in Betheljada en wist dus niet veel meer als Valerie. Bij de volgende twee kinderen had Kachiri net hetzelfde voor, ze schaamde zich eveneens.

Uiteindelijk is het met de weinige informatie die we hadden gegeven toch gelukt. We waren ervan verschoten dat ze ons niet wat meer uitleg hadden gegeven. Maar vooral het feit dat ze ons een onervaren zorgkundige hadden meegestuurd vonden we wel jammer.

Volgende keer als we nog een keer mee zouden moeten, weten wat ons te verwachten staat. Dan kunnen we ons veeeeeeel beter voorbereiden!!

Woensdag zijn we nog een keer gaan zwemmen met de kinderen! Het was fijn. Het enige dat wat minder fijn was, was dat Kachiri haar kind wel 60 kg woog. Niet gemakkelijk om in het water te krijgen, als ze niet zelf kan stappen. Valerie daar in tegen had een licht gewicht en kon makkelijk het zwembad in.

Al bij al hebben we ons zeker geamuseerd in het zwembad! Het deed ons deugd om eens in het zwembad rond te stappen.

In de avond zijn we naar de voetbal gaan kijken, amateursvoetbal. Elke woensdagavond wordt er een voetbalmatch gespeeld, dit wordt georganiseerd door twee caféuitbaters. De caféuitbaters hadden graag dat we eens kwamen kijken, dus ze zijn ons met de auto komen ophalen en zijn dan met hun mee naar daar gereden. Het was heel gezellig! We hebben zelfs van de barman van de kantine baka bana’s en kroketten gekregen. Na de voetbalmatch zijn we nog mee gereden naar het café van de mensen die ons hadden meegevraagd en daar hebben we dan nog iets gedronken en gekaart met de Surinamers.

Gisteren hadden we een iets rustiger dagje op stage, maar dit vonden we zeker niet erg! Het was wel enorm slecht weer gisteren. In de nacht van woensdag op donderdag is het beginnen regenen en het heeft de hele dag doorgeregend tot 21u in de avond. 

Deze week hebben we ook de foto’s van het afscheidsfeest gekregen dat vorige week woensdag had plaatsgevonden. Hieronder zijn een paar sfeerbeelden te zien:

Xoxo Kachiri en Valerie

We hebben een zaaaaalig weekend achter de rug!

Vrijdag hebben we onze eerste tour gedaan, het is een dolfijnen en schildpadden tour geworden.

In de namiddag is onze wild life tour gids ons komen ophalen voor op tour te vertrekken. Eerst zijn we nog 3 mensen gaan ophalen. De eerste die we gingen ophalen, was een jongen van 14 jaar. Hij is in opleiding om net zo een goede wild life gids te worden als Steve (onze tourgids). Hierna zijn we verder door gereden richting nieuw Amsterdam. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt en kregen we kokoswater!! Totaal nieuw voor ons wij dachten dat er kokosmelk in zou zitten.  

Dan zijn we verder doorgereden en hebben we nog twee mensen opgepikt die mee op tour gingen. Hierna was het nog een stukje rijden en dan kwamen we aan aan de Surinaamse rivier.

Terwijl de gids de boot aan het klaarmaken was, mochten wij eens door fort nieuw Amsterdam stappen. Dit hadden we nog niet gezien, dus dit was mooi meegenomen!

Na een half uurtje rond te stappen en foto’s te nemen, zijn we met de zogenaamde speedboot het water op gegaan. Dit is geen speedboot zoals je bij ons zou verwachten.

Op de boot kregen we meteen een drankje en een hapje, bananenchips. We zijn dan met de boot voorbij Frederiksdorp gevaren, een oude koffie- en cacaoplantage. En zo verder naar de plaats waar de meeste dolfijnen te zien zijn. Het was voor ons beide een super mooi moment! We hebben veel dolfijnen gezien, maar het nemen van foto’s was nog moeilijker dan we hadden verwacht!!

Na de dolfijnen zijn we met de boot verder door gevaren naar een strand, dit is het strand waar er ’s nachts in dit seizoen groene zeeschildpadden eieren komen leggen. Eens aangekomen aan het strand zijn we al eens gaan wandelen en sporen gaan zoeken van de schildpadden van de vorige nacht. Hierna hebben we ons klaargemaakt voor de muggen die in de avond komen! We hebben een lange broek aan gedaan, een T-shirt met lange mouwen en we hebben ons goed ingesmeerd!

Hierna zijn we terug naar de boot gegaan en hebben we daar nog wat uitgerust en ons avond eten opgegeten. Het was nasi met kip en boontjes, suuuuuuper lekker!!

Rond 10 à 11 uur zijn we aan onze schildpadden zoektocht begonnen! Tijdens de tocht hadden we door dat het insmeren tegen de muggen niet genoeg was, we zijn beide gestoken door de muggen. En deze keer was het niet Kachiri die vol stond met beten, maar Valerie ze had maar liefst 11 beten in haar gezicht!

Tijdens het zoeken naar de schildpadden zijn we paar keer geshockt geweest, we hebben 3 dode schildpadden gezien. Dit kwam hoogstwaarschijnlijk door de vissennetten. We vonden dit echt super erg om te zien!

Maar dan na een half uur stappen, kwamen we de eerste levende schildpad tegen, een vorige groep had deze schildpad gevonden en waren aan het kijken. Wij hebben met ons groepje even gekeken en hebben dan onze zoektocht verder gezet. Na een kwartiertje verder stappen zagen we een spoor. De schildpad was een plaatsje aan het zoeken voor haar eieren te leggen. We moesten stil zijn en zo dicht mogelijk bij elkaar op onze buik in het zand gaan liggen. Dit om de schildpad niet te storen in haar legproces. We zijn dan zoals de mensen uit het leger op onze buik dichterbij gekropen en lagen zo op een korte afstand naar de schildpad te kijken. Jammer genoeg vond de schildpad geen goeie plek en is ze terug het water ingegaan, dit was ook mooi om te zien!!

Hierna zijn we nog tot het einde van het strand gewandeld, maar we hebben geen levende schildpad meer gezien.

Wanneer we terug op de boot kwamen, had de gids nog baka bana voorzien. Dit hadden we nog niet geproefd, maar we vonden het echt heel lekker!!

Tijdens de terugrit met de auto, werd er opeens heel brut geremd door onze chauffeur, de gids sprong uit de auto en liep een eindje terug, hij had namelijk een slang gezien en is deze gaan vangen om aan ons te laten zien!!

Wanneer we dan thuis kwamen, waren we stik kapot!!! De gids stapte tijdens de nachtwandeling aan een stevig tempo door, en had ons helemaal uitgeput! Maar we vonden het zeker de moeite waard.

Zaterdag hebben we dan maar een rustdagje ingelast! We hebben geprobeerd om eens uit te slapen. Bij Kachiri is dit min of meer gelukt zij heeft toch tot 9 uur geslapen, maar bij Valerie is dit weer mislukt ze was om 6 uur wakker en is om 7 uur dan maar uit haar bed gekomen.

Na het middageten zijn we naar een hotel gefietst en hebben we daar een namiddagje aan het zwembad gelegen! Dit deed ons deugd, wat zwemmen en zonnen zalig!

En vandaag hadden we een werkdagje ingepland, we zijn een dagje voor school gaan werken in de koffiebar. Leuk is anders, maar dit hoort er ook bij!

Laat die derde stageweek maar komen!!

Xoxo Kachiri en Valerie

Onze tweede stageweek zit er al op. De tijd vliegt als je bezig bent.

We hebben een drukke tweede week gehad bij Stichting Betheljada.

Maandag verliep de voormiddag heel normaal en hebben we activiteiten met de kinderen gedaan, maar in de namiddag was er een bijscholing voor de verzorgsters die werken in de stichting. Deze bijscholing werd gegeven door een fysiotherapeute die ambulant komt helpen . Het was een bijscholing omtrent rolstoelen, over de zithouding, hoe dat de maten opgemeten moeten worden, over de verschillende onderdelen… De fysiotherapeut had ons gevraagd of wij haar wilde helpen tijdens de bijscholing. Dit deden we maar al te graag. De workshop was uitgelopen tot na 15u en hierna wou de fysiotherapeut nog een aantal zaken met ons bespreken over een aantal rolstoelen van kinderen. We hebben 2 kinderen nog een betere rolstoel gegeven en uitgelegd aan de verzorgster hoe ze in de rolstoel geplaatst moet worden en waar ze gefixeerd moet worden. Het was 17u wanneer we thuis kwamen en normaal hebben we om 15u al gedaan. We waren heel moe, we hadden maar liefst 9,5 gewerkt die dag in de warmte!!

Dinsdag dachten we een beetje vroeger te stoppen, dit omdat we nog moe waren van onze vorige dag. In de voormiddag zijn we eerst gaan nakijken of de kinderen die we maandagavond een betere rolstoel hadden gegeven wel in die bepaalde rolstoel zaten. We kwamen aan en zagen meteen dat de kinderen terug in hun oude rolstoel zaten, dit vonden we echt niet oké. We zijn het hoofd van de stichting gaan halen en hebben haar uitgelegd dat het echt wel belangrijk is dat de kinderen in die andere rolstoel zitten. We hebben de kinderen dan in de juiste stoel geplaatst en toen zag ze dat het inderdaad veel beter was als de kinderen in de andere stoel geplaatst worden.

Dinsdagavond zijn we in een lokaal caféetje, genaamd café loco taco’s en lasagne gaan eten, dit smaakte! Hierna was het karaoke in de bar! We hebben die avond leuke nieuwe mensen leren kennen.

Woensdag was het een heel fijne stagedag, het was namelijk feest. Twee van de mensen die werken bij de stichting, deden hun laatste dag. Het was dus een afscheidsfeest. Wij en de twee activiteitenbegeleiders hebben in de ochtend alles klaargezet, versiering, hapjes en drankjes, muziek, shmink… Tegen 11 uur zijn alle kinderen en verzorgsters bij elkaar gekomen en dan is het feest begonnen. Het was echt heel gezellig! Hierna heeft iedereen dan samen gegeten. Nadien is er een Nederlandse zangeres gratis komen optreden, speciaal voor deze kinderen. Ze leken er echt van te genieten!

Woensdagavond waren we moe, na het feest. Dus we hebben twee studenten die we hebben leren kennen uitgenodigd en hier hebben we samen temptation island meegekeken! Ooh ja wij volgen het ook van hier uit.

Donderdag was een ontspannende dag op stage voor de kinderen, we zijn met 4 kinderen en 4 begeleiders, naar Eco Resort geweest. Dit is een hotel en daar worden de kinderen een beetje verwend. Elke week gaan ze gratis genieten van het mooie uitzicht, een drankje en hapjes. Ze leken helemaal tot rust te komen en dit konden wij ook wel eens gebruiken!

Vanavond gaan we opnieuw naar café loco, genieten van gratis BBQ. Dit omdat het café 1 jaar bestaat! En daarna gaan we wat feesten!

Xoxo Kachiri en Valerie

Weekend!

Vrijdag zijn we ons visum in orde gaan maken, hiervoor moesten we naar de vreemdelingendienst. De vrouw die ons hier naartoe heeft vervoerd had ons op voorhand gezegd dat de mensen die daar werken heel onvriendelijk kunnen zijn.

Wanneer we aankwamen heeft de vrouw ons wegwijs gemaakt en gezegd waar we moesten aanschuiven.

Toen het onze beurt was waren we erg verschoten de vrouw was echt wel heel onvriendelijk. Ze gaf ons nog geen blik, het enige dat ze vroeg was onze verblijfplaats en daarna zei ze ‘Zitten’. We hadden wel te horen gekregen dat ze onvriendelijk waren, maar zo onvriendelijk hadden we echt niet verwacht. Hier stonden we van versteld.

Vrijdagnamiddag zijn we een fietstochtje gaan maken in de buurt van onze verblijfplaats, we wouden de buurt wat beter leren kennen. Tijdens onze fietstocht hebben we een aantal eetplaatsen gevonden en een bakkerij. Het was wel heel warm om te fietsen, Kachiri haar schouders waren zelfs verbrand van de zon terwijl we ons op voorhand goed hadden in gesmeerd met factor 50+. Het nadeel van roodharig te zijn 😉 Om wat af te koelen zijn we in Cy coffee ‘juice’ gaan drinken. Dit is een leuke bar waar je ook kan gaan zitten om wat voor school te werken.

In de avond zijn we nog gezellig iets gaan drinken om onze dag af te sluiten.

Zaterdag zijn we de dag rustig begonnen, we gingen eens proberen om  wat langer dan tot 6u te slapen, want dit is ons nog niet gelukt. Maar helaas, we waren beide weer vroeg wakker.

In de voormiddag hebben we het rustig aan gedaan, we hebben buiten ontbeten en hebben dan wat aan onze stageverslagen gewerkt.

In de namiddag vonden we het tijd voor ontspanning, we zijn naar de hermitage mall geweest. Dit is het shoppingcenter in Suriname. We zijn met de taxi naar daar gegaan want het was te ver om te fietsen. De taxichauffeur die met ons naar daar reed heeft geen seconde gezwegen, de man vond het zo fijn om zijn hele levensverhaal te vertellen en dit zonder dat we ernaar vroegen! Het leek wel alsof hij een omweg had gereden om langer te kunnen vertellen, want de terugrit leek veel korter.

Het shoppingcenter zelf was groter dan verwacht. We hadden ook niet verwacht dat ze hier zoveel merkkledij hadden. Tijdens het shoppen hebben we genoten van een frozen yoghurt, dit deed ons goed. Lekker verfrissend!

In de avond zijn we eens gaan proeven van het uitgaansleven. We hebben gemerkt dat het feesten pas laat op gang komt, de feesten komen hier pas rond 1 à 2 uur op gang. In vergelijking met ons is dit laat. We hebben ons wel goed geamuseerd! (voor herhaling vatbaar dus!)

Vandaag was het weer wat minder, we hadden plannen om eens naar de zoo maar door de felle regenbuien hebben we deze plannen verplaatst.

In de plaats hiervan zijn we naar de koffiebar gegaan om aan onze stageverslagen. Dit om het werken voor school wat dragelijker te maken met een lekker hapje, drankje eeeeen airco!

Xoxo Kachiri en Valerie

Woensdag zijn we in de namiddag gaan zwemmen met een aantal kinderen van de stichting.

We zijn vertrokken met een klein hartje, dit omdat we niet goed wisten wat te verwachten en omdat we dit nog nooit hadden gedaan met kinderen die een meervoudige beperking hebben.

De rit naar het zwembad was al een belevenis op zich, we zaten namelijk met maar liefst 13 personen in een autobusje. Waarvan 4 personen in een rolstoel zaten. Het busje zat echt stampvol, zo vol dat We op elkaars schoot moesten zitten. En hier is het echt geen weer om op iemand zijn schoot te gaan zitten, veeeeeel te warm voor!

Het zwemmen zelf was heel leuk! Tijdens het zwemmen was het 1-op-1 begeleiding. We hadden beide een kind toegewezen gekregen en hier stonden we dan voor in, ook voor het omkleden. In het zwembad zelf hebben we ons goed geamuseerd, je zag dat de kinderen ervan genoten. Dit omdat ze continu lachte en speelde in het water. Enkel het kindje dat Kachiri moest begeleiden genoot er niet zo van, maar dit hadden ze op voorhand gezegd. Het kindje houdt niet van water.

We hadden van een personeelslid 3 zwembanden meegekregen en deze kwamen goed van pas, zo konden de kinderen zelf wat rond drijven in het water en moesten ze niet de hele tijd vast gehouden worden.

Wat wij vooral fijn vonden aan het zwembad was dat het water warmer was dan onze douche. Dit deed ons goeeeeed!!

Na het zwemmen zijn we terug met het volgepropte busje naar de stichting gereden, leuk is toch anders hoor 😉

Xoxo Kachiri en Valerie